Λάδωνας 22-24 Ιουλίου 2012

Καλά μου παιδιά, σύντροφοι και συναγωνιστές όλοι ξέρετε τι καταπληκτικές μηχανές είναι τα cbf αλλά εσείς πήγατε και πήρατε vfr .Eγώ για να βάλω βούτυρο στο ψωμί σας θα σας αποκαλύψω κρυφά μυστικά. Τι ξέρετε για τα cbf;

1. Στην εμφάνιση είναι λίγο blunt (αδιάφορo (;) να το πω στα greeklish)
2. Φωτιά στο δρόμο δε βάζουν.
3. Είναι λίγο «παππουδίστικα»

Αυτό που δεν ξέρατε είναι ότι λόγω σχεδιαστικού σφάλματος καίνε τις γεννήτριες συχνά. Το Μάϊο, λοιπόν, μου έκαψε τη 2η η οποία έβγαλε δεν έβγαλε 30000χλμ. (Η 1η είχε βγάλει 130000χλμ) Ευτυχώς η Honda κάποια στιγμή αναγκάστηκε να το παραδεχτεί και έδωσε επιπλέον 5 χρόνια εγγύηση για τη γεννήτρια οπότε δε χρειάστηκε να την πληρώσω τη 2η, την 1η την είχα πληρώσει κανονικότατα.
Χρειάστηκε όμως να περιμένω 1 μήνα να έρθει το νέο βελτιωμένο ανταλλακτικό (από το Βέλγιο). (Στο κουτσοχώρι στην Αυστρία που κάηκε η πρώτη σε 1μιση ώρα είχα ξεμπερδέψει!!) Είχα πάθει στερητικό, είχε πάθει και το cbf στερητικό οπότε μόλις μου είπε ο Τάκης για βόλτα στο Λάδωνα δεν υπήρχε αμφιβολία ότι θα ακολουθούσα.



Επιπλέον θα ήταν μαζί και ο (από εδώ και πέρα αποκαλούμενος) «Άρχοντας». Ο φόβος και τρόμος των αδέσποτων κοτόπουλων, ο εχθρός του «Μιμίκου», σύμμαχος της ορνιθολογικής εταιρίας για έναν «ανθρώπινο» (;) τρόπο θανατώματος νοσίδων και εφευρέτης μιας μοναδικής μεθοδολογίας.....

Σκόπελος....πολλά χρόνια πριν. Ο Άρχοντας οδηγεί πάντα αρχοντικά, δηλαδή καμία σχέση με τον «Φυσικό» που τον τσιμπάνε κάτι περίεργα ζώα, τον κοπανάνε αδέσποτα σωματίδια του Higgs και είτε είναι με το VFR είτε με το DR πάει με την ίδια ταχύτητα, και όλες οι θεωρίες περί θαυμασμού του τοπίου, γαλήνιας φύσης και ήρεμης εξοχής πάνε περίπατο.
Ο Άρχοντας οδηγεί πάντα αρχοντικά, συνετά και ώριμα χωρίς εξάρσεις και υπερβολές. Πάντα έχει υπολογίσει τα πάντα και είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε έκτακτη περίπτωση παρουσιαστεί. Είναι η χαρά του συνεπιβάτη, ο ιδανικός για όσους φοβούνται τις μηχανές. Έτσι πιστεύαμε όλοι....Και όμως στη Σκόπελο ζούσε το πιό άχρηστο κοτόπουλο. Και ερωτώ! Πόσες πιθανότητες έχει ένα κοτόπουλο σε έναν μικρό επαρχιακό δρόμο της Σκοπέλου να πάει από τροχαίο; Μικρές ακούω να λέτε; Πόσες πιθανότητες έχει να πάει από τροχαίο από DR650 που οδηγεί ο συνετός «Άρχοντας». Καμία σας λέω.....Κι όμως η πιο άχρηστη κότα κατάφερε να πέσει πανω στο DR του «Άρχοντα». Προσέξτε! Η έκφραση δεν ήταν το DR έπεσε πάνω στην κότα. Όχι η κότα έπεσε πάνω στο DR. Από τότε είχα να δω τον «Άρχοντα» και η κότα έμεινε στη ιστορία......ως "η πιο άχρηστη κότα"
Είχαμε κάτι προβληματάκια να κανονίσουμε ημερομηνίες διότι το DR του Φυσικού ήταν λίγο αντιδραστικό αλλά τελικά αφού το βασανίσαμε λίγο 22 Ιουλίου απογευματάκι ξεκινάω για Λάδωνα όπου θα τους έβρισκα εκεί.

Τις εθνικές οδούς τις βαριέμαι απίστευτα. Οπότε ξεκινώντας από Εύβοια για Πελοπόνησσο διάλεξα τη συνηθισμένη διαδρομή που βλέπετε στον παρακάτω χάρτη.

Από Οινόη προς Κλειδί, Σκούρτα,Πύλη, Πάνακτο, Οινόη. Από εκεί πήρα το δρόμο προς Ψάθα, Αλεποχώρι ώστε να βγώ Περαχώρα και Λουτράκι.


Μου αρέσει αυτή η διαδρομή καθώς γρήγορα ξεμπερδεύεις με το κάμπο και αρχίζεις να ανεβαίνεις με όλα τα πλεονεκτήματα που περιλαμβάνει αυτό.Ο δρόμος καλός αν και λόγω ζέστης ειδικά αυτή τη φορά αρκετά γλιστερός αλλά είχε πλάκα. Μετά από το Κλειδί αρχίζουν τα πεύκα και είναι όμορφα, κάπου στη διαδρομή ανεβαίνοντας στο αριστερό μας χέρι και η «Μονή Αναλήψεως του Κυρίου» δείχνει ωραιότατη, πολλές φορές έχω σκεφτεί να κάνω μια στάση να την επισκεφθώ αλλά τελικά ποτέ δεν το έκανα δείχνει όμορφη και σε υπέροχη τοποθεσία. Οι παρακάτω 2 φωτογραφίες δεν είναι δικές μου. Είναι από : "http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2011/12/blog-post_09.html"


Μετά τα Σκούρτα έφυγα αριστερά προς Πύλη και από εκεί προς Πάνακτο. Στην είσοδο του Πάνακτου, δεξιά προς Οινόη. Αυτό το κομμάτι είναι σπαστήρι, άσφαλτος αλλά στενός δρόμος με πολύ γκάπα γκούπα. Η φύση όμορφη, πάντως, ώστε να αξίζει τον κόπο. Μερικά χιλιόμετρα μετά την Οινόη έστριψα αριστερά προς Βίλλια και σύντομα άρχισα να κατηφορίζω προς Ψάθα.


Η διαδρομή ήταν Βίλλια, Ψάθα, Αλεποχώρι,Μαυρολίμνη, Βαμβακιές, Σχίνος, Πίσια, Περαχώρο, Λουτράκι, Ισθμός. Η διαδρομή μια από τις αγαπημένες μου (κοντινές) χειμερινές διαδρομές. Ακριβώς δίπλα στη θάλασσα μέσα από πευκοδάση, ελάχιστη κίνηση το χειμώνα, πραγματικά μια διαδρομή για χαλάρωση και απόλαυση. Δε θα ξεχάσω ποτέ την επιστροφή από μια εκδρομή στη Πελοπόννησο με φοβερό βοριά μέσα στην νύχτα να περνάω από το Αλεποχώρι προς Ψάθα, με το δρόμο στην κυριολεξία βυθισμένο στο θαλασσινό νερό και τα κύματα να περνάνε από πάνω. Άσφαλτο δεν έβλεπα, παντού νερό. Τρομακτικό και απόκοσμο αλλά αφού όλα πήγαν καλά μια αξέχαστη εμπειρία.
(Από Αλεποχώρι για Ψάθα ο δρόμος για 1-2 χιλιόμετρα είναι πρακτικά στο επίπεδο της θάλασσας, με μερικά βράχια να παίζουν το ρόλο του κυματοθραύστη. Αλλά λόγω του βοριά είχε ανέβει η στάθμη του νερού, είχε καλύψει το δρόμο και επιπλέον έσκαγαν τα κύματα πάνω στα βράχια και όλος ο αφρός πέρναγε από πάνω.)

Τώρα βέβαια, Κυριακή απόγευμα τέλος Ιουλίου, 34C και τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ειδυλλιακά. Πολύς κόσμος, αρκετή κίνηση και το κλασσικό ελληνικό όπου θέλω παρκάρω, όπως θέλω ξεκινάω, όπως θέλω σταματάω, τρέχω σαν τρελός για να κάνω φιγούρα και όλα τα συναφή που μας κάνουν να μη βαριόμαστε..... και κάνουν ενδιαφέρουσα την οδήγηση.

Και λίγη γκρίνια για να μη ξεχνιόμαστε.

Στη διαδρομή έχει ωραίες παραλίες και όμορφους κολπίσκους με αρκετούς κατασκηνωτές (ελεύθερο camping). Είναι τραγικό το πόσα σκουπίδια υπάρχουν κατά μήκος όλης της διαδρομής. Η άκρη του δρόμου είναι γεμάτη με πλαστικά μπουκάλια, τσίγκινα ντενεκεδάκια μπύρας ή αναψυκτικών, παντού μικρές χωματερές, εκεί που είναι μαζεμένες οι σκηνές ή στις μεγαλύτερες παραλίες στους θάμνους και τα πευκάκια (που προφανώς παίζουν το ρόλο της τουαλέτας) η εικόνα απλά αποκαρδιωτική. Και εμένα μου αρέσει το ελεύθερο camping και πιστεύω ότι είναι λάθος που τυπικά απαγορεύεται παντού, αλλά δε θα έπρεπε όλοι μας να είμαστε λίγο (ως πολύ) περισσότερο συνειδητοποιημένοι; Η είκονα είναι πραγματικά τραγική......


Κάποια στιγμή έφτασα Λουτράκι και από εκεί βουρ για την εθνική Κορίνθου-Τριπόλεως. Αλλά είπαμε, δεν τις πολυσυμπαθώ τις εθνικές οπότε έξοδος για Νεμέα. Απο εκεί είχα αποφασίσει να ακολουθήσω τη διαδρομή Νεμέα, Αηδόνια, Γαλατάς, Ψάρι, κατέβασμα προς Στυμφαλία και στη συνέχεια Καρτέρι, Καστανιά, Μεσινό (Φενεός), Λυκούρια και στη συνέχεια στα Παγκραταίικα καλύβια πήρα τον 111 (Πάτρας - Τρίπολης) προς Πάτρα.
Είχαμε μείνει λοιπόν στην έξοδο για Νεμέα. Ευτυχώς είχε αρχίσει να υποχωρεί και η ζέστη οπότε η διαδρομή εκτός από όμορφη ήταν και ευχάριστη. Τα ανέβασμα από Γαλατά προς Ψάρι το καταχάρηκα δεόντως (και εγώ και το CBF). Ακριβώς με το σούρουπο κατέβαινα προς Στυμφαλία και ήταν πραγματικά όμορφα. Εκεί κάπου τσακωθήκαμε με το Igo που αποφάσισε να κάνει για μια ακόμη φορά του κεφαλιού του και ήθελε σώνει και καλά να με στείλει σε μια στάνη. Το αγνόησα προκλητικά συνέχισε να μου βγάζει αναδρομολόγηση μέσα από τη στάνη αλλά του ξεκαθάρισα ότι αυτά δεν περνάνε και κάποια στιγμή συνήλθε. Η Στυμφαλία πάντως μέσα στα χρώματα του δειλινού ήταν όμορφη.
Το ανέβασμα προς Φενεό έγινε νύχτα πια, κατ ευφημισμό, διότι με HID 55W στην κανονική και HID 35W στη μεγάλη σκάλα μόνο νύχτα δεν ήταν και ας μην υπήρχε φεγγάρι. Είχε δροσίσει για τα καλά και ήταν υπέροχη η διαδρομή μέσα στο ελατοδάσος. Σύντομα βγήκα στο οροπέδιο του Φενεού. Θεωρητικά θα ήθελα να φτάσω δειλινό εδώ για να βγάλω μερικές φωτογραφίες αλλά αφού έφτασα μέσα στο νύχτα δεν είχε νόημα να σταματήσω και συνέχισα παίρνοντας το δρόμο για Λυκούρια. Στον αυχένα έχει όμορφο εκκλησάκι με πηγούλα (φαντάζομαι Αη Λιάς ή κάτι τέτοιο αλλά δεν το ξέρω θετικά – υποθέτω ότι λόγω υψομέτρου θα είναι Αη Λιάς ) οπότε ήταν ώρα για στάση. Έριξα μια ματιά στο τηλέφωνο και είδα ένα μήνυμα ότι θα έβρισκα τον Φυσικό και τον Άρχοντα κάπου ανάμεσα στο χωριό Μουριά και το Φράγμα. Ενημέρωσα και το igo για τις προθέσεις μου, αυτό ήθελε να μείνει στο εκκλησάκι, του εξήγησα ότι δεν υπάρχει περίπτωση και ξεκίνησα να βρώ τον 111 (Πάτρας-Τρίπολης). Αφού βρήκα τον 111 οι ρυθμοί ανέβηκαν και σύντομα πήρα την έξοδο για Δάφνη – Μουριά και από εκεί ακολούθησα το δρόμο προς το φράγμα και έφτασα στο μοναδικό beach-bar ταβέρνα μετά τη Μουριά, ακριβώς όπως είχε γράψει ο Άρχοντας στο μήνυμα.
Τους βρήκα λοιπόν αραχτούς σε ένα τέλειο beach bar δίπλα στη λίμνη κάτω από τα πλατάνια. Ωραία πράγματα. Είχα χρόνια να δω τον Άρχοντα και χάρηκα που τον είδα, όπως χάρηκα που είδα και τον Φυσικό. Και με τους δύο η γνωριμία μας πάει πολλά χρόνια πίσω. Με τον Φυσικό έχουμε μοιραστεί μερικά καταπληκτικά ταξίδια σε εποχές που η χλιδή των σύγχρονων μοτοσυκλετών και του σούπερ ντούπερ εξοπλισμού δε ήταν δεδομένα. Έχουμε φάει κρύο, βροχές, χιόνια, λάσπη, χύμες. Δεν τα λέμε συχνά αλλά ξέρω ότι είναι εκεί και ισχύει πάντα και το αντίστροφο.
Στήσαμε σκηνή εκεί στο μπαράκι, ησυχία, αστέρια, δροσιά το ξενυχτήσαμε συζητώντας. Η ημέρα έκλεισε όμορφα, μετά από μια ωραία διαδρομή με μοτοσυκλέτα(280 χιλιομετράκια) κρασάκι και συζήτηση με φίλους από τα παλιά. Καλά ξεκινήσαμε. Για να δούμε τι θα μας επιφύλασσε η επομένη.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Γενικά δεν είμαι του ύπνου οπότε πρωί πρωί με τη αυγούλα ήμουν στο πόδι. Το βράδυ δεν είχε φεγγάρι και για να είμαι ειλικρινής δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο υπέροχο ήταν το τοπίο τριγύρω. Το φως της ημέρας αποκάλυψε τη μαγεία του τοπίου.


Ο Φυσικός χτυπημένος από ένα ακόμη υποατομικό σωματίδιο μας αποκάλυψε το όραμά του να βρει ένα χαμένο γεφυράκι κάπου εκεί κοντά. Όπως μας είπε «εντάξει έχει και λίγο χωματόδρομο αλλά όχι τίποτα σπουδαίο» Τελικά, όπως αποδείχτηκε εννοούσε «αν έχεις εντούρο Husqvarna με χωματερά λάστιχα» και οργώσεις του χωματόδρομους της περιοχής κάποια στιγμή θα το πετύχεις. Χμμμμμμμ


Ξεκινάμε λοιπόν για την πρώτη προσπάθεια. Κάντε ένα ζοομ στο χάρτη και θα δείτε που ήταν η πρώτη προσπάθεια.


Κάποια στιγμή φτάνουμε σε χωματόδρομο. Εδώ γίνεται σαφές ότι το cb του άρχοντα είναι ευφυέστερο του δικού μου. Αχ τι κρίμα, η βάση της σχάρας ράγισε και το Cbάκι μας ξεκαθάρισε ότι δε θα μας ακολουθήσει στο χωματόδρομο.....



Το δικό μου στον κόσμο του γουργούριζε ευχάριστα. Του λέω πάμε; Πάμε μου λέει έχω κάνει και εντούρο στη Σουηδία φορτωμένο, εδώ θα κολλήσω. Πάμε λοιπόν. Γκάπα γκουπ μπαμ μπουμ, σκριιιτς (βάτα που ξύνονται στα πλαστικά) φτάνουμε στο τέλος του μονοπατίου όπου υποτίθεται ότι θα βρίσκαμε το γεφύρι.....και βγήκαμε σε.......ξωκλήσι μετά πηγής. Πάντως κατά τ'άλλα η τοποθεσία υπέροχη, μέσα στις βελανιδιές και με πηγούλα, ιδανικό μέρος για σκήνη.


Του λέω(του CBF) καλά να πάθεις, εσύ τα’θελες!! Μου λέει έχω βράσει δε ρίχνεις λίγο παγωμένο νερό στο ψυγείο να’ρθω στα ίσα μου. Ευτυχώς το νερό της πηγής είναι μπούζι και ερχόμαστε κι εγώ και το CBF στα ίσα μας. Ο Φυσικός ατάραχος, κάπου χάθηκε σε μια γιδόστρατα, να βρει λέει το γεφυράκι. Επιστρέφει και μας λέει ότι σύμφωνα με νεότερα πειράματα απ’ευθείας σε συνεννόηση με το Cern, το γεφυράκι είναι σε μια χωμάτινη διασταύρωση προς τα κάτω που είχαμε συναντήσει προηγουμένως. Του λέω καλά πήγαινε με τον Άρχοντα και έλα να με πάρεις. Το CBF θέλει να αγναντέψεια από ψηλά.....


Πάει με τον Άρχοντα και γυρίζει....με το Άρχοντα. Αντί για γεφυράκι βρήκαν αντλιοστάσιο οπότε τζίφος οι μετρήσεις του CERN. Τέσπα παίρνουμε το δρόμο για Δήμητρα.



Έχουμε βράσει, έχει ζέστη του κερατά φτάνουμε στο χωριό, κατεβαίνουμε στην πλατεία βρίσκουμε παραδοσιακό καφενείο και την αράζουμε κάτω από το πλατάνι (μεγάλη εφεύρεση τα πλατάνια....). Προφανώς γίναμε το θέμα του χωριού και ο αγαπητός Φυσικός (σε αντίθεση με εμένα) έχει και ένα ακόμη ελάττωμα (αυτός το λέει προτέρημα αλλά εγώ ξέρω καλύτερα)....είναι κοινωνικός (που να μην ήταν).
Αρχίζει λοιπόν να συλλέγει πληροφορίες, που το πάει που το φέρνει πάλι για το γεφύρι συζητάει. Του λέει λοιπόν ο ντόπιος ότι ναι από εδώ φεύγει χωματόδρομος που καταλήγει στο γεφύρι. Του εξηγεί ότι πρέπει να μείνει στον κεντρικό χωματόδρομο διότι οι άλλοι είναι χάλια και βγάζουν σε χωράφια, προσθέτει ο ντόπιος ότι το χωματερό μηχανάκι (το DR) βγαίνει εύκολα, τα άλλα όχι. Το ακούει το cbf μου πεισμώνει και αποφασίζει να κάνει τον ήρωα. Πάμε μου λέει!!!! Άντε πάμε του λέω.....

Παίρνουμε το χωματόδρομο, ο Τάκης μπροστά από πίσω εγώ, φτάνει σε διασταύρωση και φεύγει δεξιά από πίσω εγώ.....και βγήκαμε στο...γκρεμό...ωχ κροκάλες χαλαρές, κλιση για σκι....δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσει η μαούνα μόνος δρόμος προς τα κάτω. Ποδαράκια κάτω βήμα σημειωτόν και λίγα μέτρα πιο κάτω μπρουμούτισε (που λενε και στο χωριό μου) η μαούνα είδε το φλυσκούνι ανάσκελα, αλλά ευτυχώς το φλυσκούνι είναι μαλακό και κανένας δεν πόνεσε.....
Τρομάξαμε να τη σηκώσουμε «τη γριά» 250 κιλά άδειο πάει το ρημάδι.....



Ωραία το σηκώσαμε το φτάσαμε σε σημείο που μπορούσε να γυρίσει. Πως θα τη βγάλει αυτή την ανηφόρα με τη χαλαρή πέτρα;;; Με λάστιχο δρόμου, ροπή φρέζας, πως θα βγω πάνω που θα αρχίσει το σπινιάρισμα από το 1ο μέτρο. Και όλα αυτά με ρούχα μηχανής 37C τον ιδρώτα να τρέχει ποτάμι. Του λέω του Τάκη «άντε παλικάρι μου να δεις που πάει αυτός ο δρόμος και αν υπάρχει άλλος δρόμος επιστροφής και βλέπουμε» . Φεύγει αυτός, αρχίζω τα γλυκόλογα εγώ (στο CBF). «Έλα καλό μου και θα σου πάρω καινούργιο bridgestone για μπροστά, θυμήσου και εκείνο το τάμα στον Αγιο Μοριτζίκιο (St. Moritz χα χα χα ), τι είναι μια τούμπα στα φλυσκούνια μπροστά στην αιωνιότητα και άλλα τέτοια»

Γυρίζει και ο Τάκης πανευτυχής που βρήκε το γεφύρι, ξεκινήσαμε κατά πάνω «τη χαράδρα», κάποια στιγμή κόλλησε το cbf, έσπρωξε κι Τάκης μετακινήσαμε και κανά δυο κυβικά κοτρώνες με το πίσω να σπινιάρει βγήκαμε πάνω τελικά. Ξανακάτσαμε στο πλατάνι (είπαμε μεγάλη εφεύρεση τα πλατάνια), ξαναήπιαμε καφέ, ο ντόπιος ψιλοπαραδέχτηκε ότι φέτος δεν είχε κατέβει ως το ποτάμι (χμμμμμμ) οπότε δεν ήξερε την κατάσταση του δρόμου, αλλά μας είπε ότι στρίψαμε λάθος και βγήκαμε από τον κεντρικό χωματόδρομο.

Είχε έρθει η ώρα της μάσας. Ξεκινάμε λοιπόν για Κοντοβάζαινα. Ο γνωστός «χωματοψυχάκιας» πήρε ένα δρόμο (χώμα) για έναν Αη λιά (δηλαδή για μια κορυφή βουνού) και θα μας έφτανε. Κάποια στιγμή μας βρήκε στην Κοντοβάζαινα και εκεί ακριβώς δίπλα σε μια ρεματιά με πρόβατα ανοίξαμε το καλύτερο συνεργείο για DR400 «Το κοντοβαζαινιώτικο Drοβατοσυνεργείο» Είχε φύγει λέει το καρμπυρατέρ από τη θέση του και έκανε διακοπές (με τέτοια κρίση διακοπές...ήμαρτον κύριε) και επιπλέον είχε μείνει το γκάζι τέρμα ανοιχτό και όταν έφτανε στις στροφές έσβηνε τον κινητήρα για να στρίψει (και να κόψει) και τον ξανάβαζε μπροστά μετά. (ήμαρτον δις.....). Βγήκαν κατσαβίδια, σπρώξε από εδώ στρίψε από εκεί το φτιάξαμε το καρμπυρατέρ. Στη συνέχεια ρύθμισε και τον αέρα και το μίγμα με τη μέθοδο του αυτιού (!)και ήμασταν (επιτέλους) έτοιμοι για μάσα. Κοντοβάζαινα δεν υπήρχε τίποτα ανοιχτό για φαγητό οπότε πήγαμε μέχρι Τριπόταμα σε ένα υπέροχο πεστροφείο δίπλα σε ποταμάκι. Απλά υπέροχα, όλα υπέροχα και το φαγητό και οι μπύρες και η δροσιά.
Όλα καλά μέχρι που ο Τάκης έβαλε το ποδαράκια του στο ποταμάκι και εξόντωσε όλη την υδρόβια ζωή μέχρι και τις εκβολές. Οικολογική καταστροφή λέμε όχι αστεία.....


Να ξαναπώ ότι το πεστροφείο ήταν υπέροχο και η «Ήρα» το κουτάβι επίσης.



Αν βρεθείτε στην περιοχή το συστήνω ανεπιφύλακτα. Όλοι γνωρίζουμε ότι μετά από ένα καλό....γεύμα ο κόσμος πάντα φαίνεται καλύτερος, οπότε αναζωογονημένοι την κάναμε για το μοναστήρι της Πορετσούς αλλά αφού πρώτα επισκεφθήκαμε τα ερείπια της αρχαίας Ψωφίδας, που είναι ακριβώς απέναντι από το πεστροφείο.




Αντιγράφω από http://www.ancient-arkadian-cities.gr/arxaies-poleis/arxaia-pswfida.html

«Η Ψωφίδα βρίσκεται στα σύνορα των Τριών νομών Αχαΐας, Ηλείας, Αρκαδίας και ανήκει στο νομό Αχαΐας. Απέχει 55 χιλιόμετρα από την Αρχαία Ολυμπία.
Από τους προϊστορικούς χρόνους από την εποχή των Πελασγών η Ψωφίδα αναπτύσσεται ήδη ως “Πόλις - Κράτος” και παρουσιάζεται ως μία από τις σημαντικότερες αρκαδικές Πόλεις.Πρώτος οικιστής αυτής αναφέρεται ο Ερύμανθος, ο οποίος κατά τον Παυσανία ήταν γιός του Αρίστα, εκ του Πελασγού ή του Αρκάδα, οι οποίοι με τη σειρά τους θεωρούνται γενάρχες της Αρκαδικής χώρας. Η πόλη λοιπόν λαμβάνει και το όνομά του, Ερύμανθος.Σήμερα το όνομα αυτό αποδίδεται στην οροσειρά που υψώνεται πάνω από την ευρύτερη περιοχή της Ψωφίδας και στον ποταμό που διέρχεται από την αρχαία πόλη, τη σημερινή Κοινότητα ή δημοτικό διαμέρισμα Αροανίας.Περί το 1270-1250 π.Χ. η πόλη περιήλθε στην εξουσία των Αχαιών με βασιλιά τον Φηγέα, βασιλιάς του Άργους. Ο Φηγέας επίσης φέρεται ως ιδρυτής της Ψωφίδας, βασιλιάς όλης της Αρκαδίας και πεθερός του βασιλιά της Τεγέας Αγαπήγωρα»
Και σχετικά με τη Μονή Πορετσού αντιγράφω από «http://www.imilias.gr/monastiria/antrikes-mones/187-iera-moni-poretsou.html»
«Στο Δ.Δ. Αγραμπέλων δεσπόζει επιβλητικά η Ιερά Μονή Πορετσού, που είναι αφιερωμένη στην Παναγία. Η ίδρυση της χάνεται στα βάθη του χρόνου. Το όμορφο Καθολικό της Μονής είναι εσωτερικώς ολόκληρο αγιογραφημένο από τους Ναυπλιώτες αγιογράφους Αδελφούς Μόσχου το 1611, τη συνδρομή του άρχοντος κυρ Κοκλώνη.
Λέγεται ότι ο ανωτέρω ήταν Μωαμεθανός κιαι όταν ήταν μικρό παιδί επροστατεύθη η ζωή του από χριστιανική οικογένεια του Πορετσού. Όταν μεγάλωσε έγινε αγάς της Τριπόλεως και τότε έκαμε τις δωρεές του προς την Μονή, αλλά και προς τον Ιερό Ναόν του Αγίου Δημητρίου του χωριού Πορετσού, ο οποίος επίσης σώζεται με αγιογραφίες των ως άνω αγιογράφων.
Δυστυχώς οι αλλεπάλληλοι τελευταίοι σεισμοί δημιούργησαν μεγάλα ρήγματα εις τον Ναόν της Μονής, ώστε να υπάρχει κίνδυνος καταρεύσεώς του. Για αυτό και ξεκίνησαν εργασίες αποκαταστάσεώς του, οι οποίες και έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί.
Η Ιερά Μονή Πορετσού δεν έχει δική της Αδελφότητα, αλλά επιστατείται προς το παρόν από το Ηγουμενοσυμβούλιον της Άνω Μονής Δίβρης και τον Εφημέριον Αγραμπέλων.
Κείται σε υψόμετρο 800 μέτρων, 15 χλμ. βορείως των Τριποτάμων, στους πρόποδες του Ερυμάνθου όρους, κοντά στα έλατα, όπου είναι και οι πηγές του ομόνυμου ποταμού.»


Ήταν όμορφα (και εκεί). Σύντομα πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το μπαράκι δίπλα στη λίμνη. Και η περιπετειώδης μέρα έκλεισε με κουβεντούλα στη δροσιά της λίμνης και συνοδεία μεζέδων και κρασιού. Πάλι χάλια μαύρα δηλαδή.


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Πρωί πρωί την επομένη ξεκινήσαμε για πίσω. Εγώ ήθελα να περάσω από την τεχνητή λίμνη Δόξας να βγάλω φωτογραφίες, Ο Τάκης θα ερχόταν από χωμάτινη διαδρομή (από Πλανητέρο). Ξεκινησαμε όλοι μαζί για να βγούμε Κλειτορία και από εκεί Πλανητέρο όπου θα χώριζαν (προσωρινά) οι δρόμοι μας.


Κάπου στη διαδρομή εκεί που πάω με ανοιχτή τη ζελατίνα του κράνους μπαίνει και πιάνεται πάνω στα γυαλιά ηλίου στο δεξί μάτι ένα σερσέγκι, μέχρι να προλάβω να σταματήσω μου είχε ρίξει ήδη κανά δυο τσιμπήματα ακριβώς δίπλα στο μάτι. Έχω και ένα ιστορικό αλλεργίας, κατεβάζω δυο ζιρτέκ (που έχω πάντα μαζί) και φεύγουμε για φαρμακείο στην Κλειτορία. Ήδη έχω γεμίσει κοκκινίλες, μου δίνει και μια αλοιφή ο φαρμακοποιός και προτείνει να μείνουμε στην περιοχή για καμιά ώρα να δουμε πως θα πάει. Ευκαιρία για καφέ στο Πλανητέρο. Υπέροχο το Πλανητέρο, φαίνεται ότι και τα ζιρτέκ και η άλοιφή έκαναν τη δουλειά τους και δε χειροτέρεψαν τα πράγματα.



Εκεί κάπου χωρίζουν οι δρόμοι μας , ο Άρχοντας επιστρέφει σπίτι του, ο Τάκης θα βγει Φενεό από τα βουνά, κι εγώ από τον κλασσικό δρόμο από Λυκούρια.
Τι υπέροχο μέρος αυτός ο Φενεός!! Μου ασκεί μια γοητεία. Το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στο βουνό απέναντι, το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου (παλαιομοάστηρο) μέσα στη λίμνη, πραγματικά υπέροχα. Και κάθε εποχή υπέροχα με ένα μοναδικό τρόπο.



Αντιγράφω από : «http://odysseus.culture.gr/h/2/gh251.jsp?obj_id=1487»

«Στην ορεινή Κορινθία πλησίον του χωριού Γκούρα του δήμου Φενεού βρίσκεται η Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου Φενεού. Σε μικρή απόσταση από αυτή, στο σημείο όπου συγκεντρώνονται τα νερά των γύρω βουνών με τη δημιουργία του φράγματος Δόξα, είχε κτιστεί κατά τον 14ο αιώνα το παλαιομονάστηρο παλαιό καθολικό της μονής Αγίου Γεωργίου. Τον 17ο αιώνα το παλαιομονάστηρο εγκαταλείφθηκε όταν η λίμνη Φενεού κατέκλυσε ολόκληρη την κοιλάδα και ανάγκασε τους μοναχούς να χτίσουν ψηλότερα το νέο μοναστήρι. Το παλαιό καθολικό ανήκει στον τύπο σταυροειδούς εγγεγραμμένου με οκτάπλευρο τρούλο. Στα νότια του ναού σώζονται τα ερείπια κτισμάτων που ανήκουν στην αρχική Μονή. Πρόσφατα ο ναός μετονομάστηκε σε Άγιο Φανούριο.

Η μονή περιλαμβάνει σήμερα ένα τριώροφο οικοδόμημα που περικλείεται από ψηλό λιθόκτιστο περίβολο, με επιβλητικό τριώροφο κωδωνοστάσιο και πυλώνα στη νότια πλευρά. Το σχήμα του είναι σχεδόν τετράγωνο, με γενικές διαστάσεις 36,60μ x 30,00μ. Στο κέντρο της μονής βρίσκεται το καθολικό και γύρω από αυτό βρίσκονται διατεταγμένα τα κελιά. Στο ισόγειο υπάρχουν αποθήκες και βοηθητικοί χώροι. Η αυλή είναι πλακόστρωτη, ενώ εξωτερικές κλίμακες οδηγούν στους εξώστες των ορόφων των κελιών. Στον α' όροφο εκτός από τα κελιά βρίσκονται δύο παρεκκλήσια και δύο χώροι που οδηγούν σε κρύπτες. Στον β' όροφο βρίσκεται η τράπεζα, η σύγχρονη κουζίνα και το αρχονταρίκι.»

Ήρθε η ώρα της επιστροφής. Θα γυρίσουμε από Τρίκαλα Κορινθίας, θα περάσουμε από το Μάννα και μετά Κιάτο. Από εκεί ο καθένας θα πάρει το δρόμο του. Η προσπάθεια προσέγγισης του χωριού Μάννα έχει μια ολόκληρη προϊστορία αλλά θα την αφήσω για άλλο ταξιδιωτικό. Πάντως περιλαμβάνει ιδρώτα, λάσπη και κατσαβίδια χα χα χα .... και τον γίγαντα Άκη (όχι αυτόν που είναι φυλακή, άλλον....)
Από Φενεό μέχρι Τρίκαλα, συνέβη ένα από αυτά τα παράδοξα. Ένα σωματίδιο του higgs που το έσκασε από το πείραμ στο Cern, πέτυχε τον Τάκη στο κεφάλι (υπάρχουν στιγμές που πιστεύω ότι ο Φυσικός έχει πάρει μέρος και στο πείραμα της Φιλαδέλφειας – μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω μερικά πράγματα). Τέσπα να μην τα πολυλογώ έγινε ήχος και φως, στρέβλωσε το χωροχρόνο, δημιούργησε μάζα και βαρύτητα και έφερε τα Τρίκαλα πιο κοντά....
Απο εκεί ο δρόμος για Μάννα ήταν για μένα Δράμα. Στενός, όλο στροφές, ζέστη (ήταν και τα ζιρτέκ με την υπνηλία τους), μια ταλαιπωρία. Μύριζε ωραία είχε πολλές μηλιές με ωραία μηλάκια αλλά δεν τον θυμάμαι ευχάριστα. Μετά το Κιάτο χαιρετηθήκαμε και πήρα το δρόμο της επιστροφής.
Έτσι για την ιστορία, τελικά δεν τη γλίτωσα την ένεση και το κέντρο υγείας. Μόλις άρχισε να περνά η επίδραση των ζιρτεκ αναγκάστηκα να πάω στο Κ.Υ. διότι είχα γίνει διπλός και μελιτζανί.
Όπως και να έχει ήταν μια υπέροχη εκδρομή. Πάντα τέτοια (χωρίς το σερσέγκι όμως ...ε)

Το CBF έχει πλέον 160000χλμ, και η μέση κατανάλωση στην εκδρομή ήταν 5,36λτ/100χλμ.

Φωτογραφίες υπάρχουν και
ΕΔΩ

Βλάσσης

Θα επανέλθω με αναλυτικά σχόλια και περιγραφές αλλά προς το παρόν πρέπει να αρκεστείτε στον Βλάσση-οδηγό της ζούγκλας. Λίγο πριν την ανάβαση που σάρωσε τόνους από κοτρόνες!

Τρελένομαι για φωτογραφίες με λίμνες και ποτάμια ως εκ τούτου για άλλη μια φορά.

Να, κάτι τέτοια κάνετε, μου' ρχονται στο μυαλό και οι αναμνήσεις από εκείνο το ανεκδιήγητο ΣΚ στον Πάρνωνα και θυμάμαι τους λόγους που θα ήθελα να μην έχω φύγει (ευτυχώς δεν είναι πολλοί!).
ΖΗΛΕΥΩΩΩΩΩ!!!!!!!!

Βλάσση, τι να πω ρε φίλε, έγραψες πάλι...

Μπράβο σε όλη την παρέα για την όμορφη εκδρομή.
Και ένα ακόμα μπράβο σε εσένα για την μεταφορά της εδώ.

Δείτε αυτήν την παρουσίαση από το Λύκειο Δάφνης (χωριό της περιοχής) αφιερωμένη στον Λάδωνα.

http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=3&ved=0CDoQFjAC&url=http%3A%2F%2Flyk-dafnis.ach.sch.gr%2Fdocs%2Fperiballontiko_2010-2011.ppt&ei=vmYzUbGXENLK0AWM_IDwDw&usg=AFQjCNGgNpKBleybxI6QEgQjfCaZ1RBH9g&bvm=bv.43148975,d.d2k

Όπως πάντα επίκαιρος, θα προσθέσω μερικές πινελιές στο κείμενο του Βλάσση.

Συνάντηση με Γιάννη, παλιά εθνική μέχρι Κόρινθο, νέα εθνική προς Τρίπολη και λίγο πριν το τούνελ του Αρτεμισίου στρίβουμε δεξιά προς Κεφαλόβρυσο. Είναι μια μάλλον άγνωστη διαδρομή που κινείται στις βορειοανατολικές πλαγιές του όρους Λύρκειου (1755 μέτρα), βόρειου γείτονα του Αρτεμίσιου. Ο δρόμος μέτριος, η θέα αρκετά όμορφη και το τοπίο βραχώδες.





Σε μια αγκαλιά του βουνού αναπαύεται το χωριό Κεφαλόβρυσο. Μέσα από ένα βράχο ξεπηδάει άφθονο νερό. Είναι οι πηγές του ποταμού Ίναχου, του ποταμού που περνάει πολύ αργότερα μέσα από το Άργος και χύνεται στον Αργολικό κόλπο.



Από εδώ υπάρχουν δύο επιλογές για να καταλήξουμε στη Σκοτεινή, είτε μέσω Φρουσιούνας(!) είτε μέσω Εξοχής. Λόγω ονόματος κερδίζει η πρώτη. Ο τόπος μου είναι εντελώς άγνωστος και ας είναι μόλις 20 λεπτά από την εθνική (ή μάλλον ακριβώς για αυτό).



Όμορφα οροπέδια προβάλουν χαμηλότερα από τη διαδρομή μας.



Μετά τη Φρουσιούνα που είναι πολύ μικρό χωριό περνούμε από την Αλέα (ναι, για αυτό ονομάζεται έτσι ο χώρος μετά το τούνελ) αρκετά όμορφο πέτρινο χωριό.



Στη συνέχεια αφήνουμε αριστερά μας τη Σκοτεινή και κατευθυνόμαστε προς Στυμφαλία. Η λίμνη είναι γεμάτη καταπράσινες καλαμιές και στο βάθος δεσπόζει η Ζήρεια με τα 2374 μέτρα της.









Ανεβαίνουμε προς Καστανιά και κατηφορίζουμε προς το οροπέδιο του Φενεού.



Πρώτη κίνηση είναι μια επίσκεψη στη λίμνη Δόξας, κάθε άλλη σκέψη έρχεται δεύτερη. Η τεχνητή λίμνη που έχει λιγότερο από δύο δεκαετίες ύπαρξης έχει γίνει αγαπημένος προορισμός για πολύ κόσμο. Το τοπίο είναι υπέροχο. Το παλιό εκκλησάκι που βρίσκεται μόλις 1-2 μέτρα πάνω από την επιφάνεια, σε κάτι σχεδόν σαν νησί, το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου λίγο πιο πάνω, η πλούσια βλάστηση και η Ντουρτντουβάνα (2019 μέτρα) την καθιστούν ένα από τα ομορφότερα μέρη της Πελοποννήσου.









Η περιοχή έχει ένα λιγότερο γνωστό σημείο με ενδιαφέρουσα αν και όχι ευχάριστη ιστορία αλλά σε αυτό θα επανέλθουμε σε...δυο μέρες.

Στο χωριό Πανόραμα, που παλιότερα λεγόταν Φονιάς αλλά για ευνόητους λόγους ξαναβαφτίστηκε, φάγαμε σαν καταβόθρες. Όμως, οι αληθινές καταβόθρες βρίσκονται στο οροπέδιο του Φενεού και θα πάμε να τις βρούμε. Η ιστορία έχει πολύ ενδιαφέρον. Το οροπέδιο είναι σαν μια τεράστια μπανιέρα και μαζεύει τα νερά από το νότιο κομμάτι της Ζήρειας και το νοτιοανατολικό του Χελμού. Αν τα νερά δεν μπορούσαν να διαφύγουν από κάπου το οροπέδιο θα ήταν λίμνη. Πράγματι, το οροπέδιο έχει υπάρξει πολλές φορές λίμνη στο παρελθόν, μάλιστα Άγγλος περιηγητής αναφέρει ότι ήταν λίμνη εκεί γύρω στα 1810. Όμως στο χαμηλότερο σημείο του, στα νότια υπάρχουν 3 καταβόθρες όπου τα νερά χάνονται μέσα στις τεράστιες τρύπες και οδηγούνται μετά από 8 χιλιόμετρα υπόγειας διαδρομής στις πηγές του Λάδωνα πίσω από το βουνό Σαΐτας πριν το χωριό Λικούρια! Η μυθολογία υποστηρίζει ότι ο Ηρακλής έφτιαξε αυτές τις καταβόθρες και βέβαια όποτε έχουν φράξει στο παρελθόν (όπως το 1810) το οροπέδιο έχει μετατραπεί σε λίμνη.
Αρχικά, προσπαθήσαμε να πάμε στις δύο καταβόθρες που είναι δίπλα δίπλα και η πρόσβαση σε αυτές περιλαμβάνει λίγο χώμα. Δυστυχώς, στην προσπάθειά μας να κόψουμε δρόμο βρεθήκαμε να κάνουμε πάνω κάτω στα χωράφια και αυτό δεν είναι ευχάριστο για το CB...



Έτσι, ανακρούσαμε πρύμνα και μέσω Μεσινού και Μοσιάς κατευθυνόμαστε προς Μάτι. Στο σημείο αυτό πρέπει να είναι κανείς προσεκτικός γιατί η τρίτη και πιο εύκολα επισκέψιμη καταβόθρα είναι κρυμμένη στα δεξιά μας πίσω από ένα μεγάλο βράχο. Μόλις δείτε μια στάνη στα αριστερά σας σταματήστε και περπατήστε 3 λεπτάκια. Όλες οι καταβόθρες είναι περιφραγμένες για να μην πέφτουν μέσα ζώα.

Οι εικόνες δεν μπορούν να αποδώσουν την αίσθηση του άγνωστου που κρύβουν αυτές οι οπές στο έδαφος.





Το τοπίο πανέμορφο.



Συνεχίζουμε προς Μάτι και στην πρώτη διασταύρωση στρίβουμε δεξιά για Αχλαδιές και Αμυγδαλιές δύο μικρούς οικισμούς. Έχουμε πια στα αριστερά μας το βουνό και δούμε λίγη άπλα παίρνουμε τον χωματόδρομο αριστερά κινούμενοι πάντα παράλληλα με το βουνό. Σε 1000 μέτρα είμαστε μπροστά σε δύο παράξενα πέτρινα κτίσματα. Είναι οι άλλες δύο καταβόθρες.



















Προηγούμενοι επισκέπτες;

Φεύγουμε από το οροπέδιο του Φενεού ακολουθώντας έναν δρόμο πρόσφατα ασφαλτοστρωμένο. Περνούμε από τα χωριά Μάτι, Διακόπι, Λίμνη, Χωτούσα και καταλήγουμε στη Βλαχέρνα πάνω στο δρόμο Λεβίδι-Βυτίνα. Απομονωμένη και άγρια η διαδρομή Μάτι-Διακόπι μου άρεσε πολύ. Κάθε φορά που περνώ από τη Βλαχέρνα το μάτι μου μόλις που προλαβαίνει να δει μια πινακίδα για Παναγιά Βλαχερνών προς έναν χωματόδρομο που ανεβαίνει ζόρικα προς την κορυφή του παρακείμενου βουνού Καστανιά (1200 μέτρα). Ήρθε η ώρα να πάω. Παρκάρουμε το CB -αρκετά το κουράσαμε- και με δικάβαλο DRZ ανεβαίνουμε προς το πρώην μοναστήρι
"Εις το «Μοναστηράκι» αυτό της Καστανιάς, εντός κοίλου σπηλαίου εις υψόμετρον 1200μ. ασκήτευσεν ο ιδρυτής του, ιερομόναχος Λεόντιος το όνομα, από την Στεμνίτσαν της Γορτυνίας, της οικογένειας των Πασομεναίων. Πότε ακριβώς ασκήτευσε δεν είναι γνωστόν. Ουδέν λείψανον και σχετικόν στοιχείον της παλαιάς Μονής υπάρχει, πλην του τάφου του, που ευρίσκεται εις το μέσο του σημερινού Ναού και της Αγίας Εικόνος." (από το site που παραθέτω παραπάνω).





Φοβερή θέα-αεροπλανική.

Επιστρέφουμε στον κεντρικό και ελάχιστα πιο κάτω στρίβουμε στον περίφημο 111 τον οποίον ακολουθούμε μέχρι τη διασταύρωση για Δάφνη και τεχνητή λίμνη Λάδωνα.
Λίγο πριν τη Δάφνη μια ταμπέλα μας ενημερώνει για τρίτοξο γεφύρι στα 2χλμ αριστερά μας. Εννοείται ότι στρίβουμε και πράγματι σε ένα μικρό (το καλοκαίρι) ποταμάκι βρίσκουμε αυτό το όμορφο γεφύρι. Το ποταμάκι λέγεται Πάος και είναι παραπόταμος του λάδωνα.









Επόμενος, και τελικός για σήμερα, στόχος η λίμνη και ένα όμορφο μέρος για να στήσουμε τη σκηνή μας. Πρόκειται για το μοναδικό ταβερνάκι που βρίσκεται πάνω στη λίμνη και είναι 2-3 χιλιόμετρα μετά το χωριό Μουριά.





Ώσπου να φάμε, να στήσουμε τη σκηνή και να τα πούμε με τον Γιάννη καταφθάνει ο Βλάσσης. Με τα φώτα xenon που έχει βάλει είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι έρχεται ενώ απέχει 2-3 έτη φωτός από εμάς. Το τι γέλιο ρίξαμε μέχρι να μας πάρει ο ύπνος δεν περιγράφεται.

Είναι απόλαυση να ξυπνά κανείς και μόλις ανοίγει την πόρτα της σκηνής να αντικρίζει τέτοιο τοπίο.





Καφεδάκι, κουβεντούλα και συζήτηση για το πως θα πάει η μέρα καλύπτουν το επόμενο δίωρο. Η ζέστη κάνει αισθητή την παρουσία της και αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε. Πρώτος στόχος να βρούμε ένα γεφύρι του Λάδωνα που κάπου μετά το φράγμα.



Πριν, όμως, θα αντιγράψω λίγα στοιχεία για τη λίμνη του Λάδωνα από το http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/places/ladon.htm

"Ένα από τα αξιοθέατα της Αρκαδίας είναι το φράγμα του ποταμού (120 χλμ. από Τρίπολη). Το φράγμα δημιούργησε σε μια χαράδρα του βουνού Αφροδίσιου τεχνητή λίμνη μεγίστου μήκους 15 χιλιομέτρων και επιφάνειας 6.000 στρεμμάτων. Το φράγμα έχει χτιστεί στη θέση Πήδημα, σε υψόμετρο 420 μέτρων. Το τοπίο της λίμνης είναι επιβλητικό και το φυσικό περιβάλλον παρθένο.

Η κατασκευή του υδροηλεκτρικού σταθμού της ΔΕΗ, κοντά στο χωριό Βούτσης, άρχισε το 1950. Το 1955 αποπερατώθηκε η κατασκευή του φράγματος και των εγκαταστάσεων και ο σταθμός άρχισε να λειτουργεί με δύο ηλεκτρογεννήτριες συνολικής ισχύος 70.000ΚW. Ήταν μια από τις πρώτες μεγάλες μονάδες παραγωγήγς ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα. Το φράγμα έχει μήκος 104μ. και ύψος 55μ. και συγκεντρώνει 50.000.000 κυβικά μέτρα νερού. Το νερό αυτό διοχετεύεται στους υδροστροβίλους των δύο ηλεκτρογεννητριών του υδροηλεκτρικού εργοστασίου με σύραγγα μήκους 8.620μ. και διαμέτρου 3.9μ. - της μεγαλύτερης στο είδος της στην Ελλάδα. Η μέση ολική ετήσια ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται από το σταθμό είναι 350.000.000 KWh. Σημαντικό μέρος της δαπάνης που απαιτήθηκε καλύφθηκε από ιταλικές πολεμικές αποζημιώσεις. Το νερό του φράγματος, μετά τη χρησιμοποίησή του για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, εκβάλλει εμπρός από το εργοστάσιο και επιστρέφει στην κοίτη του Λάδωνα για να χρησιμοποιηθεί εκ νέου για τη γεωργική παραγωγή."



Ψάχνω να βρω δρόμο για το γεφύρι στην αριστερή πλευρά του ποταμού μετά το φράγμα με βάση κάποιες θολές πληροφορίες που έχω και το αποτέλεσμα είναι: ένα CB 500 παρκαρισμένο στην αρχή ενός χωματόδρομου, ένα DRZ δικάβαλο και ένα CBF 1000 με έναν τρελό να αλωνίζει πάνω κάτω σε χωματόδρομους. Το γεφύρι δεν είναι εκεί. Τα παιδιά δεν με δείρανε. Τουλάχιστον βρήκαμε ένα γραφικό ξωκλήσι με πηγή με άφθονο νερό, μέρος ιδανικό για camping μια άλλη φορά.





Επιστρέφουμε προς το φράγμα και κατευθυνόμαστε προς Βάχλια και Δήμητρα, δύο όμορφα χωριά της περιοχής. Στο δρόμο έχουμε μια αναπάντεχη συνάντηση.





Φτάνοντας στη Δήμητρα η αλήθεια είναι ότι έχουμε βράσει. Η στάση στην πλατεία είναι μεγάλη ανακούφιση. Νερά, καφέδες και πορτοκαλάδες απαραίτητα. Ρωτώ για το γεφύρι στο μαγαζί. Πάει, λέει, καλός χωματόδρομος μέχρι κάτω. Το μάτι μου λάμπει, ο Βλάσσης θα έρθει το ξέρω, ο Γιάννης θα αράξει. Ο δρόμος κατηφορίζει, αρχικά τσιμέντο, μετά χώμα, μετά λίγο φαρδύτερος από μονοπάτι, ο Βλάσσης πάντα στους καθρέφτες μου. Σε μια διασταύρωση πάω δεξιά, βλακεία όπως αποδείχθηκε. Σύντομα βρισκόμαστε σε ένα κατηφορικό στενό δρομάκι γεμάτο κοτρώνες. Ακολουθεί διαβούλευση. Το CBF δεν γυρνάει εδώ με τίποτα, άρα προχωράμε. Λίγο πιο κάτω και ενώ πλησιάζουμε σε ένα μικρό πλάτωμα ακούω έναν υπόκωφο ήχο και γυρνώντας βλέπω CBF και Βλάσση μέσα σε ένα θάμνο. Όλοι και όλα είναι καλά, το σηκώνουμε και ξαποσταίνουμε στο πλάτωμα. Ο Βλάσσης μου λέει να συνεχίσω για να δω τι γίνεται. Πράγματι, φεύγω και αφού ουσιαστικά κινηθώ μέσα σε ένα κτήμα και κάτι βράχια βρίσκω το δρόμο που θα έπρεπε να είχαμε πάρει αν είχα στρίψει αριστερά.

Από εκεί το γεφύρι απέχει ούτε 500 μέτρα. Είναι εκπληκτικά φαρδύ, όπως μπορείτε να δείτε από τις φωτογραφίες και βρίσκεται σε ένα ειδυλλιακό τοπίο. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ πόσοι άνθρωποι περνούσαν κάποτε από εδώ και πόσο έρημο είναι πια.

Με το που περνώ στην απέναντι πλευρά με τα πόδια και ετοιμάζομαι να κατέβω στην όχθη, η άκρη του ματιού μου πιάνει κάτι μεγάλο και ζωντανό να είναι στη βάση του γεφυριού στα αριστερά μου. Με το που το κοιτάζω -λίγο τρομαγμένος μέχρι να καταλάβω τι είναι- αυτό το υπέροχο μεγάλο γεράκι μου έχει ρίξει μια ματιά, έχει ανοίξει τα φτερά του και έχει απογειωθεί, ούτε 2 μέτρα μακριά μου. Μαγεία. Εννοείται ότι φωτογραφία ούτε που πρόλαβα να σκεφτώ να βγάλω.

Είπαμε, πλατύ το γεφύρι!



Επιστρέφω στον Βλάσση ο οποίος είναι έτοιμος για την ανάβαση του κροκαλόδρομου και με λίγη βοήθεια πράγματι ανεβαίνει μια χαρά. Στη Δήμητρα ένα παιδάκι που γλυκοκοιτάζει τις μηχανές μας από την ώρα που πήγαμε στέλνει τη μητέρα του να μας ζητήσει να το πάμε μια βόλτα γύρω γύρω στην πλατεία. Πώς να αρνηθείς κάτι τέτοιο; Πρέπει να ήταν το μόνο πλάσμα στη Γη που χάρηκε τόσο σαν συνεπιβάτης στο DRZ.

Επόμενος στόχος η Κοντοβάζαινα και κάθε είδους φαγητού που κρύβεται εκεί!
Στη διαδρομή Δήμητρα-κοντοβάζαινα βλέπω πινακίδα για Προφήτη Ηλία και χωματόδρομο να ανεβαίνει. Ώπα, εδώ είμαστε! Προφήτης Ηλίας ίσον κορυφή ίσον ωραία θέα. Συνεννοούμαστε με τα παιδιά να συνεχίσουν προς Κοντοβάζαινα και να κάτσουν όπου θέλουν. Η διαδρομή όχι πάνω από 3-4 χιλιόμετρα ανεβαίνει στριφογυριστά μέχρι ένα μικρό εκκλησάκι και ένα σημείο πανοραμικής θέας. Το χωριό Δήμητρα και το φαράγγι του Λάδωνα είναι στα πόδια μου.





Κατεβαίνοντας προς τον κεντρικό δρόμο το DRZ κάνει το εξής αμίμητο, κολλάει το γκάζι στο τέρμα και κακήν κακώς το σβήνω με το kill switch. Μετά αρνείται να πάρει. Χμ........ Λίγες μέρες πριν, έχω κάνει διάφορες επεμβάσεις στο καρμπυρατέρ. Προφανώς κάπου εκεί είναι το πρόβλημα (έχει γίνει κάποια πατάτα). Ψάχνω και βλέπω αφενός ότι δεν έχει πατήσει καλά από τα δεξιά στον σύνδεσμο με τον κύλινδρο και αφετέρου ότι για αυτό το λόγο έχει στριμωχτεί ένα μικρό μοχλάκι στο καρμπυρατέρ το οποίο μεταφέρει την κίνηση από το ράουλο στο σλάιντ. Μαααααάλιστα.

Κάνω πρόχειρα ότι μπορώ, παίρνει εμπρός και φεύγω να βρω τα παιδιά. Λίγα μέτρα παρακάτω το καρμπυρατέρ ξανακολλάει αλλά δεν δίνω σημασία. Πάω με τέρμα γκάζι και πριν τις στροφές το σβήνω με το Kiil switch και πάλι τα ίδια στην ευθεία. Μην αρχίσετε να με ξεφωνίζετε, ήταν μόνο 3 χιλιόμετρα και ήθελα να βρω μια σκιά να το φτιάξω με την ησυχία μου.

Πράγματι, στην Κοντοβάζαινα βρίσκω τα παιδιά κάτω από τα υπέροχα πλατάνια -δυστυχώς κανένα μαγαζί δεν ήταν ανοικτό- και το επισκευάζουμε σε ελάχιστο χρόνο. Η πείνα έχει κάνει έντονη την παρουσία της και ο Βλάασης ρίχνει ιδέα για Τριπόταμα και πεστροφοτροφείο! Μέσααααααα.

Πρόβατα αναζητούν σκιά μέσα στο καταμεσήμερο.



Ανεβαίνουμε το όρος Αφροδίσιο με τις λίγες παμπάλαιες καστανιές που συνθέτουν το δάσος της Μπαρμπούς κοντά στην κορυφογραμμή του και τα ερείπια από τα λουτρά της Αφροδίτης ακριβώς στο σημείο που ο δρόμος αρχίζει να κατηφορίζει προς τον 111. Φτάνουμε στα Τριπόταμα και απολαμβάνουμε εξαιρετικές πέστροφες δίπλα στον Ερυμάνθιο ποταμό.





Στην απέναντι όχθη και πάνω σε ένα λοφάκι βλέπουμε τα τείχη της αρχαίας Ψωφίδος και μια επίσκεψη επιβάλλεται. Δυστυχώς, παρά τις έρευνες δεν έχει βρεθεί το θέατρο που αναφέρει ο Παυσανίας που πέρασε από εδώ τον 2ο αιώνα μ.Χ.



Γεφυράκι στα Τριπόταμα δίπλα στον 111.

Τελευταίος στόχος για αυτή τη μέρα είναι το γεφύρι της Κυράς αν και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα το δω.
Για να πάτε στο γεφύρι της κυράς πρέπει όπως κινείστε από Πουρναριά προς Μυλιά να στρίψετε αριστερά στο σημείο με τη σχετική πινακίδα. Μην σας ξεγελάσει η μαύρη άσφαλτος και το ωραίο στροφιλίκι, μετά από λίγο γίνεται χώμα!
Σε λίγο βλέπετε το σημείο που ο Λάδωνας παύει να είναι ποτάμι και γίνεται...λίμνη! Ανάλογα με την εποχή μπορεί να βλέπετε μόνο λίμνη ή μόνο ποτάμι. Στην πρώτη περίπτωση το γεφύρι της κυράς είναι κάτω από τα νερά και δεν φαίνεται. Αυτό συνέβη και σε μένα.

Βρίσκεται κάπου εκεί μέσα...



...και κάπου μπροστά από τη γέφυρα που έχει κτιστεί πριν περίπου μια δεκαετία...



Δίπλα στη γέφυρα υπάρχει ακόμα το καρέλι (πλωτό μέσο που κινείται με σύρματα) με το οποίο επικοινωνούσαν τα χωριά της απέναντι όχθης με τον υπόλοιπο κόσμο μέχρι να γίνει η τσιμεντένια γέφυρα, δηλαδή για δεκαετίες!



Λίγα λόγια για το γεφύρι από το http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/culture/gefyria/lad_kyr.htm
Είναι πεντάτοξο. Τα δύο πρώτα τόξα χτίστηκαν επί Φραγκοκρατίας. Επί Τουρκοκρατίας αργότερα προστέθηκαν τα άλλα δύο τόξα και το 1908 κτίστηκε το πέμπτο τόξο. Σύμφωνα με την παράδοση χορηγός του γεφυριού ήταν η «Κυρά» της Άκοβας. Έρχόταν από το Βυζίκι που ήταν η βαρωνία της και έπρεπε να περάσει το ποτάμι τότε διαπίστωσε, πως οι ξύλινοι κορμοί που το γεφύρωναν είχαν παρασυρθεί από τα ορμητικά νερά του ποταμού. Έτσι έδωσε εντολή με δικά της έξοδα να χτιστεί το πέτρινο γεφύρι.

Δύο φωτογραφίες από παλιότερη επίσκεψη.





Η επιστροφή στο ταβερνάκι έχει μια δυσάρεστη έκπληξη. Η σκηνή έχει παρασυρθεί από μια ξαφνική ριπή ανέμου (πόσο βλάκας μπορεί να είμαι και να μην την έχω στήσει καλά;) και έχει σπάσει η μια μπανέλα σκίζοντας και την τέντα. Επισκευάζουμε πρόχειρα την 14χρονη ηρωική σκηνούλα και απολαμβάνουμε μεζεδάκια, φαγητό και φιλική κουβεντούλα μέχρι τις 3.

Τρίτη και τελευταία μέρα της εκδρομής μας. Μαζεύουμε τα συμπράγκαλά μας, πίνουμε ένα καφεδάκι και συζητούμε τι θα κάνουμε.
Ο Γιάννης θα πάει στο Κρανίδι, ο Βλάσσης θα γυρίσει στην Εύβοια και εγώ Αθήνα. Πού να χωρίσουμε (και γιατί να χωρίσουμε, περνούμε τόσο ωραία )





Εντάξει, τα έχει κάνει τα ταξιδάκια του το CBF...



Από το χωριό Δάφνη αντί να συνεχίσω προς 111 ακολουθώ τις πινακίδες για rafting-kayak και κινούμαι για αρκετή ώρα παράλληλα με το ποτάμι. Μετά γίνεται βατότατος χωματόδρομος και τελικά καταλήγει στον 111 όπου συναντιέμαι με τα παιδιά που έχουν πάει για βενζίνη.



Δεν μένουμε πολύ στον 111, ζήτω οι εναλλακτικές διαδρομές! Στρίβουμε αριστερά προς Σκοτάνη - Αμυγδαλιά - Κάτω Δρυμό. Μικρά και εκτός κεντρικού δικτύου χωριά με λίγους κατοίκους αλλά προσεγμένα. Κάπου εκεί ένα τεράστιο έντομο (γνωστό και ως σερσένι) τσιμπά τον Βλάσση στο πρόσωπο και τρέχουμε σε φαρμακείο στην Κλειτορία για τη σχετική φροντίδα. Ένα καφεδάκι στο μαγευτικό Πλανητέρο είναι ότι πρέπει πριν αποχωριστούμε.





Λίγα μέτρα πιο εκεί μέσα από τα βράχια πηγάζει ο Αροάνιος



Αξέχαστο πλατανόδασος



Στο σημείο αυτό αποχωριζόμαστε με τον Γιάννη ενώ ο Βλάσσης πιθανώς θα με συναντήσει στη λίμνη Φενεού αλλά θα πάει από άσφαλτο ενώ εγώ θα ανέβω προς το διάσελο του κυνηγού. Φεύγω από το Πλανητέρο και πριν πάω προς το διάσελο στρίβω για το χωριό Άρμπουνας. Δεν είναι ιδιαίτερα όμορφο, ή για την ακρίβεια κάποτε ήταν αλλά τώρα είναι παρατημένο αλλά έχει θέα προς το Χελμό.

Απέναντι το χωριό Μάζι (Ελατόφυτο).



Χελμός



Κοιλάδα του Αροάνιου



Μετά τον Άρμπουνα αναζητώ τη σκήτη Παπουλάκου.

Αντιγράφω από http://www.kleitoria.gov.gr/Default.aspx?tabid=321
"Πρόκειται για μια μικρή Μονή χτισμένη σε μια πανέμορφη γωνιά. Την έκτισε το 1830 ο Αρμπουνιώτης Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος γνωστός και ως Παπουλάκος, ο οποίος έμεινε στην ιστορία για τις προφητείες και τα καυστικά σχόλια κατά του Όθωνα. Υφίσταται ως διατηρητέο ιστορικό μνημείο σε ένδειξη αναγνώρισης της μεγάλης προσφοράς του ιδρυτή της σε καιρούς χαλεπούς."



Επιστρέφω στο χωματόδρομο που ανηφορίζει προς το διάσελο του κυνηγού, το μόνο πέρασμα ανάμεσα σε Χελμό και Ντουρντουβάνα. Το μέρος είναι πανέμορφο και άγριο. Δυστυχώς, άγριες είναι και κάποιες ιστορίες που εκτυλίχθηκαν εδώ την εποχή του εμφυλίου. Το χειμώνα του 1949 πολλοί αντάρτες άνδρες και γυναίκες άφησαν την τελευταία τους πνοή εκεί, μέσα σε τρομερές καιρικές συνθήκες προσπαθώντας να περάσουν στην Κορινθία (στο οροπέδιο του Φενεού) από το μόνο σχετικά αφύλακτο πέρασμα από τον στρατό.



Η ιστορία έχει αντιστοιχία και από την "άλλη πλευρά". Σε λίγο...

Στο μεταξύ το DRZ φτάνει στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής και αρχίζει την κατάβαση προς λίμνη Φενεού.



Κάποια στιγμή στα αριστερά μια πινακίδα μας στέλνει προς "Τρύπα".



Σε λιγότερο από 300 μέτρα ο δρόμος σταματά σε ένα εκκλησάκι και οι πινακίδες δείχνουν προς ένα μονοπάτι. 10 λεπτά αργότερα βρισκόμαστε σε ένα μέρος με πανέμορφη θέα και απάνθρωπη ιστορία.



Ανάμεσα στα βράχια υπάρχει ένα μικρό άνοιγμα, περίπου 1 επί 1 μέτρα.



Εδώ το 1944 ρίχθηκαν τα πτώματα αρκετών Ελλήνων που είχαν εκτελεστεί από μέλη της ΟΠΛΑ. Τα οστά ανασύρθηκαν σχετικά πρόσφατα από σπηλαιολογική ομάδα και τα ονόματα υπάρχουν σε πλάκες μέσα στο εκκλησάκι που προανέφερα. Περισσότερα στο http://users.ntua.gr/paneios/tripafeneou.htm

Μέσα σε λιγότερο από 20 λεπτά είδα με τα μάτια της φαντασίας μου θύματα και από τις δύο πλευρές. Δεν μπορώ να κάνω λόγια αυτά που αισθάνομαι. Ο άνθρωπος είναι ικανός για τα υψηλότερα και για τα χαμηλότερα. Ελπίζω να μαθαίνει από την ιστορία του (αν και αμφιβάλλω).



Η λίμνη Φενεού και στο βάθος η Ζήρεια.



Βρεθήκαμε με τον Βλάσση στη λίμνη αλλά το τσίμπημα του είχε προκαλέσει αλλεργία και χωρίσαμε γρήγορα. Η επιστροφή ήταν βαρετή και ζεστή.
Μια τελευταία φωτογραφία από τον Ισθμό και

Πρέπει να περάσατε πολύ ωραία!! Ωραία μέρη και εικόνες!!!
Δεν ανοίγουμε κάνα χάρτη για το 3ήμερο τώρα;!

OK!!! Για άλλη μια φορά περιγραφικό και φωτογραφικό ρεσιτάλ