Πονάνε ωρέ τα DRZ στα Βαρδούσια; 1-3.8.2011

Ήτο ένα ζεστό απόγευμα στα τέλη του Ιούλη όταν αποφασίσαμε με τον teacher να "κλέψουμε" το κίτρινο DRZ που αράχνιαζε στα υπόγεια ενός φίλου και να πάμε μια όμορφη τετραήμερη εκδρομή στην Πίνδο. Το να έρθει σε λειτουργική κατάσταση το επί τετραετίας παρατημένο μηχανάκι ήταν μια μικρή Οδύσσεια και ευτυχώς ο Vvag μας δάνεισε το τεπόζιτό του γιατί το άλλο ήταν σαν την ελληνική οικονομία. Έχανε από παντού!

Μετά από πολλές περιπέτειες κατορθώσαμε να δώσουμε ραντεβού στο γνωστό περίπτερο και να πάμε μέσω παλαιάς εθνικής οδού προς Θήβα, Λιβαδειά και μέσω Μοδίου στο Καινούργιο.



Στο δρόμο ανταλλάξαμε μηχανάκια και παρατήρησα ότι το άλλο DRZ είχε πολύ περισσότερο γκάζι από το δικό μου. Αρκουδόγκαζο για την ακρίβεια. Βέβαια, έχει σκάσει μια μικρή περιουσία για το φτιάξει έτσι ο φίλος μας, αλλά δεν το θυμόμουν τόσο πιο δυνατό. Άρχισα να σκέφτομαι ότι πράγματι τον τελευταίο καιρό το DRZ μου φαινόταν να κάνει αδιόρατες διακοπές αλλά το είχα αποδώσει σε ψυχιατρικά αίτια. Ας είναι...

Λίγο πριν το Μόδι ακολουθήσαμε σχετικές πινακίδες και μετά από μία εκπαιδευτική περιήγηση ανάμεσα σε ελαιόδεντρα της περιοχής καταλήξαμε στα ερείπια ενός Ρωμαϊκού Βαλανείου.





Κανένας σεβασμός στα μνημεία...



Το επόμενο πρωί ξεκινάμε νωρίς νωρίς από το Καινούργιο γιατί μας περιμένει μεγάλη διαδρομή (έτσι νομίζαμε). Όλο άσφαλτο και περνάμε διαδοχικά Θερμοπύλες, Μπράλος, Οίτη, Παύλιανη, Στρώμη. Εκεί μετά από μικρή έρευνα βρήκαμε το πέτρινο γεφυράκι για το οποίο είχα κάποιες πληροφορίες. Είναι πολύ κοντά στην είσοδο του χωριού.



Στη συνέχεια Αθανάσιος Διάκος, ο φύλακας των Βαρδουσίων.



Επιτέλους χώμα! Ανεβαίνουμε σιγά σιγά προς το οροπέδιο που είχα επισκεφθεί πρόσφατα, αλλά αυτή τη φορά με στόχο όχι το Διακόπι αλλά την όμορφη διαδρομή προς Αρτοτίνα και από εκεί προς Ευρυτανία (νόμιζα).

Ο teacher με συμπαθέστατο κτηνοτρόφο με KTM!



Όμορφες εικόνες. Από την άλλη, όπου αρνιά εκεί και τσοπανόσκυλα.





Απερίγραπτο τοπίο.







Ο teacher είναι εξαιρετική παρέα. Τελεία και παύλα.



Αν εξαιρέσουμε την επεισοδιακή συνάντηση με 9 (εννιά) τσοπανόσκυλα σεβαστού μεγέθους, αξιοπρόσεκτης ταχύτητας και μεγαλειώδους αντοχής δεν υπήρξε κάποιο άλλο πρόβλημα στα επόμενα λίγα χιλιόμετρα.

Αλλά ξαφνικά το DRZ σβήνει. Έτυχε, σκέφτηκα. Βάζω εμπρός και συνεχίζουμε. Μετά από λίγο πάλι τα ίδια. Σβήνει όποτε κλείνω το γκάζι.

Σύντομη σύσκεψη με τον teacher και η απόφαση είναι απλή. Τι νόημα έχει να γυρίσουμε πίσω όταν το πίσω είναι τόσο μακρυά όσο και το εμπρός; Συνεχίζουμε και ότ(αν) μείνει εντελώς θα δούμε τι θα κάνουμε. (Είδαμε, είδαμε)

Λίγο πριν την Αρτοτίνα



Στο μεταξύ έχω φτάσει σε νέα επίπεδα τελειότητας την τεχνική Στρίβω χωρίς να κλείνω το γκάζι. Αποτελεί εξέλιξη της τεχνικής Δεν πέφτω αν και το μηχανάκι σβήνει μέσα στη στροφή. Με αυτά και με εκείνα φτάνουμε στην Αρτοτίνα όπου και πίνουμε το απολύτως απαραίτητο καφεδάκι.

Λίγο μετά την Αρτοτίνα βρίσκεται το μοναστήρι στο οποίο μόνασε ο Αθανάσιος Διάκος. Υπάρχει μεγάλη κόντρα ανάμεσα σε Αρτοτίνα (όπου έμεινε ένα μεγάλο διάστημα ο Διάκος) και σε Αθανάσιο Διάκο (όπου γεννήθηκε).

Και μετά, και μετά;

Μετά, μπαίνω ως guest star!!!

Ναι, ο από μηχανής τοπογράφος. χαχαχαχα

Το οίκημα στο οποίο (υποτίθεται ότι;) έμενε ο Διάκος.



Από το εσωτερικό του παρακείμενου ναού.



Επιγραφή στο υπέρθυρο.



Φεύγουμε από το μοναστήρι Τιμίου Προδρόμου και κατηφορίζουμε προς το ποτάμι (είναι ένα από τα ποτάμια που αρκετά παρακάτω θα σχηματίσουν τον Εύηνο και στη συνέχεια ανηφορίζουμε προς το χωριό Γραμμένη Οξιά. Είχα πρωτοέρθει εδώ το 1996 με τον Vlassishkl και το VFR. Χωματόδρομος τότε. Τώρα ωραία ασφάλτινο στροφιλίκι και το DRZ σβήνει όλο και συχνότερα. Κρίμα...

Η θέα προς τα δυτικά Βαρδούσια είναι απίθανη.



Από τη Γραμμένη Οξιά μπορεί κανείς να συνεχίσει είτε ευθεία προς το καταφύγιο, το Γαρδίκι και το δρόμο Λαμίας -Καρπενησιού, είτε να στρίψει αριστερά προς Λεύκα, Μανδρινή, Άμπλιανη μετά στην καρδιά της νότιας Ευρυτανίας. Το σχέδιο λέει να πάμε αριστερά. Η Λεύκα και η Μανδρινή είναι δύο μικρά γλυκύτατα χωριά πνιγμένα μέσα στο πράσινο. Στο πρώτο υπάρχει αυτή η ενδιαφέρουσα σύνθεση.



Η Άμπλιανη απέχει περίπου 15 χιλιόμετρα ωραίας χωμάτινης διαδρομής από την Μανδρινή. Τα σβησίματα έχουν γίνει τόσο συχνά που είμαι σχεδόν σίγουρος ότι από στιγμή σε στιγμή θα μείνουμε οριστικά. Ο νόμος του Μέρφυ φροντίζει αυτό να γίνει στο ιδανικότερο σημείο: Στη μέση ανάμεσα στα δύο χωριά, στο χαμηλότερο σημείο της διαδρομής και ακριβώς τη στιγμή που περνούσα ένα ποταμάκι!

Ξεκαβαλάμε λίγο πιο εκεί σε μια σκιά, ξεφορτώνουμε τα πράγματα, βγάζουμε τα εργαλεία και τηλεφωνούμε στον Caracal!
Οι ιδέες του προστίθενται στις σαφώς λιγότερες δικές μας και αρχίζουμε να ελέγχουμε ότι μπορούμε να ελέγξουμε. (Μιχάλη σε ευχαριστώ πολύ). Αλλαγή μπουζί, έλεγχος σπινθήρα (έδινε αλλά το αν ήταν ο σωστός είναι μια άλλη ιστορία), έξω το καρμπυρατέρ και λύσιμο. Να μην τα πολυλογώ την επόμενη ώρα διασκεδάσαμε αρκετά. Χωρίς αποτέλεσμα όμως. Το DRZ μας κοιτά με μια μόνιμη απάθεια.



Ώρα για το σχέδιο Β. Μεταφόρτωση των σημαντικών πραγμάτων στο υγιές DRZ, κρύψιμο των υπόλοιπων σε παρακείμενους θάμνους και δικάβαλοι πάμε στην Άμπλιανη. Πάμε στην πλατεία και...πίνουμε καφέ. Πρόκειται για αναγκαίο συστατικό κάθε σωστού σχεδίου Β. Στη συνέχεια αρχίζουμε να ρωτάμε αν υπάρχει κάποιος ωτόπιος που θα μπορούσε με το αγροτικό του να μεταφέρει το DRZ μέχρι Λαμία. Δεν βγάζουμε άκρη μέχρι που μου έρχεται η υπέροχα σαδιστική ιδέα που ακούει στο όνομα ΠΑΝΕΑΣ!!!!


Ο Πανέας αφού μας ακούει προσεκτικά (στην αρχή κατάλαβε ότι ήμαστε στη Νέα Άμπλιανη, γειτονιά της Λαμίας και μου λέει θα είμαι εκεί σε 10 λεπτά!!!) κάνει κάποια τηλεφωνήματα και μας ανακοινώνει ότι το επόμενο πρωί θα έρθει με αμάξι φίλου του και θα μας πάει Λαμία. Η ανακούφιση είναι μεγάλη. Βέβαια πήγε χαμένο το τετραήμερο αλλά τι να κάνουμε;

Επιστρέφω με το DRZ στο...DRZ να πάρω τα υπόλοιπα πράγματα, γυρνώ να πάρω τον teacher και εξαιρετικά αστείοι με διάφορα μπαγκάζια να κρέμονται, να σέρνονται και να ίπτανται διανύουμε τα δυσκολότερα 2 χλμ της διαδρομής μέχρι το γήπεδο του χωριού. Για τις επόμενες ώρες από γήπεδο θα μετατραπεί σε κατασκηνωτικό χώρο.

Μετά από αρκετές ώρες έντασης είμαστε για πρώτη φορά χαλαροί. Ο Ήλιος έχει σχεδόν δύσει, το δάσος γύρω μας ήρεμο, όλα ήσυχα.
Ή όχι....;



Το βράδυ πάμε μια βόλτα στο χωριό Στάβλοι για φαγητό. Αρκετός κόσμος, όμορφη πλατεία και καλός μεζές, καλή παρέα. Όλα καλά.

Υποσημείωση: Στους Στάβλους και στην Άμπλιανη πάει ασφαλτόδρομος από το Κρίκελο.

Το επόμενο πρωί οφείλουμε μια δεύτερη επίσκεψη στην όμορφη πλατεία της Άμπλιανης. Αξίζει μια VFRοεπίσκεψη.





Σε λίγο καταφτάνει ο Πανέας. Ο ΠΑΝΕΑΣ!!! Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ, Ο ΗΓΕΤΗΣ, Ο ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ!

Φορτώνουμε το DRZ στο αυτοκίνητο, δένουμε καλά και βουρ για Λαμία μέσω Γραμμένης Οξιάς, Γαρδικίου και Μακρακώμης.







Η διαδρομή είναι πανέμορφη, έστω και μέσα από αμάξι. Επειδή δεν οδηγώ παρατηρώ λεπτομέρειες που δεν είδα την προηγούμενη μέρα, όπως το χωριό Λιβαδάκι στην απέναντι πλαγιά.







Η περιπέτεια έλαβε τέλος στο συνεργείο στη Λαμία όπου και αφήσαμε το DRZ για περαιτέρω έλεγχο. Οι πρώτες βοήθειες του μηχανικού αποδείχθηκαν άκαρπες άρα θα χρειαζόταν χρόνο. Πράγματι το DRZ ήρθε στα χέρια μου σχεδόν 50 μέρες και 130 ευρώ μετά και αφού πρώτα μετακόμισε σε χώρο ηλεκτρολόγου.

Μια τελευταία εικόνα από το συνεργείο. Παρατημένο VFR 400. Α ρε καημένο, γιατί να μην έχεις βρεθεί στα χέρια του Caracal;



Άντε και στις επόμενες (εκδρομές, όχι βλάβες!)

Ο φυσικός wrote:Μια τελευταία εικόνα από το συνεργείο. Παρατημένο VFR 400. Α ρε καημένο, γιατί να μην έχεις βρεθεί στα χέρια του Caracal;

Χε χε χε ο προσωρινός θάνατος του DRZ σου ως άλλον φτερούγισμα της πεταλούδας => εκείνο το VFR (κάτι μου λέει) θα σωθεί

Είχα μία υποψία ότι αυτό θα συνέβαινε...

Μπράβο Τάκη!
Θέλω και εγώ να πάω στα Βαρδούσια αλλά θέλει να έχεις μέρες να διαθέσεις...
Το DRZ είναι σκυλί δεν παθαίνει τίποτα!

Βαγγέλη ένα ΠΣΚ αρκεί, ειδικά για σένα που έχεις 80+80 λιγότερα βαρετά χλμ να κάνεις. Αν κάποιο Σάββατο δεν δουλεύεις ενημέρωσε αμέσως.

Θα το κανονίσουμε προς το καλοκαίρι να είναι και μεγάλη η μέρα!

Εγώ να πω με τη σειρά μου ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Τάκη (Φυσικό) για την οργάνωση της εκδρομής και ότι όπως είπα τότε και σήμερα είναι υπόσχεση ότι αυτό το ταξιδάκι θα το ξανακάνουμε!!

Θα αναφερθώ συνοπτικά ότι πλημύριζα από συναισθήματα χαράς που μπορούσα με το DRάκι (κίτρινο) να προφταίνω στην άσφαλτο τον Τάκη.....!!! (βέβαια το κιτρινάκι είναι τουμπανάκι και του Τάκη απλώς το κακόμοιρο είχε ήδη αρχίσει να "φθίνει" η απόδοση του λόγω του προβλήματος που βγήκε αργότερα).

Στο σημείο που γυρίσαμε πάλι πίσω και συζητούσαμε για τα σκυλιά θα θυμάμαι τον τρόμο μου…. 10min νωρίτερα, που ακολουθούσα τον Τάκη 50m πιο πίσω και όταν πέρασε μπροστά από το μαντρί τα 9 τσοπανόσκυλα σχεδόν κοιμόντουσαν, άρχισαν να τον κυνηγούν ξοπίσω του και όταν τα παράτησαν....... και ενώ ήταν ήδη πάνω στο χωματόδρομο........είδαν έναν τρελά έμπειρο ΕΝΤΟΥΡΑ!! δηλαδή σας λέω έχω γράψει ώρες και ώρες σε χωματόδρομους….. (με 4χ4 όμως….) να έρχεται φρεσκότατος φρεσκότατος.

Απλά ακόμα αναρωτιέμαι όταν άνοιξα το γκάζι και έκανα ντουουουου καταπάνω τους για να περάσω ανάμεσα τους χωρίς να πέσω και με φάνε…. αν το πίσω μέρος της μηχανής γλίστραγε από το γκάζι στο χώμα ή κάτι άλλο….. χαχαχαχαχα

Να αναφέρω επίσης ότι η θέα, τα χωριά και η παρέα είναι ότι καλύτερο θα μπορούσα και να έχω και είναι δοκιμασμένο συστατικό!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μου άρεσαν οι καφέδες και ότι ακόμα και όταν μείναμε, δεν μας πήρε από κάτω αλλά ηθικά και εγωιστικά σαν «ερασιτέχνες» (λόγω μετριοφροσύνης) μάστορες κάναμε ότι μπορούσαμε…… το να λύνεις καρμπυρατέρ στη μέση του πουθενά ενώ αρχίζει να ψιχαλίζει, έχει και την πλάκα του.....

Υπάρχουν και άλλες φωτογραφίες με τον Τάκη να «παίζει» στο γήπεδο….. κάθετες και οριζόντιες.. χαχαχαχαχα

Δεν θα ξεχάσω τη διαδρομή μας για φαγητό το βράδυ… μιλάμε για γέλια…. είναι ιστορία αφήγησης σε κουβεντούλα......., τα αστέρια το βράδυ από εκεί που στήσαμε… (πολύ μου έχει λείψει το κάμπινγκ) και τη φοβερή, μοναδική, απίστευτη …. ανεπανάληπτη *&*&%^*^%* πλάκα που μου έκανε όταν φτάσαμε να πάρουμε τη μηχανή με τον Πανέα… no comments… Πανέα για άλλη μια φορά σε ευχαριστούμε!!!!! Και για το «κουβάλημα» και για τη μετέπειτα βοήθεια και έγνοια.

Καλή χρονιά σε όλους και με το καλό οι νέες μας βόλτες, πάντα με χαμόγελο, αισιοδοξία και θετικό πνεύμα!!!!!!

Μα τι όμορφα και ωραία μέρη έχει αυτή η Ελλαδίτσα...... και πόσα λίγα έχουμε δεί......

teacher wrote:


Μα τι όμορφα και ωραία μέρη έχει αυτή η Ελλαδίτσα...... και πόσα λίγα έχουμε δεί......

OOO Πόσο αλήθεια..
Μπράβο σας που η διάθεση σας δεν έπαισε και συνεχίσατε την ωραία διαδρομή.
Είμαστε πολύ τυχεροί γιατί βλέπω ότι η οδική βοήθεια του vfrh συνεχίζει να λειτουργεί σπέσιαλ.

Μπράβο ρε παιδιά πολύ ωραία εκδρομή.

Μπράβο μπράβο και αν δεν σας το είπα μπράβο ... Τάκη η σωστή ονομασία είναι Βαρδούσσσα με παχύ το σίγμα !!!

teacher wrote:Θα αναφερθώ συνοπτικά ότι πλημύριζα από συναισθήματα χαράς που μπορούσα με το DRάκι (κίτρινο) να προφταίνω στην άσφαλτο τον Τάκη.....!!!

Είναι επειδή φόραγες το ντεπόζιτό μου βρε...


Πολύ τη ζήλεψα τη βόλτα, αν και δεν ολοκληρώθηκε προλάβατε να δείτε και να κάνετε αρκετά πράγματα.
Τάκη δεν περιμένω να το πιστέψεις (!!) αλλά πραγματικά στενοχωρήθηκα που δεν κατάφερα να πάμε κάπου αυτές τις μέρες (αλλά και τις προηγούμενες)...

Ελπίζω πως στο μέλλον, ο παράγοντας απόσταση δε θα αποτελέσει πρόβλημα και θα βρισκόμαστε όποτε μπορούμε κάπου στη μέση, να εξερευνήσουμε τα βουνά της κεντρικής ελλάδας... Το εννοώ, μη γελάς...!!!

Πάντα τέτοια (χωρίς τις βλάβες φυσικά).

Είσαι χαζούλης
Η απόσταση είναι πάντα ένα θέμα αλλά το καλό είναι πως...τα βουνά της κεντρικής Ελλάδας μας αναμένουν!

Ο φυσικός wrote:Είσαι χαζούλης
Η απόσταση είναι πάντα ένα θέμα αλλά το καλό είναι πως...τα βουνά της κεντρικής Ελλάδας μας αναμένουν!

Μπραβο για την περιγραφη και respect στον Πανεα, τελικα η οδικη βοηθεια VFRH ειναι απαιχτη

Οσο για την αποσταση Στερεας και Θεσσαλιας απο Αθηνα, κανενα προβλημα ακομη και με μικροτερο μηχανακι (πχ 250) αν ειναι να παει κανεις απο βουνα Θα ανεβασω μια αλλη μακρινη αντβεντσουραδα επισης με απροοπτα

μπράβο! ωραίος περίπατος.

Η διαδρομή Αθανάσιος Διάκος - Άμπλιανη. Ο Διάκος στα δεξιά του χάρτη.