Παίρνω τα βουνά -- Ταναΐδα

Αρκετοί από εσάς θα έχετε επισκεφθεί το Λιμνιώνα, ανεβαίνοντας είτε από το χωριό Σταυρό, είτε από το χωριό Κοντοδεσπότη ή και από το χωριό Μακρυμάλλη.

Όσοι έχετε κάνει τη διαδρομή ξέρετε ότι αρχικά πρέπει να ανεβείτε το βουνό, να βρεθείτε σε ένα οροπέδιο όπου βρίσκεται το εκκλησάκι του Προφήτη Ιερεμία και ακριβώς δίπλα ένα υποτυπώδες καταφύγιο για κυνηγούς και μετά από 5-6 χιλιόμετρα αντικρίζετε το Αιγαίο και ξεκινάει η κατηφόρα. Υπάρχει όμως στο δρόμο σας μια παράκαμψη (χωμάτινη) που μπορεί πολύ σύντομα να σας βγάλει σε ένα σχετικά άγνωστο οροπέδιο, στο οροπέδιο της Ταναϊδας. Υπάρχει χωματόδρομος που φτάνει ως εκεί. Μέχρι ένα σημείο είναι απολύτως βατός με οποιοδήποτε όχημα. Από εκεί και πάνω όμως τα πράγματα είναι δύσκολα για χαμηλά αυτοκίνητα και μηχανές δρόμου.



Εμείς μένουμε κοντά και έχουμε ανέβει αρκετές φορές με διάφορα οχήματα οπότε θέλαμε να κάνουμε πιο ενδιαφέρουσα την ανάβαση. Είχαμε αποφασίσει λοιπόν ότι όταν θα χιόνιζε και πρακτικά θα ήταν αδύνατο να προσεγγίσει κανείς την περιοχή οδηγώντας, να παρκάρουμε το τουτού στον κεντρικό ασφάλτινο δρόμο που καταλήγει στον Λιμνιώνα και να πάρουμε τα ποδαράκια μας, να περπατήσουμε μέχρι εκεί. Πλεονεκτήματα πολλά. Ο ασφάλτινος δρόμος δύσκολα κλείνει, και ακόμη και αν είναι πολύ πυκνή η χιονόπτωση συνήθως την επόμενη μέρα είναι ανοιχτός. Επίσης, 6 ώρες περπάτημα σε απολύτως γνωστή περιοχή, αλλά τόσο άγνωστη καθώς το χιόνι δημιουργεί υπέροχες και τόσο διαφορετικές εικόνες.


Φέτος το χειμώνα κάναμε αυτό το περπάτημα 2 φορές, και δοκιμάσαμε και διαφορετική αφετηρία και διαδρομή τη 2η φορά, οπότε θα παραθέσω χάρτες και μικρή περιγραφή και για τις 2.


Μπορείτε να δείτε και στον χάρτη που παρκάραμε. Μετά το εκκλησάκι του προφήτη Ιερεμία (και το εργοτάξιο της Λαρκο) συνεχίζουμε στον ασφάλτινο δρόμο για 2,4 χιλιόμετρα. Στα 2,4 χλμ θα δείτε να φεύγει δεξιά σας και λοξά προς τα πίσω χωματόδρομος. Από εκεί ξεκινάει η βόλτα μας. Από εκεί μέχρι την Ταναΐδα είναι γύρω στα 10 χιλιόμετρα.

Πληροφοριακά να αναφέρω ότι αυτός ο χωματόδρομος συναντάει τελικά τον ασφάλτινο δρόμο που πηγαίνει από την Πλατάνα στην Άτταλη. Κινείται μέσα σε ελατοδάσος στο μεγαλύτερο κομμάτι του και κατά διαστήματα έχει κανείς φοβερή θέα προς τον Ευβοϊκό.


Κάποια στιγμή θα δούμε αριστερά να φεύγει με ανηφορική κατεύθυνση μικρότερος χωματόδρομος. Αυτός είναι που οδηγεί στο οροπέδιο Ταναΐδας. Εκεί (στο οροπέδιο) υπάρχει και το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων.


Στην περιοχή μας, το γυμνάσιο και ένας δραστήριος φιλόλογος (Δ. Μπαρσάκης) εκδίδει (εξέδιδε για να είμαι ακριβής – ο λόγος που σταμάτησε να εκδίδεται ΕΔΩ) μια εξαιρετική μαθητική εφημερίδα. Από εκεί (από το αρχείο παλαιών τευχών που διατηρούνται σε ένα επίσης «παροπλισμένο site της περιοχής – παραθέτω και σχετικό link παρακάτω) αντιγράφω (για την ακρίβεια ξαναγράφω διότι δυστυχώς η σελίδα δεν επιτρέπει το clopy):

http://www.servitoros.gr/education/view.php/67/1131/

“Αι στην Ταναΐδα!», έτσι έλεγαν – και κάποιοι το λένε ακόμη – σε όποιον θεωρούσαν ότι δεν έστεκε καλά. Γιατί άραγε;
Υποθέτουμε ότι ίσως επειδή η Ταναΐδα είναι απόμερο, ερημικό μέρος, με πολύ δύσβατο δρόμο (μονοπάτι), όπου δεν είχε λόγο να πάει κάποιος. Λέγοντας, λοιπόν, «Αι στην Ταναΐδα» σε κάποιον, ήταν σα να τον έστελναν μακριά από την κοινωνία των…λογικών.
Λένε επίσης τη φράση «Αι στην Ταναΐδα για κλαρί», με την ίδια ειρωνική σημασία, αλλά και επειδή το «κλαρί» της Ταναΐδας είναι πλούσιο και ευδοκιμεί στην περιοχή ο μελάς, ένα φυτό που αναρριχάται στα έλατα και θεωρείται η καλύτερη τροφή για τα γιδοπρόβατα.
Όσο για το όνομα «Ταναΐδα», αυτό αποτελεί μεγάλο μυστήριο. Φαίνεται πως έχει αρχαιοελληνική καταγωγή και θα πρέπει να ήταν αρχικά «Ταναΐς». Ενώ δεν το συναντάμε αλλού στον ελληνικό χώρο, σώζεται στις ρώσικες ακτές του Ευξείνου Πόντου, με τη μόνη διαφορά ότι εκεί ο τόνος βρίσκεται στην προπαραλήγουσα: Τάναϊς.
Η Τάναϊς ήταν αρχαία ελληνική αποικία του 5ου αιώνα π.Χ., και Τάναϊς, επίσης, ονομαζόταν και ο ποταμός που διέσχιζε την πεδιάδα της, ο οποίος σήμερα λέγεται Δον(Ντον). Για την ιστορία, η Τάναϊς του Ευξείνου Πόντου καταστράφηκε και ανοικοδομήθηκε δύο φορές σε διάστημα 900 χρόνων και εγκαταλείφθηκε οριστικά τον 5ο αιώνα μ.Χ.
Το όνομα Τάναϊς (και Ταναΐς) παράγεται από το ρήμα τείνω (θέμα «ταν-») και σημαίνει αυτόν που έχει πολύ μεγάλο μήκος, τον επιμήκη, ίσως και απομακρυσμένο συγχρόνως. Σύμφωνα με τον κο Μπαρσάκη, είναι περίεργο ότι διατηρείται ως σήμερα σε μια ερημική άκρη της Μεσσαπίας, ένα αρχαίο τοπωνύμιο, χωρίς να υπήρχε εκεί κάποια πόλη. Γι’αυτό υποστηρίζει ότι το τοπωνύμιο δεν προσδιόριζε απλώς τη μικρή αυτή περιοχή, αλλά ολόκληρη τη βορεινή οροσειρά της Δίρφυς, που όντως είναι ιδιαίτερα επιμήκης…..»


Στο οροπέδιο υπάρχουν αρκετές στάνες οπότε αν βρεθείτε εδώ από την Άνοιξη και ως το Φθινόπωρο είναι σίγουρο ότι θα έχετε και τα «τυχερά» σας. Κάποιος θα βρεθεί να σας κεράσει ένα τσιπουράκι, λίγη τοπική φετούλα, ντοματούλα και ψωμάκι (σωστά Τάκη;). Στην άκρη του οροπεδίου σχηματίζονται και μερικές μικρές εποχιακές λιμνούλες, μπορείς να τις πεις και μεγάλες λούτσες. Κάθε εποχή έχει τη χάρη και την ομορφιά της. Το χειμώνα είναι πιο άγρια η ομορφιά, την άνοιξη είναι γεμάτος ο τόπος από κρόκους. Άρα όλα υπέροχα; Όχι ακριβώς… Τελευταία έχει γίνει προορισμός για την ευγενή τάξη των «τζιπάδων». Θα μου πεις τι πρόβλημα έχεις εσύ με τους τζιπάδες; Θεωρητικά δεν έχω αρκεί να μένουν (το δυνατόν) στα όρια υπαρχόντων δρόμων, όταν όμως αρχίζουν να παντιλικιάζουν παντού, να χώνονται μέσα στη λιμνούλα για να αποδείξουν το αξιόμαχον του εργαλείου ταράζομαι. Γιατί ταράζομαι; Να σας πω γιατί. Πες ότι είσαι κρόκος και σου έλαχε να βγεις εδώ πάνω, στο οροπέδιο. Μια φορά το χρόνο για λίγες ημέρες έχεις την τιμητική σου, βγαίνεις να δεις το φως του ήλιου, και έρχεται ο τζιπάς (ή ο χωματερός) και αρχίζει τα πέρα δώθε σε όλο το οροπέδιο και δε μένει κρόκος ούτε για δείγμα. Θα μου πεις, μας βγήκες υπερευαίσθητος…ίσως..πάντως και με τα πόδια στα μονοπάτια προσπαθώ να μην πατάω τα λουλουδάκια, προσπαθώ να ακολουθώ την υπάρχουσα χάραξη.



Η αίσθηση του να έχεις περπατήσει κάμποσο μέσα στα απάτητα χιόνια, να είσαι ο πρώτος που φθάνει εδώ μετά τη χιονόπτωση, κάτι σαν να είσαι πρωτοπόρος, εξερευνητής, είναι υπέροχη. Έκανε κρύο, που και που έριχνε και λίγο χιόνι, έβγαινε και ο ήλιος όμως. Ήταν ωραία. Καθίσαμε λίγο, πήγαμε και ως το εκκλησάκι. Δεν είμαι θρήσκος μάλλον το ακριβώς αντίθετο, αλλά κάτι απομονωμένα εκκλησάκια αισθάνομαι ότι είναι ο ιδανικός τόπος να συλλογιστείς, να σκεφθείς, να προσευχηθείς (;).


Σ ε μεγάλες εκκλησίες και μοναστήρια γενικά, δε μπαίνω, αλλά πάντα νιώθω την ανάγκη να μπω σε ένα μικρό, ταπεινό και μακρινό ξωκλήσι, να ανάψω ένα κεράκι.
Το μέρος ήταν υπέροχο, ας είχε κρύο, θα ήθελα να έμενα ένα βράδυ, εκεί στο πουθενά, με μόνο φως τα αστέρια και ίσως κάπου στο βάθος το εκκλησάκι με το ελάχιστο φως από ένα αναμμένο κερί μέσα. Λίγο κρασάκι, κουβεντούλα και μόνο η ησυχία της φύσης. Ιδανική εικόνα στα μυαλό μου, αλλά ομολογώ ότι (μάλλον)δεν έχω τα κότσια να το κάνω μόνο με τη Βιβή, θα φοβόμουν, θα είχα άγχος.

Α υτή τη φορά παρκάρουμε στα 5 περίπου χιλιόμετρα από τον Προφήτη Ιερεμία, ακριβώς στο σημείο που πρωτοβλέπουμε το Αιγαίο και ακριβώς πριν ξεκινήσει η κατηφόρα προς Λιμνιώνα. Θα δείτε δεξιά σας (πηγαίνοντας προς Λιμνιώνα) να φεύγει χωματόδρομος που δεν γεμίζει το μάτι, ανηφορικός και ψιλοχάλια. Τελικά αυτός συναντάει τον χωματόδρομο της προηγούμενης διαδρομής. Αν κοιτάξετε τους 2 χάρτες θα κατατοπιστείτε σχετικά.


Α υτός ο χωματόδρομος σε ένα τουλάχιστον σημείο δείχνει αδιάβατος για αυτοκίνητα. Τον έχω κατέβει σε με το ποδήλατο οπότε με χωματερό μηχανάκι είναι οκ.




Α υτή τη δεύτερη φορά το χιόνι στη διαδρομή είναι αισθητά λιγότερο και αρχικά έχει ομίχλη. Φτάνοντας όμως πιο ψηλά και πλησιάζοντας στον προορισμό το θέαμα είναι μοναδικό. Ψηλά έχει αρκετό και ολόφρεσκο χιόνι, η μέρα είναι λαμπρή (σε σχέση με την προηγούμενη φορά) και νομίζω ότι οι φωτογραφίες τα λένε όλα.
Κάναμε τη βόλτα μας και ήρθε η ώρα της επιστροφής. Θέλαμε να δοκιμάσουμε μια διαφορετική διαδρομή για την επιστροφή, οπότε κατεβαίνοντας σε κάποιο σημείο (δείτε το χάρτη) φεύγει ένα πραγματικά ρημαδοχωματόδρομος δεξιά καθώς κατεβαίνουμε. Ουσιαστικά μας βγάζει στην πλευρά του βουνού που βλέπει στο Αιγαίο. Αυτό το κομμάτι είναι ψιλοκατεστραμμένο από τη ΛΑΡΚΟ. Η εταιρία αυτή βγάζει νικέλιο. Τα πράγματα είναι απλά και η διαδικασία είναι η εξής. Τους λένε οι γεωλόγοι σε ποιο σημείο υπάρχει το μετάλλευμα, πάει η εταιρία ξεπατώνει το ελατοδάσος , και αρχίζει τα φουρνέλα. Σε ανοιχτό όρυγμα βρίσκει το μετάλλευμα και σιγά σιγά τρώει το βουνό μαζεύοντας το μετάλλευμα. Στη συνέχεια με φορτηγά κατεβαίνει σε σπαστήρες και με ταινιόδρομο φορτώνεται σε καράβια για να πάει απέναντι στη Λάρυμνα για επεξεργασία. Τώρα κάποια από τα υπολείμματα (κοκκινόχωμα με διάφορα τοξικά μέσα) αναγκαστικά και με άδεια που ανανεώνεται κάθε λίγο από το κράτος (που κάθε φορά λέει ότι είναι η τελευταία φορά) απορρίπτονται στον Ευβοϊκό. Ωραία όλα αυτά, δουλεύει κόσμος από τα γύρω χωριά, διορίζονται και οι δικοί μας, τα λεφτά είναι καλά διότι είναι αυτά τα ελληνικά κόλπα, ιδιωτική για να κάνουμε ότι θέλουμε, αλλά και δημόσια οπότε κάθε 3 και λίγο έχει ελλείμματα και έρχεται το κράτος και «συνδράμει». Οπότε είναι όλοι χαρούμενοι με το εξαιρετικό αυτό μοντέλο ανάπτυξης. Βιομηχανία είναι, εξαγωγές κάνει, κόσμος δουλεύει, όλα τέλεια. Υπάρχουν δύο μικρές λεπτομέρειες, σε αυτό το παραδεισένιο κόνσεπτ. Είναι προβληματική, οπότε την ταΐζουμε εμείς οι υπόλοιποι και επιπλέον σιγά σιγά εξαφανίζει το βουνό και το ελατοδάσος. Αφήνει πίσω της ανοιχτά ορύγματα, κάτι τεράστιους κρατήρες λες και είσαι στη Σελήνη. Φυσικά θα μου πείτε έχει προβλεφθεί αισθητική αποκατάσταση. Μα βέβαια θα σας πω, στην Ελλάδα ζούμε, αλίμονο. Η αποκατάσταση λοιπόν είναι το εξής. Παρατάμε το σεληνιακό νταμάρι που αφήνουμε πίσω μας, με κάτι τεράστιους κρατήρες που μερικές φορές γεμίζουν με νερό οπότε έχουμε και φυσικές λιμνούλες, ρίχνουμε (ή λέμε ότι ρίξαμε) και κανά ψάρι μέσα οπότε όχι μόνο σου φτιάξαμε λίμνη αλλά μπορείς και να ψαρεύεις. Φυτεύουμε και κάτι καχεκτικά δεντράκια σε μερικά σημεία, οπότε έχει και ανανεωμένο δάσος. Πολύ σωστά, μόνο που τα δεντράκια πως θα ζήσουν στο νταμάρι, οπότε μετά από λίγο καπούτ, και οι λίμνες είναι υπέροχες δεν το συζητώ. Φορτώνουμε και τον κρατικό προϋπολογισμό με έκτακτες δαπάνες στήριξης της προβληματικής εταιρίας, οπότε με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, και λαμπόγυαλο το κάναμε το μέρος και μέσα μπήκαμε. Μπράβο! Πάντα τέτοια!!

Αν το δει κανείς μακροπρόθεσμα (και όχι κοντόφθαλμα όπως το περιγράφω εγώ τώρα), τα πλεονεκτήματα τη λειτουργίας της Λαρκο είναι πάμπολλα. Και τα απαριθμώ:
1. Αργά ή γρήγορα θα το φάει όλο το βουνό και δε θα καίω ένα σκασμό βενζίνη να ανέβω στο βουνό και να ξανακατέβω για να πάω για μπάνιο στο Λιμνιώνα. Συμπληρωματικά επειδή θα γίνει «ίσωμα» το βουνό δε θα μου βγαίνει η γλώσσα στην ανηφόρα με το ποδήλατο.
2. Από τη σπίτι μου θα βλέπω «χαλαρά» Αιγαίο και θα πάρει αξία. Τώρα με αυτό το ρημαδιασμένο βουνό στη μέση μου κόβεται η θέα.
3. Λύνεται το πρόβλημα της λαθροϋλοτόμησης. Αφού δε θα υπάρχει δάσος, δε θα έρχονται αυτοί οι κακοί (που δεν έχουν λεφτά για πετρέλαιο διότι ο έξυπνος ο εξωγήινος το πήγε στο 1,3€/λτ) με τα αλυσοπρίονα να κόβουνε τα καημένα τα δέντρα.
4. Θα γλιτώσει η γυναίκα μου από το καθάρισμα των χόρτων. Εμένα μου αρέσουν τα ραδίκια τα άγρια του βουνού, αλλά άντε να τα καθαρίσεις. Όσο εύκολα τα μαζεύεις τόσο δύσκολα καθαρίζονται και πλένονται. Άρα αφού βουνό γιοκ, γιοκ και τα ραδίκια. Θα αγοράζουμε Ιταλίας από τον SM και λύσαμε (και) αυτό το πρόβλημα.
5. Θα έρθει επιτέλους η περιβόητη τουριστική ανάπτυξη. Όταν όλο το νησί γίνει (επιτέλους) νταμάρι όλος ο πλανήτης θα έρχεται να δει πως μια χώρα κούκλα έγινε πανούκλα για το καλό της πατρίδας. Τρελά λεφτά μιλάμε.
6. Last but not least, εμένα από μικρό μου άρεσε να παίζω με φορτηγά και φορτωτές (κάτι σα να λέμε μπομπ ο μάστορας). Έχει πάρει η ΛΑΡΚΟ κάτι φορτωτές και φορτηγά που χωράω να περάσω από κάτω με το αμάξι. Ήμουν από τα τυχερά παιδιά, ο μπαμπάς μου είχε πάρει όλη τη σειρά playmobil. Φορτωτές, αστυνομικά, πειρατικά, διαστημόπλοια τα πάντα. Από μικρός ήθελα να φτιάξω στο μπαλκόνι (είχαμε μεγάλο μπαλκόνι) ένα τεράστιο χώρο με Playmobil, φορτωτές,αστυνόμους και εργάτες. Τώρα θα έχω ένα ολόκληρο live νησί εργοτάξιο, ωραία…… ορκίζομαι θα το τρώω όλο τα φαί μου…..

Κατεβαίνουμε λοιπόν από το χωματόδρομο, που καταλήγει μέσα στο παρατημένο νταμάρι. Το καλό με τη διαδρομή αυτή είναι ότι βλέπεις το Αιγαίο και επίσης έχεις οπτική επαφή με τον δρόμο που πάει στο Λιμνιώνα οπότε ξέρεις προς τα πού πρέπει να κινηθείς. Το κακό είναι ότι κινείσαι σε ένα νταμάρι και μερικοί δρόμοι ίσως να μην οδηγούν πουθενά.


Εδώ είναι και η τοποθεσία «Πλατανάκι». Εγώ είμαι Πελοποννήσιος, παντρεύτηκα εδώ και μένω στην περιοχή τα τελευταία 15 χρόνια. Για την τοποθεσία «Πλατανάκι ξέρω ότι ήταν στην αρχική χάραξη του δρόμου που πάει Λιμνιώνα, είναι μέρος με πηγές και πλατάνια. Μετά ήρθε η ΛΑΡΚΟ έφαγε αυτή την πλευρά του βουνού οπότε ο δρόμος πήγε από την άλλη. Πάντως από ψηλά φαίνεται να υπάρχουν πλατάνια και κάποια κιόσκια, δίπλα σε τρεχούμενα νερά. Δείχνει όμορφο από ψηλά το μέρος.


Το παραπάνω κείμενο είναι παλαιότερο. Έλεγα, λοιπόν, αφού γράφω που γράφω το ταξιδιωτικό για την Ταναΐδα, να ανέβω και πριν το δημοσιεύσω, να βγάλω και μερικές φωτογραφίες ανοιξιάτικες. Πήγαμε με το μελισσοκομικοελαιουργικοαγροτικοτουτού (χε χε χε). Οπότε έχω φρεσκότατες πληροφορίες. Πρώτα απ’όλα ο δρόμος είναι βατός για τουτούδια που δεν έχουν μεγάλες μάσκες και σπόιλερ μπροστά. Επίσης το cbf ανεβαίνει χωρίς προβλήματα. Αν έχετε καρίνα ξανασκεφτείτε το.




Φτάνουμε πάνω λοιπόν και στην πρώτη στάνη βρίσκουμε έναν χαρούμενο άνθρωπο να καθαρίζει ΑΤΧΒ (Αγνώστου Ταυτότητας Χόρτα Βουνού). Μας φωνάζει να πιούμε ένα τσίπουρο.Ωραία, καλά ξεκινήσαμε!!! Βγάζουμε και το τηγανόψωμο και την πέφτουμε στο τσιπουράκι. Μαθαίνουμε ότι χαρούμενος άνθρωπος λέγεται Θανάσης και είναι από την Άτταλη. Δροσιά κάτω από τα έλατα, τσιπουράκι και υπέροχη θέα. Από τον Θανάση μαθαίνουμε διάφορα χρήσιμα πράγματα καθώς όπως μας λέει συμμετέχει και σε εκδηλώσεις το ΕΟΣ Χαλκίδας.



1 Είναι σηματοδοτημένο το μονοπάτι για τον απόγκρεμο. Ξεκινάει από την Άτταλη Άγνωστες λέξεις για εσάς «απόγκρεμος». Κάντε υπομονή μέχρι το επόμενο ταξιδιωτικό……
2.Υπάρχει κοντά και σπηλιά (που εγώ δεν ήξερα) και που φεύγοντας θα μας έδειχνε.
3.Ο ορειβατικός σύλλογος Χαλκίδας έχει διανυκτέρευση στην Ταναΐιδα 1 Ιουνίου που θα έχει και πανσέληνο (τη διανυκτέρευση την τσέκαρα, ισχύει, την πανσέληνο δεν την έχω τσεκάρει αλλά η ιδέα είναι καταπληκτική). Απ’ότι είδα το περπάτημα ξεκινάει από Άτταλη και φτάνει μέχρι εδώ.
4.Τα χόρτα που καθαρίζει είναι «σπερδίγκια». Τα έχω ακούσει από τον πεθερό μου που λέει ότι είναι εκλεκτός μεζές. Μάλλον πρόκειται για άγρια σπαράγγια. Ο Θανάσης μας δείχνει σε ποιο σημείο έχει πολλά και πως τα μαζεύουν και μας δίνει και δώρο μια τσάντα να τα δοκιμάσουμε.

Κάνουμε τη βόλτα μας, πάμε στο εκκλησάκι και στη λιμνούλα, γυρίζουμε πίσω στα Θανάση, πίνουμε μια δεύτερη δόση από τσιπουράκι και φεύγουμε για τη σπηλιά. Όντως πολύ κοντά υπάρχει μια κατακρήμνιση (!) και στο βάθος βλέπεις είσοδο σπηλαίου. Εκεί χαιρετιόμαστε με το Θανάση, καβαλάει το TTR (έπρεπε να είχα πάρει κι εγώ ένα τέτοιο) και φεύγει. Βγάζουμε φωτογραφίες και προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να κατέβουμε αλλά τελικά αποφασίζουμε ότι χωρίς σκοινί έχει ρίσκο οπότε αρχίσαμε να επιστρέφουμε.


Ό μορφα μέρη και αγνά μέρη. Ακόμη είναι σχετικά άγνωστα και αναξιοποίητα, ίσως είναι και μια ευκαιρία να πιάσουμε το θέμα της αξιοποίησης τέτοιων περιοχών από την αρχή. Αλλά με σωστό τρόπο. Πολλές ορεινές περιοχές της Ελλάδας θα έπρεπε να είναι (πραγματικά) εθνικά πάρκα. Προστατευόμενα, με μονοπάτια, περιηγητικά και ποδηλατικά, με ήπιες εγκαταστάσεις, εστιατόρια, καφέ, κιόσκια, δασικά χωριά, με μόνιμο προσωπικό να δουλεύει όλο το χρόνο, με οργανωμένες δραστηριότητες. Με τμήμα διαφήμισης (το ιντερνετ κάνει θαύματα σε αυτό τον τομέα) (βλ. Plitvicka Jezerra στην Κροατία. Όλη η περιοχή αναπτύσσεται και ζει γύρω από το εθνικό πάρκο. Εκτός από τις τουριστικές υπηρεσίες, πουλάνε και τα προϊόντα τους). Θεματικά πάρκα τύπο Grossglockner. Έχουμε εξαιρετικούς ορεινούς δρόμους. Δε θα μπορούσε η παλαιά χάραξη της Κατάρας να διαμορφωθεί για μηχανοκίνητο τουρισμό, έστω και κλειστός δρόμος με είσοδο. Να διαμορφωθούν ποδηλατικές διαδρομές, autocamps και ένα σωρό άλλες δραστηριότητες. Η βόρεια Εύβοια με τα απίστευτα δάση και τις παραλίες, γιατί να μη έχει ένα δίκτυο ποδηλατόδρομων να έρθει ο Ευρωπαίο τουρίστας που ΘΕΛΕΙ δραστηριότητες να κάνει τις διακοπές του. Στην Κροατία στο Rovinj μια από τις πιο επικερδείς τουριστικές υπηρεσίες είναι η ενοικίαση ποδηλάτων (και βαρκών). Η Αυστρία έχει ένα δίκτυο ποδηλατοδρόμων (που συνήθως είναι εκτός κεντρικών δρόμων) που σου επιτρέπουν να κάνεις το γύρο της χώρας με ποδήλατο. Και εκεί το καλοκαίρι βρέχει 1 στις 2 μέρες.
Το καλό με τον τουρισμό είναι ότι πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα έχουν τη δυνατότητα να κάνουν διακοπές. Η Ελλάδα έχει αυτό που ΟΛΟΙ θέλουν, θάλασσες, βουνά, φύση, καλό καιρό και όλα αυτά συνυφασμένα με τη «μαγεία» ενός αρχαίου και εκλεκτού πολιτισμού. Αρκεί να στραφούμε συνειδητά και όχι τυχοδιωκτικά προς τα εκεί. Όλα τα άλλα είναι αρλούμπες ή αν όχι αρλούμπες απλά συμπληρωματικά. Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ Κίνα ή Ταϊβάν ή Πακιστάν, χώρα μαζικής παραγωγής και εργατιάς και δεν έχει κανένα λόγο να γίνει. Μας έχουν ταράξει στο κουτόχορτο…ή μήπως όντως μας ψεκάζουν;

Πολύ χιόνι ρε παιδάκι μου λες και είναι οι Άλπεις.