Μήπως τελικά το cbf είναι on-off;

Μήπως ήρθε η ώρα να αγοράσω μια 8κύλινδρη boss hoss για να αποκτήσουν ενδιαφέρον οι εκτός δρόμου αναζητήσεις μου;

Είναι αλήθεια ότι βρέχει πάντα στο «Πανταβρέχει»;

Ποιο είναι το πιο απομακρυσμένο χωριό στην Ελλάδα;

Μήπως έχει το όνομα του ΥΠ.ΟΙΚ.;

Το φράγμα της λίμνης Πλαστήρα είναι πιο όμορφο από την πίσω πλευρά ή από την πλευρά που όλοι έχουμε δει;

Και αν είναι πιο όμορφο από την πίσω μεριά, γιατί δεν πάει κανείς από εκείνο το δρόμο παρά μόνο ένα cbf παρασυρμένο από ένα πρόγραμμα πλοήγησης και 8-10 δορυφόρους;

Υπάρχει όντως σπηλιά στην κατάληξη του μονοπατιού της μαύρης σπηλιάς;

Σε ποιά περιοχή της Ελλάδας υπάρχει ο μύθος ότι σε μια πελώρια σπηλιά, απάτητη από τον άνθρωπο, κατοικούσε ένας δράκος. Ο δράκος μισούσε τους Τούρκους κι όταν έπαιρναν τον δρόμο ν’ ανέβουν σ’αυτή την περιοχή, τους κύλαγε μεγάλα κοτρόνια και τους ανάγκαζε να γυρνάνε πίσω;

Και πήγε το cbf εκεί που δε μπόρεσαν να πάνε οι Τούρκοι;

Οι δορυφορικοί πλοηγοί είναι τελικά φίλοι μας ή εχθροί μας;

Το παρόν φιλολογικό, λογοτεχνικό και επαναστατικό μανιφέστο έχει ως κύριο σκοπό να απαντήσει σε αυτά, και πολλά ακόμη σημαντικά υπαρξιακά ερωτήματα. Διαβάστε το με προσοχή και όλες σας οι απορίες θα λυθούν. Όλα τα δεδομένα θα ανατραπούν.


Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα και ωραία. Αιτήσεις, για διάφορα IB & IGCSE σχολεία σε διάφορα σημεία του πλανήτη, διάβασμα, μερικές συνεντεύξεις, ακόμη περισσότερο διάβασμα και μπόλικο «σκάλισμα» στο ίντερνετ. Για καλή μου τύχη, και οι 17.000.000 τουρίστες που έχουν κατακλύσει (ή πρόκειται να κατακλύσουν) τη χώρα, πάνε όλοι στη θάλασσα και τα νησιά (υποθέτω) οπότε στην ηπειρωτική Ελλάδα παίζουν κάτι «υπέροχες» προσφορές. Ένα μεγάλο μπράβο στον Antony και την Olga για τη σωστή τουριστική καθοδήγηση προς τους αλλοδαπούς τουρίστες, που έδωσαν σε εμένα τη δυνατότητα να βρω δωμάτιο τρίκλινο με πρωινό σε 4στερο (θεωρητικά) ξενοδοχείο με 19,5 ευρώπουλα τη βραδυά. (λόγω ηλικίας δε μου πάει να το γράψω με «ι» το βραδυά οπότε θα το ανεχτείτε λάθος-όταν εγώ πήγαινα δημοτικό έτσι ήταν το σωστό….είχα φάει πολλή γκρίνια να το μάθω παρέα με το δόρυ, στάχυ…..) Και όχι στην άνω, κάτω πέρα, δώθε, μέσα, έξω Παναγιά αλλά στο Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας.

Την κοίταξα την προσφορά, την ξανακοίταξα, έσπασα και έναν κουμπαρά που είχα, μέτρησα τα φραγκοδίφραγκα, προσπάθησα να είμαι συνετός, να μην παρασυρθώ αλλά ο δαίμονας των ταξιδιών δε με άφησε, το πάτησα το κουμπί και τo έκλεισα για δυο μερούλες. Όσοι έχετε διαβάσει και ένα παλαιότερο ταξιδιωτικό θα δείτε ότι είχα και κάτι χρωστούμενα με το Πανταβρέχει, οπότε Τρίτη πρωί με τη δροσούλα φορτώνω τριβάλιτσο και φεύγω για Ευρυτανία. Η διαδρομή γνωστή, απεχθάνομαι τις εθνικές οδούς και τα γελοία διόδια ανά 50 χιλιόμετρα οπότε από Χαλκίδα ακολουθώ τη γνωστή (μου) διαδρομή από παράδρομο ως το 90 για να γλιτώσω τα διόδια της Θήβας, Ε.Ο. μέχρι Κάστρο και μετά για Μπράλο από την πίσω μεριά. Όσοι έχετε διαβάσει τα «Η εκδρομή της Τρίτης Ι & ΙΙ» θα ξέρετε ότι πηγαίναμε κάθε Τρίτη Φουρνά για 4 ώρες μάθημα σε 2 ολοήμερα δημοτικά και γυρνούσαμε αυθημερόν οπότε αυτή η διαδρομή μας είναι πολύ οικεία. Στη συνέχεια, βέβαια, και αφού την αρχή έκανε η Αννούλα, με άξιο συνεχιστή το τωρινό δικό μας παιδί, κλείσαμε (ως χώρα) πολλά σχολεία με γνώμονα φυσικά το καλό του μαθητή και οπωσδήποτε με παιδαγωγικά (πρώτα απ’όλα) κριτήρια οπότε από τότε η δημόσια και δωρεάν παιδεία μας πραγματικά ανέβηκε καμιά δεκαριά επίπεδα. Η παραπαιδεία μειώθηκε, το επίπεδο των μαθητών ανέβηκε δραματικά, οι μαθητές μας είναι από τους καλύτερους στο γαλαξία….

Μια πρώτη παρατήρηση ήταν ότι η κίνηση ήταν ανύπαρκτη, ακόμη λιγότερη και από τις Τρίτες τότε, και αυτή η παρατήρηση επιβεβαιώθηκε σε όλο το ταξίδι. Κάναμε τον καθιερωμένο ανεφοδιασμό στον Μπράλο στην κορυφή και μετά η κατάβαση από την παλαιά Ε.Ο. προς Ηράκλεια. Από εκεί έξοδος στην εθνική οδό Λαμίας Καρπενησίου στο Λιανοκλάδι.


Ο πρώτος καφές της ημέρας στον Άγιο Γεώργιο (στο αεροπλάνο) όπου ο διπλός ελληνικός έχει 1,5 ευρώ και που ακούγαμε την κυρία που δούλευε στο αναψυκτήριο να περιγράφει στο τηλέφωνο ότι υπάρχουν μέρες που δεν κάνει ούτε σεφτέ. Μια χαρά, καλά το είχα καταλάβει, ότι σωθήκαμε…..


Για να μη σας τα πολυλογώ, φτάσαμε στο ξενοδοχείο, το οποίο τελικά δεν ήταν στο Μεγάλο Χωριό, ήταν πάνω στο δρόμο που οδηγεί από Καρπενήσι στον Προυσό και αμέσως μετά τη διασταύρωση για Μικρό Χωριό, σε μια καταπληκτική τοποθεσία δίπλα στο ποτάμι.



Τ ακτοποιηθήκαμε σε ένα μεγαλούτσικο τρίκλινο, βάλαμε τα περιπατητικά μας και φύγαμε για Προυσό, με στόχο το μονοπάτι της μαύρης σπηλιάς. Η είσοδος του μονοπατιού είναι στο δρόμο που πάει από Προυσό προς Τόρνο αμέσως μετά το χωριό Προυσός.

Η διαδρομή από τη διασταύρωση για Μικρό Χωριό μέχρι το χωριό Προυσός, είναι γνωστή σε πολλούς από εμάς. Είναι εντυπωσιακά τα περάσματα του δρόμου κάτω από τα βράχια στα στενά σημεία του φαραγγιού. Σημεία ενδιαφέροντος στη διαδρομή είναι η τοποθεσία Πατήματα της Παναγίας και η θέση Κλειδί όπου ο δρόμος περνάει κάτω από εντυπωσιακά κοψίματα στο βράχο.

Επίσης φαντάζομαι ότι η Μονή Προυσσού είναι γνωστή στους περισσότερους οπότε παραθέτω μερικά link για όσους θέλουν να διαβάσουν περισσότερα.
ΕΔΩ & ΕΔΩ


Ακριβώς πριν από μια τσιμεντένια γέφυρα αμέσως μετά το χωριό Προυσός, υπάρχει ένα άψογα σηματοδοτημένο και προσεγμένο μονοπάτι που μετά από μισή ωρίτσα εύκολου περπατήματος βγάζει σε μια σπηλίτσα που η πρόσοψή της ήταν (και είναι ακόμη εν μέρει) χτισμένη και προστάτευε τους εκάστοτε κατατρεγμένους. Υπάρχουν πολλές ιστορίες για τη Μαύρη Σπηλιά: ότι οι Μεσολογγίτες της Εξόδου βρέθηκαν εδώ πριν ταμπουρωθούν στην Αποκλείστρα, ότι ήταν λημέρι του Καραϊσκάκη, ότι οι κάτοικοι της περιοχής ταμπουρώνονταν εδώ κυνηγημένοι από τους Τούρκους, ότι εδώ βρισκόταν το Μαντείο του Οδυσσέα.



Στο ξεκίνημα του μονοπατιού υπάρχει και άφθονος χώρος να παρκάρει κανείς και πηγή για νερό. Όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες το μονοπάτι είναι όμορφο, μέσα στα πλατάνια με γεφυράκια ξύλινα, υπάρχουν βάθρες στη διαδρομή για καμιά βουτιά αν ο καιρός είναι ζεστός, γενικά είναι μια εύκολη και όμορφη διαδρομή. Φτάνοντας στο τέρμα της διαδρομής υπάρχει η δυνατότητα να συνεχίσει κανείς αναρριχητικά μέσα από το φαράγγι σε μια διαδρομή που ονομάζεται Via Ferrata.


Πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής και ξαναβγήκαμε στο δρόμο. Ήταν νωρίς ακόμη και έχοντας (προφανώς) άγνοια του πως είναι τελικά ο δρόμος για Πανταβρέχει αποφάσισα να συνεχίσω το δρόμο προς Τσικναίικα -->Τόρνο-->Καστανιά. Είχα δει μια ταμπέλα προς «Πανταβρέχει» (ένας αρχαίος χάρτης που είχα μαζί -1840δρχ, λέει το αυτοκόλλητο – χα χα χα - δεν είχε τέτοιο δρόμο αλλά για να το λέει η ταμπέλα θα υπάρχει σκέφτηκα.



Μέχρι το χωριό Καστανιά ο δρόμος είναι ασφάλτινος και στη συνέχεια για μερικά χιλιόμετρα καλοστρωμένος χωματόδρομος. Γίνονται έργα αυτή την εποχή, γίνεται διαπλάτυνση και στρώνεται με χαλίκι ο χωματόδρομος. Τελικά αυτός ο δρόμος οδηγεί στο Πανταβρέχει μέσω των χωριών Πρόδρομος-->Πηγάδι-->Ροσκά. Για (μάλλον) καλή μου τύχη, ο δρόμος ήταν κλειστός λίγο παρακάτω από χωματουργικά μηχανήματα που δούλευαν. Βρήκα την ευκαιρία να ρωτήσω και μου είπαν ότι από εκεί και κάτω ο δρόμος δεν είναι σε καλή κατάσταση, και ότι θα μου έπαιρνε αρκετή ώρα να φτάσω Πανταβρέχει οπότε δεν θα ήταν καλή ιδέα να συνεχίσω τέτοια ώρα και με βροχή, καθώς στο μεταξύ είχε αρχίσει να βρέχει. Έτσι και αλλιώς δε χώραγα να περάσω δίπλα από τα μηχανήματα οπότε γύρισα πίσω. Αν κρίνω από το δρόμο που συνάντησα τη μεθεπόμενη μέρα μάλλον ήταν σοφή επιλογή. Άσε που θα με έπιανε τελικά η νύχτα και αποκλείεται να έμπαινα στο φαράγγι και μέσα στο ποτάμι με βροχή και νυχτιάτικα…

Επιστροφή λοιπόν με βροχή πίσω στο ξενοδοχείο και αφού πέρασε η μπόρα είχε έρθει η ώρα για ένα καφεδάκι στον κήπο. Ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι οι καφέδες στο ξενοδοχείο ήταν όλες τις ημέρες κερασμένοι. Η γνωστή κόκκινη εταιρία είχε ως συνήθως σήμα μπανάνα οπότε για την πρόγνωση του καιρού «καθάρισε» το wifi του ξενοδοχείου. Παρατήρησα όμως ότι αν κρεμόσουν ανάποδα πάνω από το ποτάμι, έλεγες φωναχτά 3 φορές «Μιλάτε…σας ακούμε» την ώρα που περνούσε αρσενική πέστροφα από κάτω, τότε και μόνο τότε και για 1-2 λεπτά μπορούσες να στείλεις sms……για ομιλία ας μην το συζητάμε…ήθελε πιο προχωρημένα ξόρκια……Τέσπα, η πρόγνωση για την επόμενη ημέρα δεν ήταν και πολύ καλή οπότε απορρίφθηκε το σενάριο «Πανταβρέχει» και αποφασίστηκε μηχανάδα μέχρι τα Άγραφα. Πρώτη φορά θα πήγαινα και πραγματικά ανυπομονούσα……..

Πρωινό ξύπνημα, και μετά από ένα γρήγορο πρωινό στο ξενοδοχείο (άλλο ένα δωμάτιο ήταν πιασμένο οπότε δεν είχαμε μάχη για να προλάβουμε τον καφέ ή το κέικ), πήραμε το δρόμο προς Καρπενήσι. Στρίψαμε προς Αγρίνιο και αφού περάσαμε το χωριό Καλεσμένο φτάσαμε στη γέφυρα του Μέγδοβα. Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε μέχρι τη διασταύρωση για Βίνιανη, Κρέντη. Περάσαμε τη Βίνιανη, το Κερασοχώρι, τον Κρέντη και μερικά χιλιόμετρα μετά τον Κρέντη βρήκαμε τη διασταύρωση για Άγραφα.



Είχα υπολογίσει ότι θα βρω χώμα αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη βρήκα έναν ωραιότατο ασφάλτινο δρόμο.



Λίγα (5-6) χιλιόμετρα παρακάτω ο δρόμος έγινε χωματόδρομος, πλατύς και καλοστρωμένος. Αυτό που με προβλημάτισε λίγο ήταν αυτή η ταμπέλα…..


Ως κλασσικός Ελληναράς θεώρησα ότι αυτή η ταμπέλα δεν με αφορά, φυσικά αφορούσε όλους του άλλους εκτός από εμένα. Καλά να πάθω, ας πρόσεχα….χε, χε, χε….. Για ένα μικρό διάστημα όλα πήγαιναν καλά, ο δρόμος είχε χειροτερέψει λίγο, που και που εμφανίζονταν και κάτι φορτηγά φορτωμένα με χώμα, με κοίταζαν και λίγο περίεργα οι οδηγοί τους αλλά είπαμε η ταμπέλα δεν αφορούσε εμένα…. Ή μήπως τελικά με αφορούσε; Η απάντηση στην ερώτηση σε λίγο……

Η διαδρομή λίγο πολύ (από τη διασταύρωση μετά τον Κρέντη) είναι η εξής. Αρχικά κινούμαστε στην δεξιά όχθη του Αγραφιώτη μέχρι που φτάνουμε σε ένα χωριό(;) που ονομάζεται Βαρβαριάδα. Λίγο μετά βρίσκουμε μια γέφυρα οπότε περνάμε στην αριστερή πλευρά του Αγραφιώτη. Περνάμε έναν οικισμό που λέγεται «Κωνσταντίνα» και φτάνουμε στη γέφυρα της Κοτσίστας. Βλέπουμε αριστερά μας και την παλαιά γέφυρα. Σύντομα περνάμε τη νέα γέφυρα και ξαναβρισκόμαστε στη δεξιά μεριά του ποταμού. Από εδώ και πέρα η ζωή τραβάει την ανηφόρα και αφήνουμε αρκετά χαμηλότερα το ποτάμι ενώ εμείς ανηφορίζουμε αρκετά και μετά ξανακατηφορίζουμε μέχρι που φτάνουμε σε διασταύρωση. Δεξιά πάμε για Άγραφα, ενώ αριστερά πάμε για Τροβάτο. Ο δρόμος δεξιά προς Άγραφα περνάει σύντομα δίπλα σε με ταβέρνα και το γεφύρι των Αγράφων και αμέσως μετά ανηφορίζει έντονα με συνεχείς ανηφορικές φουρκέτες μέχρι την είσοδο του χωριού. Στην περίπτωσή μας το πρόβλημα ήταν ότι γίνονταν έργα, και υπήρχαν κατά μήκος της διαδρομής φορτωτές, εκσκαφείς και φορτηγά που πήγαινα και έρχονταν. Σιγά το πρόβλημα θα μου πείτε, μηχανή οδηγείς χωράς πάντα και παντού. Σωστά αλλά έλα που υποτίθεται ότι ο δρόμος ήταν κλειστός στην κυκλοφορία άλλων οχημάτων οπότε έσκαβε ο εκσκαφέας στη μια μεριά του δρόμου και έπαιρνε με την κουτάλα τα χώματα και τα άδειαζε στην αριστερή μεριά του δρόμου, όπου στη συνέχεια ερχόταν ένα φορτηγό και του τα φόρτωνε. Με όλο το θόρυβο των μηχανημάτων και με το δρόμο (υποτίθεται) κλειστό άντε πέρνα εσύ από το πλάι να σου ρίξει μια κουταλιά αφού ούτε σε περίμενε, ούτε σε άκουσε. Οπότε κάθε τρεις και λίγο στάση πίσω από την εκάστοτε μπουλντόζα, μαρσάρισμα, κορνάρισμα, σινιάλα μέχρι να βεβαιωθώ ότι με είδε, να «παρκάρει» την κουτάλα και να μου κάνει νόημα να περάσω. Ήταν και ο δρόμος χάλια από τα φορτηγά που πέρναγαν και από τις μπουλντόζες, σκόνη, ζέστη μια ταλαιπωρία. Αλλά, χαλάλι, μόλις έφτασα πάνω στο χωριό εντυπωσιάστηκα….Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες από τη διαδρομή.


Περίμενα να βρω ένα μικρό χωριό ψιλοάδειο και βρήκα ένα ολοζώντανο χωριό, με χαμογελαστούς ανθρώπους 5-6 καφενεία ανοιχτά, όλοι μου ανταπέδωσαν με χαμόγελο την καλημέρα. Μου άρεσαν πολύ τα Άγραφα, περπατήσαμε στο χωριό πήγαμε στην όμορφη εκκλησία (τον Άγιο Δημήτριο) και καθίσαμε σε ένα καφενείο να πιούμε το καθιερωμένο καφεδάκι. Με χαμόγελο και πολύ καλή διάθεση η καφετζού και μια φίλη της. Είχα σκεφτεί να μη γυρνούσαμε από τον ίδιο δρόμο, αλλά να ξανακατέβω μέχρι την τελευταία διασταύρωση και να πάω προς Τροβάτο. Σκεφτόμουν να κάνω τη διαδρομή προς λίμνη Πλαστήρα και να βγω στο Μπελοκομίτη. Ρώτησα λοιπόν την κυρία, σχετικά και μου είπε ότι καλύτερη ιδέα θα ήταν να ανέβω από Νιάλα-->Καμάρια και να βγω λίμνη Πλαστήρα από Σάϊκα -->Ανθηρό-->Καστανιά. Μου είπε ότι μάλλον είναι καλύτερος ο δρόμος. Μιλήσαμε αρκετά με την κυρία, ήταν πολύ κατατοπιστική και οι οδηγίες της ήταν απολύτως ακριβείς. Μου άρεσε εκεί πάνω, άλλοι ρυθμοί, ανθρώπινοι, χαμογελαστοί άνθρωποι (ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκαν). Η Βιβή συμφωνεί για λίμνη Πλαστήρα μέσω Καμαριών και προσθέτει ότι είναι ευκαιρία να «πεταχτούμε» να δούμε και τη λίμνη Στεφανιάδα μια που θα είμαστε στην λίμνη Πλαστήρα. Ωραία λοιπόν, πίνουμε το ωραιότατο καφεδάκι μας, πληρώνουμε το απίστευτο ποσό των 2 ευρώ για 2 ελληνικούς διπλούς, ευχαριστούμε τις κυρίες για τις πληροφορίες τους και ξεκινάμε για Καμάρια, αφού πρώτα κάνουμε μια στάση στον «Λυκαβητό των Αγράφων», ένα μνημείο για τον Κατσαντώνη.


Και 2 φωτογραφίες του σχολείου. Ίσως να είναι και συλλεκτικές καθώς δεν αποκλείεται για εκπαιδευτικούς και παιδαγωγικούς φυσικά λόγους και με γνώμονα το «πρώτα ο μαθητής» και «για το καλό των παιδιών» να κλείσει αργά ή γρήγορα και αυτό. Άλλωστε έχει μόλις 7 παιδάκια, θα μπορούσαν για το καλό τους να τα βάζουν κάθε μέρα σε ένα πουλμανάκι και να τα πηγαίνουν στο Κρέντη (30km) ή ακόμη καλύτερα στο Καρπενήσι (75χλμ). Θα είχαν και καλύτερο ανταγωνισμό αφού θα ήταν περισσότερα παιδιά σε κάθε τάξη, θα είχαν και ειδικότητες, θα σώζαμε και την πατρίδα που έχει ανάγκη την εξοικονόμηση αυτών των χρημάτων. Σωστά; Βεβαίως σωστά, με ωραιότατα αληθοφανή επιχειρήματα, όπως ακριβώς έχει ήδη γίνει μέχρι τώρα.

Γεια σου ρε Βλάσση, πολύ σε αγαπώ και σένα και τα ταξιδιωτικά σου!
Αναμένουμε...

εντάξει!!!! η καλοπέραση του ταξιδιού φαίνεται και στο ανάγνωσμα του ταξιδιωτικού σου!!! Εύγε Βλάσσης!!!!

Ωραιος!

Έλα να πέρνουμε ιδέες για Καρπενήσι και πέριξ.
Άλλο ένα ωραίο ταξιδιωτικό σου και σε φωτό και σε περιγραφή.

Πίσω στην περιγραφή μας, πήραμε το δρόμο για τα Καμάρια. Ο δρόμος σε γενικές γραμμές ήταν καλύτερος απ’ ότι θα περίμενα. Δεν παρουσίαζε ιδιαίτερες δυσκολίες, εκτός ίσως από ένα δύο σημεία. Η θέα προς τα κάτω απίθανη, πραγματικά απίθανη. Μας πήρε γύρω στα 40 λεπτά να βγούμε στον αυχένα της Νιάλας και τη διασταύρωση προς Νιάλα. Το τοπίο αλπικό οι κορυφές πράσινες και η θέα προς τις γύρω κορυφές (σε όλες τις κατευθύνσεις) τουλάχιστον εντυπωσιακή. Στο βάθος αχνοφαινόταν και η Λίμνη Πλαστήρα από μια οπτική γωνία που πρώτη φορά βλέπαμε. Ήταν όμορφα, πολύ όμορφα. 1659μ. έδειχνε το υψόμετρο, και μείναμε αρκετή ώρα εκεί βγάζοντας φωτογραφίες. Τη λίμνη Πλαστήρα, τις κορυφές, το εκκλησάκι της Παναγίας της Προυσιώτισας λίγο παρακάτω.


Η Νιάλα βρίσκεται βορειανατολικά των Αγράφων. Στις 11/5/ 1955 μετονομάστηκε σε Νεράϊδα". Στη Νιάλα υπάρχει ένα μνημείο να μας θυμίζει τον εμφύλιο, όπου από μια μεγάλη χιονοθύελλα παραμονή του Πάσχα στις 12/4/1947 βρέθηκαν αντάρτες και αντίπαλοι στρατιώτες νεκροί αγκαλιασμένοι για να ζεσταθούν στις ίδιες σκηνές. Το όνομα του χωριού άλλαξε γιατί όπως βλέπει ο επισκέπτης τη κορυφογραμμή της Νιάλας, φαίνεται από μακριά να έχει τη μορφή μιας "κοιμωμένης νεράιδας" και στην κορφή της εμφανίζεται ένα χαρακτηριστικό πετροσκάλιστο "Ν", την εποχή της Τουρκοκρατίας ο λαός είχε πλάσει ένα μύθο για τη Νιάλα που τους θέρμαινε την ψυχή στο βαρύ χειμώνα της σκλαβιάς. Λέγανε, τάχα, πως υπάρχει στην Νιάλα μια πελώρια σπηλιά, απάτητη από τον άνθρωπο, όπου κατοικούσε ένας δράκος. Ο δράκος μισούσε τους Τούρκους κι όταν έπαιρναν τον δρόμο ν’ ανέβουν στ’ Άγραφα, τους κύλαγε μεγάλα κοτρόνια και τους ανάγκαζε να γυρνάνε πίσω.


Κατά καιρούς δοκιμάζω διάφορα προγράμματα πλοήγησης σε διάφορες συσκευές – συνήθως κινέζικα τηλέφωνα είτε wince είτε Android – Αυτή τη φορά είχα ένα Android 4.0 κινέζικο τηλέφωνο και του είχα βάλει μια trial έκδοση του Sygic. Τόσα χρόνια ταξίδια στην Ελλάδα τις περισσότερες διαδρομές τις ξέρω οπότε το έχω έτσι για να χαζεύω, όρια ταχύτητας, κάμερες κ.λ.π. Στα μεγάλα ταξίδια στο εξωτερικό είχα ένα PDA της HP με το πρόγραμμα πλοήγησης IGO8.3. Αν έχει τύχει να διαβάσετε παλαιότερα ταξιδιωτικά, θα δείτε ότι κατά καιρούς είχαμε διαφωνίες με το IGO, με έστελνε σε «κουλές» χωμάτινες διαδρομές, πολλές φορές είχε μια δική του θεώρηση του τι έπρεπε να δω. Όπως και να έχει, που και που το τιμωρούσα (το έκλεινα) ή του έβαζα εγώ προκαθορισμένη διαδρομή και δεν του άρεσε αυτό οπότε κάποια στιγμή μουλάρωσε, απέκτησε ιδιοτροπίες στις sd κάρτες, και εκεί που δουλεύει κανονικά σταματάει να «βλέπει» την κάρτα και έχεις μείνει εσύ στην κορυφή του βουνού χωρίς πλοηγό και αυτό να γελάει. Εντελώς συμπτωματικά όταν βγαίνεις σε κεντρικό δρόμο ξαναδουλεύει. Πέρα από την πλάκα έχουν «φαγωθεί» οι επαφές στην υποδοχή της sd και από τους κραδασμούς σταματάει να τη βλέπει, οπότε παροπλίστηκε το PDA. Σε αυτή την εκδρομή λοιπόν, έχω βάλει το Sygic σε δοκιμαστική έκδοση, το οποίο δείχνει αρκετά εύχρηστο και με όμορφο UI. Θα αναρωτιέστε που το πάω…. Υπομονή. Ρυθμίζω λοιπόν τον πλοηγό για Ρωμιό (δίπλα στη λίμνη Στεφανιάδα) και υπολογίζω ότι ξένοιασα. Μου βγάζει ένα μήνυμα (ευγενικό το μηχάνημα) ότι λέει για να φτάσω εκεί πρέπει να διασχίσω χωματόδρομο. Με ρωτάει αν του το επιτρέπω, μεγαλόψυχος εγώ του λέω βεβαίως πάρ’ το πάνω σου, και ξενοιάζω…..


Εκστασιασμένοι εμείς από το τοπίο αρχίζουμε την κατηφόρα προς Σάϊκα-->Ανθηρό. Το κατέβασμα δεν είχε κάποια ιδιαίτερη δυσκολία, χωματόδρομος αλλά πολύ καλός, κάναμε και μερικές στάσεις να μαζέψουμε αγριοφραουλίτσες, και όλα πήγαιναν καλά. Είχα μια ανησυχία για τον καιρό, που και που έριχνε κάτι (λασπό)σταγόνες αλλά δεν έδειχνε ανησυχητικός. Φτάνω στο Ανθηρό και εκεί ο πλοηγός δείχνει να στρίψω αριστερά σε τσιμεντόδρομο, αρχικά τον αγνοώ αλλά μερικά χιλιόμτερα παρακάτω δεν λέει να κάνει επανυπολογισμό, επιμένει να γυρίσω πίσω, οπότε τσιμπάω και επιστρέφω στον τσιμεντόδρομο. Ο τσιμεντόδρομος σύντομα γίνεται χωματόδρομος, και λίγα χιλόμετρα παρακάτω μετά από κάτι αγροικίες είναι ξεκάθαρο ότι αυτός ο δρόμος έχει πολύ καιρό να χρησιμοποιηθεί, αλλά παραμένει βατός. Βέβαια όταν περνάς από δρόμο πνιγμένο στα χορτάρια, απάτητο, πρέπει να υποψιαστείς ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά ο πλοηγός επέμενε, ότι σε 4 χιλιόμετρα θα βγω σε διασταύρωση. Εμφανίζεται,δε, μετά από μια στροφή και το φράγμα της Λίμνη Πλαστήρα από την πίσω μεριά, σε ευθεία θα ήταν κανά χιλιόμετρο οπότε αναθάρρησα. Ο πλοηγός έδειχνε ότι ο δρόμος θα ανέβαινε με φουρκέτες την πλαγιά οπότε έδειχναν λογικά τα πράγματα μέχρι που μετά από μια στροφή βρήκα το λόγο που ήταν απάτητος ο δρόμος…..κατολίσθηση….δεν υπήρχε τρόπος να περάσω οπότε αναγκαστικά ποδαράκια κάτω και αναστροφή…..ακριβώς την ώρα που άρχισε να βρέχει. Just for the record, αν περνούσε ο δρόμος από την κατολίσθηση τελικά θα έβγαινα στο παρατηρητήριο που έχει φοβερή θέα προς τη λίμνη Πλαστήρα.

Επιστροφή στο Ανθηρό αφού βάλαμε τα αδιάβροχα και από εκεί Κουτσοπάπουλο (!!!!μα τι όνομα είναι αυτό;) -->Καστανιά-->Μούχα και από εκεί προς Μουζάκι. Αν δεν το γνωρίζετε στην περιοχή εκείνη τη μέρα παιζόταν ο τελικός της “katsikaleague” οπότε δε γινόταν να μη σταματήσουμε να δούμε τον αγώνα (!!!!)


Δυστυχώς ο αγώνας πήγε στην παράταση και δε θα προλαβαίναμε να φτάσουμε μέρα στη Στεφανιάδα, οπότε βγάλαμε μερικές φωτογραφίες, καθότι το «Στάδιο Ειρήνης και Κατσίκας» είχε φοβερή θέα στη λίμνη και συνεχίσαμε ακάθεκτοι.


Η διαδρομή που ακολουθήσαμε προς Μουζάκι ήταν Καλύβια-->Κρυονέρι-->Ανθοχώρι και λίγο πριν το Μουζάκι το ξεροκέφαλο μηχάνημα με έστριψε αριστερά προς Ξηρόκαμπο και στη συνέχεια πάλι σε χωματόδρομο. Ρώτησα κάποιον εξυπηρετικό κύριο (αφού πρώτα του ανέλυσα τη θεωρία μου περί σατανικών πλοηγών – οπότε και με κοίταξε λίγο παράξενα) αλλά μου εξήγησε ότι όντως βγαίνει ο δρόμος τελικά στη Χαραυγή στην άσφαλτο. Επειδή υπήρχαν 2 εναλλακτικές μου πρότεινε την καλύτερη και όντως 10 λεπτά αργότερα ήμουν στην άσφαλτο που οδηγεί προς τη Στεφανιάδα. Δυστυχώς όμως το «σατανικό μηχάνημα» με αυτή την ύπουλη ενέργειά του δε με πέρασε μέσα από το Μουζάκι οπότε δε βρήκα βενζινάδικο και μετά το Μουζάκι στη διαδρομή για Στεφανιάδα, βενζινάδικα γιοκ. Λάβετε υπ’όψη ότι εγώ βενζίνη είχα βάλει στο Καρπενήσι, ότι το cbf στο χωματόδρομο καίει τα διπλά απ’ότι στην άσφαλτο και άρχισε να εμφανίζεται το πρόβλημα της βενζίνης. Η διαδρομή από Χαραυγή προς τα επάνω αρχικά μέσα στα έλατα και στη συνέχεια μέσα από δάσος οξυάς. Καταπληκτικά!! Φτάσαμε στον αυχένα και κατηφορίσαμε προς Βλάσι -->Παλαιοχώρι. Κατεβαίνοντας προς Βλάσι είδα από μακρυά βενζινάδικό και χάρηκα αλλά τελικά ήταν κλειστό, με τις αντλίες σκεπασμένες και κουκουλωμένες…. Λίγο πριν το Λεοντίτο υπάρχει διασταύρωση για Ιερά μονή σπηλιάς, Στεφανιάδα. Εδώ κάπου μας τέλειωσε η άσφαλτος και άρχισε το χώμα. Το σκεφτόμουν, λόγω βενζίνης, να μη συνεχίσω αλλά ευτυχώς συνέχισα. Ο δρόμος στο ανέβασμα για Ιερά μονή σπηλιάς και στη συνέχεια για Στεφανιάδα δεν ήταν και πολύ καλός, μπόλικη πέτρα και γκαπα γκούπα. Πάντως τελικά φτάσαμε στη Στεφανιάδα ακριβώς την ώρα που άρχισε η βροχή. Ωραία η θέα στη λίμνη, υπήρχε και ένα μικρό μαγαζάκι (ίσως ταβέρνα), κλειστό, αλλά τουλάχιστον είχε στέγαστρο να περιμένουμε να περάσει η βροχή για να βγάλουμε φωτογραφίες. Θεωρητικά θα ήθελα να συνεχίσω το χωματόδρομο και να ξαναβγώ άσφαλτο (θεωρητικά κάπου κοντά στο Ραυτόπουλο υποθέτω) αλλά με τη βενζίνη που είχα δεν υπήρχε περίπτωση….. Πέρασε η βροχή, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες, θα ήθελα να κατέβω με τη μηχανή μέχρι ένα δρόμο που φαινόταν κάπου απέναντι και κάτω να βγάλω και από εκεί φωτογραφίες αλλά είπαμε οριακά μου έφτανε η βενζίνη να οπότε αυτές οι φωτογραφίες είναι αρκετές. Εδώ δε γίνεται να μη γκρινιάξω λίγο. Πολλά σκουπίδια ρε παιδί μου στη πλαγιά στην αθέατη πλευρά του μαγαζιού, μπουριά, τσίγκια, μαδέρια, πλαστικά..ουσιαστικά μια μίνι χωματερή…ένα χάλι.


Η λίμνη Στεφανιάδα σχηματίστηκε το 1963 - 1964 ύστερα από κατολισθήσεις του εδάφους. Έχει επιφάνεια 175 στρέμματα και διαθέτει μερικά είδη ψαριών. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ρίξετε μια ματιά και ΕΔΩ. Αφού πέρασε και η βροχούλα, βγάλαμε και μερικές φωτογραφίες είχε έρθει η ώρα της επιστροφής. Στο κατέβασμα προς Μουζάκι σταματήσαμε για ανεφοδιασμό σε ένα καταπληκτικό μπαλκόνι με φοβερή θέα, τσιμπήσαμε κάτι μεζεδάκια και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Το φαγητό ήταν καλό, η τιμή φυσιολογική για τα ελληνικά δεδομένα, η κυρία ευγενέστατη και εκθείαζε τον τόπο της. Όλα καλά ΑΛΛΑ δυστυχώς πέσαμε σε ακόμη ένα θύμα του συνδρόμου Downton (για τα οποίο θα διαβάσετε αναλυτικά παρακάτω). Εκτός από τις γενικές φλου περιγραφές του πόσο καταπληκτική είναι γενικώς η Αργιθέα, όταν έγινα λίγο πιο συγκεκριμένος (που πάει αυτός ο δρόμος; , εκείνος ο δρόμος βγαίνει εκεί; , σε τι κατάσταση είναι η διαδρομή προς το τάδε μέρος;), η κυρία παραδέχτηκε ότι έχει πάει μόνο μέχρι το Λεοντίτο, εκεί δηλαδή που τελειώνει η άσφαλτος....Μα καλά, έχεις καφέ, ξενώνα και εστιατόριο, θα έρθουν εδώ κάποιοι που θέλουν να δουν την περιοχή, έτσι κι αλλιώς η άσφαλτος τελιεώνει σε μερικές δεκάδες χιλιόμετρα, δεν πρέπει να έχεις μια ιδέα; Ας μην έχεις πάει εσύ, κάποιος από το χωριό θα ξέρει, δεν θα ήταν στα συν του ξενώνα/εστιατορίου/καφέ να δίνει και πληροφορίες να προτείνει συγκεκριμένες διαδρομές; Άσε που έκανε τα γνωστά ελληνικά κόλπα διότι ήθελε να της βγει στρογγυλός ο λογαριασμός, οπότε οι τιμές "τροποποιήθηκαν" καταλλήλως ώστε να βγάλουν το επιθυμητό στρογγυλό νούμερο. Για αυτό τους πάω τους αδελφούς Λαδιά (Πάνο και Λευτέρη) στο Μονοδένδρι. Ξέρουν τα πάντα και αν κάτι δεν το ξέρουν τρέχουν να πάρουν τηλέφωνο να μάθουν (και κερνάνε και τους μεζέδες...) .


Είχαμε αρκετό δρόμο μέχρι το Καρπενήσι. Τελικά πρόβλημα με τη βενζίνη δεν είχαμε οπότε όλα πήγαν καλά (έβαλα κοντά στο χωριό Κανάλια 15λίτρα για 267 χιλιόμετρα – άρα είχα ακόμη τη ρεζέρβα---καλό σκορ αν σκεφτεί κανείς ότι έκανα πάνω από 60 χιλιόμετρα χωματόδρομο). Όπως θα δείτε και στο χάρτη επιστρέψαμε από Λουτρά Σμοκόβου, Ρεντίνα, Φουρνά γνωστή αγαπημένη διαδρομή. Εκείνη την ημέρα κάναμε πάνω από 400 χιλιόμετρα. Κουραστική ημέρα με μπόλικο χώμα, αλλά μας αποζημίωσαν τα μέρη που είδαμε. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και καταστρώσαμε σχέδια για την επόμενη ημέρα. Αρχικά είχαμε κλείσει για 2 μέρες οπότε αποφασίσαμε να παρατείνουμε τη διαμονή μας άλλες 2 μέρες ώστε να προλάβουμε να πάμε και στο Πανταβρέχει. Ευτυχώς η τιμή προσφοράς διατηρήθηκε στα (19,5x2)=39 ευρώ για τις 2 επόμενες μέρες. Άλλωστε όπως έγραψα και στην αρχή όλοι οι τουρίστες είναι στα νησιά οπότε εκτός από την 1η βραδυά που ήταν άλλο ένα δωμάτιο κατειλημμένο όλες τις επόμενες μέρες το ξενοδοχείο ήταν όλο δικό μας. Γενικά οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου ήταν ευγενέστατοι και εξυπηρετικοί και ομολογουμένως προσπαθούσαν (στο βαθμό που μπορούσαν). Το δωμάτιο ήταν πεντακάθαρο, καθαριζόταν κάθε μέρα, πετσέτες αλλάχτηκαν στις 2 μέρες, υπήρχαν όμως και προβλήματα, (χαμηλή πίεση του νερού, η φθορά του χρόνου ήταν εμφανής σε διάφορα σημεία). Το εντυπωσιακό ήταν η τιμή πόρτας από τη γνωστή καρτέλα του ΕΟΤ του 2009. Έχουμε και λέμε: τιμή πόρτας 170ευρώ, πρωινό κατ’ άτομο 12 ευρώ και γεύμα κατ άτομο 33 ευρώ(!!!!) - πόσα άλλαξαν από τότε;;;; Η ρεσεπτιονίστ ήταν ευγενέστατη, φιλική, εξυπηρετική αλλά είχε το γνωστό ελληνικό σύνδρομο που κυρίως πιάνει τις ελληνίδες (αλλά και τον αρσενικό ελληνικό πληθυσμό σε μικρότερο βαθμό). Είχε λοιπόν το σύνδρομο Downton Abbey. Αυτό με λίγα λόγια σημαίνει, δεν περπατάω, δεν έχω ιδέα από μονοπάτια, φυτά, χώματα και γενικώς πράγματα που στον πύργο του Downton που μεγάλωσα έκανε μόνο το υπηρετικό προσωπικό (ανεξάρτητα του αν είμαι από το Άνω Μαζαράκι). Για να καταλάβετε θα αναφερθώ σε δική μου προσωπική γνωστή. Η Τασούλα λοιπόν (δε λέγεται έτσι αλλά μην εκτεθώ κιόλας), μεγάλωσε σε ένα χωριό εδώ παρά δίπλα, η τουαλέτα ήταν έξω από το σπίτι, ούτε πλυντήριο δεν είχαν, φτωχοί και καλοί άνθρωποι οι γονείς της, αγρότες, 3 φορές την εβδομάδα φασόλια ή ρεβύθια.

Σ πούδασε λοιπόν η Τασούλα μας στην Αθήνα και γνώρισε τον Μάκη (ενταγμένος αυθεντικός κομμουνιστής ο Μάκης, επαναστάτης όχι αστεία, κάτω τα κακά αφεντικά, καμία ανοχή στο κεφάλαιο και τα αφεντικά, σε τέτοιο βαθμό που φοβόμουν ότι στο προτ μπαγκάζ του almera είχε ακονισμένο σφυροδρέπανο και εγώ εκείνη την εποχή ήμουν του «Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια…..τάξη και ηθική» – πολύ αργότερα κατάλαβα το δούλεμα που έτρωγα….και πήρα το στραβό δρόμο ). Κάποια στιγμή λοιπόν βρεθήκαμε με την Τασούλα και τον Μάκη εκδρομή στα Ζαγοροχώρια. Πάμε για φαγητό λοιπόν σε γνωστό καλό ξενώνα της περιοχής, έρχεται ο υπεύθυνος και ρωτάμε τι άλλο θα μπορούσαμε να πάρουμε εκτός από μπριζολικά. Μας λέει ο άνθρωπος ότι έχει και ωραιότατους γίγαντες. Εκεί μένω σύξυλος όταν ακούω την Τασούλα να τον ρωτάει τι είναι οι γίγαντες. Φασόλια της λέει αυτός, και πως τα φτιάχνετε, δεν τα έχω ξανακούσει λέει αυτή. Άτσα η Τασούλα, μερικά χρόνια στην Αθήνα και ξέχασε και τα φασόλια…….

Την αμέσως επόμενη μέρα είμαστε στο αμάξι το πρωί και φεύγουμε για ένα μονοπάτι, βλέπω ένα ζευγάρι μεγαλούτσικο να περνάει δίπλα, δε δίνω σημασία, ανοίγει ο Μάκης αναστατωμένος την πόρτα, πετάγεται έξω κάνει υπόκλιση (!) και τον ακούω « Τι κάνετε κύριε τάδε μου, πόσο χαίρομαι που σας βλέπω και θέλω να σας πως πόσο θαυμάζω το τάδε που είπατε προχθές στη δουλειά». Ήταν το αφεντικό (που λέγαμε), που έχει σπίτι και μπίζνα στην περιοχή. Το αφεντικό κάλεσε το Μάκη στο σπίτι, εγώ είπα επιτόπου Μάκη μου πήγαινε, και στο αφεντικό ευχαριστούμε αλλά έχουμε κανονίσει να πάμε μια βολτούλα και δε μας παίρνει χρονικά να το μεταθέσουμε. Έξαλλος εκ των υστέρων ο Μάκης που αρνήθηκα τέτοια πρόσκληση και τιμή από το αφεντικό του. Ωραίος ο κομμουνιστής σύντροφος Μάκης!!!!! Κάναμε καιρό να ξαναβρεθούμε με το ζεύγος, όταν βρεθήκαμε ήταν η εποχή που είχαμε γίνει όλοι «παίκτες» (χρηματιστηριακοί), πήγαμε για καφέ, με έπρηξε με τη Rilken ο Μάκης, απηύδησε με τη αδιαφορία μου και με το γεγονός ότι δεν τα συζητάω αυτά κάθε μέρα με το χρηματιστή μου. Τρόμαξε όταν του είπα ότι δεν έχω χρηματιστή! Αυτός λέει κάθε πρωί πρώτα πέρναγε από την τράπεζά του και τον σύμβουλό του. Ντράπηκα ….ακούς να μην έχω.

Ένα τέτοιο σύνδρομο είχαμε και εδώ, αν και το ξενοδοχείο ήταν στην Ευρυτανία και όχι στο πριγκιπάτο του Μονακό, όπου λογικά θα σε ενδιέφερε που είναι η αντιπροσωπεία της Ferrari. Στην Ευρυτανία, λοιπόν πιθανότερο είναι να ενδιαφέρεσαι για διαδρομές περιηγητικές και χωμάτινες. Να μη σας τα πολυλογώ πιο πολλά ξέρει η Λαίδη Μαίρη του Downton για τα μονοπάτια της Ευρυτανίας παρά η ρεσεπτιονίστ και δε δείχνει και ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μάθει (έστω για τους επόμενους). Ευτυχώς υπάρχει το google…..και πήρα μια ιδέα.

Εσυ γιατι δεν ερχεσαι στην συγκεντρωση?

(Σ.Σ. : Τους πήρα στο λαιμό μου τους ανθρώπους, είδε ο Καίσαρας αυτά που έγραψα για το Downton Abbey που παιζόταν σ’ένα από το κρατικά και μπαμμ τους έριξε μαύρο. (Φτου πάει και το Deutsche Welle που έβαζα για να κάνω προπόνηση στα γερμανικά μου.) Πάλι καλά που ο ΣκορδοΛιάγκας είναι σε ιδιωτικό αλλιώς αισθάνομαι ότι η ζωή δε θα είχε πλέον νόημα. Ευτυχώς μας έμειναν τα ποιοτικά κανάλια. Τώρα άλλο με απασχολεί εμένα, στο σημερινό κείμενο που δημοσιεύω έχω γράψει για το χωριό Στουρνάρας, αν το διαβάσει ο Καίσαρ Αντώνιος και δράσει όπως χθες με το Αβαείο τότε μάλλον θα το εξαφανίσει το χωριό από το χάρτη (με υπουργική απόφαση!). Ευτυχώς ξενιτεύομαι διότι θα με κυνηγούν όλοι οι Στουρναραίοι – καλού κακού –μείνετε μακρυά από την περιοχή –μέχρι να καθίσει ο κουρνιαχτός…..
Από την άλλη ίσως βρέθηκε η απόλυτη λύση. Θα καταργήσουμε τη χώρα με μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου, θα μαυρίσουμε προσωρινά τη θέση στον παγκόσμιο χάρτη, θα μπούμε όλοι σε καραντίνα και σιγά σιγά με αξιοκρατικές διαδικασίες (και αν το επιτρέψει η αυτού εξοχότητα) το ξαναφτιάχνουμε το μαγαζί. – Πάντως έχω παρατηρήσει ότι τα πιο ωραία γίνονται όταν γράφω ταξιδιωτικό για το vfrh….)



Εχω καταστρώσει πλάνο λοιπόν για την επόμενη μέρα. Ήξερα ότι για Πανταβρέχει η διασταύρωση είναι λίγο μετά τη Δομνίστα. Ακολούθησα, λοιπόν τη διαδρομή Κλαυσί -- Μουζίλο – Ανιάδα – Συγκρέλο για να βγω κοντά στο Κρίκελλο να περάσω τη γέφυρα του Κρικελλοπόταμου, να ανέβω Δομνίστα και να βρω τη διασταύρωση για Πανταβρέχει. Τη διαδρομή μέσω Κλαυσίου πρώτη φορά την έκανα και ήταν ωραία διαδρομή μέσα στα έλατα, με ελάχιστη κίνηση. Στο δρόμο η θέα της Καλιακούδας ήταν εντυπωσιακή οπότε τράβηξε η Βιβή αυτή τη φωτογραφία. (Δεν τη βάζω έτσι τυχαία, έχει σημασία για τη συνέχεια….)


Δεν αργήσαμε να βγούμε κοντά στο Κρίκελλο και να πάρουμε την κατηφόρα για τη γέφυρα του Κρικελλοπόταμου.


Την περάσαμε και ενώ ανηφόριζα για Δομνίστα βλέπω αυτή την ταμπέλα……ενώ η «κανονική» διασταύρωση για Πανταβρέχει είναι μετά τη Δομνίστα ετούτη η ταμπέλα με πληροφορεί ότι λόγω έργων πρέπει να πάρω αυτή την παράκαμψη……


Η αρχική μου σκέψη ήταν να την αγνοήσω και να συνεχίσω για Δομνίστα, αλλά μετά τα χθεσινά στα Άγραφα, σταμάτησα το φιλοσόφησα και έστριψα στην παράκαμψη που ουσιαστικά βγάζει Σκοπιά μέσω Μερζιανής.
Ακολουθεί χοντρογκρίνια οπότε αν δεν είστε σε mood αλλάξτε επειγόντως παράγραφο. Πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω τους τοπικούς άρχοντες, τοπικούς εργολάβους ή γενικά όποιον τοπικό υπεύθυνο έβαλε εκεί αυτή την ταμπέλα. Εντάξει ρε φίλε, εσύ είσαι μάγκας και έχεις τρίλιτρο hummer ή Husqvarna «καθαρό». Εντάξει ρε φίλε, εσύ στο μυαλό σου έχεις μόνο πως θα βγάλεις λεφτά να χτίσεις κανά αυθαίρετο ακόμη, να κάνεις το κομμάτι σου, να εξασφαλίσεις τα γηρατειά ή τα παιδιά σου ή ότι άλλο γουστάρεις. Ή έστω είσαι νομοταγής και τίποτα από αυτά που γράφω δεν ισχύουν, είσαι ο πρώτος και τελευταίος τοπικός άρχοντας ή εργολάβος που θα πάει στον Παράδεισο, το κεφάλι σου μέσα είναι παντελώς άδειο; Άντε βάλαμε την ταμπέλα και ξεμπερδέψαμε; Αφού δεν είναι δρόμος αυτό το πράγμα, είναι όργωμα, είναι χάλια, είναι μόνο για τζιπ ή αγροτικά. Βάλε μια ταμπέλα που να λέει την κατάσταση του δρόμου, ή ακόμη καλύτερα στείλε μια μπουλντόζα να συμμαζέψει την κατάσταση, στείλε και ένα φορτηγό να ρίξει λίγο χαλίκι. Κάνε κάτι. Καλά κάθεσαι εσύ στον καφενέ και πίνεις τα ούζα σου, τον άλλο τον σκέφτηκε που θα σπάσει το αμάξι του, θα τον φάνε οι λύκοι, επειδή εσύ βαρέθηκες ή δε σκέφτηκες ή τσιγκουνεύτηκες να προσθέσεις δύο γραμμούλες κάτω από την ταμπέλα ή ακόμη καλύτερα να χαλαλίσεις κανά ευρώ από τα κέρδη σου να τον συμμαζέψεις κιόλας. Κάτσε αγόρι μου στον κάφενέ σου και γκρίνιαζε για την ανάπτυξη!!! Ουστ!!! Δεν έχω λόγια, το δρομάκι στην αρχή ήταν καλό αλλά από ένα σημείο και μετά δεν παιζόταν, ήταν δράμα, ήταν τραγικό απλά δεν ήταν δρόμος.




Κάποια στιγμή με τα χίλια βάσανα βγήκα στη Σκοπιά. Αλλά είχα ήδη αποφασίσει ότι από αυτό το δρόμο απλά δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναγυρίσω. Στη Σκοπιά ήταν ξεκάθαρο ότι γίνονταν έργα, τσιμεντένια ρείθρα, πλατύς στρωμένος χαλικόδρομος, ωραία λέω καθαρίσαμε. Η χαρά μου δεν κράτησε πολύ, έφτασα στο τέλος του χωριού και αντίκρυσα το «γκρεμό» που έπρεπε να κατέβω. Φουρκέτες, μεγάλη κλίση, αλλά τουλάχιστον ήταν ανοιγμένος ο δρόμος, φαρδύς. Δεν ήταν το ευκολότερο πράγμα αλλά εντάξει τρωγόταν η κατάσταση. Κάποια στιγμή έφτασα στον πάτο και μετά ξανάρχισε η ανάβαση, από εδώ και κάτω όμως ο δρόμος στενός με μπόλικη κοτρώνα. Μετά τη Σκοπιά ο δρόμος περνάει από τους οικισμούς Αγ. Χαράλαμπος, Καστανούλα και τελικός στόχος είναι η Ροσκά. Τώρα όταν λέμε οικισμούς μη φαντάζεστε ότι θα βρείτε ψυχή ζώσα, εκτός ίσως από το καλοκαίρι (ναι το ξέρω ότι και τώρα καλοκαίρι είναι).



Για να είμαι ειλικρινής ο δρόμος ήταν βατός από μηχανές σαν το cbf, ακόμη και από κανονικά Ι.Χ. (μετά τη Σκοπιά – πριν δε το συζητάμε), αλλά ήταν σα να το τιμωρούσα το CBF, κοτρώνα κοφτερή, κοπάνημα κανονικό, συμπλεκτάρισμα όλη την ώρα (έχω περίπου 170.000χλμ και δίσκους συμπλέκτη δεν έχω αλλάξει, λες να παραδώσουν το πνεύμα εδώ;;;)πάνω από 20-30km/h δεν έπαιζαν πουθενά, αλλά τουλάχιστον ήταν βατός. Με ανησυχούσε έντονα το πόσο γρήγορα κατέβαινε ο δείκτης βενζίνης, αλλά έκανα (για άλλη μια φορά ότι δεν το έβλεπα). Επηρεασμένος από τη χθεσινή μέρα άρχισα τα κόλπα (σβηστός στην κατηφόρα κ.λ.π.). Ο βασικός μου φόβος ήταν μη σκιστεί κανά λάστιχο και τι θα έκανα στη μέση του πουθενά που άνθρωπο δεν είχα δει σε όλη τη διαδρομή. Μετά από μια στροφή όμως ξεπέρασα και αυτή τη φοβία όταν είδα…..


Μια ωραιότατη μπουλντόζα μου άνοιξε το δρόμο να περάσω….την είδα πονηρά εγώ…..αν μείνω πουθενά αρκεί να περπατήσω μέχρι τη μπουλντόζα, θα φορτώσουμε το μοτόρι στην κουτάλα και γλιτώνω το γκάπα γκούπα….χμμμμ μήπως και χωρίς βλάβη να κάνω πως έμεινα στην επιστροφή να με πάει το caterpillar να γλιτώσω και το κοπάνημα ; (χε χε χε). Αφού μου έφυγε και αυτό το άγχος συνέχισα ακάθεκτος και έφτασα στην Ροσκά. Από εδώ έπρεπε να κατέβω στο ποτάμι για Πανταβρέχει , και επίσης εδώ διακλαδίζεται ο δρόμος και μπορεί να συνεχίσει κανείς για Πρόδρομο – Καστανιά (τη διαδρομή που τελικά δεν έκανα προχθές).




Πήρα την κατηφόρα για το ποτάμι, τα ίδια χάλια περίπου ο δρόμος. Από εκεί που μπήκα στο χώμα είχα κάνει 25 περίπου χιλιόμετρα και μου πήρε 1μιση ώρα, τραγικά πράγματα όπως καταλαβαίνετε. Κατέβηκα λοιπόν στη γέφυρα την πέρασα και πάρκαρα στη ρεματιά. Εκεί κάτι τελευταίες ελπίδες που είχα ότι θα υπήρχε κάποιο αναψυκτήριο, καντίνα, ένας άνθρωπος βρε αδερφέ να τον ρωτήσω που έχει ελικοδρόμιο (άντε έστω κοσμοδρόμιο) να μη χρειαστεί να ξανακάνω την ίδια διαδρομή, οι ελπίδες μου εξανεμίστηκαν….Πάρκαρα το ηρωικό cbf κάτω από ένα πλατάνι, κλειδώσαμε τα κράνη (μικροαστικές συνήθειες, ποιος θα τα πάρει; Η δεντρογαλιά της περιοχής; Τέσπα.), και χωθήκαμε στο ποτάμι.






Ας ξεκινήσω με τα βασικά. Πρόκειται για ένα από τα ομορφότερα μέρη που έχω πάει. Είχα δει φωτογραφίες, τράβηξα και εγώ μερικές αλλά, πραγματικά δε μπορούν να δείξουν το μέγεθος του μεγαλείου. Είναι απίθανο, είναι κάτι που πρέπει να δει κανείς στη ζωή του. Σε απόλυτα νούμερα απόστασης δεν είναι μακρυά από το μέρος που παρκάρει κανείς, αμφιβάλλω αν είναι πάνω από 800-1000μέτρα όλη η διαδρομή. Σε χρόνο, εξαρτάται από το νερό που έχει. Εμείς φάγαμε γύρω στις 3 ώρες για το πήγαινε έλα, αλλά βγάλαμε φωτογραφίες, αράξαμε και λίγο, γενικά το χαρήκαμε. Υποθέτω ότι με τις συνθήκες που εμείς βρήκαμε, θα μπορούσε κανείς σε 1 ώρα να έχει πάει και να έχει γυρίσει. Τώρα μερικές βασικές πληροφορίες. Το κυριότερο απ’όλα είναι ότι θα βραχείς, δεν υπάρχει τρόπος να μην περάσεις κάποια στιγμή μέσα από το ποτάμι. Και όταν λέω μέσα εννοώ μέσα, όχι μέχρι τον αστράγαλο. Τώρα που πήγαμε εμείς (που δεν ξέρω αν αυτό είναι φυσιολογική στάθμη νερού ή όχι) στο τελευταίο κομμάτι έπρεπε να μπεις μέχρι τον αφαλό περίπου (εγώ είμαι τάπα 1.70 οπότε άντε αν είσαι ψηλότερος πες μέχρι τη μέση). Το βασικό είναι να ξεπεράσεις την αρχική φοβία να μην πατήσεις στο νερό, άσε το παιδί που κρύβεις μέσα σου ελεύθερο και πλατσούρισε μέσα από το ποτάμι. Το νερό δεν είναι ιδιαίτερα κρύο, είναι ακριβώς όπως πρέπει οπότε όλα τέλεια. Το δυσκολότερο κομμάτι είναι στην αρχή όπου ακόμη δεν έχει ξεπεράσει κανείς το σύνδρομο του να αποφεύγει να μπει στο νερό, και επίσης έχει και κάτι σαν μίνι σκαλοπατάκι (καταρρακτάκη – δεν είναι σωστή η λέξη αλλά δε μου έρχεται η σωστή, rapid είναι στα αγγλικά). Ένα μπαστούνι, βοηθάει να έχεις μια ιδέα για το βάθος πριν πατήσεις. Επίσης σε μερικά σημεία είναι γλιστερές οι πέτρες οπότε η σαγιονάρα δεν είναι το ιδανικό πατούμενο. Ακολουθούν οι φωτογραφίες.

oσονοuπω wrote:Εσυ γιατι δεν ερχεσαι στην συγκεντρωση?

φοβάμαι μην αγριευτεί το cbf με τόσα vfr και βουτήξει κανένα από τα γρανάζια........(ή τις καδένες - αναλόγως)

(...και επίσης δεν τα πάω καλά με τον πολύ κόσμο.....ποτέ δεν ξέρει κανείς όμως - η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε πολύ αυτή η εκδρομούλα και θα ήθελα ένα replay ν'ανεβω και τη Χελιδόνα....με τα πόδια)

Βλάσσης

Μακάρι να μπορούσαμε να καθίσουμε περισσότερο αλλά δυστυχώς είχαμε δρόμο για πίσω.  Θα έπρεπε πάντως να υπάρχει μια κατατοπιστική ταμπέλα με βασικές οδηγίες και περιγραφή της διαδρομής εδώ στην αρχή του φαραγγιού. Να είναι σε 2-3 γλώσσες, να ξέρει και αυτός που έρχεται τι πρέπει να αναμένει, σε τι να έχει το νου του, που να απευθυνθεί αν έχει κάποιο πρόβλημα. Ακούς Olgitsa; όχι μόνο κομμωτήριο και κόλεθστον….Έχοντας κάνει τη διαδρομή από Σκοπιά και με δεδομένο ότι ο αυτός ο δρόμος ήταν χάλια έτσι κι αλλιώς, (για να μην αναφέρω ότι από τη Σκοπιά δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναπάω από Μερτζιανή). Μου ήρθε η φοβερή ιδέα να ανέβω την Καλιακούδα  (δηλαδή να συνεχίσω στο δρόμο μετά τη γέφυρα που πέρασα για να φτάσω εδώ). Ήξερα ότι είναι 20χλμ μέχρι το Μεγάλο Χωριό από αυτή τη διαδρομή, αλλά δεν ήξερα την κατάσταση του δρόμου. Τι είχα, τι έχασα, οπότε συνέχισα το δρόμο που ανεβαίνει την Καλιακούδα, αφού πρώτα περάσει από το χωριό Στουρνάρα.
 
Λοιπόν ανακεφαλαίωση: Ας πούμε ότι είσαι από το χωρίο Στουρνάρα. Η μονή επιλογή για να βγεις στον πολιτισμό το χειμώνα είναι μέσω Ροσκάς-Καστανίτσας-Σκοπιάς. Δηλαδή μια διαδρομή που καλοκαίρι χωρίς βροχές και λάσπες με αξιόπιστο όχημα χρειάζεσαι 1μιση ώρα. Και ρωτάω τώρα εγώ, πες ότι γεννήθηκες κάποτε στο Στουρνάρα, υπάρχει περίπτωση να μην είναι μόνιμος στόχος να φύγεις από αυτό το χωριό και να πας σε πιο user friendly οικισμό;  Ωραία τα κατάφερες και έφυγες από το χωριό, αλλά σου έχει αφήσει ο πατέρας ή παππούς σου ένα σπίτι εδώ. Δε σου πάει να το αφήσεις να πέσει οπότε πληρώνεις χρυσάφι τα υλικά για τη συντήρησή του. Σωστά; Σωστά. Και μετά έρχεται ο χοντροΒενιζέλος και ο συνονόματος του χωριού και σου βάζει φόρο, για το σπίτι που έχεις στο Στουρνάρα!!!!Και στη συνέχεια του καλάρεσε που μάδησε τα ελληνοκορόιδα και σου λέει δε βάζω και στα περιβόλια. Και τελικά θα βρεθείς να πληρώνεις φόρο που έχεις σπίτι και χωράφι στον Στουρνάρα, και θα τον πληρώνεις για τον Στουρνάρα,….. ε μήπως τελικά είμαστε όλοι στουρνάρια. Εκεί που κανονικά θα έπρεπε να σε πληρώνουν κιόλας να μην φύγεις….. Αυτά είναι!!! Και μετά μου λες εσύ ότι δεν είναι εξωγήινος ο Υπ.Οικ. Ούφο και μάλιστα σπάει και πλάκα με τους Ελληνογήινους….Τέτοια σκεφτόμουν και φούντωνα και ξεχνιόμουν, διότι η ιδέα ήταν καλή (για να γλιτώσω δρόμο, να δω και τη ράχη της Καλιακούδας), αλλά ο δρόμος δεν ήταν και πολύ καλός, ήταν χάλια μαύρα για να είμαι ακριβής. Βόγκηξε το CBF, έβρασε, κοπανήθηκε, σπινιάρισε, κατέβασα και τη Βιβή 2-3 φορές στην ανηφόρα, τουλάχιστον άμα μπατάρει να μην πάει αύτανδρο, δε νομίζω να σταμάτησα να πατινάρω πουθενά, ήταν τόσο σαθρός και ανηφορικός που έπαιζα μόνιμα ανάμεσα στο σπινιάρισμα και το σβήσιμο. Αλλά το χάρηκα, ξεπέρασα όλες τις φοβίες, καρφώθηκε η θερμοκρασία πάνω από τους 102 και ανεβαινε, τι κι αν δούλευε φαν, τίποτα, χαμπάρι αυτό, κι εγώ που αγχωνόμουν όταν έβλεπα 94-95. Τέλος!  Mόλις κάνω λεφτά θα ξανάρθω εδώ με Boss Hoss. Σταματήσαμε λίγο πριν το τελικό κομμάτι. Τσάκισα και ένα παστελάκι, τάχα να πάρω δύναμη, αγνάντεψα, ωραία ήταν. Τελικά το stelvio είναι υπερτιμημένο!!!!.
 
 
Κάτι η απερίγραπτη θέα από τον αυχένα (1756μ), κάτι η δροσιά του βουνού, κάτι που μου έφυγε το άγχος ότι κάπου θα κόλλαγα, το αίσθημα ήταν υπέροχο. Ήταν πραγματικά πολύ όμορφα εκεί πάνω.



Τώρα έπρεπε και να κατέβουμε. Ωραία, είχαμε κάνει 10 χιλιόμετρα σερί βαρβάτη ανηφόρα και τώρα είχαμε άλλα 10 χιλιόμετρα κατηφόρας. Πάντα υπάρχει η σχετική διχογνωμία, δυσκολότερη είναι η ανηφόρα ή η κατηφόρα. Δε μπορώ να σας απαντήσω με βεβαιότητα, πάντως στην περίπτωσή μας δεν υπήρχε άλλη επιλογή, και στα χέρια θα το κατέβαζα, οπότε σιγά σιγά πήραμε το δρόμο για κάτω. Στην ανηφόρα την κατέβασα τη Βιβή 2-3 φορές, στην κατηφόρα 4-5, τα συμπεράσματα δικά σας. Υπήρξαν 1-2 φορές που νόμιζα ότι «μπατάρει» αλλά τελικά δε «μπρουμούτησε» (ορολογία όχι αστεία…)  

Κάποια στιγμή φτάσαμε στη θέση Λακώματα και στο εκκλησάκι της Παναγίας, από εδώ και κάτω ήταν παιδική χαρά η διαδρομή. Την επόμενη φορά που θα θελήσω να επισκεφθώ το Πανταβρέχει, θα αφήσω εδώ τη μηχανή ή το τουτού και θα το κόψω με τα ποδαράκια μέχρι τον αυχένα, στην συνέχεια κάτω, θα κάνω βόλτα στο φαράγγι και ξανά ποδαράτα πίσω μέχρι εδώ.
 
 
Επιστρέψαμε  στο ξενοδοχείο, και αράξαμε στον κήπο, η μέρα ήταν εντυπωσιακή από όλες τις απόψεις. Είδαμε μέρη που δεν τα είχαμε ξαναδεί, μέρη που θα μπορούσαν χωρίς να χάσουν την αυθεντικότητα και την αίσθηση της περιπέτειας, να είναι λίγο πιο «εύκολα» και ταυτόχρονα να φέρνουν και έσοδα και θέσεις εργασίας. Μέρη που θα μπορούσαν να προσελκύουν και τουρισμό που αφήνει λεφτά, τον τουρίστα που θα έρθει με την οικογένειά του, με το όχημά του, είτε αυτό είναι τροχόσπιτο, είτε το αυτοκίνητό του, ή το νοικιασμένο του αυτοκίνητο, ή με τη μηχανή ή και το ποδήλατό του, και που θα μείνει στην περιοχή, θα περπατήσει, θα κάνει canyoniong, θα κάνει backpacking, αναρρίχηση και γενικά ένα σωρό οικολογικές δραστηριότητες. Από αυτόν θα ζήσει η περιοχή, από αυτόν θα έρθει το πολυπόθητο ευρώ, έτσι θα γυρίσει ο Έλληνας στο χωριό του, και θα δουλέψουν όλοι, από το ξενοδοχείο, μέχρι τον τοπικό παραγωγό. Η κρίση ήταν η ευκαιρία να αλλάξει ένας (ενδεχομένως) λάθος προσανατολισμός και να γίνει μια νέα αρχή. Και δυστυχώς αυτή η ευκαιρία για άλλη μια φορά χάθηκε. Αρχές Ιουνίου και τα χωριά άδεια, τα μονοπάτια άδεια, τα ξενοδοχεία άδεια. Υποδομές χρυσοπληρωμένες λόγω των μαύρων χρημάτων αφημένες στη μοίρα τους να υφίστανται απλά τη φθορά του χρόνου. Συζητάμε με τη Βιβή, από την μια υπάρχει η χαρά του ότι είδαμε υπέροχα μέρη, μείναμε φτηνά αλλά ταυτόχρονα μια θλίψη για μια αίσθηση ότι ο κόσμος πάει μπροστά και εμείς ως χώρα μένουμε στάσιμοι για να μην πω ότι πάμε πίσω ολοταχώς. Η επόμενη μέρα θα ήταν μέρα με κοντινές βολτούλες και σίγουρα χωρίς άλλο χώμα…..

 
 
 
Eίχα διαβάσει για μια μάχη του Αστερίξ και του Οβελίξ ---συγγνώμη των Γαλατών εννοώ—στην Ευρυτανία. Τα έψαξα λίγο στο θέμα και παραθέτω αυτούσιο σχετικό κείμενο που βρήκα (στο τέλος υπάρχουν και οι πηγές).

 

Η Κάθοδος των Γαλατών - Η Μάχη στα "Κοκκάλια"

Κατά την κάθοδο των Γαλατών ή Κελτών με αρχηγό το Βρέννο, πρωτοστάτησαν οι Αιτωλοί. Οι Γαλάτες ήταν φοβερά πολεμικός λαός από την κεντροδυτική Ευρώπη. Ήταν ψηλοί, υπερήφανοι με τρομερή ματιά κατά το Μακελίνο, ξανθοί και πάλλευκοι κατά τον Πλούταρχο. Οι μόνοι άφθαρτοι, ικανοί να τους αντιμετωπίσουν, ήταν οι Αιτωλοί που μόλις είχαν εξέλθει από τη βαρβαρότητα, όπως παρατηρεί ο Βιλλαμόβιτς. Έστειλαν λοιπόν στις Θερμοπύλες, σ' αυτή την ιστορική πύλη εισόδου προς τη νότια Ελλάδα, για να προτάξουν εκεί άμυνα κάτι παραπάνω από 7000 "οπλιτεύοντες" και ιππείς και 790 ψιλούς (ελαφρά οπλισμένους) με τρεις στρατηγούς: τον Πολύαρχο, τον Πολύφρονα και το Λαοκράτη. Στο πλευρό τους έσπευσαν οι Βοιωτοί, οι Φωκείς, Οι Οπούντιοι Λοκροί και λίγοι Μεγαρείς. Οι Πελοποννήσιοι, εκτός από τους Πατρείς, αδιαφόρησαν ή αρνήθηκαν να πάρουν μέρος στην αντιμετώπιση των Γαλατών του Βρέννου, ίσως γιατί ήθελαν, κατά το Γερμανό ιστορικό Μπέλοχ, να φθαρούν οι Αιτωλοί και να πέσει το γόητρό τους. Αρχηγός όλων των Ελληνικών δυνάμεων ορίσθηκε ο Αθηναίος Κάλλιπος, παρά το γεγονός ότι το κύρος των Αθηναίων αυτή την εποχή ήταν πεσμένο.

Ο Γαλάτης στρατηγός Βρέννος φοβόταν κι υπολόγιζε ιδιαίτερα τους φιλοπόλεμους και γενναίου Αιτωλούς. Για να τους εξουδετερώσει και να τους αποσπάσει από την άμυνα των Θερμοπυλών επιχείρησε αντιπερισπασμό. Έστειλε 40.000 στρατό και 800 ιππείς με αρχηγούς τον Ορεστόριο και τον Κόμβουτη, που αφού πέρασαν το Σπερχειό, ανέβηκαν στη Θεσσαλία, σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Παυσανία και εισέβαλαν στην Αιτωλία. Αφού λεηλάτησαν τα ιερά και τα σπίτια έκαψαν το Κάλλιο, την ακμάζουσα πόλη των Αιτωλών κι έσφαξαν τους κατοίκους του (279 π.Χ.).

Με τρόπο που προκαλεί φρίκη διηγείται ο Παυσανίας τα παθήματα των Καλλιέων. Οι Αιτωλοί δεν πρόλαβαν να τους προστατεύσουν.

Επιστρέφοντας οι Γαλάτες για το στρατόπεδο των Θερμοπυλών θέλησαν ν' ακολουθήσουν το ίδιο δρομολόγιο. Στη γραμμή όμως που ενώνει την Οξιά με τον Τυμφρηστό, στη ράχη πάνω περίπου από το σημερινό χωριό Άγιος Νικόλαος (Λάσπη), κοντά στις πηγές του Κρικελλιώτικου Ποταμού (υψόμ. 1720 μ.) τους έστησαν καρτέρι οι κάτοικοι των χωριών της Ευρυτανίας, της Αιτωλίας και της Δολοπίας, άνδρες και γυναίκες, οπλισμένοι με πρόχειρα όπλα, γεωργικά εργαλεία και ρόπαλα και τους προξένησαν τρομερό θανατικό. Από την επιδρομή στην Αιτωλία δε γύρισαν στη βάση τους μπροστά στις Θερμοπύλες ούτε οι μισοί ("ελάσσονες των ημίσεων") Γαλάτες. Ο τόπος της σύγκρουσης γέμισε από πτώματα των βαρβάρων επιδρομέων και τα κόκαλά τους άσπριζαν για πολλά χρόνια στην επιφάνεια της γης. Η θέση ονομάσθηκε "Κοκκάλια" και τ' όνομα αυτό διατηρείται ως σήμερα. Οι γεωργοί έβρισκαν ως πριν από λίγα χρόνια στα χωράφια τους, σύμφωνα με την παράδοση, ανθρώπινα κόκαλα και σκουριασμένα κομμάτια από μεταλλικά όπλα.

Στη συνέχεια οι Αιτωλοί ρίχτηκαν σ' ένα τμήμα των Κελτών, που αφού παραβίασε τις Θερμοπύλες, είχε λεηλατήσει το ιερό των Δελφών. Οι βάρβαροι όμως έπαθαν κι εδώ αφάνταστη πανωλεθρία καθώς, με τους υπερασπιστές του Δελφικού χώρου συμμάχησαν, κατά τους ιστορικούς, οι σκληρές και καταστρεπτικές καιρικές συνθήκες, μια θεομηνία που συγκλόνισε το τοπίο. Ακόμα κι οι βράχοι που αποσπώνταν από τον Παρνασσό έσπειραν το θάνατο στους επιδρομείς. Κατά τους ιστορικούς, κανένας Γαλάτης δε γύρισε τελικά στο σπίτι του ("Ουδείς υπελείφθη απελθείν οίκοι").

Το κείμενο είναι από το 3^ο γυμνάσιο Σερρών :
http://3gym-serron.ser.sch.gr/OLDSITE/thermopiles/Doc/Kokkalia.doc‎


 
Ξεκινήσαμε, λοιπόν για την τοποθεσία «Κοκκάλια» , που είναι μερικά χιλιόμετρα πριν το Κρίκελλο (μπορείτε στο σχετικό χάρτη να δείτε ακριβώς το σημείο.) Υπάρχει ταμπέλα που οδηγεί μετά από 1 χιλιόμετρο χωματόδρομου στο μνημείο. Βγάλαμε φωτογραφίες και πήραμε το δρόμο προς Δομνίστα.
 
 
Θέλαμε να περάσουμε από το χωριό Αράχωβα, πάνω από την Ευηνολίμνη, να ανέβουμε προς χάνι Λιόλιου και να δούμε από πού θα επιστρέψουμε.  Όντως κάποια στιγμή στο βάθος φάνηκε η Ευηνολίμνη. Που και που σταματάγαμε να μαζέψουμε αγριοφραουλίτσες, για να φτιάξουμε λικεράκι.
 
Φτάσαμε στην Αράχωβα, το έχω ξαναγράψει, αυτή είναι η αυθεντική Αράχωβα, βρήκαμε το μοναδικό καφενείο που ήταν ανοιχτό, ήπιαμε το καφεδάκι μας, αγοράσαμε κάποια σπιτικά λικεράκια που έφτιαχνε η κυρία (αφού δοκιμάσαμε κάμποσα), ωραία τα λικεράκια αλλά η τιμούλα «τσιμπημένη». Η κυρία πρότεινε να μην κατέβουμε απ’ευθείας στο φράγμα αλλά να κάνουμε ένα γύρo από το χωριό Κλεπα.
 
Όμως στη διαδρομή είδα έναν ασφαλτοστρωμένο δρόμο να φεύγει αριστερά, η ταμπέλα έγραφε «Άμπλιανη, Μακρινή, Λεύκα». Είδα που ήταν άσφαλτος και τσίμπησα…για άλλη μια φορά. Κάποια στιγμή ο δρόμος έγινε χωματόδρομος αλλά καλός. Σταματούσαμε και για τις φραουλίτσες που λέγαμε.
 
Φτάσαμε στον οικισμό Λιβαδάκι, από εδώ ο δρόμος συνεχίζει (χώμα φυσικά) για Γραμμένη Οξυά και μου μπήκαν ιδέες για μελλοντική εκδρομή. Από εδώ τα πράγματα οδηγικά έγιναν δύσκολα στο ανέβασμα για Ψηλό Σταυρό,Άμπλιανη, αλλά μετά τα χθεσινά ήμουν έτοιμος και για το Ντακάρ. Πάντως κάποια στιγμή βγήκαμε στην άσφαλτο για Άμπλιανη αλλά εμείς πήραμε κατεύθυνση προς Στάβλους ώστε να βγούμε στο δρόμο Κρικέλλου –Δομνίστας.  
 
Περάσαμε μέσα από το χωριό Στάβλοι, το οποίο κατοικείτο από γελάδια και μάλιστα ψιλοαγριεμένα.
 
 
Επιστρέψαμε από το Κλαύσιο (δείτε και το χάρτη). Και τελικά καταλήξαμε στο παλαιό Μικρό Χωριό να τσιμπήσουμε κάτι.
 
 

Φτάσαμε στο παλαιό Μικρό Χωριό. Η ιστορία αυτού του χωριού είναι ανατριχιαστική.

 

Το χρονικό της καταστροφής

Το ημερολόγιο έγραφε 13 Ιανουαρίου του 1963, ημέρα Κυριακή.
Ο νομός Ευρυτανίας προσπαθεί ακόμα να μαζέψει τα κομμάτια του από το βαρύ τίμημα που πλήρωσε στον Εμφύλιο Πόλεμο, που είχε λήξει λίγα χρόνια πριν. Η φτώχεια, η πείνα, η εξαθλίωση και το σχεδόν ανύπαρκτο οδικό δίκτυο δοκιμάζουν τις αντοχές των κατοίκων· σε τούτα έρχεται να προστεθεί ο βαρύς χειμώνας, καθώς βρέχει αδιάκοπα σχεδόν από τον Σεπτέμβρη.
Η ευρυτανική γη δεν μπορεί να συγκρατήσει πλέον το νερό, οι υποδομές και οι δρόμοι ολόκληρου του νομού σχεδόν καταστρεμμένοι από την επιμονή της Φύσης.
Κυριακή 13 Γενάρη, λίγο μετά τις 8.00 το πρωί, στο Μικρό Χωριό οι περισσότεροι κάτοικοι βρίσκονται στην εκκλησία, μαζί τους και τα παιδιά τού σχολείου. Λίγοι είναι εκείνοι που έχουν μείνει στα σπίτια τους.
Και τότε, η καταστροφή: ένα τρομερό βουητό συγκλονίζει την περιοχή. Είναι ο επιθανάτιος ρόγχος ενός βουνού, είναι η βοή από το ξερίζωμα μιας πλαγιάς του βουνού "Κρι", που παρέσυρε και σκέπασε το δυτικό μέρος του χωριού.
Οι κάτοικοι τρέχουν έντρομοι να δουν τι έχει συμβεί· το θέαμα δεν μπορεί να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους, η πραγματικότητα αποδεικνύεται -για ακόμα μία φορά- πιο σκληρή και αδυσώπητη ακόμα και από τον χειρότερο εφιάλτη.
Τεράστιοι όγκοι, τόνοι ολόκληροι, από λάσπη, χώμα, σπίτια, βράχους και ξεριζωμένα έλατα κατρακυλούσαν, παρασύροντας ό,τι βρισκόταν στο διάβα τους.
Ο άνθρωπος ανίσχυρος απέναντι στη μανία της φύσης.

Οι πρώτες στιγμές

Οι κάτοικοι του χωριού φθάνουν στον τόπο της καταστροφής. Άνθρωποι από τον τόπο της συμφοράς τρέχουν να σωθούν παραπατώντας, γιατί η γη σείεται κάτω απ' τα πόδια τους. Με σπαρακτικές κραυγές καλούν τους δικούς τους, για να δουν αν ακόμα ζουν. Ο ορμητικός χωμάτινος καταρράκτης τους φράζει τον δρόμο προς τα σπίτια τους. Το χωριό κόβεται στα δύο, παραμορφώνεται μπροστά στα μάτια τους. Σχηματίζονται λόφοι από χώμα, πέτρες, σπίτια, που ξαφνικά χάνονται για να ξαναφανούν λίγο πιο κάτω. Ένας απίστευτος κυματισμός της γης, που σχιζόταν σε βαθιά ανοίγματα και κατάπινε ό,τι βρισκόταν μπροστά του.
Ο τότε νομάρχης Θεοδόσης Τσαούσης τηλεφωνεί στον μηχανικό της ΤΥΔΚ Σωτήρη Οικονόμου και του ζητά να σπεύσει στο σημείο.
Ο τελευταίος περιγράφει την εικόνα που αντίκρισε στο Μικρό Χωριό: «…τεράστιοι όγκοι λάσπης και χωμάτων είχαν ξεκινήσει πάνω από το βουνό και σερνόταν προς τα κάτω κατά μήκος του μικρού χειμάρρου - ποταμού του χωριού σαν μια βραδυκίνητη λάβα. Ήδη τα πρώτα σπίτια που βρισκόταν στη ζώνη κατολισθήσεως αυτής της μάζας είχαν παρασυρθεί, είχαν βυθισθεί μέσα στη λάσπη και φαινόταν επάνω μόνον οι στέγες των σπιτιών, άλλες από ξύλο και κεραμίδια και άλλες από τσίγκους που επέπλεαν στη λάσπη».
Σύντομα καταφθάνουν οι πρώτοι κάτοικοι από το απέναντι Μεγάλο Χωριό, που έσπευσαν με συγκινητική αλληλεγγύη για να συμπαρασταθούν στους πληγέντες συντοπίτες τους.
Κοντά στο μεσημέρι η γη ημερεύει, παύει να βρυχάται και τότε όλοι όσοι κατάφεραν να σωθούν, μέσα σε θρήνο και οδυρμό για την κόλαση αυτής της καταστροφής, προσπαθούν να βρουν τους ανθρώπους τους. Τα μουγκανητά και οι κραυγές των θαμμένων ζώων ακούγονται σαν ανατριχιαστική παραφωνία, δημιουργώντας ένα εφιαλτικό σκηνικό.
Στο δραματικό προσκλητήριο, δεκατρείς (13) συγχωριανοί δεν έδωσαν το "παρών": Γιάννης Αθανασόπουλος, Λάμπρος Ζαχαράκης, Αικατερίνη Ζησίμου, Νίκος και Γιαννούλα Κοντογιάννη μαζί με την κορούλα τους Μαίρη και τη συγγενή τους Φωτεινή Κομματά, Καλλιόπη Κωστοπούλου, Χρήστος και Κωσταντία Μαστρογεωργοπούλου, Γιάννης Πλάκας, Ιωάννης Παπαδημητρίου και Γιώργος Τάσιος είχαν θαφτεί ζωντανοί!
Τρείς ακόμα κάτοικοι τραυματίστηκαν και μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο στο Καρπενήσι.

Οι επόμενες μέρες

Για πολλές μέρες η κατολίσθηση συνεχιζόταν με αργό ρυθμό, χωρίς όμως πια να απειλεί ανθρώπινες ζωές. Δυο μέρες μετά, καταφθάνει κυβερνητικό κλιμάκιο για να εκτιμήσει την καταστροφή, με επικεφαλής τον υπουργό Πρόνοιας Κωνσταντίνο Τσάτσο, τον Μητροπολίτη Ναυπακτίας και Ευρυτανίας Δαμασκηνό, τους βουλευτές Ευρυτανίας Χρυσόστομο Καραπιπέρη και Κώστα Παπασπύρου, τον νομάρχη Ευρυτανίας Θεοδόσιο Τσαούση κ.ά. Πολλά τα ζητήματα που έπρεπε να αντιμετωπιστούν: Μπορούσαν οι άνθρωποι να παραμείνουν στα σπίτια τους; Τι θα γινόταν όσοι έχασαν τις περιουσίες τους; Αποφασίστηκε να γίνει άμεση μεταστέγαση. Όμως, πού να πήγαιναν μες το καταχείμωνο; Όσοι θα παρέμεναν, κυρίως ηλικιωμένοι, το έκαναν με δική τους ευθύνη.
Όλη η χώρα συγκλονίζεται από την ανείπωτη συμφορά. Όλες οι εφημερίδες, με αλλεπάλληλες δραματικές περιγραφές και φωτογραφίες ή ποιήματα, ανήγγειλαν τον τραγικό χαμό του Μικρού Χωριού Ευρυτανίας..... "



Το παραπάνω κείμενο είναι από
http://www.evrytanika.gr/index.php?option=com_content&id=343522%3A-50-&Itemid=124
 
Είχα βρει και ένα συγκλονιστικό βίντεο από το αρχείο της ΕΡΤ  αλλά με πρόλαβε ο Καίσαρας…..κρίμα (εδώ είναι αν επανέλθει κάποια στιγμή αξίζει : mam.avarchive.gr/portal/digitalview.jsp?get_ac_id=3947‎). Κάτσαμε στην πλατεία, κάτω από τον Πλάτανο, τσιμπήσαμε κάτι, κατεβήκαμε και μέχρι τη λιμνούλα που δημιουργήθηκε μετά την κατολίσθηση του 1963, είδαμε ταμπέλες για τα μονοπάτια της περιοχής και συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε πολλά ακόμη να δούμε στην περιοχή.
 

 
Η επιστροφή μας, την επόμενη μέρα δεν είχε κάποια έκπληξη.  Ανεξάρτητα της χωμάτινης ταλαιπωρίας ήταν μια ωραία εκδρομή σε μια πανέμορφη περιοχή. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι τα δικά μας είναι οπωσδήποτε καλύτερα των άλλων, είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η χώρα μας έχει πολύπλευρες ομορφιές, και κάποια στιγμή θα πρέπει να φροντίσει να τις αναδείξει και να τις αξιοποιήσει.