Παίρνω τα βουνά -- Δίρφη

Εκτός από τις βόλτες με μηχανή μας αρέσει να παίρνουμε και τα βουνά. Και ευτυχώς η περιοχή μας (κεντρική Εύβοια) έχει αρκετές και ωραίες επιλογές. Κατ’ αρχήν πολύ κοντά μας βρίσκεται το ελληνικό «Μικρό Φούτζι» η Δίρφη με ψηλότερη κορυφή τη Δέλφη(1743). Ο κώνος δίνει την αίσθηση ότι πρόκειται για ηφαίστειο αλλά δε βρήκα πουθενά κάτι που να υποδηλώνει ότι ήταν κάποτε ενεργό ηφαίστειο, οπότε το σχήμα μάλλον είναι συμπτωματικό.

Υπάρχουν 2 διαδρομές που μπορεί να ακολουθήσει κανείς για να φτάσει στην κορυφή. Το Σάββατο 23 Μάρτη ανεβήκαμε από τη βορειοδυτική πλευρά οπότε με αυτή τη διαδρομή θα ξεκινήσω την περιγραφή.

Ακολουθεί ένας χάρτης της πορείας που ακολουθήσαμε.


Tο ξεκίνημα έγινε από το σχετικά νέο, αλλά παντελώς παρατημένο καταφύγιο που βρίσκεται στο δρόμο που οδηγεί από το χωριό Άγιος Αθανάσιος στο χωριό Γλυφάδα (πρώην Τσέργιες). Αμέσως μετά το διάσελο και με το που ξεκινάει η κατηφόρα φεύγει δεξιά ένας ασφαλτοστρωμένος δρόμος που τερματίζει μετά από 500μέτρα στο εν λόγω καταφύγιο. Η θέα προς τον Ευβοϊκό είναι απλά μαγευτική. Το καταφύγιο δεν είναι τυχαία χτισμένο εκεί. Στο σημείο αυτό καταλήγει το μονοπάτι που διασχίζει το φαράγγι της Αγάλης και που ξεκινάει στον Άγιο Αθανάσιο. Όταν διανοίχθηκε το συγκεκριμένο μονοπάτι φτιάχτηκαν 2 φινλανδικού τύπου σπιτάκια ένα στην είσοδο και ένα στην έξοδο του φαραγγιού. Υποθέτω ότι στόχος ήταν να παρέχουν πληροφορίες, ίσως και να παίξουν το ρόλο του αναψυκτηρίου ή και καταφυγίου για τους επισκέπτες. Δεν έπαιξαν ποτέ αυτόν το ρόλο, απλά αφέθηκαν στην μοίρα τους. Τελικά προφανώς ο μόνος σκοπός που επετέλεσαν ήταν να κάνουν κάμποσες χιλιάδες ευρώ πλουσιότερους τους εργολάβους, του προμηθευτές και τις λοιπές αναπτυξιακές δυνάμεις της χώρας. Περισσότερα πάνω στο θέμα όταν θα περιγράψω τη διαδρομή μέσα από το ίδιο το φαράγγι της Αγάλης σε μελλοντικό επεισόδιο. Stay tuned που λένε και οι ξένοι....


Αν ζουμάρετε στο χάρτη θα δείτε από ποιό σημείο αρχίσαμε εμείς την ανάβαση. Δεν υπάρχει καμία σηματοδότηση οπότε υπάρχουν και εναλλακτικές επιλογές αλλά μάλλον αυτή είναι η ευκολότερη για να ξεκινήσει κανείς να ανεβαίνει. Στην ουσία σκοπός είναι να προσεγγίσουμε τη ράχη του βουνού και στη συνέχεια ράχη ράχη να φτάσουμε στην κορυφή.

Μας πήρε 2μιση ώρες από το πάρκινγκ ως την κορυφή ΑΛΛΑ το πρώτο μισάωρο και το τελευταίο μισάωρο ήταν βασανιστήριο. Την πρώτη μισή ώρα ανεβαίνουμε μια αρκετά ανηφορική πλαγιά. Αρχικά το ας πούμε μονοπάτι είναι ευδιάκριτο, δεν έχει σημάδια αλλά είναι πατημένο οπότε δε μπορεί να το μπερδέψει κανείς. Προς το τέλος του, όταν πια φτάνουμε στη ράχη είναι λίγο φλου, απ’όπου θες πας, άλλωστε σκοπός είναι να βγεις στη ράχη. Φτάνοντας στη ράχη η θέα και προς το Αιγαίο και προς τον Ευβοϊκό είναι συγκλονιστική.


Tip : Αν έρθετε εδώ τον Ιούλιο, ο τόπος είναι γεμάτος τσάι του βουνού. Η Δίρφη φημίζεται για το μυρωδάτο τσάι της οπότε μπορείτε να μαζέψετε και για τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Έχω την εντύπωση ότι γενικά απαγορεύεται να μαζεύει τσάι ή ρίγανη (;) κανείς από τη νομοθεσία. Ιδίως αν ανέβει κανείς από τη μεριά του καταφυγίου της Δίρφης (βλ. περιγραφή παρακάτω), έχουν γεμίσει τον τόπο οι ντόπιοι με ταμπέλες και τεράστιες επιγραφές στους βράχους που γράφουν ότι απαγορεύεται το μάζεμα του τσαγιού και τον σχετικό νόμο. Στην Κρήτη υπάρχει το φαινόμενο με τους δροσουλίτες, εδώ σε εμάς έχουμε τους Παπουλίτες-Γιαγιουλίτες (χα χα χα). Έρχεσαι μέσα στην ερημιά ξημερώματα, να απολαύσεις τη δροσιά, κοιτάς τις πλαγιές και εκεί που περιμένεις να δεις γίδια ή πρόβατα να βόσκουν, τι βλέπεις; Βλέπεις τσεμπέρια, η πλαγιά γεμάτη τσεμπέρια, «Σούπερ Γιαγιάδες και Παππούδες» αλλά και νεώτεροι ντόπιοι ορμάνε αξημέρωτα ακόμη πάνω στο βουνό και μαζεύουν σακιά από τσάι για να το πουλήσουν στο τοπικό παζάρι της Στενής. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο αν σε πετύχουν να κόβεις τσάι ή ρίγανη σε αγριοκοιτάνε και πιθανόν να σου κάνουν και παρατήρηση, την ίδια στιγμή που κουβαλάνε από 2 σακιά τσάι στην πλάτη οι ίδιοι. Πάντως μετά από ενδελεχή μελέτη πάνω στο θέμα, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι σε αυτή την πλευρά του βουνού, προβλήματα δε θα βρείτε, μπορείτε να μαζέψετε λίγο τσαγάκι για προσωπική χρήση.


Που είχα μείνει; Α ναι! Mόλις βγει κανείς πάνω στο διάσελο, τα πράγματα είναι απλά. Ακολουθεί κανείς τη ράχη ανάμεσα στις δύο πλαγιές. Δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές. Υπάρχουν και διάσπαρτα φωσφοριζέ κεραμιδί και κίτρινα ορειβατικά σημάδια σε βράχους. Η θέα είναι καταπληκτική.




Αυτό συνεχίζεται για 1μιση ώρα, ανηφορικά μεν, όχι κάτι ιδιαίτερο δε. Κατά τόπους έχει και κάτι ψιλοσάρες και λίγο σκαρφάλωμα αλλά όχι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο.


Κάποια στιγμή σταματάμε να κινούμαστε στη ράχη και βγαίνουμε σε πλάτωμα με μεγάλες δολίνες. Από εδώ και πάνω αρχίζει η τελική ανάβαση στην κορυφή.


Αυτό το κομμάτι είναι κουραστικό. Περίπου μισή ώρα ζόρικη ανηφόρα, αλλά η θέα από την κορυφή αποζημιώνει.


Η κορυφή είναι γεμάτη δολίνες (καθιζίσεις του εδάφους) αλλά και συντρίμμια πολεμικού αεροπλάνου και συγκεκριμένα F4 Phantom. Τον Ιούνιο του 2002 F4 Phantom που συμμετείχε σε άσκηση απόκρυψης από τα radar έπεσε στην κορυφή προφανώς στην προσπάθειά του να περάσει όσο το δυνατόν χαμηλότερα ώστε να μην εντοπιστεί από τα radar. Συντρίμμια υπάρχουν παντού σε μεγάλη έκταση. Είναι άσχημο το συναίσθημα να περπατάς ανάμεσα σε στραπατσαρισμένα κομματάκια μετάλλου ξέροντας ότι εκεί μέσα σε μια στιγμή χάθηκαν δύο άνθρωποι.


Μια φορά και έναν καιρό όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία στην Σκύρο, είχαμε άσκηση. Και μας έστειλαν με έναν ακόμη δόκιμο στην κορυφή ενός λόφου που ήταν κοντά στο αεροδρόμιο να κάνουμε τους παρατηρητές. Το σενάριο έλεγε ότι είχαν βομβαρδιστεί τα ραντάρ και εμείς, τα φυλάκια στους γύρω λόφους, θα ειδοποιούσαμε την αεράμυνα του αεροδρομίου για τυχόν αεροπλάνα που έρχονταν. Έχουμε εφοδιαστεί με κονσέρβες, φραπέδες, αντιηλιακά και όλα τα χρήσιμα υπηρεσιακά αξεσουάρ και ανεβαίνουμε πρωί πρωί με τη δροσούλα στο βουνό. Ήδη από το πρώτο δίωρο τα έχουμε τσακίσει όλα, τα έχουμε φάει όλα και είμαστε σε κατάσταση ναρκωμένου πύθωνα μετά το φαί. Έχουμε αναφέρει και κάτι αεροπλάνα που είναι εκτός τομέα, τα πράγματα δε φαίνεται να έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οπότε το έχουμε ρίξει στο bird-watching. Σιγά μη μας ξέφευγε εμάς αεροπλάνο, ήμασταν σίγουροι ότι το έχουμε το θέμα. Μιλάμε για τους απόλυτους φρουρούς-παρατηρητές. Και ξαφνικά από τη διπλανή χαράδρα, από το πουθενά λέμε, ούτε τον είχαμε δει ούτε τον είχαμε ακούσει, εμφανίζεται να βγαίνει κάθετα από τη χαράδρα F5. Χεστήκαμε πάνω μας, ο τύπος πέρασε τόσο κοντά που τον είδα μέσα στο κόκπιτ να έχει λιώσει στο γέλιο που μας κατατρόμαξε........μέχρι να πιάσουμε εμείς τον ασύρματο αυτός το είχε ανατινάξει το αεροδρόμιο. Την επόμενη μέρα κατάλαβαν ότι δεν κάνουμε για παρατηρητές οπότε με έβαλαν σε ένα Rheinmetall (με κινητήρα δίχρονο wankel παρακαλώ)στην άκρη του διαδρόμου να πυροβολώ τα αεροπλάνα που μας επιτίθονταν. Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που παρασυρμένος από την έξαψη της μάχης πυροβόλησα το κέντρο ελέγχου πυρών που ήταν στο λόφο (ακολουθώντας παθιασμένα) ένα «εχθρικό» αεροπλάνο οπότε και άκουσα από τα ακουστικά το αξέχαστο :«μπράβο μπιπ, μας ανατίναξες όλους, τα σημαιάκια γιατί στα βάλαμε;» Μάλλον δίκιο είχαν, και δε με ξαναπήραν σε άσκηση στη μάχη.

Πίσω στα δικά μας. Πάνω στην κορυφή, δε χορταίνουμε τη θέα. Δεν υπάρχει ούτε συννεφάκι στον ουρανό οπότε έχουμε ορατότητα απεριόριστη. Πιάτο οι Σποράδες και τα γύρω νησάκια, πιάτο η Σκύρος, ο Παρνασσός και η Οίτη διαγράφονται ξεκάθαρα με τις χιονισμένες κορφές. Επίσης φαίνεται η Ζήρια στην Πελοπόννησο. Αυτά είναι αναμενόμενα, αυτό που δεν περιμέναμε ήταν αυτό που βλέπαμε βόρεια στην κατεύθυνση των Σποράδων, μια μυτερή χιονισμένη κορυφή, ίσα που φαίνεται στον ορίζοντα...προφανώς ο Άθως. Απίστευτο!!


Εδώ στην κορυφή λέγεται ότι υπήρχε στην αρχαιότητα ο ναός της Διρφύας Ήρας, σε ανάμνηση των γάμων του Δία κα της Ήρας που είχαν γίνει εδώ.


Ως γνωστό το βουνό ανοίγει την όρεξη, οπότε την πέσαμε στις σοκολάτες και κάτι τοστάκια, αγναντέψαμε κάμποσο και σιγά σιγά πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Εναλλακτικά θα μπορούσαμε να κατέβουμε προς την τοποθεσία Λειρί όπου και βρίσκεται και το καταφύγιο «Μιχάλης Νικολάου». Εμείς όμως είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο στο δρόμο για Γλυφάδα οπότε επιστρέψαμε από την ίδια διαδρομή. (Θα περιγράψω και το ανέβασμα από την εναλλακτική διαδρομή σε λίγο).


Η κατηφόρα είναι συνήθως γρηγορότερη από την ανηφόρα οπότε σε 2 ωρίτσες ήμασταν κάτω στο χώρο στάθμευσης.


Αυτή την διαδρομή προς την κορυφή είχαμε ξανακάνει στις 20 Ιανουαρίου. Τότε ξεκινήσαμε αργά και φύσαγε δαιμονισμένα οπότε τελικά δε μας έπαιρνε να βγούμε στην κορυφή. Ενδεικτικά απλά την παραθέτω :


Οδηγικό tip : Αν κανείς συνεχίσει προς το χωριό Γλυφάδα (Τσέργιες) υπάρχουν οι εξής επιλογές. Από βατό χωματόδρομο (τον έχω κάνει στο παρελθόν με το cbf και πρόσφατα με το αμάξι) μπορεί κανείς να προσεγγίσει τη Χιλιαδού και τους Στρόπωνες. Είναι ωραία και εύκολη διαδρομή με φοβερή θέα στο Αιγαίο. Επίσης μπορεί να κινηθεί κανείς βόρεια προς Λιμνιώνα. Την είχα κάνει αρκετά παλιότερα με το tdm, θυμάμαι ότι ήταν αρκετά κατσικόδρομος σε μερικά σημεία. Από το δρόμο αυτό μπορεί να προσεγγίσει κανείς και μερικές πανέμορφες παραλίες (Πετάλη, Βυθούρη,Γλυφάδα). Αυτό που δεν ξέρετε είναι ότι κοντά στο χωριό Γλυφάδα υπάρχει και ένα δρακόσπιτο. Γνωρίζετε τα δρακόσπιτα στην Όχη αλλά κατά μία εκδοχή υπάρχει και στη Γλυφάδα ένα ακόμη δρακόσπιτο.
Για περισσότερες πληροφορίες επίσκεφθείτε τηνιστοσελίδα.
http://www.dirfys.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=14&Itemid=18 (ΤΟ ΔΡΑΚΟΣΠΙΤΟ ΤΗΣ ΔΙΡΦΗΣ )

Ας δούμε τώρα την εναλλακτική διαδρομή για την κορυφή. Τη Στενή, λίγο πολύ, την γνωρίζετε οι περισσότεροι. Επίσης πολλοί θα έχετε συνεχίσει το δρόμο που διέρχεται από τη Στενή και καταλήγει Στρόπωνες-Χιλιαδού. Πολύ κοντά στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής θε δείτε αριστερά καθώς ανεβαίνετε, χωματόδρομο που καταλήγει ως το ορειβατικό καταφύγιο «Μιχάλης Νικολάου». Αυτός ο χωματόδρομος αναλόγως της εποχής είναι από τραγικός ως μια χαρά. Αν τον ακολουθήσετε μετά από μερικά χιλιόμετρα θα βγείτε στο καταφύγιο. Αν συνεχίσετε θα βγείτε στη βάση του βουνού απ’όπου και ξεκινάει το μονοπάτι για την κορυφή. Από εκεί σε 2 περίπου ώρες θα φτάσετε στην κορυφή. Η διαδρομή είναι ανηφορική και έχει και ψιλοσκαρφάλωμα αλλά είναι καλά σηματοδοτημένη.






Εγώ προσωπικά προτιμώ την άλλη που περιέγραψα προηγουμένως.

Tip : η Δίρφη θέλει προσοχή, μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα ψηλό βουνό αλλά «βγάζει» εύκολα ομίχλη και αέρα. Είναι ξερή και επομένως είναι κανείς ευάλωτος στα στοιχεία της φύσης. Έχει πολλές σάρρες και αν ξεστρατίσει κανείς είναι εύκολο να βρεθεί εγκλωβισμένος. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν υπάρξει κατά καιρούς αρκετά θύματα.

<a href="https://picasaweb.google.com/lh/photo/NMDKx1vVDwz_Wy0Tw53UXcKRDHu3ohkl9mZ7wdDpM1U?feat=embedwebsite"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-E4eI9ckbgOo/UVFsDgCfn9I/AAAAAAAAB_U/leTXAH69sQU/s640/dir3nov1229.jpg" height="360" width="640" /></a>

Ψάχνοντας στο Ιντερνετ βρήκα το εξής σχετικά με τον ορειβάτη που σκοτώθηκε στην Τύμφη πρόσφατα – Κάντε έναν κόπο να το διαβάσετε, αξίζει τον κόπο, αν και οι συνειρμοί είναι θλιβεροί :
http://epirusgate.blogspot.gr/2013/03/blog-post_5563.html

Επίσης βρήκα μια περιγραφή ανάβασης στη Δίρφη που γράφτηκε το 1931 ή 1932 (αν αυτό που αναφέρει το site είναι ακριβές). Ρίξτε του μια ματιά είναι ωραίο
ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Αυτά σχετικά με τη Δίρφη. Έχω όμως και μερικά ακόμη υπέροχα και άγνωστα στους περισσότερους μέρη στην περιοχή που αξίζει να επισκεφθείτε...οπότε πάρτε μια μικρή φωτογραφική δόση και σύντομα έρχεται το επόμενο επεισόδιο της σειράς με τίτλο : «εις το βουνό ψηλά εκεί είναι εκκλησιά ερημική...»

μπράβο, εξαιρετική περιγραφή, έχεις ένα τρόπο ... ίσως και δυο ... να τα λες. Πάντα τέτοια ωραία να κάνεις κι να τα μοιράζεσαι μαζί μας.

Όμορφα!!!!!

άψογη περιγραφή και πολύ ωραιες φωτογραφίες,μπράβο, πάντα να περνατε καλα και να μας ταξιδευετε και εμάς μαζί σας.

Κοντά στην Χαλκίδα ε?Που?
Ωραία τοπία.

Εξαιρετική περιγραφή όπως κάθε φορά απο το μοτοταξιδευτή Βλάση