vfr και πλάγιοι άνεμοι

Είναι θέμα που έχει ξανασυζητηθεί βέβαια κατά καιρούς, αλλά θα ήθελα τις απόψεις των πιο εμπειροπόλεμων,
σχετικά με το "αδύνατο σημείο" για μένα των vfr. Δηλαδή την συμπεριφορά της μηχανής όταν έχει δυνατό πλάγιο άνεμο.
Επειδή κάνω συχνά τη διαδρομή Μέγαρα-Κακιά Σκάλα-Ισθμός, όπου ο πλάγιος άνεμος δε σταματάει ποτέ, είναι από τις λίγες φορές που έχω φοβηθεί
ή καλύτερα τρομοκρατηθεί πάνω σε μοτοσικλέτα!
Έχω δοκιμάσει ότι έχω διαβάσει περί του θέματος δηλ. όχι σφίξιμο στο τιμόνι, μεγάλη ταχύτητα, μικρή ταχύτητα, μια σχέση κάτω κλπ... τίποτα!.
Η μηχανή δείχνει να χάνει την πρόσφυση με το δρόμο και τη γραμμή της, ειδικά με τις απότομες ριπές πλάγιου αέρα.
Σε αντίστοιχες ή και χειρότερες διαδρομές με το africa κανένα πρόβλημα. Απλά οδήγηση κάποιες μοίρες λοξά και δεν έφευγε απ την πορεία του.
Οπότε προφανώς έχει να κάνει με το ολόσωμο φαίρινγκ. Για πείτε καμμιά ιδέα.

Τελευταία με τους πλάγιους ανέμους το έχω παρατηρήσει και εγώ ότι πραγματικά σε βγάζει από τη γραμμή σου πάρα πολύ.

Πιστεύω ότι έχω συναντήσει πραγματικά έντονους ανέμους -και βέβαια στη διαδρομή Μέγαρα-Ισθμός- και έχω τρομάξει αρκετά αλλά δεν νομίζω ότι έχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα το VFR, απλά είναι τρομακτικό. Πριν 15 χρόνια είχα μετακινηθεί μισή λωρίδα και το θυμάμαι ακόμα. Βέβαια, αν οδηγεί κανείς για αρκετή ώρα έτσι, τελικά το συνηθίζει και το φοβάται λιγότερο. Είναι ένα μάλλον σπάνιο φαινόμενο και για αυτό μας βρίσκει πάντα απροετοίμαστους. Όπως έγραψες κι εσύ, μια αξιοπρεπής λύση είναι το κατέβασμα μιας ή ακόμα και δύο ταχυτήτων (για ίδια ταχύτητα ταξιδιού) με αποτέλεσμα αυξημένη στροφορμή του κινητήρα και αντίστοιχα αυξημένη ευστάθεια.
Δεν ξέρω αν το FI έχει κάποια αυξημένη ευαισθησία σε σχέση με το 750.

Συμπτωματικά διάβαζα πριν λίγο αυτό το κείμενο του Θανάση Χούντρα, στο μηνιαίο περιοδικό της Αοδού.

Είναι πολύ πιθανό η μετατόπιση κατά μισή λωρίδα να ήταν αποτέλεσμα δικού μου χειρισμού. Πολύ πιο πρόσφατα και έχοντας ακούσει πολύ προσεκτικά αντίστοιχα λόγια από τον Χούντρα, οδηγούσα για ώρα πλαγιασμένος λόγω ανέμου αλλά απόλυτα ευθεία.

Στον πλάγιο άνεμο ΔΕΝ οδηγάμε σαν τσολιάδες, σκύβουμε λιγάκι και κρατάμε την μηχανή ελαφρά πλαγιασμένη προς την κατεύθυνση που έρχεται ο άνεμος. Όποιος έχει εμπειρία ιστιοπλοΐας το κάνε αυτόματα.

Παναγιώτης Κ. wrote:Στον πλάγιο άνεμο ΔΕΝ οδηγάμε σαν τσολιάδες, σκύβουμε λιγάκι και κρατάμε την μηχανή ελαφρά πλαγιασμένη προς την κατεύθυνση που έρχεται ο άνεμος. Όποιος έχει εμπειρία ιστιοπλοΐας το κάνε αυτόματα.

ναι, πλγιοδρομεί
άμα μετακινηθεί (από κακό χειρισμό) , δηλαδή, αν ξεσύρει, στρίβει πάνω στον άνεμο (δηλαδή ορτσάρει) και ξαναισιώνει

demon wrote:Είναι θέμα που έχει ξανασυζητηθεί βέβαια κατά καιρούς, αλλά θα ήθελα τις απόψεις των πιο εμπειροπόλεμων,
σχετικά με το "αδύνατο σημείο" για μένα των vfr. Δηλαδή την συμπεριφορά της μηχανής όταν έχει δυνατό πλάγιο άνεμο.

Εγώ κάνω κάθε μέτρα την διαδρόμη Ν. Πέραμος - Αθήνα και τούμπαλιν, πριν κανά μήνα περίπου με τρομερό αέρα,μπορει και 8 μποφόρια, έβγαλα την διαδρομή μέχρι την χαλυβουργική με 180χαω και σκυφτός πίσω από την ζελατίνα, βεβαια έιχα τη αίσθηση ότι ο πίσω τροχός καποιες φέρες πατούσε ελαχιστα στο έδαφος. Μια καλή ταχύτητα είναι τα 50χαω αλλά ποιος το κάνει. Πάντα έχεις το νου σου ότι κάποιες φορές θα πηγαίνεις με το πλάϊ θες δε θες με ότι ταχύτητα και αν πηγαίνεις. Την συγκεκριμένη μέρα '' έπλεαν και τα τουτού". Κάποιοι πρέπει να είχαν τρομάξει αρκετά.

Έχω φάει κατά καιρούς τρελό αέρα... θυμάμαι στην Κρήτη έξω από το Ρέθυμνο τρελές σφαλιάρες αέρα και βασικά απλά ανεβάζω πολύ τις στροφές με ταχύτητες κάτω... επίσης στα Μέγαρα_κινέτα κτλ κτλ που ταξιδεύω συχνά απλά το έχω συνηθίσει... δεν με τρομάζει πολύ απλά έχω στο μυαλό μου ότι μπορεί και να έχω + - 0.5m δεξιά αριστερά στις ριπές...

Σε μένα μετά το Scotts και το σφίξιμο του ρουλεμάν του τιμονιού είναι εντυπωσιακά σταθερή στις ριπές. Νομίζω ότι το συγκεκριμένο αμορτισέρ τιμονιού είναι ότι καλύτερο έχω επενδύσει στην μηχανή!!!

Συμφωνώ με όλα τα προηγούμενα και ειδικά το σφίξιμο των ποδιών αντί των χεριών. Εδώ υπάρχει και μια απλή "φυσική" εξήγηση:
Μια ριπή από δεξιά σπρώχνει το σώμα μας προς τα αριστερά.
Στηριζόμενοι στο τιμόνι, λόγω μοχλού τείνουμε να το στρίψουμε απειροελάχιστα δεξιά.
Η ροπή αδρανείας του τροχού πλαγιάζει την μηχανή αριστερά άρα κάνουμε πιο έντονη την επίδραση του ανέμου.

anastasis wrote:Συμφωνώ με όλα τα προηγούμενα και ειδικά το σφίξιμο των ποδιών αντί των χεριών. Εδώ υπάρχει και μια απλή "φυσική" εξήγηση:
Μια ριπή από δεξιά σπρώχνει το σώμα μας προς τα αριστερά.
Στηριζόμενοι στο τιμόνι, λόγω μοχλού τείνουμε να το στρίψουμε απειροελάχιστα δεξιά.
Η ροπή αδρανείας του τροχού πλαγιάζει την μηχανή αριστερά άρα κάνουμε πιο έντονη την επίδραση του ανέμου.

Ακριβώς αυτό μας είχε πει ο Χούντρας στο CSS:
Δε σπρώχνει ο αέρας τη μηχανή... η μηχανή είναι πολύ βαριά για να μετακινηθεί.
Εμείς τη μετακινούμε, στρίβοντας άθελά μας το τιμόνι.

Γι αυτό και στο παραπάνω κείμενο (όπως είχε πει ΚΑΙ στο CSS) λέει πως αφήνουμε τελείως ελεύθερο το τιμόνι και σφίγγουμε με τα πόδια το ντεπόζιτο.

Εγω λογω πολυ χαστουκιου απο αερα εδω και πολλα χρονια θα πω τα εξης
1.σκυψε λιγω περισσοτερο πανω στο ντεποζιτο ετσι ωστε να φωρτισεις τον μπροστινο τροχο λιγο παραπανω.
2.χαλαρωσε το πανω μερος του σωματος και τα χερια σου απο το τιμονι
3.σφιξε τα ποδια σου γυρω απο το ντεποζιτο.
4.πατα περισσοτερο το ποδι πανω στο μαρσπιε που βρισκετε στη μερια που τρως τον αερα.
το τελευταιο θα σε βοηθησει πολυ,με αυτες τις τακτικες μπορεις να πηγαινεις και με 140χλμ ,πανω απο αυτην την ταχυτητα το μηχανακι αρχιζει και χανετε και νομιζεις οτι απογειωνεσαι.

Μετά από δοκιμή -με μέτριο όμως πλάγιο αέρα αλλά με αρκετές ριπές -φαίνεται πως το σφίξιμο του τεπόζιτου με τα πόδια, σε συνάρτηση με το χαλάρωμα του τιμονιού, δουλεύει πολύ καλά, η μοτο αποκτά σταθερότητα και κρατάει την πορεία της. Βέβαια η οδήγηση έτσι, ειδικά σε στροφές, είναι αρκετά κουραστική. Εν αναμονή δοκιμής με περισσότερα μποφόρ...
Ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις

Στην διαδρομή Λαμία - Ιωάννινα που έκανα πρόσφατα, φυσούσε μανιασμένα σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού!  

(και δεν ευχαριστήθηκα και τόσο τις στροφές στον Δομοκό...)


Αλλά τουλάχιστον ήταν η πρώτη φορά που χάρηκα για το βάρος της Βέφας: ακόμα και σε κάτι γέφυρες στην Εγνατία, όπου ο αέρας σήκωνε τις ανεμοδούρες ως εκεί που δεν πήγαινε, δεν τρόμαξα (σε αντίθεση με παλιότερα ταξίδια μου, που με πήγαινε ο αέρας όπου ήθελε και κατέβαζα καντήλια σε όλη την διαδρομή). Απλά σε πολλά σημεία έγερνα την μηχανή προς την μεριά του ανέμου, σχεδόν σαν να έστριβα!

Νίκος wrote:Στην διαδρομή Λαμία - Ιωάννινα που έκανα πρόσφατα, φυσούσε μανιασμένα σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού!  

(και δεν ευχαριστήθηκα και τόσο τις στροφές στον Δομοκό...)


Αλλά τουλάχιστον ήταν η πρώτη φορά που χάρηκα για το βάρος της Βέφας: ακόμα και σε κάτι γέφυρες στην Εγνατία, όπου ο αέρας σήκωνε τις ανεμοδούρες ως εκεί που δεν πήγαινε, δεν τρόμαξα (σε αντίθεση με παλιότερα ταξίδια μου, που με πήγαινε ο αέρας όπου ήθελε και κατέβαζα καντήλια σε όλη την διαδρομή). Απλά σε πολλά σημεία έγερνα την μηχανή προς την μεριά του ανέμου, σχεδόν σαν να έστριβα!

http://www.vfrh.net/t4713-topicΠοιά ήταν η προηγούμενή σου μοτό;Κι εγώ την ίδια άποψη έχω.

GIORGOS VFR wrote:

Νίκος wrote:Στην διαδρομή Λαμία - Ιωάννινα που έκανα πρόσφατα, φυσούσε μανιασμένα σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού!  

(και δεν ευχαριστήθηκα και τόσο τις στροφές στον Δομοκό...)


Αλλά τουλάχιστον ήταν η πρώτη φορά που χάρηκα για το βάρος της Βέφας: ακόμα και σε κάτι γέφυρες στην Εγνατία, όπου ο αέρας σήκωνε τις ανεμοδούρες ως εκεί που δεν πήγαινε, δεν τρόμαξα (σε αντίθεση με παλιότερα ταξίδια μου, που με πήγαινε ο αέρας όπου ήθελε και κατέβαζα καντήλια σε όλη την διαδρομή). Απλά σε πολλά σημεία έγερνα την μηχανή προς την μεριά του ανέμου, σχεδόν σαν να έστριβα!

http://www.vfrh.net/t4713-topicΠοιά ήταν η προηγούμενή σου μοτό;Κι εγώ την ίδια άποψη έχω.

Ήταν ένα CBR 250.






off topic: καμμιά φορά αναρωτιέμαι αν έκανα βλακεία που το έδωσα...

Ξέχασα να πω ότι το πρόβλημα αφορούσε κυρίως την οδήγηση με συνεπιβάτη...

τελευταία πάντως κατέληξα ότι η λύση είναι σκύψιμο και αρκετά μεγάλες ταχύτητες, σε συνάρτηση βέβαια και με όλα τα παραπάνω που ειπώθηκαν

Γεια σας και από 'μένα μετά από λίγο καιρό αποχής..

Διαβάζοντας όλα αυτά μου ήρθε στο μυαλό η κατάβαση του Πατσιανού που είχαμε κάνει με μερικούς φίλους με βόρειο άνεμο πάνω από 7 μποφόρ.. και τους Δροσουλίτες να σε χαιρετούν από μακριά..
   ποτέ ξανά!!

Πηγαίνοντας προς Χώρα Σφακίων μετά, στην ευθεία μετά το Φραγκοκάστελλο φοβόμουν να αναπτύξω ταχύτητα και έκανα "ανάποδο τιμόνι" πολλές φορές για να μην πέσω πάνω στο αυτοκίνητα του αντίθετου ρεύματος...

Rossifumi_46 wrote:φοβόμουν να αναπτύξω ταχύτητα

Ενστικτωδώς όταν φυσάει πολύ κόβουμε ταχύτητα και πηγαίνουμε πιο "προσεκτικά", αλλά η αλήθεια είναι ότι όσο πιο γρήγορα πάμε, τόσο πιο δύσκολα μπορεί να μας μετατοπίσει ο άνεμος.
Σίγουρα δε θα το εξηγήσω σωστά, οπότε αφήνω τους... Φυσικούς να περιγράψουν το φαινόμενο (αν δεν έχει γραφτεί παραπάνω).

Πάντως θα το ξαναπώ για πολλοστή φορά: Γατζώνουμε το ντεπόζιτο με τα πόδια και δε δίνουμε καθόλου δύναμη στο τιμόνι. Οι περισσότερες μετατοπίσεις που έχουμε όταν φυσάει πολύ,
είναι γιατί προσπαθούμε να κρατηθούμε απ' το τιμόνι με αποτέλεσμα να αλλάζουμε κατεύθυνση στη μηχανή αθελά μας!

 

Vvag wrote:

Rossifumi_46 wrote:φοβόμουν να αναπτύξω ταχύτητα

Ενστικτωδώς όταν φυσάει πολύ κόβουμε ταχύτητα και πηγαίνουμε πιο "προσεκτικά", αλλά η αλήθεια είναι ότι όσο πιο γρήγορα πάμε, τόσο πιο δύσκολα μπορεί να μας μετατοπίσει ο άνεμος.
Σίγουρα δε θα το εξηγήσω σωστά, οπότε αφήνω τους... Φυσικούς να περιγράψουν το φαινόμενο (αν δεν έχει γραφτεί παραπάνω).

Και μια μιά ταχύτητα κάτω θα πρόσθετα για περισσότερη ασφάλεια!

[/quote]Και μια μιά ταχύτητα κάτω θα πρόσθετα για περισσότερη ασφάλεια! [/quote]
Ναι μια ταχυτητα κατω γιατι ανεβενουν οι στροφες του κινητηρα και κραταει πιο σταθερο το οχημα

Όπως προαναφέρθηκε η συνταγή για την αντιμερώπιση του αέρα είναι:

1. Χέρια χαλαρά
2. Μυαλό χαλαρό (αν και δεν του φαίνεται είναι αρκετά ασφαλές)
3. Μια ταχύτητα κάτω ώστε να έχουμε περισσότερες στροφές στον κινητήρα και άρα μεγαλύτερη στροφορμή. Μεγαλύτερη στροφορμή ίσον περισσότερη σταθερότητα. Κάντε, αν θέλετε, το εξής πείραμα. Σε μια κατηφορική και άδεια διαδρομή βάλτε νεκρά ας πούμε με 30 χλμ και με το γκάζι κλειστό δοκιμάστε να πλαγιάσετε τη μηχανή σε μια στροφή. Μετά πάλι με νεκρά και 30 χλμ κρατήστε το γκάζι ας πούμε στις 5000 στροφές και δοκιμάστε πάλι να πλαγιάσετε τη μηχανή. Θα σας κάνει εντύπωση το πόσο δυσκολότερα πλαγιάζει, με άλλα λόγια το πόσο σταθερότερη είναι.

Η ΛΥΣΗ στις ριπές του ανέμου . . . σας το λέω εκ πείρας, απλά ανεπηρέαστο ! ! !

Νίκος wrote:

GIORGOS VFR wrote:

Νίκος wrote:Στην διαδρομή Λαμία - Ιωάννινα που έκανα πρόσφατα, φυσούσε μανιασμένα σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού!  

(και δεν ευχαριστήθηκα και τόσο τις στροφές στον Δομοκό...)


Αλλά τουλάχιστον ήταν η πρώτη φορά που χάρηκα για το βάρος της Βέφας: ακόμα και σε κάτι γέφυρες στην Εγνατία, όπου ο αέρας σήκωνε τις ανεμοδούρες ως εκεί που δεν πήγαινε, δεν τρόμαξα (σε αντίθεση με παλιότερα ταξίδια μου, που με πήγαινε ο αέρας όπου ήθελε και κατέβαζα καντήλια σε όλη την διαδρομή). Απλά σε πολλά σημεία έγερνα την μηχανή προς την μεριά του ανέμου, σχεδόν σαν να έστριβα!

http://www.vfrh.net/t4713-topicΠοιά ήταν η προηγούμενή σου μοτό;Κι εγώ την ίδια άποψη έχω.

Ήταν ένα CBR 250.






off topic: καμμιά φορά αναρωτιέμαι αν έκανα βλακεία που το έδωσα...

Και σε ρωτάω εγώ τώρα... Στη Λαμία τι έκανες;;;    

Μία φορά που γυρνούσα από Λειανοκλάδι, ήταν τόσο δυνατός ο αέρας, που από την άκρη του δρόμου, με έφτασε στο αντίθετο ρεύμα. Πήγαινα με κανένα 80άρι τότε. Όπως προαναφέρθηκε, για να μείνω στο ρεύμα μου, έπρεπε να γείρω σαν να στρίβω. Κόβοντας ταχύτητα, δεν είχα το φόβο να ξαναμπώ στο αντίθετο ρεύμα, αγκαλιά με ότι περνούσε εκείνη την στιγμή από εκεί...

demon wrote:Μετά από δοκιμή -με μέτριο όμως πλάγιο αέρα αλλά με αρκετές ριπές -φαίνεται πως το σφίξιμο του τεπόζιτου με τα πόδια, σε συνάρτηση με το χαλάρωμα του τιμονιού, δουλεύει πολύ καλά, η μοτο αποκτά σταθερότητα και κρατάει την πορεία της. Βέβαια η οδήγηση έτσι, ειδικά σε στροφές, είναι αρκετά κουραστική. Εν αναμονή δοκιμής με περισσότερα μποφόρ...
Ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις  

 
 

Vvag wrote:................Πάντως θα το ξαναπώ για πολλοστή φορά: Γατζώνουμε το ντεπόζιτο με τα πόδια και δε δίνουμε καθόλου δύναμη στο τιμόνι. Οι περισσότερες μετατοπίσεις που έχουμε όταν φυσάει πολύ,
είναι γιατί προσπαθούμε να κρατηθούμε απ' το τιμόνι με αποτέλεσμα να αλλάζουμε κατεύθυνση στη μηχανή αθελά μας!

 
 

Ο φυσικός wrote:Όπως προαναφέρθηκε η συνταγή για την αντιμερώπιση του αέρα είναι:

1. Χέρια χαλαρά
2...................

Εχετε δικιο και οι τρεις σας, σε οτι εχει να κανει με το "χαλαρο" κρατημα του τιμονιου και ο βασικος (κατα την αποψη μου) λογος, ειναι ενας και μονο:

Εστω οτι οδηγουμε σε ενα δρομο με 3 λωριδες (σκεφτομαι την Εθνικη στο υψος των Μεγαρων, που συμβαινει συχνα), κινουμενοι στην μεσαια με καποια χιλιομετρα και ξαφνικα τρωμε μια ριπη απο τα δεξια......

Ενστικτωδως, και αφου η ριπη μας χτυπαει απο δεξια, ο εγκεφαλος αντιλαμβανεται πως η ριπη αυτη θα μας διωξει προς την αριστερη λωριδα και δινει μια εντολη να εφαρμοσουμε μια δυναμη στο τιμονι, προς τα δεξια, ωστε να "αντιροπησουμε" την δυναμη αυτη
Πιεζουμε λοιπον ελαφρα το τιμονι προς τα δεξια (ναι το κανουμε εστω και αν δεν το αντιλαμβανομαστε)

Και οπως ολοι ξερουμε, αν στριψουμε δεξια τιμονι στην μοτο μας, που θα κατευθυνθουμε?

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΦΥΣΙΚΑ και ετσι καταληγουμε στην αριστερη πλευρα του δρομου

ΔΕΝ ειναι λοιπον ο ανεμος που μας εφτασε εκει αλλα η ΔΙΚΗ μας κινηση, που καναμε επιδιωκοντας το αντιθετο

Αυτος κατα την γνωμη μου και μονο, ειναι ο λογος που επιβαλλεται να εχουμε "χαλαρα" χερια