Δίστομο-Θίσβη από χώμα, 8.4.2012

Μετά τον "πανελλήνιο" καφέ στην Αράχωβα έπρεπε κάπως να να επιστρέψουμε στην Αθήνα (άντε!) και "φυσικά" επιλέξαμε μια κάπως ασυνήθιστη διαδρομή που πολύ καιρό τώρα κλωθογυρίζει στο μυαλό μου.

Η μέρα ήταν εξαιρετική μέχρι εκείνη τη στιγμή και η Αράχωβα πανέμορφη.





Στόχος πρώτος και εύκολος. Πολύ λίγο μετά το τούνελ της Αράχωβας και όπως κινούμαστε προς Αθήνα στο αριστερό μας χέρι συναντούμε τμήμα του παλιού δρόμου με όμορφο γεφύρι. Αρκετά εύκολα βρίσκουμε έξοδο προς τον σχεδόν εγκαταλειμμένο δρόμο και απολαμβάνουμε τη θέα αναλογιζόμενοι πως ήταν ένα ταξίδι μέχρι την Αράχωβα εκείνα τα χρόνια. Εξαιρετικά στενός και δύσκολος δρόμος, υποθέτω ότι κατασκευάστηκε στον μεσοπόλεμο. Εννοείται ότι το φαράγγι έχει φιλοδωρηθεί με τόνους σκουπίδια.





Η γέφυρα του νέου δρόμου.





Στη συνέχεια ψάξαμε να βρούμε πως από το Ζεμενό θα μπορούσαμε να βγούμε στο Δίστομο από χώμα αλλά δεν βγάλαμε άκρη και με τον χρόνο να πιέζει επιλέξαμε την ασφάλτινη διαδρομή. Τουλάχιστον συναντήσαμε αυτήν τη μικρή εποχική λίμνη και το γλάρο ένοικό της.




Από το Δίστομο πήραμε το δρόμο προς Στείρι και πριν φτάσουμε εκεί στρίβουμε δεξιά αμέσως μετά από μικρό εκκλησάκι του Αγίου Μηνά. Ο δρόμος γίνεται πολύ γρήγορα χωματόδρομος και περνάει δίπλα από νεκροταφείο αυτοκινήτων.





Ο δρόμος αρχίζει να ανηφορίζει και η θέα προς τις νότιες κορυφές του Παρνασσού είναι εξαιρετική.



Λίγο μετά βλέπουμε το Στείρι να βρίσκεται στα ριζά του βουνού Λούτσα Μοναστηρίου, το ενδιάμεσο βουνό ανάμεσα σε Παρνασσό και Ελικώνα.



Εξαιτίας της τοποθέτησης ανεμογεννητριών στο βουνό οι διασταυρώσεις στο δρόμο μας είναι πολύ περισσότερες από όσες ο χάρτης αναφέρει. Για αρκετή ώρα κινούμαστε με βάση το ένστικτο και ευτυχώς παραμένουμε στο δρόμο το σωστό! Ξαφνικά βρισκόμαστε σε αεροπλανική θέση πάνω από τον όρμο της Αντίκυρας. Μπορείτε να πάτε στην Αντίκυρα από όμορφο ασφάλτινο στροφιλίκι μέσω Διστόμου.





Λίγο πιο κάτω στέκομαι αμήχανος σε διασταύρωση μέχρι που τρία σκυλιά σεβαστών διαστάσεων με πείθουν να κινηθώ στο δρόμο που ανεβαίνει. Εξαιρετική επιλογή, καθότι μετά από 1 χιλιόμετρο έχουμε στα δεξιά μας τις εγκαταστάσεις του Αλουμινίου Ελλάδας. Δεν ξέρω αν είναι όμορφο ή άσχημο θέαμα, είναι πάντως εντυπωσιακό. Σχεδόν τα πάντα είναι κόκκινα από τον βωξίτη που βγαίνει από τα σπλάχνα της Γης και περιέχει το πολύτιμο αλουμίνιο. Περισσότερα εδώ. Ενδιαφέρουσα παρουσίαση εδώ.









Ένα πλοίο περιμένει αρόδο για να φορτώσει μετάλλευμα μόλις φύγουν τα πλοία που είναι ήδη δεμένα στον ντόκο.

Όχι δεν ζηλεύω, ούτε θέλω να πάω από εκεί!

Αλλά μία από αυτές τις ημέρες θα γίνω αντμίν στην θέση του αντμίν και η πρώτη μου κίνηση θα είναι να κάνω μπαν τον Φυσικό! Όχι κύριε! Παίρνετε μια μηχανή, μια φωτογραφική μηχανή και σπέρνετε καινά δαιμόνια! Και ο Σωκράτης το έκανε αυτό και τον έκαναν μπαν από την Αθήνα!

P.S. Νομίζω ότι γαμάτος θα είναι και ο δρόμος που περνά πάνω από τα Σωληνουργεία Κορίνθου τα οποία είναι κάπου στην ευρύτερη περιοχή...

P.S. 2¨Μετά την Αντίκυρα και τα Άσπρα Σπίτια δεν πήγατε πουθενά αλλού;

P.S. 3: Οι φήμες που λένε ότι πήρα μηχανάκι ημιχωμάτινο επειδή έχω φίλο τον Postman και διαβάζω Φυσικό είναι τελείως ανυπόστατες!

και.......

Φέτα κύριοι, φέτααααααα.

Ευτυχώς που δεν με λένε Άννα, γιατί αν ο da_beazt με έκανε ban θα έκανε μια ban-Άννα!

Συνεχίζουμε λοιπόν...

Ο δρόμος συνεχίζει παρακάμπτοντας το Αλουμίνιο και αυτό σημαίνει έναν τεράστιο κύκλο με μεγάλη υψομετρική διαφορά και άφθονες φουρκέτες που μας κατεβάζει κοντά στην έξοδο από ένα φαράγγι. Δίπλα μας αλλά και στην απέναντι πλαγιά ανεβοκατεβαίνει ο τεράστιος τσιμεντένιος αγωγός που φέρνει νερό από τη λίμνη του Μόρνου στην Αθήνα και τον οποίον θα ξανασυναντήσουμε αρκετές φορές στη διαδρομή. Φαντάζομαι τον Postman να το ανεβοκατεβαίνει σαν τρελός...







Μια αδιέξοδη παράκαμψη κατευθύνεται προς το φαράγγι και την ακολουθούμε μέχρι τέλους γιατί κάπου στο φαράγγι υπάρχει ένα...γεφύρι! Δυστυχώς, το γεφύρι δεν φαίνεται από το τέλος του δρόμου, ούτε από κάποιο σημείο στα επόμενα 500 μέτρα που περπατήσαμε. Επόμενη φορά...

Επιστροφή στον κεντρικό χωματόδρομο, πέρασμα δίπλα από το χώρο του Αλουμινίου και επιλογή του δεξιότερου από τους 3 κεντρικούς δρόμους που συναντήσαμε. Ο δρόμος ανεβαίνει σιγά σιγά και σύντομα συναντούμε διασταύρωση με ταμπέλες. Δεξιά ο δρόμος οδηγεί στον οικισμό Ταρσό και εκεί τελειώνει. Πάμε αριστερά και μετά από μια αρκετά μεγάλη διαδρομή ανάμεσα σε έρημα βουνά με χαμηλή βλάστηση αποκτούμε θέα στη θάλασσα από ψηλά.

Οι νησίδες Άμπελος και Δασκαλιό. Στην πρώτη μόνασε ο Όσιος Λουκάς για τρία χρόνια πριν ιδρύσει την ομώνυμη πασίγνωστη μονή στη Βοιωτία.



Οι ακτές είναι άγριες και εντυπωσιακές. Είναι σαφές γιατί αυτή η περιοχή είναι η μεγαλύτερη περιοχή όλου του Κορινθιακού κόλπου χωρίς άσφαλτο και με ελάχιστα σπίτια.





Εδώ και εκεί βλέπουμε ζευγάρια από πέρδικες να τρέχουν με εκείνο το τόσο χαριτωμένο τρόπο που μας κάνει να βάζουμε τα γέλια. Συναντούμε διασταύρωση με πινακίδα. Αριστερά πάει για Κυριάκι (ευκολότερος τρόπος για να έρθει κανείς εδώ), συνεχίζουμε δεξιά για την παραλία Ζάλτσα, τους οικισμούς Καλαμιώτισα και Ρεβυθαίικα και για το εντυπωσιακό μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων!

Βρείτε το στη φωτογραφία. Είναι απίστευτο.





Η όχι και τόσο χαριτωμένη τσιμεντοκατασκευή είναι ασανσέρ που φτιάχτηκε πριν 3 χρόνια. Vefalift, θα το είχες φτιάξει πολύ ομορφότερο!



Ο δρόμος για τη μονή φεύγει μετά το τέλος του οικισμού Ρεβυθαίικα και οδηγεί στη βάση του βράχου και στο πίσω μέρος του.



Εκεί μας υποδέχεται ο μοναχός Ισαάκ, ένας γλυκύτατος και ευγενέστατος άνθρωπος, ο οποίος και μας ξενάγησε στο χώρο. Η μονή ήταν εντελώς ερειπωμένη μέχρι πριν 15 χρόνια και ξαναχτίστηκε σχεδόν από τα θεμέλια. Σήμερα έχει 3 μικρούς ναούς και αρκετούς βοηθητικούς χώρους. Υπάρχει ακόμα η στέρνα που μάζευε τα νερά της βροχής στο παρελθόν. Η θέα κόβει την ανάσα, ο αέρας είναι εκκωφαντικός.

Η παραλία Ζάλτσα, όπως φαίνεται από την βεράντα του μοναστηριού. Άντε γειαααααα! (Σκέφτομαι πως θα είναι σε λίγα χρόνια και με πιάνει η ψυχή μου...)





Θέα προς την Καλαμιώτισα.





Χμ, είμαστε μάλλον κάπως ψηλά.



Κατάβαση από την πέτρινη σκάλα.



Αποχαιρετούμε τον μοναχό Ισαάκ και υποσχόμαστε στον εαυτό μας ότι θα ξαναπεράσουμε σύντομα.



Κάνουμε ένα σύντομο πέρασμα από την Ζάλτσα. Κανείς και τίποτα δεν διαταράσσει την απόλυτη ησυχία. Μόνο τα κύματα.





[img=https://2img.net/r/ihimizer/img818/8145/img5431copy.jpg]

Έχει πάρει να βραδιάζει και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε προς τη μονή Οσίου Σεραφείμ που έχω επισκεφθεί πρόσφατα και στην οποία απλά θα περάσουμε να δούμε από έξω (απαγορεύονται οι γυναίκες).

Ξαφνικά, βλέπουμε αριστερά μας αρχαία τείχη. Πρόκειται για την μικρή πόλη Βουλίς, για την οποία δεν μπόρεσα να βρω κάτι.



Στα κτήματα της μονής Οσίου Σεραφείμ η φύση δίνει ρέστα.

Η διαδρομή από εδώ και πέρα μου είναι γνωστή. Στα 3 χιλιόμετρα από τη μονή προς Θήβα συναντούμε διασταύρωση. Αριστερά ανεβαίνει πολύ ψηλά στον Ελικώνα και βγάζει στην Αρβανίτσα. Ούτε που το σκέφτομαι τέτοια ώρα. Ευθεία ο δρόμος περνάει πάνω από τον οικισμό Σαράντι με την χαρακτηριστική ρυμοτομία και ύστερα από μπόλικα χιλιόμετρα φαρδιού αλλά μέτριου χωματόδρομου βγάζει στην άσφαλτο Σαράντι-Πρόδρομος(Χώστια).

Το Σαράντι, στο βάθος το βουνό Κορομπίλι και πέρα μακριά ο Κιθαιρώνας και τα Γεράνεια.







Κυψέλες και το Σαράντι.



Έπεται μικρή μεν, ενδιαφέρουσα δε συνέχεια αύριο.

Η διαδρομή από το Δίστομο ως την παραλία Ζάλτσα.

Ο φυσικός wrote:Ευτυχώς που δεν με λένε Άννα, γιατί αν ο da_beazt με έκανε ban θα έκανε μια ban-Άννα!

Χμμμμ.........

Αν εξαιρέσεις το κεφάλι, ομορφούλι με έκανες!

Στοιχεία για την πόλη Βούλις ή Βούλιδα από wikipedia

Η Βούλις ή Βούλιδα ήταν παραθαλάσσια πόλη της αρχαίας Φωκίδας στον όρμο της Ζάλτσας, του αρχαίου μυχού στα βόρεια παράλια του Κορινθιακού κόλπου,χτισμένη πάνω σ΄ένα απόκρημνο βράχο περίπου 1500 μέτρα από την ακρογιαλιά. Σήμερα η περιοχή αυτή ανήκει στον Νομό Βοιωτίας και συγκεκριμένα στο Δ.δ. Αγίας Άννας του Δήμου Κορωνείας

Ιστορικά στοιχεία
Τα μόνα ιστορικά στοιχεία για την Βούλιδα είναι αυτά που αναφέρει ο αρχαίος περιηγητής Παυσανίας όταν την επισκέφτηκε με καράβι από την Αντίκυρα , ότι στα σύνορα της Φωκίδας με την Βοιωτία υπήρχε η πόλης Βούλιδα που πήρε το όνομα της από τον αρχηγό της αποικίας Βούλωνα. Οι δωρικής καταγωγής κάτοικοι της Βούλιδας δεν ανήκαν ούτε στο κοινό των Βοιωτών αλλά ούτε και στο κοινό των Φωκαέων, αναγκάστηκαν όμως από τον Φιλόμηλο όταν άρχισε ο τρίτος ιερός πόλεμος να συμμετάσχουν στο κοινό των Φωκέων και να πολεμήσουν κατά των Θηβαίων. Η πόλις δεν είχε αξιόλογες κατασκευές, οι κάτοικοι της ήσαν οι περισσότεροι ψαράδες οστράκων πορφύρας και βγάζουν από αυτά την βαφή πορφύρα , υπήρχαν δύο ξύλινα αγάλματα της θεάς Άρτεμης και του Διόνυσου και τιμούσαν τον Θεό Μέγιστο.

Στην περιοχή δεν έχουν γίνει ανασκαφές και δεν είναι γνωστό πότε οι κάτοικοί της την εγκατέλειψαν.

Η τελευταία αξιόλογη στάση της διαδρομής μας, πριν πιάσουμε τον ανιαρό δρόμο της επιστροφής, ήταν στη Θίσβη (Κακόσι). Το χωριό, που ουσιαστικά έχει ενωθεί με τη διπλανή και μεγαλύτερη Δόμβραινα, είναι συμπαθητικό με αρκετά πετρόκτιστα σπίτια αλλά η βασική αιτία της στάσης μας είναι ο αρχαιολογικός χώρος της αρχαίας Θίσβης.

Αντιγράφω από το Υπουργείο Πολιτισμού (http://odysseus.culture.gr/h/3/gh351.jsp?obj_id=2465)

Πόλη της νοτιοδυτικής Βοιωτίας που βρίσκεται στις νότιες παρυφές του όρους Ελικώνα, δυτικά των Θεσπιών και σε κοντινή απόσταση από τον Κορινθιακό. Τα ερείπιά της βρίσκονται στη σημερινή θέση Κακόσια. Σύμφωνα με τον Όμηρο αναφέρεται ως "πολυτρήρων Θίσβη" επειδή στα βράχια της φώλιαζαν πολλά περιστέρια (Στρ. Θ, 411). Η πόλη πήρε το όνομα της από τη νύμφη Θίσβη. Είχε παλαιότατη ακρόπολη, εγκατεστημένη σε απόκρημνη κορυφή, στην οποία λατρεύονταν κυρίως ο Ηρακλής, ο Διόνυσος και ο Ερμής. Το σύγχρονο χωριό εκτείνεται πάνω σε τμήμα της αρχαίας πόλης.

Η κατοίκηση της περιοχής ξεκινά από το 2000 π.Χ. περίπου όπως μαρτυρούν διάσπαρτα μικροευρήματα και ίχνη κεραμικής. Στην περιοχή της Θίσβης υπήρξε σημαντική μυκηναϊκή εγκατάσταση. Ένας θαλαμοειδής τάφος που βρέθηκε στην περιοχή απέδωσε μάλιστα πλήθος σφραγίδων που χρονολογούνται στη μυκηναϊκή περίοδο (14ος - 13ος αι. π.Χ.) Στην κλασική εποχή, έως τα 338 π.Χ., η Θίσβη ανήκε στη χωρική περιφέρεια της Θεσπικής. Στην κρίσιμη σύρραξη του Γ΄ Μακεδονικού πολέμου η πόλη τάχτηκε με το μέρος των Μακεδόνων, ωστόσο αναγκάστηκε να ανοίξει τις πόρτες της στον Φλαμινίνο στα 170 π.Χ.

Το 1889 ο S.C. Rolfe διεξήγαγε σύντομη ανασκαφική έρευνα και αποκάλυψε θαλαμοειδείς τάφους. Ο F.G Maier μελέτησε την οχύρωση της πόλης περί το 1958.

Επειδή είχε σχεδόν βραδιάσει όταν φτάσαμε δεν περπατήσαμε το μέρος όσο θα του άξιζε. Δεν μπορέσαμε να δούμε τους λαξευτούς στο βράχο τάφους, ούτε επισκεφτήκαμε την ακρόπολη που είναι κτισμένη πιο ψηλά από το σημερινό χωριό. Επισκεφτήκαμε, μόνο, τον περιτοιχισμένο χώρο που βρίσκεται δίπλα στο χωριό και στον οποίον δεσπόζει αυτός ο τετράγωνος πύργος.



Τα θεμέλια του τείχους.





Σε μικρή απόσταση προς τα ανατολικά υπάρχει αυτό το κτίσμα το οποίο δεν ξέρω τι είναι.





Ο Ελικώνας στο βάθος





Στη διπλανή Δόμβραινα στέκεται επιβλητικός ο πύργος του Καραϊσκάκη αλλά το σκοτάδι είναι κακή παρέα και δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να επιστρέψουμε στο άμεσο μέλλον.

Για όσους ενδιαφέρονται για την περιοχή (πχ Posnightmist) φαίνεται ενδιαφέρον και έγκυρο αυτό το blog: http://thespiakaistorika.blogspot.com/

πολύ καλή αφήγηση μετά φωτογραφιών κ σπαμ!

Τάκη πολύ ωραία όλα!!!
Το ενδιαφέρον μου για την ιστορία κ την αρχαιολογία δεν είναι μεγάλο...
Αν ποτέ βρεθείς στις Θεσπιές να με πεις να σε ξεναγήσω στο χωριό μου!
Να πιούμε κ τον καφέ μας στον Μπαμπούλα!!!

Ακούγεται κάπως τρομακτικό αλλά...μέσα!

Έλα τώρα, ασ' τα σάπια, από αεροπλάνο τις τράβηξες...
Ωραία βολτούλα και υπέροχες φωτοΖ.
Εσένα σ' έχω μάθει πια, τα εύσημα θα τα δώσω στην Έλλη, που ακολουθεί σε χωμάτινες διαδρομές χιλιομέτρων, στην πίσω θέση.



Πάντα τέτοια!!

Τάκη, θα με κάνεις να πάρω .... DRZ

anastasis wrote:Τάκη, θα με κάνεις να πάρω .... DRZ

Το S να πάρεις!

anastasis wrote:Τάκη, θα με κάνεις να πάρω .... DRZ

Θα είσαι ο πρώτος, πίστεψέ με!!!!

Μπραβο βρε Τακη