Η εκδρομή της Τρίτης (No II) με το CBF 31/5/11

Εκδρομές σημαίνουν κοινωνικές συναναστροφές. Εγώ δεν είμαι πολύ κοινωνικός, για να είμαι ειλικρινής, μάλλον τον ανθρωποδιώχτη έχω ( ) αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που ούτε ακόμη κι εγώ δεν μπορώ να αποφύγω τη συναναστροφή. Κοινωνικές συναναστροφές σημαίνει ότι μαθαίνεις συνεχώς πράγματα που δεν ήξερες ( ). Από αυτή την εκδρομή, λοιπόν, έμαθα σημαντικά πράγματα.
Ποια είναι αυτά;
Πρώτα απ’ όλα έμαθα ότι το Ζ750 του 06 έχει τελική 280χλμ/ώρα και βγάζει 117άλογα. Δεύτερο και καλύτερο έμαθα ότι δεν πρέπει να πηγαίνω πολύ καλά νοητικώς (αν και αυτό το υποψιαζόμουν και πριν την εκδρομή) που πήγα και πούλησα το TDM μου (που το είχα για 125000χλμ) για να πάρω CBF(που το έχω 145000χλμ). Και το κορυφαίο, αφού ήθελα τουριστικό μηχανάκι, γιατί πήρα το CBF και δεν πήρα ένα Africa Twin που είναι κορυφαίο σε αυτή τη δουλειά. Νομίζω πάντως ότι τουλάχιστον είχα το ελαφρυντικό της πρώιμης τρίτης ηλικίας.

Αυτό σημαίνει γηράσκω αεί διδασκόμενος, έχω διαβάσει σχετικά….

Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή, προτελευταίο μάθημα στα Φουρνά, και από καιρό είχα σταμπάρει μια προσφορούλα 2μέρες (+1 δώρο) σε ένα ξενώνα της Λ. Πλαστήρα. 70 γιούρα για 3 βράδυα με πρωινό μου φάνηκε καλή ευκαιρία για μια βολτούλα στην περιοχή.
Είχα μόλις βάλει και ένα σετάκι Bridgestone BT023s (περισσότερα σε λίγο), ευκαιρία να κάνουμε ένα τεστ φορτώματος και σωστής λειτουργίας.
Τρίτη 31/5 φορτώνουμε τριβάλιτσο και φεύγουμε για τα πολυαγαπημένα μας Φουρνά.



Προσπαθώ να αποφεύγω τις εθνικές (και τα διόδια) όσο μπορώ οπότε η διαδρομή μέχρι το 90 από τον γκαπα, γκουπ, χάσμα, φαράγγι, γκαπα, γκουπ παράδρομο. Είχα σφίξει και το αμορτισέρ(προφόρτιση και απόσβεση επαναφοράς) και σε σχέση με την προηγούμενη εβδομάδα, παρόλο που ήμασταν φορτωμένοι, πιο καλά πήγαινε η μαούνα. Αμορτισέρ έχω το φτηνό το Hagon, ο τσιφούτης δεν αγόρασα την έκδοση με το μαρκούτσι για να ρυθμίζεις την προφόρτιση και κάθε φορά που θέλω να την αλλάξω κάνω 3-4 πατέντες, ευχέλαιο, 3 λειτουργιές στο Αη Γιάννη στα Κατούνια(άλλος άγιος δεν πιάνει το’ χω δοκιμάσει) και δεν τρώω κρέας για 3 μέρες. Καλά να πάθω, ας πρόσεχα.
Σοφό το ελληνικό κράτος. Ακολουθώντας το R&D πεδίο δοκιμών του παράδρομου βεβαιώθηκα ότι είχα σετάρει σωστά την πίσω ανάρτηση (μπράβο μου) και επίσης επιβραβεύθηκα για την αλλαγή του στοκ αμορτισέρ της Honda που ήταν για τα μπάζα, και κούναγε χειρότερα και από τον Λυκομήδη. Ποιος είναι ο Λυκομήδης; Όταν ήμουν φαντάρος στην Σκύρο, το καράβι που έκανε (τότε) το δρομολόγιο Σκύρος-Κύμη ήταν ο Λυκομήδης. Το μοναδικό καράβι που ξέρω που αυτοκουνιότανε(!!!). Με 0 (μηδέν) μποφόρ αραγμένο μέσα στο λιμάνι, πως τα κατάφερνε και κούναγε, θαύμα της ναυπηγικής σας λέω.



Πλατειάζω, το ξέρω. Μετά το 90, εθνική οδός μέχρι το Κάστρο και απ’ εκεί μέσω Αμφίκλειας βγαίνω Μπράλο. Στην κορυφή κάθοδος από την παλαιά εθνική οδό Μπράλου-Λαμίας. Αυτή τη φορά, έτσι για αλλαγή, λέω να μην βγω στον Λαμίας-Καρπενησίου στο Λειανοκλάδι, αλλά πάω μέχρι τα Λουτρά Υπάτης. Δεν ξέρω αν σας τα έχω ξαναγράψει, αλλά οι γιαγιάδες (και οι παππούδες) είναι σοφές. Που το στηρίζω;
Α. Η γιαγιά μου έλεγε ότι τα γκομπιούτερ είναι μηχανήματα του σατανά, και έτσι είναι, τόσα χρόνια ενασχόλησης με το αντικείμενο το επιβεβαιώνω απόλυτα.
Β. και σχετικά με το θέμα μας, η γιαγιά Κούλα η επονομαζόμενη και « γκοτζίλας» ερχότανε κάθε χρόνο στα Λουτρά Υπάτης να κάνει τα μπάνια της, και πάντα μας έφερνε και ένα κουτί κουραμπιέδες Υπάτης. Σοφή η γιαγιά! Και οι κουραμπιέδες τέλειοι αλλά και οι καφετέριες δίπλα στα Λουτρά μεγαλείο!! Δροσιά, πρασινάδα, ο πρώτος καφές της ημέρας σούπερ (και η καρυδόπιτα και το γαλακτομπούρεκο).
Φωτογραφίες δεν έχω γιατί είχαμε πέσει και οι δύο στα σορόπια των γλυκών αλλά πιστέψτε με είναι ωραία.
Από Υπάτη ακολουθώ το δρόμο για Σπερχειάδα. Στη Σπερχειάδα ανεφοδιασμός, ρωτάω τον βενζινά για να βγω στον Λαμίας-Καρπενησίου στην Πτελέα αλλά μου λέει έχει ένα μικρό κομμάτι χώμα οπότε βγαίνω στην παλαιοβράχα


Μετά τον Άγιο Γεώργιο πιάνουμε τα βουνά.


Το σημείο που σταματάμε για να κάνουμε ό,τι τηλεφωνήματα πρέπει να γίνουν, καθώς λίγο πιο πάνω το σήμα καμπάνα μετασχηματίζεται σε σήμα μπανάνα


Η πολυφωτογραφημένη καλύβα – τώρα πια πνιγμένη στον κισσό

Πρώτα 2 ώρες μάθημα στον Κλειτσό. Τα δέντρα της φωτογραφίας (σύμφωνα με τον δάσκαλο είναι Φλαμουριές (Τιλιές). Από τα άνθη και τα φύλα βγαίνει το τίλιο που οι γιαγιάδες χρησιμοποιούσαν για να κοιμίσουν τα μωρά. Είπαμε σοφές οι γιαγιάδες!!

Τίλιο
Το τίλιο έχει πολλές ευεργετικές ιδιότητες (ηρεμιστικό, διουρητικό, ήπιο στυπτικό) και θεωρείται ότι προλαμβάνει την αρτηριοσκλήρωση και την υπέρταση. Το βότανο αυτό ενδείκνυται για όσους έχουν υψηλή πίεση και παράλληλα είναι νευρικοί, με αποτέλεσμα η πίεσή τους να ανεβαίνει όταν εκνευρίζονται. Το τίλιο έχει την ιδιότητα να χαλαρώνει τα αιμοφόρα αγγεία και να επουλώνει τα τοιχώματά τους. Μπορείτε να πίνετε 1-2 φορές την ημέρα ρόφημα τίλιου μεταξύ των γευμάτων ή όταν νιώθετε ότι είστε σε ένταση.
Πώς να το ετοιμάσετε: Ρίχνετε 1 κουταλιά τίλιο σε 1 φλιτζάνι βρασμένο νερό για 10’ και μετά σουρώνετε. Το τίλιο μπορεί να συνδυαστεί με τον κράταιγο.


Η πλατεία με την εκκλησία των Αγίων Ταξιαρχών



Και τώρα γκρίνια. Αν δεν είστε σε διάθεση γκρίνιας μη το διαβάσετε (τα μικρά γράμματα).
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι, ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Αννούλα. Ο μπαμπάς του ήταν γιός μυλωνά και η μαμά ένα από τα τέσσερα παιδιά ονομαστής οικογένειας που έμεινε άστεγη όταν οι Γερμανοί έκαψαν συθέμελα τα Σέρβια. Ο μπαμπά κομμουνιστής δούλευε στα μεταλλεία χρωμίου στη Σκούμτζα Κοζάνης, ήταν η μοναδική δουλειά που μπορούσε να βρει εκείνη την εποχή. Όπως γράφει η ίδια «Τότε το 1959 γεννήθηκα στο μεταλλείο ακολουθώντας τους γονείς σε ένα μεγάλο ταξίδι στην Ελλάδα.»
Η Αννούλα σπούδασε, έγινε μηχανικός και όπως γράφει η ίδια : «Στα φοιτητικά μου χρόνια με συνάρπασε ο λόγος του Ανδρέα Παπανδρέου και η διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, ενώ ταυτόχρονα εξελίσσομαι σε μαχόμενη φεμινίστρια θέλοντας να….. αλλάξω τα πάντα γύρω μου.
Ενεργό και οργανωμένο μέλος στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ και συγχρόνως Πρόεδρος των Φοιτητών της Σχολής μου και μέλος της σημαντικής τότε κίνησης γυναικών είχα την τύχη να ζήσω όλες τις εκφάνσεις του ελεύθερου πλέον φοιτητικού κινήματος.
Τις ατέλειωτες συζητήσεις στο αμφιθέατρο, τις συγκρούσεις με έντονα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, τους αγώνες για δημοκρατικές ελευθερίες και μια καλύτερη ζωή, για ένα άλλο επίπεδο σπουδών, για την ισότητα των δύο φύλων.
Με αυτές τις εμπειρίες και με βαθιά ευγνωμοσύνη στους γονείς μου, στους δασκάλους μου και στους συντρόφους μου παίρνοντας το πτυχίο μου, άνοιξε το 1981, ένας νέος κύκλος ζωής.
Η Αννούλα ήταν σοφή. Παρόλο που δούλεψε σκληρά πολλά χρόνια και αυτή για το καλό της χώρας, η χώρα (για ανεξήγητους λόγους) βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Η Αννούλα όμως (όπως προείπα) ήταν σοφή. Δεν μπορούσε να αφήσει τη χώρα αβοήθητη. Και έτσι έκατσε και σκέφτηκε και σκέφτηκε και αφού σκέφτηκε πολύ, πιο πολύ απ’ όλους μας, τελικά βρήκε τη λύση. Η πρώτη λύση που σκέφτηκε ήταν να συνενώσει και να κλείσει σχολεία. Δεν το έκανε για οικονομικούς λόγους όπως κάποιοι λένε. Έτσι κι αλλιώς τα λεφτά που θα εξοικονομηθούν θα πάνε στα ΚΤΕΛ και στους ταξιτζήδες που θα πηγαινοφέρνουν κάθε μέρα τα παιδάκια από το ένα χωριό στο άλλο. Όχι, η Αννούλα ήταν σοφή, το έκανε για παιδαγωγικούς λόγους, για να έχουν οι μαθητές καλύτερη παιδεία.
Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό, η πατρίδα συνέχισε να κινδυνεύει και η Αννούλα έπρεπε να σκεφτεί περισσότερο, εδώ είχε σώσει την Ευρώπη δε θα έβρισκε λύση για την Ελλάδα. Και αφού βασανίστηκε το βρήκε. Θα καταργούσε τα ολοήμερα σχολεία. Όχι όλα, αυτό θα ήταν συντηρητικό και η Αννούλα από νεαρή πολεμούσε τις δυνάμεις της συντήρησης. Θα καταργούσε όσα ήταν από 6θέσια και κάτω (με κάποιες εξαιρέσεις ).
Άλλωστε η Αννούλα είχε πολεμήσει για μια καλύτερη ζωή, για ένα άλλο επίπεδο σπουδών, έτσι γράφει η ίδια οπότε δε δέχεται αμφισβήτηση ΕΔΩ. Στον Κλειτσό και τα Φουρνά, αλλά και σε πολλές άλλες περιοχές φαντάζομαι, τα σχολεία είναι 1θέσια ή 2θέσια. Αυτά τα 8 παιδάκια σε κάθε σχολείο δεν έχουν την ανάγκη να κάνουν ολοήμερο, δεν υπάρχει λόγος να έχουν επαφή με κάποια ειδικότητα (μουσική, θεατρολογία, πληροφορική, ξένες γλώσσες) ή έστω τη βοήθεια του δασκάλου στα πλαίσια του ολοημέρου; Όχι, αυτά τα παιδάκια στα 1000μ υψόμετρο, αν θέλουν να κάνουν υπολογιστές, μουσική, θεατρικό παιχνίδι ή οτιδήποτε, θα πρέπει να τα πάνε οι γονείς τους 1μιση ώρα μακριά μέσα από βουνά και χαράδρες με χιόνια και βροχές να τα ακουμπήσουν στους «εξωτερικούς συνεργάτες» εμάς τα φροντιστήρια.
Τα παιδιά της Αθήνας, της Χαλκίδας και όλων των μεγάλων πόλεων (όπου τα σχολεία είναι τουλάχιστον 6θέσια) και που το να πάνε σε κάποια καλή σχολή χορού, ξένων γλωσσών κ.λ.π. είναι στην καθημερινή τους ρουτίνα, θα συνεχίσουν να έχουν αυτές τις παροχές ΚΑΙ στο ολοήμερο σχολείο τους.
Αλλά όπως έγραψα και παραπάνω η Αννούλα είναι σοφή. Αυτό όμως που δεν μπόρεσα να το απαντήσω ούτε εγώ (στα σχολεία που πάω) ούτε η Βιβή(στα Φουρνά και τον Κλειτσό) στα παιδάκια που στο τελευταία μάθημα μας ρώτησαν «κύριε θα έρθετε του χρόνου;» Τι να τους πω; Ότι η Αννούλα είναι σοφή;
Τέλος γκρίνιας.


Μετά το μάθημα και στη Φουρνά, πήραμε το δρόμο για Λ. Πλαστήρα.



Στην αρχή ανέβασμα Ζαχαράκι (ή Ζαχαράκη) ακριβώς στα σύνορα Ευρυτανίας-φθιώτιδας. Η διαδρομή μέσα στα έλατα, πραγματικά συγκλονιστική. Στην τοποθεσία Ζαχαράκι βρίσκεται ωραιότατος χώρος αναψυχής με βρύση, παιδική χαρά τραπεζάκια, χώρο για ψήσιμο, το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων και το σπίτι του «Ταρζάν»
Το όνομα Ζαχαράκη δόθηκε στην περιοχή προς τιμήν του Κώστα Ζαχαράκη από τη Ρεντίνα που είχε γεννηθεί το 1788 και σκοτώθηκε στα Τρίκαλα από τους Τούρκους το 1822. Στην περιοχή αυτή είχε κτίσει βρύση.
Σχετικά τώρα με τον «Ταρζάν» ή κατά κόσμον Γιώργο Μπούργο αντιγράφω από το αρχείο της τέως Διευθύντριας του Δημοτικού Σχολείου Φουρνά κα. Ρίτσας Σαψάλη – Παλάσκα.

Αύγουστος 1989
Φθιώτιδα, Ευρυτανία, Καρδίτσα, ενώνονται σ’αυτόν τον μαγευτικό βουνίσιο αυχένα απ’όπου βλέπεις προς τα βόρεια τη Ρεντίνα και προς τα νότια τον Τυμφρηστό.
Ολόγυρα έλατα και φτέρες. Στη μέση του μεσημεριού ένας δροσερός βοριάς σε κάνει να ξεχνάς ότι βρισκόμαστε στο φόρτε του καλοκαιριού.
Βασιλιάς σ’όλη αυτή την πανδαισία της φύσεως ο Ταρζάν, το στοιχειό του δάσους, ο φίλος των κυνηγών, ο νέος Ροβινσώνας.
Αφού έζησε τη ζωή του όπως όλοι, πήρε το μήνυμα ότι δεν του απομένει ζωή και στην απελπισία του ήρθε εδώ, μήπως και …και ρίζωσε σαν τα έλατα.
Χρόνια τώρα όποιος περνάει από κει θα σταματήσει να περιεργαστεί και να κουβεντιάσει μ’αυτόν τον σπιρτόζο γέρο, των 90 και επέκεινα ετών με τη μακριά λευκή γενειάδα και την κοτσίδα στα μαλλιά.
Είναι περιποιητικός και πολύτιμος, εξυπηρετεί τους πάντες όσο μπορεί.
Οι κυνηγοί τον χειμώνα εδώ έχουν το ορμητήριό τους, και το χιούμορ σπάει κόκαλα, αστεία και πειράγματα λες και είναι έφηβος.
Η καλύβα του γεμάτη από τα πιο ετερόκλητα πράγματα, εμπόρευμα, υφάσματα, βιβλία, φωτογραφίες, τραπέζια, κατσαρόλες, αφιερώματα, ατάκτως ερριμένα, ενθύμια, ποτήρια, και πάνω απ’όλα: Τα γνωμικά, τα αποφθέγματα του Ταρζάν που εκφράζουν τη δική του πλευρά, τη δική του αντίληψη για τη ζωή, τη δική του φιλοσοφία, τυπωμένα πάνω σε σανίδες, άλλα μέσα και άλλα απ’έξω, με μεγάλα γράμματα για να διαβάζονται από μακριά.

Σταχυολογώ μερικά:

1) Παραπονιόμουν που δεν είχα παπούτσια ως τη στιγμή που είδα κάποιον που του έλειπαν τα πόδια.
2) Το σήμερα έφυγε, το αύριο δεν ήρθε ακόμα, μην το αφήσεις να πάει χαμένο.
3) Όλοι επιστήμονες στείλανε στη σελήνη χιλιάδες τόνους βάρους πλην όμως δεν προβλέψανε να σηκώσουν βάρος 10 γραμμαρίων του γέροντα.
4) Ομιλούν οι πόρνες περί ηθικής και οι προδότες περί πατρίδος.
5) Όστις την γλώσσαν της αληθείας ομιλεί, στερείται φίλων και εχθρών.
6) Ο Ταρζάν είναι καλός αλλά η αλεπού του τρώει τις κότες.
7) Γνώρισα ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα.

Περιδιαβάζοντας ξεχάσαμε την ώρα, στο μαγικό διάσελο άρχισαν να πέφτουν σκιές.
Κατηφορίζοντας ανάμεσα στα δασιά έλατα, κάναμε σιωπηρά την ευχή μας << Φίλε Ταρζάν, ευχόμαστε να σε βρίσκουμε κάθε χρόνο στο διηνεκές, ψηλά στο Ζαχαράκι βιγλάτορα στο δικό σου ιδιόμορφο και ασκητικό κάστρο, φύλακα πιστό των αναμνήσεων, μοναχικέ οδοιπόρε, Δον Κιχώτη των μοντέρνων καιρών, χωρίς άλογο, χωρίς Σάντσο, χωρίς Δουλτσινέα, κυνηγέ των δικών σου ανεμόμυλων.

Από το αρχείο της τέως Διευθύντριας του Δημοτικού Σχολείου Φουρνά κα. Ρίτσας Σαψάλη – Παλάσκα.



Στάση στην τοποθεσία Ζαχαράκη κατά την επιστροφή

Μετά την τοποθεσία Ζαχαράκι ο δρόμος αρχίζει να κατηφορίζει μέχρι τη διασταύρωση για Ρεντίνα (και το παροπλισμένο RF84 της Π.Α.)


Αριστερά ο δρόμος κατηφορίζει προς Σμόκοβο και στη συνέχεια τον κάμπο της Καρδίτσας.. Δεξιά ο δρόμος οδηγεί προς τη Ρεντίνα ενώ απέναντι δεξιά(αριστερά του αεροπλάνου) οδηγεί προς την Μονή Ρεντίνας. Μέχρι το μοναστήρι ο δρόμος είναι άσφαλτος αλλά μετά συνεχίζει χωματόδρομος όπου μερικά χιλιόμετρα παρακάτω οδηγεί στο χωριό Ροβολιάρι. O χωματόδρομος, ψιλοχάλια κατά τόπους, φαντάζομαι το CBF θα πέρναγε τελικά αλλά με ταλαιπωρία. Πάντως όμορφη διαδρομή μέσα στο πράσινο και πραγματικά υπέροχο το χωριό Ροβολιάρι.


Ροβολιάρι – παλαιότερη φωτογραφία (17/5/11)

Από το Ροβολιάρι μπορεί κανείς ασφάλτινα να ξαναβγει στο δρόμο Λαμίας-Καρπενησίου. Τη διαδρομή την είχαμε κάνει με την αυτοκίνητο πριν μερικές εβδομάδες.

Από Ροβολιάρι προς Μακρακώμη – παάιότερη φωτογραφία (17/5/11)


Εμείς στρίβουμε αριστερά και κατεβαίνουμε προς Σμόκοβο. Καταπληκτική η θέα προς την τεχνητή λίμνη Σμοκόβου και προς τον κάμπο της Καρδίτσας.



Κατεβαίνοντας προς Σμόκοβο


Τεχνητή Λίμνη Σμοκόβου

Σχετικά με τα Λουτρά Σμοκόβου αντιγράφω από τον ιστότοπο των λουτρών
Οι φυσικές ιαματικές πηγές Σμοκόβου βρίσκονται 35 χιλιομ. ΝΔ της Καρδίτσας στον ορεινό όγκο των νοτίων Αγράφων και σε υψόμετρο 450μ.

Οι ευεργετικές και θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών πηγών, ( θειούχων - αλκαλικών ) ήταν γνωστές από την αρχαιότητα. Το 1662 κτίστηκαν τα πρώτα καταλύματα λούσης και διαμονής. Από τους πιο διάσημους επισκέπτες της εποχής ήταν ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων και ο Μαχμούτ Πασάς και προς τιμήν τους δόθηκαν τα ονόματά τους σε δύο ιαματικές πηγές.

Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω η διαδρομή από Σμόκοβο μέχρι Κέδρο μου θυμίζει τη διαδρομή από Σκαλοχώρι-Άντισσα-Γαβαθά στη Μυτιλήνη. Φτάνουμε στον κάμπο και στον Κέδρο στρίβουμε αριστερά προς Καλιφώνιο, τίποτα το ιδιαίτερο στον κάμπο, μια απέραντη ευθεία μέχρι το Ζαΐμιο όπου στρίβουμε αριστερά προς Καλίθηρο-Ραχούλα-Καστανιά. Εδώ πάλι αρχίζουν τα ωραία καθώς ανεβαίνουμε προς το οροπέδιο της λίμνης Πλαστήρα. Τα BT023 είναι καταπληκτικά, ωραίος δρόμος με ωραίες στροφούλες, ευτυχία και χαρά τραλαλά τραλαλά. Φτάνουμε στη λίμνη, μεσοβδόμαδα άδειοι οι δρόμοι υπέροχη η διαδρομή γύρω από τη λίμνη μέχρι τον Μπελοκομύτη που ήταν ο προορισμός.









********Μαγεία********

Φτάνουμε στον ξενώνα. Τι θέα είναι αυτή; Πραγματικά συγκλονιστικό το θέαμα προς τη λίμνη. Θα έχουμε έρθει καμιά δεκαριά φορές στη λίμνη και είναι πάντα εντυπωσιακό το θέαμα!!


Ένα καφεδάκι στα γρήγορα (παρέα με τον Τόμυ)

Μετά το καφεδάκι περπάτημα μέχρι κάτω στην όχθη και επιστροφή για ξεκούραση. Το πλάνο για την επόμενη ημέρα είχε ωραίες διαδρομές. Πραγματικά Υπέροχα!!

Τετάρτη πρωί, λαμπρή η μέρα (από το μεσημέρι και μετά βέβαια έφερνε όλες τις μέρες καταιγιδούλες). Πρωινό με καταπληκτική θέα στη λίμνη, ησυχία, δροσιά, είχε και ένα γατούλη που έκοβε βόλτες (τον Τόμυ), μεγαλείο,.
Με το που πάω να πιω την πρώτη γουλιά καφέ, απότομη προσγείωση. Εγώ όπως έγραψα και παραπάνω δεν είμαι κοινωνικός, δεν μου αρέσουν οι συναθροίσεις, πολύ δύσκολα θα πιάσω μόνος μου κουβέντα σε κάποιον, δεν ξεκινάω ποτέ τη φράση μου με το «Ρε μ@λ@κ@ όνομα» (παρά μόνο όταν τσακώνομαι) και δεν μπορώ πολύ πολύ την «κουλτούρα».
Και εκεί που πάω να πιω την πρώτη γουλιά του ωραίου μου καφέ, αρχίζει «η κουλτούρα» από τους ενοίκους του διπλανού δωματίου. Ζεύγος μετά μικρού τέκνου. Είχα πει την τυπική καλημέρα εμπλουτισμένη με ένα «Τι ωραία είναι εδώ !». Μετά από αυτή την κοινωνική μου υπερπροσπάθεια έλπιζα ότι θα ξαναμιλάγαμε το βράδυ, για την τυπική καληνύχτα.
Αμ δε! Έπρεπε να ακούσω όλα τα παράπονα της κυρίας. «Αν είναι δυνατόν, άφησε ο άντρας μου το μπουφάν του παιδιού έξω πάνω στο τραπέζι και ο γάτος κοιμήθηκε πάνω του και το γέμισε τρίχες, μα είναι δυνατόν να έχουν γάτο στον ξενώνα.»
Σκέφτομαι « Ρε δε μας παρατάς πρωί πρωί, την όρεξή σου έχω» όμως επειδή είμαι πολύ ευγενικός δε λέω τίποτα, χαμογελάω συγκαταβατικά.
Η «θειά» έχει όρεξη για κουβέντα και φασαρία και συνεχίζει ατάραχη, «Ρε παιδιά τι πρωινό είναι αυτό, εμένα μου είπαν αυγά, μπέικον, τοστ, λουκάνικα, είναι αυτό πλούσιο πρωινό; Και με τη γάτα στα πόδια μας;»
"Αλέξανδρε μην πιάνεις τη γάτα!» «Έλα να σου κάνω τα χέρια με οινόπνευμα που έπιασες της γάτα» x 10
Πάει καταστράφηκε το υπέροχο πρωινό μας, τα μαζεύουμε με τη Βιβή αρματωνόμαστε και βουρ για βόλτα.
Και για να μη με πείτε περίεργο, δεν μπαίνω στην ουσία του αν έχει δίκιο ή άδικο. Η θέση μου είναι, έχεις πρόβλημα με κάτι, πήγαινε διεκδίκησε το δίκιο σου χωρίς πολλά λόγια.
Το σχέδιο περιλαμβάνει βόλτα μέχρι Μέτσοβο από τα βουνά.



Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω απίστευτη θέα στη λίμνη και στάση για φωτογραφίες.





Αρχικά κατευθυνόμαστε προς Κερασιά, Ανθοχώρι Ξηρόκαμπο ώστε να βγούμε Μουζάκι, και από εκεί να πάμε Πύλη για την πρώτη στάση. Στο Ανθοχώρι αξίζει να δει κανείς τους καταρράκτες Ανθοχωρίου. Υπάρχει σηματοδοτημένο μονοπάτι που ξεκινάει ακριβώς από τον κεντρικό δρόμο, με ταμπέλες και μετά από 1200μέτρα περπατήματος θα σας βγάλει σε καταρράκτες.
Ο δρόμος Κερασιά, Ανθοχώρι, Ξηρόκαμπος πολύ στενός, ωραία διαδρομή αλλά θέλει προσοχή ιδίως με αυτοκίνητο. Περνάμε το Μουζάκι και φτάνουμε Πύλη. Επιβάλλεται στάση στο Γεφύρι του Αγίου Βησσαρίωνα. Σύμφωνα με ταμπέλα που υπάρχει στην περιοχή.

Γέφυρα μονότοξη με ημικυκλικό τόξο
Γεφυρώνει τον Πορταϊκό ποταμό στο δυτικό όριο της Πύλης

Κατασκευάστηκε το 1527μ.Χ. με μέριμνα του τότε Μητροπολίτη Λαρίσης και μετέπειτα πολιούχου των πόλεων Τρικάλων, Καλαμπάκας και Πύλης Αγίου Βησαρίωνα, για τη γεφύρωση του ποταμού, επί της μοναδικής τότε και μέχρι περίπου το πρώτο τέταρτο του 20 αιώνα οδού, σύνδεσης της Θεσσαλίας με την Ήπειρο
Άνοιγμα Τόξου : 28,76μ. (ανατολική όψη) – 28,99μ (δυτική όψη)
Ύψος Τόξου : 12,77μ
Ύψος Γέφυρας : 65,67μ
Πλάτος Καταστρώματος : 2,10μ
Υλικό Κατασκευής
Βόρειο βάθρο-τόξο : ψαμμίτης
Νότιο βάθρο : ασβεστόλιθος




Το μονοπάτι στην απέναντι πλευρά του ποταμού οδηγεί στη βυζαντινή εκκλησία της Πόρτα Παναγίας.
Η περιοχή είναι ιδανικό σημείο για στάση καθώς έχει άνετο χώρο για παρκάρισμα και δύο όμορφα αναψυκτήρια κάτω από τα πλατάνια.
Μετά το μικρό διάλλειμα για φωτογραφίες εμείς συνεχίσαμε με κατεύθυνση προς Ελάτη – Περτούλι.


Γέφυρα Κονδύλη (έτος κατασκευής 1936!!)

Είχαμε δέκα χρόνια να περάσουμε από εδώ, είχαμε περάσει καλά τότε. Φρένα να καπνίζουν, λάσπη, πολύ λάσπη, και πολλά σφηνάκια στην «Αρκούδα»
Το μέρος είναι φημισμένος τόπος παραγωγής «αυθεντικών κοτρόνων OPEL» και το μοναδικό πιστοποιημένο συνεργείο εγκατάστασης του βελτιωμένου «καμπυλωτού ψυγείου» της OPEL. (Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με τον Φυσικό)
Γερμανικά αμάξια σου λέει μετά!!!!
Ανεβαίνοντας μετά την Ελάτη , η διαδρομή ιδανική, έλατα παντού, νερά, λουλούδια άσφαλτος καταπληκτική, ελάχιστη κίνηση. Έδεσαν όλα και η βόλτα μέσα στα «Περτουλιώτικα Λειβάδια» ήταν μια από τις απολαυστικότερες διαδρομές που έχω κάνει. Μοτοσυκλετιστική ευτυχία!! Οι φωτογραφίες δεν είναι αρκετά καλές για να δείξουν την ομορφιά του τοπίου.






Η Αγία Κυριακή στην είσοδο του Περτουλίου

Τα Bridgestone δίνουν τα ρέστα τους, απανωτές στροφές, κανένας στο δρόμο (μόνο κάτι ξέμπαρκα γελάδια και άλογα). Α-Π-Ο-Λ-Α-Υ-Σ-Η. Και ξαφνικά φτάνω σε αυτόν τον υπέροχο, προφανώς πρόσφατα αναστηλωμένο (ανακαινισμένο) ναό για τον οποίο δεν ξέρω περισσότερα, αλλά υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν αυτή η χώρα με τόσες ομορφιές προσβάσιμες καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους να έχει φτάσει σε αυτή τη κατάσταση. Κάτι κάνουμε λάθος (όλοι μας), ένα μεγάλο κρίμα……
Ρε κοπελιά γιατί τόση γκρίνια το πρωί; Στη φύση και γάτες θα βρεις και φίδια και σκορπιούς. Και στην τελική για τα λουκάνικα ήρθες ή για το μπέικον; Και συ ρε μίζερε ξενοδόχε τι σου στοιχίζει να φτιάξεις και ένα τοστάκι, δύο αυγουλάκια, ένα φρέσκο χυμό ή έστω ρώτα……κάτι κάνουμε λάθος όλοι μας……
Απολαύστε……




Μονοπατάκι που οδηγεί:









Λουλούδια Παντού

Που να ξεκολλήσουμε; Κάτσαμε κανά μισάωρο, ήπιαμε δροσερό νεράκι από τη βρυσούλα, ξανάπιαμε δροσερό νεράκι από τη βρυσούλα, βγάλαμε δεκάδες φωτογραφίες και φύγαμε με απίστευτες εικόνες μέσα στο μυαλό μας. Τι ομορφιά είναι αυτή;
Λίγο παρακάτω στη διαδρομή, η μαγεία των ανθρώπινων δημιουργημάτων συνεχίζεται…


…..και η μαγεία των δημιουργημάτων της φύσης συνεχίζεται…..



Επόμενος σταθμός θα ήταν ο ναός του τιμίου σταυρού στα Δολιανά. Υπάρχουν μερικές εικόνες που για λόγους που δεν μπορείς ξεκάθαρα να εξηγήσεις σου έχουν χαραχθεί στο μυαλό. Έτσι κάπως την έπαθα εγώ με το ναό του τιμίου σταυρού. Νομίζω πρώτη φορά είχα πάει με τον Φυσικό πριν πολλά πολλά χρόνια. Θα σας περιγράψω πως το έζησα τότε και κάπως έτσι το βίωσα και τώρα (παρόλο που ήξερα τι με περίμενε).
Ωραία άσφαλτος, ωραία φύση, πηγαίναμε ελαφρώς πλακωμένοι (δεν το θυμάμαι με ακρίβεια αυτό αλλά φαντάζομαι έτσι θα ήταν), μέσα στα έλατα, ρέματα, πλατάνια, στη μέση του πουθενά, μακριά από τον πολιτισμό, όταν ξαφνικά μέσα στα έλατα σε ένα χωματόδρομο είδαμε ΑΥΤΟ!!!!!



Είναι όμορφος, πολύ όμορφος, και ταιριάζει στη γύρω φύση, αλλά είναι το τελευταίο πράγμα που θα περίμενες να βρεις μέσα στο δάσος. Εντάξει να πεταχτεί κάνας λύκος, λογικό, καμιά αρκούδα και αυτό λογικό, ένα ελοχίμ του Λιακόπουλου(;), λογικό δεν το λες αλλά δεν το αποκλείεις κιόλας μέσα στην αγριάδα και την ερημιά αλλά ένας ναός με 12 τρούλους;
Τέλος πάντων, μιλάμε για την απόλυτη ομορφιά, δυστυχώς δεν μπόρεσα να βγάλω καλύτερες φωτογραφίες διότι ήταν κάτι κτίστες πέτρας που έστρωναν ένα πλακόστρωτο και είχαν παρκάρει τα αυτοκίνητα και την μπετονιέρα στον προαύλιο χώρο.


Αντιγράφω από ΕΔΩ


Ο ναός του Τιμίου Σταυρού βρίσκεται σε απόσταση 1,5 χλμ από τον οικισμό Δολιανά και 2 χλμ. από την κοινότητα Κρανιά του Ασπροποτάμου . Η περιοχή της Κρανιάς και γενικότερα της Πίνδου, από τον Ασπροπόταμο ως την Σαμαρίνα και από το Μέτσοβο ως τα Τρίκαλα, είναι περιοχή Κουτσοβλάχικων χωριών όπου οι γηραιότεροι κάτοικοι μιλούν ακόμη την βλαχική γλώσσα.

Τα στοιχεία που αφορούν στην ιστορία του ναού είναι ελάχιστα, και αυτά που υπάρχουν στοιχειοθετούν την ιστορία του μνημείου από τον 19ο αι. και μετά. Πρώτη γραπτή αναφορά στο μνημείο γίνεται σε δύο έγγραφα, του 1839 (Φιρμάνι) και 1841 (Απανταχούσα), που αφορούν στην ανακαίνιση και ανοικοδόμηση του ναού.

Ο ναός του Σταυρού, ήταν εξάρτημα της μονής του 1770 (προφορική παράδοση τη χρονολογεί στα 1630), η οποία καταγράφεται ως μονή του Αγίου Νικολάου ενώ σήμερα οι κάτοικοι της περιοχής ονομάζουν Μονή της Αγίας Ζώνης. Της μονής αυτής εξάρτημα της ίδιας μονής ήταν ακόμη ένα παρεκκλήσιο, αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο, που βρίσκονταν σε κοντινή απόσταση. Από τα τρία αυτά ιδρύματα που αποτελούν μετόχια της Ιεράς Μονής Αγίου Στεφάνου Μετεώρων, σώζεται ακέραιος μόνο ο ναός του Σταυρού ενώ τα άλλα δύο όπως και άλλα μνημεία στα γύρω χωριά καταστράφηκαν το 1943, από σφοδρή επιδρομή των Γερμανών.

Ο ναός του Σταυρού χαρακτηρίζεται από την ιδιόρρυθμη αρχιτεκτονική του. Αποτελείται από τον πολύτρουλο και πολύκογχο κυρίως ναό και τον γκρεμισμένο σήμερα νάρθηκα. Ο κυρίως ναός έχει κάτοψη τρίκλιτης βασιλικής με τρείς ημικυκλικές αψίδες στην ανατολική πλευρά και τρείς αψίδες, ανά μακρά πλευρά, από τις οποίες οι μεσαίες είναι χοροστάσια. Ο ναός καλύπτεται με στέγη από πλάκες σχιστόλιθου πάνω από την οποία υψώνονται 12 τρούλοι και τρουλίσκοι κτιστοί. Στο εσωτερικό του Ιερού Βήματος διαμορφώνεται σύνθρονο και επισκοπικός θρόνος. Το εσωτερικό του ναού είναι ανεπίχριστο και συνεπώς χωρίς αγιογραφίες, αναδεικνύοντας έτσι την λίθινη φυσιογνωμία του. Κτήτορας του ναού, σύμφωνα με λιθανάγλυφη σχετική επιγραφή είναι ο Γιανούσιος Γκουγκουζής από το χωριό Βεντίστα (σημερινός Αμάραντος) Ασπροποτάμου.

Συντάκτης
Ελένη Τσιμπίδα, αρχαιολόγος


Μετά από τις καθιερωμένες φωτογραφίες, φεύγουμε για Χαλίκι. Από εκεί θα ανεβαίναμε βουνό, θα κατεβαίναμε βουνό και θα βγαίναμε Ανήλιο απέναντι από το Μέτσοβο.










Το Χαλίκι


Μερικά χιλιόμετρα πριν το Χαλίκι υπάρχει διασταύρωση για χωμάτινη διαδρομή προς Καλλαρύτες, αλλά με φρέσκα τα λαστιχάκια και καλοκαιρινό ταξίδι ενόψει δεν την έκανα. Κανάς εθελοντής για παρέα κατά τον Οκτώβρη;
Στο Χαλίκι άρχισε να βρέχει, βάλαμε αδιάβροχα και αρχίσαμε την ανηφόρα. Κάποια έλατα καθώς ανεβαίναμε, όμορφη η θέα προς το Χαλίκι, ακριβώς στην κορυφή αλπικό οροπέδιο («Μάντρα Χότζα» το όνομά του), το τοπίο με ελάχιστα δέντρα και…..


Οροπέδιο «Μάντρα Χότζα»


Φοβερή η θέα προς τις γύρω κορυφές - Περιστερίου (Λάκμου 2295 μ.) και των Τζουμέρκων (Αθαμανικά όρη 2429 μ.)

….με το που βγαίνουμε στην άλλη πλευρά του βουνού μπαίνουμε σε ένα υπέροχο δάσος οξυάς. Όσοι είχατε διαβάσει το ταξιδιωτικό για Φουρνά Ι, θα θυμάστε ότι είχα γράψει ότι η διαδρομή από Γαρδίκι για Αρτοτίνα ήταν από τις ομορφότερες διαδρομές μέσα από δάσος οξυάς. Ωραία ακριβώς το ίδιο είναι και εδώ. Πυκνό δάσος οξυάς, καταπληκτική μυρωδιά λόγω της βροχής (που στο μεταξύ έχει σταματήσει). Υπέροχη διαδρομή.












Το Μέτσοβο από απέναντι καθώς κατεβαίνουμε προς Ανήλιο

Ο δρόμος αυτός οδηγεί στο Ανήλιο και από εκεί κατεβαίνει μέχρι ένα ποταμάκι και ανεβαίνει στην απέναντι πλευρά στο Μέτσοβο. Η θέα προς το Μέτσοβο και την Εγνατία οδό εξαιρετική. Ο δρόμος περνάει δίπλα από την Μονή Αγίου Νικολάου.


Ι. Μονή Αγίου Νικολάου


Από Ανήλιο προς Μέτσοβο

Φτάνουμε Μέτσοβο, δεν έχει νόημα να κάνω παραπομπές, όλοι το ξέρετε το Μέτσοβο. Είναι πανέμορφο, αλλά πολύ τουριστικό. Ακριβώς δίπλα στις βρύσες καφεδάκι στο «Διεθνές». Μετά από εμπεριστατωμένη μελέτη χρόνων μπορώ να πω ότι ο φούρνος του Μετσόβου έχει το ωραιότερο ψωμί με καταπληκτική μυρωδιά ξύλου.





Είχαμε υπολογίσει να επιστρέψουμε από Εγνατία-Μουργκάνι αλλά, μας εντυπωσίασε τόσο η διαδρομή από Χαλίκι για Ανήλιο, που αποφασίσαμε να γυρίσουμε από τον ίδιο δρόμο. Η επιστροφή εξίσου όμορφη…..
….με ωραία θέα σε φαγητό…..



….έχω βέβαια την αίσθηση ότι αυτή η μπριζόλα είναι λίγο πιο μαλλιαρή από τις συνηθισμένες…..



…τελικά το capillarine κάνει δουλειά…..

φανταστικη διαδρομη και περιγραφη περιμενω και την συνεχεια

Αναλυτικότατη περιγραφή με πανέμορφες φωτογραφίες.Μπράβο.

Και ωραίες φωτογραφίες, και ωραία περιγραφή, και ψαγμένα στοιχεία, και γενικά πολύ καλή και προσεγμένη παρουσίαση, αλλά το κυριότερο, ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ συγγραφική πένα.

Μπράβο από τα πιο ωραία άρθρα που έχω διαβάσει στο VFRh.

Aναμένουμε την συνέχεια, για να μάθουμε και εμείς, πως το Ζ750 έχει 280 τελική....

Μπραβο ρε Βλασση,εκπληκτικη περιγραφη και θυμισες που με κατακλυζουν....

Α ρε μπαρμπα Γιωργη.....καταπληκτικος ανθρωπος εκεινος ο αγιος γεροντας στο Ζαχαρακι...Τον γνωρισα
το 1985 στο πρωτο μου Ακροπολις (εκτος Αττικοβοιωτιας) με τον πατερα μου και απο το '87 και μετα
που εβγαλα κυνηγετικη αδεια καθε χειμωνα,απο του Αη Δημητρη μεχρι τα πρωτα χιονια του Νοεμβρη...

Δεν θα ξεχασω τις ανασυγκροτησεις των αγωνιστικων θηριων του Group B μεσα στην παιδικη χαρα
(τοτε δεν υπηρχε βεβαια,ηταν αλανα..) και τον Ταρζαν να περιφερεται αναμεσα στους οργιαζοντες
μηχανικους και να προσφερει νερο και ψωμοτυρι.....Οι ξενοι τον λατρευαν και σκοτωνοντουσαν
ποιος θα βγαλει φωτο μαζι του-μια πρωιμη ζωντανη διαφημιση της Ελληνικης Φιλοξενιας οταν δεν
υπηρχε ΚΑΝ σαν σκεψη στο Υπ.Πολ.....

Βλεπετε η ομωνυμη ειδικη του Ταρζαν ειχε την φημη σιδεροφαγου και ολοι αποζητουσαν λιγη
δροσια στον ελατιά γυρω απο την καλυβα του Γερου,του στοιχειού του Δασους...

Στην αλανα διπλα (τωρινη παιδικη χαρα) ηταν και ειναι ακομα (δεν αλλαζουν συνηθειες ευκολα
τα πουλια αν δεν ενοχληθουν..)το καλυτερο παρατηρητηριο για τις συνηθειες της
μπεκατσας,που ανεβαιναν το πρωι και κατεβαιναν το βραδυ σαν πεταλουδες-σημειο αδιασειστο
της παρουσιας τους στην περιοχη,αρα αξιζε να ασχοληθεις μαζι τους και να αναμετρηθεις στο
φυσικο τους περιβαλλον,το Δασος....Αν δεν εκαναν την παρελαση τους καθε πρωι και βραδυ
στον Ταρζαν επρεπε να την κανεις για αλλα μερη,αν δεν ειχε εκει δεν ειχε πουθενα σε ολη
την περιοχη....

Και μην εκανες το λαθος να βγαλεις οπλο να την φας την μπεκατσα μπαμπεσικα στο
καρτερι....ο Γερος σε κατακεραυνωνε με το δασυ του βλεμμα και σε αποκληρωνε απο
το ζεστο καλυβι του....


Για τα αλλα μερη τι να πεις;

Ροβολιαρης-Ρεντινα-Αηδονοχωρι; Για τις χωματινες διαδρομες στην γυρω περιοχη,που
ειναι εκπληκτικη;Αξιζει οσα παιδια εχουν τα καταλληλα εργαλεια να την επισκεφτουν
σε ενα διημερο και με ορμητηριο την καλυβα του Γερου,να αλωνισουν ολα τα χωματινα δρομακια
στην γυρω περιοχη,πραγματικα αξιζει πιστεψτε με....

Ακους Ταχυ-Γιωργη;;;

Πολύ ωραία παρουσίαση, μ'αρέσουνε πάντα οι φωτογραφίες σας....

Με στεναχώρησε λιγάκι το οτι έμαθα για τσιμέντο/ασφαλτο στο δρόμο Χαλικι-Μέτσοβο...
Ητανε απο τους πιο ωραιους χωματοδρομους (light) που ειχαμε κανει με τη σύζηγο, και ενα απο τα λιγα επιχειρηματα για κανα on-off στο μέλλον...

Να γραψω και μια σημειωσηι αν μου επιτρεπει ο φιλος Βλασσης καθοτι καταγομαι απο το
Συρακο(απο την μητερα μου),ο δρομος που ακολουθησε ο Βλασσης απο το Περτουλι
και μετα ειναι ο παλιος δρομος,(τα ηπειρωτικα στενα της Πετρας οπως τα λεγανε)

Ενωνανε μεχρι και τον Β.Π.Π την Ηπειρο με τον Θεσσαλικο καμπο...Απο την διασταυρωση
της Αγιας Παρασκευης (φαινεται η ταμπελα σε μια φωτο του Βλασση) εκανες αριστερα και
μεσω Πολυθεας εφτανες Αγια Παρασκευη και μετα Ματσουκι,καβαλωντας το διασελο της
Περιστερας ,και μετα Καλαριτες και Συρακο....
Μετα τα Γιαννενα ηταν ενα τσιγαρο δρομος ( ) με τα μουλαρια....

Υπεροχες διαδρομες πραγματικα,με θειικες εντουροδυνατοτητες.....

KiloMeater wrote:Πολύ ωραία παρουσίαση, μ'αρέσουνε πάντα οι φωτογραφίες σας....

Με στεναχώρησε λιγάκι το οτι έμαθα για τσιμέντο/ασφαλτο στο δρόμο Χαλικι-Μέτσοβο...
Ητανε απο τους πιο ωραιους χωματοδρομους (light) που ειχαμε κανει με τη σύζηγο, και ενα απο τα λιγα επιχειρηματα για κανα on-off στο μέλλον...

Μην σκας Ηλια....εχει χωματοδρομους η Ελλαδα ακομα,και βουνα και δρομους παλαιους
που εχουν εγκαταλειφθει για χαρη της ευκολιας της ασφαλτου....

Βαλε στα πλανα σου απο Αγια Παρασκευη να βρεθεις Συρακο και θα καταλαβεις...

Εντυπωσιακά μέρη (κάποια γνώριμα κάποια άγνωστα..) και φοβερή περιγραφή!! Μπράβο και σε εσένα και στη Βιβή!!!

Νασται καλα βρε παιδια,μεσα απο τις φωτο και τα ομορφα και προσεγμενα κειμενα σας ταξιδευουμε κι εμεις μαζι σας.
Με τα δικα σας ματια και τις δικες αισθησεις..με αυτα που περνετε εσεις και τοσο ομορφα μας τα δινεται εδω,γινομαστε συνταξιδιωτες σας ...
Σας ευχαριστουμε.

Μπράβο ρε παιδιά, ρουφώ τα άρθρα σας με μεγάλη ευχαρίστηση.

"Μερικά χιλιόμετρα πριν το Χαλίκι υπάρχει διασταύρωση για χωμάτινη διαδρομή προς Καλλαρύτες, αλλά με φρέσκα τα λαστιχάκια και καλοκαιρινό ταξίδι ενόψει δεν την έκανα. Κανάς εθελοντής για παρέα κατά τον Οκτώβρη;"

Είμαι μέσαααααααααααααααααα.

"Είχαμε δέκα χρόνια να περάσουμε από εδώ, είχαμε περάσει καλά τότε. Φρένα να καπνίζουν, λάσπη, πολύ λάσπη, και πολλά σφηνάκια στην «Αρκούδα»
Το μέρος είναι φημισμένος τόπος παραγωγής «αυθεντικών κοτρόνων OPEL» και το μοναδικό πιστοποιημένο συνεργείο εγκατάστασης του βελτιωμένου «καμπυλωτού ψυγείου» της OPEL. (Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με τον Φυσικό) lol! "

Λίγες φορές έχω ρίξει τόσο γέλιο.

"Νομίζω πρώτη φορά είχα πάει με τον Φυσικό πριν πολλά πολλά χρόνια. Θα σας περιγράψω πως το έζησα τότε και κάπως έτσι το βίωσα και τώρα (παρόλο που ήξερα τι με περίμενε).
Ωραία άσφαλτος, ωραία φύση, πηγαίναμε ελαφρώς πλακωμένοι (δεν το θυμάμαι με ακρίβεια αυτό αλλά φαντάζομαι έτσι θα ήταν), μέσα στα έλατα, ρέματα, πλατάνια, στη μέση του πουθενά, μακριά από τον πολιτισμό, όταν ξαφνικά μέσα στα έλατα σε ένα χωματόδρομο είδαμε ΑΥΤΟ!!!!!"

Πολύ όμορφη βόλτα σε μια άδειά μου από τον μαγευτικό Έβρο.

Εξωγήινο Βλασσο-όν.





Δεν θέλω γέλια!!!!



Ερειπωμένο σπίτι στο Στεφάνι



Αφού δεν ξέρει να στρίβει....

vlassishlk wrote:Συγγνώμη που δε το συνέχισα χθες, αλλά χθες ήταν μεγάλη μέρα. Ο αρχηγός έχει σήμερα γενέθλια και χθες του είχαμε ετοιμάσει θεατρικό. Θα έκανε ότι δεν θέλει άλλο να είναι αρχηγός και στο τέλος πάνω που θα το είχε πιστέψει θα τον μαλώνανε και θα ξαναγινότανε αρχηγός. Αυτά τα kinky (στα ελληνικά έτσι κι αλλιώς δεν την ξέρει το παιδί τη λέξη) πάντα του άρεσαν. Ωραίο το έργο, το παιδί για άλλη μια φορά μας έκανε υπερήφανους. Αχ τι ωραία που έπαιξε, από μικρό έδειχνε ότι είχε έφεση στα καλλιτεχνικά. Αλλά κι ο συγκάτοικός τους στα ξένα, κι αυτός καλός. Πάντα τέτοια, πάντα τέτοια, με συγκινήσανε τα μπαγάσικα….και ο Ιεφρέης και ο Αντωνάκης.

Ο φυσικός wrote:

Δεν θέλω γέλια!!!!

Φανταράκι?????

SCORPIOS wrote:

Ο φυσικός wrote:

Δεν θέλω γέλια!!!!

Φανταράκι?????

.....οχι Fantaρακος....

Παρασκευή πρωί, ώρα πρωινού. Επιτέλους λίγη ηρεμία στη βεράντα και απολαμβάνουμε το πρωινό. Έχουμε για γείτονες σήμερα μια γιαγιούλα (αλλά πολύ γιαγούλα) με το γιό της. Ήταν ανήσυχη η γιαγιά, κάποια στιγμή δεν άντεξε, την έκανε την κρίσιμη ερώτηση. «Ποιο μέρος της Αθήνας είναι εδώ;»

Μήπως αν παθαίναμε όλοι οι ιθαγενείς της χώρας ένα Αλτσχάιμερ λυνόταν ευκολότερα το πρόβλημά μας;

Σήμερα το πρόγραμμα έχει επιστροφή για Αθήνα μέσω Ναυπάκτου. Η διαδρομή αυτή που φαίνεται στον παρακάτω χάρτη (513χλμ μέχρι Αθήνα).



Έχω 2-3 τρία χρόνια να περάσω από εδώ. Ωραία θα είναι.

Πρώτη στάση, πριν καλά καλά ξεκινήσουμε, για προμήθειες στο πεστροφείο της περιοχής. 4 κιλά πεστροφίτσες μαζί με τον απαραίτητο πάγο στοιβάζονται στη βαλίτσα.





Οι πρώτες εικόνες πανέμορφες

Ουσιαστικά μέχρι τη διασταύρωση για Φουρνά είναι η ίδια διαδρομή που ακολουθήσαμε και για να ανέβουμε. Όμως μόλις φτάσουμε σε αυτή τη διασταύρωση…



….αντί να ακολουθήσουμε τη συνηθισμένη μας διαδρομή (αριστερά προς Άγιο Γεώργιο), στρίβουμε δεξιά σε εναλλακτική διαδρομή προς Καρπενήσι.
Η διαδρομή μέσα στα έλατα. Κάποια στιγμή βρίσκουμε διασταύρωση (ακριβώς στο εκκλησάκι του προφήτη Ηλία). Στο εκκλησάκι έχει και χώρο με παγκάκια και βρυσούλα.






Το εκκλησάκι το χειμώνα

Αν στρίψουμε δεξιά μπορούμε να κάνουμε διαδρομή που θα μας βγάλει Καρπενήσι κάνοντας κύκλο γύρω από το Βελούχι από την άλλη μεριά του βουνού. Άλλη μία διαδρομή που δεν έχω κάνει ποτέ, ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία το φθινόπωρο.

Εμείς πάμε αριστερά προς Καρπενήσι. Η διαδρομή περνάει αριστερά από το Βελούχι. Το ψηλότερο σημείο της είναι στα 1510 περίπου μέτρα με φοβερή θέα τόσο προς την αγριάδα του βουνού όσο και προς Άγιο Γεώργιο, Μακρακώμη κάτω στον κάμπο.


Από παλαιότερη χειμωνιάτικη εκδρομή – Εντυπωσιακή η διαδρομή


Από παλαιότερη χειμωνιάτικη εκδρομή. Άγρια Ομορφιά

Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω βρίσκουμε διασταύρωση προς Κρίκελλο, Δομνίστα, Αράχωβα. Εκεί κάπου μας πιάνει η βροχή, βάζουμε αδιάβροχα καλού κακού αλλά τίποτα το ιδιαίτερο τελικά.

Στα μισά της διαδρομής από το Καρπενήσι προς το Κρίκελλο βρίσκεται η τοποθεσία Κοκκάλια. Αντιγράφω από το www.domnista.gr

Στο Κρίκελλο έγινε η μάχη με τους Γαλάτες το 279 π.Χ. στην γνωστή τοποθεσία «Κοκκάλια», η οποία ονομάσθηκε έτσι από το πλήθος των ανθρώπινων οστών που ασπρίζουν εκεί από την μάχη αυτή κατά την οποία πλήρωσαν την βάρβαρη συμπεριφορά τους οι Γαλάτες που κατέστρεψαν το αρχαίον Κάλλιον. Εκεί τους κατατρόπωσαν ενωμένοι οι αρχαίοι κάτοικοι της Ευρυτανίας και της Αιτωλίας.

Περνάμε το Κρίκελλο και αρχίζουμε να κατεβαίνουμε, περνάμε και τον Κρικελλοπόταμο και ανηφορίζουμε προς Δομνίστα.


Ωραίο, μεγάλο χωριό η Δομνίστα. Εδώ στις 7 Ιουνίου 1942, ο Άρης Βελουχιώτης κήρυξε επίσημα, στην πλατεία του χωριού, την έναρξη του ένοπλου αγώνα της Εθνικής Αντίστασης κατά των Γερμανών κατακτητών. Εμείς δεν έχουμε χρόνο για καφέ οπότε συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Λίγο παρακάτω βρίσκουμε διασταύρωση για Πανταβρέχει. Ούτε Πανταβρέχει έχω πάει, πρέπει να μπει και αυτό στο πρόγραμμα.



Σύντομα φτάνουμε στην Αράχωβα(ή Αράχοβα).


Αυτή η Αράχοβα της ορεινής Ναυπακτίας μου αρέσει γιατί είναι αυθεντική. Είναι χτισμένη στα 900μ υψόμετρο στην πλαγιά του «Κοκκινιά». Η θέα προς την Ευηνολίμνη απλά καταπληκτική. Αυτή η Αράχωβα δεν είναι ψευτογκλαμουράτη σαν την άλλη τη γνωστή. Είναι ένα αυθεντικό ορεινό χωριό χωρίς δήθεν και τάχα μου.
Πραγματικά αξίζει να ρίξετε μια ματιά στις φωτογραφίες του παρελθόντος, στην υπερσύνδεση της παρακάτω γραμμής «Φωτογραφικό Λεύκωμα» «Μνήμες
Για περισσότερες πληροφορίες κάντε ένα κλικ ΕΔΩ
Η θέα προς την τεχνητή λίμνη του Εύηνου εντυπωσιακή.



Αρχίζουμε να κατεβαίνουμε προς τη λίμνη και αρχίζει να ρίχνει καρέκλες. Μέχρι να φτάσουμε στο φράγμα η βροχή έχει σταματήσει και αρχίζει να βγαίνει ο ήλιος.

Και ολίγα σχετικά με το φράγμα και τη λίμνη που τα αντέγραψα από ΕΔΩ

Το έργο του Ευήνου, Φράγμα και Σήραγγα Ευήνου-Μόρνου, αποτέλεσε την δεύτερη φάση του συστήματος υδροδότησης της μείζoνος περιοχής της Αθήνας. Αυτή υδροδοτείταν από τον βασικό ταμιευτήρα στο πoταμό Μόρνο μέσω υδραγωγείου βαρύτητας μήκους 186 χιλιομέτρων. Ο σχεδιασμός του έργου στον Μόρνο προέβλεπε την ενίσχυση του βασικού αυτού ταμιευτήρα και με νερά από τη γειτονική λεκάνη του ποταμού Ευήνου, η οποία και πραγματοποιήθηκε με το έργο του Ευήνου, που η έναρξη των εργασιών έγινε το 1992. Επιλέγει η λύση του χωμάτινου φράγματος, ύψους 124 μέτρων, στη θέση Άγιος Δημήτριος του ποταμού Ευήνου και σήραγγας διαμέτρου 3,5 μέτρων και μήκους 30 περίπου χιλιομέτρων, η οποία λειτουργεί υπό πίεση και παροχετεύει νερό προς τον ταμιευτήρα του Μόρνου.

Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε μέχρι που φτάνουμε στο «Χάνι Λιόλιου» Λοιπόν η εικόνα ήταν εικόνα άλλης εποχής (μόνο που δεν ήταν ασπρόμαυρη). Με το που περάσαμε από μπροστά κάτι μου έλεγε να κάνω στάση να περιμένω να έρθει αγκομαχώντας το λεωφορείο της γραμμής.



Μέχρι να το συζητήσουμε το είχα προσπεράσει οπότε κάναμε αναστροφή και στάση. Παραγγέλνουμε καφέ και με το που έρχεται να’ σου και το ΚΤΕΛ (μόνο που είναι μοντέρνο και καθόλου ταλαιπωρημένο). Υπέροχα! Χτυπάμε και ένα μεζεδάκι να εορτάσουμε την άφιξη της συγκοινωνίας.



Τώρα εκ των υστέρων (μετά από ψάξιμο) καταλαβαίνω γιατί μου ήρθε η εικόνα μιας άλλης εποχής. Διαβάστε παρακαλώ :

Χάνι του Λιόλιου
Στα Κράββαρα Αιτωλοακαρνανίας, κοντά στο χωριό Άγιος Δημήτριος θα συναντήσει κανείς το περίφημο χάνι που λειτουργεί από το 1820 μέχρι σήμερα. Ο μπαρμπα-Λιόλιος, 74 χρόνων σήμερα, είναι 4ης γενιάς χανιτζής, αν και πλέον κανείς δεν περνάει με τα ζώα φορτωμένα από εδώ. Μονάχα αυτοκίνητα. Εκείνα τα χρόνια το χάνι εξυπηρετούσε 44 χωριά της ορεινής Ναυπακτίας - Ευρυτανίας και το πέρασμα ήταν δύσκολο. «Εμείς οι υπερήλικες είμαστε οι τελευταίοι...», λέει ο μπαρμπα-Λιόλιος. «Όταν θα φύγουμε κι εμείς θα μείνει η Ελλάδα με την Αθήνα της!».

Και

Το χάνι του Λιόλιου, αποτελεί αναντίρρητα ένα από τα ιστορικότερα χάνια του νομού Αιτ/νίας και η ύπαρξη του χρονολογείται πριν το 1820. Βρίσκεται στην ορεινή Ναυπακτία, στο Δήμο Πλατάνου, μεταξύ Πλατάνου και Αγίου Δημητρίου, σε υψόμετρο 1200μ.,περιστοιχισμένο από έλατα. Αρχικά απαρτιζόταν από δύο κτίρια ενώ γύρω στο 1920 χτίζονται και δύο νέα κτίρια, τα οποία και αποτελούν το χάνι σήμερα.
Λόγω της γεωγραφικής του θέσης υπήρξε πόλος έλξης, καταφύγιο και όαση, όλα αυτά τα χρόνια, για κάθε λογής ανθρώπους: κτηνοτρόφους που ξεκινούσαν με τα κοπάδια τους από τις πεδιάδες για τα πιο δροσερά βουνά την άνοιξη και με αντίστροφη πορεία το φθινόπωρο, αγωγιάτες που περπατούσαν μερόνυχτα για τις μεγάλες πόλεις με σκοπό να προμηθευτούν σιτάρι, λάδι, αλάτι και άλλα απαραίτητα είδη επιβίωσης, διαβάτες αποκλεισμένους από τα τερτίπια του χιονιά, γυρολόγους που πάσχιζαν να διαθέσουν την πραμάτεια τους, εμπόρους. Ένα ποτήρι κρασί, ένας μεζές στη λαδόκολλα, ένα λουκούμι, δυο -τρεις ώρες ύπνου στρωματσάδα, μία καλή κουβέντα, ήταν αρκετά για να αναπληρώσουν τις δυνάμεις τους και να συνεχίσουν το κοπιαστικό τους ταξίδι.
Πολλά είναι και τα ιστορικά γεγονότα που συνδέονται με την ιστορία του χανιού. Σύμφωνα με την μαρτυρία του αείμνηστου Αντωνίου Λιόλιου, την περίοδο της επανάστασης του 1821,σε ένα από τα κτίρια του χανιού, που σώζεται μέχρι σήμερα, είχε φιλοξενηθεί τραυματίας ο σπουδαίος αγωνιστής Γ. Καραΐσκάκης. Ιδιαίτερα γνωστή είναι και η ληστεία που σημειώθηκε γύρω στο 1920,με θύματα τα τέσσερα αδέρφια Κώστα, Γιάννη, Νίκο και Γιώργο Λιόλιο οι οποίοι μόλις είχαν επιστρέψει από την Αμερική φέρνοντας μαζί τους ένα τεράστιο για την εποχή χρηματικό ποσό, που προσέλκυσε μία συμμορία ληστών. Μαρτυρίες υπάρχουν και για την ταραγμένη περίοδο του εμφυλίου.
Σήμερα λειτουργεί μόνο το ένα κτίριο του χανιού (ως καφενείο-ψησταριά) του Λιόλιου, το οποίο μετά το θάνατο του Αντωνίου Αντωνόπουλου (μπάρμπα-Αντώνη Λιόλιου),τελεί υπό την ιδιοκτησία του υιού του, Ιωάννη A. Αντωνόπουλου και της συζύγου του, Διαμάντως. Το άλλο κτίριο ,που αποτελούσε μαζί με το παραπάνω το χάνι, δεν λειτουργεί πλέον και βρίσκεται υπό την ιδιοκτησία των παιδιών του Κωνσταντίνου A. Αντωνόπουλου.

Μετά το μεζέ συνεχίζουμε προς Πλάτανο. Αυτοί οι έκτακτοι μεζέδες είναι πραγματικά έκτακτοι!!

Δώστε τώρα λίγη προσοχή. Λίγα χιλιόμετρα πριν τον Πλάτανο, θα δείτε αριστερά κάτω να φεύγει ένα δρόμος προς Χόμορη. Η Χόμορη είναι όμορφο χωριό, αλλά το σημαντικό είναι ότι αν συνεχίσετε (μέχρι Χόμορη άσφαλτος και μετά χώμα) μέσα από καταπληκτική διαδρομή θα βρεθείτε μετά από λίγα χιλιόμετρα λίγο έξω από την Αμπελακιώτισσα Ναυπακτίας. Είχαμε περάσει με το αυτοκίνητο, είχε αρκετό γκάπα γκουπ αλλά φαντάζομαι ότι και το CBF θα πέρναγε. Η διαδρομή πάντως είναι πολύ όμορφη. Αν βρεθείτε με χωματερό στην περιοχή αξίζει τον κόπο.
Εμείς συνεχίσαμε Πλάτανο, Ποκίστα, Σίμος προς Ναύπακτο. Είχε πιάσει ζέστη καθώς κατεβαίναμε οπότε δεν την πολυχάρηκα τη διαδρομή. Βγήκαμε στον γνωστό σε όλους μας Ναυπάκτου – Ιτέας, ωραία τα BT023, και μετά από μια μικρή στάση στην Ιτέα, την κάναμε για Αθήνα.

Τώρα θέλω να μου εξηγήσει κάποιος γιατί κυκλοφορεί τόση λακαμία ανάμεσα στους οδηγούς κουτιών. Πηγαίνω με 3 βαλίτσες (οι πλαϊνές 42λτ – οπότε έχω κάμποσο πλάτος) σταθερά χωρίς να ενοχλώ κανέναν. Στην δεύτερη ευθεία του Γαλαξιδίου βλέπω στους καθρέφτες να με πλησιάζει Γκολφ TSI. Πριν καν με φτάσει κάνω όσο μπορώ δεξιά, με περνάει άνετα χωρίς πρόβλημα, δε χρειάστηκε ούτε καν να φρενάρει καθόλου, και απομακρύνεται. Μετά τη δεύτερη ευθεία έχει ένα εσάκι και αμέσως μια αριστερή. Μετά από αυτή την αριστερή έχει μικρή ευθειούλα για την κλειστή φουρκέτα της ιχθυοκαλλιέργειας.

Η γκολφόκοτα η λυράτη τώρα στο εσάκι προφανώς πάει απελπιστικά αργά και αρχίζω να το πλησιάζω, στην αριστερή σέρνεται οπότε βγαίνοντας από την αριστερή βγάζω φλας και με 6η αρχίζω να επιταχύνω (ή αλήθεια είναι ότι επειδή φαινόταν να πηγαίνει αργά στις στροφές δεν ασχολήθηκα με κατεβάσματα) και μόλις φτάνω αριστερά στο κολονάκι της πίσω πόρτας, κατεβάζει ο μπάσταρδος και μου επιταχύνει. Πάει μου την κατέστρεψε την ευθεία. Τον πέρασα αμέσως μετά την φουρκέτα της ιχθυοκαλλιέργειας(εννοείται ότι πάλι επιτάχυνε) αλλά πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να κάνουμε ο ένας τη ζωή του άλλου δύσκολη. Που να του σκάσει το τούρμπο στα μούτρα του μπαγλαμά.
Κάπου εδώ, με τι ευχές μου στον άγνωστο Γκολφατζή τελειώνει το ταξιδιωτικό, το τελευταίο επί ελληνικού εδάφους για φέτος. Ελπίζω να μην έχουμε τίποτα δυσάρεστες εκπλήξεις στη χώρα, και να καταφέρουμε με τη Βιβή να πάμε Ευρώπη το καλοκαίρι. Μέχρι τότε σας εύχομαι καλούς δρόμους.

χα χα χα Τάκη τελικά όντως πλακωμένοι πηγαίναμε, καλά το υποψιαζόμουν........γλίστραγε όμως.......σωστά;

Σούκη Σούκη το Βλασσούκι!!!! Πάντα γλυστράει, ε;

Ερώτηση: Αναφέρεις επιθυμία για Πανταβρέχει. Πάμε με τον ορειβατικό το ΣΚ 2-3 Ιούλη. Ψήνεστε; Ψήνεστε, ψήνεστε!!!!

Ο φυσικός wrote:

Ερώτηση: Αναφέρεις επιθυμία για Πανταβρέχει. Πάμε με τον ορειβατικό το ΣΚ 2-3 Ιούλη. Ψήνεστε; Ψήνεστε, ψήνεστε!!!!

Συγνώμη για το σπαμάρισμα σε τέτοιο ωραίο θέμα αλλά δεν άντεξα.
Στο εξοχικό του Vvroxerou θα πάτε?