Γιατί έχουμε αρχίσει να τα ξεχνάμε ......

Το μεταφέρω έτσι ακριβώς όπως μου το έστειλαν στο email μου

Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1980

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε . Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή : περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε 2 ώρες μετά το φαγητό πρίν κολυμπήσουμε , δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε . Ακόμη και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή .

Κοιτάζοντας πίσω , είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί .Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους . Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών , πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το σύνδρομο της <<τουριστικής θέσης>> .Δεν είχαμε πόρτες ,παράθυρα , ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά . Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά , κάναμε ώτο- στοπ ,καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα .Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερες γωνίες . Ακόμη και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια .Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλόντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα . Παίζαμε <<μακριά γαϊδούρα >>και κανείς δεν επαθε κήλη ή εξάρθρωση .....

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί , παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους . Κανείς δεν μπορούσε να μας βρεί !!Τότε δεν υπήρχαν κινητά . Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους 'υπεύθυνους' .Ανοίγανε τα κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα . Ήταν κάτι συνηθισμένο για τα παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορίσεις παρα μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένα στον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνάμε .

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά , αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι . Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό κια κανένας μας δεν έπαθε τίποτα . Καμια φορα κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας το κεφάλι μας με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε playstation, Nintendo , 99 τηλεοπτικά κανάλια , βινταιοταινείες μα ήχο surround, υπολογιστές ή internet . Εμείς είχαμε φίλους ...
Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε . Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα , απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό , κρυφτό , αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία . Περνούσαμε την μέρα μας έξω . τρεχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου .Πίναμε νερό κατευθείαν από την βρύση , όχι εμφιαλωμένο και κάποιο έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση . Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή , παρά οτι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν .

Πηγαιναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα . Φανταστείτε το ! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας ,ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο. Χωρίς κανενα υπεύθυνο . Πως τα καταφέραμε?

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο οι άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τέστ για να περάσουν όλοι.

Κάναμε διακοπές τρείς μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατελείωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοϊας , τέννις ή γκόλφ !!! Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά . Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα , όχι πιάνοντας κουβένα σε κάποιο chat room κια γράφοντας

ُΕίχαμε ελευθερία , αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε .

Αν εσύ είσαι από τους <<παλιούς >> συγχαρητήρια ! Είχες της τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί !!

Στο όριο μεγαλώσαμε σαν παιδιά.

Το έχω ξαναδεί, μόνο που ο τίτλος αν θυμάμαι καλά ήταν -1985. Τώρα δηλαδή εμείς γιατί να μείνουμε στην απ' έξω;! Το -85 καλό δεν είναι;!

Μια χαρά εποχή ήταν το 85. Ρωμαική αυτοκρατορία, πολιτισμός, νόμοι, υποδομές, σχεδόν σύχρονο το δυτικό σημερινό σύστημα. Μόνο η τεχνολογία έλλειπε.

Caracal wrote:Μια χαρά εποχή ήταν το 85. Ρωμαική αυτοκρατορία, πολιτισμός, νόμοι, υποδομές, σχεδόν σύχρονο το δυτικό σημερινό σύστημα. Μόνο η τεχνολογία έλλειπε.

Ναι, είμαστε αραχτοί στο ανάκλιντρο με τα σταφύλια και τις Αιγύπτιες γκουβερνάντες να μας κάνουν αέρα και μετά μασάζ (85) και τη XR200 να περιμένει απέξω (1985)