Εκδρομή με το ΜΟΤΟ στην Τεμένη Αιγίου, 11-12.10.2008

Κάπου στα τέλη του 2008 είχα κάνει μια απο τις πιό όμορφες εκδρομές που έχω πάει ποτέ, παρέα με φιλαράκια απο το ΜΟΤΟ. Ένα απο τα παιδιά το ξέρετε (ο Πάνος με τον Πήγασο) τα άλλα όχι, αλλά όπως και να έχει ήταν μια υπέροχη παρεούλα.
Ο προορισμός κοντινός, τα λεφτά ανύπαρκτα αλλά η δίψα για εκδρομές άσβεστη και η χαρά του δρόμου μεγάλη...

Τυχαία έπεσα πάνω στο ταξιδάκι αυτό πρόσφατα και βρήκα την αφορμή να το μοιραστώ μαζί σας... Όμορφες εποχές...


Καταρχας να πω οτι κριμα που δεν ηρθαν και αλλα παιδια μαζι μας... Ο καιρος ηταν τελειος για εκδρομη, και η διαδρομη μεσα απο τα βουνα ηταν πραγματικα πανεμορφη... Παρεουλα, ανελεητο και ατελειωτο στροφιλικι, καθαρος αερας, κοψιδια, χαβαλες, και ενας υπεροχος ηλιος να μας συνοδευει σε μεγαλο μερος της διαδρομης....
Οποιος δεν ηρθε εχασε νομιζω...

Το ΣΚ ξεκινησε οπως παντα απο το κλασσικο "περιπτερο Χαιδαριου". Για μια φορα ειχα ξεκινησει στην ωρα μου απο το σπιτι και ετσι θα ημουν απο τους πρωτους στο ραντεβου -πολυ σπανιο για εμενα! (σσ. απο τοτε το είχα! ) Πηγα λοιπον χαρουμενος, αλλα εμεινα ....με την χαρα γιατι οταν εφτασα δεν ηταν κανεις αλλος! Φτου!

Συντομα ερχεται ο φιλος Παναγιωτης και 5 λεπτα αργοτερα καταφθανει και το ζευγος Αλχημιστη πανω στο καναριν... εεεε εννοω στο BMW GS της Ντιας.

Προορισμος η Τεμενη Αιγιου. Εγω κλασσικα δεν δινω καμια σημασια στο ΠΩΣ θα παμε και αφηνω τους αλλους να κανουν τους σχεδιασμους επι χαρτου. Κανονικα αυτο ειναι μια χαρα σχεδιο, αλλα οταν εχεις:

α) εναν που θεωρει οτι ο πιο συντομος δρομος για Λουτσα ειναι μεσω Αραχωβας και μαλωνει με ....τα GPS περι σωστης διαδρομης, και
β) εναν πορωμενο χιλομετροφαγο που ακομα και τη διαδρομη για το περιπτερο τη βρισκει ως ευκαιρια να κανει μια μικρη εντουραδα στα ...Βαρδουσια Ορη

τοτε ενας συνετος ανθρωπος θα ανησυχουσε. Εγω δεν ειμαι συνετος ανθρωπος.
Ετσι οταν γυρνανε και μου λενε θα βγουμε στα διοδια στο Σπαθοβουνι και θα παμε απο Νεμεα, Φενεο, Λιμνη Δοξης κλπ (προορισμος Αιγιο λεμε) εγω απλα λεω οκ.

Παρακατω θα δειτε το "παω Αιγιο" στη βερσιον του Αλχημιστη και του Παναγιωτη!

Αυτη η ιστορια θα μπορουσε να λεγεται και "no highway story" -κοινως αποφυγαμε επισταμενα την ΕΟ (και τα διοδια βεβαιως βεβαιως). Χρονο ειχαμε, φραγκα δεν ειχαμε, αλλα δε βαριεσαι! Καλη ημερα, καλη παρεα, (και γεροι κωλοι!)

Πριν τα πρωτα διοδια στην Ελευσινα κανουμε δεξια και ακολουθουμε τη παλια ΕΟ μεχρι τα Μεγαρα. Η ημερα ξεκιναει ιδανικα! Αν και εχει λιγη κινηση ολα πανε μια χαρα. Ολα, εκτος απο τα χερια του τρικουλαδου του Στελιου που αποφασιζουν να κυρηξουν απεργια διαρκειας (περισσοτερα στη συνεχεια). Ετσι αφου μπαινουμε στην ΕΟ σπαμε ολα τα χρονομετρα με ταχυτητες που με βια φτανουν τα ...120 την ωρα! (Οκ, με εναν Πηγασο, ενα GS650 και ενα ΤΑ δεν θα βαζαμε ποτε φωτια στην ασφαλτο, αλλα λεμε τωρα...)

Ο Πανος χαρουμενος που επιτελους βρεθηκε καποιος πιο αργος απο αυτον αποφασιζει να ανοιξει λιγο και κουμπωνει πεμπτη και ....χανεται στον οριζοντα! Εγω πηγαινω παρεα με το Στελιο, απλα χαζευοντας το τοπιο και προσπαθοντας να κανω οικονομια στη βενζινη μιας και το ΤΑ μετα τα 140 καιει αρκετα και ο δρομος μπροστα ειναι μακρυς!

Αργοτερα* φτανουμε στα διοδια του Σπαθοβουνιου, οπου μια μικρη σταση για ξεμουδιασμα κρινεται απαραιτητη. *(Εγραψα "λιγο" αλλα το εσβησα)

Απο εδω και περα ξεκινουσε το πιο ομορφο κομματι -την Εθνικη Οδο παντα τη βαριομουν αφορητα ετσι κ αλλιως!

Βγαινουμε στην εξοδο του Σπαθοβουνιου (σημειο 0 στο χαρτη) και κατευθυνομαστε προς Χιλιομοδι. Απο εκει προχωραμε για Νεμεα, απ οπου θα ανηφορισουμε για Πετρι, Ψαρι, Καλλιανους κλπ με πρωτο προορισμο της μερας τη Λιμνη Δοξας.

Καθως περναμε απο τα διαφορα χωριουδακια εχω ενα τεραστιο χαμογελο... Τα βουνα με τρελλαινουν και τα μικρα γραφικα πετρινα χωρια που συνανταει κανεις ειναι πραγματικο βαλσαμο για καποιον που ζει κλεισμενος σε μια τσιμεντουπολη ολο το χρονο.... Ρολλαρω αργα και απολαυστικα, χαζευοντας τα πιτσιρικια που παιζουν μπαλα στο δρομο, τις γιαγιαδες και τους αγροτες που πανε στις δουλειες τους πρωι πρωι.... Ομορφα πραγματα...

Τα παιδια θελουν να δουν λιγο και τη Στυμφαλια Λιμνη, οποτε στο Ψαρι στριβουμε προς τα εκει.
Η λιμνη εδω και πολλα χρονια δεν εχει καθολου νερο, αλλα η διαδρομη μας ανταμειβει με μια καταπληκτικη θεα ολης της περιοχης καθως ανεβαινουμε μεσα απο ελατοδαση και αλλα τετοια ομορφα...




Σταση για φωτογραφιες λοιπον (σημειο 1 στο χαρτη) . Εγω επειδη δεν εχω φερει μαζι φωτογραφικη, αρκουμαι να καταγραφω μερικα στιγμιοτυπα τριγυρω με το κινητο.

Να ενα ωραιο στιγμιοτυπο: η Ντια τα χωνει στο Στελιο που ειναι τοσο κουλαδι και η κοπελα εχει βαρεθει τη ζωη της, ενω ο Πανος κοιτα το φωτογραφο ολο ναζι!!

Το Transalpακι μου χαζευει και αυτο τη θεα....

Η διαδρομη μεχρι τη Λιμνη Δοξας ειναι πραγματικα πανεμορφη και τα ματια κανουν οτι μπορουν να καταγραψουν τα χρωματα και τις εικονες του φθινοπωρου...
Ομολογω οτι μετανοιωνω που δεν πηρα τη φωτογραφικη μαζι μου, ωστε να κρατησω λιγο απο αυτη τη μαγεια... Δεν πειραζει... Την επομενη φορα!

Ο δρομος στενευει και το στροφιλικι αρχιζει να γινεται ...ενδιαφερον! Ο Στελιος φαινεται να μην την παλευει και παραπονιεται οτι τον ποναει το χερι του και για αυτο αποφασιζω να τον βαλω να πηγαινει μπροστα για να τον εχω το νου μου.
Η διαδρομη συνεχιζει χωρις απροοπτα με μονη παραφωνια ενα κοπανο με ενα Toyota τζιπακι που την εχει δει Schumacher των βουνων και περναει χαροντικα τον Πανο για να σταματησει 200 μετρα πιο κατω σε βενζιναδικο, ενω μετα εμφανιζεται ξανα και ξανα θελοντας να το παιξει γΛηγορος.

Συντομα φτανουμε στην λιμνη Δοξας, οπου και βεβαια η πρωτη καλη σταση της μερας (σημειο 2)...
Αφηνουμε τις μηχανες και παμε με τα ποδια μεχρι το νησακι στη μεση της λιμνης για να χαζεψουμε την ομορφια του τοπιου.








Σχόλιο φίλου Στέλιου (Αλχημιστή): "μα... πως ρίχνω έτσι τις γυναίκες ο άτιμος!!!! Γοητεύω τα πλήθη πάλι... ε ρε ξύλο που θέλω να στρώσω... "

Οταν λεμε παμε να δουμε την ομορφια του τοπιου δεν εννοουμε ακριβως αυτο που εχει ο Στελιος στο μυαλο του, αλλα πολυ συντομα η παντοφλα (Sidi νο. 40 με κεβλαρ ενισχυσεις) ηρθε ιπταμενη!

Παντως πραγματικα το τοπιο ειναι πανεμορφο και το μονο που λειπει ειναι τα αλλα φιλαρακια που δεν μπορεσαν να ερθουν στην εκδρομη μαζι μας.

Αφου λοιπον τα παιδια παιρνουν πολεμοφοδια για τη συνεχεια (καρβελι ζυμωτο, παξιμαδια κλπ) καθομαστε να αποφασισουμε τη συνεχεια της διαδρομης. Η προταση του Στελιου ειναι να παμε στο κλασσικο πεστροφειο στο Πλανητερο, λιγο πανω απο την Κλειτορεια.
Εκει κατω ομως ειναι τα μερη μου, οποτε αντιπροτεινω ενα μερος που δεν το εχουν δει και προσωπικα μου αρεσει παρα πολυ: τις εγκαταστασεις Rafting στις οχθες του ποταμου Λαδωνα, κατω απο το χωριο Δαφνη (σημειο 3 στο χαρτη).



Ουτως η αλλως η αποσταση της Δαφνης απο την Κλειτορεια ειναι γυρω στα 30 χλμ, οποτε αν δεν τους αρεσει παμε στο Πλανητερο.

Φθανοντας στο Λαδωνα ομως ειχα ετοιμο το μυστικο μου οπλο: Οι μπριζολες και τα λουκανικα που ξεροψηνονταν πανω στα καρβουνα εδιωξαν καθε αμφιβολια για το αν ειναι καλο η οχι το μερος! Αφου καταφεραμε να συγκρατησουμε το Στελιο που ειχε λοκαρει το στοχο σαν πιλοτος μαχητικου F16 κατσαμε και η εξολοθρευση της τοπικης πανιδας ξεκινησε!

Ειχαμε και εναν αναπαντεχο επισκεπτη στη παρεα μας, που ομως ταιριαξε αμεσως στο κλιμα!



(Σχόλιο Ντιας για τη φωτο: "Ρε μπαγασα Στελιο, τη κατσικα φωτογραφιζες η την κοπελια πισω;!" ΓΚΑΠ! (Παντοφλεν καρμπονιους Sidius )

Αφου ξεκοιλιαστηκαμε καταλληλως, αποφασισαμε να δουμε την τεχνητη λιμνη του Λαδωνα και βεβαια και το εντυπωσιακο φραγμα του ΥΗΣ της ΔΕΗ που βρισκεται εκει.

Στο φραγμα ειχαμε την τυχη (και ατυχια για τον κακομοιρο τον φυλακα) να ειναι ανοιχτες η πορτα της εγκαταστασης οποτε πηγαμε να δουμε το φραγμα απο κοντα.






Η εγκατασταση ειναι πολυ ωραια και το φραγμα, αν και σχετικα μικρο, δεν παυει να εντυπωσιαζει με τις τεραστιες κινουμενες πυλες υπερχειλησης της λιμνης.

Εκει λοιπον ηταν που παραλιγο να μας γινουμε θεμα σε ολα τα βραδυνα δελτια ειδησεων. Ο Στελιος βλεπετε παρατηρησε οτι διπλα στα ηλεκτρικα μοτερ στις πυλες υπηρχε και κατι σαν ποδηλατο, με σελλα και πεταλια, και θεωρησε οτι θα ηταν καλη ιδεα να ανεβει και να δοκιμασει να κανει λιγο πεταλι!

Ο φυλακας με το που τον ειδε εβαλε τις φωνες να κατεβει κατω και λιγο αργοτερα μαθαιναμε με τρομο οτι το "ποδηλατο" αυτο ειναι το χειροκινητο ανοιγμα στις πυλες υπερχειλησης!

Ηδη φανταζομουν τους τιτλους λεμε: "Ανεγκεφαλος μηχανοβιος αδειασε τη λιμνη του Λαδωνα στην Πελοποννησο!"

Ε μετα και απο αυτο, αποφασισαμε οτι θα ηταν μια καλη ιδεα να πηγαινουμε σιγα σιγα...

Στο σημειο αυτο οι φωτογραφιες απο εμενα τελειωσαν, αλλα οχι και η εκδρομη! Γυρισαμε προς τη Δαφνη για να βαλουμε βενζινη μιας που οι ρεζερβες ειχαν αναψει απο ωρα και ειχαμε ΗΔΗ κανει 300+ χιλιομετρα με ενα ντεποζιτο, αλλα αποδειχτηκε οτι τσαμπα ανησυχουσαμε: το GS γεμισε με 12 λιτρα, και εγω με 16, ενω ο χιλιομετρητης μου εγραφε 330 χιλιομετρα!

Με τους χαλαρους (βλ. ημιθανους τετραπληγικης χελωνας σε κωμα ) ρυθμους που πηγαιναμε ολη μερα ειχαμε σπασει ολα τα ρεκορ οικονομιας: μιλαμε για καταναλωση 4.5 λιτρα/100 χλμ!

Επομενος προορισμος και τελικος της ημερας, το Αιγιο! Ειχαμε 2 επιλογες: ειτε να γυρισουμε πισω προς Κλειτορεια και να ανεβουμε απο Καλαβρυτα κλπ, ειτε να συνεχισουμε την "111" και να παμε απο Πατρα.

Τελικα επιλεξαμε την 2η διαδρομη σκεπτομενοι οτι παρα τα 100 χλμ αποστασης μεχρι Πατρα, ο δρομος θα ειναι πιο ανοιχτος. Οντως ετσι ηταν και θα φταναμε σχετικα συντομα, αλλα ο πονος στο χερι και η κουραση δυσκολεψε πολυ το Στελιο και ετσι εμενε πολυ πισω, οποτε βαλαμε παλι φωτια στην ασφαλτο κανοντας το Τριποταμα - Πατρα σχεδον 3 ωρες!!!

Φτανοντας στο Αιγιο κατσαμε να πιουμε ενα ζεστο ροφημα να συνελθουμε μιας που το βραδυ ειχε πεσει απο ωρα και το κρυο ηταν αρκετο για την εποχη, οπου και αποχαιρετησαμε το φιλο Πανο που επρεπε να επιστρεψει Αθηνα.

Λιγο αργοτερα φτασαμε στο πολυ ομορφο σπιτι του Στελιου, οπου το λογο ειχε η ομορφη κουβεντα μπροστα στο αναμμενο τζακι με αχνιστο ψωμι στα καρβουνα και καλο κοκκινο κρασι... Πολυ κοκκινο κρασι... Παρα πολυ κοκκινο κρασι...

Η Κυριακη προσωπικα με βρηκε καπου προς το μεσημερι να προσπαθω να μαζεψω τα κομματια μου πινοντας απανωτα τον ενα καφε πισω απο τον αλλο! (ρεταλι λεμε!)

Γενικα ηταν μια μερα πολυ μεγαλης ηρεμιας και χαλαρωσης... Αραξαμε διπλα στο τζακι χαζευοντας ενα σηριαλ στο χαζοκουτι, ενω το φαγητο (φασολαδα) ετοιμαζοταν δια χειρος Ντιας, και ο Μεγας Ψηστης (εγω) καρβουνιαζε μερικες μπριζολες πανω στα καρβουνα!

Ετσι χαλαρα περασε η μερα και το βραδακι πηραμε το δρομο της επιστροφης....
Ντια, Στελιο, Πανο, σας ευχαριστω βαθυτατα για ολα! Για την παρεα σας, τα χαμογελα σας, τη φιλοξενια σας... Να στε παντα καλα να ανταμωνουμε!

Ταξιδευτής wrote:

Όμορφη παρεα!

Παντα τετοια Νικολα..
Νασαι καλα να θυμασαι παλιες και κανεις νεες διαδρομες,οπως φετος π.χ

bravissimo!!

πάντα τέτοια!

Η ιστορία με το χειροκίνητο άνοιγμα των πυλών της νεροκολάσεως με τσάκισε!!

Πολύ όμορφη βόλτα.