Η εκδρομή της Τρίτης (Πως λέμε το θέατρο της Δευτέρας) με το CBF

Αγαπητοί σύντροφοι και συναγωνιστές (με ή χωρίς γρανάζια)
Όλοι γνωρίζουμε ότι η πατρίδα είναι σε κίνδυνο και χρειάζεται τη βοήθεια και τη συνδρομή μας! Σωστά;

Σωστά ακούω να απαντάτε. (Αν και από το ένα αυτί δεν ακούω πολύ καλά τα τελευταία χρόνια).

Θυμάστε οι παλαιότεροι (κρύβε χρόνια λέμε..) το Θέατρο της Δευτέρας στην ΕΡΤ; Κάπως έτσι κι εμείς ως καλοί Έλληνες (εδώ χειροκροτούμε!!) καθιερώσαμε την Εκδρομή της Τρίτης. Διαισθάνομαι απορία να πλανάται στην ατμόσφαιρα.

Λοιπόν τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Η σύζυγος δουλεύει για 4 ώρες της εβδομάδα ως ωρομίσθια εκπαιδευτικός σε δύο δημοτικά σχολείο στην ορεινή Ευρυτανία. Η ώρα είναι 11€ μικτά (δηλαδή περίπου 8€ καθαρά) που θα τα πληρωθεί, αν δεν πτωχεύσει η «για λίγο καιρό ξαποσταίνει» πατρίδα αν και όταν «και ξανά προς τη δόξα τραβά» κάποια στιγμή του χρόνου. Και επειδή κάποιοι ήδη σκέφτεστε πονηρά να προσθέσω ότι ούτε τα μόρια πιάνουν σε κάτι. Κόστος για κάθε εβδομάδα περίπου 50-60€ (βενζίνες, καφέδες, εκτυπώσεις, cd για τα παιδιά κ.λ.π.), με προσδοκώμενα έσοδα 35€.

Prime Minister please take under consideration we offer our services and a bonus of 25euro per week, to the ministry of economics and our beloved Minister of Economics so he can lead the ship away from dangerous waters. We also propose that you should consider raising the taxes on fuel even more and make it obligatory for people to work in distant places,far from where they live, to speed up the process of leading our country to glory.
(Στα Αγγλικά για ευνόητους λόγους…..)

Κάθε εβδομάδα, λοιπόν φορτώνουμε laptop, εξωτερικούς σκληρούς δίσκους και άλλα εξαρτήματα της δουλειάς στο ηρωικό CBF (142000km έχει αλλά προς το παρόν καλά πάει) και φεύγουμε για τα βουνά. Πήγαινε, έλα 560χλμ, αλλά επειδή είμαστε βιτσιόζοι (και πατριώτες) προσπαθούμε να κάνουμε όσο γίνεται διαφορετικές (μακρύτερες) διαδρομές κάθε φορά. Θα ακολουθήσει μακροσκελές κείμενο με περιγραφή του πρόσφατου προχθεσινού ταξιδιού με μπόλικες φωτογραφίες.

Η διαδρομή



Έχω ένα(ανάμεσα σε πολλά άλλα) προσωπικό κόλλημα με τα διόδια. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί από Χαλκίδα για Λαμία πρέπει να σταματήσω 3 φορές για διόδια. Σχεδόν κάθε 50χλμ έχει διόδια που σημαίνει ότι αν πάς με 150χλμ/ώρα πρέπει κάθε 20 λεπτά να σταματάς, βάλε, βγάλε γάντια, πορτοφόλι κ.λ.π. Για μέση ωριαία δεν το συζητώ, πάει καταστράφηκες. Και το κόστος δεν είναι ασήμαντο όμως. Συνολικά περίπου 10 ευρώ για διόδια πήγαινε- έλα Λαμία δεν είναι και λίγο.
Παρόλο που το έχω σκεφτεί πολλές φορές, δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνώ με το κίνημα «δεν πληρώνω», αν και δε διαφωνώ κιόλας. Προσωπικά δεν έχω φτάσει στο σημείο να «μπουχτίσω» τόσο που να αρχίσω να περνάω χωρίς να πληρώνω αλλά μπορώ να καταλάβω τα επιχειρήματά τους. Άσε που, μάλλον χάρη σε αυτούς θα φτηνήνουν τελικά τα διόδια.

Βάλε και που βαριέμαι τις εθνικές οδούς οπότε φέτος δεν έχω πάει ποτέ μέχρι Λαμία από την εθνική. Συνήθως ακολουθώ τον παράπλευρο της εθνικής από τη Ριτσώνα μέχρι το 90 και στο 90 μπαίνω στον αυτοκινητόδρομο μέχρι Κάστρο. Ο παράδρομος είναι πραγματικά ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ, πρόκειται στην πραγματικότητα για κρυφό πεδίο δοκιμών αναρτήσεων. Υποψιάζομαι έργο της Αγγελικούλας για να μας καταστρέψει όλα τα αμάξια ώστε να αγοράσουμε Γερμανικά. Φυσικά με δανεικά, ώστε μετά να μας απειλεί με χρεωκοπία και έτσι να μπορέσει να πάρει μισοτιμής ότι δεν έχει πάρει μέχρι τώρα.

Από το Κάστρο η κλασσική διαδρομή μέσω Αμφίκλειας μέχρι τον Μπράλο. Τίποτα το φοβερά ενδιαφέρον μέχρι εδώ. Στην κορυφή του Μπράλου τώρα και καμιά 100 μέτρα πριν το γνωστό (φτηνό) βενζινάδικο, αριστερά υπάρχει δρόμος (η Π. Ε. Ο. Λαμίας Μπράλου) που σε βγάζει στην αρχή του μονοπατιού των σιδηροδρομικών, κοντά στην Ηράκλεια.
Ωραίος δρομάκος μέσα στα λουλούδια, ψιλοπαρατημένος, ιδανικός για χαλαρό κατέβασμα με εξαιρετική θέα στον κάμπο. Από τη Ηράκλεια, συνήθως ακολουθώ τη διαδρομή μέσω Γοργοποτάμου και βγαίνω στο δρόμο Λαμίας Καρπενησίου στο Λιανοκλάδι. Πραγματικά εξαιρετικός ο σταθμός (όπως όλα τα κτίρια σταθμών του ΟΣΕ) στο Λιανοκλάδι και κρίμα που δεν έχει ένα καφενεδάκι που να βγάζει καθίσματα κάτω από τα πλατάνια.
Από το Λιανοκλάδι με κατεύθυνση προς Καρπενήσι, μέσα από πάμπολλα χωριουδάκια, άπειρες φωτογραφικές κάμερες (μάλλον ανενεργές οι περισσότερες) και οπωσδήποτε στάση στον Άγιο Γεώργιο στο κρεοπωλείο του Τσώνου. Καταπληκτικό πρασσολουκάνικο (για ψήσιμο στην επιστροφή)και αν σας αρέσουν τα καυτερά πάρτε και ένα καυτερό, αλλά μην πείτε ότι δε σας προειδοποίησα. Καίνε δαιμονισμένα!!!!


Το πολυφωτογραφημένο στον Άγιο Γεώργιο

Αμέσως μετά τον Άγιο Γεώργιο, στρίβουμε δεξιά στη διασταύρωση προς Φουρνά, Πλάτανο, Κλειτσό, Ζαχαράκι, Καρδίτσα. Από εδώ και πάνω αρχίζει η μαγεία. Απλά καταπληκτική διαδρομή, είτε το χειμώνα που οι δρυς είναι χωρίς φύλα, είτε την άνοιξη που έχουν ανθίσει τα πάντα.


το χειμώνα


την άνοιξη


την άνοιξη


το χειμώνα
Ο δρόμος μια συνεχόμενη στροφή, η άσφαλτος σχετικά καλή, κίνηση μηδαμινή, η ώρα του παιδιού, αλλά με προσοχή διότι είναι στενός. Σε πολλά σημεία κιόσκια και παγκάκια για να σταματήσει κανείς. Πραγματικά υπέροχα.




Παλαιότερες φωτογραφίες από ένα εκκλησάκι στο μέσο περίπου της διαδρομής Άγιος Γεώργιος-Φουρνά.



Στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής στα 1400μ περίπου αριστερά φεύγει ασφαλτοστρωμένος δρόμος που μας βγάζει Καρπενήσι από καταπληκτική διαδρομή. Για Φουρνά συνεχίζουμε δεξιά, ο δρόμος τώρα πια κατηφορίζει. Βρίσκουμε διασταύρωση, που δεξιά ανηφορίζει για Ζαχαράκι- Ρεντίνα-Καρδίτσα, ενώ αριστερά κατηφορίζει για Φουρνά. Από τον Άγιο Γεώργιο μέχρι τη Φουρνά να υπολογίζετε 45-60 λεπτά.


Λίγο πριν τη φουρνά - παλαιότερη φωτογραφία

Ακριβώς πριν μπούμε Φουρνά συναντάμε διασταύρωση (περιφερειακό της Φουρνάς (!) που πάει προς Πλάτανο-Κλειτσό). Εκεί βρίσκεται αυτός ο καταπληκτικός οδοστρωτήρας. Τα παδιά στο σχολείο λένε ότι είναι από τότε που πρωτοφτιάχτηκε ο δρόμος (αλλά αυτό με κάθε επιφύλαξη) και ότι υπάρχει η σκέψη να μπει σε κάποιο μουσείο.



Αντιγράφω από την ιστοσελίδα του σχολείου που έχουμε φτιάξει με τη Βιβή. (Κάντε και κανά κλικ please να ανέβει λίγο και ο μετρητής. Έχουμε και ωραία παζλ (στα «Χρήσιμα») για τον υπολογιστή σας με φωτογραφίες της περιοχής. (Come on Jeffrey give us a click – Gia esena doyleyvw re palikari). Λέτε να τα καταλαβαίνει τα Greeklish ο αρχηγός;

Δημοτικό Σχολείο Φουρνάς Ευρυτανίας

"Ο Φουρνάς των Αγράφων", ανήκει στον ευρύτερο ορεινό όγκο των Αγράφων. (Τ' άγραφα αποτελούν το ορεινό τμήμα της Στερεάς Ελλάδας, την προέκταση της οροσειράς της Πίνδου προς το νότο. Η περιοχή είναι ορεινή, άγονη και δυσπρόσιτη, έχοντας πολλά ψηλά βουνά, πυκνά δάση και βαθιές χαράδρες. Περιλαμβάνουν το ΒΔ. τμήμα της Ευρυτανίας και ένα μέρος του Νομού Καρδίτσας.
Οι ψηλότερες κορυφές των Αγράφων είναι βόρεια η Καράβα (2144μ.), νότια ο ’γιος Ηλίας (2132μ.) και στο κέντρο η Τσουρνάτα (2168μ.). Ο Αγραφιώτης ποταμός διασχίζει τα ’γραφα από το βορά προς το νότο και χύνεται στον Αχελώο). Στο ΒΑ. του Νομού Ευρυτανίας και βόρεια του Τυμφρηστού - Βελούχι εκτείνεται η ελατοσκεπής βουνοσειρά Σερμιτζέλη - Λιακομνήματα - Μπαρμπότα - Ζαχαράκη - Τάτση, με υψόμετρο 1.000 έως 1.600 μ.
Στις δυτικές πλαγιές αυτής της βουνοσειράς (και ακριβέστερα στη δυτική πλαγιά του λόφου του Προφήτη Ηλία), είναι χτισμένη η Φουρνά σε υψόμετρο 850μ. Ανατολικά, βόρεια και νότια ορίζεται από τους χειμάρρους Αφωρεσμένα, Μαυρομύτη και Παληότουρνο, η συμβολή των οποίων κάτω από το Φουρνά σχηματίζει το Φουρνιώτη ποταμό, ο οποίος ρέοντας δυτικά χύνεται στο Μέγδοβα, παραπόταμο του Αχελώου ποταμού.
Στη λογική αυτής της τοποθεσίας της στηρίζει ο παλιός δάσκαλος Χαραλ. Χατζηθάνος και το όνομα Φουρνά ή Φουρνάς, σε γένος δηλ. αρσενικό όπως θέλει εκείνος. Υπήρχε, λέει, κάποτε, κατά τα χρόνια της τουρκοκρατίας ή και τη βυζαντινή εποχή, στο πέρασμα εκείνο όπου η θέση της κωμόπολης, ένα μονάχα κτίσμα, ένας φούρνος που έψηνε ψωμί εξυπηρετώντας τους ταξιδιώτες, που ακολουθούσαν το δρομολόγιο που αναφέραμε πιο πάνω. "Στου φουρνά" λοιπόν, ονομάστηκε αυτή η τοποθεσία κατά τον Χ.Θ. Έγινε: "στ' φουρνά" (με συγκοπή του ου από το άρθρο, όπως συνηθίζεται γλωσσικά, στην Ευρυτανία) κι έφθασε: "στη Φουρνά", δηλαδή σε κύριο όνομα, θηλυκού γένους, με ονομαστική, η Φουρνά όπως επικράτησε πλέον. Στη "Χάρτα" του Ρήγα Βελεστινλή αναφέρεται ως Φορνά.
Συνορεύει με τα χωριά Κλειστός και Βράχα, Έχει υψόμετρο 850 μέτρα και κλίμα μεσογειακό, ηπειρωτικού ορεινού τύπου. Η συνολική έκταση του δ. Φουρνάς είναι 47.000 στρέμματα, από τα οποία τα 37.000 αποτελούν δάσος από πανύψηλα έλατα, ορεινή πεύκη και δρυ. Είναι ένα από τα ομορφότερα δάση της Ελλάδας, που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη όποτε και αν βρεθεί κοντά του, χειμώνα ή καλοκαίρι. Ένας ολόκληρος εθνικός δασικός πλούτος, ο καλύτερος της Ευρυτανίας, που απλώνεται στις ωραιότατες βουνοπλαγιές μεταξύ Αγράφων και Τυμφρηστού.



η θέα από την πλατεία της Φουρνάς προς τα χωριά Μεσοχώρι-κλειτσός






Τα παιδιά στο σχολείο άλλα..... μου λένε

(…..Συνεχίζεται …… To be continued…….)

(Μη μας φύγετε, έχουμε και Κλειτσό και Βράχα και Γαρδίκι και Γραμμένη Οξυά και Μόρνο στα επόμενα επεισόδια.)

Δεν πάμε πουθενά, πουθενά, πουθενά!

Δώστε Ρούμελη στο λαό σας! Και λουκάνικα (επιβεβαιώνω τα γραφόμενα του Βλάσση, είναι απίθανα και καυτερά!)

Καφεδάκι και τοστάκι στο καφενείο στην πλατεία της Φουρνάς, και φεύγουμε για Κλειτσό (Κλειστό) όπου έχει τις πρώτες δύο ώρες η Βιβή. Θα επιστρέψουμε Φουρνά για τις δύο τελευταίες.
Από τα (τη) Φουρνά (900μ υψόμετρο περίπου)ο δρόμος κατηφορίζει προς Πλάτανο. 1-2 χιλιόμετρα πριν φτάσουμε το ποτάμι, συναντάμε διασταύρωση, απ’ όπου αριστερά φεύγει ασφάλτινη διαδρομή για Βράχα ενώ δεξιά πάει προς Πλάτανο, Κλειστό, Κορίτσα. Εμείς δεξιά και αφού περάσουμε μια από τις αθάνατες σιδερένιες γέφυρες της ΜΟΜΑΣ μετά από λίγα χιλιόμετρα περνάμε μέσα από τον Πλάτανο και αμέσως μετά φτάνουμε Κλειτσό.

Η γέφυρα από παλαιότερη φωτογραφία


Είναι μακρυά; Να το φέρω λίγο πιο κοντά;


Καλύτερα; Να το φέρω λίγο ακόμη πιο κοντά;


Εκκλησάκι στον απέναντι δρόμο που πάει για Βράχα


Πλάτανος

Ο Κλειτσός( αλλιώς και Μεσοχώρι), όμορφο χωριό, με την μεγάλη της πλατεία, να φιλοξενεί τον επιβλητικό ναό των Αγίων Ταξιαρχών, το σχολείο και την προτομή του Κλειτσιώτη Στρατηγού Χαράλαμπου Κατσομήτρου 1886-1962, που το όνομά του γράφτηκε στο πάνθεον των ηρώων της σύγχρονης Ιστορίας μας. Ο Διοικητής της Μεραρχίας του Καλαμά της Ηπείρου, που σύντριψε της ιταλικές δυνάμεις στο Καλπάκι το 1940. Το Μεσοχώρι, με τα παλιά κτίσματα μιας άλλης εποχής, αρκετά να αναστυλώνονται, κοσμήματα της περιοχής που σε ταξιδεύουν πολλά χρόνια πίσω.
Πάνω στην πλατεία και το δημοτικό καφενείο, για ξεκούραση και δροσιά.

Τι όμορφο που θα ήταν αναπαλαιωμένο!


Το σχολείο. Αργά ή γρήγορα θα το κλείσουν και αυτό, για να σωθεί η πατρίδα



Ο Παντοπώλης του χωριού, ακριβώς απέναντι από την πλατεία, πάντα πρόσχαρος, από την πρώτη μέρα που πήγαμε, πάντα πρόθυμος να κεράσει ένα καφεδάκι, μια σοκολατούλα «για το κρύο», μαντεμένια σομπούλα μέσα στο μαγαζί, ο γάτος αραχτός να κοιμάται δίπλα, η μυρωδιά του ξύλινου πατώματος και τα μυαλό γυρίζει σε άλλες εποχές και σε άλλους ρυθμούς ζωής. Μεγαλείο! Πόσο χαίρομαι κάθε φορά που βλέπω αυτό το χαμογελαστό παντοπώλη, να’ ναι καλά. Μου θυμίζει τον συγχωρέμενο τον Πέτρο, πάνω στα σύνορα. Αλλά δε σας έχω μιλήσει για τον Πέτρο, τον αγωνιστή (της ζωής) 85χρονο Πέτρο, στην άλλη Ελλάδα, αυτή που όλοι μας παρατήσαμε στη μοίρα της. Κάποια άλλη στιγμή με κάποια άλλη αφορμή θα σας πω για τον Πέτρο , να’ ναι καλά εκεί που είναι με τους αγγέλους.
Αντιγράφω, πάλι από την ιστοσελίδα του σχολείου που φτιάξαμε με τη Βιβή:

Δημοτικό Σχολείο Πλατάνου Ευρυτανίας

Κ Λ Ε Ι Τ Σ Ο Σ
Βρίσκεται Β.Δ. της Φουρνάς σε υψόμετρο 780 μ. Από το 1827 ο Κλειτσός μαζί με το συνοικισμό Μαυρόλογγο σύστησαν την Κοινότητα Κορίτσας Μετονομάστηκε σε κοινότητα Κλειστού με το Β.Δ. 11-5-1955 (ΦΕΚ. Α΄/157) και η έδρα μεταφέρθηκε το 1951 από την Κορίτσα στο Μεσοχώρι. Η ονομασία του χωριού, όπως προκύπτει από πατριαρχικά σιγγίλια που διασώθηκαν και φυλάσσονται στο ναό του Αγίου Νικολάου του νέου Κορίτσας, είναι παλιά από το 1784. Παλιότερα, το 1681, ονομάζονταν Κελζούς και υπάγονταν στον ναχαγιέ Κιουχιστάν (Δήμο Κτημενίων), εξαρτώμενο από τον Καζά (Υποδοίκηση) της Γενή - Σεχήρ (Λάρισας). Σήμερα, επικρατεί η άποψη ότι το Κλειστός προήλθε από το γεγονός ότι το μέρος είναι κλειστό από παντού, από βουνά, και με αναγραματισμό έφθασε στη σημερινή ονομασία. [Σύμφωνα με τον Καρπενησιώτη βουλευτή Ευρυτανίας, γερουσιαστή και υπουργό Ιωάννη Τσιγκόλη, μια πιθανή εκδοχή για τη σημασία του ονόματος του χωριού, είναι η εξής: Τρία αδέλφια Κρητικοί με το όνομα Κλειτσάκης, ήρθαν κυνηγημένοι στο Βάλτο. Από κει ανηφόρησαν για τ' Άγραφα και έφτασαν στο Καρπενήσι. Ο Κώστας Κλειτσάκης εγκαταστάθηκε σ' αυτό μόνιμα. Ο Γιώργος πήγε στο Μαυρίλο κι εργάζονταν στους μπαρουτόμυλους. (Αυτός είναι ο γενάρχης των Κλειτσαίων πούναι στη Μερκάδα και στον Αη Γιώργη Φθιώτιδας). Ο τρίτος, άγνωστο το όνομα του, ήταν ψηλός και λεπτός, ξερακιανός που λέμε και τον φώναζαν Ξέρα και Κλείτσο. Ο Κλείτσος πήγε πρωτοπαλίκαρο σε κάποιον κλεφτοκαπετάνιο, μέχρι να εγκατασταθεί τελικά κάπου στο χώρο πούναι σήμερα το χωριό Κλειτσός κι απ' αυτόν πήρε τ' όνομα του].

Ο Κλειτσός αποτελείται από τρεις συνοικίες: τον Πλάτανο, το Μεσοχώρι και την Κορίτσα που είναι η πολυπληθέστερη συνοικία. Εδώ υπήρχε πολύ πριν από το 1637, το περιώνυμο μοναστήρι της "Κορίτσας" όπου φυλάσσονται τα λείψανα του Ευαγγελιστή Λουκά και στη θέση του σήμερα υπάρχει ο ενοριακός ναός του Αγίου Νικολάου του Νέου. Ο Κλειτσός είναι πατρίδα του νεομάρτυρα Αγίου Κυπριανού που μαρτύρησε στην Πόλη την 5η Ιουλίου 1679. [Στον Κλειτσό ανετράφη από τους γονείς του και έμαθε τα πρώτα του γράμματα και κατόπιν ενεδύθη το μοναχικό σχήμα και απήλθε στο Άγιο Όρος. Εκεί έγινε ένθερμος ζηλωτής του Χριστού και είχε μεγάλη εκτίμηση από τους πατέρες του Άθω. Τόσο δε ήταν αναπτυγμένη η Χριστιανική του πίστη, ώστε πήγε στη Θεσσαλονίκη και κήρυξε τον αληθινό Θεό, ακόμη και στις τουρκικές αρχές, όπως χαρακτηριστικά στον Τουρκοδικαστή που του είπε: "Ήλθα να φανερώσω εις εσένα και στους λοιπούς ομοπίστους σου Αγαρηνούς το μέγα και ολέθριο σκότος που έχετε εις τας φρένας σας και δεν δύνασθε να ιδήτε και να καταλάβετε την αλήθειαν και την κατά πάντα λαμπροτέραν διδασκαλίαν και το Ιερό Ευαγγέλιο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού". Στη συνέχεια επήγε στην Πόλη και με θαυμαστή παρρησία εμφανίσθηκε στον ίδιο τον Βεζύρη προς τον οποίον απηύθυνε τους ιδίους λόγους και τον κάλεσε να προσχωρήσει στην χριστιανική θρησκεία, διότι ο δικός του Μωάμεθ ήταν απατεώνας. Προ αυτής της καταστάσεως ο Βεζύρης εξοργισθείς τον παρέπεμψε στον Τούρκο "νομοκράτορα", ο οποίος τελικά διέταξε την εκτέλεση του στο "Φανάρι"].

Από το Κλειτσό ο δρόμος συνεχίζει ασφάλτινος προς Κορίτσα και από εκεί ανεβαίνει μέχρι Το Σπίτι Του Διαβάτη, μια πανέμορφη τοποθεσία μέσα στα έλατα με όλα τα κομφόρ. Παιδική χαρά, εκκλησάκι, Βρύση, χώρο για ψήσιμο, πικνικ, εξαιρετική θέα προς τη Φουρνά και φυσικά το σπίτι του Διαβάτη.

Από εκεί ο φεύγουν 3 χωματόδρομοι. Αριστερά προς Νεράιδα, Σαραντάπορο, Λίμνη Πλαστήρα, ευθεία προς Μαυρόλογγο, Μολόχα και δεξιά προς Ζαχαράκι.








Παλαιότερες φωτογραφίες από το Σπίτι του Διαβάτη


Παλαιότερη φωτογραφία στο δρόμο προς Νεράιδα

Αντιγράφω από Evrytania.eu

Το σπίτι του Διαβάτη, του στρατοκόπου, του Κυνηγού, του Φυσιολάτρη. Βρίσκεται σε μιά ράχη της Τριφύλλας, στη ράχη του Καραϊσκάκη, εδώ, που ο Γιώργης Καραϊσκάκης στις 15 Μαϊου του 1824, έδωσε μάχη με τους Τούρκους και τον συνεργάτη τους τον Γιαννάκη Ράγκο. Μιά πανέμορφη τοποθεσία φυσικού κάλλους. Το έχτισε ο Νικόλαος Φλωράκης απο την Κορίτσα όπως και τη βρύση του Καραϊσκάκη με το κρύο νερό που μετέφερε 1km από το βουνό Μάρτσα.
-Εδώ στη Τριφύλλα επίσης, την άνοιξη του 1805, ο Κατσαντώνης με 80 κλέφτες, έδωσε μιά νικηφόρα μάχη έναντι 300 περίπου Αρβανιτών υπό τον δερβέναγα Ιλιάσμπεη τον οποίο και σκότωσε. Εκεί θάφτηκε και έκτοτε η περιοχή λέγεται "Στ 'Λιάζ" ή "Μνήμα του Λιάσμπεγα".

Όσο η Βιβή κάνει μάθημα τα λέμε για λίγο με το Δήμο (δάσκαλο του σχολείου), μηχανόβιος κι’ αυτός με ένα XT660 και μου προτείνει να ακολουθήσω τη διαδρομή προς Βράχα, και να βρω ένα παλαιό εγκαταλελειμμένο μοναστήρι, απ’ όπου έχει καλή θέα προς το φαράγγι του «Μεγάλου Ρέματος».
Το Μέγα Ρέμα

Εξαιρετικός ο Δήμος και εξαιρετική η προσπάθεια όλων των δασκάλων σε αυτά τα μακρινά μικρά σχολεία ( 8 μαθητές στον Κλειτσό και άλλοι 8 στα Φουρνά) που δίνουν όλο τους το είναι για το καλύτερο. Οι προσπάθειές τους είναι «ηρωικές» και η συνεισφορά τους τεράστια. Ένα μεγάλο μπράβο και στους ντόπιους που με δικές τους ενέργειες έχουν εργαστήρι με 3 ΗΥ και δορυφορικό(!) ιντερνετ, καθώς ο ΟΤΕ δεν παρέχει DSL στην περιοχή.
Όντως μέχρι να τελειώσει η Βιβή παίρνω το «κατσίκι» CBF και φεύγω προς αναζήτηση μοναστηριού. Στρίβω προς Βράχα και λίγο πριν φτάσω στο χωριό βλέπω ταμπελίτσα και εικονοστάσι δεξιά, ακολουθώ το χωματόδρομο και φτάνω στη «Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρα Βράχας». Εξαιρετικό, σε εξαιρετική τοποθεσία.







Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρα Βράχας

Αντιγράφω από evrytan.gr

Είναι κτισμένο στη βάση του "Βράχου", που έδωσε και την ονομασία του στο χωριό, μια θέση οχυρή, απέναντι από το βουνό της Τσούκας.
Ιδρύθηκε στα μέσα του ΙΗ' αιώνα, αφού σύμφωνα με την παράδοση το μοναστήρι υπήρχε προ του 1600. Υπάρχουν γι' αυτό ως τεκμήρια, η καμπανούλα του μοναστηριού που φέρει χρονολογία 1585 και η δεσποτική εικόνα "Ο ΣΩΤΗΡ", με επιγραφή του 1664. Τα μπουλούκια του Γερακάρη πήγαν να κάψουν το μοναστήρι αλλά το γλίτωσαν τα παλικάρια του Μικρού Χορμόπουλου. Αργότερα εγκαταλείφθηκε, και πάλι ανασυγκροτήθηκε στη διάρκεια 1745 - 1758. "Ανηγέρθη εκ βάθρου και θεμελίου" το 1745 και την εποχή της ακμής της χαρακτηριζόταν ως «κοινόν πανδοχείον. Στη μονή έβρισκαν φιλοξενία όχι μόνο διερχόμενοι αγωγιάτες και κάθε λογής επισκέπτες, άλλα και τρομεροί κλέφτες και ληστές από διάφορες περιοχές. Κατά την επανάσταση του '21 περιθάλπει τους άρρωστους και λαβωμένους αγωνιστές. Στις 4-5-1824, έγινε μάχη στη θέση Κουκιά της Βράχας, μεταξύ του πρωτοπαλίκαρου του Καραϊσκάκη Ζαραλή και του Τούρκου δερβέναγα των Αγράφων Σούλτζε Κόρτζια. Ο Ζαραλής σκοτώθηκε και τα παλικάρια του οχυρώθηκαν στο Μοναστήρι, όπου ήταν ο άρρωστος Καραϊσκάκης με τους υπόλοιπους άντρες του. Οι Τούρκοι τους πολιόρκησαν στενά, αλλά συνάντησαν σθεναρή αντίσταση, που τους προξένησε πολλές απώλειες. Τη νύχτα ο Καραϊσκάκης με στρατηγικό σχέδιο εξόδου έσπασε την πολιορκία και ξέφυγε από τους εχθρούς του με ελάχιστες απώλειες.
Η μονή είχε σημαντική κτηνοτροφική περιουσία, άλλα και κτήματα στο χωριό Βράχα και στο Μεσολόγγι, όπου ξεχείμαζαν τα κοπάδια της.
Μετά την απελευθέρωση, με Β.Δ. του 1833, ορίζεται η διάλυση των μοναστηριών με λιγότερους από 6 μοναχούς, ανάμεσά τους και αυτό της Βράχας. Το 1841 πεθαίνει στην Τατάρνα ο τελευταίος του ηγούμενος Ιωσήφ και από τότε αρχίζει η εγκατάλειψη κι η ανεπανόρθωτη φθορά του. Το εσωτερικό του ναού και του νάρθηκα ήταν περίτεχνα τοιχογραφημένα και εικονογραφημένα.

1-2 χιλιόμετρα πριν το μοναστήρι υπάρχει μνημείο στη θέση που σκοτώθηκε ο Ζαραλής.
Επιστροφή στο κεντρικό ασφάλτινο δρόμο, η Βράχα είναι κοντά αλλά δεν έχω χρόνο, πρέπει να γυρίσω να πάρω τη Βιβή να πάμε στο επόμενο σχολείο.

Σχετικά όμως με τη Βράχα αντιγράφω από το evrytania.eu

Δυό οι εκδοχές για το όνομα τούτου του πανέμορφου χωριού. Η μία από τον επιβλητικό βράχο της Τσούκας, που δεσπόζει πάνω από το Μοναστήρι της και η άλλη από το χωριό Παλιοβράχα Φθιώτιδας. Η δεύτερη, λέει η παράδοση, πως από εκεί προέρχονται οι κάτοικοί της από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, που κυνηγημένοι βρήκαν καταφύγιο εδώ. Μετά τους σεισμούς του 1963, οι περισσότεροι κάτοικοι εγκαταστάθηκαν στο νέο τους οικισμό τη Βράχα Λαμίας, κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό Λιανοκλαδίου.

Επιστροφή στον Κλειτσό, μας έχουν και δωράκια, μπλουζάκια με το όνομα του σχολείου, παίρνω τη Βιβή και φεύγουμε πίσω προς Φουρνά για τις επόμενες 2 ώρες. 8 παιδάκια και στα (στη) Φουρνά, εκεί βρίσκουμε τον Νίκο και την Τάνια, αναπληρωτές και οι δύο. Ο μεν Νίκος πηγαινοέρχεται κάθε μέρα από Καρδίτσα, ενώ η Τάνια έχει νοικιάσει και μένει στην περιοχή. Εξαιρετικοί και οι δύο, όμορφες εργασίες των παιδιών τυπωμένες από υπολογιστή, κολλημένες στους τοίχους, τα παιδάκια χαρούμενα και με πρόγραμμα. Το ΕΛΛΕΕΙΝΟ αυτό κράτος αποφάσισε ότι από φέτος για αναπληρωτές δεν ισχύουν τα μόρια ούτε για τα δυσπρόσιτα ούτε για τα υπόλοιπα σχολεία. Και όμως, ας είναι η πρώτη χρονιά των παιδιών (δασκάλων), ας μην μετράει για τίποτα, δίνουν τον αγώνα τους καθημερινά με τον καλύτερο τρόπο. Και για τα παιδάκια, όμως, η προσμονή του να έρθει «η κυρία της πληροφορικής», να κάνουν μια εργασιούλα σε ένα από τα προγράμματα του Office και να πάρουν τυπωμένη αυτό που είχαν φτιάξει την προηγούμενη φορά, είναι μεγάλη και η χαρά τους ομοίως, όταν ακούν τον ήχο της μηχανής που σταματάει έξω από το σχολείο. Και μόνο για αυτά τα βλέμματα και τις χαρούμενες φατσούλες αξίζει η κούραση και τα 570χλμ της Τρίτης.


Θέλω και εγώ να πάω σχολείο! Κάτσε να περάσεις τα 200.000km και βλέπουμε…

vlassishlk wrote:
-Εδώ στη Τριφύλλα επίσης, την άνοιξη του 1805, ο Κατσαντώνης με 80 κλέφτες, έδωσε μιά νικηφόρα μάχη έναντι 300 περίπου Αρβανιτών Τουρκαλβανών υπό τον δερβέναγα Ιλιάσμπεη τον οποίο και σκότωσε. Εκεί θάφτηκε και έκτοτε η περιοχή λέγεται "Στ 'Λιάζ" ή "Μνήμα του Λιάσμπεγα".

Διόρθωση, γιατί αυτό που γράφεις δεν είναι απλά λάθος, είναι αντιστροφή της πραγματικότητας.

Κατά τα άλλα υπέροχο το όλο ποστ, και υψηλού επιπέδου, όπως σχεδόν όλα τα ταξιδιωτικά στο VFRH

Caracal wrote:

vlassishlk wrote:
-Εδώ στη Τριφύλλα επίσης, την άνοιξη του 1805, ο Κατσαντώνης με 80 κλέφτες, έδωσε μιά νικηφόρα μάχη έναντι 300 περίπου Αρβανιτών Τουρκαλβανών υπό τον δερβέναγα Ιλιάσμπεη τον οποίο και σκότωσε. Εκεί θάφτηκε και έκτοτε η περιοχή λέγεται "Στ 'Λιάζ" ή "Μνήμα του Λιάσμπεγα".

Διόρθωση, γιατί αυτό που γράφεις δεν είναι απλά λάθος, είναι αντιστροφή της πραγματικότητας.

Κατά τα άλλα υπέροχο το όλο ποστ, και υψηλού επιπέδου, όπως σχεδόν όλα τα ταξιδιωτικά στο VFRH

Ευχαριστώ για την επισήμανση, έχεις δίκιο, μου ξέφυγε. Τώρα μένει να βρω που είναι το κουμπί "Επεξεργασίας" του post να το αλλάξω.
Βλάσσης

Απ'ότι φαίνεται δεν μπορώ πλέον να το τροποποιήσω (;;;;), άρα παρακαλώ ένας Mod να το αλλάξει.
Βλάσσης

......Η ώρα είναι 4, χαιρετάμε τα παιδάκια και τη δασκάλα μέχρι την επόμενη εβδομάδα, και ήρθε η ώρα της επιστροφής. Από καιρό σκεφτόμουν κάποια Τρίτη να περάσω Γαρδίκι – Γραμμένη Οξυά για να βγω στο Μόρνο. Διαδρομή που είχα κάνει πρώτη φορά με τον Φυσικό (τότε εγώ είχα το VFR400K (αν θυμάμαι καλά)), αλλά έκτοτε έχω περάσει και με το TDM. Περιλαμβάνει και καμιά 15αριά χιλιόμετρα χώμα αλλά υπέθετα ότι δε θα είχε πρόβλημα το CBF να περάσει καθώς είχε καιρό να βρέξει στη περιοχή.



Όντως λοιπόν ξεκινάμε, κατεβαίνουμε Άγιο Γεώργιο και ακολουθούμε κατεύθυνση προς Λαμία. Λίγο πριν τη Μακρακώμη διασταύρωση δεξιά προς Γαρδίκι. Άδειος ο δρόμος όμορφη η διαδρομή μέχρι Γαρδίκι. Και από εκεί και πάνω αρχίζει η μαγεία.



Όπως ακριβώς τα θυμόμουν από παλαιότερα. Μία από τις ομορφότερες διαδρομές στην Ελλάδα. Αρχικά έλατα και καθώς αυξάνεται το υψόμετρο, δάσος με οξυές, μόλις έχουν πρασινίσει και είναι υπέροχα. Πρόκειται για το νοτιότερο δάσος οξυάς της Ευρώπης.











Αυτό που δεν είναι τόσο υπέροχο είναι ο δρόμος, που τελικά δεν ήταν τόσο καλοπατημένος όσο έλπιζα. Σε δυο-τρία σημεία ταλαιπωρήθηκε η μαούνα αλλά τελικά βγήκαμε στο διάσελο και στη διασταύρωση για το καταφύγιο. Σε 500 μόλις μέτρα από το δρόμο υπάρχει καταφύγιο, και πηγή απ’ έξω. Η τοποθεσία είναι ιδανική για κατασκήνωση. Βρύσες υπάρχουν και κατά το ανέβασμα, κατά μήκος του δρόμου από Γαρδίκι προς το διάσελο.
Το ψηλότερο σημείο του δρόμου (τουλάχιστον όπως το κατέγραψε ο logger ήταν 1627μ. Ήταν ελάχιστα πριν τη διασταύρωση για το καταφύγιο, το οποίο φαίνεται στην εικόνα στην αριστερή πλευρά.



Τα κακά νέα είναι ότι στρώνουν και αυτόν το δρόμο με άσφαλτο, οπότε προλάβετε να κάνετε τη διαδρομή πριν ολοκληρωθεί, όσο ακόμη υπάρχει η «άγρια ομορφιά» της χωμάτινης διαδρομής.
Μετά τη ράχη, αρχίζει το κατέβασμα προς το χωριό Γραμμένη Οξυά. Εδώ ήδη έχει στρωθεί με χαλίκι ο δρόμος και έχουν φτιαχτεί τα τσιμεντένια ρείθρα στο πλάι, 4-5 χωματουργικά μηχανήματα στην άκρη του δρόμου δείχνουν ότι είναι θέμα εβδομάδων η ασφαλτόστρωση.





Τρώμε το κλασσικό κυνηγητό από 4-5 χαρούμενα τσοπανοαρκουδόσκυλα και σταματάμε λίγο πριν την είσοδο του χωριού Γραμμένη Οξυά για ανασυγκρότηση (και τυροπιτάκια που είχαμε στη βαλίτσα από το πρωί). Ωραιότατο ξύλινο ολοκαίνουργιο κιόσκι, με καταπληκτική θέα προς Βαρδούσια.



Και ολίγα ιστορικά σχετικά με τη Γραμμένη Οξυά (που πήρα από το site του Δήμου Αποδοτίας)

«Το όνομα του χωριού ήταν Σιτίστα, προφανώς απο τα πολλά σιτηρά που είχε, αλλά το 1927 πήρε το όνομα Γραμμένη οξυά απο μια οξυά που υπήρχε στη κορυφή του βουνού στη θέση Ρίπα όπου οι καπεταναίοι το χειμώνα όπως περνούσαν με τα παληκάρια τους για τα χειμαδιά χλαραζαν ένα σημάδι στον κορμό της ψηλά, γιατί τα χιόνια έφταναν δύο τα δύο μέτρα, δείγμα οτι πέρασαν. Στην ίδια οξυά, την άνοιξη που γύριζαν να πιάσουν τη θέση τους, άφηναν χαμηλά τώρα το ίδιο σημάδι. Αν δεν εύρισκαν το ίδιο σημάδι την άνοιξη του Α ή του Β καπετάνιου έλεγαν με πόνο και θλίψη: αχ να βάλει ο θεός το χέρι του να μην τους χάλασε κανένας Τούρκος.
Από τα τοπωνύμια του χωριού προκύπτει οτι το διάσελο (Ρίπα) της Οξυάς που ήταν η μόνη διάβαση του ορεινού όγκου της Ρούμελης, πέρασαν οχυρώθηκαν και πολέμησαν καπεταναίοι όπως: ο Πορτοκάλης, ο Σιαφάκας, ο Λωρής ο Τσάμ Καλόγερος, ο Σκαλτσοδήμος, ο Ταγματάρχης Μιχαλόπουλος (στη Μιχαλόλακα) και άλλοι αετοί της λευτεριάς, που ο καθένας είχε στο βουνό ταμπούρια, από ένα ή περισσότερα οχυρώματα (ταμπούρια) και φύλαγαν Θερμοπύλες.

Το Σεπτέμβρη του 1828, δύναμη 3000 τούρκων στρατιωτών με αρχηγό τον Ασλάν Μπέη, ξεκίνησαν απο την Υπάτη και έφτασαν στο Γαρδίκι όπου και στρατοπέδευσαν για να ξεκουραστούν. Γέμισε ο τόπος τούρκους και τουρκαλβανούς. Μόλις ενισχύθηκαν και με άλλους τούρκους αρχηγούς, κινήθηκαν προς το διάσελο της Οξυάς να περάσουν και στη συνέχεια να καταλάβουν τις ελεύθερες επαρχίας των Κραβάρων.

Στις 23 Σεπτεμβρίου 1828, στη θέση Ρίπα έγινε η μάχη της Γραμμένης Οξυάς, όπου ο τουρκικός στρατός νικήθηκε από τους λιγοστούς αλλά με ατσάλινη ψυχή Ελληνες και υποχώρησε πρός το τελευταίο διάσελο της Κειθερίπας, όπου το μέρος προς τη Γραμμένη Οξυά είναι δύσβατο και απότομο. Βλέποντας οι τούρκοι αρχηγοί μετά από πολλές προσπάθειες, οτι είναι αδύνατο να προχωρήσουν, εγκατέλειψαν το χώρο και ντροπιασμένοι επέστρεψαν στο Γαρδίκι, αφού απώλεσαν στο πεδίο της μάχης περί τους 100 νεκρούς στρατιώτες.»



Μετά τη Γραμμένη Οξυά ο δρόμος κατηφορίζει (άσφαλτος πια) μέχρι τη γέφυρα του Ευήνου και μετά ανέβασμα πάλι μέχρι Αρτοτίνα. Αυτοκίνητο έχουμε να δούμε από το Γαρδίκι, λες και κινούμαστε σε εγκαταλελειμμένο από ανθρώπους μέρος. Η φύση έχει αρχίσει να ανακαταλαμβάνει αυτά που της ανήκουν.




Έρημοι πολύχρωμοι δρόμοι – Αυτό που δεν αποκαλύπτει η φωτογραφία είναι η καταπληκτική μυρωδιά από τα ανθισμένα σπάρτα

Λίγο πριν την Αρτοτίνα βρίσκεται μέσα στα έλατα το μοναστήρι του Αϊ-Γιάννη του Προδρόμου. Αξίζει μια στάση εκεί (αν και αυτή τη φορά δε σταματήσαμε εμείς) καθώς είναι από τα σπουδαιότερα μνημεία της Δωρίδας. Στο μοναστήρι βρίσκεται και το κελί του Αθ. Διάκου το οποίο έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο, καθώς και προτομή του στον προαύλιο χώρο.
Λίγο μετά φτάνουμε Αρτοτίνα και επιτέλους βλέπουμε λιγοστούς ανθρώπους να κάθονται στα καφενεδάκια στην κεντρική πλατεία του χωριού. Ωραία πλατεία αν και προσωπικά προτιμώ την πλατεία στους Πενταγιούς που είναι λίγα χιλιόμετρα παρακάτω. Εμείς δεν έχουμε χρόνο για άλλη στάση αν θέλουμε να φτάσουμε πριν τα μεσάνυχτα σπίτι, οπότε συνεχίζουμε για Πενταγιούς.


Αρτοτίνα

Από την ιστοσελίδα του Δήμου Βαρδουσίων

«Η Αρτοτίνα το καπετανοχώρι της Δωρίδας, γέννημα θρέμμα της οι απότολμοι ήρωες του 1821 οι Αθανάσιος Διάκος, Δήμος Σκαλτσάς, Ανδρίτσος Σαφάκας, Γιάννης Σαφάκας και ένα σωρό άλλα παλικάρια που θυσίασαν στον αγώνα για την ελευθερία την ίδια τους την ζωή, βρίσκεται σε υψόμετρο 1100 - 1350μ στην αγκαλιά του "Κόρακα", στα πλευρά της Πυραμίδας (2350μ) σε μια περιοχή με κρημνώδεις χαραδρώσεις, με ορμητικούς χείμαρρους και ποτάμια όπως: η Σαΐτα, ο Βαρδουσιώτης, οι καρυοποταμοπηγές του Εύηνου-Φίδαρη. που έστησαν τα καραούλια τους οι αρματολοί και οι κλέφτες στην τουρκοκρατία, πλήθος τοπωνυμίων υποδηλώνουν τους ήρωες της Αρτοτίνας "Το κελί του Διάκου", "του Σαφάκα τα ταμπούρια", "του Σκαλτσοδήμου ο έλατος", "Η σπηλιά του Γιαννούλα", "του Γούλα η ράχη", και πολλά άλλα. Η Αρτοτίνα ελευθερώθηκε από τον Κίτσο Τζαβέλα το 1828.»

Κατά μήκος της διαδρομής ωραίες αναμνήσεις, για δες εδώ είχαμε κατασκηνώσει με τον Τάκη, εδώ με την Ευρώπη και τον Κώστα, παρακάτω πάλι με Τάκη, Πλουμιστή, Γιάννη. Και όλες αυτές οι αναμνήσεις κάπου περιλαμβάνουν και την μηχανή, χωρίς να έχει σημασία πόσα είναι τα κυβικά, αν είναι καινούργια ή παλιά.

Ας φιλοσοφήσω λίγο. Είναι τελικά πιο ωραία τα ταξίδια τώρα με τη χλιδή του CBF απ’ότι με το λιγότερο «τακτοποιημένο» TDM ή το σπαστήρι VFR400K ή έστω την ΜΖ; Η απάντηση είναι απολύτως και αδιαμφισβήτητα ΟΧΙ. Τώρα είναι απλώς πιο εύκολο, σε πρακτικό επίπεδο. Αλλά σε επίπεδο απόλαυσης και συναισθημάτων το όχημα δεν παίζει ρόλο. Έχω πολύ έντονες αναμνήσεις απ’ όλες τις μηχανές που είχα κατά καιρούς. Σημασία και αξία έχει τελικά ΜΟΝΟ τα ταξίδι σαν ταξίδι, όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Τέλος αμπελοφιλοσοφίας.

Πίσω στα πρακτικά, λίγα χιλιόμετρα πριν τους Πενταγιούς, υπάρχει ωραιότατη τοποθεσία με όλα τα απαραίτητα για πικνικ και κατασκήνωση. Κιόσκια, βρύση και χώρος έτοιμος για το άναμμα φωτιάς. Ακριβώς σε αυτό το παρκάκι, υπάρχει χωματό δρομος που φεύγει (δεξιά όπως κατευθυνόμαστε από Αρτοτίνα προς Πενταγιούς) για Ελάτη και Άνω Χώρα Ναυπακτίας. Τον είχα κάνει παλαιότερα με το TDM, δεν είχε καμιά ιδιαίτερη δυσκολία (αρκεί να μην έχει βρέξει, λόγω λάσπης), και σε βγάζει σε λίγα μόλις χιλιόμετρα μέσα από πολύ ωραία διαδρομή λίγο έξω από την Ελατού. Απ’ότι είδα τώρα τον έχουνε στρώσει με χαλίκι οπότε μάλλον είναι ακόμη ευκολότερα τα πράγματα.
Και φτάνουμε Πενταγιούς. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά ήδη από την πρώτη φορά που είχα κάτσει (με τον Τάκη για ούζο και μεζέ στραγάλια LOL) μου άρεσε αυτή η πλατεία. Δυστυχώς χρόνο δεν είχαμε οπότε μια άλλη φορά. Πάντως καλοκαίρι βραδάκι μέσα στα πλατάνια στην ησυχία και τη δροσιά είναι τέλεια. Υπάρχει και ξενοδοχείο (ξενώνας) ακριβώς πάνω στην πλατεία, αλλά περισσότερα δεν ξέρω.

Το χωριό συνδέεται με το θρύλο της Μαρίας της Πενταγιώτισσας, ιδρύθηκε το 16ο αιώνα. Αλλά η ονομασία ίσως προήλθε από τους πέντε προστάτες αγίους του ή από τους πέντε δρόμους που ξεκινούν ακτινωτά από την Πενταγιού προς τα γύρω χωριά, ενώ κατά το μελετητή Ιω.Παπαγεωργίου, πήρε το όνομά του από τους πέντε αδερφούς (πέντε γιους) Καμπεραίους που πρωτοεγκαταστάθηκαν στο χωριό.

Τώρα αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα για τον μύθο της Μαρίας της Πενταγιώτισσας, που διαθέτει και ίντριγκα και σεξ και βαρβατίλα κάντε ένα κλικ ΕΔΩ



Συνεχίζουμε ακάθεκτοι για τη λίμνη του Μόρνου και η θέα προς αυτή καταπληκτική.



Ευτυχώς, προφανώς η περασμένη χρονιά ήταν καλή από άποψη βροχών και η στάθμη των υδάτων σε ικανοποιητικά επίπεδα. Την προηγούμενη φορά που είχα περάσει από εδώ το Κάλλιο (το βυθισμένο χωριό) δεν ήταν και πολύ βυθισμένο, τώρα σαφώς καλύτερα. Στο δρόμο που κάνει το γύρω της λίμνης είχε και διαδήλωση «των αγανακτισμένων μοσχαριών» ενάντια στο Γιεφρέυ ( ), αλλά δεν είχα πρόβλημα, ήταν ειρηνική. Βέβαια εκεί διαπίστωσα κάτι που αγνοούσα τόσο καιρό. Είτε το πιστεύετε είτε όχι τα γελάδια ΕΧΟΥΝ όπισθεν. Ο πρώτος διαδηλωτής από αριστερά όπως κοιτάμε τη φωτογραφία μόλις με είδε (προφανώς με πέρασε για γελαδoματατζή έτσι όπως φόραγα τις περικνημίδες και τα πέτσινα) άρχισε να κάνει όπισθεν οπότε να ξέρετε ότι την Τρίτη 24 Μαΐου 2011 καταρρίφθηκε ένας ακόμη μύθος.



Λίγο πιο κάτω δέχθηκα επίθεση από λευκοντυμένο (για ξεκάρφωμα προφανώς) καθεστωτικό, αλλά εγώ δε μασάω από αυτά του σπινιάρισα στα μούτρα και έφυγα.



Στάση στο Λιδωρίκι για βενζίνη (1,715!!!) και βουρ για κάτω, Ακολούθησα τη διαδρομή προς Βουνιχώρα-Αγία Ευθυμία, Ιτέα.
Με γκρίνια ξεκίνησα, με γκρίνια θα τελειώσω το ταξιδιωτικό. Από το 2008 έκαναν έργα στο κομμάτι του δρόμου από Βουνιχώρα προς τη λίμνη του Μόρνου.



Έτρωγαν το βουνό, ισοπέδωνα τις πλαγιές, έφτιαχναν και κάτι γεφυρούλες.Έτσι είχαν καταστρέψει και τον ήδη υπάρχοντα δρόμο που τον είχαν μετατρέψει σε χωματόδρομο (προσωρινά και καλά). Μετά για ένα διάστημα τα παράτησαν όλα, παράτησαν και τον υπάρχοντα δρόμο στη μοίρα του, χωματόδρομο. Είχα ένα χρόνο να περάσω από εκεί, έλπιζα ότι είχε ολοκληρωθεί η νέα χάραξη και διαπλάτυνση. Ναι καλά, πως το θες, απλώς έχουν στρώσει άσφαλτο στον παλαιό που είχαν καταστρέψει. Μετάφραση, ο εργολάβος πληρώθηκε για να ισοπεδώσει τα βουνά και τα λαγκάδια, για κάμποσα χιλιόμετρα σε νέα χάραξη, τα’φαγε και από κάτι γεφυρούλες και μετά τέλος όλα. Α ρε πατρίδα!!
Τέσπα, να μην το πολύ τραβάω το θέμα, με το που βγήκα Ιτέα έβαλα warp speed και μέσω Δεσφίνας κατά τις 11 ήμουν σπιτάκι μου. Ωραία, πολύ ωραία, πάντα τέτοια.
Τώρα κάτι έχω στο νου μου για την ερχόμενη Τρίτη, αλλά δεν είμαι σίγουρος ακόμη. Οψόμεθα!!


Βλάσσης

Καταπληκτικές φωτογραφίες.Υπέροχη περιγραφή.

"Η Ευρυτανία είναι άλλος κόσμος" είχε πει ένας κοινός γνωστός μας... και όντως είναι!! ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ κόσμος!!!!
Εντυπωσιακό ταξιδιωτικό (απολαμβάνω να διαβάζω τα ταξιδιωτικά σου!), όπως εντυπωσιακό το πήγαινε-έλα που κάνετε κάθε τρεις και λίγο για να διδάσκει η Βιβή στην Ευρυτανία!!!

Πάντα τέτοιους όμορφους δρόμους να έχετε!!!

Υ.Γ. Όταν σε είχα δει να περνάς τον "Αμαζώνιο" στο Λεωνίδιο, δεν ήξερα ότι έχεις σύστημα τις εντουράδες με το CBF!!!
Άλλος ένας που πρέπει να μπει στο DRZh...!!!

Φοβερή περιγραφή!!! Βλάσση πάλι μας ταξίδεψες! Μπράβο σε εσένα και στη Βιβή

Ακροπολικα χωματα,Ιερα και αγαπημενα

Μπραβο Βλασση,μπραβο Βιβη,τελικα οι "αλλοι" Ελληνες δεν ειναι αστικος μυθος,υπαρχουν

Υπεροχη η προσπαθεια σας ως προς τα παιδια,υπεροχη η περιγραφη οπως παντα

κι αλλο κιαλλο κιαλλο !!!!!!