Πηγαίνοντας στη Σπάρτη από τα βουνά, 19-20.02.2011

Στα τέλη του Φλεβάρη σύσσωμο το φόρουμ είχε οργανώσει επίσκεψη στο ηρωικό στρατόπεδο νεοσύλλεκτων της Σπάρτης για να επισκεφθεί τον έναν και μόνο φύλακα της πατρίδας, εκείνον που κάνει το Ράμπο και τον Τσακ Νόρις να μοιάζουν με μικρά παιδάκια, τον πασίγνωστο σε όλους σας Vvag!!!

Η ιδέα για μονοήμερη στη Σπάρτη και μάλιστα με το DRZ (το VFR ήταν προς επισκευή) ήταν εκτός συζήτησης. Στο μεταξύ, ο Φώτης-Ovelix είχε μόλις αποκτήσει ένα όμορφο γαλάζιο DT 200 έναντι πινακίου φακής για να κάνει παρέα στο XT και το Blackbird. Κάπου εκεί έπεσε η ιδέα για μια ωραία διήμερη που θα συνδύαζε ωραία τοπία και επίσκεψη στον Vvag. Το σχέδιο περιλάμβανε λίγο βουνό πάνω από το δρόμο της Επιδαύρου, αρκετό Πάρνωνα, κατέβασμα στο Γύθειο και διαμονή στο χωριό του Φώτη και την άλλη μέρα Σπάρτη και ακόμα περισσότερο Πάρνωνα. Βέβαια, τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο διαφορετικά.

Σάββατο πρωί ξεκινάμε. Παλιά εθνική, στάση μετά τον Ισθμό για ένα καφεδάκι, ο καιρός κάπου ανάμεσα στη βροχή και στη σκέτη συννεφιά, τα κέφια θαυμάσια. Κατευθυνόμαστε προς Επίδαυρο αλλά στο Λουτρό Ελένης στρίβουμε δεξιά προς Ρυτό και Άγιο Ιωάννη. Η διαδρομή, άσφαλτος, είναι όμορφη και ειδικά ανεβαίνοντας προς Άγιο Ιωάννη προσφέρει καλή θέα σκαρφαλώνοντας την πλαγιά ενός φαράγγι και οδηγεί σε οροπέδιο όπου και το χωριό. Από τον Άγιο Ιωάννη φεύγει χωματόδρομος προς το χωριό Αγιονόρι. Στη διαδρομή μας συντρόφευε ομίχλη, αλλού πυκνή, αλλού αραιότερη. Πολύ ωραίες εικόνες.



Στο Αγιονόρι υπάρχει κάστρο αλλά η πυκνή βροχή δεν μας επέτρεψε να το επισκεφθούμε. Θα ξαναπάμε βέβαια!

Μόλις που διακρίνεται πίσω από τη στάνη...






Αντιγράφω από το tenea.gr:

"Στο μέσο περίπου της Κοντοπορείας, της ανατολικότερης δηλαδή οδού που οδηγούσε από τον Ισθμό στο Άργος και χρησιμοποιήθηκε τόσο από τον ιστορικό Ξενοφώντα, όσο και από τον Αγησίλαο με τον Σπαρτιατικό στρατό, στην ίδια πλευρά της κλεισούρας του Αγιονορίου, κτίστηκαν τη μεσαιωνική εποχή δύο φρούρια. Στην είσοδο της κλεισούρας χτίστηκε το σημερινό «Καστράκι» (ενδεχομένως η «Ξεροκαστελλιά» που αναφέρεται σε ανέκδοτο τουρκικό Κατάστιχο που συντάχτηκε λίγο μετά το 1460) και στην έξοδό της το δεύτερο φρούριο, γνωστό στην περιοχή ως «κάστρο του Αϊνοριού». Κοντά στο κάστρο αυτό αναπτύχθηκε σημαντικός μεσαιωνικός οικισμός, που συναντάται στις πηγές με τα ονόματα Ενόριον (εντός των ορίων), Enoria (Ενορία), Άγιον Όρος, Αγιονόρι (Alinori, Alonori, Altori) και Αϊνόρι (Ainori). Το έδαφος του Αγιονορίου είναι ορεινό και ανήκει στην εκτεταμένη οροσειρά που χωρίζει την Κορινθία από την Αργολίδα. Δυτικά του απλώνεται μικρή και στενή εύφορη κοιλάδα, όπου σήμερα υπάρχει το χωριό Στεφάνι. Παρ’ ό,τι στις αρχαίες πηγές δεν υπάρχει καμία αναφορά που να πιστοποιεί την ύπαρξη πολίσματος στην περιοχή, ίχνη τειχών που έχουν βρεθεί στο μικρό ύψωμα Δραγατούρα, σκόρπια θραύσματα αγγείων που έχουν εντοπιστεί καθώς και διάφορες επιγραφές ή μαρμάρινα μέλη που είναι εντοιχισμένα σε εκκλησίες της περιοχής, όπως ο Άγιος Νικόλαος, συμβάλλουν στη βάσιμη υπόθεση ότι η μικρή κοιλάδα του Αγιονορίου είχε κατοικηθεί από τους αρχαίους χρόνους.


Μάλιστα από τον ντόπιο ιστοριογράφο Ιωάννη Παπαχρήστου έχει υποστηριχτεί ότι στην περιοχή Αγιονορίου βρισκόταν η θέση του αρχαίου οικισμού Πέτρη (Πέτρα) που μνημονεύεται από τον Ηρόδοτο και θεωρείται πατρίδα του Ηετίωνος και του γιού του Κυψέλου, μετέπειτα τυράννου που άκμασε περί το 480 π.Χ. και την πληροφορία ότι Γερμανοί περιηγητές χρησιμοποίησαν το τοπωνύμιο «Αγηνόριον», πιθανολογεί επίσης ότι αυτό υπήρξε το όνομα αρχαιότατου συνοικισμού, τον οποίο ίδρυσε ο μυθικός Αγήνωρ, εγγονός του ιδρυτού του Άργους Φορωνέως, «στο βορειότερο οροπέδιο της Αργολίδας παρά τα όρια της Κορινθίας», δηλαδή στη σημερινή θέση Αγιονορίου-Στεφανίου.
Κατά τον Καθηγητή Μιχ. Κορδώση, ο οποίος έχει εντρυφήσει στην ιστορία της περιοχής, στο Αγιονόρι (Ενόριον) δίδαξε ο Νίκων ο Μετανοείτε λίγο μετά το 970, η δε ονομασία του οικισμού «Άγιον όρος» που απαντά στο Χρονικό του Μωρέως, υπήρχε ήδη από τα μέσα του 12ου αιώνα. Πάντως δεν είναι βέβαιο εάν το Αγιονόρι διέθετε αξιόλογες οχυρώσεις την εποχή που ήρθαν οι Φράγκοι, μολονότι εξακολουθούσε και τότε να υπάρχει σαν οικισμός.

Τα 1365 το Αγινόρι (Alinori) αναφέρεται στα έγγραφα εσόδων του δυνάστη της καστελλανίας Κορίνθου Νικολάου Acciaiuoli, χωρίς το φρούριό του. Η περιοχή του τότε εντασσόταν στο φρούριο του Αγίου Βασιλείου. Τα κάστρο του Αγιονορίου πρέπει να κτίστηκε μεταξύ των ετών 1377 και 1450 και περιελάμβανε πολλές εκκλησίες, οι οποίες σήμερα είναι μερικώς ή τελείως ερειπωμένες. Μεταξύ αυτών ο Άγιος Μάρκος, ο Άγιος Στέφανος, ο Άγιος Γεώργιος, η Παναγία (Κοίμησης Θεοτόκου), οι Άγιοι Ανάργυροι, ο Αγιάννης Ψηλός (Πρόδρομος;), ο Αγιάννης Σκουφίτσα (Θεολόγος;), ο Άγιος Αθανάσιος, η Ζωοδόχος Πηγή, ο Άγιος Ανδρέας, ο Άγιος Αδριανός, η Χρυσοπηγή, και ναοί Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων και Ταξιαρχών, Άγιος Σοφρώνιος.

Στην κοιλάδα, ερειπωμένες ή πρόσφατα ανοικοδομημένες πάνω σε παλιά χαλάσματα, υπάρχουν οι εκκλησίες Παναγία, Άγιος Βλάσης, Άγιος Δημήτριος, Αγία Βαρβάρα, Άγιος Νικόλαος, Άγιος Στέφανος, Άγιος Μάμας, Άγιος Βασίλειος, Άγιος Γεώργιος και «χαλασμένο κλησί» (χαλασμένη εκκλησία». Στα γύρω βουνά υπάρχουν ερειπωμένες οι εκκλησίες Αγία Μαρίνα και Άγιος Ηλίας και ακέραιη με ίχνη τοιχογραφιών η εκκλησία Άγιος Ιωάννης.

Κατά το Δημήτριο Βαρδουνιώτη, που έγραψε σχετικά το 1913, η ανέγερση πολλών ναών στο Αγινόρι, μπορεί να εξηγηθεί ως εξής: Από τους αρχαίους χρόνους υπήρχε στον Άθωνα πόλη Κλεωναί, κοντά στη Μονή των Ιβήρων, που μνημονεύεται από τον Ηρόδοτο και το Θουκυδίδη και ενδέχεται να ήταν αποικία των Κλεωναίων της Αργολίδας. Όταν ο Άθως κατοικήθηκε από μοναχούς και μεταβλήθηκε σε Άγιον Όρος με πολλές χριστιανικές μονές και ναούς, δημιουργήθηκε εκεί και σκήτη Μωραϊτών (Πελοποννησίων), μεταξύ των οποίων και Κλεωναίοι. Ίσως δε Κλεωναίοι μοναχοί της Χαλκιδικής, επανερχόμενοι κάποτε στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, δημιούργησαν ένα μικρό Άγιον Όρος με πολλούς ναΐσκους και ονόμασαν το όρος Αγιονόρι. Η παρακινδυνευμένη αυτή θεωρία, χωρίς βέβαια να επιβεβαιώνεται, ενισχύεται έμμεσα από τον βυζαντινολόγο Νικόλαο Καλογερόπουλο, ο οποίος, περιγράφοντας το 1925 την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, σημειώνει ότι «τα έργα του ναού ανήκουν εις την καλλίστην εποχήν της παλαιολογείου τέχνης και είναι συναφή προς τα του Αγ. Όρους όσον αφορά την τεχνικήν και την καλλιτεχνικήν εκδήλωσιν» και ότι «εις την καμάραν του ιερού παριστάνεται η Ανάληψις ως εν Βατοπεδίω και Μεγαρική ή αλλαχού».

Το έτος 1452 ο σουλτάνος Μεχμέτ Β’, σχεδιάζοντας την πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως, έστειλε στην Πελοπόννησο τον Τουραχάν με μεγάλη στρατιωτική δύναμη, για να εμποδίσει τους δύο δεσπότες, Θωμά και Δημήτριο, αδελφούς του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, να στείλουν βοήθεια στην πολιορκούμενη πρωτεύουσα. Οι Έλληνες όμως κατόρθωσαν να καταστρέψουν ένα μέρος του εχθρικού στρατού και να πιάσουν αιχμάλωτο τον επικεφαλής των Τούρκων Αχμέτ, στο στενό των Δερβενακίων ή, κατ’ άλλη εκδοχή, σε εκείνο του Αγιονορίου.

Στο αρχείο Nani το Αγινόρι καταγράφεται μαζί με τις Λίμνες Αργολίδας (Agionori e Limnes), προφανώς λόγω γειτνίασης και ιδιαίτερων ίσως οικονομικών σχέσεων των κατοίκων τους.

Ο Τούρκος δυνάστης της Κορίνθου Κιαμήλ-Μπέης αποκαλούσε το Αγιονόριο «Γκιουζέλ» (ωραίο) «Αϊνόρι». Ο Γάλλος Pouqueville που πέρασε από την περιοχή λίγα χρόνια πριν την Επανάσταση περιγράφει χωριό μια ώρα νοτιοδυτικά της Κουρτέσσας, με 110 συνολικά οικογένειες, εκ των οποίων 80 Αλβανών χριστιανών.

Η παράδοση, σύμφωνα με την οποία το χωριό είχε κάποτε χίλια σπίτια, τοποθετεί το σημαντικότερο μέρος του «Στου Φραντζή», όπου υπήρχε πηγή με ιαματικό νερό, που θεράπευσε τον άρρωστο αδελφό του βασιλιά των «Μιστρών».

Από το Αγιονόρι κατάγονταν η περίφημη οικογένεια των Καλαράδων, από τους οποίους ο Γεώργιος, ιατρός και Φιλικός, προσέφερε στην Επανάσταση του 1821 πολλές υπηρεσίες και αργότερα εκλέχτηκε Εθνοσύμβουλος.

Το 1822 στην Κλεισούρα του Αγιονορίου, όπου πολέμησε γενναιότατα και ο Νικηταράς, συντελέσθηκε η καταστροφή και διάλυση της αποδεκατισμένης στρατιάς του Δράμαλη, που αριθμούσε περί τις δέκα οκτώ χιλιάδες στρατιώτες. Κατά την μάχη αυτή το Βυζαντινό κάστρο της περιοχής χρησιμοποιήθηκε σαν στρατηγείο από τον Πρίγκηπα Υψηλάντη και τον Παπαφλέσσα."

Από το Αγιονόρι κατευθυνόμαστε προς Λίμνες, Πρόσυμνα, καταλήγουμε Άργος και από εκεί παίρνουμε το δρόμο προς Άστρος.

Μια απαραίτητη στάση στις υποθαλάσσιες πηγές στο Κιβέρι (διαβάστε λεπτομέρειες εδώ)



Οβελιξομηχανάκι

Στο Άστρος και ενώ βάζουμε βενζίνη, μπαίνει στο βενζινάδικο καθαρόαιμο και ολοκαίνουργιο KTM τοπικού ήρωα. Ο τύπος εννοείται ότι είναι ξεκράνωτος και γκαζώνει όσο μπορεί περισσότερο για να μας εντυπωσιάσει. Βαριέμαι ατελείωτα τέτοια μαγκάκια και κάνω ότι κοιτώ κάτι στο πορτοφόλι μου. Ο τοπικός ήρωας πιάνει κουβέντα στον Φώτη και ακολουθεί περίπου ο εξής διάλογος:
Τύπος: Από που έρχεστε ρε παιδιά;
Φώτης: Από Αθήνα.
Τ: Με αυτά τα μηχανάκια; Και η βροχή;
Φ: (γελώντας καλοσυνάτα) Δεν μας ενοχλεί η βροχή.
Τ: Τι λέτε ρε παιδιά; Με τέτοιον καιρό εγώ μόνο με αμάξι. Σήμερα, όμως, είναι χαλασμένο. Και πού πάτε;
Φ: Γύθειο (έτσι νόμιζε!!!)
Τ: Γύθειο;;; Μα είναι μακριά!

Φανταζόμουν το ΚΤΜ να τραβάει τα μαλλιά του και να παρακαλά για έναν Postman στη σέλα του αντί για τον τζάμπα μάγκα.

Λίγο μετά το Άστρος στρίβουμε στο χωριό Άγιος Ανδρέας προς Καστάνιτσα. Ο ασφαλτόδρομος είναι στενούτσικος αλλά η διαδρομή αποζημιώνει, ειδικά με τις κορφές του Πάρνωνα ντυμένες στα λευκά.

Προσέξτε την οχύρωση στη βάση του γκρεμού



Η Σίταινα και η κορυφογραμμή του Πάρνωνα



4-5 χιλιόμετρα πριν την Καστάνιτσα βλέπουμε πινακίδα για φαράγγι Μαζιάς. Ρωτώ τον Φώτη: "Πάμε;", σιγά μην έλεγε όχι.

Μέσα σε λιγότερο από 2 χιλιόμετρα χωματόδρομου έχουμε μεταφερθεί σε ένα μαγικό μέρος. Στην αρχή κινούμαστε σε στενό φαράγγι με άφθονα τρεχούμενα νερά και τελικά βρισκόμαστε σε πλάτωμα με ερείπια από 6-7 νερόμυλους και νεροτριβές!! Παλιό χωριό που εγκαταλείφθηκε.

Ανεβάζω λίγες φωτό σήμερα και η συνέχεια αύριο.





Πανέμορφο εκκλησάκι

Μπραβο παιδια

Φυσικε (χυμε) εισαι χορταστικος (γιαμ γιαμ) στην αναγνωση βρε!!!

Πληροφορίες για το φαράγγι της Μαζιάς και τη θέση του στον ευρύτερο χώρο θα βρείτε εδώ και εδώ.

Ο δρόμος δεν συνεχίζει μετά την περιοχή με τους πρώην νερόμυλους αλλά μπορείτε να συνεχίσετε με τα πόδια για πιο ψηλά μέχρι να φτάσετε στη Μονή Κοντολίνας, ένα έρημο μοναστήρι για το οποίο έχω διαβάσει πολύ καλά λόγια αλλά όποτε έχω δοκιμάσει να πάω κάτι συμβαίνει! (για παράδειγμα)

Επιβλητικό το τοπίο



Ο δρόμος λίγο πριν βγει σε αδιέξοδο




Αφήσαμε τις μηχανές και περπατήσαμε λίγο ανάμεσα στα ερείπια των μύλων. Σε τέτοια μέρη προσπαθώ πάντα να φανταστώ πως στεκόντουσαν στις καλές τους μέρες και πως ήταν η ζωή των ανθρώπων που μοχθούσαν εκεί. Παρατηρώ τις ξεχαρβαλωμένες μυλόπετρες, τα μισοκατεστραμένα αυλάκια που έφερναν το νερό από ψηλότερα σημεία του ποταμιού, τα απομεινάρια από τα βαγένια και για λίγο μεταφέρομαι στο παρελθόν. Ξέρω πως τις περισσότερες φορές δεν είναι εφικτό αλλά εύχομαι κάποιος να επισκεύαζε αυτούς τους μάρτυρες μιας πρωτόγονης βιομηχανίας. Ευτυχώς, σε μερικά μέρη κάτι τέτοιο έχει συμβεί.

Ό,τι απέμεινε από τη στήριξη του βαγενού ενός νερόμυλου





Το μυλαύλακο











Στην απέναντι πλευρά του φαραγγιού και κολλητά στη βάση του γκρεμού υπήρχε μια περίεργη κατασκευη, τη χρήση της οποίας δεν μπορώ να καταλάβω με βεβαιότητα. Δεξιά πάνω φαίνεται μια σειρά από κολώνες που μάλλον στήριζαν ένα αυλάκι το οποίο κατέληγε στο κτίσμα στο κέντρο. Ήταν κάποια δεξαμενη νερού;






Επιστρέφοντας στον κεντρικό δρόμο ήμαστε πολύ χαρούμενοι με αυτήν την μικρή ανακάλυψη αλλά με το που πατήσαμε ρόδες στην άσφαλτο το DT του Φώτη άρχισε να δυσλειτουργεί και να μην πηγαίνει πάνω από 20 χιλιόμετρα!
Σκεφτήκαμε ότι πιθανώς να ήταν νερωμένη η βενζινη που έβαλε. Αδειάσαμε το ρεζερβουάρ του και αφού βρήκαμε ένα μπουκάλι (είναι δυστυχώς τόσο εύκολο να βρεις ένα πεταμένο πλαστικό μπουκάλι στην ελληνική ύπαιθρο ) αρχίσαμε να κάνουμε μετάγγιση από το δικό μου ρεζερβουάρ.

Όσο ο Φώτης πήγαινε πάνω κάτω για τις δοκιμές έβγαλα τις παρακάτω φωτό:

Ένας νερόμυλος που θα δείτε στα δεξιά σας όπως ανεβαίνετε για Καστάνιτσα και λίγο μετά τη διασταύρωση για Φαράγγι Μαζιάς. Το τσιμεντένιο βαγένι του με κάνει να πιστεύω ότι θα δούλευε μέχρι -σχετικά- πρόσφατα.



Ο δρόμος που ακολουθήσαμε μέχρι εδώ



Παρόλες τις δοκιμές, βελτίωση δεν είδαμε. Συνεχίσαμε για λίγο σχεδόν σερνόμενοι, περάσαμε την Καστάνιτσα και ξανακάναμε μια στάση μπας και βγάλουμε άκρη. Η στάση έγινε στην καρδιά του Καστανόδασους που περιβάλλει την Καστάνιτσα (παράξενο, ε;). Ο Φώτης χαμογελά (το οποίο εκτιμάς πολύ όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα) και το μπουκάλι έχει ούρα βενζίνη.



Ο Φώτης επικοινώνησε με φίλο του μηχανικό και εκείνος πρότεινε να ελέγξουμε τα καλώδια της ηλεκτρονικής. Θυμόταν ότι ήταν επανατυλιγμένα με μονωτική και πιθανώς να είχαν πάρει από τη βροχή ή το πλύσιμο της προηγούμενης μέρας. Η μόνη λύση ήταν να πάμε στην Καστάνιτσα, να αράξουμε στην πλατεία, να τσιμπήσουμε και κάτι και με μεγαλύτερη άνεση να δούμε το θέμα.

Πράγματι, αράξαμε μηχανές στην πλατεία του πανέμορφου χωριού κατά τις 6 το απόγευμα και καταρχάς...ήπιαμε καφεδάκι. Πληροφορηθήκαμε στο μεταξύ ότι κάθε δρόμος που ανεβαίνει ψηλότερα στον Πάρνωνα (και άρα μας οδηγεί μετά στο Γύθειο) είναι κλειστός από τα χιόνια. Αυτό σήμαινε επίσης ότι ακόμα και αν φτιάχναμε το DT σε 5 λεπτά πάλι δεν θα έβλεπα τη Μονή Κοντολίνας.

Να σημειώσω εδώ ότι για μένα μια από τα σημαντικότερες στην παρέα που συνταξιδεύω είναι η καλή διάθεση, ειδικά όσον αφορά θέματα βλαβών τα οποία εντέλει είναι και ασήμαντα. Ο Φώτης ήταν ήρεμος και καλοδιάθετος παρόλο που το μηχανάκι του είχε θέμα και το μόνο που τον στενοχωρούσε ήταν ότι με καθυστερούσε! Το ξέρω βέβαια εδώ και σχεδόν 20 χρόνια αλλά ο Φώτης είναι πολύ καλή παρέα.

Μετά το καφεδάκι παραγγείλαμε φαγητό και μέχρι να έρθει εξοπλισμένοι με φακούς κεφαλής και εργαλεία λύσαμε το DT. Σέλα, πλαστικά, τεπόζιτα, καρμπυρατέρ και ηλεκτρονική έφυγαν από τη θέση τους εν ριπεί οφθαλμού.





Το πρόβλημα εντοπίστηκε, τελικά, στα καλώδια της ηλεκτρονικής τα οποία είχαν πάρει νερό. Τα στεγνώσαμε προσεκτικά, φάγαμε τα εξαιρετικά κάστανα με φασόλια (τα οποία αργότερα μας έπιασαν τον ποπό!!!!), επανατυλίξαμε προσεκτικά τα καλώδια με φρέσκια μονωτική ταινία, απολάυσαμε τα επεισόδια στον αγώνα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, ξαναδέσαμε τα πάντα και στις 11 ο Φώτης γύρισε χαρούμενος από την τελευταία δοκιμή. Όλα ήταν καλά.

Όλα; Όχι ακριβώς. Το να πάμε Γύθειο τέτοια ώρα και μάλιστα επιστρέφοντας, αναγκαστικά, στην παραλία και από εκεί μέσω Λεωνιδίου δεν ήταν αποδεκτή λύση. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να μείνουμε στα δωμάτια που είχαν οι ιδιοκτήτες του εστιατορίου. Και σας ρωτώ: ας υποθέσουμε ότι είχατε δωμάτια σε ένα χωριό σαν την Καστάνιτσα, βλέπετε δύο τύπους να παλεύουν με βλάβη στη μηχανή τους, να σας έχουν αφήσει ήδη 32 ευρώ για φαγητό, να μπαίνουν στο δωμάτιο στις 12 και να βγαίνουν στις 8 και μισή το πρωί και όλα τα δωμάτιά σας είναι άδεια. Θα τους ζητούσατε 70 ευρώ;;!!!! Ακόμα και αν αυτή είναι η επίσημη τιμή σας δεν είναι ανθρώπινο αλλά και επαγγελματικά έξυπνο να ζητήσετε λιγότερα; Μην ξανακούσω για πτώση του τουρισμού στην Ελλάδα. Να μου καούν τα πηνία του VFR και να κοπεί το πλαίσιο του DRZ αν ξαναμείνω ποτέ στην Καστάνιτσα και ας είναι ένα από τα 10 ομορφότερα χωριά της Ελλάδας. Θα περνώ, θα απολαμβάνω το τοπίο και γεια σας!

Τουλάχιστον, το δωμάτιο ήταν ζεστό και ωραίο. Κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια εφοδιασμένα με πριονοκορδέλες και το πρωί μας χάρισε μια όμορφη θέα.



Κατά τις 9 ξεκινήσαμε με καλό καιρό και ανάλογη διάθεση για να επισκεφτούμε τον Vvag στη Σπάρτη. Η διαδρομή που ακολουθήσαμε για να αποφύγουμε τα χιονισμένα σημεία ήταν: Καστάνιτσα - Σίταινα - Πλάτανος - Άγιος Πέτρος - Καρυά - Δρόμος Τρίπολης Σπάρτης - Στρατόπεδο. Η διαδρομή είναι εξαιρετική αλλά λόγω βιασύνης δεν έχω ούτε μία φωτογραφία και πρέπει να με πιστέψετε!

Να σημειώσω εδώ ότι μπαίνοντας (ερχόμενος από το δρόμο Τρίπολη Σπάρτη) στο χωριό Καρυά θα δείτε στο ψηλότερο σημείο του χωριού ένα αντίγραφο του Ερεχθείου με τις Καρυάτιδες σε φυσικό μέγεθος! Όταν το είχα πρωτοδεί νόμιζα ότι ήταν κάποια κιτς πρωτοβουλία αλλά αργότερα έμαθα ότι οι Καρυάτιδες ήταν γυναίκες από την αρχαία Καρυά, τις οποίες είχαν πάρει αιχμάλωτες οι Αθηναίοι και ήταν πασίγνωστες για το κάλλος τους.

Το τι έγινε στο στρατόπεδο έχει αναλυθεί σε άλλο ποστ και δεν θα επεκταθώ εδώ.

Η ώρα είχε πάει σχεδόν 2 όταν φύγαμε από το στρατόπεδο. Συμφωνήσαμε να επιστρέψουμε Αθήνα από κατά το δυνατόν άγνωστες διαδρομές όσο είχε φως. Ξεκινήσαμε με κατεύθυνση προς Σπάρτη και μετά από λίγο στρίψαμε δεξιά προς Σκούρα, ένα χωριό δίπλα στον Ευρώτα.



Ασυνήθιστη διάβαση ποταμού



Από εκεί φύγαμε για Κεφαλά από όπου και με λίγο ψάξιμο βρήκαμε τον χωματόδρομο που φτάνει στα Χρύσαφα.

Στα μισά του δρόμου είδαμε αυτήν την εξαιρετική αλλά κλειστή βυζαντινή εκκλησία της Παναγίας της Χρυσαφίτισσας (1293).



Ενσωματωμένος πύργος στο ναό!



Παναγία Χρυσαφίτισσα υπάρχει και στην Μονεμβασιά. Η παράδοση λέει ότι η εικόνα που υπάρχει στη Μονεμβασιά υπήρχε αρχικά στο ναό που επισκεφθήκαμε αλλά πήγαινε τα βράδια στη Μονεμβασιά με τρόπο θαυμαστό και τελικά έμεινε εκεί παρόλες τις διαμαρτυρίες των κατοίκων στα Χρύσαφα. Σας μυρίζει κλοπή;

Διακοσμημένο υπέρθυρο παράπλευρου ναού, αφιερωμένου στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.



Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος



Φτάνουμε στα Χρύσαφα και από εκεί βουρ για Αγριάνους, μιλάμε για τρελό στροφιλίκι.

Το χωριό από ψηλά



Από τους Αγριάνους φεύγουν για τα Τζίτζινα ασφαλτόδρομος και χωματόδρομος. Ξέρετε ποιον πήραμε. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν μικρά ελατάκια έτοιμα για φύτευση ώστε να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες από μεγάλη φωτιά που κατέκαψε το μέρος πρόσφατα.



Λίγο μετά βρισκόμαστε στην είσοδο των Τζίτζινων κάτω από έναν θεόρατο βράχο και μια πινακίδα που μας ενημερώνει ότι ο δρόμος που φεύγει δεξιά καταλήγει στην Καστάνιτσα και τα άλλα χωριά του "από εκεί" Πάρνωνα. Αν και είμαστε σίγουροι ότι θα είναι κλειστός από το χιόνι πάμε δεξιά για να διασκεδάσουμε! Σιγά σιγά το χιόνι κάνει την εμφάνισή του.



Δεν ξέρω για σας αλλά δεν έχω κάθε μέρα την ευκαιρία να οδηγώ σε χιόνι. Ουσιαστικά είναι σαν να μαθαίνω να οδηγώ από την αρχή. Ο μπροστινός τροχός κάνει απότομα δεξιά και αριστερά όπως ανοίγει αυλάκι στο χιόνι. Η αυτόματη αντίδρασή μου είναι να οδηγώ με τα πόδια κάτω, έτοιμος να πέσω. Έτσι, όμως, τα χέρια μου κουράζονται πολύ καθώς ουσιαστικά προσπαθώ να μείνω πάνω στη μηχανή στηριζόμενος μόνο στο τιμόνι. Δοκιμάζω να έχω τα πόδια μόνιμα στα μαρσπιέ και όλα γίνονται απλούστερα αν και πρέπει να με πιέζω για να τα διατηρώ εκεί και να μην τα κατεβάζω αυτόματα. Πολλή πλάκα!

Βιντεάκι με τον Φώτη να επιστρέφει από το σημείο που αποφασίσαμε να μη συνεχίσουμε άλλο.



Παγωτό με γευση DRZ



Πολύ κοντά στο σημείο με την πινακίδα ένας μικρός χωματόδρομος περνάει το ποταμάκι και ανεβαίνει για 100 μέτρα μέχρι να βρει όμορφο μέρος με πλατάνι, πηγή και τραπεζάκι. Ιδανικό μέρος για κάμπινγκ. Την επόμενη φορά...

Η ώρα έχει περάσει αρκετά και περνάμε αστραπιαία και ασφάλτινα από τα χωριά Τζίτζινα, Βαρβίτσα, Καρυά (άντε πάλι), Άγιος Πέτρος, Έλατος, Ωριά και Καράτουλα. Απέναντι από το τελευταίο χωριό υπάρχει εντυπωσιακότατη μονή, η μονή Τιμίου Προδρόμου Καστρίου, η παλαιότερη της Πελοποννήσου. Αγνοούσα την ύπαρξή της, δεν στρίψαμε νωρίτερα όπως έπρεπε και δεν μας έπαιρνε πια ο χρόνος, αλλά θα πάω σίγουρα. Ούτε φωτογραφία δεν την έβγαλα ο άχρηστος.

Θαυμάστε την εδώ.

Ο δρόμος κατηφορίζει φρεσκοστρωμένος μέχρι τον ποταμό Τάνο και αυτό το όμορφο πετρινο γεφύρι που αντέχει κοτζάμ Ovelix πάνω του!



και συνεχίζει (χωματόδρομος πια) προς τον οικισμό Φούντωμα από όμορφη διαδρομή παράλληλα με το φαράγγι. Στη συνέχεια ξαναπερνά το ποτάμι από τσιμεντένιο γεφύρι, ανηφορίζει στον οικισμό Άγιο Γεώργιο και βγάζει στο δρόμο Άστρος - Τρίπολη. Στρίβουμε προς Άστρος και 2-3 χιλιόμετρα μετά στρίβουμε αριστερά για το χωριό Πλατάνα. Από εκεί ξεκινάει το τελευταίο χωμάτινο κομμάτι της διαδρομής μας, μέχρι την Ανδρίτσα. Ο Φώτης έχει πάρει το κολάι του DT και πάει αέρα πατέρα.

Στην Ανδρίτσα υπάρχει σιδηροδρομικός σταθμός της γραμμής που τόσο ωραία έχει περιγράψει ο Demon
εδώ.



Τον σχεδόν έρημο σταθμό φυλούσε ένας συμπαθέστατος σκύλος ο οποίος είχε να φάει από πρόπερσι. Προφανώς ακολουθεί τη γενικότερη κατάσταση του ΟΣΕ. Του δώσαμε ότι είχαμε μαζί μας, αλλά αμφιβάλλω αν άλλαξε κάτι στο στομάχι του.





Στο σταθμό υπάρχει και αυτή η αναμνηστική μαρμάρινη πλάκα για τους 2 νεκρούς αντάρτες του ΕΛΑΣ και τους 50 κατοίκους που εκτελέστηκαν μετά σε αντίποινα για την επίθεση στο γερμανικό φυλάκιο του σταθμού στις 30 Νοεμβρίου 1943.



Το βράδυ είχε φτάσει, συνεχίσαμε για Άργος, Κόρινθο και επιστροφή στα σπιτάκια μας. Χορτάσαμε εικόνες και όλα αυτά μέσα σε 36 ώρες. Και εις άλλα με υγεία λοιπόν.

Διόρθωση: Οι 50 εκτελεσμένοι δεν ήταν κάτοικοι αλλά φυλακισμένοι στην Τρίπολη που τους έφεραν με το τρένο στην Ανδρίτσα.

Αυτά κάνατε λοιπόν την ώρα που εγώ έπηζα στο κέντρο...
Πολύ όμορφα μέρη. Μου φαίνεται πως ο Πάρνωνας εξελίσεται σε μεγάλη αγάπη!!

Φίλε μου Τάκη με εντυπωσιάζεις κάθε φορά με τα απίστευτα εκκλησάκια που βρίσκεις.

Τακη.μετα τα πετρινα γεφυρια διαβλεπω οτι η επομενη αγαπη σου θα ειναι οι παλαιοι πετροχτιστοι
σιδηροδρομικοι σταθμοι του ΟΣΕ....

Ευχομαι να φτασεις και στην αγαπη για τους Φαρους και το παλιο φαρικο δικτυο.....
Θα εκπλαγεις με τα τοπια και τις διαδρομες,και στα δυο (σταθμους κ φαρους..)

gabadoo wrote: Τακη.μετα τα πετρινα γεφυρια διαβλεπω οτι η επομενη αγαπη σου θα ειναι οι παλαιοι πετροχτιστοι
σιδηροδρομικοι σταθμοι του ΟΣΕ....

Ευχομαι να φτασεις και στην αγαπη για τους Φαρους και το παλιο φαρικο δικτυο.....
Θα εκπλαγεις με τα τοπια και τις διαδρομες,και στα δυο (σταθμους κ φαρους..)

Σωστά πολύ σωστά.

You don't exist!!!

Δεν υπάρχετε..!! Τέτοια διαδρομή με δίχρονο dt?

Σημ. Στο Αγιονόρι χάσατε τα καλύτερα παϊδάκια και στις Λίμνες την καλυτερότερη γραβιέρα της Πελλοπονήσου... ρωτήστε πρώτα!..

demon wrote:Δεν υπάρχετε..!! Τέτοια διαδρομή με δίχρονο dt?

Σημ. Στο Αγιονόρι χάσατε τα καλύτερα παϊδάκια και στις Λίμνες την καλυτερότερη γραβιέρα της Πελλοπονήσου... ρωτήστε πρώτα!..

Μείνει ήσυχος. Θα επανέλθουμε εκεί για αναλυτικότερη περιγραφή!

Όσο για το DT αφενός ο Φώτης είναι για δέσιμο, αφετέρου εφόσον πηγαίναμε διαρκώς από δευτερεύοντες δρόμους τα πράγματα ήταν λίγο πιο εύκολα.

ΤΡΕΛΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΠΑΙΔΙΑ!!!
Φανταστική περιγραφή Τάκη! Να είσαι καλα.
Αντε να κανονίζουμε σιγά σιγά την επόμενη....