TOUR 2011- 6 χώρες

TOUR 2011




Όλα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν, και τις περισσότερες φορές δε διαρκούνε και πολύ γιατί ως γνωστόν η ποιότητα δε συνάδει με την ποσότητα. Κάπως έτσι νιώθω και για το ταξίδι το οποίο έγινε. Πάντοτε μετά από όμορφες, μεγάλες ( όπως θέλετε πείτε το ) εμπειρίες, νιώθω να κατακλύζομαι από εικόνες και να στερεύω ταυτόχρονα από λόγια.

Θα μοιραστώ μαζί σας λοιπόν ένα ταξίδι στο εξωτερικό 11 νυκτών και 12 ημερών σε 6 χώρες. 7 μηχανές, 8 αναβάτες.

ΠΑΜΕ



Το ταξίδι για μένα ξεκινάει από το βράδυ της 2ας Αυγούστου όπου ξεκινάω να φορτώνω τα πράγματα στη μηχανή από βραδύς έχοντας ραντεβού με τα υπόλοιπα παιδιά μια κάπως βάρβαρη ώρα πρωινή Η υπερένταση όμως ήτανε μεγάλη ( εκτός της ζέστης ) και κατέληξα 3 το χάραμα να βλέπω "εκπαιδευτική τηλεόραση"! Πέρασε η ώρα ευχάριστα.... 5.30 η ώρα, εν μέσω πανδαιμονίου φεύγω απ'το σπίτι και 5.55 είμαι στον τόπο συνάντησης! Τα γνωστά Mac της εθνικής στις Αφίδνες. Άπαντες παρόντες προς μεγάλη μου έκπληξη καθώς είχα φτάσει και λίγο νωρίτερα από την αρχική ώρα !












Τα γαϊδούρια φορτωμένα















1η μέρα 3/8

Και αφού βγάλαμε τις τελευταίες φώτο στα mac αναχωρήσαμε















Εξ αρχής γνωρίζαμε ότι την πρώτη μέρα θα έιχαμε δύσκολο έργο και θα έπρεπε να καταπιούμε τα χιλιόμετρα 800 μέχρι Σόφια κάπως γρήγορα και χωρίς διαμαρτυρίες .

6.15 λοιπόν είχαμε όντως αναχωρήσει από Αφίδνες, χαιρετήσαμε ενα φίλο τον Σωτήρη που δεν κατάφερε να έρθει και ξεκινήσαμε για το μεγάλο ταξίδι ενώ γύρω στις 9 παρά είχαμε φτάσει ήδη Λαμία όπου ήταν ο πρώτος μας ανεφοδιασμός και αφετέρου μας περίμενε εκεί ο φίλος συνταξιδευτής Βαγγέλης με τοKTM 990 ο οποίος θα ήταν και η τελευταία προσθήκη στην ομάδα για το ταξίδι.
. Η στάση ήταν σύντομη έτσι αναχωρήσαμε αμέσως για τα Τέμπη .




Ο ρυθμός ήταν σταθερός και γοργός, με επόμενη στάση για εφοδιασμό τα Τέμπη όπου εκεί δημιουργήθηκε τελικά ο αστικός μύθος ότι πρώτη στάση για τσιγάρο θα γίνει Σόφια καθώς το μεγάλο διάλειμμα ελάμβανε συνεχώς παρατάσεις.

Ωστόσο, είχαμε το πρώτο απρόοπτο με το Varadero της παρέας με τους ιμάντες του bagster του να κόβονται και να υπάρχει κίνδυνος να φύγει το bagster ολόκληρο μαζί με το tankbag εν κινήσει! Με μία στάση έκτακτης ανάγκης, και με tire up που υπήρχε πρόχειρο βρέθηκε η λύση.

και το χαμόγελο φυσικά ήταν ακόμη νωρίς για να το χάσουμε!



Αφού λύθηκε το θέμα και προλάβαμε να ξεχαρμανιάσουμε κλεφτά οι καπνιστές, συνεχίσαμε για Κορινό όπου θα κάναμε την πρώτη στάση για ξεκούραση έπειτα από 400χλμ και 5,5 ώρες στον δρόμο συμπεριλαμβανομένου απροόπτων και ανεφοδιασμών.


Μετά από ένα καλό διάλειμμα όπου φάγαμε, ήπιαμε , καπνίσαμε …. τέλος το διάλλειμα μίζα και με ανανεωμένη διάθεση συνειδητοποιώντας ότι πλησιάζουμε τα σύνορα και την μεγάλη έξοδο του καλοκαιριού.






Με επόμενη στάση τις Σέρρες, όπου σταματήσαμε για ένα γρήγορο πιτ-στοπ ανεφοδιασμού
Ταξιδιού συνέχεια, με τελικό ελληνικό προορισμό τα σύνορα του Προμαχώνα όπου βρήκαμε κάτι τεράστια πλατάνια γύρω από έναν ποταμό σκουπιδιών και μπάζων για να ξαποστάσουμε. Τη δροσιά του πάντως την είχε!


Ωστόσο η διάθεση ήταν εύθυμη όπως ακριβώς άρμοζε στην όλη περίσταση.








Αφού ξεκουραστήκαμε και δροσιστήκαμε ντυθήκαμε και ετοιμαστήκαμε με επόμενη στάση σε βουλγάρικο έδαφος πλέον, 100 μέτρα απ’την προηγούμενη στάση στα duty free shops.




Κάποιοι αγόρασαν, κάποιοι απλά πιάσανε ίσκιο επιφυλασσόμενοι για τα καλύτερα που έρχονταν και με αυτή την ελπίδα μετά από ένα 20λεπτο ξεκινήσαμε την πρώτη περιπλάνησή μας σε ξένους τόπους.

Μέτριο οδικό δίκτυο είναι η αλήθεια, αλλά με αρκετό πράσινο μέτριας βλάστησης και ένα αρεστό τοπίο για οδήγηση με ήπιες καμπύλες χωρίς κάτι που να σε ενθουσιάζει ιδιαίτερα.

















Επόμενη στάση για γρήγορο pit stop ήταν το Blagoevgrad, γύρω στα 180 χιλιόμετρα απ’την πρωτεύουσα. Εκεί είχαμε και μία πρώτη γεύση από την ‘φθηνή’ βενζίνη της Βουλγαρίας! 1,30-1,35 το λίτρο.


Αστυνομία στο οδικό δίκτυο δεν υπήρχε πλην μίας περίπτωσης που είχανε σταματήσει έναν ντόπιο και «ω τι έκπληξη», μας χαιρετήσανε δίχως να κάνουμε την παραμικρή πρώτη κίνηση. Ευχάριστο δείγμα, όπως ευχάριστο δείγμα και περαστικών που μας χαιρετάγανε με χαμόγελο.

5 το απόγευμα έχει πάει, 11 ώρες στον δρόμο και όντας 30 χιλιόμετρα έξω από τη Σόφια σε έναν νεοσύστατο δρόμο καθ’όλα ευρωπαϊκό, ο οποίος περνούσε μέσα από πυκνό κεντροευρωπαϊκό δάσος και η θερμοκρασία να έχει πέσει σε εξίσου κεντροευρωπαϊκά δεδομένα,

πιάνει ψιλόβροχο το οποίο το αντέξαμε και συνεχίσαμε την πορεία μας. 5.30 είχαμε πλέον φτάσει στο ξενοδοχείο μας, έχοντας περάσει από μάλλον κακόφημες περιοχές που θύμιζαν σοβιετία του 60


με άσχημη ρημοτομία και αρχιτεκτονική άποψη

























Και έχοντας πάρει μία πρώτη γεύση από Σόφια αντικρίσαμε επιτέλους το ξενοδοχείο και όλοι στο μυαλό μας είχαμε τις ίδιες σκέψεις , πέταμα ρούχα κράνη , μπάνιο , ξεκούραση και εξω για φαιιιι .







Πήραμε λοιπόν τις κάρτες μας και φύγαμε όλοι για λίγη ξεκούραση έχοντας στην πλάτη μας τα πρώτα 805χλμ του ταξιδιού.



Ραντεβού στην reception μερικές ώρες αργότερα και εξόρμηση στο εμπορικό κέντρο της πόλης για να φάμε κάτι άμεσα γιατί τα στομάχια μας τα άκουγαν οι περαστικοί .
Η αλήθεια είναι ότι μείναμε ικανοποιημένοι από αυτά που βρήκαμε, τόσο σε επίπεδο τιμών όσο και σε επίπεδο ποικιλίας και ποιότητας. Φάγαμε κοινώς τσάμπα και καλά.



Μασαμπούκες ξεγυρισμένες

Η νυχτερινή περιήγηση συνεχίστηκε στους δρόμους της πόλης όπου είδαμε και όμορφα μαγαζιά με ωραίο κόσμο να ασφυκτιούν αλλά η κούραση της 1ης ημέρας έπεφτε βαριά σε όλους και χωρίς πολύ σκέψη αναχωρήσαμε για τα δωμάτια μας αφού αύριο θα μας περίμενε μια ολόκληρη μέρα .

2η μέρα-4/8

Την επομένη μέρα και ύστερα από ένα χορταστικό ύπνο το φώς της ημέρας μας επεφύλασσε μια όμορφη θεά από 12ο όροφο




Η εξόρμηση στην βουλγαρική πρωτεύουσα συνεχίστηκε βλέποντας πολύ περισσότερα και ωραία πράγματα όπου μάθαμε ότι χτες βράδυ κυκλοφορήσαμε στο κολωνάκι της Σόφιας, όπου την θεωρούσαμε υποανάπτυκτη , ωστόσο κατά τόπους ήταν καθόλα ευρωπαϊκή χώρα.















________________________________________
Περπατώντας βέβαια βρήκαμε και την Πολιτεία της Σόφιας όπου υπήρχαν κρατικά κτήρια, υπουργεία και φυσικά shushi bar! Πραγματικά όμως η εικόνα ήταν πολύ ανώτερη της χώρας μας....θύμιζε βιέννη!





Ο καθεδρικός ναός του αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι





















Απίστευτα πλακόστρωτα και ωραιότατα καθαρά πάρκα



Κοινοβούλιο



Η όπερα της Σόφιας στην οποία δεσπόζει το θέμα της μελωδίας της ευτυχίας του Beethoven.



Και ΜΕΤΡΟ


















Να σημειώσουμε δε πως ότι θέλει κανείς το βρίσκει στη Σόφια χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Περπατώντας στο δρόμο οι προσφορές για special services έπαιρναν κ’έδιναν.

Απ’την πολύ γύρα στο τέλος τα φτύσαμε και καταλήξαμε σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο με ενδιαφέροντα εδέσματα αλλά τίποτα το συγκλονιστικό και τελικά γυρίσαμε πίσω προς το ξενοδοχείο για ξεκούραση καθώς την επομένη είχαμε το ταξίδι για το Βελιγράδι!



Σε γενικές γραμμές η Σόφια για μένα ήταν η ευχάριστη έκπληξη καθώς από κει που έλεγα ότι δεν έχω καμία απολύτως απαίτηση ή και προσδοκία απ’την διαμονή μας εκεί τελικά έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος και ικανοποιημένος με την αρχή του ταξιδιού.

3η μέρα -5/8

Το επόμενο πρωί μας βρήκε νωρίς νωρίς για πρωινό στη σάλα του ξενοδοχείου και μετά από ένα γρήγορο πρωινό φορτώσαμε μηχανές και μετά από μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες τον πούλο.





Μέχρι τα σύνορα με τη Σερβία μας περίμεναν 130 χιλιόμετρα συναρπαστικής οδήγησης μέσα σε κατάφυτες εκτάσεις με πολύ ωραίες στροφές και βουνά να ορθώνονται μπροστά μας.





Στάση για βενζίνα και τα σχετικά νεράκι- σαντουιτσάκι –τσισάκια



Φτάσαμε τελικά στα σύνορα όπου προς μεγάλη μας έκπληξη όταν πήγαμε για τσίσα σε μία παρακείμενη τουαλέτα μας περίμενε ένας ξεδοντιάρης Βούλγαρος να πάρει 50cents προκειμένου να χρησιμοποιήσουμε τις βρώμικες τουαλέτες! Όταν εγώ του ζήτησα απόδειξη προφανώς για να τον πικάρω μου είπε να πάω σε μία πόλη να ζητήσω.
Εν πάσει περιπτώσει η δουλειά μας έγινε σε παρακείμενους θάμνους , και πλέον περιμέναμε υπομονετικά στην ουρά μας ( έχοντας κάνει βέβαια μία ελαφρά παράκαμψη ) μέχρι να περάσουμε τα σύνορα.


Το βρωμόγκαζο



Εν τω μεταξύ πίσω μας γίνονταν χαμός



































Και αφού τελικά φτάσαμε στο κουβούκλιο του ελέγχου και αφού μας έλεγξε μία αγενέστατη Βουλγάρα αστυνομικός εισήλθαμε στην Σερβία.



Από δω και στο εξής ξεκινάει το χρονικό του εγκεφαλικού και της αποκόλλησης αμφιβληστροειδούς χιτώνα.


Πρώτο μέλημα φυσικά ήταν ο ανεφοδιασμός όπου και έγινε συνοδεία διαλείμματος στο Pirot, λίγο μετά τα σύνορα!

Πιθανότατα για κάποιους οι στρογγυλοποιήσεις παραήταν μεγαλύτερες, διαμαρτυρηθήκαμε ωστόσο το δίκιο μας δε βρήκαμε. Με τις ισοτιμίες πάλι βγάλαμε τα ματάκια μας. Άναυδοι μείναμε από το γεγονός ότι στο βενζινάδικο υπήρχε μεγάλο graffiti με την τουρκική σημαία. Η πολιτισμική αλλοίωση της φιλικής Σερβίας υπάρχει σε μεγάλο βαθμό καθώς με το που μπήκαμε στην Σερβία είδα πολλές διαφημίσεις τούρκικες, ακόμα και εφημερίδων.
Εν πάσει περιπτώσει, συνεχίσαμε την πορεία μας σε δρόμο επαρχιακού επιπέδου πλην όμως καλούτσικου οδοστρώματος με όμορφα τοπία και στροφές. Επόμενος ανεφοδιασμός στο Pomoraviglie, λίγο μετά το Nish, έχοντας πλέον μπει στο σύγχρονο εθνικό δίκτυο της Σερβίας ως προέκταση του πανβαλκανικού Ε75. Μεγάλο, σύγχρονο βενζινάδικο σε αντίθεση με το τούρκικο επαρχιακό όπου στο σαλόνι του υπήρχε μέχρι και ελεύθερη πρόσβαση στο internet!

Μετά από καφέ, φαΐ και ξεκούραση ξεκινήσαμε να διανύσουμε την εναπομείνουσα απόσταση για Βελιγράδι. Πάλι λίγα χιλιόμετρα εκτός της πόλης μας πιάνει έντονη μπόρα όπου κάναμε αμέσως στην άκρη για να εφοδιαστούμε με τα αδιάβροχά μας ενώ τα επόμενα 15 λεπτά σταμάτησε, ίσα ίσα για να μας ταλαιπωρήσει. Λίγο έξω απ’το Βελιγράδι μας περίμεναν και τα πρώτα διόδια εκτός συνόρων ύψους 7,5ευρώ για μηχανή... φυσικά τα πληρώσαμε αδιαμαρτύρητα και συνεχίσαμε την πορεία μας για το ξενοδοχείο το οποίο προς μεγάλη μας απογοήτευση ήταν πολύ έξω απ’το κέντρο, σχεδόν νότια προάστια.

Αφότου λύθηκε μία παρεξήγηση σε σχέση με τις κρατήσεις και τα δωμάτια πήραμε το δρόμο μας για να τακτοποιηθούμε, να ξεκουραστούμε και όλα τα συναφή. Ο καιρός ήταν πολύ βροχερός και δεν επέτρεπε πολλά πλάνα για εξορμήσεις. Ένα σνακ στο μπαρ έφτανε, και μετά ξεκούραση.

Τ’απόγευμα, ο καιρός έφτιαξε και αφού καλέσαμε ταξί για το κέντρο η παρέα βγήκε στους δρόμους σα τα σαλιγκάρια. Φτάσαμε λοιπόν στο κέντρο και επιβεβαιώθηκε το ένστικτό μου....κόντρα σε προβλέψεις και εκτιμήσεις άλλων ότι η Πράγα είναι ο επίγειος παράδεισος ,υποστήριξα με θέρμη και πάθος ότι «βρείτε μου μια σέρβα και δε θέλω κάτι άλλο απ’τη ζωή μου!» Και ναι, η αποκόλληση αμφιφληστροειδούς και τα καρδιακά επεισόδια ήταν πλέον γεγονός με τις σέρβες να δίνουν ρέστα ώς οι απόλυτες βαλκάνιες παρουσίες οι οποίες συνδυάζουν την μεσογειακή ομορφιά προσώπου με τις απόλυτες σλάβικες αναλογίες σώματος.











Να και η αποκόλληση που σας έλεγα...










Και φυσικά δε μπορώ να σταματήσω να σας δείχνω γιατί δεν έχω για τι άλλο να σας πω...αλλά ντάξει, αφού δε θέλετε το καταλαβαίνω, θα σας δείξω τα ιστορικά μνημεία της πόλης!
Στο ανταλλακτήριο


Κεντρική πλατεία reppublica tipr




















Εμπορικός δρόμος μιχαϊλοβα










Το κάστρο του Βελιγραδίου που’ναι σαν ένα μεγάλο πάρκο πλάι στο Δούναβη γεμάτο από σκακιστές











Και με υπέροχα τοπία πάσης φύσεως











Σε αυτό το κτίριο είδαμε τα σημάδια από σφαίρες που άφησε ο πόλεμος της προηγούμενης 10ετιας


Προς το κέντρο του Βελιγραδίου για να αράξουμε κάπου














Όντας κατάκοποι απ’την γύρα, γυρίσαμε στα εμπόρικα λημέρια πάλι για να ξαποστάσουμε και να πιούμε κάτι δροσιστικό! Όπως κάθε παρέα, λοιπόν, έτσι και η δική μας είχε τους φωστήρες της οι οποίοι ζήτησαν fredo cappuccino εκτός Ελλάδος, και φυσικά οι σέρβοι δεν είχαν ιδέα για τι πράγμα μιλάμε κιας έλεγαν ευγενικά ότι γνωρίζουμε για να μη χάσουν τον πελάτη....πολλοί από μας απολαύσανε ένα ωραιότατο μπλουμ με πάγο! Από κει και πέρα το οφθαλμόλουτρο πήγε σύννεφο οπότε παράπονο κανείς δεν είχε.





Απ’το πολύ το μάτι όμως, ο οφθαλμός εκουράσθη και πείνασε και έτσι κατευθυνθήκαμε προς την Πλάκα του Βελιγραδίου για παραδοσιακό φαγητό





Το aqua viva που βλέπετε, 7ευρω! Το νερό νεράκι


και χορό είχαμε



θεατρικά event ίσα ίσα να σου τραβήξουνε την προσοχή και η βραδιά κύλησε όμορφα.

παραπονεμένοι πιστεύω δε μείναμε, ούτε όμως και ξετρελαθήκαμε. Ωστόσο ήταν πολύ όμορφη η ατμόσφαιρα, είχε κομπανίες που παίζανε γύρω από τα τραπέζια παραδοσιακή σέρβικη μουσική αλλά ακόμα και Χατζιδάκι

Ήτανε γενικά μία γεμάτη και ευχάριστη βραδιά, ενώ ο συγκάτοικος Νίκος ενίσχυε τις φιλοσερβικές σχέσεις





Κάποια στιγμή αποφασίσαμε τη μεγάλη φυγή και οι 6 επέστρεψαμε στο ξενοδοχείο αλλά για κακή μας τύχη επιλέξαμε να μπούμε σε ακριβό και καλοδιατηρημένο ταξί με την ιδιότητα “prive” και το αποτέλεσμα ήταν η ταρίφα να γράψει 33 εβραίους! Οι άλλοι δύο, που είχαν παραμείνει στο κέντρο για ποτάκι ειδοποιήθηκαν για την νόμιμη κλοπή που υπεστήκαμε οι υπόλοιποι και έτσι έψαξαν για ό,τι παλιατζούρα ταξί κυκλοφορούσε και για την ίδια διαδρομή πληρώσανε 5,7 εβραίους...

4η μέρα 6/8


Η επόμενη μέρα βρήκε την ομάδα αφενός να σκέφτεται τι έγινε το προηγούμενο βράδυ με το ταξί καθώς φάνταζε σαν απανωτούς βιασμούς με απώλεια αισθήσεων, διαλείψεις μνήμης και βαρύτατο νευρικό κλονισμό ,παρόλα αυτά το Νέο Βελιγράδι μας περίμενε, απ’την απέναντι πλευρά του Δούναβη... νεοσύστατος συνοικισμός για τις ανάγκες των πολυεθνικών στη μετά-μιλόσεβιτς εποχή. ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΕΝΑ ΜΑLL!!!!










Κάποιοι άραζαν έξω από το εμπορικό





Αφού κάναμε τα ψώνια μας και με τις απαραίτητες στάσεις για σουβενίρ η διαβούλευση έβγαλε την απόφαση να πάμε στο ξενοδοχείο να πάρουμε τις μηχανές (μιας και μας είχαν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στους κ..λ..ους μας τα χθεσινά ταξί) και να πάμε σε ένα κοντινό δάσος με λίμνη για φαγητό.
Τις μηχανές τις πήραμε λοιπόν, τη λίμνη δε τη βρήκαμε και με τα πολλά αφού κάναμε κανά τέταρτο κύκλους αποφασίστηκε να πάμε στο Δούναβη να φάμε έχοντας ακούσει ότι εκεί θα βρούμε διάφορα.
Σε στάση για να συμβουλευτούμε το χάρτη


Κατεβήκαμε λοιπόν στο Δούναβη, και ενώ ψάχναμε για κάτι να κάτσουμε να φάμε βλέπουμε αστυνομικούς οι οποίοι κάνανε ένα σήμα το οποίο άγνωστο το όποιο εξελήφθη ως χαιρετισμός να το πω –περάστε από κει .. κάτι τέτοιο , όπως το ιδιο κατάλαβαν και οι προπορευόμενοι μου και έτσι πέρασαν ο Γιάννης, ο Βαγγέλης και ο Τάσος....3η και φαρ μακερή όμως και στον επόμενο που ήμουν εγώ ,έπεσε μπροστά μου και <<τράβηξε όπλο>> και φυσικά πιο ξεκάθαρο δεν χρειάστηκε να γίνει για να σταματήσουμε !

Ο αστυνομικός σε έξαλλη κατάσταση να βρίζει στα σέρβικα θεούς και δαίμονες μπροστά μου χωρίς να καταλαβαίνω χριστό ,και όλοι οι υπόλοιποι να έχουν μένει άναυδοι. Με τα πολλά κατάλαβε ότι είμαστε ξένοι και μας είπε σταγγλικα όλοι κάτω απ’τις μηχανές και διαβατήριο, ασφάλεια, δίπλωμα & άδεια. Έλα όμως που οι περισσότεροι είχαμε τα χαρτιά της μηχανής στα tankbag στο ξενοδοχείο αφού δε τις χρησιμοποιούσαμε εντός πόλεων και τι να πεις στον ωρυόμενο σέρβο! Με τα πολλά αρχίζει να μαζεύει έγγραφα και να μας φωνάζει «όλοι φυλακή θα πάτε, εδώ είναι Σερβία», ευτυχώς ήμασταν και πολλοί και πελάγωσε κάπως και λίγο έτσι λίγο αλλιώς του έπιασε την κουβέντα με τα αριστα αγγλικά του ο φίλος Σταμάτης λέγοντας του ότι έχει δίκιο αλλά απλά δεν καταλάβαμε το σήμα του και ότι είμαστε φίλοι Έλληνες τουρίστες και ψάχναμε να φάμε και…και…και με τα πολλά στο τέλος καταλήξαμε να τρώμε όλοι μαζί στο μοτοσυκλετιστικό club Σερβίας!









Καθίσαμε λοιπόν μαζί με τον πρόεδρο του club και τα όργανα και περάσαμε ένα πολύ ωραίο απόγευμα.








Ο πρόεδρος του club





Ο φίλος μου πλέον Shasha, που πριν από δύο ώρες μου είχε βγάλει όπλο




Και ο Nemania



Το όλο σκηνικό έγινε αρκετά πίσω από τα δέντρα στον παράδρομο πλάι στο ποτάμι το οποίο εδώ δε φαίνεται.

Όπως και στην Ελλάδα, η συζήτηση πήγε στα πολιτικά και από κει φάνηκε ότι οι Σέρβοι εκτιμούνε πολύ τη στάση της Ελλάδας στον πόλεμο και μας εκλαμβάνουν σαν αδέλφια τους όπως και εμείς άλλωστε. 3 ώρες στο νερό κάτσαμε, έκαναν όλοι εξάσκηση στα αγγλικά τους και φύγαμε όντας πολύ ικανοποιημένοι απ’το τελευταίο μας απόγευμα στη Σερβία και από την μεγάλη εμπειρία που αποκομίσαμε.
Το βράδυ βέβαια η βόλτα δεν έλειψε αλλά ήμασταν φειδωλοί εν όψει του αυριανού ταξιδιού, και γι’αυτό κάναμε μία τελευταία βόλτα σε δρόμους κεντρικούς και εμπορικούς,



χαζέψαμε πολύ ωραίες γυναίκες και γελάγαμε όλο το βράδυ με τις ατάκες που έριχνε ο καθένας και με την υποσημείωση κάποιου άλλου η οποία ποτέ δεν έλλειπε.



Το αποκορύφωμα ήταν όταν πήγαμε για να φάμε πίτσα στα όρθια και όσο τρώγαμε έιδαμε δύο όμορφα μωρά να πλησιάζουν για να φάνε συνοδευόμενες από ένα παλικάρι.

Φυσικά όλοι τις καλοβλέπαμε, όλοι τις σχολιάζαμε αλλά ίσως κανένας τόσο δυνατά όσο ο Σταμάτης ,σαν Έλληνας στο εξωτερικό : λέει λοιπόν με ρητορικότητα ύφος και φωνή δυνατή σα λαϊκατζής «η μελαχροινή έχει καλή πίσοψη αλλά από μπροστά δε λέει και πολλά, η ξανθιά όμως....γάμησέτα!»
Και γυρνάει το παλικάρι χαλαρό και του λέει ναι φίλε «γαμησέτα!» Κόκκαλο ο Σταμάτης έχουμε σκάσει στα γέλια όλοι οι υπόλοιποι και ψάχνουμε στήλους να βαστηχτούμε να μη πέσουμε κάτω ή βαστιόμασταν ο ένας απ’τον άλλο! Και συνεχίζει απτόητος, «έλα ωραίος φιλαράκι, και γω το χω πάθει....μην ανησυχείς Σέβρες είναι, τέτοιες γυναίκες δεν έχουμε στην πατρίδα!» Τα κορίτσια φυσικά μας κοίταγαν και απορρούσανε αφενός που γελάγαμε όπως γελάγαμε για τουλάχιστον ένα 3λεπτο και αφαιτέρου που μιλούσαμε και κάναμε πλάκα με τον φίλο τους.



Μετά και από αυτό το ευτράπελο, έχοντας και καλή κατάληξη βέβαια, του έγιναν συστάσεις να’ναι λιγότερα διαχυτικός και κάπως έτσι κατευθυνθήκαμε στην κεντρική πλατεία για παγωτό και ένα τελευταίο βλέμμα στις όμορφες σέρβες....και δεν λέγαμε να φύγουμε από εκεί, αλλά δυστυχώς είχε περάσει η ώρα και αρχίσαμε με βαριά καρδιά να κατευθυνόμαστε προς τα ταξί καθώς τις μηχανές τις πήγαμε στο ξενοδοχείο απ’το απόγευμα, απλά έχοντας το νου μας να μη μπούμε σε prive taxi!

Αφού αποφεύγουμε επιδεικτικά τα ακριβά ταξί και τους οδηγούς τους που μας κάναν τεμενάδες προχωρήσαμε παρακάτω για να βρούμε τα κανονικά, όπου και βρήκαμε δύο νορμάλ ταξί. Το ένα βέβαια ήταν audi a3 και ρωτάμε για να είμαστε σίγουροι λέει «όχι, κανονικές τιμές». Τέλεια! Μπαίνουμε 4 και 4 σε κάθε ταξί και φεύγουμε.
Ο ταξιτζής όμως δεν άναψε το ταριφόμετρο να γράφει και τον ρωτάω μετά από λίγα μέτρα γιατί δεν άναψε το μηχάνημα και μου απάντησε ότι έχει πρόβλημα!

Του λέω άμα έχει πρόβλημα πως δουλεύεις ετσι οπότε του λέω μας αφήνεις να κατεβούμε εδώ που είμαστε. Απανταει όχι όχι, δεν υπάρχει πρόβλημα, νορμαλ τιμή θα σας κάνω, 1200 δηνάρια, μην ανησυχείτε. Αρχίσαμε να να φορτώνουμε και του λεμε ότι την ίδια διαδρομή χθές την πλήρωσαμε 570 δηνάρια. Αρχιζει τις γνωστες πουστιες και λέει, ότι το βράδυ απ’τις 9 και μετά έχει διπλή ταρίφα. Του λέμε ότι 2 το βράδυ πήραμε χτες και ήταν 570 δηνάρια! Όχι όχι, νορμάλ τιμή, μην ανησυχείτε, 1000 δηνάρια και είμαστε εντάξει. Ούτε 1200, ούτε 1000 του λέμε, ή 600 ή μας αφήνεις εδώ. Το ποιηματάκι του αυτός και συνέχιζε να οδηγεί! Πλέον είχε φτάσει η στιγμή για πιο δραστικά πράγματα....άνοιξα το pmr και καλω τον Νικο στο άλλο ταξι





για να βεβαιωθούμε πρώτιστα ότι το δικό τους ταξί έχει ταριφόμετρο, και αφού επιβεβαιώθηκε αυτό έγινε και μία γρήγορη περιγραφή του γεγονότος στα παιδιά αλλά όλα αυτά με μία μπάσα και ήρεμη φωνή συνοδευόμενη κάθε φορά απ’τον μπατσίστικο ήχο τέλους του pmr. Τα μάτια του ταξιτζή τα είδα απτον κεντρικό του καθρέφτη να έχουν γίνει γαρίδες και να έχει χαζέψει χωρίς να κοιτάει αριστερά δεξία ενώ κατά διαστήματα συνεχιζόταν η επικοινωνία για να ξέρουμε τι έχει γράψει το μπροστά ταξί. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο του λέμε θα πάρεις ό,τι έχει γράψει ο μπροστά! “OK, OK, no problem my friend” με μία ανακούφιση και τελικά πήρε λιγότερα από 600 δηνάρια και ήσύχασε! Εμείς φυσικά με μεγάλη αυταρέσκεια που δε μας έπιασε μαλάκες το συζητάγαμε για λίγο στη reception αλλά καθώς το ταξίδι πλησίαζε της επόμενης μέρας χαιρετιστήκαμε με συνοπτικάς διαδικασίας!

Όπως βλέπετε, για το Βελιγράδι είχα να σας διηγηθώ αρκετά πράγματα και η αλήθεια είναι ότι για μένα προσωπικά ήταν ο καλύτερος προορισμός του ταξιδιού, η πόλη σταθμός που θα γινόταν μετά σημείο αναφοράς και μέτρο σύγκρισης ακόμη και για την Πράγα. Ωραίος λαός, ωραία αύρα, ωραία πόλη χωρίς ίχνος καταστροφών από το κοντινό 1999 και τον τρίμηνο βομβαρδισμό του με πληθώρα επιλογών, χωρίς χυδαιότητες, χωρίς εξωραϊσμούς και ακρότητες, με νυχτερινή ζωή ενεργή και κοντά στα πρότυπά μας.

5η μέρα 7/8


6.30 της επόμενης μέρας και ήμασταν στο μπουφέ του εστιατορίου τρώγοντας γρήγορα και συζητώντας για την εύκολη μέρα του ταξιδιού με τα λιγότερα χιλιόμετρα και έχοντας και μια πικρία που αφήνουμε το Βελιγράδι. Όμως μας περίμεναν κιάλλες χώρες να εξερευνήσουμε και ακόμα ήμασταν στην αρχή σχετικά! Φορτώσαμε τις μηχανές, έγιναν και οι λήψεις βίντεο και αναχωρήσαμε για τα σύνορα με Ουγγαρία κάνοντας έναν γρήγορο ανεφοδιασμό εντός της πρωτεύουσας.



Στη Subotica κάναμε στάση για ανεφοδιασμό πάλι και είχαμε επίσης και την ευκαιρία να θαυμάσουμε για τελευταία φορά με δάκρυα στα μάτια την σέρβικη ομορφιά ενώ απολάμβανα prive show…. καθαρισμό ζελατίνας


Εδώ ο βενζινάς μας δείχνει το τατού που έχει με τη μοτοσυκλέτα

Hayabusa








Ενώ ο συγκάτοικος Νίκος ως γνήσιος άνθρωπος του βάθους της ανθρώπινης ψυχής προσπαθούσε για τελευταία φορά για την ενδυνάμωση των φιλοσερβικών σχέσεων








και μετά από κει φτάσαμε μέσα σε λίγη ώρα στα σύνορα όπου η ουρά ήταν άνευ προηγουμένου!
Άνευ προηγουμένου βέβαια ήταν και η συμπεριφορά των υπολοίπων οδηγών καθώς από την πολύωρη αναμονή είχαν προφανώς χάσει την υπομονή τους. Χαρακτηριστικά μπορώ να αναφέρω ότι ο Στέλιος (πλοηγός )με πλαϊνές βαλίτσες στο GT1200 συνήθως δε χώραγε να περάσει. Σε μία προσπάθειά του να περάσει κάθετα πίσω από ένα άλλο αυτοκίνητο γνώρισε και την απόλυτη γείωση από τον οδηγό ο οποίος ούτε που μπήκε στον κόπο να κάνει λίγο μπροστά για να περάσει παρόλο που του κόρναρε. Ο Στέλιος του ψέλισε δύο φωνήεντα, και γω άρχισα τα ελληνικά μου .
Είναι τα χαρακτηριστικά της κατάστασης στα σερβοουγγρικά σύνορα. Αργότερα μάθαμε ότι κάποιοι χρειάστηκαν 3,5 ώρες να περάσουν τα σύνορα ενώ εμείς 1. Τότε τους κατανοήσαμε.




Μπαίνοντας στην Ουγγαρία πήραμε αμέσως vignietta για τη χρήση του οδικού δικτύου και συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Το τοπίο άρχισε να αλλάζει, τα βουνά χάνονταν και ο κάμπος ο απέραντος άρχισε να γίνεται πολύ κουραστικός ενώ η διαδρομή ήταν εκνευριστικά ίσια. Σε μία στιγμή απροσεξίας είχαμε και ένα απρόοπτο καθώς τα αντανακλαστικά έπεφταν και η υπνηλία γινόταν έντονη, ωστόσο ευτυχώς δεν υπήρξε σχεδόν καμία απώλεια. Οι στάσεις του ταξιδιού αυτού ήτανε συχνές και μακρές και τελικά η αρχικά μικρότερη και ευκολότερη διαδρομή του ταξιδιού διήρκησε γύρω στις 7-8ωρες μαζί με την αναμονή των συνόρων. Στάση για ανεφοδιασμό έγινε στο Kecskemet όπου είχαμε μία πρώτη επαφή με Ούγγρους και προσωπικά απογοητεύτηκα , και όλο αυτό ήρθε να προστεθεί στο ήδη βαρύ κλίμα αυτού του ταξιδιού που περιείχε διάφορα.
Η προδιάθεση για την Βουδαπέστη μου είχε δημιουργηθεί.

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, όντας φορτωμένοι από όλα όσα είχαν προηγηθεί φανερώθηκε ότι είχαμε πρόβλημα και με το ξενοδοχείο σε σχέση με τις κρατήσεις και το πως θα κοιμούνται τα μέλη του group και που. Διέκρινα έντονο εκνευρισμό σε κάποια παιδιά περιμένοντας υπομονετικά έξω από το ξενοδοχείο με τους υπόλοιπους και διέκρινα στη συνέχεια και ιδίοις όμασι ότι είναι δικαιολογημένο. Ένας receptionist με μία επιδεικτική σοβαρότητα σε συνδυασμό με τουπέ, όχι ιδιαίτερα συνεργάσιμος και οσάν να σου παράσχει χάρες. Αυτό προστέθηκε και στην εμπειρία πριν στο βενζινάδικο και πλέον είχα βγάλει τα πρώτα συμπεράσματά μου για τον ουγγρικό λαό, για το πού έχουμε έρθει και για το τί απαιτήσεις θα’πρεπε να’χουμε. Τελικά η παρεξήγηση λύθηκε, προπληρώσαμε το parking πράγμα που επίσης με ξένισε και πήραμε την άγουσα για τα δωμάτια.

6 το απόγευμα είμασταν όλοι κάτω στο loby του ξενοδοχείου για να πάμε να δούμε από κοντά την πόλη περπατώντας παράλληλα τον Δούναβη με τον ήλιο να δύει και την ουγγρική νεολαία να είναι μεθυσμένη από νωρίς.




Μεγαλόπρεπα κτήρια, πράγματι αισθάνεσαι ένα δέος όταν πρωτοαντικρίζεις το σύμπλεγμα της Βούδα και της Πέστη το οποίο είναι σα να σε περικυκλώνει και να σε συνθλίβει. Ο κόσμος πάντα ψυχρός, αντικοινωνικός σχεδόν και κάπως βαρύς ενώ οι γυναίκες τους ήταν πραγματικά στα όρια του μετρίου και κάτω σε σύγκριση με τις σέρβες που μας είχαν βγει τα μάτια , χάλια αλλά τουλάχιστον θα ησυχάσουμε!





Ζήλος ιδιαίτερος δεν υπήρχε στην παρέα καθώς ήταν αναπάντεχα δύσκολη μέρα και πεινούσαμε όλοι πολύ, περπατούσαμε κατά κύριο λόγο για να βρούνε σουβενίρ οι συλλέκτες και εν συνεχεία φαγητό!

Όπως τελικά και έγινε













Φαγητό σε ποσότητα άφθονο, ωστόσο γευστικά δεν έλεγε και πολλά . Ό,τι έχουνε οι Ούγγροι τα ρίχνουνε στο αλεύρι, γαλέτα και βουρ τηγάνισμα. Όλα σχεδόν είχαν την ίδια γεύση. Τα πιάτα όμως εντυπωσιακά






Φάγαμε λοιπόν, ακριβοπληρώσαμε το μέτριο φαγητό, μέτριο σέρβις, μέτρια υποδοχή και γεμάτοι πλέον φύγαμε για να περπατήσουμε την πόλη και να δούμε τι διαφορετικό έχει να μας προσφέρει η Πέστη το βράδυ!





































Τη συγκεκριμένη την πλατεία εν ολίγοις την ταράξαμε στη φωτογραφία

























Και κάπως έτσι έληξε η πρώτη μας μέρα στη Βουδαπέστη, με πιο αυθεντικό τουρισμό χωρίς τον πειρασμό της ωραίας ύπαρξης και πολύ ποδαρόδρομο.

6η μερα 8/8


Η δεύτερη μας μέρα συνέχισε όπως ακριβώς τέλειωσε η πρώτη, περπατώντας πάρα πολύ, στη Βουδαπέστη είχε γίνει συνήθειο να πηγαινοερχόμαστε στο κέντρο με τα πόδια, 3χλμ η απόσταση περίπου, περνώντας από μία συμπαθητική συνοικία με μία όμορφη εκκλησία!





















Στο πέρασμά μας βρέθηκε η μεγάλη αγορά της Πέστης όπου βρίσκεις από ωμό κρέας και σαλάμια μέχρι πλεκτά και δερμάτινα είδη. Ο χώρος πεντακάθαρος και έκανε σε όλους μας εντύπωση ότι δε μύριζε καθόλου η αγορά. Φέρτε στο μυαλό σας βαρβάκειο, καμία σχέση!




Πριν





Εν συνεχεία περάσαμε απέναντι στη Βούδα, το πιο ιστορικό και παραδοσιακό κομμάτι της πόλης




Αλλα ας μιλήσουν και λιγο οι φωτογραφίες































Και τι δεν είδαμε....στο τέλος όμως μπούκωσα γιατί ήταν μία πόλη μέστην υπερβολή...




Τα έργα φυσικά από πουθενά δε λείπουν

















Περπατώντας αρκετά φτάσαμε στην επόμενη γέφυρα την περίφημη γέφυρα των λεόντων











Το κοινοβούλιο

















To παλάτι











Και το κοινοβούλιο από κοντά με ελαφρώς θολωμένο φακό









Κάπου εκεί λοιπόν τα φτύσαμε και αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής! Χωρίς πολλά πολλά φτάσαμε στο ξενοδοχείο για να ταβλιαστούμε και να μαζέψουμε δυνάμεις για το απόγευμα






Εκείνη τη στιγμή έκανε και ένα απότομο γύρισμα ο καιρός με δυνατό αέρα και βροχή. Ευτυχώς βρήκαμε έναν κούρδο και φάγαμε σουβλάκια σε λογικές τιμές και καλή γεύση.

Το απόγευμα έπεσε η ιδέα να πάρουμε ταξί και να μας πάνε στο χωρίο των ψαράδων ( πάνω απ’την πύλη των λεόντων στο παλάτι) να μη ξαναταλαιπωριόμαστε με τα πόδια έως εκεί και στη συνέχεια με το ίδιο ταξί ενώ θα μας περίμενε 5 λεπτά για φωτογραφίες να μας πήγαινε στο νησάκι του Δούναβη.

Έτσι και έγινε. Το χωρίο των ψαράδων ήταν πολύ όμορφο αν και δεν είχαμε χρόνο να το εξερευνήσουμε, ωστόσο απ’το λίγο που είδα είναι ότι πρέπει για φαγητό με θέα αμφιθεατρική και live ουγγρικούς ήχους από πραγματικά ωραίους βιολονίστες!


























Το νησί του Δούναβη




Άλλη άποψη του κοινοβουλίου

















Εν συνεχεία κατευθυνθήκαμε προς το νησάκι με τους ταξιτζήδες να μας λένε ότι θα μας χρεώσουν 1000 φιορίνια παραπάνω(4ευρώ) γιατί μας είπανε 10 λεπτά και εμείς κάναμε 20. Αμφιβάλλω ότι κάτσαμε 20 λεπτά, αλλά τέλος πάντων. Πηγαίναμε προς το νησί και κάποια στιγμή βλέπουμε ότι παραπροχωράμε σε σχέση με το νησί που το βλέπαμε δίπλα μας και ρωτάμε γιατί πηγαίνουμε τόσο κάτω και μας λέει ο ταξιτζής ότι είναι πιο κάτω η γέφυρα.

Φτάνουμε τελικά στο νησί και καταλαβαίνουμε ότι μας πήγε από την ακριβώς αντίθετη πλευρά από αυτή που θέλαμε και όταν ρωτήσαμε μας είπανε ότι η πρώτη γέφυρα ήτανε κλειστή και για αυτό κάναμε κύκλο. Όταν τον ρωτήσαμε εάν υπάρχει δρόμος να μας πάνε λίγο πιο κάτω γιατί μας είχανε αφήσει στου διαόλου τη μάνα ο ταξιτζής άρχισε να γίνεται λίγο νευρικός σε συνδυασμό με το ότι δε μίλαγε καλά αγγλικά έγινε η κατάσταση εκρηκτική. Mε τα πολλά προφανώς άρχισε να μας βρίζει Τον βρίσαμε και μείς στα ελληνικά και κατεβήκαμε απ’το ταξί βρίζοντας . Τα άλλα παιδιά τα λέγανε έξω με τον άλλο ταξιτζή και μόλις τους λέω τι έγινε στο δικό μας ταξί ο Νίκος όντας ήδη φορτωμένος παραλίγο να βγάλει τον άλλο ταξιτζή απ’το παράθυρο, αλλά καθώς ο άλλος έκατσε στ αβγά του μείναμε στα καντήλια τα ελληνικά. Βέβαια για όλο το υπόλοιπο βράδυ η διάθεση είχε καταστραφεί, ωστόσο κάναμε τη βόλτα μας στο νησί και μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής καθώς μας περίμενε ταξίδι την επόμενη κάνοντας και διάφορες στάσεις να απολαύσουμε τη θέα.









Γενική εικόνα για τη Βουδαπέστη: όμορφη αρχιτεκτονικά, ιδανική για περπάτημα και εξερεύνηση, μέτριο φαγητό, άσχημη ράτσα.

7η μέρα 9/8


Το επόμενο πρωινό μας βρίσκει νωρίς όπως πάντα, 6.30 στο εστιατόριο για πρωινό όπου αφού φάγαμε πήγαμε κατευθείαν να φορτώσουμε τις μηχανές.



Με ντεπόζιτα σχεδόν γεμάτα βγήκαμε από τα ουγγρικά σύνορα, περάσαμε από την καταπράσινη Σλοβακία έξω απτην Μπρατισλάβα και στη συνέχεια εισήλθαμε σε Τσεχικό έδαφος όπου μόλις περάσαμε την παλιά συνοριοφυλακή κάναμε στην άκρη για μία σύντομη στάση.






Μετά από ένα γρήγορο άδειασμα σωματικών υγρών φύγαμε, όχι πολύ μακρύτερα καθώς ακόμα δεν είχαμε κάνει ανεφοδιασμό από τη Βουδαπέστη, οπότε στο Gyor σταματήσαμε και βρήκαμε την ευκαιρία να γεμίσουμε τις μηχανές και να κάτσουμε και λίγο.



Χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις φύγαμε και συνεχίσαμε την επέλασή μας μέσα στην Τσεχία όπου το τοπίο άρχισε να αλλάζει φανερά και να γίνεται αμιγώς βόρειο ευρωπαϊκό με πυκνή και υψηλή βλάστηση παντού γύρω από το δρόμο ενώ και η θερμοκρασία είχε αρχίσει να πέφτει αισθητά και να κάνουν την εμφάνισή τους φουτεράκια και αντιανεμικά.


Η οδήγηση όμως ήταν ευχάριστη τόσο από πλευράς καιρικών συνθηκών όσο και τοπίου και ποιότητας οδοστρώματος που σημειωτέον στην Ουγγαρία βλαστημήσαμε με τη μη λειαμένη επιφάνεια του οδοστρώματος που ήταν ένα συνεχόμενο κυματιστό οδόστρωμα.



Φτάνουμε λίγο πιο κάτω στο φημισμένο Brno και εκεί εκ των υστέρων είδαμε


ότι όλων το μυαλό πήγαινε να περάσουμε μία βόλτα από την πίστα όπου σε 6 μέρες

γινόταν και το Gp! Εγώ ψηνόμουν άνετα για αλλαγή πορείας και επίσκεψη στην πίστα ωστόσο όμως κανείς δεν ξεστόμισε την ιδέα οπότε συνεχίσαμε


Η δροσούλα το πράσινο τοπίο και η καλή άσφαλτος με έκανε να ξεφεύγω κάπου κάπου



Aρκετά χιλιόμετρα πιο κάτω σταματήσαμε για ένα μεγάλο διάλειμμα και ανεφοδιασμό όπου από το απέναντι ρεύμα είδαμε και τον τράκτωρα του γιατρού το οποίο προφανώς κατευθυνόταν προς την πίστα!

































Το χαμόγελο επέστρεψε και πάλι στα χείλη του φίλου Βαγγέλη (με το KTM) μετά από μία επιτυχή εκκένωση...











Για την Πράγα μας είχανε μείνει κάπου 200 χιλιόμετρα, ενώ την απόσταση μέχρι το Brno την καλύψαμε γρήγορα. Βέβαια, λόγω έργων παρατηρήθηκε μεγάλο μποτιλιάρισμα ωστόσο το ξεπεράσαμε και αυτό το πρόβλημα και σε ένα δίωρο είχαμε φτάσει στο ξενοδοχείο μας.




Συννεφιά και κρύο στην Πράγα Αύγουστο μήνα , χαρακτηριστικό κοπελιά με CBF 600 και δερμάτινη στολή



Φυσικά ξεκούραση και Άγιος ο Θεός μέχρι το απόγευμα όπου συγκεντρωθήκαμε μα φυσικά σένα παρακείμενο Mall και από κει πήγαμε με το μετρό στο κέντρο όπου ψάχναμε απελπισμένα να κάνουμε συνάλλαγμα την τελευταία στιγμή. Ωστόσο οι τράπεζες μόλις είχανε κλείσει και πήγαμε σε ένα εμπορικό συναλλακτήριο όπου μας κρατήθηκε 4 ευρώ προμήθεια μας κακοφάνηκε αρχικά άλλα μόλις διαπιστώσαμε ότι παρακάτω υπήρχε και χειρότερα προμήθεια μέχρι και 12 ευρω, ανακουφιστήκαμε και είπαμε πάλι καλά .Εν πάσει περιπτώσει, συνεχίσαμε για να εξερευνήσουμε την πόλη



















όπου μετά από κανά μισάωρο καθίσαμε για καφεδάκι, και πάλι καλά δηλαδή γιατί έπιασε μέσα σε ένα δεκάλεπτο μία μπόρα άνευ προηγουμένου και όπως απρόσμενα ήρθε έτσι απρόσμενα έφυγε.








Μετά από αυτό πήγαμε να εξερευνήσουμε την υπόλοιπη πόλη και φτάσαμε σιγά σιγά στο ιστορικό κέντρο ώρα...

Μουσείο του sex









Κοσμοσυρροή




































Το θρυλικό gadget του Νίκου με τη φωτογραφική μηχανή είχε πιάσει δουλειά με αεροπλανικά πλάνα και φυσικά όλους μας να το απολαμβάνουμε









Αεκάρα ολεε















Η κούραση είχε αρχίσει ήδη να βγαίνει και κάποιοι αποφάσισαν να πάνε προς το ξενοδοχείο για ξεκούραση ενώ μερικοί συνεχίσαμε για ποτάκι!





Για αυτή τη φωτό γίναμε θέαμα στο μαγαζί καθώς ο Νίκος (έτερος συγκάτοικος μαλλιάς ) πάλι τα gadgetακια του και είχε συνδέσει τη φωτογραφική μηχανή με ένα κοντάρι και βγάζαμε μόνοι μας αεροπλανικές φωτό...μας κοίταζε όλο το μαγαζί αλλά καθόλου δε με πείραξε.


Η αλήθεια είναι ότι εκεί καταλάβαμε τι εστί Πράγα και Τσέχες, που πραγματικά είναι ωραία πλάσματα


Σέρβες όμως δεν ήτανε και εκεί έκλεισε όλο το όνειρο αυτού του ταξιδιού και ο μύθος ο ανυπέρβλητος γύρω από την Πράγα. Χωρίς να το ξενυχτήσουμε πολύ γιατί είχαμε και 530χλμ από το πρωί στην πλάτη μας φύγαμε για το ξενοδοχείο, δε θυμάμαι αν φάγαμε και τίποτα στο δρόμο, και πήγαμε για ξεκούραση.


συνεχιζεται

8η μερα 10/8

Δεύτερη μέρα λοιπόν στην Πράγα μας βρίσκει με πολύ κρύο για τα δεδομένα καλοκαιριού, με κοντομάνικο δε κυκλοφορούσες μέρα μεσημέρι, να περιηγούμαστε κατά ομάδες στο κέντρο της Πράγας κάνοντας η καθεμία τη δικιά της ξενάγηση.

Μετρό



Εμπορικό κεντρο



Ανά χείρας με τον ταξιδιωτικό οδηγό δεν αφήσαμε μέρος για μέρος της παλαιάς πόλης και του κάστρου το οποίο να μη περπατήσουμε και διαβάσουμε για την ιστορία του και πραγματικά χαίρομαι που κάλυψα πολλά πράγματα σε έναν τόπο που αξίζει να κάνεις αυθεντικό τουρισμό.

Ξεκινώντας λοιπόν από την Μάλα Στράνα που σημαίνει παλαιά πόλη και την γέφυρα του Καρόλου






Με τον κόσμο να είναι κάτι παραπάνω από πολύς, και εκ του αποτελέσματος δικαιολογημένα







Και τον Μολδάβα, σήμα κατατεθέν της Τσεχίας ολόκληρης να δεσπόζει στην Πράγα





Με επιτέλους σχετικά καθαρά και τρεχούμενα νερά, σε αντιδιαστολή με τον Δούναβη σε όποια χώρα και αν τον συναντήσαμε






Και ο βροχερός καιρός να δημιουργεί μία ειδυλλιακή και φυσιολατρική ατμόσφαιρα









Διακρίναμε στην απέναντι όχθη το κάστρο ή μικρό μέρος όπως το αποκαλούνε οι ντόπιοι, (εδώ η είσοδος στη συνοικία από την γέφυρα του Καρόλου)





, το οποίο επί της ουσίας είναι μία μεταγενέστερη προσάρτηση στην πόλη, χτιζόμενο τον 9ο αιώνα σε ένα υπερυψωμένο σημείο της πόλης, φυσικό οχυρό, το οποίο το θέλανε ακριβώς για προστασία από επιδρομείς οι οποίες ήταν συχνό φαινόμενο και έπρεπε να αντιμετωπιστούν τρόπον τινά γιατί δεν πήγαινε άλλο η κατάσταση.





Ο οικισμός γύρω από το κάστρο-παλάτι στην αρχή ήταν τα σπιτάκια των εργατών που οικοδομούσαν το κάστρο. Η περιοχή του κάστρου υπέστη 3 φορές καταστροφές πολύ υψηλού βαθμού και άλλες τόσες ανοικοδομήθηκε, με τη διαφορά ότι στην τελευταία αγόρασαν στην περιοχή εξέχουσες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών με οικονομικό υπόβαθρο και υψηλή αίσθηση της καλαισθησίας και πληρώνοντας αδρά Ιταλούς αρχιτέκτονες έχτισαν μία μική Τοσκάνη.

είναι η μονάδικη κοινότητα στην Ευρώπη που διατηρείται τέλεια και χωρίς μοντερνισμούς από τον 18 αιώνα. Πολλοί το χαρακτηρίζουν το περπάτημα στη συνοικία αυτή ως ταξίδι στο παρελθόν.












Η φημισμένη οδός Nerudova που πήρε το όνομά της από τον σπουδαίο ισπανό ποιητή Pablo Neruda ο οποίος έζησε πολλά χρόνια της ζωής του και πέθανε στη συνοικία του μικρού μέρους.


Το κάστρο ανάμεσα στον οικισμό υπερύψωμένο όπως αρμόζει σε κάθε αποτελεσματικό φρούριο


Και ο καθεδρικός ναός εντός του κάστρου









Παλάτια εντός του κάστρου και προαύλιοι χώροι



Η τιμητική φρουρά του κάστρου



Το περπάτημα βέβαια ήτανε ιδιαίτερα ανηφορικό καθώς όλος ο λόφος είναι ιδιαίτερα ανώμαλος στην κλίση του εδάφους και σε συνδυασμό με το πλακόστρωτο το γόνατά υπέφεραν.
Ωστόσο το περπάτημα δεν σταμάτησε. Φτάνοντας στην κορυφή του λόφου είδαμε την πράγα από ψηλά και δίπλα να εκτείνεται δάσος με πολλά δρομάκια τα οποία οδηγούν στην πίσω πλευρά του λόφου και σε μία απομίμηση του πύργου του άιφελ, και όλα αυτά μέσα σε πυκνή βλάστηση.



Το ξενοδοχείο από ψηλα


Τα πόδια μας είχανε γίνει τούμπανο, αλλά άξιζε τον κόπο. Μπορεί χιλιομετρικά να μην κάναμε τα 20χλμ που κάναμε στην Βουδαπέστη ωστόσο οι ανήφοροι, οι κατήφοροι και τα μονοπάτια ισοδυναμούνε επί δύο.
Και σιγα σιγα κατηφορίσαμε











Και τελευταία επίσκεψη στην πόλη στο κτίριο που χορεύει






Μετά από ένα καλό φαγητό φύγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο για ξεκούραση ενώ το βραδάκι όντας κατάκοποι μείναμε στο μπαρ του ξενοδοχείου για ένα χαλαρωτικό βράδυ και πάνω απ’όλα καθήμενο!

Η Τσεχία τελικά ήταν ένας πολύ όμορφος σταθμός του ταξιδιού όπου θα πήγαινα ασυζητητί και με κλειστά μάτια! Είναι χώρα που σε κάνει να θες να την ξαναδείς, να την εξερευνήσεις, με μία πρωτεύουσα πανέξυπνα χτισμένη που έχεις τα πάντα συγκεντρωμένα σε 3 σημεία, με όμορφο κόσμο, ωραία κουλτούρα-διαφορετική αλλά ωραία- και με ζωή για όλα πραγματικά τα γούστα! Τσεχία=must!

9η μερα 11/8



Το επόμενο πρωί ξεκίνησε με το πατροπαράδοτο ξύπνημα στις 6 (με θερμοκρασία 11 βαθμούς) και μπουφέ στις 6.30! Οι μηχανές μας περίμεναν στο γκαράζ για νέο προορισμό


Φάγαμε, κατεβάσαμε τα πράγματά μας κάτω, πληρώσαμε τα παρκινγκ καβαλήσαμε τις μηχανές και φύγαμε.

Εδώ ο Στέλιος πλοηγός της ομάδας έτοιμος από νωρίς με βλοσυρό βλέμμα καθώς κάποιοι είχαν καθυστερήσει



15 βαθμούς και με υποψία βροχής το ξεκίνημα


Αφού ανεφοδιαστήκαμε εντός της πόλης αφήσαμε πίσω μας μια και καλή την Πράγα, ενώ και γεωγραφικά ακόμη είχε αρχίσει πλέον η κάθοδος της διαδρομής καθότι η Πράγα ήταν ο βοριότερος προορισμός.
Καταλάβαμε πότε μπήκαμε στην Αυστρία από την απίστευτη αλλαγή της ποιότητας οδοστρώματος και από το πόσο διαυγείς και έντονες ήταν οι διαχωριστικές λωρίδες κίνησης. Επόμενος ανεφοδιασμός ήταν λίγο έξω από το Linz ενώ παρακάτω αγοράσαμε και τη vignietta.




Από την διαδρομή








κάνοντας ίσως την πιο ξεκούραστη διαδρομή του ταξιδιού με ωραία εναλλασσόμενα τοπία,






Απλά από τις καλύτερες διαδρομές όλου του tour με απίθανο οδόστρωμα και ανά σημεία δρόμους με ανηφοκατήφορους έντονους και απανωτούς






και πολύ ευχάριστες στάσεις





Σχετικά ακούραστα και αβίαστα φτάσαμε Salzburg





Φτάνοντας στο Salzburg, δεν είχαμε πολύ χρόνο για ξεκούραση είχαμε μόνο το απόγευμα το συγκεκριμένο για να δούμε ότι μπορούμε οπότε όλα γίνονταν γρήγορα. Και πρώτη επίσκεψη στο Louis που το είχαμε πει από την αρχή του ταξιδίου , και εκεί καθίσαμε γύρω στις 2 ώρες και χαζεύαμε.



Κατιμάς εξω απ’το μαγαζι



Κάποιοι αγόρασαν για την νέα δεκαετία και κάποιοι πήραν αναμνηστικά. Σίγουρα πάντως η εμπειρία ήταν μεγάλη του να μαθαίνεις και να ξέρεις ποιος είναι πίσω από όλο αυτό που γνωρίζουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα.

Το κατάστημα απείχε 15χλμ από το ξενοδοχείο, αλλά εθνικής οδού. Γρήγορα επιστρέψαμε πίσω, αφήσαμε ψώνια και καλούδια στο ξενοδοχείο και γρήγορα κάτω στο κέντρο φυσικά με τις μηχανές! Αφενός η απόσταση ήταν μεγάλη και αφεταίρου ο χρόνος ήταν λίγος. Βέβαια δεινοπαθήσαμε στο παρκάρισμα αν και βρήκαμε δωρεάν επιτρεπόμενο πάρκινγκ





Salzburg λοιπόν, ένα αναπτυγμένο και εύπορο χωριό, τίποτα το ιδιαίτερο για μένα.



















Γρήγορο περπάτημα μιας τα καταστήματα κλείνουν στις 7.30 για να πάρουν όσοι θέλουν σουβενίρ και βρίσκοντας με το σταγονόμετρο σημεία όπου μπορούσαμε να πάρουμε ένα νερό για το δρόμο ή κάτι να φάμε βρήκαμε εν τέλει μια πιτσαρία και την κάναμε ταράτσα μέχρι νεοτέρας με το εθνικό φαγητό αυτού του ταξιδιού !


Ομορφιές παντού





Έχοντας περπατήσει αρκετά, αράξαμε για κρύο τσάι δίπλα στο όμορφο αυτό σιντριβάνι









Παίζοντας με το φακό και το σιντριβάνι






Κατά τις 9.30 κατευθυνθήκαμε προς τις μηχανές όπου είχαμε δώσει αρχικά ραντεβού και συναντήσαμε το υπόλοιπο διάσπαρτο group





και από εκεί κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο, ενώ στον δρόμο βρήκαμε και την ευκαιρία να γεμίσουμε τα ντεπόζιτα για να είμαστε έτοιμοι για το αυριανό ταξίδι.



Όμορφη πόλη το Salzburg, όμως δε συνάδει και πολύ με τα γούστα μου η τόση απόλυτη ηρεμία και ησυχία και με τα μαγαζιά να κλείνουν από στις 7.30 το καλοκαίρι

10η μερα 12/8

Το επόμενο πρωί, με το γνωστό πρόγραμμα του πρωινού με το πρώτο άνοιγμα του μπουφέ, φάγαμε, κατεβάσαμε μπαγκάζια, φορτώσαμε τις μηχανές, ετοιμαστήκαμε και αναχωρήσαμε με επόμενο προορισμό το Τρέντο. Ο πρώτος ανεφοδιασμός έγινε σε γερμανικό έδαφος στην κατεύθυνσή μας προς Innsbruck

Ανεφοδιασμός και φυσικά απαραίτητο ξεμούδιασμα μαλακών μορίων





Μέχρι το Bolzano περάσαμε από σημεία εκπληκτικά στα αυστροιταλικά σύνορα με απίστευτες γέφυρες να ξεφυτρώνουν μέσα από καταπράσινα βουνά και πολύ ωραίες καμπύλες για παρατεταμένο πλάγιασμα όσο μας επέτρεπαν οι φορτωμένες μηχανές .





Και πλέον βλέπουμε Ιταλία...και autostrada , με ασφαλτοτάπητα που σε προκαλεί για σβέλτο ρυθμό και οριακά πλαγιάσματα


Η πρόκληση της ποιότητας της ασφάλτου ήταν το κάτι άλλο





Στην επόμενη στάση για βενζίνη και δρόσισμα με λίγο νεράκι μιας και η θερμοκρασίες άρχισαν να θυμίζουν πλέον Ελλάδα



Κοιτάζοντας τα καταπράσινα βουνά γύρω μου ρίχνω την πρόταση μου για μια γρήγορη βόλτα από κάνα πάσο στους Δολομίτες που μου έδειχνε επιβεβλημένη μιας και ήμασταν σε απόσταση αναπνοής , και φυσικά κανείς δεν είχε αντίρρηση .




Και τα πρόβατα περιμένουν στα πρώτα ιταλικά διόδια στρίβοντας για Δολομίτες να πάρουν το biglietto τους..




Και συγκεκριμένα για passo Gardena-passo Sella.
Η διαδρομή αν και με αρκετή κίνηση ήταν απολαυστική , καταπράσινα βουνά με το ποτάμι σε όλο το μήκος της διαδρομής να μας κάνει παρέα











Όσο ανεβαίναμε ο καιρός σκοτείνιαζε απότομα, όμως αυτό δεν μας πτοούσε που ξαφνικά στο passo πήρε πνοή όλη η ομάδα και η οδήγηση έγινε πραγματικά απολαυστική γεμάτη αδρεναλίνη χωρίς πολλά πολλά όμως λόγο αρκετής κίνησης 11 Αύγουστου πλέον και οι διακοπές των Ιταλών είναι σε πλήρη εξέλιξη .




Όλες οι εν κινήσει φωτο είναι δίκες μου , επειδή όμως υπήρξαν αρκετά γρήγορα κομμάτια στενό στροφιλίκη και με αρκετή κίνηση εκεί δεν μπόρεσα να τραβήξω με το ένα χέρι







Τελικός προορισμός...
































Και σιγά σιγά έπρεπε να φύγουμε, όσο και να μη το θέλαμε, όσο και να θέλαμε να πάμε και σε αλλα πάσα , ωστόσο η ώρα περνούσε και έπρεπε να φτάσουμε στο Τρέντο.












Κατεβαίνοντας το passo κάναμε μία στάση για τελευταίες φωτο στο Bolzano και να βρούμε και τον Βαγγέλη, ο οποίος μέσα στο φρενήρη ρυθμό των γρήγορων κομματιών πήγε στο passo Sella ενώ μετά χαλάρωνε πάνω στο εξίσου γρήγορο με το KTM σαλιγγάρι...




























Έπρεπε όμως να φύγουμε.






















Σε καμιά ώρα με μιάμιση φτάσαμε στο ξενοδοχείο, κάνοντας στην αρχή κύκλους βέβαια μέχρι να βρούμε την είσοδο λόγω ανακαίνισης αλλά εν τέλει τα καταφέραμε, και το ξενοδοχείο ήταν απλά καταπληκτικό. Δεν έχω λόγια.












Μπάνιο, λίγη ξεκούραση και φύγαμε να δούμε τι εστί Τρέντο όπου οι θερμοκρασίες πλέον άρχησαν να μας θυμίζουν ότι κοντοζυγώνουμε Ελλάδα και το ταξίδι έφτανε στο τέλος του


Την επομένη φεύγαμε για Ανκόνα στο καπάκι 3ή μέρα σερί και ήταν και η τελευταία μας διαμονή στο εξωτερικό. Ήσυχο το Τρέντο, πιο ήσυχο απ’το Salzburg το οποίο ήταν ιδιαίτερα τουριστικό ωστόσο εμένα μου άρεσε περισσότερο η ατμόσφαιρά του και ο κόσμος.

Αυτή είναι και η κεντρική πλατεία του Τρέντο και εν γένει το κέντρο αναφοράς της πόλης όπου τα πάντα βρίσκονται γύρω από αυτήν, piazza Duomo, ομώνυμη της αντίστοιχης του Μιλάνο.











































Μετά από περπάτημα καμιάς ώρας, έχοντας το ίδιο πρόβλημα με το Salzburg που τα πάντα να κλείνουν στις 7, ψάξαμε για τα απαραίτητα σουβενίρ, πήραμε μία γεύση του τι εστί Τρέντο και αράξαμε στην κεντρική πλατεία χαζέυοντας όμορφο κόσμο και το συντριβάνι από κάτω.





Η κούραση είχε συσσωρευτεί για τα καλά, το ταξίδι όμως είχε φτάσει σχεδόν στο τέλος του και πιστεύω όλοι μας είχαμε μια γλυκόπικρη γεύση. Αφενός υπήρχε η σκέψη άντε να δω το σπίτι μου, αφετέρου θα ήθελες να έβλεπες κάτι παραπάνω.
Άπληστο ον ο άνθρωπος.
Με τις αμπελοφιλοσοφίες αυτές στο μυαλό μου αντιληφθήκαμε ότι πεινάμε έχοντας απολαύσει πολύ ωραίο καφέ και έχοντας κάτι υπόψιν πήγαμε και κάτσαμε τελικά να φάμε, και ήταν και καλά.

Βαρελάκι μπύρα εξαιρετικό








Τα φαγιά λυπάμαι αλλά δεν τα φωτογράφησα, αυτά τα σπορ είναι για τους χορτασμένους! Όποιος πρόλαβε τον Κύριον είδε!

Έχοντας πραγματικά σκάσει φύγαμε σκασμένοι και ευχαριστημένοι για το ξενοδοχείο. Έκανα ένα ωραιότατο αφρόλουτρο μετά στο χλιδάτο μπάνιο του ξενοδοχείου που τόσο το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου και αφού απέφυγα τον πνιγμό από τις μπουρμπουλήθρες λόγω υπνηλίας πήγα ξερός στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ. Το άλλο το γομάρι είχε ήδη ξεραθεί

11η μερα 13/8



Το επόμενο πρωί ήταν πιο large από άποψης ύπνου καθώς ο πλοηγός ήτανε στα κέφια του, και αντί για 7 το ραντεβού ήτανε 7.30. χαχαχα

Τελικά κατεβήκαμε, απολαύσαμε άλλο ένα πρωινό, φορτώσαμε τις μηχανές χαλαρά και φύγαμε για Ανκόνα.



Πρώτος ανεφοδιασμός έγινε Bologna όπου είχε αρχίσει να σχηματίζεται και μεγάλο μποτιλιάρισμα καθώς ο μηνάς είχε 13/8 και είναι και για τους Ιταλούς κορυφαία μέρα εξόδου για διακοπές και έτσι το μποτιλιάρισμα ήταν όσο προχωρούσαμε προς Ανκόνα απίστευτο











Εκεί γνωρίσαμε και κάτι Ιταλούς που πηγαίνανε Τουρκία μέσω Μακεδονίας. Η στάση ήταν μεγάλη και γενναιόδωρη καθώς όπως είπαμε ο πλοηγός είχε τα κέφια του καθώς θα έβλεπε τη συμβία και δε κρατιότανε. Ωστόσο, από Bologna και μετά το πράγμα ήταν απελπιστικό με την κίνηση ενώ μέτρησα γύρω στα 80km να τα κάνουμε στην βοηθητική λέα.





















Η βαρεμάρα δεν περιγράφεται έχω να σας πω, ενώ κάθε 5 λεπτά σηκωνόμουν απτη σέλα μου γιατί όλα μου φταίγανε.

Κάποια στιγμή και υστέρα από αρκετά χλμ βαρεμάρας στη λεα και όταν το μποτιλιάρισμα άρχισε να αραιώνει άρχισε ένα κυνηγητό ανάμεσα στα αυτοκίνητα που είχανε αρχίσει να κινούνται λίγο πιο γρήγορα με ελαφρά κενά αναμεσά τους.

Εκεί όλη η ομάδα θυμήθηκε την προηγούμενη μέρα στο passo και ήταν ένα συναρπαστικό μισάωρο όπου με τέτοιο ρυθμό φτάσαμε μέχρι και το βενζινάδικο της Ancona όπου βάλαμε για τελευταία φορά φθηνή βενζίνη.





Τα υπόλοιπα μετά ήταν εύκολα, η απόσταση ήταν μιρκή, φτάσαμε με λίγο ψάξιμο στο λιμάνι, κάναμε το check in για τις καμπίνες μας και πήγαμε και φορτώσαμε τις μηχανές στο καράβι.


Μεγάλο πράγμα το check in στο λιμάνι καθώς αποφύγαμε τις ουρές στην υποδοχή του πλοίου και πήγαμε κατευθείαν στην καμπίνα, πλυθήκαμε αναζωογονηθήκαμε για να βρεθούμε μετά από κόπο όλοι μαζί σε ένα από τα σαλόνια .






Το πλοίο ήταν καλό ωστόσο το φαγητό ήταν ένα θέμα, όλα ήταν ακριβά και πλαστικά και ενώ πείναγες δε σου έκανε όρεξη να φας. Αφού κάναμε και το βιντεάκι του κλεισίματος για το dvd στο σαλόνι του πλοίου και μη μπορώντας να κάνουμε και κάνα τσιγαράκι την έκανα νωρίς για ύπνο.

12η μερα και τελευταία 14/8
Το πρωί στο κατάστρωμα βέβαια γινόταν πανικός από ανήλικες ξανθόψειρες με τα μαγιό και τα χαριτωμένα χαμόγελα .






Χαζεύοντας τη θάλασσα να έρχονται στο μυαλό σκέψεις πως ότι , αυτές είναι και οι τελευταίες εικόνες και πως σηματοδοτούν τη λήξη μίας όμορφης εμπειρίας, μίας περιπέτειας με αγνώστους όπως είπα στην αρχή που εν τέλει τους γνώρισες καλύτερα, μοιράστηκες τις ετήσιες διακοπές σου μαζί τους, 2 βδομάδες από τη ζωή σου και τελικά πέρασες όμορφα προσθέτοντας άλλη μία μεγάλη εμπειρία που θα έχεις να διηγείσαι μετά από χρόνια.

Βγήκαμε λοιπόν στο λιμάνι και με συνοπτικές διαδικασίες πλέον και χωρίς διάθεση για πολλές κουβέντες και φώτο καβαλάμε για το τελευταίο κομμάτι της επιστροφής από Πάτρα Αθήνα με ενδιάμεση στάση για καφεδάκι και για να βρίσουμε λίγο για το γαμόδρομο αυτό κομμάτι του δρόμου που μας ταλαιπώρησε στα τελευταία μας χιλιόμετρα αυτού του όμορφου ταξιδιού.

Η επιστροφή στην Αθήνα ηταν εύκολη χωρίς καθόλου κίνηση αφού όλοι έφευγαν και κανένας δεν έμπαινε στην πόλη

Τέλος καλό όλα καλά χωρίς κανένα απρόοπτο για κανέναν και για καμία μοτοσυκλέτα , να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά του γκρουπ που περάσαμε αυτές τις μέρες μαζί άψογα , και να μου ευχηθώ να μου ξανασυμβεί κάτι τέτοιο ξανά …χαχαχα …(δύσκολο) όπως επίσης θέλω να ευχηθώ σε όλους εσας παρόμοιες εμπειρίες .







ΚΑΙ ΕΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ!!!


Αθήνα-Σόφια: 805km
Σόφια-Βελιγράδι: 400km
Βελιγράδι-Βουδαπέστη: 388km
Βουδαπέστη-Πράγα: 453km
Πράγα-Σάλτσμπουργκ: 443km
Σάλτσμπουργκ-Τρέντο(passo Gardena): 550km
Τρέντο-Ανκόνα: 456km
Πάτρα-Αθηνα 210km

12 μέρες, 3.705km

Φάνη μας σου εύχομαι να σου ξανασυμβεί πολλές φορές και σε διαφορετικά μέρη !

μπράβο! άντε κ του.............φέτους!!!

Φανη πολυ μ@υνι ρε φιλε..... παντα τετοια!!!! θα σε χρειαστω εσενα καποια στιγμη....

Μπράβο Φάνη.Πρέπει να κάνατε πλούσια τα φαρμακία απο τα κολύρια που αγοράσατε.
Αυτή διαδρομή με μια μικρήήή παράκαμψη θα είναι το πρώτο μου ταξίδι όταν πάρω μετάθεση στον Βορρά.

Φάνη εύχομαι να ξαναπάς σύντομα έξω, το απόλαυσες πολύ και το χαρήκαμε και εμείς μέσα από το ταξιδιωτικό σου.

Μπραβο ρε Φανη.
Πολυ καλες οι φωτο,η αφηγηση σου,αλλα και τα σχολια σου ευστοχα..μας ταξιδεψες νοερα μαζι σου,εμενα τουλαχιστον σιγουρα..το απολαυσα
Σε ευχαριστω γι αυτο,και σου ευχομαι να πας κι οπου αλλου ονειρευεσαι.

Φανη... για το ταξιδι....

( + για τις σερβιδες αδελφες ψυχες!)

Άψογος φίλε μου, πολύ ωραίες εμπειρίες, ωραίες εικόνες, ωραίες γυναίκες, πολλά και ωραία χιλιόμετρα.
Να είσαστε πάντα καλά όλη η παρέα να κάνετε πάντα τέτοια ωραία ταξίδια.

Και μερικά οικονομικά στοιχειά που ξέχασα να παραθέσω


ΤΙΜΕΣ ΒΕΝΖΙΝΗΣ
Ελλάδα 1.70
Βουλγαρία 1.10
Σερβία 1.30
Ουγγαρία 1.70
Τσεχία 1.60
Αυστρία
Ιταλία 1.50

---

ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ
Βουλγαρία 1 ευρώ =1.95 λέβα
Σερβία 1 ευρώ =100 δηνάρια
Ουγγαρία 1 ευρώ = 268 φιορίνια
Τσεχία 1 ευρώ = 23,30 κορώνες
Αυστρία = ευρώ
Ιταλία = ευρώ

---

ΚΟΣΤΟΣ
Διανυκτερεύσεων , ταξιδίου
Βουλγαρία 2 νύχτες , Σερβία 2 νύχτες Ουγγαρία 2 νύχτες Τσεχία 2 νύχτες Αυστρία 1 νύχτα Ιταλία 1 νύχτα Πλοίο 1 νύχτα τα ξενοδοχεία όλα με πρωινό
11 διανυκτερεύσεις σύνολο με το πλοίο και το κόστος της μηχανής 465 ευρώ

---

Για πάρκιν κόστος 35 ευρώ
Βουλγαρία 5 ευρώ τη μέρα =10
Σερβία δωρεάν
Ουγγαρία 7,5 ευρώ τη μέρα = 15
Τσεχία 5 ευρώ τη μέρα = 10
Αυστρία δωρεάν
Ιταλία δωρεάν

---

Χιλιόμετρα 3705 κόστος βενζίνης κάπου στα 380 ευρώ
Σύνολα
465 τα ξενοδοχεία
380 για βενζίνη
35 πάρκιν
50 χοντρικά για διόδια = 930
Και κάνα 500αρι να φάμε να πιούμε και κάποια ψώνια , γενικό σύνολο 1430 ευρώ.

Α-Ψ-Ο-Γ-Α Φάνη, πάντα τέτοια φίλε!!!

Fanrider wrote:Και κάνα 500αρι να φάμε να πιούμε και κάποια ψώνια , γενικό σύνολο 1430 ευρώ.

Ακόμα πιο ΑΨΟΓΑ...

Μπραβο μπρε καραφλοδέμονα, παντα τετοια ταξιδάκια

μπραβο παιδια! παντα τετοια Το τελευταιο κομματι τοκανα και εγω περσυ τον Ιουλιο

μπράβο Φάνη...ωραία επιλογή για οδοιπορικό...Ειδικά για τη Σερβία είχα πάει το 2001 10 μέρες μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους για Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό πρωτάθλημα πετοσφαίρισης...όπου το ΤΕΙ Αθήνας (και συνεπώς η Ελλάδα) βγήκε 2ο...Καταπληκτική χώρα, πράσινο, τοπία, παρουσίες...και αντί να ποστάρω το χάλκινο μετάλλιο εδώ...σας ποστάρω το χρυσό που ήθελα να πάρω και δε με άφησαν...

Γεια σου ρε Φάνη    

Ήμουν και εγώ με το cbfακι μου...