Μaranello - Mugello, Ιταλία 2010

Ήταν ξεκάθαρο απο την πρώτη στιγμή που διάβασα για την εκδρομή στο Fast Forward Racing Trips στο Muzello. Σήκωσα το τηλέφωνο αμέσως και μίλησα με τον Πάνο τον Πατακιά, τον ρώτησα αν μπορούσα να πάω στην Ιταλία μερικές μέρες νωρίτερα από τους υπόλοιπους και μετά να ενσωματωθώ με το γκρουπ, είπε πως γίνεται, και έκλεισα επί τόπου. ¨Είσαι ο πρώτος που κλείνει¨ μου είπε, ήταν 17 Ιανουαρίου. Τα προγράμματα μου ήρθαν δυό φορές τα πάνω κάτω, με το VFR forum δεν με βόλεψαν οι ημερομηνίες, κάποια κουλάδια από Γερμανία μεριά δεν κατέβηκαν Δολομίτες, η απεργία των λιμενεργατών την Δευτέρα 31/5 μου έκοψε άλλη μια μέρα αναβάλλοντας την αναχώρησή μου για την Τρίτη 1/6, αλλά, σε πείσμα όλων των αντιξοοτήτων, Τρίτη απόγευμα είμαι στην Ηγουμενίτσα για να πάρω το βραδινό καράβι για Ανκώνα. Και ενώ ο αρχικός μου σχεδιασμός ήταν για τρείς μέρες στους Δολομίτες, λόγω έλλειψης χρόνου έγινε δύο μέρες στο Maranello

Εκεί, συμπτωματικά βρίσκομαι με έναν γνωστό μου από την Καβάλα που ξεκινάει με το Ντέρο του για Σικελία – Τυνησία.



Τα λέμε μέχρι να έρθουν τα (καθυστερημένα) καράβια μας και βούρ στο πλοίο για ύπνο. Η τρίωρη καθυστέρηση στην αναχώρηση (που μάλλον η ΜΙΝΟΑΝ το έχει σύστημα, αλλά θα τους τα χώσω αργότερα) με αναγκάζει να (ξανά)αναθεωρήσω το πρόγραμμα, που το ξανααναθεώρησα την επομένη, όταν η καθυστέρηση στη αποβίβαση έφτασε τις τεσσεράμισι ώρας. Αν ξαναδούν τα φράγκα μου, να με ……..

Με αυτά και με τα άλλα λοιπόν, αντί για τις 14.30 που λένε στα προγράμματα τους, βγήκαμε στο λιμάνι στις επτά το απόγευμα. Άρχισε και ένα ψιλόβροχο, οπότε, όντας 280 χιλιόμετρα μακριά από τον προορισμό μου, η Autostrada ήταν η μόνη λύση. Γέμισμα με Ιταλική βενζίνη λοιπόν, αφού είχα φροντίσει να μου ανάψει λαμπάκι στην Ηγουμενίτσα, αδιάβροχα, κλείδωμα το γκάζι στα 135 (πραγματικά, μετρημένα από το GPS) χ.α.ω., και καταπίνουμε την απόσταση με γρήγορους ρυθμούς.

Η Ιταλική ΑΣΦΑΛΤΟΣ (ναι, πάλι με κεφαλαία) δεν παύει να με εκπλήσσει.




Κάθε φορά με το που την πατάω, αναρωτιέμαι πόσο άχρηστοι, ασυνείδητοι, απατεώνες είναι και οι εργολάβοι μας, αλλά και οι πολιτικοί μας, που μας αναγκάζουν να κινούμαστε σε αυτές τις πίστες πατινάζ που αποκαλούμε ¨δρόμους¨........... Αλλάζεις λωρίδες και πατάς την βρεγμένη διαχωριστική έτσι, για πλάκα, για να βεβαιωθείς πως είναι πραγματικά δυνατόν να μην γλυστράει.

Φτάνοντας στην Μολόνια έχω κερδίσει αρκετό χρόνο ώστε να αφήσω την Autostrata και να πιάσω λίγο επαρχιακούς. Σβέλτος ρυθμός, όμορφοι δρόμοι, ακριβέστατο GPS (thank you Mr. Patakias), και στις δέκα ακριβώς είμαι μπροστά στο ξενοδοχείο. Η μηχανή στο γκαράζ, τα πράγματα στο δωμάτιο, τσιγάρο και μιά μικρή ποδαρόβολτα στο Maranello, λίγο να ξεμουδιάσω και μετά ύπνο.............



...................................συνεχίζεται............................

Αρχίσαμεεε.

και μετα.... και μετα.....

Παναγιώτη αντιλαμβάνεσαι ασφαλώς ότι σκάβεις το λάκκο σου...

Για λέγε, για λέγε...

Ξημερώνει Πέμπτη και είμαι στο πόδι από τα χαράματα. Πρωινό στο ξενοδοχείο και μετά βόλτα και καφέ στην κεντρική πλατεία του Μαρανέλλο,

μέχρι να πάει 9.00 και να ανοίξει τις πόρτες του το μουσείο Φερράρι.
Φυσικά και δεν είναι δυνατόν να φιλοξενεί ΟΛΕΣ τις Φερράρι που τρέξανε σε αγώνες ή βγήκαν στην παραγωγή, το δείγμα όμως είναι πολύ πλούσιο. Για να μην σας κουράζω, ενδεικτικά:

500 F2


D 50 του 1955, με τα ρεζερβουάρ ανάμεσα στις ρόδες, τα πρώτα βήματα στον άγνωστο μέχρι τότε κόσμο της αεροδυναμικής


330



Και δύο μονοθέσια του μεγαλύτερου ταλέντου που πέρασε ποτέ από την F1, του αδικοχαμένου το 1982 στο Zolder, Gilles Villeneuve.



Πιο πέρα το γραφείο του Commendatore, αυτούσιο.

Μόνο στη σκέψη του τί συζητήσεις και με ποιους είχε γύρω από αυτό, τί ιδέες σχεδιάστηκαν εκεί πάνω, σε πιάνει ρίγος.

Παραδίπλα το αμφιθέατρο που φιλοξενεί τις τελευταίες πρωταθλήτριες.

Κάθεσαι στα (κόκκινα) σκαμπώ στο κέντρο και στις οθόνες απέναντι βλέπεις ό,τι βίντεο μπορείς να φανταστείς, από τους πρώτους αγώνες F1, απο Le Mans, απο τα μυθικά Mille Miglia και Targa Florio, Can-Am, αποσπάσματα από συνεντεύξεις του Commendatore και οδηγών-θρύλων. Τazio Nuvolari, Jacky Icks, Niki Lauda, Jody Scheckter, Gilles Villeneuve, Michael Schumacher………….

Και αν αυτά δεν σε κάνουν να νοιώσεις ένα δέος, γυρνάς πίσω και βλέπεις αυτή την τροπαιοθήκη

που περιέχει ένα μικρό μόνο μέρος από τα τρόπαια που έχουν πάρει οι Κόκκινες Βολίδες ανά την υφήλιο.

Κινητήρες, πρωτότυπα, μοντέλα 1/3 για μελέτη στην αεροδυναμική σήραγγα, παλιές και νέες Φερράρι παραγωγής και αγώνων όλων των ειδών.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες ώρες πρέπει να πέρασα εκεί μέσα, κάποια στιγμή όμως αναγκάστηκα να φύγω από την πείνα και από το ραντεβού που είχα κανονισμένο για μετά.


…………………….συνεχίζεται………………..

Για λέγε,για λέγε.......

Μια τελευταία φώτο λοιπόν έξω από το μουσείο,


άλλη μια στην είσοδο της πίστας του Φιοράνο


(υπό τα άγρια βλέμματα των φυλάκων), και σε 100 μέτρα έχω φτάσει στο επόμενο ραντεβού, με αυτές τις δύο κυρίες.



Ναι, καλά καταλάβατε. Γύρω από τα μουσείο υπάρχουν πέντε μαγαζιά που σου νοικιάζουν (πάντα με συνοδηγό) πολλά και διαφορετικά μοντέλα της Φερράρι. Οι τιμές ποικίλουν αναλόγως του μοντέλου από 50 μέχρι 100 Ευρώ η δεκάλεπτη βόλτα σε δημόσιους δρόμους. Διάλεξα το συγκεκριμένο γιατί ήταν το μόνο που είχε και το αντίπαλο δέος, μια Gallardo spider, ιδανικό συμπλήρωμα της βόλτας με την F430 spider. Τιμή «πακέτου» 100 Εβραίοι για δύο δεκάλεπτες βόλτες. Αφήνω το καλό για το τέλος και γλυστράω μέσα στην Lambο. ¨Όχι πάνω από τις 3.000 στροφές για αρχή¨ μου λέει ο Φραντζέσκο. ΟΚ. φτάνουν και περισσεύουν για δημόσιο δρόμο. Μετά από κάνα-δυό χιλιόμετρα, προφανώς ικανοποιημένος από τους χειρισμούς μου λέει ¨Molto bene, you can lash it now¨. Τί το ήθελες αυτό ρε κακόμοιρε Φραντζέσκο; Είμαστε σε δεξιά 90άρα και το θηρίο κάνει ένα ελαφρύ κούνημα της ουράς και εκτοξεύεται στον ορίζοντα. Ο ήχος του κινητήρα πιο μπάσος, ο αέρας στα μαλλιά, έντονα πράγματα…………. Μετά από καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα γυρνάμε πίσω και παίρνω θέση πίσω από τα χειριστήρια της Φερράρι. Πιο σπαρτιάτικη, πιο αγωνιστική. Στην ίδια στροφή κάνω το ίδιο, μόνο που εδώ ο ήχος γίνεται πρώτα βρυχηθμός και μετά ουρλιαχτό, τα λάστιχα χάνουν προς στιγμή το φώς τους μέχρι να επέμβει το μπλοκέ και τα εκσφενδονιστούμε προς τον ορίζοντα, τα μάτια να έχουν φτάσει στον σβέρκο και το στομάχι να έχει κρυφτεί κάπου πίσω από την σπονδυλική στήλη…….. Mama Mia………… Μετανιώνω που δεν έχω μαζί μου βίντεο (άλλα 20 Ευρώ η βιντεοσκόπηση) μήπως και μπορέσω να σας μεταδώσω κάτι από αυτό το συναίσθημα. Η βόλτα τελειώνει, βγαίνουν και οι προβλεπόμενες αναμνηστικές





και αντίο amore mio….

Γυρίζω στο ξενοδοχείο, καπουτσίνο και τσιγάρο και μόνιμο, χαζό χαμόγελο από το ένα αυτί μέχρι το άλλο. Κάπως έτσι με βρίσκει ο Leo, εργαζόμενος στα σχεδιαστήρια της Φερράρι, Ελληνικής καταγωγής (Anastasia το επώνυμο του, από προπάππο Αναστασιάδη). Καθόμαστε και συζητάμε μέχρι αργά το βράδυ για τον PininFarina, τον Bertone, τον Giugiaro, τον Zagato και τις δημιουργίες τους, διαφωνούμε σε πολλά και στο τέλος συμφωνούμε πως τα τρία ομορφότερα αυτοκίνητα που βγήκαν ποτέ είναι η Ferrari 250 GTO, η Ferrari P4 και στην τρίτη θέση ισόβαθμες η Alfa Romeo 8C και η Ferrari 288 GTO. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να μιλάς μερικές ώρες με ανθρώπους που είναι γνώστες και έχουν και το ίδιο πάθος……… Η ώρα είναι….αργάμιση, και την επομένη εκείνος δουλεύει και εγώ έχω 350 χιλιόμετρα ορεινών διαδρομών.


…………………….συνεχίζεται………………..

Καθαρμα ρεμαλι δεν θα σε πετυχω θα σου σκασω τα λαστιχα του vfr και θα βαλω φωτια στο varadero δεν ντρεπεσε να τα γραφεις αυτα

Ααααααχ ρε Παναγιώτη!!! Τι'ναι αυτά που κάνεις...!

Καιιιιι μετάααααα???????

Πάντως προτιμάω την Lambo

Πρωινό εγερτήριο και χάραξη διαδρομής. Πληροφοριακά η χρέωση για δύο βράδια σε μονόκλινο με πρωινό 83 Eυρά. Αφήνω το Maranello,



κατεύθυνση προς Sassuolo, και αμέσως μετά αρχίζουν τα όμορφα. Η εικόνα στο GΡS είναι πάντα τέτοια,



οι δρόμοι έτσι



και έτσι



και έτσι…….



Σε μερικά σημεία η άσφαλτος είναι σπασμένη, αλλά η πρόσφυση (παρά την εμφανέστατη ηλικία της Ασφάλτου) είναι άριστη.

Φτάνω στο Passo delle Radici



όπου πίνω και το πρώτο καπουτσινάκιον της ημέρας.



Απλώνω κορμί στον ήλιο και οι σκέψεις μου πετάνε. Πόσα τέτοια πάσσα θα μπορούσαμε να είχαμε στην Ελλάδα; Και πόσες χιλιάδες μοτοτουρίστες θα ερχόταν για προσκύνημα, αν είχαμε άσφαλτο, αν διατηρούσαμε την φύση καθαρή και αν ο κάθε ντόπιος καφέ-ταβερνο-ξενοδόχος έλαμπε από καθαριότητα, ήταν μέσα στην ευγένεια και δεν προσπαθούσε από πέντε καφέδες να ξεχρεώσει την δόση του κομπρέσσορα (που πήρε στον μπουχέσα του, μήπως και καταφέρει να ρίξει γκόμενα και κόψει το χερογλύκανο);…………
Αφήνω τις άτοπες σκέψεις και συγκρίσεις κατά μέρος και ξανακαβαλάω. Η διαδρομή συνεχίζεται μαγευτική και στριφτερή, και πάνω που πιστεύω πως τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν καλύτερα, κοιτάω το GPS και βλέπω αυτό



Κοιτάω μπροστά και βλέπω αυτό



Κοιτάω τον καθρέφτη και πίσω μου βλέπω αυτό



Κοιτάω ψηλά και βλέπω αυτό




Κοιτάω χαμηλά και βλέπω αυτό



Παναΐτσα μ’, τι έμπνευση να ακολουθήσω αυτή τη διαδρομή;

<iframe width="425" height="350" frameborder="0" scrolling="no" marginheight="0" marginwidth="0" src="http://maps.google.com/maps/ms?ie=UTF8&hl=el&msa=0&msid=115113154982891803965.00047caa0e23929497f07&ll=44.15768,10.661463&spn=0.689653,1.167297&z=9&output=embed"></iframe><br /><small>Προβολή <a href="http://maps.google.com/maps/ms?ie=UTF8&hl=el&msa=0&msid=115113154982891803965.00047caa0e23929497f07&ll=44.15768,10.661463&spn=0.689653,1.167297&z=9&source=embed" style="color:#0000FF;text-align:left">Maranello - Firenze</a> σε χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους</small>

Πόσο δίκιο είχαν αυτοί που την πρότειναν……
Σταματάω για άλλο ένα καφεδάκι στο Bagni di Lucca




Έχοντας για παρέα αυτή την ώριμη κυρία.



Στον δρόμο μου περνάω το μαγικό Popiglio



και μέχρι το μεσημέρι έχω φτάσει στην Φλωρεντία.



Η υπόλοιπη μέρα είναι αφιερωμένη σε αγορές για την κόρη μου και στην αναμονή της άφιξης των υπολοίπων του γκρουπ. Όταν επιτέλους φτάνουν το μόνο που έχουμε κουράγιο είναι να εντοπίσουμε υπαίθρια Πιτσαρία – Μπαρ – Disco στα 100 μέτρα από το ξενοδοχείο. Όμορφα, για να πιούμε και μια μπυρίτσα……..



Κατά τις δώδεκα σερνόμαστε μέχρι τα κρεβάτια γιατί …… έχουμε αγώνα αύριο.


…….συνεχίζεται…….

"Πόσα τέτοια πάσσα θα μπορούσαμε να είχαμε στην Ελλάδα; Και πόσες χιλιάδες μοτοτουρίστες θα ερχόταν για προσκύνημα, αν είχαμε άσφαλτο, αν διατηρούσαμε την φύση καθαρή και αν ο κάθε ντόπιος καφέ-ταβερνο-ξενοδόχος έλαμπε από καθαριότητα, ήταν μέσα στην ευγένεια και δεν προσπαθούσε από πέντε καφέδες να ξεχρεώσει την δόση του κομπρέσσορα (που πήρε στον μπουχέσα του, μήπως και καταφέρει να ρίξει γκόμενα και κόψει το χερογλύκανο);………… "

Παναγιωτη με ανοίγεις την όρεξη για τον Σεπτέμβριο……...

Συνέχα ρε .... συνέχα μη μας κόψεις .......

Αργά και βασανιστηκά !!!

Ολα στην Ιταλία είναι πανέμορφα.
Δρόμοι,κτίρια αυτοκίνητα,μηχανές.
Ιταλική φινέτσα για.
Συνέχισε Παναγιώτη δεν μπορούμε να περιμένουμε

Βλεπω χαλια περασες !!!

Εγερτήριο από τις 6.30 γα να έχουμε αναχώρηση νωρίς



μιας και προβλέπεται χαμός από κίνηση για την πίστα. Ευτυχώς το ξενοδοχείο (Ibis) έχει άνετα κρεβάτια και είμαστε ξεκούραστοι. Πλούσιο πρωινό, και μετά, ακολουθώντας την Μεγάλη Βίβλο των Μοτοταξιδευτών (σελ. 387), ελαφρύ πρωινό και παρασκευή δύο ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ σάντουιτς. καβάντζα για την πίστα, μιας και, ως γνωστόν, εκεί σε γδέρνουν κυριολεκτικά.
Οι ουρές για την πίστα ατελείωτες, δεν ξέρουμε τα κόζια και παρκάρουμε στου διαόλου το κέρατο. Ποδαρόδρομος στο λιοπύρι, στάση για σουβενίρ και νερά, εντοπίζουμε τις θέσεις μας (σε πολύ καλό σημείο), και πάμε να βρούμε ίσκιο παχύ και καφέ.
Πολύς κόσμος, άλλοι με αυτοκίνητα άλλοι με ποδήλατα, άλλοι με σκούτερ και άλλοι με Campers, η πλειοψηφία βέβαια με μηχανές.



Δεν λείπουν φυσικά κα οι καρνάβαλοι που προκαλούν με κάθε μ@λ@κί@ που μπορεί να βάλει ο νους σου. Ακόμα και αλυσοπρίονο (ευτυχώς χωρίς την αλυσίδα) είδαμε, συνδεδεμένο με τηλεβόα.
Μας έχουν ακυρώσει το προγραμματισμένο paddock tour για «λόγους ασφαλείας»……… Σε δάκτυλο κάποιου «ακατονόμαστου» πάει το μυαλό μου, (το έχει εργολαβία το θέμα, μην τυχόν και μπει κανείς στα χωράφια του). Όποιος και να ευθύνεται πάντως, έχει φάει πολλή κατάρα μιλάμε. Η ώρα περνάει ευχάριστα με κουβέντα και πειράγματα, εικασίες και προγνωστικά για την pole και κάποια στιγμή καταλαβαίνουμε πως κάτι τρέχει, κάτι έχει αλλάξει στην ατμόσφαιρα. Και τότε βλέπουμε στο video-wall σε slow motion το ατύχημα του Rossi………… Παγωμάρα. Η πρώτη μας αντίδραση είναι: φτού γ@μώτο, θα προλάβουν να τον ξαναβάλουν μέσα; Δεν έχουμε καταλάβει πόσο σοβαρό είναι. Για μερικούς από εμάς είναι σαν να έπαψε να υπάρχει ο λόγος του ταξιδιού. Με βαριά καρδιά παρακολουθούμε τα δοκιμαστικά. Μεγάλη πίκρα, ειδικά για εμάς που πήγαμε να τον δούμε να κερδίζει...................
Δυνατά Γιατρέ..........

Στα αγωνιστικά θέματα τώρα, θα πω πως με αυτά που είδα, αυτή τη στιγμή το καλύτερο μοτέρ το έχει ο Πεντρόζα (προσέξτε, μόνο ο Πεντρόζα). Στα δοκιμαστικά, στο σημείο που καθόμασταν, άλλαζε ταχύτητα περίπου πενήντα μέτρα μακρύτερα απο ΟΛΟΥΣ τους άλλους, πράγμα που για μένα σημαίνει πως έχει "άπλωμα" της δύναμης σε μεγαλύτερο εύρος στροφών. Στον αγώνα οι αλλαγές του εξακολουθούσαν να είναι στα πενήντα περίπου μέτρα πιο πέρα απο όλους, και απο τον "Ντόβι"............. Να πω πώς κάτι έχουν βρει;



Με το τέλος των δοκιμαστικών ο Βασίλης, ο Θοδωρής και εγώ ακολουθούμε άλλη διαδρομή απο την πρωινή Autostrada. Προγραμματίζω λοιπόν το GPS για αποφυγή αυτοκινητοδρόμων και διοδίων, του δίνω και προορισμό στα Νοτιοανατολικά προάστια (τυχαία; Όχι φυσικά, ήξερα πως από εκεί μέχρι το Μουτζέλλο είναι ο προπομπός για το Passo de la Futa) και ενώ όλοι μποτιλιάρονται, εμείς, παραδόξως, διασκεδάζουμε στρίβοντας σε σβέλτους ρυθμούς, περνώντας από όμορφα τοπία. Κατευθυνόμαστε στο κέντρο της Φλωρεντίας προς αναζήτηση καφέ και αλόης για τα εγκαύματα. Ω ναι, τόσες ώρες στην πίστα, όσο και να προφυλαχτήκαμε, είμαστε κόκκινοι σαν τα μπαρμπούνια. Μετά τον καφέ ακολουθεί βόλτα στην πόλη και στο καπάκι από ένα τεραστίων διαστάσεων παγωτό. Η Φλωρεντία ξεχειλίζει από μνημεία και πολιτισμό, τέχνη και ζωή.



Ζωγραφική στον δρόμο, αν και ξέρει πως το πρωί θα το έχει καθαρίσει τη σκούπα του Δήμου.....



Το Πόντε Βέκιο, κάπου είχα διαβάσει πως είναι το ακριβότερο κομμάτι γής στον πλανήτη. Μιά γέφυρα, χτισμένη με σπίτια και μαγαζιά (τα περισσότερα κοσμηματοπωλεία).



Ο φημισμένος αγριόχοιρος της Φλωρεντίας, Λένε πώς χαϊδεύοντας την μουσούδα του, η τύχη σε βοηθά να ξαναεπιστρέψεις.



Είναι η δεύτερη φορά που την χαϊδεύω, προσβλέποντας και σε επόμεα .... χάδια.

Η μέρα του αγώνα και ακολουθούμε την ίδια πρωινή διαδικασία ακόμα πιο βελτιωμένη (τρία σάντουιτς), αποφεύγουμε αυτοκινητόδρομους και παρκάρουμε ακριβώς πίσω από την κερκίδα μας. Αυτό μάλιστα.
Άλλη μια βολτίτσα στα πέριξ και βλέπουμε πως μέχρι και μπαρ με «περιεχόμενο» έχουν στήσει σε τέντα οι αθεόφοβοι οι Ιταλοί…..

Πάμε σε διάφορα (σκιερά) σημεία για τα 125 και 600 και με τον γύρο προθέρμανσης βρισκόμαστε στις θέσεις μας. Δεν έχει την κοσμοπλημμύρα άλλων ετών, να σκεφτείτε πώς κάποιοι στην διαδρομή πουλούσαν τα εισιτήρια τους. Τα 125 πάνε τραινάκι, το θέαμα, άμα δεν γνωρίζεις, σου φαίνεται ανιαρό, όμως ο προγραμματισμός, η προσπάθεια να κλέψουν και το τελευταίο χιλιοστό του δευτερολέπτου είναι αξιοθαύμαστα. Στα 600άρια η μάχη για την δεύτερη θέση είναι επική, σε κάθε γύρο βλέπουμε «μπούκες» από παντού, σφαγή.

Στα μεγάλα φαντάζομαι πως είδατε τον αγώνα, οι περιγραφές είναι μάλλον περιττές. Ο κοντός είπε «άντε γεια» από την πρώτη στροφή και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.

Η μονομαχία της τέταρτης θέσης πραγματικά μας κράτησε όρθιους, αλλά η επίδοση του αγώνα ήταν αυτή του Simoncelli. Επίσης έκπληξη το ότι έπεσε το λάθος Ντουκάτι............ Πολλές φώτο δεν τράβηξα, την φωτογραφική κάλυψη την άφησα στα παιδιά με τα «μπαζούκας».

Βαγγέλη, Θοδωρή αρχίστε τις σέντρες…….
Ο αγώνας τελειώνει και με έκπληξη βλέπουμε και τον Δημήτρη να έχει βάλει το μπορντώ «φορτηγό» στην πίστα και με την Ελληνική σημαία στην πλάτη να κόβει βόλτες…….

Μια πραγματικά πανέμορφη παρουσία (απο Ισπανία παρακαλώ) τραβάει τα περισσότερα βλέμματα από κάθε άλλο δίτροχο εκτός πίστας:

Όσοι πάτε στο Muzello του χρόνου, θα καταλάβετε πού ακριβώς είχε παρκάρει, θα έχουν φυτρώσει Μανδραγόρες.....
Περιμένουμε να φύγει το πρώτο μπούγιο από την πίστα και μετά (από την ίδια φανταστική διαδρομή που παραδόξως είναι και πάλι άδεια) γυρνάμε για ξενοδοχείο. Στα περίχωρα της Φλωρεντίας κόβω δεξιά σε ένα δρομάκι που είχα σταμπάρει την προηγουμένη και το είχα τσεκάρει στον χάρτη. Κάτι σαν ασφάλτινο μονοπάτι παρά δρόμο θα το έλεγες, μας οδηγεί μέσα από ελαιώνες, ρεματιές, γεφυράκια και αμπέλια στο κέντρο σχεδόν της πόλης και από ‘κεί ξενοδοχείο. Γρήγορο μπανάκι και καρφί για την Piatsa Michelangiolo,

ένα πανόραμα της Φλωρεντίας,

να απολαύσουμε το αμφιθεατρικό ηλιοβασίλεμα. Γυρνάμε στο Ξενοδοχείο και στα αυτιά μου έχω ακόμα τα ουρλιαχτά των θηρίων….

απλα δεν εχω λογια!!!μπραβο και ξανα μπραβο

ΥΓ και γω τη λαμπο προτιμο

Η επομένη είναι ημέρα αναχώρησης. Αποχαιρετώ με πολύ βαριά καρδιά τους φίλους μας που συνέχισαν βόρεια, δεν ξέρετε πόσο σας ζήλευα....... Προορισμός Ανκόνα με στάση στην Ταβούλια, το χωριό του Ρόσσι. Ενώ όμως είχα την εντύπωση πως θα πηγαίναμε από επαρχιακούς, κατευθυνόμαστε απο την Autostrada. Είναι η πρώτη φορά (για μένα) στην εκδρομή που εμφανίζεται το μειονέκτημα των πολλών συμμετοχών. Άλλος δεν είχε λάστιχα (και σας τα ‘λεγα, θυμάστε), αλλουνού η συνεπιβάτις ζαλίζεται στις στροφές, την τρώμε όλοι μας και ησυχάζουμε…….. Ανιαρή διαδρομή, (εκτός από κάτι όμορφα σημεία με στροφούλες) και άφιξη στην Ταβούλια. Η κεντρική πλατεία του χωριού κοσμείται από το πανό της 100ής νίκης του Γιατρού,



αλλά η ατμόσφαιρα βαριά, σαν εθνικό πένθος. Επίσκεψη στο επίσημο club Rossi, προβλεπόμενες φώτο


και καφεδάκι με κουβεντούλα μέχρι την ώρα της αναχώρησης.

Η Ανκόνα είναι μισή γκαζιά δρόμος. Γέμισμα τα ρεζερβουάρ με Ιταλική βενζίνη για να έχουμε όσο μας πάει, και ξεροσταλιάζουμε στην Ανκόνα μέχρι να έρθει το (ξανά καθυστερημένο) πλοίο της ΜΙΝΟΑΝ.
Ρε παιδιά, η κατάσταση εκεί είναι για τον……..λούτσο. Σε ένα λιμάνι που εξυπηρετεί τόσους εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες, κολλούσαμε δίπλα σε νταλίκες για να χωθούμε στη σκιά από τις τέντες τους. Μια άθλια καντίνα με τον χειρότερο «καφέ» που έχω πιεί στη ζωή μου, το φόρτωμα στο βαπόρι εντελώς χύμα, χάλι μαύρο. Καμιά σχέση με την Βενετία που όλα είναι οργανωμένα, με πινακίδες, αίθουσες αναμονής κλπ. Ξανά Ανκόνα γιοκ από μένα…….

Την επομένη το πρωί, και πάλι με δυο ώρες καθυστέρηση, αποβιβάζομαι στην Ηγουμενίτσα. Πολύ βροχή στο Μέτσοβο, αναγκάζομαι να σταματήσω σε ένα τούνελ για αδιάβροχα, που δέκα χιλιόμετρα μετα τα βγάζω γιατί έχει λιακάδα του θανάτου και κάνω σάουνα.
Επιστροφή στην Καβάλα μετά από μια στάση για καφέ στον ΑΛΛΟ, τον φίλο που είχαμε πάει μαζί πέρυ στους Δολομίτες.
Πάει, τέλειωσε………….

Μίλησε κανείς για BRNO του χρόνου;

Παναγιώτης Κ. wrote:Μίλησε κανείς για BRNO του χρόνου;[/b]

Για Καταλονία είπε κάποιος κάτι αλλά και το BRNO μια χαρά ακούγεται (προφέρεται μόνο λίγο δύσκολα)...

Πολύ πιο ενδιαφέρουσες οι διαδρομές για τον Bορρά Βαγγέλη μου.

Άλλωστε το ταξίδι είναι που μετράει, όχι ο προορισμός......