NORDKAPP 2013

Το ταξίδι στο Nordkapp μαγεύει τους πάντες στο άκουσμά του είτε καβαλάνε μηχανή είτε όχι! Αρκετά χρόνια παίδευε το μυαλό μου αυτή η σκέψη και πάντα υπήρχε κάποιο εμπόδιο που δεν με άφηνε να το κάνω. Πότε το οικονομικό... πότε οι ημέρες τις άδειας από την δουλειά. Το τελευταίο ήταν πως οι πάντες μου έλεγαν πως τέτοια ταξίδια δεν μπορείς να τα κάνεις μόνος… είναι επικίνδυνα… είσαι τρελός… κτλ. Οπότε αν και τριγυρνούσε η ιδέα στο μυαλό μου πολύ έντονα από τον Σεπτέμβριο του 2012 δυσκολευόμουν να το πάρω απόφαση. Έτσι ξεκίνησα να ψάχνω για παρέα. Αρχικά επικοινώνησα με κάθε γνωστό μου που πίστευα πως θα μπορούσε να ακολουθήσει και είτε για οικονομικούς λόγους, είτε για λόγους άδειας από την δουλειά μου απαντούσαν αρνητικά. Στην συνέχεια πόσταρα σε 2-3 φόρουμ πως ψάχνω συνταξιδιώτη. Μέχρι τον Ιανουάριο δεν είχε βρεθεί κάποιος που να μπορεί να ακολουθήσει… Κάπου εκεί είχα αποκαρδιωθεί… μέχρι που διάβασα το ταξιδιωτικό ενός τύπου από Αθήνα (Νίκος/Ταξιδευτής - 71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη) που έκανε αυτό το ταξίδι ολομόναχος. Πήρα κουράγιο λοιπόν και αποφάσισα πως τελικά θα το κάνω κι εγώ μόνος μου. Για καλή μου τύχη βέβαια έναν μήνα μετά στο περίπου επικοινώνησε μαζί μου ο Θάνος από το KTMHellasClub.gr .
Ο Θάνος ήταν ένας άγνωστος για `μένα αλλά αυτό δεν με ενδιέφερε. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν πως υπάρχει κι άλλος πατριώτης που ψήνεται να ταξιδέψει μέχρι το τέλος της Ευρώπης. Το κίνητρο του Θάνου ήταν κατά κύριο λόγο η Φιλανδία… Ο έρωτάς του γι`αυτήν την χώρα είναι ίδιος με τον δικό μου για την Νορβηγία. Έτσι χωρίς πολλές κουβέντες συμφωνήσαμε με τον Θάνο πως κάπου κοντά στα τέλη Ιουνίου θα φύγουμε μαζί για «πάνω»!!!
Οι μήνες περνούσαν και κάθε τόσο ανταλλάσαμε email με πληροφορίες για διαδρομές, αξιοθέατα, εξοπλισμό… Προς τις αρχές Μαΐου βρεθήκαμε για πρώτη φορά για έναν καφέ στην Λαμία κυρίως για να γνωριστούμε και για να μιλήσουμε για κάποιες λεπτομέρειες του ταξιδιού. Το θέλαμε και οι δυο μας τόσο πολύ αυτό το ταξίδι που φερθήκαμε αρκετά ανώριμα στην συγκεκριμένη φάση και κανονίσαμε απλά να πιούμε έναν καφέ και αμελήσαμε το να οδηγήσουμε παρέα για να δούμε το αν ταιριάζουμε οδηγικά. Ευτυχώς δεν είχαμε θέματα…

----------------


Το ταξίδι θα έλεγα πως ξεκίνησε μερικές μέρες πριν ακόμη φύγουμε από την χώρα!
Όσο πλησίαζε η μέρα ο ρυθμός της προετοιμασίας έφτασε για `μένα στα κόκκινα! Τα μοναδικά πράγματα που είχαμε κλείσει ήταν τα ακτοπλοικά εισιτήρια για Βενετία και από Δανία για Νορβηγία, όπως επίσης και τις πρώτες μας τρεις διανυκτερεύσεις (δύο στην Γερμανία και μία στην Νορβηγία). Γι`αυτό είχα άγχος για την παραμικρή λεπτομέρεια του ταξιδιού και ήθελα να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε απρόοπτο που θα μπορούσε να μας τύχει! Έτσι σχεδόν κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ έβλεπα τον χάρτη της Νορβηγίας! Τον χάρτη της Φιλανδίας τον είχα αφήσει στον Θάνο. Οι μέρες περνούσαν αργά και βασανιστικά… οπουδήποτε κι αν βρισκόμουν… με οποιονδήποτε κι αν ήμουν… στο μυαλό μου υπήρχε μόνο το ταξίδι!
Ο Θάνος 2 εβδομάδες πριν το ταξίδι είχε ένα θεματάκι με την μηχανή πράγμα το οποίο του την έκλεισε στο συνεργείο για κάποιες μέρες. Ήταν κι αυτός λοιπόν μέσα στο άγχος για να προλάβει να την έχει έτοιμη και φορτωμένη για το ταξίδι.
Μία εβδομάδα πριν το ταξίδι είπα να κάνω έναν τελευταίο τυπικό έλεγχο στον Σταύρο (όλοι οι Βόρειοι τον ξέρουν), στην Θεσ/νίκη. Πηγαίνοντας στον δρόμο, στον κόμβο που στρίβεις από την Βέροια για Θεσ/νίκη είδα κάτω από μια γέφυρα έναν τύπο με μηχανή, φορτωμένη με βαλίτσες, σταματημένο στην άκρη του δρόμου. Τον πλησίασα σιγά-σιγά και είδα από την πινακίδα του πως είναι γερμανός. Πάω από δίπλα του και βλέπω πως καβαλάμε ακριβώς τις ίδιες μηχανές! Μέχρι και σε χρώμα! Αμφίδρομα χαμόγελα, χειραψίες και φιλοφρονήσεις και με τις πρώτες κουβέντες μου λέει ο γερμανός να πάμε για ένα καφεδάκι! Δυστυχώς δεν είχα χρόνο για καφέ μιας και είχα ραντεβού στο συνεργείο. Καθίσαμε όμως εκεί για τρία τέταρτα περίπου συζητώντας για τις μηχανές μας αρχικά και στην συνέχεια για το ταξίδι του Klaus! Ο Klaus ταξίδευε σχεδόν 20 μέρες και είχε περάσει ήδη από πολλές χώρες μεταξύ των οποίων ήταν οι: Τσεχία, Ουκρανία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Τουρκία και όταν τον πέτυχα εγώ είχε σκοπό να οδηγήσει άλλες 10 μέρες στην Αλβανία, Κροατία, Ιταλία, Αυστρία και να επιστρέψει σπίτι του. Λογικά όλο και κάποια χώρα θα ξεχνάω από τις τόσες που μου είπε. Στη συνέχεια του είπα κι εγώ για το δικό μου ταξίδι. Ο διάλογος που ακολούθησε ήταν ο εξής:
-Διασχίζοντας την βόρεια Γερμανία από ποιον δρόμο θα περάσετε;;;
-Από τον Α7.
-Που θα διανυκτερεύσετε;
-Στο Λούμπεκ, σε ξενοδοχείο.
-Το Λούμπεκ είναι κοντά στο Αμβούργο, όπου μένω. Ο Α7 περνάει πολύ κοντά από το σπίτι μου. Θα μείνετε στο σπίτι μου!
Ο τύπος με άφησε με το στόμα ανοιχτό! Μέσα σε μισή ώρα με είχε ήδη καλέσει στο σπίτι του. Αφού βγάλαμε τις «τυπικές» φωτογραφίες αποχαιρετιστήκαμε και έφυγα εγώ για το συνεργείο κι αυτός για τον επόμενό του προορισμό, τα Μετέωρα.





Στον δρόμο καθώς οδηγούσα σκεφτόμουν πως αυτό μονάχα καλός οιωνός θα μπορούσε να είναι… ΚΑΙ ΠΟΥ ΝΑ `ΞΕΡΑ!!!
2 μέρες πριν το ταξίδι ξεκίνησα να φτιάχνω τις βαλίτσες μου! Κάτι άλλο που ήταν λάθος από μεριάς μου ήταν το ότι δεν φόρτωσα την μηχανή για να την οδηγήσω-δοκιμάσω πριν φύγω για το ταξίδι…

Σημείωση: Επειδή δεν είμαι λάτρης της φωτογραφίας είχα μαζί μου μια φθηνιάρικη ψηφιακή φωτογραφική (το χιλιομετάνιωσα που δεν αγόρασα μια σοβαρή φωτογραφική) και γι`αυτό όλες μου οι φωτογραφίες είναι χάλια τραβηγμένες. Σε κάποια σημεία θα χρησιμοποιήσω αναγκαστικά φωτογραφίες από το google.

Μέρα 1η. 21 Ιουνίου
Βαγγέλης / Νάουσα – Ηγουμενίτσα (282χλμ)
Θάνος / Αθήνα – Πάτρα (211χλμ)  
Το πλοίο για Βενετία έφευγε στις 00:00 από Πάτρα και στις 07:00 από Ηγουμενίτσα. Ο Θάνος μετά από μια γεμάτη μέρα στο γραφείο έτρεχε σαν τρελός για να προλάβει να είναι στην ώρα του στην Πάτρα. Εγώ θα ξεκινούσα ξημερώματα. Έτσι το βράδυ βγήκα για μια τελευταία μπύρα με τα φιλαράκια μου και γύρισα σπίτι για να πέσω για ύπνο στις 23:00, να ξυπνήσω στις 02:00 και μετά να ξεκινήσω για Ηγουμενίτσα. Φυσικά τα μάτια μου δεν έκλεισαν για περισσότερο από μια ωρίτσα, την οποία λόγω του άγους την ένιωσα σαν ένα βασανιστικό 10άλεπτο… Ντύθηκα και ξεκίνησα. Από τα πρώτα μέτρα ένιωσα το βάρος από τα πράγματα που είχα φορτώσει την μηχανή να πλακώνουν την καρδιά μου! Είχα κάνει το λάθος να έχω και ένα σακίδιο στην πλάτη το οποίο με έβαζε σε λάθος θέση οδήγησης. Το βάρος και ο όγκος είχαν αλλάξει απίστευτα την αίσθηση της μηχανής και αναρωτιόμουν το μέχρι που θα καταφέρω να φτάσω… ήδη στα πρώτα 100χλμ ένιωθα κουρασμένος και η πλάτη μου πονούσε! Παρόλα αυτά συνέχιζα να οδηγάω με τα συναισθήματα να παλεύουν μέσα μου…


Η πρώτη στάση για βενζίνη… κάπου κοντά στα Γρεβενά.

Μετά τα 200 χλμ περίπου έκανε την εμφάνισή της και η νύστα… εφόσον ήμουν σχεδόν άυπνος! Ξεκίνησα λοιπόν να τραγουδάω φωναχτά μέσα στο κράνος για να ξυπνήσω… Το ρεφρέν που με κράτησε ξύπνιο για αρκετά χιλιόμετρα ήταν το «Δεν σου κάνω τον Άγιο... ΑαΑΑΑαααχχ αμάρτησα… Για μια νύχτα παράαΑΑαανομααα… ΑααααΑααχχ περπάτησα!» Μιλάμε για παράνοια! Κάπου κοντά στα Ιωάννινα η νύστα έγινε αφόρητη. Οπότε αναγκάστηκα να σταματήσω για να μην αγοράσω κανένα οικόπεδο εκεί κοντά! Ο πόνος στην πλάτη από το σακίδιο με είχε κόψει στα δύο. Εκεί λοιπόν θυμήθηκα τα νιάτα μου σαν commando στην 35ης μοίρας Καταδρομών. Στις 04:30 τα ξημερώματα βρέθηκα να τσιμπάω κάμψεις πάνω στο διάζωμα μιας απόλυτα έρημης Εγνατίας οδού. Όσο γελοία ιδέα κι αν ήταν το να κάνω κάτι τέτοιο για να ξυπνήσω με βοήθησε λιγάκι με τους πόνους στην πλάτη. Αφού ξανάνοιξαν τα μάτια μου για τα καλά συνέχισα και έφτασα στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας για το check-in. Εκεί, πριν μπούμε στο καράβι γνώρισα τον Γιώργο με ένα μαύρο Suzuki Hornet 1000 ο οποίος ταξίδευε από την Κατερίνη (όπου είχε πάει διακοπές σε κάτι ξαδέρφια) στην Στουτγάρδη (όπου και έμενε μόνιμα) και ένα ακόμη ζευγάρι που ταξίδευε δικάβαλο με ένα Yamaha R1!!!!!!!!!! από την Φλώρινα στην Βιέννη!


Αριστερά στη φωτό το παλικάρι από Φλώρινα με το R1 και δεξιά ο Γιώργος με ένα Suzuki Hornet 1000.
Παραπίσω πολλοί ιταλοί Bmw-δάκηδες και με μέσο όρο ηλικίας άνω των 50!

Το ζευγάρι σχολίαζε περιπαικτικά το ότι ταξιδεύουν με supersport. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως το αγόρι ήθελε να αγοράσει μια πιο άνετη μηχανή για ταξίδια και η κοπέλα του επέμενε να κρατήσει το R1.
Στο πλοίο ανεβήκαμε στην ώρα μας και εκεί συνάντησα για 2η φορά τον Θάνο. Φυσικά δεν θα φεύγαμε στην ώρα μας. Υπήρχε καθυστέρηση λόγο ενός θανάτου από ατύχημα που έγινε μέσα στο πλοίο την ώρα της επιβίβασης. Ένας γερμανός νταλικέρης παραπάτησε και έπεσε μέσα στην καμπίνα του και από ένα χτύπημα στο κεφάλι έμεινε επιτόπου. Αν είναι να σε βρει… θα σε βρει! Αφού έκανε τις έρευνες που έπρεπε η αστυνομία το πλοίο ξεκίνησε με 3-4 ώρες καθυστέρηση.
Στην καφετέρια του πλοίου καθίσαμε για καφέ έχοντας ανοιχτά τα GPS μας και συζητώντας για το ταξίδι. Το μεσημεράκι ρίξαμε έναν υπνάκο στην 4κλινη καμπίνα μας από τον οποίο ύπνο εγώ ξύπνησα χάλια! Παρόλο που η ψυχολογία μου ήταν πεσμένη από το ότι δεν ένιωθα πως η μηχανή με υπακούει στο 100% ήρθε να προστεθεί ο πονοκέφαλος, η ζαλάδα και το ανακάτεμα στο στομάχι. Από την πρώτη κιόλας μέρα ένιωθα χάλια! Το ηθικό μου είχε πέσει κατακόρυφα. Καθόμουν μόνος στην καφετέρια και σκεφτόμουν αλλόκοτα πράγματα. Σκεφτόμουν το πόσοι γνωστοί και άγνωστοι μπορεί να με ζηλεύουν αυτή τη στιγμή που ξεκινάω να πραγματοποιήσω το μεγαλύτερό μου όνειρο. Ένα όνειρο που πήρε να «μπαγιατεύει» αφού χρειάστηκε να περάσουν 9-10 χρόνια για να το πραγματοποιήσω… Δεν ήξερα αν είναι σωστό το να μεγαλώνεις με τα ίδια όνειρα που είχες από παιδί! Πόσο σωστό μπορεί να είναι το να μένουμε γαντζωμένοι στα ίδια όνειρα; Όσο σωστό είναι το να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε μια ταυτότητα που δεν μας ανήκει… Άραγε όμως ποιο θα είναι το κόστος του να προδώσεις τα όνειρά σου;;;
Αυτού του είδους οι σκέψεις δεν σταματούσαν να γυρνάνε στο μυαλό μου κάνοντάς με να νιώθω πως τώρα πρέπει να τιμωρηθώ που άφησα να περάσουν τόσα πολλά χρόνια για να κάνω πραγματικότητα αυτό το όνειρο! Πήρα ένα panadol γιατί η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο και ανέβηκα στο κατάστρωμα να πάρω αέρα.



Μετά από λίγο ήρθε ο Θάνος και ο Γιώργος (ο «Γερμανός» με το Hornet) και καθίσαμε παρέα συζητώντας για πιθανές διαδρομές. Είχαμε αποφασίσει πως θα ταξιδέψουμε παρέα οι τρεις μας μιας και ο προορισμός ήταν σχεδόν κοινός για την πρώτη μας μέρα. Ο Γιώργος μας πρότεινε να φύγουμε από Βενετία για Innsbruck (Αυστρία) μέσω του Ε45 και από εκεί να ακολουθήσουμε έναν δρόμο (Ε532) μέσα από τις Άλπεις ο οποίος είναι πανέμορφος και μας βγάζει στον Ε53 ο οποίος θα μας οδηγούσε στην Χιδελβέργη. Συμφωνήσαμε χωρίς πολύ σκέψη και αφού φάγαμε βραδινό πέσαμε για ύπνο. Εγώ είχα αρχίσει να νιώθω καλύτερα σωματικά αλλά ψυχικά ακόμη ένιωθα πως βρίσκομαι στην κόλαση!

ΜΕΡΑ 2η. 22 Ιουνίου
Βενετία – Χοκενχάιμ (804χλμ)
Η σημερινή μέρα θα ήταν η πρώτη φορά που οδηγούσαμε παρέα με τον Θάνο. Ήμουν σίγουρος πως θα είχε ενδιαφέρον και «χαβαλέ» αλλά το ότι για πρώτη μας μέρα μαζί θα έπρεπε να οδηγήσουμε 800km εμένα προσωπικά με απασχολούσε.
Λόγω της καθυστέρησης που είχαμε στην Ηγουμενίτσα το πρόγραμμά μας έπρεπε να πάει πίσω περίπου 3 ώρες… Το να κάνουμε λιγότερα από 800km δεν ήταν στις επιλογές μας γιατί εκεί μας περίμενε μια φίλη μου να μας φιλοξενήσει στο σπίτι της. Είχα ξυπνήσει από νωρίς αλλά καθόμουν ξαπλωμένος στην καμπίνα και σκεφτόμουν όλα τα παραπάνω όταν ήρθε μια βρωντερή κλανιά να με κάνει να τα ξεχάσω όλα! και να λυθώ στα γέλια, τόσο φωναχτά όσο και η κλανιά! Όπως είπαμε είχαμε 4κλινη καμπίνα και μαζί μας κοιμόταν ένας παππούς, καλλιτέχνης και συνταξιούχος καθηγητής στη σχολή καλών τεχνών της Θεσ/νίκης (ο οποίος ρευόταν διαρκώς…)  και ένας οδηγός λεωφορείου με «δυνατό» παχύ έντερο.
Το θετικό ήταν πως είχα ξυπνήσει με καλύτερη διάθεση από αυτήν την προηγούμενης μέρας και μόλις βγήκα στο κατάστρωμα και είδα πως μπαίνουμε στην Βενετία άρχισα να ξεχνάω τις άσχημες σκέψεις της προηγούμενης μέρας.




Το πλοίο έδεσε. Στο γκαράζ του πλοίου εγώ έκανα μια ανακατανομή στις βαλίτσες μου και ξεφορτώθηκα το σακίδιο που είχα στην πλάτη. Κάπου εκεί όμως μου έπεσαν τα κλειδιά από τις βαλίτσες. Το κατάλαβα μερικά μέτρα έξω από το πλοίο και με έκοψε κρύος ιδρώτας! Φυσικά είχα και 2ο σετ κλειδιά αλλά δεν ήθελα ούτε κατά διάνοια από την 1η κιόλας μέρα στο εξωτερικό να ξεκινάμε έτσι! Έτρεξα πίσω στο γκαράζ και ευτυχώς τα βρήκα. Ετοιμαστήκαμε γρήγορα και ξεκινήσαμε... για λίγα χιλιόμετρα όμως γιατί ο Θάνος από την προηγούμενη μέρα δεν είχε καταφέρει να βρει ανοιχτό βενζινάδικο στην Πάτρα και ήταν στο όριο να μείνει από βενζίνη. Λίγα χιλιόμετρα μετά το λιμάνι… σε μια ανηφόρα άρχισε να «βήχει» το Adventure του αλλά ευτυχώς ακολούθησε μια κατηφόρα που μας έφτασε σε ένα βενζινάδικο. Γεμίσαμε τα ρεζερβουάρ μας και οι 3 (ακολουθούσε και ο Γιώργος με το Hornet) και βγήκαμε στην Autostrada για να γράψουμε επιτέλους χιλιόμετρα. Η ώρα είχε πάει 12:30. Αυτό μας άγχωνε λίγο. Από τα πρώτα χιλιόμετρα είχα καταλάβει πως η ανακατανομή που είχα κάνει στα πράγματα και το ότι είχα ξεφορτωθεί το σακίδιο από την πλάτη μου είχε μεταμορφώσει την συμπεριφορά της μηχανής μου (ή τουλάχιστον έτσι ένιωθα εγώ!)… Το ηθικό μου ανέβηκε αμέσως.
Η Autostrada σε γενικές γραμμές είναι βαρετή και ακριβή! όμως όσο πιο βόρεια ανεβαίνεις τόσο πιο όμορφη γίνεται. Στα διόδια αν θυμάμαι καλά πληρώσαμε περίπου 15 ευρώ… Στην Αυστρία με άλλα 10 ευρώ (αν θυμάμαι καλά) αγοράσαμε βινιέτα μιας εβδομάδος από το πρώτο βενζινάδικο που συναντήσαμε. Εκεί είδαμε πως ο ουρανός φόρτωνε σύννεφα και αφού βάλαμε τα αδιάβροχά μας συνεχίσαμε μέχρι το Innsbruck σε έναν δρόμο που έμοιαζε με την Autostrada και κάπου εκεί βγήκαμε για να βρούμε τον Ε532 που θα μας περνούσε από ένα μικρό κομμάτι των Άλπεων. Η βροχή που φάγαμε μέχρι εκείνο το σημείο ήταν ελάχιστη… και σε τέτοιους δρόμους δεν σε ενδιαφέρει καν η καλοκαιρινή ψιχάλα γιατί απλά δεν γλιστράς! Ο δρόμος ήταν φανταστικός. Τέλειο οδόστρωμα με ωραίες κλίσεις και στροφές. Εκεί τα χιλιόμετρα έβγαιναν πολύ εύκολα. Το τοπίο ήταν πανέμορφο και γι` αυτό οδηγούσαμε σε έναν σχετικά χαλαρό ρυθμό για να μπορούμε να το απολαύσουμε.



Εδώ είμαστε σε μια στάση σε κάποιο τουριστικό θέρετρο που βρήκαμε πάνω στον δρόμο.

Προσέξτε τι «κουβαλάει» ο άλλος πάνω στη ζελατίνα του!

Λίγα χιλιόμετρα μετά την Αυστρία μπήκαμε στον Ε43. Εκεί ξεκίνησαν πάλι οι ατελείωτες ευθείες με ταχύτητες κοντά στα 140. Αφού αποχαιρετιστήκαμε με τον Γιώργο σε κάποιο βενζινάδικο συνεχίσαμε με τον Θάνο για τα τελευταία 200km (περίπου) της σημερινής μέρας. Κοντά στις 9 ήμασταν έξω από το σπίτι της Chris. Είχαμε οδηγήσει σχεδόν 9 γεμάτες ώρες… νιώθαμε αρκετά κουρασμένοι σε αντίθεση με τις μηχανές μας! Μετά από μια τέτοια μέρα δεν το περίμενα αυτό. Το Adventure μου, μου έδινε την εντύπωση πως θα μπορούσε να συνεχίσει για άλλα τόσα! Η Chris μας είχε ετοιμάσει για βραδινό ένα φαγητό που ανήκει στην τοπική κουζίνα. Αφού κάναμε ένα γρήγορο μπάνιο και πήραμε το γεύμα φύγαμε για την Χιδελβέργη. Μια σχετικά μεγάλη και πολύ όμορφη πόλη δίπλα στο Χοκενχάιμ. Οι μηχανές μείνανε παρκαρισμένες έξω από το σπίτι της Chris χωρίς κανέναν φόβο μιας έμενε κολλητά στο αστυνομικό τμήμα της πόλης. Μετά από τόση οδήγηση ήταν απόλαυση να μας πηγαίνουν tour στην νυχτερινή Χιδελβέργη με αυτοκίνητο.








Τριγυρίσαμε για λίγη ώρα στις παραδοσιακές γειτονιές της πόλης και στο τέλος καθίσαμε σε ένα κοκτέιλ bar. Εκεί βρεθήκαμε και με 2 παιδιά από Ελλάδα, τον Δημήτρης και τη Λίζα, φίλοι της Chris, οι οποίοι δουλεύανε και κάνανε και το μεταπτυχιακό τους εκεί. Με την κούρασή μας δεν την παλέψαμε και πάρα πολύ… έτσι γυρίσαμε κατά τις 00:30 στο σπίτι και στις 01:30 είχαμε ήδη πέσει για ύπνο.


Μέρα 3η. 23 Ιουνίου
Hockenheim - Hamburg (Buchholz) (575χλμ)


Η σημερινή μέρα ήταν από τις χαλαρές όλου του ταξιδιού. Ο φίλος μου ο Klaus μας περίμενε απογευματινές ώρες.
Το πρωί σηκωθήκαμε πολύ χαλαροί και η Chris μας ετοίμασε πρωινό σαν και αυτά που βρίσκεις σε μπουφέδες ξενοδοχείων... Αφού φάγαμε ένα γερό πρωινό και ήπιαμε τον καφέ μας βγήκαμε για μερικές φωτογραφίες που δεν μπορέσαμε να τραβήξουμε την προηγούμενη μέρα επειδή φτάσαμε αργά.

αυτό είναι το σπίτι που μας φιλοξένησε η Chris.




το αστυνομικό τμήμα




Στη συνέχεια αποχαιρετίσαμε την Chris, φορτωθήκαμε στα μοτόρια μας και ξεκινήσαμε.
Για σήμερα είχαμε βαρετή οδήγηση σε μεγάλους αυτοκινητόδρομους (Α5 και Α7) με μια σχετική κίνηση, ίσα να σε κάνει να μην κοιμάσαι και με αρκετό αέρα στα περισσότερα σημεία για να μην μας αφήνει να ανοίξουμε το γκάζι πάνω από τα 140-150km/h. Για τους πιθανούς ταξιδιώτες σε αυτά τα μέρη να σημειώσω πως όπου βλέπουν ανεμογεννήτριες (και ειδικά όταν αυτές είναι δίπλα στον δρόμο) να είναι προετοιμασμένοι για δυνατά ρεύματα αέρος! Για τα πρώτα χιλιόμετρα οι "σφαλιάρες" που φάγαμε ήταν αρκετά ενοχλητικές... στη συνέχεια συνηθίσαμε. Σήμερα... όπως και χθες μας προσπερνούσαν από την αριστερή λωρίδα του ρεύματός μας ουκ ολίγα γρήγορα αυτοκίνητα τα οποία πρέπει να πηγαίνανε με 200αρες... Σε κάποια σημεία συναντήσαμε βροχές αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο που θα μας έκανε να σταματήσουμε και να καθυστερήσουμε.


Σε μια στάση για ανεφοδιασμό συναντήσαμε και 2 τύπους οι οποίοι γυρνούσανε από κάποιο ταξίδι... ενθουσιάστηκαν όταν μας είδανε με τα KTM μας γιατί ο ένας από τους 2 είχε κι αυτός Adventure... Ο ενθουσιασμός όμως δεν ήταν αμφίδρομος γιατί ξενερώσαμε όταν είδαμε πως τις μηχανές τους τις είχανε φορτωμένες σε trailer!



Με τον Klaus είχαμε δώσει ραντεβού έξω από κάποια McDonald`s που βρισκόντουσαν λίγα χιλιόμετρα από το σπίτι του στις 18:00.
Με sms μας είχε ενημερώσει πως θα ετοίμαζε barbeque στο σπίτι του όταν φτάναμε. Όσο πλησιάζαμε εκεί άρχισα να φέρνω στο μυαλό μου την συνάντησή μου με τον Klaus στον κόμβο της Βέροιας. Ήταν ένας βρώμικος και ιδρωμένος μηχανόβιος ο οποίος έτυχε να οδηγάει την ίδια μηχανή με την δικιά μου. Και ήταν αυτό αρκετό για να με κάνει να τον εμπιστευθώ και να διανυκτερεύσω στο σπίτι του; Σκεφτόμουν το "σε τι σπίτι μπορεί να μένει";; αν στο barbeque έχει καλέσει και καμιά "παλιοπαρέα" γερμαναράδων και γίνουν λιώμα από τις μπύρες... ΚΑΙ ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΡΑ!!!!!!


Στις 17:55 ήμασταν στα McDonald`s. Από αυτό το σημείο που περιμέναμε μέχρι τις 18:15 που ήρθε ο Klaus πέρασαν ένα σωρό μηχανές από τις οποίες σχεδόν καμία δεν φορούσε σιγαστήρες. Λίγο ήθελα να βγάλω κι εγώ τους δικούς μου.
Ο Klaus ήρθε με ένα καινούργιο Jeep του οποίου η μάρκα μου διαφεύγει. Πάντως ήταν ακριβό αυτοκίνητο... Χωρίς πολλά λόγια μας είπε να τον ακολουθήσουμε. Περάσαμε κάποιους δρόμους στους οποίους όλα τα σπίτια είχανε δικό τους κήπο και στρίψαμε σε έναν χωματόδρομο που μας οδήγησε στο σπίτι του. Από όσα είχα στο μυαλό μου δεν πέτυχα απολύτως τίποτα! Το σπίτι του σου έδινε την εντύπωση πως ήταν μέσα στο δάσος. Σε ένα οικόπεδο 800τ.μ είχε ένα 2όροφο τεράστιο πανέμορφο σπίτι.

Όλο το υπόλοιπο οικόπεδο ήταν γεμάτο δέντρα και γκαζόν... στην πίσω πλευρά του σπιτιού είχε και μια παιδική χαρά για τα πιτσιρίκια του.



Παρκάραμε τις μηχανές μας δίπλα στην δικιά του και ξεφορτώσαμε τα πράγματα. Τώρα οι ιδρωμένοι βρομιάρηδες μηχανόβιοι ήμασταν εμείς! Μπαίνοντας στο σπίτι γνωρίσαμε την σύζυγό και τα 4 παιδιά του Klaus. Αμέσως - αμέσως μας δώσανε από ένα δωμάτιο στον καθένα μας. Επειδή εγώ ψιλοροχάλιζα τις προηγούμενες μέρες πήρα το δωμάτιο στο υπόγειο, κοντά στο λεβητοστάσιο. Ο Θάνος ήταν πολύ πιο τυχερός από `μένα! Του δώσανε ένα πανέμορφο δωμάτιο! Αφού ξεφορτώσαμε ο Klaus μας έκανε μια mini ξενάγηση στο σπίτι. Μας έδειξε τα 2 μπάνια εκ των οποίων το ένα ήταν της οικογενείας του και το άλλο για εμάς. Εκεί μας διευκρίνισε όμως ένα "προβληματάκι" το οποίο υπήρχε. Στο σπίτι φιλοξενούσανε και μια Ουκρανέζα φοιτήτρια και θα έπρεπε να μοιραστούμε το μπάνιο μαζί της... Δεν ξέρω πως ένιωσε ο Θάνος σε αυτό το άκουσμα... Εγώ κόντεψα να καταπιώ την γλώσσα μου... Πολύ θα ήθελα από μια μεριά να βλέπω τα μούτρα μου εκείνη τη στιγμή!
Αφού κάναμε ντουζ (ο καθένας μας χωριστά και χωρίς την Ουκρανέζα!), βγήκαμε στον κήπο για το barbeque. Εκεί δώσαμε και το δώρο που κουβαλούσα εγώ από την Νάουσα για τον Klaus.



Ένα μπουκάλι σπιτικό τσίπουρο με αυτοκόλλητο του club για να μας θυμάται!



Στο τραπέζι καθίσαμε όλοι μαζί. Η οικογένεια του Klaus, εγώ, ο Θάνος... και η Ουκρανέζα. Τα κρέατα και οι μπύρες φύγανε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Αφού συζητήσαμε περί ανέμων και υδάτων ήρθε μια ερώτηση του πιτσιρικά να με με κομπλάρει... Με ρώτησε αν είμαστε πλούσιοι... Τώρα τι να του απαντούσα... με τα δεδομένα του πατέρα του ήμουν μίζερος! Με τα δεδομένα της χώρας μου αυτό που έκανα ήταν τρελό! Τελικά επέλεξα να απαντήσω με περίσσια διπλωματία πως "αφού είμαι υποχρεωμένος να συνεχίζω να δουλεύω τότε δεν είμαι πλούσιος". Όταν του έκανα την ίδια ερώτηση του πιτσιρικά κοίταξε πρώτα τον πατέρα του και ύστερα από κάποιες στιγμές αμηχανίας μου απάντησε με ένα ξερό "Ναί".
Στη συνέχεια μεταφερθήκαμε στο σαλόνι όπου ο Klaus έφερε φωτογραφίες από το ταξίδι του. Καθίσαμε για πολύ ώρα εκεί συζητώντας για τις εμπειρίες του και για την διαδρομή που είχε ακολουθήσει. Τα όσα είδε και έκανε σε αυτό το ταξίδι με έκαναν να νιώσω πολύ φλώρος.
(ακολουθούν μερικές φωτό από το ταξίδι του Klaus)


εδώ είναι κάπου στην Ουκρανία... δείτε το μέγεθος και το βάθος που έχουν οι λακούβες. Απ`ότι μας είπε ο Klaus αυτός είναι ένας τυπικός δρόμος της Ουκρανίας.


εδώ είναι κάπου στο νησί Erdek στη θάλασσα του Μαρμαρά (Τουρκία)

...κάπου στα βουνά της Καβάλας...

Μαυροβούνιο

Επίσης μιλήσαμε λιγάκι και για το ταξίδι που ετοιμάζει για του χρόνου. Μιλούσε με πολύ πάθος για το Μαρόκο! Είχε ήδη πάει εκεί με ένα Moto Guzzi που είχε στο παρελθόν και έχει ήδη σχεδιάσει να το ξανακάνει την άνοιξη του `14. Μας έλεγε ξανά και ξανά πως οι μηχανές μας για εκεί προορίζονται και πως πρέπει κάποια στιγμή να το επιχειρήσουμε κι εμείς... Στο τέλος μας έδωσε κάποιες χρήσιμες συμβουλές για την Νορβηγία εκ των οποίων μια μας φάνηκε πολύ χρήσιμη. "Όταν σε έναν δρόμο της Νορβηγίας είσαστε μόνοι, τότε είσαστε ΜΟΝΟΙ!". Είχε να κάνει με τα μπλόκα της αστυνομίας στους δρόμους και τα όρια ταχύτητας... Η ώρα είχε περάσει χωρίς να το καταλάβουμε και δεν είχαμε καθόλου κουράγιο και όρεξη να βγούμε στο Αμβούργο να δούμε την πόλη. Έτσι κατά τις 23:30 ήμασταν στα κρεβάτια μας.

ΜΕΡΑ 4η. 24 Ιουνίου
Buchholz - Hirtshals (544χλμ) / Kristiansand - Fosseland (98χλμ)



Για την σημερινή μέρα είχα λιγάκι άγχος. Στις 17:00 έφευγε το πλοίο από το Hirtshals (Δανία) και έπρεπε να το προλάβουμε πάση θυσία. Είχαμε βγάλει τα εισητήρια ιντερνετικά αρκετές μέρες πριν. Επίσης οι πληροφορίες μου έλεγαν πως παντού στην Νορβηγία τα πάντα σταματάνε να λειτουργούν μετά τις 7-8 το απόγευμα. Το πλοίο ήξερα πως θα έκανε δυόμιση ώρες μέχρι να φτάσει στο λιμάνι. Έτσι είχα ήδη επικοινωνήσει με την ρεσεψιόν του camping που θα μέναμε και τους είχα ζητήσει να μας περιμένουν μέχρι τις 21:00. Τα περίπου 100 χιλιόμετρα από το λιμάνι δεν ήξερα αν θα μπορέσουμε να τα βγάλουμε μέσα σε μιάμιση ώρα γιατί γνώριζα πως τα όρια ταχύτητας της Νορβηγίας ήταν πολύ χαμηλά. Έτσι δεν ένιωθα σίγουρος για το αν θα βρούμε κάποιον στο camping που είχαμε κλείσει.


Το πρωί ξυπνήσαμε στις 8:00. Ο Klaus μας είχε ετοιμάσει πρωινό και καφέ. Φάγαμε βλέποντας το πώς αλλάζει ο καιρός έξω. Μέχρι να φορτώσουμε τις μηχανές και να ξεκινήσουμε είχε πιάσει βροχούλα και τα σύννεφα έδειχναν πολύ απειλιτικά. Ο έμπειρος Klaus μας πληροφόρησε πως μετά από περίπου 20 χιλιόμετρα θα βρούμε στον δρόμο μας το Αμβούργο το οποίο το διασχίζει ένας ποταμός. Μας εξήγησε πως πολλές φορές οι μεγαλουπόλεις, τα ποτάμια ή τα βουνά λειτουργούν σαν "σύνορα" στα καιρικά φαινόμενα και πως μετά το ποτάμι που θα περνούσαμε θα άλλαζε ο καιρός. Αφού ανταλλάξαμε ευχές και χαιρετηθήκαμε ξεκινήσαμε με τον Θάνο για να προλάβουμε το πλοίο στο Hirtshals. Ο ουρανός όλο και σκοτείνιαζε και οι ψυχάλες που φάγαμε στα πρώτα χιλιόμετρα με είχανε κάνει να ανησυχώ πως δεν θα τη βγάλουμε στεγνοί! Όμως είχε απόλυτο δίκιο ο Γερμανός. 20-30 χιλιόμετρα παρακάτω αρχίσαμε να βλέπουμε ξανά τον ουρανό να ανοίγει. Τα χιλιόμετρα μέχρι το λιμάνι βγήκανε πολύ εύκολα.


σε μια στάση για ανεφοδιασμό

Ταξιδεύαμε με μέση ταχύτητα τα 130km/h με 2-3 στάσεις που κάναμε για βενζίνη και φαγητό στις 16:00 ήμασταν στο λιμάνι. Μόλις φτάσαμε στο Hirtshals γεμίσαμε τις μηχανές μας για τελευταία φορά με βενζίνη που ήταν σχετικά φθηνή. Από εκεί και πέρα μας περίμενε η Νορβηγία!
Όταν στρίψαμε στον παραλιακό δρόμο του Hirtshals αντικρύσαμε μια πανέμορφη παραλία. Η θάλασσα ήταν πολύ ήρεμη. Αν είχαμε παραπάνω χρόνο νομίζω πως θα έκανα μια βουτιά.

(photo από google)
Πλέον μας χώριζε μονάχα η θάλασσα από την Νορβηγία. Στις 16:30 είχαμε ήδη επιβιβαστεί στο πλοίο. Στις 16:59 το πλοίο ξεκίνησε. Καμιά απολύτως καθυστέρηση! ούτε για πλάκα.




Γνώριζα πως το συγκεκριμένο πλοίο ταξιδεύει με πολύ μεγάλη ταχύτητα (περίπου 70km/h) και πως κουνάει τρελά. Έτσι φροντίσαμε να μπούμε σχεδόν νυστικοί για να μην έχουμε θέμα με την ναυτία. Ευτυχώς το είχα διαβάσει σε κάποιο άλλο ταξιδιωτικό αυτό και ήμασταν προετοιμασμένοι. Όντως κουνούσε αφάνταστα παρόλο που η θάλασσα ήταν ήρεμη και είδα μερικούς επιβάτες να υποφέρουν. Όσοι ήταν όρθιοι και περπατούσαν χτυπούσαν αριστερά - δεξιά στους τοίχους σαν μεθυσμένοι. Στις 19:30 ακριβώς το πλοίο είχε δέσει στο λιμάνι. Όταν κατεβήκαμε στο γκαράζ είδα κάτι που με τσάντισε αφάνταστα! Οι υπάλληλοι του πλοίου δένανε τις μηχανές με ιμάντες που τους περνούσανε πάνω από την σέλα της μηχανής. Το κάνανε τόσο σφιχτά (επειδή κουνούσε πολύ το πλοίο έπρεπε να είναι σφιχτά) που όταν έλυσα τους ιμάντες είδα πως έμειναν σημάδια επάνω της. Εκνευρίστηκα αφάνταστα. Κάποιοι πιο έμπειροι είδα πως γι`αυτόν τον λόγο είχανε αφήσει τα γάντια τους ή κάποιο παλιό ρούχο πάνω στη σέλα για να αποφύγουν αυτά τα αποτελέσματα. Ευτυχώς μέχρι το τέλος της μέρας τα σημάδια αυτά είχανε φύγει. Βγήκαμε από το πλοίο και το Kristiansand μας υποδέχθηκε με έναν πανέμορφο ήλιο και αρκετή ζέστη. Από τα πρώτα κιόλας μέτρα εγώ είχα μαγευτεί. Δεν μπήκαμε μέσα στην πόλη. Απευθείας πιάσαμε τον Ε39 προς Fosseland. Όλη η διαδρομή ήταν υπέροχη! Το πανέμορφο τοπίο μας άφηνε διαρκώς με το στόμο ανοιχτό και το ότι οδηγούσαμε με μέγιστες ταχύτητες τα 70-80km/h δεν μας ενοχλούσε. Αντίθετα μας έδινε τη δυνατότητα να χαζεύουμε αριστερά - δεξιά.

στάση στο πρώτο fjord που συναντήσαμε




Κάτι άλλο που μας προβλημάτιζε ήταν το ότι δεν είχαμε μαζί μας καθόλου Νορβηγικές κορώνες. Γι`αυτό στον δρόμο μας κάναμε μια μικρή στάση σε ένα χωριό για να κάνουμε ανάληψη από ένα ATM τράπεζας έτσι ώστε να έχουμε μαζί μας νορβηγικό χρήμα. Τις επόμενες μέρες θα διαπιστώναμε βέβαια πως αυτό ήταν άχρηστο. Στην νότια Νορβηγία απ`ότι κατάλαβα σχεδόν παντού μπορείς να πληρώσεις και με ευρώ. Εάν όμως με το καλό βρεθείτε εκεί θα σας συνιστούσα να το αποφύγετε γιατί στην μετατροπή της ισοτιμίας θα σας "κουρέψουν". Αυτό πάθαμε κι εμείς στο camping που φτάσαμε... αν και είχαμε κορώνες σκέφτηκα να πληρώσουμε σε ευρώ γιατί δεν ήξερα τι θα συναντούσαμε τις επόμενες μέρες και προτιμούσα να έχουμε "καβάντζα" τις κορώνες.
Για να φτάσουμε στο camping αφήσαμε τον Ε39 και στρίψαμε σε έναν χωματόδρομο. Το camping ήταν μέσα στο δάσος.





Κάναμε γρήγορα - γρήγορα το check-in και πήγαμε στο δωμάτιο. Αφού ξεφορτώσαμε τις μηχανές και τακτοποιηθήκαμε βγήκαμε να κάνουμε μια βόλτα στα πέριξ και να ρωτήσουμε στη ρεσεψιόν αν υπάρχει κάτι για φαγητό. Η ρεσεψιόν όμως είχε ήδη κλείσει. Το ενδεχόμενο να πάρουμε τις μηχανές και να πάμε στην επόμενη πόλη για να φάμε το είχαμε αποκλείσει λόγω κούρασης. Έτσι την βγάλαμε με κάτι παστέλια και ξηρούς καρπούς που κουβαλούσαμε από Ελλάδα... Με το παστέλι ανα χείρας περιηγηθήκαμε το camping. Είχε ένα δρομάκι που σε έβαζε μέσα σε πιο πυκνό δάσος... ιδανικό για να φωτογραφηθεί ένα black-metal συγκρότημα... και κατέληγε δίπλα σε μια λίμνη.








Εκεί δίπλα στην λίμνη περίμεναν τον Θάνο κάποια τρολς. Ήθελε να φωτογραφηθεί σε κάποια μισοβυθισμένη βάρκα και τα τρολς του έριξαν την βιντεοκάμερα μέσα στη λίμνη.



(οι παραπάνω φωτογραφίες είναι τραβηγμένες περίπου στις 23:00...)

Δυστυχώς σε εκείνο το σημείο μείναμε μόνο με την δικιά μου φθηνιάρικη φωτογραφική και με τις GoPro μας. Γυρίσαμε στο δωμάτιό μας και ξαπλώσαμε πεινασμένοι. Στις 23:45 που πέσαμε για ύπνο ο ουρανός είχε ακόμη λίγο φως... τόσο όσο χρειαζόταν για να σε κάνει να νιώθεις πως είσαι ήδη αρκετά βόρεια!




ΜΕΡΑ 5η. 25 Ιουνίου
Fosseland - Preikestolen - Road 13 – Sand – Sauda (380χλμ)



Για σήμερα είχα βάλει στο πρόγραμμα να κάνουμε 450 χλμ. Ήξερα πως θα είναι ζόρικα το να βγουν γιατί στην διαδρομή θα περνούσαμε και από το Preikestolen. Αυτό το θαύμα της φύσης δεν θα μπορούσαμε να το προσπεράσουμε για κανέναν λόγο!

Σε αυτό το σημείο για όσους δεν το γνωρίζουν… θα παραθέσω μερικές πληροφορίες για το Preikestolen.
Το Preikestolen είναι ένας βράχος ο οποίος σου δίνει την αίσθηση πως κάποιος τον έκοψε με ένα ξυράφι… και μιας και είναι ύψους 604 μέτρων τότε φανταστείτε το δέος που σου προκαλεί.
Ο βράχος σχηματίστηκε κατά τη διάρκεια της εποχής των παγετώνων, περίπου πριν από 10.000 χρόνια, όταν οι άκρες του παγετώνα έφτασαν στο γκρεμό. Το νερό από τον παγετώνα πάγωσε στις ρωγμές του βουνού και τελικά διέκοψε μεγάλα, γωνιακά κομμάτια, τα οποία στη συνέχεια μεταφέρθηκαν μακριά με τον παγετώνα. Αυτή είναι η αιτία του γωνιακού σχήματος του οροπεδίου. Μαζί του στο οροπέδιο εξακολουθεί να υπάρχει μια βαθιά ρωγμή. Οι ρωγμές δείχνουν ότι το οροπέδιο κάποια στιγμή θα πέσει κάτω, αλλά όλες οι γεωλογικές έρευνες δείχνουν ότι το γεγονός αυτό δεν θα συμβεί στο εγγύς μέλλον και οι γεωλόγοι έχουν επιβεβαιώσει έτσι την ασφάλεια του οροπεδίου. (Wikipedia)

Το πρωί ξυπνήσαμε πεινασμένοι κατά τις 9:00. Για πρωινό είχε μείνει μισό παστέλι από χθες το βράδυ… Καταπληκτικά! Βγήκα έξω για μια μικρή βόλτα στο camping να πάρω αέρα και είδα πως κάποιοι γείτονες μας μηχανόβιοι είχανε ήδη φύγει. Ούτε καν τους είχαμε ακούσει να φεύγουν… πράγμα που σημαίνει πως ξεκίνησαν πολύ ώρα πριν εμείς ξυπνήσουμε. Μιας και οι περισσότεροι τουρίστες έχουν κοινούς προορισμούς θεώρησα πως κι αυτοί θα ξεκίνησαν για το Preikestolen και εφόσον αυτοί φύγανε τόσο νωρίς κάτι θα ξέρανε! Εκεί απέκλεισα το να καταφέρουμε να φτάσουμε στο Flam που ήταν ο αρχικός μας προορισμός.
Φορτώσαμε τις μηχανές μας και ξεκινήσαμε. Ο καιρός δεν μας βοηθούσε καθόλου. Βροχή και αρκετό κρύο σχεδόν σε όλη την διαδρομή μέχρι το Preikestolen.
Ο δρόμος όμως ήταν πανέμορφος... και η βροχή λίγο μας ενδιέφερε. Οδηγούσαμε σε δρόμους που περνούσαν δίπλα από fjord

και σε κάποιο κομμάτι του δρόμου τα βράχια από τις κατολισθήσεις ήταν τέτοιου μεγέθους που δύσκολα μπορεί να αποτυπωθεί σε φωτογραφία το δέος που σου προκαλούν...




Όσο πλησιάζαμε τόσο χειρότερος γινόταν ο καιρός. Στην διαδρομή σε μια μικρή στάση είπα στον Θάνο πως είναι πολύ πιθανόν να χάνουμε τον χρόνο μας με το να επιχειρήσουμε να πάμε μέχρι εκεί… εφόσον ο καιρός δεν μας βοηθούσε.



στο ferry που μας μετέφερε από Lauvvika στο Oanes. Στο βάθος τα σύννεφα δεν θα μπορούσαν να είναι πιο απειλητικά!

Αποφασίσαμε τελικά να φτάσουμε μέχρι εκεί με τις μηχανές και στη συνέχεια να δούμε το αν θα κάνουμε το κομμάτι της πεζοπορίας. Για καλή μας τύχη πήραμε την σωστή απόφαση. Όταν φτάσαμε στο parking του Preikestolen η βροχή είχε σταματήσει αλλά το κρύο και η ομίχλη συνέχιζε. Εκεί η αποφασιστικότητα του Θάνου δεν άφησε κανένα περιθώριο. Τον ξαναρώτησα:
-Τι λες; Πάμε;
-Φύγαμε!!!
Γρήγορα γρήγορα ξεντυθήκαμε αφήνοντας μπουφάν, κράνη, παντελόνια, μπότες κτλ ξεκλείδωτα πάνω στις μηχανές. Όλοι οι μηχανόβιοι αυτό κάνανε άλλωστε. Κάποιοι αφήνανε μέχρι και τα GPS πάνω στις μηχανές.
Η πεζοπορία για το Preikestolen δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά για όποιον το τολμήσει χωρίς τα σωστά παπούτσια και ρούχα ίσως αποβεί βασανιστική εμπειρία!

εξάλλου το λένε και στις οδηγίες για τους επισκέπτες.

Για τους πιθανούς επισκέπτες θα δώσω κάποιες πληροφορίες. Η συνολική απόσταση είναι περίπου 4χλμ. Τα καιρικά φαινόμενα αλλάζουν πολύ γρήγορα και αυτό σημαίνει πως σε κάποια σημεία θα ζεσταθείτε και σε κάποια άλλα θα παγώνετε. Καλό είναι να έχετε κάτι ζεστό μαζί σας αλλά σε γενικές γραμμές να είσαστε ελαφριά ντυμένοι και οπωσδήποτε με παπούτσια που δεν γλιστράνε. Εάν είναι ορειβατικού τύπου τότε ακόμη καλύτερα!
Η ανάβαση δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολη αλλά δεν θα την χαρακτήριζα και πολύ δύσκολη.


στο ξεκίνημα έχει μια μεγάλη ανηφόρα και ο Θάνος έκανε ένα μικρό διάλειμμα για μερικές ανάσες.



Εάν εξαιρέσεις 2-3 σημεία κάποιων εκατοντάδων μέτρων η υπόλοιπη διαδρομή είναι αρκετά βατή.



Γι` αυτό άλλωστε σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής συναντούσαμε από πιτσιρίκια με τους γονείς τους μέχρι και παππούδες με το ένα πόδι στον τάφο. Στη μέση της διαδρομής περίπου βρήκα 2 ζευγάρια παππούδων που επιστρέφανε και τους ρώτησα αν έχουμε ακόμη πολύ δρόμο. Μου είπαν πως θέλαμε λίγη ώρα ακόμη και πως είχε τόση ομίχλη που ούτως ή άλλως δεν θα βλέπαμε τίποτα. Παραβλέψαμε τις «κακιές γλώσσες» και συνεχίσαμε. Λίγο πριν φτάσουμε εκεί συναντήσαμε και κάποιους μικρούς καταρράκτες με πεντακάθαρα παγωμένα νερά! Ότι πρέπει για να μας ξεδιψάσουν.

Φτάνοντας νιώσαμε απίστευτα τυχεροί γιατί η ομίχλη είχε εξαφανιστεί! Τα συναισθήματα όταν πατάς στον βράχο δεν περιγράφονται με λόγια…




...ειδικά όταν κάθεσαι στην άκρη του με τα πόδια στο κενό!




Η επιστροφή στο parking ήταν τυπική διαδικασία. Προσπαθήσαμε να την κάνουμε όσο γρηγορότερα μπορούσαμε για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Όταν φτάσαμε στις μηχανές είχαμε γίνει σαν γουρούνια από ιδρώτα και λάσπες στα παντελόνια μας…
Εκεί παραδίπλα σε ένα τραπέζι καθόντουσαν 2 ζευγάρια παππούδων από την Γερμανία. Τρώγανε μπισκότα μέσα από έναν τεράστιο κουβά και πίνανε το ζεστό τους καφεδάκι παρατηρώντας το πόσο ταλαίπωροι είμαστε. Είμαι 100% σίγουρος πως ο οποιοσδήποτε Έλληνας θα σηκωνόταν να προσφέρει 2-3 μπισκότα σε αντίστοιχους τύπους σαν εμάς. Εδώ να σημειώσω πως ακόμη δεν είχαμε φάει τίποτα πέρα από τα παστέλια… και η ώρα ήταν περασμένες 17:00. Αφού λοιπόν αλλάξαμε ρούχα και ξαναβάλαμε τα της μηχανής καβαλήσαμε και φύγαμε… Μπήκαμε γρήγορα στον δρόμο 13 με προορισμό το Flam αν και το είχα αποκλείσει ήδη από το πρωί πως θα φτάναμε. Είχαμε πολλά χιλιόμετρα ακόμη και 2 ferry boat που θα έπρεπε να πάρουμε. Θεωρούσα πως τα ferrys θα λειτουργούν μέχρι τις 19:00-20:00… οπότε θα αναγκαζόμασταν να μείνουμε κάπου στον δρόμο. Ο καιρός είχε φτιάξει. Η θερμοκρασία είχε ανέβει στους 20 βαθμούς περίπου και τα πάντα ήταν στεγνά και ηλιόλουστα.


περιμένοντας το πρώτο από τα δύο ferrys που έπρεπε να πάρουμε. Ο ήλιος που φαινόταν να ξεπροβάλει στο βάθος μας έδινε κουράγιο. Παρατηρήστε την μπλούζα του Θάνου που κρέμεται από το topcase! Την είχε "απλώσει" εκεί για να στεγνώσει από τον ιδρώτα. Αν και πίστευα πως στα πρώτα 100 μέτρα θα την ψάχνει... βγήκα λάθος... και μέσα σε μια ωρίτσα οδήγησης την είχε στεγνή!




δίπλα σε κάποιο fjord... (υπό την στενή παρακολούθηση προβάτων!.. Θάνο το θυμάσαι αυτό;;)

Αν και δεν είχαμε πολλές ώρες στην διάθεσή μας μέχρι τις 21:00 που κλείνουν τα περισσότερα camping είπαμε να οδηγήσουμε μέχρι όσο πάει. Σε κάποια φάση οδηγούσαμε τελείως μόνοι μας στον δρόμο… μέχρι που είδαμε πινακίδες έργων. Συνεχίσαμε μπας και με τις μηχανές καταφέρναμε να προσπεράσουμε τα όποια έργα γινόντουσαν για να μην χάσουμε χρόνο κάνοντας κάποιον κύκλο. Άδικα όμως.

Τεράστιοι βράχοι είχανε πέσει και είχανε κλείσει τον δρόμο. Δεν χωρούσε να περάσει ούτε ποδήλατο! Αναγκαστικά γυρίσαμε πίσω προς το Sand. Ένα λιμάνι απ` όπου θα παίρναμε ferry για να παρακάμψουμε τον κλειστό δρόμο. Είχαμε ήδη χάσει περισσότερο από 100χλμ και περίπου 2 ώρες οδήγησης. Για καλή μας τύχη τελικά τα ferrys δεν σταματούσανε στις 20:00 όπως πίστευα. Απλά μετά από κάποια ώρα το απόγευμα είχε πιο σπάνια δρομολόγια. Στις 21:00 ήμασταν κιόλας στην απέναντι όχθη και συνεχίσαμε στον δρόμο 520 με κατεύθυνση το Roldal.



κάπου στον 520.

Πριν προλάβουμε όμως να φτάσουμε στο Roldal νιώσαμε πως οι δυνάμεις μας, μας εγκαταλείπουν. Το πρώτο χωριό που συναντήσαμε ήταν το Sauda. Eκεί ψάξαμε για κατάλυμα. Η ώρα ήταν ήδη 22:00. Αρχικά δοκιμάσαμε την τύχη μας σε ένα ξενοδοχείο το οποίο χρέωνε το δίκλινο 180 ευρώ. Το αποκλείσαμε και φύγαμε για να βρούμε κάποιο camping. Το μοναδικό που υπήρχε στην περιοχή είχε κλείσει. Παρόλα αυτά κάποιοι τελευταίοι πελάτες που ετοιμαζόντουσαν κι αυτοί να πάνε στις σκηνές τους μας ενημέρωσαν πως μπορούσαμε να στήσουμε τη σκηνή μας και να πληρώσουμε την επόμενη μέρα το πρωί. Έτσι και κάναμε.

(Ακόμη και σήμερα που κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά… δεν θυμάμαι εάν εκείνη τη μέρα τελικά φάγαμε τίποτα πέρα από το παστέλι!)

ΜΕΡΑ 6η. 26 Ιουνίου
Sauda – Lotefoss – Briksdal - Geiranger – Trollstigen - Andalsnes (593χλμ)



Η σημερινή μέρα δεν είχε ξεκινήσει με τις καλύτερες προϋποθέσεις… γιατί θα έπρεπε να «προσπεράσουμε» την χθεσινή αναποδιά για να καταφέρουμε να μείνουμε εντός προγράμματος. Όταν έχεις στην διάθεσή σου τόσες λίγες μέρες γι` αυτό το ταξίδι τότε είσαι υποχρεωμένος να κάνεις και κάποιες θυσίες. Για` μένα αυτή η μέρα ήταν η δυσκολότερη όλου του ταξιδιού από άποψη οδηγικών απαιτήσεων και δυνάμεων αλλά ταυτόχρονα και η μέρα που είχε τις περισσότερες όμορφες εικόνες. Αυτές που δεν σβήνουν ποτέ από το μυαλό σου, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Εάν μπορούσα να προβλέψω την έκβαση του ταξιδιού σίγουρα θα φρόντιζα αυτή την διαδρομή να την κάνουμε τουλάχιστον σε δύο μέρες… και όχι σε μια όπως κάναμε. Πραγματικά είναι τα ομορφότερα 600χλμ που έχω οδηγήσει στη ζωή μου! Ας πάρω τα πράγματα όμως από εκεί που είχαμε μείνει.

Το camping στο οποίο στήσαμε την σκηνή μας βρισκόταν ακριβώς δίπλα σε ένα fjord. Γι` αυτόν τον λόγο από νωρίς το πρωί αρχίσανε να κράζουν οι γλάροι… Έχω την εντύπωση πως από τις 5:00 και μετά δεν βγάλανε τον σκασμό. Έτσι μέχρι τις 9:00 που σηκωθήκαμε με τον Θάνο ο ύπνος μου ήταν βασανιστικός.


στο πρωινό μας ξύπνημα...

Χωρίς να έχουμε ξεκουραστεί όσο θα θέλαμε ξεκινήσαμε με επόμενο προορισμό όσο πιο κοντά μπορούσαμε στο Andalsnes. Θεωρούσα αδύνατο να καλύψουμε 600χλμ εκ των οποίων σχεδόν όλα ήταν εκτός κάποιας κεντρικής αρτηρίας.

Μαζέψαμε γρήγορα - γρήγορα τα πράγματά μας και την σκηνή, φορτώσαμε τις μηχανές και ξεκινήσαμε. Το πρώτο αξιοθέατο που βρήκαμε στον δρόμο μας ήταν ο καταρράκτης Lotefoss. Μέχρι να φτάσουμε όμως στο συγκεκριμένο αξιοθέατο διασχίσαμε κάποια οροπέδια τα οποία έδειχναν ένα πολύ σκληρό πρόσωπο της χώρας.






Στη συνέχεια, στο Lotefoss κάναμε μια ακόμη στάση για να αγοράσουμε αναμνηστικά, αυτοκόλλητα, φαγητό και φυσικά για να βγάλουμε φωτογραφίες.







Εκεί πετύχαμε και έναν ηλικιωμένο Δανό… από αυτούς που μπορείς να μισήσεις στα πρώτα 5 λεπτά γνωριμίας. Ο τύπος ήταν με ένα αυτοκινούμενο, με την γυναίκα του και είχανε κι αυτοί προορισμό το Nordkapp.


προσέξτε το πέδιλο με την άσπρη κάλτσα...! που να του πέσουν τα νύχια!!

Μόλις μας είδε να παρκάρουμε ήρθε από δίπλα μας και κοίταξε τις πινακίδες μας για να δει από πού ερχόμαστε. Μόλις αντίκρισε το GR οι πρώτες του κουβέντες (στα αγγλικά) ήταν «Τελικά όντως κάποιοι Έλληνες είναι πλούσιοι» με ειρωνικό ύφος… Ένιωσα πως ήθελε να μου πει πως καλά κάνουν και μας σκίζουν οι Ευρωπαίοι με τις απαιτήσεις του, τα μνημόνια, κτλ. Αν και ίσως ήταν άσκοπο του εξήγησα πως αυτό το ταξίδι εγώ το ονειρεύομαι σχεδόν μια 10ετία… και πως κανένας από τους φίλους μου και τους γνωστούς μου δεν μπορεί να το κάνει! Δεν είπε κάτι για όλα αυτά ο ηλίθιος… απλά μετά μου είπε πως τα φώτα μου τον τυφλώσανε (από τον καθρέφτη) σε μια προσπέραση που τους κάναμε. Προφανώς λόγω βάρους χτυπούσε λίγο ψηλά το φως μου. Μετά από μια ώρα οδήγησης κάηκε η λάμπα μου. Τόσο γρουσούζης! Ευτυχώς δεν είπε κάτι για το μοτέρ μου!! Το θετικό ήταν πως πλέον δεν νύχτωνε καθόλου… οπότε δεν με ένοιαζε και πολύ η καμένη μου λάμπα.

Συνεχίσαμε μέχρι που πέσαμε σε 2 Βραζιλιάνους (οι οποίοι είχανε ξεκινήσει από την Πορτογαλία) με προορισμό το Nordkapp. Είχανε σταματήσει κι αυτοί να βγάλουν φωτογραφίες ένα κοπάδι πρόβατα...






προσέξτε τα στροφιλίκια!

Από εκεί συνεχίσαμε και στην διαδρομή μας περάσαμε από τον παγετώνα Briksdal. Δεν ανεβήκαμε να τον δούμε από κοντά. Το θέαμα όμως, ακόμη και από την απόσταση που σταματήσαμε εμείς για να τον δούμε ήταν από άλλον πλανήτη!









Δεν θέλω να επαναλάβω λόγια που έχω ξαναπεί γι` αυτά τα τοπία. Οι φωτογραφίες είναι απλά ανίκανες να δείξουν τις εικόνες που έμειναν στο μυαλό μας. Τεράστιοι μαύροι γυαλιστεροί βράχοι… σε μέγεθος βουνού… και στην μέση να ξεπροβάλει ο παγετώνας Briksdal. Τέτοια στοιχεία της φύσης σε κάνουν να νιώθεις πως ο χρόνος είναι απλά μια ψευδαίσθηση…
Παρακάτω... κάναμε μια στάση σε ένα βενζινάδικο για ανεφοδιασμό απ` όπου προμηθεύτηκα και μια λάμπα για να αντικαταστήσω την καμένη.



Εκεί συναντήσαμε και κάποιους Πολωνούς BMWάδηκες οι οποίοι κατευθυνόντουσαν στα νησιά Lofoten για ψάρεμα. Πόσο εύκολα τελικά είναι τα πράγματα αν δεν ζεις στην χειρότερη και πιο απομακρυσμένη γωνιά της Ευρώπης!! Αυτό δεν το λέω επειδή δεν αγαπάω την χώρα μου… κάθε άλλο! Απλά πολλές φορές σκέφτομαι πως σχεδόν όλες οι χώρες της Ευρώπης συνορεύουν με κράτη που έχουν πολλές ομορφιές … εμείς τριγυριζόμαστε είτε από νερό είτε από χώρες σχεδόν αφιλόξενες.
Στην συνέχεια περάσαμε από κάποια τοπία τα οποία σε άλλα κομμάτια ήταν κατάφυτα δάση ενώ σε άλλα άγρια οροπέδια με μικρές λίμνες ή ακόμη και μικρούς καταρράκτες που σχηματίζονταν από τα χιόνια που λιώνανε. Ο καιρός εναλλασσόταν διαρκώς… αλλά η θερμοκρασία δεν ανέβαινε πάνω από τους 15 βαθμούς.







Ένα τέτοιο «οροπέδιο» ήταν και το Blaafjeld στο οποίο δυστυχώς δεν βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες. Ο δρόμος ήταν άψογος, αριστερά και δεξιά μας οι εικόνες μαγευτικές… και η ομίχλη που κατέβαινε από το βουνό σου έκοβε την ανάσα!


Για κάτι τέτοιες εμπειρίες εύχομαι σε όλους σας κάποια στιγμή να βρεθείτε σ` αυτήν την υπέροχη χώρα!

Αφού κατεβήκαμε κι από αυτό το fjeld σειρά στον δρόμο μας είχε το πασίγνωστο fjord Geiranger! Από αυτό το κομμάτι του δρόμου έχουμε τραβήξει κι εγώ και ο Θάνος μονάχα βίντεο. Κάποια στιγμή που θα βρω χρόνο και υπομονή θα καθίσω να τα επεξεργαστώ για να τα ανεβάσω.



photo από google

εμείς για ακόμη μια φορά συναντήσαμε "απειλητικό" καιρό ο οποίος κατά την γνώμη μου έδινε μια πιο άγρια ομορφιά στο τοπίο.

Στη συνέχεια περάσαμε το Trollstigen. Ή αλλιώς τον δρόμο των troll. Για να μην επαναλαμβάνομαι… θα αφήσω απλά τις εικόνες να μιλήσουν…


εικόνα από google








αυτή ήταν η ψηλότερη κορυφή... του Trollstigen! μάλλον κάπου εκεί θα κρύβονται τα trolls...





Εδώ είναι και το μοναδικό μέρος στο κόσμο το οποίο προειδοποιεί τους οδηγούς για την ύπαρξη και διεύλεση των troll στους δρόμους!





Η ώρα είχε πάει ήδη 22:30. Είχαμε καταφέρει να γράψουμε πάνω από 580χλμ σε κλειστούς δρόμους και με δύσκολες καιρικές συνθήκες. Κλείναμε 12 ώρες οδήγησης και πλέον ήμασταν 10-20 χιλιόμετρα από το Andalsnes. Μας άξιζε το παράσημο του «σιδερόκωλου»!
Αφήνοντας πίσω μας το Trollstigen συνέβησαν και 2 παράδοξα πράγματα… αρχικά είδαμε μια αγελάδα καλπάζοντας με ορμή να κατεβαίνει από μια μικρή πλαγιά και να ορμάει στον δρόμο σα να μην υπάρχει αύριο. Ίσα που γλίτωσε από ένα φορτηγό που ερχόταν από το αντίθετο ρεύμα. Ένα – δύο χιλιόμετρα παρακάτω με παρόμοιο τρόπο ένα κοράκι ήρθε προς την μηχανή μου. Όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να το αποφύγω. Ευτυχώς το βρήκα ξυστά και κατάφερε να συνεχίσει την αλλόκοτη πτήση του.

Σταματήσαμε στο πρώτο camping που βρήκαμε στον δρόμο μας.

Ήταν πανέμορφο, αλλά γεμάτο. Ψάχναμε να μείνουμε οπωσδήποτε σε σπιτάκι για να μπορέσουμε να ξεκουραστούμε. Η ώρα περνούσε και οι πιθανότητες να βρούμε κάτι μειωνόντουσαν.

Σταματήσαμε και στο δεύτερο camping, 2-3 χιλιόμετρα παρακάτω. Επίσης γεμάτο. Τη στιγμή που μας έλεγε ο ιδιοκτήτης πως δεν μπορεί να μας εξυπηρετήσει έτυχε να περνάει σαν από μηχανής θεός ένας φίλος του με το αυτοκίνητό του έξω από το camping. Του έκανε νόημα να έρθει και μας είπε… αυτός θα σας βολέψει. Αφού συζήτησαν κάτι στα νορβηγικά μας είπε πως μπορούμε να μείνουμε στο σπίτι του για 600ΝΟΚ (όσα θα δίναμε και για μια δίκλινη καμπίνα) και πως είναι πανέμορφο. Ρωτήσαμε αν υπάρχει κάτι και για φαγητό και η μοναδική λύση που βρέθηκε για εκείνη την περασμένη ώρα ήταν 2 κατεψυγμένες πίτσες που θα ψήναμε μόνοι μας στην κουζίνα του φίλου του. Τις στριμώξαμε στο τιγκαρισμένο μου topcase και τον ακολουθήσαμε. Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω έστριψε σε έναν χωματόδρομο που οδηγούσε μέσα στο δάσος. Ο χωματόδρομος αυτός μας έβγαλε σε ένα ξύλινο σπίτι. Ο τύπος μας παραχώρησε για μια βραδιά το εξοχικό του… όπως το είχε στημένο για να μένει ο ίδιος με την οικογένειά του. Μιλάμε για πολύ χλιδή!











Μας έδωσε τα κλειδιά και έφυγε. Το ότι μας άφησε έτσι απλά την περιουσία του στα χέρια μας με άφησε άφωνο. Το σπίτι είχε κάθε άνεση που θα μπορούσαμε να ζητήσουμε. Ξεχωριστά δωμάτια… ζεστό νερό, καφέδες, τσάι… κτλ. Ξεφορτώσαμε στα γρήγορα τα πάντα από τις μηχανές και απλωθήκαμε σε όλο το σπίτι έτσι ώστε το πρωί να μπορέσουμε να τακτοποιήσουμε ξανά από την αρχή τα πράγματα μέσα στις βαλίτσες μας, να ξεχωρίσουμε τα άπλυτα από τα καθαρά… κτλ. Αμέσως μετά ρίξαμε τις πίτσες στον φούρνο, κάναμε τα μπάνια μας και απλώσαμε τα κορμιά μας στους καναπέδες για να χαλαρώσουμε. Η κούραση και η πίτσα όμως μας έκανε να γλαρώσουμε πολύ γρήγορα και έστειλε τον καθένα μας στο δωμάτιό του!
Σήμερα για πρώτη φορά ήρθαμε και σε επαφή με τα κουνούπια της Σκανδιναβίας. Είχα ακούσει γι`αυτά και ήξερα πως τα δικά μας εντομοαπωθητικό δεν τα πιάνουν. Ευτυχώς τα "βαμπίρ" είχανε μείνει εκτός σπιτιού... και κοιμηθήκαμε ήρεμοι. Έξω όμως με το που έβγαινες δεχόσουν επίθεση. Ήταν αδιανόητο το πόσα πολλά κυκλοφορούσαν εκεί έξω!






ΜΕΡΑ 7η. 27 Ιουνίου
Andalsnes – Molde – Atlantic Road – Kristiansund - Trondheim (328χλμ)



Η επιτυχία στην χθεσινή «δοκιμασία» αλλά και το ότι είχαμε διανυκτερεύσει σε ένα τέτοιο σπίτι γέμισε για τα καλά τις μπαταρίες μας. Το πρωί ξυπνήσαμε κατά τις 9:00 από τον ήχο του χορτοκοπτικού του ιδιοκτήτη.



Ο σημερινός μας προορισμός ήταν το Grong. Περίπου 530 χιλιόμετρα από το Andalsnes. Με ανεβασμένη διάθεση και σιγουριά για το υπόλοιπο ταξίδι στις 10:30 αναχωρήσαμε με επόμενο σημείο στον χάρτη τον δρόμο του Ατλαντικού. Δεν αργήσαμε να περάσουμε το Molde και χωρίς καμιά στάση συνεχίσαμε για να δούμε τον ξακουστό αυτόν δρόμο με τις πολλές γέφυρες.


περιμένοντας στο ferry που μας περνάει στο Solsnes.

Επειδή δεν κάναμε καμία στάση για ακόμη μια φορά δεν έχουμε φωτογραφίες του Atlantic Road… μονάχα βίντεο. Γι` αυτό και πάλι θα χρησιμοποιήσω φωτογραφίες από το google.






νομίζω πως με κακοκαιρία αυτός ο δρόμος είναι ομορφότερος, αλλά απαγορευτικός για μηχανές.

Κατά την γνώμη μου η αίσθηση που σου προκαλεί αυτός ο δρόμος όταν τον οδηγείς δεν έχει σχέση με την αίσθηση που σου προκαλούν οι φωτογραφίες. Ναι, μεν αποτελεί αξιοθέατο και είναι ωραία να λες «οδήγησα στον Δρόμο του Ατλαντικού» αλλά δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο. Για όποιον κάνει αυτό το ταξίδι, εάν βρεθεί εκεί κοντά σίγουρα αξίζει να περάσει αλλά δεν νομίζω πως θα άξιζε να κάνει μια μεγάλη παράκαμψη και να χάσει χρόνο για να δει αυτές τις γέφυρες από κοντά.
Αφήνοντας πίσω τις γέφυρες του Ατλαντικού φτάσαμε στο υποθαλάσσιο τούνελ που ενώνει το Averoy με το Kristiansund. Το τούνελ αυτό είναι μήκους 5,7 χιλιομέτρων και κατεβαίνει 250 μέτρα κάτω από την θάλασσα. Μεγαλύτερο δέος με έκανε να νιώσω αυτό το τούνελ παρά οι γέφυρες που είχαμε συναντήσει νωρίτερα.

Από το Kristiansund περάσαμε περιφερειακά… γι` αυτό δεν είδαμε τίποτα από αυτήν την πόλη. Νωρίς το απόγευμα είχαμε ήδη φτάσει στο Trondheim. Την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Νορβηγίας και την τελευταία μεγαλούπολη που θα συναντούσαμε μέχρι το Nordkapp. Το αρχικό μας πλάνο ήταν να περάσουμε μια γρήγορη βόλτα μέσα από το Trondheim όπου θα συναντούσαμε έναν φίλο του Θάνου και παλιό συμφορουμίτη, τον Γιώργο, για να του δώσουμε ένα μπουκάλι με ρακόμελο και να πιούμε έναν καφέ μαζί του.
Μόλις μπήκαμε στην πόλη σταματήσαμε λίγα μέτρα μακριά από μια στάση λεωφορείου.





Καθώς ο Θάνος προσπαθούσε να επικοινωνήσει με τον Γιώργο από το απέναντι ρεύμα ένας οδηγός λεωφορείου άρχισε να μας κορνάρει σαν τρελός και μας έκανε κάτι περίεργα νοήματα που εγώ τα μετέφρασα σαν «Θα πάρω τηλέφωνο»… «Θα επιστρέψω σε 10 λεπτά»… και υπέθεσα πως εννοούσε πως σε λίγη ώρα θα επέστρεφε στο σημείο και πως ενοχλούσαμε (επειδή εγώ είχα καβαλήσει το πεζοδρόμιο) και γι` αυτό αν μας έβρισκε εκεί θα έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία! Του έριξα πάρα πολλά καντήλια και μίλησα άσχημα για συγγενικά του πρόσωπα και φύγαμε για να μην μπλέξουμε με την αστυνομία.
Συνεχίσαμε να προσπαθούμε να έρθουμε σε επικοινωνία με τον φίλο του Θάνου αλλά μάταια. Έτσι χάσαμε αρκετή ώρα σταματημένοι σε ένα parking και περιμένοντας το πότε θα επικοινωνήσει αυτός μαζί μας. Τελικά μετά από περίπου μιάμιση ώρα ήρθε ένα μήνυμα στο κινητό του Θάνου που έλεγε πως αυτός που ψάχναμε ήταν ο οδηγός του λεωφορείου και «πως ο ψηλός δεν κατάλαβε τα νοήματα που του έκανα;;;;» Ένιωσα άσχημα για τα καντήλια που του κατέβασα του Γιώργου, αλλά τι να κάνουμε… συμβαίνουν κι αυτά!
Ο Γιώργος μας έφερε σε επικοινωνία με τον Δημήτρη (Σερραίο) επίσης παλαιό μέλος του KtmHellasClub με τον οποίο μιλήσαμε στο τηλέφωνο και κανονίσαμε να βρεθούμε. Αφού είχαμε ήδη χάσει πάνω από 2 ώρες αποφασίσαμε τελικά να διανυκτερεύσουμε στο Trondheim. Με τον Δημήτρη δώσαμε ραντεβού κάπου στο κέντρο της πόλης για να μας βοηθήσει να βρούμε ξενοδοχείο.


το σημείο συνάντησης

επειδή είχαμε χάσει ήδη αρκετές ώρες δεν καταφέραμε να κάνουμε tour στην πόλη... γι` αυτό παραθέτω μερικές φωτό από το google





[ο καθεδρικός ναός


το πανεπιστήμιο του Trondheim


Για δεύτερη συνεχόμενη μέρα θα κοιμόμασταν σε κρεβάτι πολυτελείας! Καθώς ξεφορτώναμε τα πράγματα ο Δημήτρης παρατήρησε πως τα τακάκια από το πίσω φρένο του Θάνου είχαν τελειώσει. Αυτό μας θορύβησε αλλά ο Δημήτρης μας καθησύχασε λέγοντάς μας πως την επόμενη μέρα είχε ρεπό και πως θα μας βοηθούσε να βρούμε μαγαζί να τα αγοράσουμε και να τα αλλάξουμε μαζί. Αφού ξεφορτώσαμε και "ξεβρομίσαμε" βγήκαμε για μια μπύρα με τον Δημήτρη και την σύζυγό του Κωνσταντίνα. Οι δυο τους αποτελούν από τα λίγα παραδείγματα νέων ανθρώπων που κοιτάζοντας μπροστά αφήσανε τις δουλειές τους στην Ελλάδα (πριν μείνουν άνεργοι και στημένοι με την πλάτη στον τοίχο) και φύγανε στην Νορβηγία όπου και ξεκίνησαν από το μηδέν και 2-3 χρόνια μετά φτάσανε να απολαμβάνουν καλύτερη ποιότητα ζωής από αυτήν που είχαν στην Ελλάδα. Μετά από μερικές ώρες συζήτησης και 2-3 μπύρες επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και σβήσαμε.


δρόμοι που μέχρι τις 20:00 ήταν γεμάτοι ζωή τώρα (00:15) ήταν σχεδόν έρημοι


η θέα από το παράθυρο του ξενοδοχείου μας στις 00:30

ΜΕΡΑ 8η. 28 Ιουνίου
Trondheim – Rokdal (Nordnes Camping) (606χλμ)



Η απότομη εναλλαγή των συναισθημάτων μας πλέον είχε γίνει καθημερινότητα. Επίσης και οι αλλαγές του καιρού ήταν τόσο συχνές που είχαμε πάψει να ενδιαφερόμαστε και πολύ για τα καιρικά φαινόμενα.
Για μια ακόμη μέρα θα έπρεπε να καλύψουμε μεγαλύτερη απόσταση από αυτήν που αρχικά είχαμε σχεδιάσει για να μπούμε ξανά εντός του προγράμματός μας. Σήμερα όμως είχαμε πρώτα να αλλάξουμε τα πίσω τακάκια στα φρένα του Θάνου. Βάλαμε νωρίς λοιπόν το ξυπνητήρι μας. Στις 9:30 ήμασταν φορτωμένοι και καθοδόν για το σπίτι του Δημήτρη, ο οποίος μας είχε πει πως υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να έχει ένα σετ τακάκια στην αποθήκη του.
Με το που ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο μας έπιασε ένα ψιλόβροχο και μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι του Δημήτρη είχε γίνει κανονική βροχή… Τελικά ο Δημήτρης είχε ένα σετ τακάκια τα οποία δεν ταιριάζανε στο Adventure. Μας βρήκε όμως ένα μαγαζί με αξεσουάρ μηχανών και μας έδωσε οδηγίες πώς να αλλάξουμε μόνοι μας τα τακάκια για να μην χάσουμε κι άλλο χρόνο επιστρέφοντας στο σπίτι του.
Αγοράσαμε λοιπόν τα τακάκια και επειδή η βροχή δεν έλεγε να κόψει πήγαμε σε ένα κοντινό βενζινάδικο για να κάνουμε την αλλαγή. Παιδευτήκαμε λιγάκι, λερώσαμε τα χέρια μας αλλά τα καταφέραμε. Εκεί βρήκα την ευκαιρία να αλλάξω κι εγώ την λάμπα που μου είχε καεί δύο μέρες πριν. Μέχρι να τα κάνουμε όλα αυτά η ώρα είχε πάει 11:30. Η βροχή είχε κόψει και είχε βγει ένας πολύ ζεστός ήλιος. Ξεκινήσαμε λοιπόν γρήγορα γρήγορα για να πιάσουμε τον Ε6. Από το Trondheim και πάνω η διαδρομή ήταν μόνο μέσω του Ε6. Αν και είναι ο πιο κεντρικός δρόμος κρύβει απίστευτες ομορφιές. Βγαίνοντας από το Trondheim συναντήσαμε πάρα πολύ κίνηση και έργα στον δρόμο. Ευτυχώς μετά από 70-80 χιλιόμετρα η κίνηση χαλάρωσε και βρήκαμε κι εμείς τον ρυθμό μας, τον οποίο μέχρι τις απογευματινές ώρες τον κόβαμε μονάχα για βενζίνη.
Η πρώτη μας στάση ήταν στο σημείο που ξεκινούσε ο αρκτικός κύκλος. Δεν θα μπορούσαμε να περάσουμε από αυτό το σημείο χωρίς τις απαραίτητες φωτογραφίες φυσικά!








κατάστημα με σουβενίρ και αναμνηστικά


παρατηρήστε το δέντρο που φύτρωσε στην σκεπή της τουαλέτας...

Σε όλη την διαδρομή βλέπαμε πινακίδες που οδηγούσαν σε χώρους αναψυχής στους οποίους θα μπορούσαμε να κάνουμε στάση. Όλοι ήταν είτε δίπλα σε λίμνες, είτε σε ποτάμια, είτε κιόσκια μέσα στο δάσος.
Διασχίζοντας κάποια μικρή πόλη κάναμε στάση σε ένα super market για να αγοράσουμε φαγητό.



Λίγο παρακάτω, στην επόμενη πινακίδα (χώρου αναψυχής) που θα συναντούσαμε σταματήσαμε για να φτιάξουμε τα σαντουιτσάκια μας…













Ο καιρός έδειχνε να είναι μαζί μας. Είχε μια πολύ ελαφριά συννεφιά, ιδανική για να κάνει πιο άνετο το ταξίδι μας. Όπως είπαμε όμως… ο καιρός στην Νορβηγία αλλάζει πάρα πολύ γρήγορα. Έτσι πριν ξεκινήσουμε μπήκα στην τουαλέτα με έναν ήλιο να παίζει κρυφτό με τα σύννεφα και όταν βγήκα 5 λεπτά μετά είχε ήδη ξεκινήσει να βρέχει. Ευτυχώς η βροχή ερχόταν από τα νότια. Οπότε ανοίξαμε λίγο το γκάζι και της ξεφύγαμε αυτήν την φορά.
Περίπου εκατό χιλιόμετρα παρακάτω, πάνω στον δρόμο, συναντήσαμε το Nordnes Camping. Χρειάστηκε μονάχα μια ματιά να ανταλλάξουμε με τον Θάνο για να αποφασίσουμε να μπούμε να ρωτήσουμε για ελεύθερη καμπίνα. Το camping ήταν σε μια πανέμορφη τοποθεσία, δίπλα ακριβώς σε ένα ποτάμι.





Θα συνιστούσα σε οποιονδήποτε περάσει από εκεί κοντά να το έχει στα υπόψην αν χρειαστεί κατάλυμα στην γύρω περιοχή.
Ορίστε και το site τους: http://www.nordnescamp.no/" onclick="window.open(this.href);return false;" onclick="window.open(this.href);return false;


photo από το site του camping
Στη ρεσεψιόν αυτού του camping βρήκα και ένα θαυματουργό εντομοαπωθητικό (σκανδιναβικού τύπου), το οποίο με έσωσε τις επόμενες μέρες από τα κουνούπια!


photo από το site του camping

Τελικά ελεύθερη καμπίνα δεν υπήρχε. Μας βόλεψε όμως ο ιδιόκτητης σε ένα πολύ άνετο τροχόσπιτο το οποίο είχε όλα τα "κομφόρ" (wifi, ψυγείο, πλυντήριο, τηλεόραση) πλην της τουαλέτας. Η κοινή όμως τουαλέτα και ντουζιέρα ήταν τόσο καθαρή που αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Ο Θάνος φρόντισε να βάλει ένα πλυντήριο για τα ρούχα μας, το οποίο μας έσωσε για τις επόμενες μέρες.









Μετά από μια μικρή βόλτα στο camping πέσαμε και οι δύο ξεροί για ύπνο.





ΜΕΡΑ 9η. 29 Ιουνίου
Rokdal (Nordnes Camping) – Sekkemo (690χλμ)



Πριν κάποιος μελετήσει σε βάθος τον χάρτη της Ευρώπης είναι δύσκολο να καταλάβει το μέγεθος της Νορβηγίας. Μέχρι αυτό το σημείο έχουμε γράψει περισσότερα από 2000χλμ επί Νορβηγικού εδάφους και μας υπολείπονται κάτι παραπάνω από 1000χλμ μέχρι το Ακρωτήρι. Μπορείτε να κάνετε τη σύγκριση με την απόσταση Βενετία – Hirtshals (το βορειότερο λιμάνι της Δανίας), η οποία απόσταση είναι περίπου 1850χλμ.
Για ακόμη μια μέρα λοιπόν έχουμε να καλύψουμε τόση απόσταση όση μας επιτρέπουν οι δυνάμεις μας. Από εδώ και πάνω τα αξιοθέατα δεν είναι του επιπέδου της νότιας Νορβηγίας εάν εξαιρέσεις τα νησιά Lofoten. Δυστυχώς όμως για να επισκεφτεί κάποιος αυτά τα νησιά (όποιος έχει πάει λέει τα καλύτερα λόγια!) πρέπει να έχει περισσότερες μέρες στην διάθεσή του από αυτές που είχαμε εμείς.


Το πρωί σηκωθήκαμε με ανεβασμένο ηθικό μιας και έξω είχε ήλιο. Το βράδυ βέβαια την έριξε την βροχούλα του και τα πάντα ήταν μούσκεμα. Αφού μαζέψαμε την μπουγάδα που είχαμε "απλώσει" μέσα στο τροχόσπιτο από ξαναφορτώσαμε τις μηχανές μας και ξεκινήσαμε.

Η σημερινή μέρα περιελάμβανε αποκλειστικά και μόνο οδήγηση. Εάν και κινούμασταν στον "μεγαλύτερο" δρόμο που διανύει όλη τη Νορβηγία τα όρια ταχύτητας συνέχιζαν να είναι πολύ χαμηλά (80km/h το μέγιστο). Η άσφαλτος τέλεια σε κάθε της σημείο με ελάχιστη κίνηση στον δρόμο (και για τα 2 ρεύματα). Τα τοπία συνέχιζαν να είναι πανέμορφα και σε κάθε στροφή που συναντούσαμε θα ξεπρόβαλε είτε κάποιο ποτάμι, είτε κάποιο νέο fjord, είτε κάποιο βουνό που κρατούσε ακόμη λίγο χιόνι.
Επίσης δεν ήταν λίγα και τα τούνελ που βρήκαμε στον δρόμο μας. Κάποια από αυτά φαινόντουσαν να είναι απλά σκαλισμένα μέσα στον βράχο χωρίς περαιτέρω επεξεργασία από τον άνθρωπο. Μερικά δεν είχανε καν φώτα! ενώ στα περισσότερα στάζανε νερά από πάνω. Κάτι άλλο σημαντικό που θα πρέπει να προσέξει όποιος βρεθεί εκεί είναι το ότι τα περισσότερα τούνελ κρατάνε υγρασία η οποία μένει στον δρόμο. Έτσι από ένα τελείως στεγνό οδόστρωμα ξαφνικά μπαίνεις σε βρεγμένο όταν φτάνεις σε τέτοια τούνελ. Κάτι άλλο που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν η διαφορά θερμοκρασίας μέσα σε αυτά τα τούνελ... από τους 16 βαθμούς είδα να πέφτει το θερμόμετρο της μηχανής στους 7 βαθμούς μέσα σε απόσταση 2 χιλιομέτρων.

Επειδή οι στάσεις που κάναμε ήταν κυρίως για να βάλουμε βενζίνη δεν βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες.




το μοναδικό κομμάτι που συναντήσαμε τόσα μαζεμένα αυτοκίνητα λόγω έργων στην γέφυρα


εδώ περάσαμε έξω από κάποιες σκηνές στημένες από Sami. Οι Sami είναι μια σκανδιναβική φυλή η οποία ζει στο βόρειο τμήμα της Νορβηγίας, της Σουηδίας, της Φιλανδίας και σε ένα μικρό κομμάτι της Ρωσίας. Στις συγκεκριμένες σκηνές πουλούσανε διάφορα τουριστικά είδη όπως κέρατα ταράνδων, cd με μουσική Sami, κρέας από άλκη και τάρανδο και διάφορα άλλα τοπικά προϊόντα και σουβενίρ.






στάση για ανεφοδιασμό












την συγκεκριμένη πινακίδα είχα βαρεθεί να την βλέπω στον δρόμο χωρίς να ξέρω τι σημαίνει. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως η κοπελίτσα αυτή (http://www.eikernytt.no/images/Nyhetsbilder/Bilde%20av%20skilt%201%20.jpg" onclick="window.open(this.href);return false;" onclick="window.open(this.href);return false;) μας προειδοποιεί για το όριο ταχύτητας!







Το απογευματάκι φτάσαμε σε ένα camping κοντά στο Sekkemo. Με την πρώτη προσπάθεια βρήκαμε ένα ξύλινο σπιτάκι για να μείνουμε. Το camping βρισκόταν σε μια πολύ όμορφη τοποθεσία... πάνω σε έναν λόφο με θέα την θάλασσα. Η ώρα ήταν περίπου 19:30 και αυτό που μου έκανε εντύπωση με το που έβγαλα το κράνος ήταν οι μύγες. Εάν στεκόσουν για λίγο στο ίδιο σημείο σου κάνανε επίθεση για να σε φάνε! Πρώτη φορά ένιωσα τόσο άσχημα από μύγες... οι οποίες αν μπορούσαν θα έμπαιναν και μέσα στα μάτια μου. Λίγο αργότερα που χαμήλωσε κάπως ο ήλιος μείνανε μόνο τα κουνούπια. Ευτυχώς είχα μαζί μου το super duper εντομοαπωθητικό που είχα αγοράσει από την προηγούμενη μέρα! Στο μοναδικό σημείο όμως που δεν έβαλα ήταν το πρόσωπό μου. Έτσι το "βραδάκι" που καθόμουν στο μπαλκόνι της ξύλινης καμπίνας μας ένα κουνούπι με τσίμπησε στο μέτωπο με αποτέλεσμα να πρηστεί το ένα μου φρύδι μέσα σε 5 λεπτά. Σχεδόν είχα παραμορφωθεί (που και να ήμουν αλλεργικός)... Για καλή μου τύχη όμως μέχρι το άλλο πρωί το πρήξιμο είχε σχεδόν υποχωρήσει και μπορούσα να βάλω το κράνος χωρίς πρόβλημα.


photo από google

αυτή ήταν η θέα από τον λόφο, λίγο παραπάνω από το camping. Περασμένα μεσάνυχτα και ο ήλιος δεν κρυβόταν πλέον καθόλου στον ορίζοντα...

ΜΕΡΑ 10η. 30 Ιουνίου
Sekkemo – Honningsvag – Nordkapp   (357χλμ)




Ξημέρωσε η μεγάλη μέρα που ονειρευόμουν από τότε που ήμουν φοιτητής! Όλες οι εικόνες των προηγούμενων ημερών σε συνδυασμό με την ιδέα πως σήμερα θα πατούσαμε στο Nordkapp με κάνανε να νιώθω πως ζω σε άλλη διάσταση, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα προβλήματα της καθημερινότητάς μου!




Πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά!


Για σήμερα είχαμε κανονίσει στο πρόγραμμα να κάνουμε λίγα χιλιόμετρα έτσι ώστε να φτάσουμε νωρίς στο camping. Το camping το είχαμε κλείσει 2 μέρες πριν όταν πλέον ήμασταν σίγουροι για τα χιλιόμετρα που απομένουν. Στο «Nordkapp Camping» είχαμε κλείσει ένα δίκλινο δωμάτιο και είχαμε σκοπό να φτάσουμε νωρίς το μεσημεράκι, να ξεφορτώσουμε τις μηχανές, να ξεκουραστούμε λίγο και να περάσουμε όλο μας το απόγευμα στο ακρωτήρι.

Ο δρόμος για άλλη μια φορά ήταν γεμάτος ομορφιές, λίμνες και αρκετά tunnel στα οποία η θερμοκρασία έπεφτε πολύ χαμηλά. Το μεγαλύτερο tunnel που διασχίσαμε σήμερα ήταν το Nordkapp Tunnel, 6870 μέτρα μήκος και 212 μέτρα κάτω από την θάλασσα.


photo από google

Επίσης σήμερα στον δρόμο μας συναντήσαμε και για πρώτη φορά τάρανδους. Πραγματικά θέλουν πολύ προσοχή αυτά τα τετράποδα γιατί βγαίνουν στον δρόμο από εκεί που δεν τα περιμένεις!




ατάραχοι όσο ήμασταν σε απόσταση 10 μέτρων από αυτούς, έδειχναν να στήνονται για φωτογράφιση!










Σε μια στάση που κάναμε για βενζίνη και φαγητό συναντήσαμε και έναν ποδηλάτη. Πρέπει να είχε ξεκινήσει ένα αρκετά μεγάλο ταξίδι και για αρκετές μέρες αν κρίνω σωστά από τα πράγματα που κουβαλούσε…





To camping που θα μέναμε σήμερα βρισκόταν στο Honningsvag.

photo του camping από google

Φτάσαμε με βροχή. Ξεφορτώσαμε τις μηχανές και ξαπλωθήκαμε στο ζεστό δωμάτιο περιμένοντας μπας και ανοίξει ο καιρός για να ξεκινήσουμε για το Ακρωτήρι. Κάθε λίγο και λιγάκι ελέγχαμε και τον καιρό στο Nordkapp μέσω της live κάμερας. Να σημειώσω πως ο καιρός πάνω στο ακρωτήρι με αυτόν στο Honningsvag (απόσταση περίπου 30χλμ) δεν έχει καμιά σχέση! Συχνά επικρατούν ακραία καιρικά φαινόμενα τα οποία περιορίζονται μονάχα στο Ακρωτήρι. Κατά τις 16:00 είδαμε πως ο κόσμος τριγυρνούσε χωρίς ομπρέλες στην εκεί περιοχή. Έτσι ξεκινήσαμε.







Αν και ήμασταν στη μέση του ταξιδιού μας ένιωθα πως μένουν μονάχα αυτά τα 30 χιλιόμετρα για να τελειώσει! Η βρεγμένη άσφαλτος σε κάποια σημεία φαινόταν σαν να σκίζει στη μέση κομμάτια της στέπας!  





Τα 30 «τελευταία» χιλιόμετρα πέρασαν χωρίς να το καταλάβω. Χίλιες δυο σκέψεις… και ξαφνικά η πινακίδα!








εδώ είχαμε τάξει πως θα κολλήσουμε το τελευταίο μας αυτοκόλλητο!!! κάτω δεξιά...

Το ακρωτήρι πλέον εκτός από ένα όνειρο πολλών μηχανόβιων είναι και ένας τουριστικός προορισμός για πολλούς ανθρώπους. Γι` αυτό έχει στηθεί μια οργανωμένη τουριστική μονάδα εκεί που για να μπεις πρέπει να πληρώσεις είσοδο/διόδια. Αν θυμάμαι καλά είχαμε δώσει περίπου 20+ ευρώ ο καθένας μας...


photo από google το κτίριο στο οποίο στεγάζονται, καφετέρια, bar, εστιατόριο, μαγαζί με τουριστικά σουβενίρ, εκκλησία, κινηματογράφος, ένα μικρό μουσείο (και δεν ξέρω αν ξεχνάω κάτι)...

Η βροχή που μας συνόδευε στα τελευταία 30 χιλιόμετρα δεν είχε κόψει ακόμη. Με το που μπήκαμε στο κτίριο συναντήσαμε στη ρεσεψιόν έναν ευγενικό πιτσιρικά από την Φιλανδία. Ο Θάνος σαν "polyglot" που είναι έπιασε κουβέντα στα Φιλανδικά με τον πιτσιρικά ο οποίος μας βοήθησε να καβαντζώσουμε τα μπουφάν και τα κράνη μας σε ένα γραφείο για να μην τα κουβαλάμε. Όταν του είπαμε για το ταξίδι μας και για το ότι από αύριο μπαίνουμε στην χώρα του όλο χαρά προσφέρθηκε να μας κάνει ένα χάρτη με κάποια αξιοθέατα που δεν θα έπρεπε να χάσουμε καθώς διασχίζουμε την βόρεια Φιλανδία (Λαπωνία). Το πρώτο που μας ανέφερε ήταν μια "στοιχειωμένη καλύβα" σε ένα δασικό πάρκο... κοντά σε κάποιο χωριό της Λαπωνίας. Το επόμενο ήταν το χωριό του Άγιου Βασίλη, για το οποίο οι πληροφορίες μου έλεγαν πως απλά είναι μια καλοστημένη επιχείρηση... και τίποτα παραπάνω.
Εγώ προσωπικά εκεί κατάλαβα πως η Φιλανδία θα είναι τουλάχιστον "φτωχή" σε αξιοθέατα! ειδικά σε σχέση με την Νορβηγία!
Μια φιλική συμβουλή...
Όταν κάποιος στα top αξιοθέατα μιας ολόκληρης χώρας συγκαταλέγει ένα "πολυκατάστημα στημένο για παιδιά και Γιαπωνέζους τουρίστες" τότε μην μπείτε καν στον κόπο να τον λάβετε σοβαρά υπόψη!

Για κανένα μισάωρο περιηγηθήκαμε σ` αυτό το τουριστικό μεγαθήριο… μέχρι να κόψει η βροχή.


ο Θάνος δεν άργησε να κάνει γνωριμίες!


το σκαλιστό "αυτόγραφο" του βασιλιά Olav της Νορβηγίας...


ένας όμορφος χάρτης της Σκανδιναβίας που υπήρχε στο μουσείο



Η φουτουριστική εκκλησία, σκαλισμένη μέσα στον βράχο... στην οποία έπαιζε και μια όμορφη απαλή μουσική...

Στην συνέχεια πήγαμε και στο cinema το οποίο έπαιζε μια "ταινία μικρού μήκους" με εικόνες από την Νορβηγία! Πραγματικά φανταστικό... για όποιον θέλει να την παρακολουθήσει υπάρχει και στο youtube.
https://www.youtube.com/watch?v=8_Viiu3hqR8

Μόλις είδαμε πως ανοίγει λίγο ο ουρανός βγήκαμε στον εξωτερικό χώρο. Ο στόχος επετεύχθη!









Παρά την απαγόρευση για το αν μπορούμε να φέρουμε μέσα στον «τουριστικό» χώρο του Nordkapp τις μηχανές για να τις φωτογραφίσουμε κάτω από την μεταλλική υδρόγειο εγώ έκανα την αρχή.


Έκανα τόσα χιλιόμετρα… δεν θα μου το χαλάσετε τώρα!


Στη συνέχεια ακολούθησε και ο Θάνος ο οποίος ομολογουμένως σε όλο το ταξίδι προσπαθούσε να είναι πιο «Ευρωπαίος» από `μένα…






ο Θάνος είχε φέρει μαζί του και ένα Amaretto για να πιούμε για το καλό! (ας μη σχολιάσει κανείς το πόσο "ανδρικό" είναι το ποτό αυτό... γιατί και οι δυο μας δεν είμαστε του αλκοόλ!)
Έτσι πίνοντας περιηγηθήκαμε και τα γύρω αξιοθέατα... (των οποίων τις φωτογραφίες που βγάλαμε κάπου στην μεταφορά των αρχείων μάλλον τις έχασα)


photo από google


photo από google
ένα έργο τέχνης από αυτά που εγώ δεν τα καταλαβαίνω... με την ονομασία "Children of the World"



για την ακρίβεια το βορειότερο ηπειρωτικό σημείο της Ευρώπης είναι αυτό το ακρωτήρι που φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία. Το επονομαζόμενο Knivskjellodden. Για να πάει όμως κάποιος εκεί πρέπει να κάνει ένα κομμάτι πεζοπορίας περίπου 7 χιλιομέτρων... και ο καιρός δεν μας βοηθούσε καθόλου για κάτι τέτοιο! Άλλωστε για`μένα προσωπικά σημασία είχε το που μπορεί να με φτάσει το ΚΤΜ μου! Και με είχε πάει στο βορειότερο ηπειρωτικό αδιέξοδο της Ευρώπης!

Κάπου εδώ μας τράβηξε φωτογραφία και η live κάμερα του Nordkapp! Είχαμε αφήσει για τα καλά το αποτύπωμά μας!
http://nordkapp.livecam360.com?t=2013-06-30+20-45-00&r=196&z=125&tl=99900


Όσο περνούσε η ώρα φαινόταν να έρχεται ομίχλη από την θάλασσα.

Μέσα σε λίγη ώρα μας είχε τυλίξει...


Μαζευτήκαμε στην καφετέρια για να ζεσταθούμε λίγο. Όταν έφυγε ξανά η ομίχλη είδα κάποια πιτσιρίκια να παίζουν τριγύρω από την μεταλλική υδρόγειο. Τότε ξύπνησε μέσα μου ο εγωισμός! Αφού τόσος και τόσος κόσμος είχε φωτογραφηθεί κάτω από αυτήν την "σφαίρα" έπρεπε να κάνω κάτι ακόμη...







Κατά τις 23:30 το πήραμε απόφαση πως δεν πρόκειται να μας κάνει την χάρη ο καιρός και να ανοίξει για να δούμε εκείνη την υπέροχη πορεία που κάνει ο ήλιος… που δεν δύει ποτέ!


photo από google

Όταν ξεκινήσαμε για να επιστρέψουμε στο camping η ομίχλη μας βρήκε στο δρόμο. Ήταν τόσο πυκνή που σε κάποια σημεία δεν έβλεπες πέρα από τα 5 μέτρα… Διανύσαμε εκείνα τα 30 χιλιόμετρα σε πολύ περισσότερο από μισή ώρα. Το camping μας βρισκόταν στην είσοδο του Honningsvag και εκεί εγώ πήρα την απόφαση να πάω για μια μπύρα (αν έβρισκα ανοιχτό bar τέτοια ώρα). Δυστυχώς ο Θάνος δεν ακολούθησε. Έτσι ήπια μόνος μου την μπύρα μου στην βορειότερη pub της Ευρώπης βυθισμένος στις περίεργες σκέψεις και τα συναισθήματά μου...


Noden Pub





ΜΕΡΑ 11η. 1 Ιουλίου
Honningsvag – Saariselka (423χλμ)



Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που πλέον θα οδηγούσαμε με προορισμό το νότο. Το πρωί ξεκινήσαμε από το camping με μια ψιλή βροχούλα και πολύ υγρασία. Όσο απομακρυνόμασταν από το Honningsvag τόσο έστρωνε ο καιρός και σε περίπου 50km είχε ήδη εμφανιστεί ο ήλιος.
Από το ξεκίνημα της ημέρας εγώ προσωπικά ένιωθα πως για `μένα το ταξίδι είχε τελειώσει και αυτό με έριχνε ψυχολογικά… σε αντίθεση με τον Θάνο ο οποίος χαιρόταν που επιτέλους θα μπαίναμε στην αγαπημένη του χώρα. Το μοναδικό πράγμα που μου έφτιαχνε την διάθεση καθώς οδηγούσαμε προς την Φιλανδία ήταν το ότι για `μένα είχε περάσει το «αγχωτικό» κομμάτι… μιας και είχα αναλάβει προσωπικά να βγάλω το πρόγραμμά μας στην Νορβηγία. Όπως είπα και στην αρχή του ταξιδιωτικού το κομμάτι της Φιλανδίας το είχα αφήσει εξ` ολοκλήρου στον Θάνο. Και για σήμερα το πρόγραμμα έλεγε διανυκτέρευση στο χωριό Saariselka. Εκεί είχαμε κλείσει δωμάτιο σε ξενοδοχείο από την προηγούμενη μέρα.

Όσο πλησιάζαμε στα σύνορα της Φιλανδίας ο δρόμος τόσο πιο βαρετός γινόταν. Οι δρόμοι με τις στροφές και τα όμορφα τοπία έδιναν την θέση τους σε βαρετές ευθείες (με εξίσου χαμηλά όρια ταχύτητας φυσικά) και σε τοπία τα οποία σε σύγκριση με τα Νορβηγικά δεν είχανε να πουν τίποτα! Η βλάστηση σε γενικές γραμμές ήταν σχετικά χαμηλή και πάρα πολύ μονότονη… Ίσως αδικώ ελαφρώς την χώρα αλλά επειδή οι εικόνες από την Νορβηγία ήταν ακόμη ζωντανές μέσα στο μυαλό μου δεν μπορούσα να δεχτώ τέτοια μονοτονία!



photo από google

Επίσης σήμερα θα μπορούσαμε επιτέλους να μιλάμε για χρήματα χωρίς να πρέπει να υπολογίζουμε την ισοτιμία. Η Φιλανδία έχει ευρώ και η τιμή της βενζίνης είναι σχεδόν στα Ελληνικά δεδομένα. Έτσι λίγο πριν περάσουμε τα σύνορα της Νορβηγίας στο βενζινάδικο που συναντήσαμε αποφασίσουμε να μην βάλουμε βενζίνη για να γλιτώσουμε κάποια λεφτά… (μιας και η βενζίνη στην Νορβηγία είναι κοντά στα 2 ευρώ το λίτρο). Αυτή ήταν μια πολύ λάθος απόφαση που πήραμε από κοινού με τον Θάνο!





Μέχρι τα σύνορα είχαμε γράψει περίπου 250χλμ και ήμασταν σχεδόν σίγουροι πως με το που θα μπούμε στην Φιλανδία θα βρούμε βενζινάδικο. Συνεχίσαμε ακάθεκτοι για λίγη ώρα ακόμη και καταλάβαμε το τραγικό λάθος που κάναμε… Για να γλιτώσουμε 4-5 ευρώ ήμασταν μέσα στο άγχος για το αν θα καταφέρουμε να φτάσουμε σε βενζινάδικο. Τα λαμπάκια της ρεζέρβας είχαν ανάψει και στους δυο μας και πλέον οδηγούσαμε όσο πιο χαλαρά μπορούσαμε για να κάνουμε οικονομία στη λίγη βενζίνη που μας είχε απομείνει. Σύμφωνα με το GPS θέλαμε άλλα 10χλμ περίπου για να φτάσουμε σε βενζινάδικο όταν έμεινε πρώτος ο Θάνος. Σταματήσαμε εκεί για να «συσκεφτούμε» και αποφασίσαμε να συνεχίσω εγώ μέχρι όσο με πάει και αν καταφέρω να φτάσω να γυρίσω για να φέρω βενζίνη και για τον Θάνο. Στο βενζινάδικο που μου έδειχνε το GPS έφτασα χωρίς να χρειαστεί να σπρώξω! Το πλατύ μου χαμόγελο όμως έσβησε άδοξα όταν με ενημέρωσαν πως πλέον δεν λειτουργεί και πως υπάρχει ένα βενζινάδικο παρακάτω… περίπου 4 χιλιόμετρα ακόμη. Ξανά μπρος στην μηχανή με την ψυχή στο στόμα! και με την ελπίδα πως δεν θα σπρώχνω το ΚΤΜ. Στα 3 χιλιόμετρα περίπου μου έσβησε… τσούλησα 200-300 μέτρα με την φόρα που είχα… βάρεσα άλλη μια μιζιά, ξαναπήρε… και με τις αναθυμιάσεις της βενζίνης πλέον έφτασα στο βενζινάδικο!


photo από google

Κάθε φορά που έβαζα βενζίνη μηδένιζα τον χιλιομετρητή. Τώρα έλεγε 333,8 και ήταν εντελώς στεγνό. Το γέμισα μέχρι τα χείλια και η αντλία έγραψε 20,01 λίτρα... Το ειρωνικό της υπόθεσης ήταν πως η τιμή της βενζίνης αν και ήταν σε ευρώ… κυμαινόταν στα Νορβηγικά πρότυπα σε αντίθεση με το βενζινάδικο που θύμιζε χώρα του ανατολικού μπλοκ. Έτσι το άγχος και η ταλαιπωρία ήταν για το τίποτα! Από το γειτονικό mini market βρήκα ένα μπιτόνι και το γέμισα και αυτό για να γυρίσω πίσω στον Θάνο που περίμενε λίγα χιλιόμετρα πιο πίσω. Στη συνέχεια κάναμε στάση για να ξεκουραστούμε στο συγκεκριμένο βενζινάδικο… Παρόλο που ήταν ντάλα μεσημέρι και ο ήλιος ήταν πολύ ζεστός όπου υπήρχε σκιά γινόταν χαμός από κουνούπια!
Ο συνδυασμός των βαρετών τοπίων με τον λάθος υπολογισμό μας που παραλίγο να μας στοιχίσει μερικές χαμένες ώρες με είχε ρίξει αρκετά.
Ο υπόλοιπος δρόμος μέχρι το ξενοδοχείο ήταν θέμα ρουτίνας…

Στην Φιλανδία έχουν δώσει τον πιασάρικο τίτλο «Η χώρα των χιλίων λιμνών». Σύμφωνα με το Wikipedia έχει 187.888 λίμνες. Όσες είδαμε στον δρόμο μας εκείνη την μέρα εμένα πάντως δεν μου λέγανε τίποτα. Στα μάτια μου φαινόντουσαν περισσότερο σαν βάλτοι μιας και για κανέναν λόγο δεν θα κολυμπούσα σε τόσο θολά και στάσιμα νερά.


photo από google




Νωρίς το απογευματάκι ήμασταν στο ξενοδοχείο. Η 1η Ιουλίου ήταν και η πρώτη μέρα που άνοιγε το ξενοδοχείο. Έτσι ήταν απολύτως άδειο… Αφού ξεφορτώσαμε τα πράγματά μας βρήκαμε για μια βόλτα στη Saariselka. Το χωριό αυτό σαν αξιοθέατο είχε μονάχα κάποια μονοπάτια πεζοπορίας μέσα στο «φτωχό» του δάσος.




αυτή είναι η είσοδος που ξεκινάνε τα δασικά μονοπάτια.


κάπου εδώ τριγυρνούσε και ένας τάρανδος...

Μπήκαμε για μια μικρή βόλτα...


Αυτό το ξύλινο σπιτάκι φημολογείται πως είναι στοιχειωμένο.






μπήκαμε μέσα και καθίσαμε δίπλα στο τζάκι που το είχαν ανάψει κάποιοι άλλοι επισκέπτες περιμένοντας να δούμε ή να ακούσουμε τίποτα περίεργο...






για όποιον ήθελε να διανυκτερεύσει σε αυτά τα ξύλινα σπιτάκια υπήρχε η δυνατότητα να κόψει μόνος του ξύλα και να τα πάρει για το τζάκι...




photo από google
Πάντως εγώ το μόνο που θέλω να θυμάμαι από εκείνη την βόλτα που κάναμε με τον Θάνο στο χωριό είναι τα 2 υπέροχα chili burger που έφαγα σ`αυτό το τοπικό φαστφουντάδικο.

Όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο πιάσαμε κουβέντα με την ιδιοκτήτρια, μια κοντόχοντρη ευγενική κυρία κοντά στα 45… η οποία μας είπε πως το Laanihovi Hotel είναι πόλος έλξης πολλών μηχανόβιων μιας και αυτή και ο άντρας της έχουν Harley! και ανήκουν σε κάποιο Φιλανδικό club μηχανόβιων. Το ίδιο ίσχυε και για τον Danelo, ένα παλικάρι από Ρωσσία ο οποίος δούλευε στο ξενοδοχείο για να συντηρεί την οικογένειά του πίσω στην πατρίδα του.

Καθίσαμε με τον Θάνο για μια μπύρα στη reception του ξενοδοχείου και ήρθε στην παρέα μας και ο Danelo. Eίχε πολλές ιστορίες να μας πει. Μας έδωσε όμως και μερικές χρήσιμες πληροφορίες για την χώρα αλλά και για τους Φιλανδούς. Μας εξήγησε πως η Λαπωνία είναι ομορφότερη τον χειμώνα και πως οι τουρίστες τον βορρά τον επισκέπτονται κυρίως για να δουν το βόρειο Σέλας. Στην Λαπωνία την χειμερινή περίοδο γίνεται χαμός από Ιάπωνες οι οποίοι έρχονται με σκοπό να τεκνοποιήσουν γιατί πιστεύουν πως το παιδί που θα συλληφθεί κάτω από τα φώτα του βόρειου Σέλας θα είναι ευτυχισμένο.


photo από google

Επίσης μας εξήγησε τον λόγο που η βλάστηση είναι τόσο αραιή και σχετικά «φτωχή» στην Λαπωνία. Το χώμα στο έδαφος όλης της βόρειας Φιλανδίας έχει βάθος μονάχα 20-30 πόντους… από εκεί και κάτω υπάρχει μονάχα βράχος. Για να δημιουργηθεί/μαζευτεί έστω και αυτή η μικρή ποσότητα εδάφους στην οποία θα μπορέσει να αναπτυχθεί κάποιο δέντρο χρειάζονται περισσότερα από 100 χρόνια! Έτσι όλοι οι κάτοικοι της εκεί περιοχής σέβονται απόλυτα τα δάση και τους νόμους που επιβάλουν την απαγόρευση του enduro, το άναμμα φωτιάς μέσα στο δάσος για οποιονδήποτε λόγο κτλ.
Τέλος μας προειδοποίησε πως οι Φιλανδοί σαν οδηγοί τηρούν απόλυτα τα όρια ταχύτητας παρόλο που είναι χαμηλά. Θα είχαμε δηλαδή και πάλι τα ίδια με την Νορβηγία. Αυτό που άλλαζε όμως στην Φιλανδία σύμφωνα με τον Danelo είναι πως σε περίπτωση που κάποιος οδηγός παρατηρήσει κάποιον άλλο να οδηγάει επικίνδυνα ή έστω επιθετικά κατά την γνώμη του τότε ενημερώνει τηλεφωνικά την αστυνομία η οποία φροντίζει να τον κυνηγήσει! Επίσης στους δρόμους κυκλοφορούν και πολιτικά αυτοκίνητα της αστυνομίας με ραντάρ τα οποία καταγράφουν την ταχύτητά σου εν κινήσει και σου παραδίδουν την κλήση επί τόπου!

Με την παρέα του Danelo η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε και γυρίσαμε στο δωμάτιό μας για να λιώσουμε στον ύπνο.

ΜΕΡΑ 12η. 2 Ιουλίου
Saariselka – Rovaniemi – Oulu(480χλμ)



Μια ακόμη μέρα στην οποία θα είχαμε να διανύσουμε περίπου 500 χιλιόμετρα ξεκινούσε όχι με τις καλύτερες συνθήκες. Καθώς φορτώναμε τις μηχανές σε έναν γρήγορο έλεγχο που έκανα στην μηχανή μου διαπίστωσα πως τo πίσω λάστιχο (το ίδιο ίσχυε και στου Θάνου φυσικά) είχε φθαρεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και πλέον η αλλαγή του ήταν επιβεβλημένη! Ένα ακόμη πρόβλημα προέκυψε λοιπόν χωρίς να το έχουμε προβλέψει. Μάλλον η τέλεια ποιότητα της ασφάλτου σε συνδυασμό με το βάρος που είχαμε από τις βαλίτσες είχε φτάσει τα λάστιχά μας σχεδόν στο σημείο που δεν υπάρχει άλλο τακούνι! Να σημειώσω και οι δυο μας είχαμε αλλάξει λάστιχα λίγο πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι. Τα ίδια λάστιχα στην Ελλάδα τα έχω κρατήσει μέχρι και 15.000km και τώρα ήμασταν περίπου στα 6.000km.

Για σήμερα το πρόγραμμα δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Το μοναδικό αξιοθέατο (τρόπος του λέγειν) ήταν το χωριό του Αϊ Βασίλη το οποίο ήταν χτισμένο πάνω στην γραμμή του Αρκτικού κύλκου... Τυχαίο;; δεν νομίζω! Προσωπικά ακόμη και να τύχει να ξαναπεράσω απ` έξω δεν θα μπω μέσα για κανέναν λόγο… Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού λέγανε οι πρόγονοί μας και είχανε απόλυτο δίκιο!
Στρίψαμε λοιπόν στις πινακίδες που είδαμε στον δρόμο μας και βρεθήκαμε μέσα στο χωριό… τίποτα ιδιαίτερο κατά την γνώμη μου. Ίσως αν ήταν χιονισμένο και αν όντως ήταν Χριστούγεννα (για να ταιριάζουν τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που έπαιζαν παντού) να ήταν ομορφότερα.

Βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες οι οποίες μάλλον χάθηκαν κατά την μεταφορά αρχείων. Γι` αυτό θα βάλω μερικές από το google που σίγουρα δείχνουν ομορφότερες από αυτές που βγάλαμε εγώ και ο Θάνος.


photo από google
η "αψίδα" αυτή έδειχνε την στροφή για το χωριό του Άι Βασίλη αλλά και το ότι βρισκόμασταν και πάλι στην "γραμμή" του αρκτικού κύκλου.




η γραμμή του αρκτικού κύκλου







Όσο περίμενα τον Θάνο να ψωνίσει μερικά σουβενίρ κάθισα να ψάξω στο internet για μαγαζιά με αξεσουάρ μηχανών αλλά και για εξουσιοδοτημένα συνεργεία της ΚΤΜ για να κανονίσουμε αλλαγή του πίσω ελαστικού. Δεν άργησε όμως να γεμίσει σύννεφα ο ουρανός κι έτσι με το που ήρθε ο Θάνος από τα «ψώνια» καβαλήσαμε τις μηχανές μας και φύγαμε για Oulu πάνω που άρχισαν να σκάνε οι πρώτες χοντρές ψιχάλες.

Ο λόγος που ανέφερα την αρχαιοελληνική ρήση παραπάνω δεν ήταν τυχαίος. Αφού καταφέραμε να γλιτώσουμε την βροχή προς στιγμήν ξαναβρεθήκαμε στην χθεσινή κατάσταση. Με το λαμπάκι της ρεζέρβας αναμμένο… και έχοντας γράψει 280km από το τελευταίο βενζινάδικο που είχαμε ανεφοδιαστεί. Παρόλο που είχαμε συμφωνήσει να σταματάμε κάθε 150km για ανεφοδιασμό (για να μην την ξαναπάθουμε) δεν ξέρω πως μας έκατσε αυτή η στραβή και βρεθήκαμε πάλι στο έλεος της τύχης μας! Αυτή τη φορά βάλαμε κάτω τα GPS και αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε στο κοντινότερο βενζινάδικο σύμφωνα με το GPS ανεξαρτήτου αν είναι στην πορεία μας ή όχι. Σύμφωνα με το ΤΟΜΤΟΜ του Θάνου το κοντινότερο βενζινάδικο ήταν στα 30km ενώ σύμφωνα με το GARMIN μου υπήρχε ένα βενζινάδικο στα 40+km αλλά σε ελαφρώς διαφορετική κατεύθυνση από αυτό που μας υποδείκνυει το gps του Θάνου. Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε του Θάνου το GPS… σε ένα βενζινάδικο που σύμφωνα με την GARMIN δεν υπήρχε καν στον χάρτη. Τραγικό λάθος! Πάνω που πλησιάζαμε μας έπιασε βροχή και μόλις φτάσαμε εκεί αντικρίσαμε ένα βενζινάδικο που πρέπει να ήταν κλειστό τουλάχιστον την τελευταία 5ετία! Η απόλυτη απελπισία! Να βλέπεις ένα ερειπωμένο κτίριο με σπασμένα τζάμια, να έχουν φυτρώσει παντού αγριόχορτα... και οι παλιές αντλίες σκεπασμένες με νάιλον. Κρίμα που δεν το βγάλαμε μια φωτογραφία εκείνο το βενζινάδικο!

Είχαμε πλέον γράψει 310km και από το επόμενο βενζινάδικο απείχαμε περίπου 15km. Με κομμένα τα πόδια ξεκινήσαμε πάλι και όπου φτάσουμε. Για ακόμη μια φορά ο Θάνος έμεινε νωρίτερα από `μένα. Με την ίδια τακτική με χθες συνέχισα άλλα 5 χιλιόμετρα παρακάτω. Σήμερα το ΚΤΜ μου έβγαλε 318km και σύμφωνα με το GPS χρειαζόμουν άλλα 6km για το βενζινάδικο. Με ακόμη μία μιζιά έφτασα 500 μέτρα παρακάτω σε ένα μεγάλο αγροτόσπιτο.


photo από google

Απ` έξω παίζανε 3 κατάξανθα πιτσιρίκια. Τα φώναξα να έρθουν προς το μέρος μου και ξαφνικά από το πουθενά βρέθηκαν τουλάχιστον 10 πιτσιρίκια ακόμη να με έχουν περιτριγυρισμένο… και να με κοιτάνε σαν εξωγήινο. Αρχικά τα ρώτησα αν μιλάνε αγγλικά. Δεν υπήρξε ανταπόκριση… οπότε αποφάσισα να τους μιλήσω στην παγκόσμια γλώσσα.
- Mother? Father?.... Mama? Papa?
Ένα από αυτά έπιασε το νόημα και έτρεξε μέσα στο σπίτι να φωνάξει την μάνα του. Βγήκε μια πολύ ευγενική κυρία η οποία ευτυχώς μιλούσε λίγα αγγλικά. Της εξήγησα την κατάστασή μου και αυτή με την σειρά της φώναξε ένα παλικάρι (μάλλον τον αδερφό της) κοντά στα 30 για να με βοηθήσει. Πήγαμε στην αποθήκη τους (με συνοδεία από όλα τα πιτσιρίκια) και έβγαλε ένα μπιτόνι με βενζίνη που είχε για τα αγροτικά μηχανήματά τους. Μου έδωσε ένα λίτρο (τόσο του ζήτησα) ίσα για να φτάσω μέχρι το βενζινάδικο. Στη συνέχεια πιάσαμε για λίγο την κουβέντα...
- Where are you from?
- I`m from Greece.
Το βλέμμα του έδειχνε στο άπειρο… σαν να άκουγε για πρώτη φορά την λέξη Greece.
- Do you know Greece?
- Eeeeehhh… ehhhmmm..
- Athens?
- Eeehhmm.. ehhemm..
- Bulgaria? Albania? Turkey? (μπας και προσδιορίσω λίγο σε ποιο κομμάτι του χάρτη να κοιτάξει όταν γυρίσει στο σπίτι)
- Eeehhhmm.. ehheeeehmmmmm...
- Italy?
Στο άκουσμα της Ιταλίας αναφώνησε… YES YES YES!! με τόση χαρά.. σαν να κέρδισε σε τηλεπαιχνίδι την ερώτηση των 100.000 ευρώ!
- Go check on your map... on the right side of Italy you`ll find Greece.
- eeeehhhhmmmmmm...
πάλι κάπου το έχασα το παλικάρι!

Μετά τις χειραψίες και τις ευχές αποχαιρετιστήκαμε και κατευθύνθηκα για το βενζινάδικο.


photo από google

Γέμισα το ρεζερβουάρ μου και 2 μπουκάλια και έφυγα για τον Θάνο. Η ώρα ήταν 18:30 και από το ξενοδοχείο απείχαμε περίπου 120km. Εν τω μεταξύ η ρεσεψιόν του ξενοδοχείου ήταν ανοιχτή μέχρι τις 20:00 και αν δεν φτάναμε στην ώρα μας θα χάναμε και το δωμάτιο αλλά και τα λεφτά της κράτησης… άσε που θα έπρεπε να ψάχνουμε βραδιάτικα για άλλο ξενοδοχείο.
Άφησα λοιπόν στον Θάνο τα μπουκάλια με την βενζίνη και δώσαμε ραντεβού στο ξενοδοχείο. Στα πρώτα 20-30km οδηγούσα με γρήγορο ρυθμό μέχρι που με έπιασε μια πολύ δυνατή καταιγίδα. Σε συνδυασμό με το πίσω φθαρμένο μου λάστιχο ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να μου τύχει εκείνη τη στιγμή. Εάν δεν υπήρχε το χρονικό όριο της ρεσεψιόν στο ξενοδοχείο δεν υπήρχε περίπτωση να συνεχίσω να οδηγώ. Μέσα σε λίγα λεπτά τα μόνα στεγνά πάνω μου ήταν το κεφάλι μου (Shoei XR 1100) και το σώμα μου από την μέση και πάνω (Revit Sand 2). Καθώς οδηγούσα τρώγοντας «σφαλιάρες» από την βροχή και τον αέρα τα έβαζα με τον εαυτό μου που για 2η συνεχόμενη μέρα μέναμε από βενζίνη… Ένιωθα πως πέρα από το ότι η Φιλανδία δεν μας προσφέρει όμορφα τοπία για οδήγηση, μας πάει και στραβά σε όλο το πρόγραμμα. Έτσι κάπου εκεί, μέσα στο άγχος του αν θα προλάβω τη ρεσεψιόν, αν θα με προδώσει το πίσω λάστιχο και θα ξαπλωθώ μέσα στα νερά, αν θα αρρωστήσω επειδή είχα γίνει μούσκεμα και κρύωνα… αποφάσισα πως από την Φιλανδία θα φύγω νωρίτερα απ` ότι υπολογίζαμε με τον Θάνο, ακόμη κι αν χρειαζόταν να φύγω μόνος μου.

Στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου έφτασα στις 19:55! Η κοπελίτσα εκείνη την στιγμή κλείδωνε την πόρτα του ξενοδοχείου. Με είχε πάρει ήδη 2 τηλέφωνα αλλά δεν σκόπευε να με περιμένει κιόλας μιας και στα τηλέφωνα δεν απαντούσα (επειδή ήμουν καθ`οδόν). Στα γρήγορα ανέβηκα στο δωμάτιο, άπλωσα τα ρούχα μου να στεγνώσουν πάνω στα καλοριφέρ και μπήκα για ένα ζεστό μπάνιο. Μετά από μισή ωρίτσα έφτασε και ο Θάνος σχεδόν στεγνός!! Το GPS του από το βενζινάδικο του έδινε άλλη διαδρομή από την δικιά μου και αυτός την γλίτωσε την καταιγίδα. Αφού ξεκουραστήκαμε λιγάκι βγήκαμε για μια βόλτα στην πόλη. Μετά από πολλές μέρες βρισκόμασταν ξανά σε μια μεγάλη (σχετικά) πόλη αλλά επειδή η ώρα ήταν σχεδόν 21:00 οι δρόμοι ήταν άδειοι.


photo από google

photo από google
Μη σας παραπλανούν οι φωτογραφίες... δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό που αντικρίσαμε εμείς... απλά αυτές βρήκα αυτές έβαλα.

Ευτυχώς βρήκαμε μια πολύ καλή πιτσαρία και αράξαμε για πίτσα και μπύρα…

photo από google
όπου συζητήσαμε με τον Θάνο για το ενδεχόμενο του να φύγουμε μια μέρα νωρίτερα από την Φιλανδία. Ο Θάνος δεν ήθελε να χάσει τίποτα από την Φιλανδία οπότε σε εκείνη την πιτσαρία πάρθηκε η απόφαση πως μετά από 2-3 μέρες θα ακολουθούσε ο καθένας το δικό του πρόγραμμα.





ΜΕΡΑ 13η. 3 Ιουλίου
Oulu - Tampere(490χλμ)



Για σήμερα το πρωί ο Θάνος είχε κλείσει επίσκεψη στη sauna του ξενοδοχείου. Εγώ ήμουν λίγο πιο αγχωμένος με το ότι ακόμη δεν είχαμε βρει το που θα αλλάξουμε τα πίσω ελαστικά μας... και γι` αυτό κάθισα στο δωμάτιο για να πάρω μερικά τηλέφωνα σε συνεργεία μπας και μπορέσω να το κανονίσω. Ο επόμενος προορισμός ήταν το Tampere. Για καλή μας τύχη εκεί υπήρχε εξουσιοδοτημένο συνεργείο της ΚΤΜ. Στο τηλέφωνο μου είπαν πως δεν έχουν διαθέσιμα ελαστικά για τις διαστάσεις που ψάχνουμε αλλά με διαβεβαίωσαν πως την επόμενη μέρα το πρωί θα τα έχουν. Έτσι έκλεισα ραντεβού για την επόμενη μέρα στις 13:00.


Κατά τις 10:30 ξεκινήσαμε από το Oulu. Ο δρόμος ήταν μια ατελείωτη ευθεία και χωρίς κανένα απολύτως αξιοθέατο. Σήμερα για πρώτη φορά έκανα χρήση του Throttle Rocker που κουβαλούσα μέσα στο tankbag από την 1η μέρα. Είναι ένα καταπληκτικό gadget το οποίο νομίζω πως αυτός που το εμπνεύστηκε είτε ήταν τσοπεράς είτε οδηγούσε στην Φιλανδία!



το ρυθμίζεις στο "ύψος" που το θέλεις και ακουμπώντας πάνω στο τιμόνι το χέρι σου μονάχα με το βάρος του καρπού σου το γκάζι μένει σταθερό στα χιλιόμετρα που θέλεις.

Χάρη στο Throttle Rocker και στo mp3 player μου λοιπόν το οποίο επίσης για πρώτη φορά το χρησιμοποιούσα μέσα στο κράνος μου σε αυτό το ταξίδι με έσωσαν από αυτά τα βαρετά 490 χιλιόμετρα. Όσο πλησιάζαμε προς το Tampere ο δρόμος γινόταν ελαφρώς πιο φαρδύς και με περισσότερη κίνηση. Πουθενά όμως δεν έβλεπες κανέναν να προσπερνάει… όλοι τηρούσαν ευλαβικά το όριο των 80km/h. Όλοι εκτός από `μένα που είχα κολλήσει το Throttle Rocker στα 100-110km/h. Επειδή λοιπόν και ο Θάνος τηρούσε το όριο ταχύτητας εγώ έφτασα νωρίτερα στο Tampere και είπα να πεταχτώ μέχρι το συνεργείο της KTM για να είμαι 100% σίγουρος για το αυριανό μας ραντεβού. Δυστυχώς δεν μου αρέσει να αφήνω τίποτα στην τύχη… ειδικά όταν είμαι τόσες πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση μπαίνοντας στο συνεργείο είναι πως έπαιζε Black Sabbath! Οι άνθρωποι εκεί ήταν απίστευτα φιλικοί και ευγενικοί και αφού κουβεντιάσαμε λιγάκι για το ταξίδι και μου είπαν να μην ανησυχώ για το αυριανό ραντεβού έφυγα για το ξενοδοχείο.
Λίγο αργότερα έφτασε και ο Θάνος. Τεντωθήκαμε λίγο στα κρεβάτια μας στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και στη συνέχεια βγήκαμε στο κέντρο της πόλης για βόλτα και φαγητό. Επιτέλους μια μέρα που βρισκόμασταν σχετικά νωρίς σε μια πόλη και βλέπαμε κόσμο στους δρόμους. Μετά από τόσες μέρες στα ερημικά τοπία της Νορβηγίας και στα άδεια χωριά της Φιλανδίας απολάμβανα την ζωντάνια μιας μεγαλούπολης!

Πρώτα καθίσαμε σε ένα μαγαζί τύπου Friday`s και φάγαμε του σκασμού.


(η μερίδα του Θάνου)

Μετά για να χωνέψουμε πήγαμε για περπάτημα στο κέντρο της πόλης.








θεατρική παράσταση "Οι Άθλιοι";!;! Πόσο μακριά ένιωθα από τον "πολιτισμό"... και πόσο πολύ ήθελα να μπω μέσα σ`αυτό το θέατρο έστω και για 5 λεπτάκια.


σε αυτήν την πλατεία γινόταν ένα φεστιβάλ μουσικής και είχε πολύ νεολαία απ`έξω...




εάν δεν ήμασταν ήδη φαγωμένοι δεν υπάρχει περίπτωση να έχανα την ευκαιρία να φάω "Φιλανδικό βρώμικο"! Κι ας μην καταλάβαινα τι είναι... έδειχνε πάρα πολύ νόστιμο.











Αφήνοντας το κέντρο πήγαμε και σε μία από τις δύο λίμνες, ανάμεσα στις οποίες έχει χτιστεί η πόλη.


δεν ήταν λίγοι αυτοί που απολάμβαναν τον ζεστό ήλιο καθισμένοι στην πρασινάδα, άλλοι κάνοντας ηλιοθεραπεία, άλλοι με την παρέα τους πίνοντας μπύρες και άλλοι με ένα βιβλίο στο χέρι.


αυτό είναι το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο που παράγει ρεύμα από τον ποταμό που ενώνει τις 2 λίμνες της πόλης






μια τυπική καντίνα με μεγάλη ποικιλία σε γεύσεις παγωτών. Ο Θάνος σε κάτι τέτοια δεν έχανε ευκαιρία! Το αξιοπερίεργο για `μένα ήταν πως μέχρι και αυτή η καντίνα ήταν "εξοπλισμένη" με μηχανάκι για πιστωτικές κάρτες! Εκεί έπαθα πολιτισμικό σοκ και πλέον είχα πειστεί πως οι Σκανδιναβοί έχουν πάψει να κουβαλάνε μαζί τους μετρητά. Άντε μετά να φοροδιαφύγει κάποιος όταν μέχρι και για ένα παγωτό πληρώνουν με πιστωτική κάρτα.


Κουρασμένοι από τον μεγάλο περίπατο στο τέλος καθίσαμε και για καφεδάκι δίπλα στο ποτάμι. Όσο σουρούπωνε τόσο η πόλη άδειαζε και κατά τις 22:30 γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας.

ΜΕΡΑ 14η. 4 Ιουλίου
Tampere - Lahti(130χλμ)



Εάν εξαιρέσουμε την μέρα στο πλοίο η σημερινή ήταν η πιο χαλαρή όλου του ταξιδιού μας. Για πρώτη φορά είχαμε ένα ελεύθερο πρωινό να βγούμε στην πόλη και ο επόμενος μας προορισμός βρισκόταν μόλις 130km μακριά.
Αρχικά επισκεφτήκαμε ένα luna park που υπήρχε στο Tampere γιατί ο Θάνος κάπου είχε διαβάσει για ένα roller coaster. Η είσοδος των 40 ευρώ για `μένα ήταν απαγορευτική. Επειδή ο Θάνος όμως δεν ήθελε να το χάσει αυτό χωρίσαμε για να προλάβω να ψωνίσω 2-3 πραγματάκια που ήθελα, δίνοντας ραντεβού στο ξενοδοχείο στις 12:30 για να ξεκινήσουμε για το συνεργείο όπου θα αλλάζαμε και τα ελαστικά μας.






εντός του luna park υπήρχε και μια πισίνα με κάποια δύστυχα δελφίνια που έκαναν κολπάκια για τους θεατές.



Στο ραντεβού μας στο συνεργείο της ΚΤΜ ήμασταν τυπικοί. Δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά άλλωστε.


στο κέντρο του ελαστικού δεν είχε μείνει καθόλου τακούνι. Παρατηρήστε και το πόσο τετράγωνο είχε γίνει.


ένα παιδί που δούλευε μέσα στο συνεργείο 2 βδομάδες πριν από εμάς είχε ανέβει με αυτό το Husaberg στο Nordkapp.




οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται έτσι εύκολα...



Για το πίσω λάστιχο πλήρωσαμε 260 ευρώ ο καθένας... όσο δηλαδή πληρώνω εδώ στην Ελλάδα για το ζευγάρι! Εκεί ήταν που η πιστωτική μου έφτασε στο όριό της. Έτσι πλέον μου είχε απομείνει μονάχα η χρεωστική μου (και κάποια μετρητά που κουβαλούσα) για τις συναλλαγές μου αλλά και για να κλείνω ξενοδοχεία.
Μετά την αλλαγή του ελαστικού ξεκινήσαμε για το Lahti. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν διαρκώς πως από την επόμενη μέρα θα είμαι μόνος έχοντας να διανύσω ακόμη 3000km. Αυτό με άγχωνε αρκετά μιας και ήταν η πρώτη φορά που θα οδηγούσα ολομόναχος στο εξωτερικό και σε χώρες στις οποίες δεν έχω ξαναοδηγήσει. Στις 17:00 περίπου ήμασταν στο ξενοδοχείο. Το Lahti δεν είχε να επιδείξει κάτι πέρα από την ράμπα αλμάτων που γίνονται στους χειμερινούς αγώνες.


photo από google

Lahti

photo από google

Βγήκαμε για μια βόλτα στο κέντρο της πόλης το οποίο είχε πολύ λίγη κίνηση και μετά καθίσαμε για ακόμη μία φορά σε ένα μαγαζί τύπου «Friday`s» αλλά αυτή τη φορά με μεξικάνικη κουζίνα. Είναι πολύ "κουλό" να είσαι στην Σκανδιναβία και να τρως μεξικάνικο αλλά ο Θάνος είχε τις ενστάσεις του στο να δοκιμάσουμε κάτι τοπικό σε κάποιο μικρό εστιατόριο φοβούμενος την ποιότητα του φαγητού και τις επιπτώσεις αυτού στο έντερό μας...

Το βράδυ που γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μπήκα σε mode οργάνωσης του υπόλοιπου ταξιδιού. Σύμφωνα με το αρχικό πλάνο θα έπρεπε να βγάλουμε τα 3000km που απομένουν από το Helsinki μέχρι το σπίτι μου σε 4 μέρες. Αυτός ήταν για `μένα ο κυριότερος λόγος που ήθελα να φύγω μια μέρα νωρίτερα από την Φιλανδία… έτσι ώστε τα 3000km να τα κάνω σε 5 μέρες.
Ξεκίνησα λοιπόν με τους χάρτες και το GPS ανά χείρας να χαράξω μια διαδρομή με νέους προορισμούς… να βρω πληροφορίες για τους δρόμους της κάθε χώρας που θα διέσχιζα και να σημειώσω ξενοδοχεία για την κάθε πόλη στην οποία θα είχα ως προορισμό. Κάπου εκεί σκέφτηκα να κλείσω και το εισιτήριο του πλοίου που θα με πήγαινε από το Helsinki στο Talin. Μέχρι τώρα που χρησιμοποιούσα την πιστωτική μου για online κρατήσεις δεν είχα κανένα πρόβλημα. Με την χρεωστική όμως για την online κράτηση μου ζητήθηκε ένας επιπλέον κωδικός που δεν θυμόμουν… και με 3 προσπάθειες η χρεωστική μου κλειδώθηκε! Πήρα επιτόπου τηλέφωνο στο αρμόδιο τμήμα της τράπεζας αλλά επειδή η ώρα είχε πάει 23:00 ήταν κλειστό και θα έπρεπε να τους τηλεφωνήσω την επόμενη μέρα το πρωί. Είχα αρκετά μετρητά μαζί μου για να επιστρέψω στην Ελλάδα αλλά χωρίς κάρτα είσαι πολύ περιορισμένος στο να κάνεις π.χ μια κράτηση για ένα ξενοδοχείο.
Είχα που είχα το άγχος του μοναχικού ταξιδιού σε χώρες άγνωστες, ήρθε να προστεθεί και αυτό!

Έμεινα ξύπνιος για 2 ώρες ακόμη σχεδιάζοντας την κάθε λεπτομέρεια για τις επόμενες 2 μέρες… μέχρι δηλαδή να φτάσω στην Πολωνία. Το μόνο που έμενε ήταν να διορθωθεί το θέμα με την χρεωστική μου για να κλείσω και τα ξενοδοχεία στις αντίστοιχες πόλεις.





ΜΕΡΑ 15η. 5 Ιουλίου
Lahti - Helsinki(105χλμ)



Άλλη μια μέρα με χαλαρή και ξεκούραστη οδήγηση ξεκινούσε.
Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνω για σήμερα ήταν να πάρω τηλέφωνο στην Alphabank για να μου «ξεμπλοκάρουν» την χρεωστική μου κάρτα. Ευτυχώς έγινε πολύ γρήγορα και εύκολα. Αμέσως μετά την δοκίμασα κλείνοντας το εισιτήριό μου από το Helsinki για το Tallin της Εσθονίας. Το πλοίο ξεκινούσε στις 7:30 της επόμενης ημέρας.

Στη συνέχεια φορτώσαμε παρέα με τον Θάνο τις μηχανές μας, δώσαμε τα χέρια και υποσχεθήκαμε πως η επόμενή συνάντησή μας θα είναι πίσω στα πάτρια εδάφη.
Την στιγμή που ολοκλήρωνα το φόρτωμα της μηχανής μου κάπου έξω από το ξενοδοχείο μου έπεσαν τα καλοκαιρινά μου γάντια… κάτι που κατάλαβα περίπου 15km μακριά από το Lahti, όταν σταμάτησα για βενζίνη. Τα συγκεκριμένα καλοκαιρινά Revit είχανε βγάλει με το παραπάνω τα λεφτά τους και δεν σκόπευα να γυρίσω για να τα βρω. Ευτυχώς επιτέλους μετά από 2 μέρες είχανε στεγνώσει τα χειμωνιάτικα γάντια που είχαν βραχεί από την καταιγίδα που με έπιασε έξω από το Oulu.

Μπροστά είχα μονάχα 100km και πολλές σκέψεις για να βάλω σε τάξη. Με απασχολούσε κυρίως το πώς θα είναι το μοναχικό μου ταξίδι από εδώ και πέρα αλλά και το πώς θα τα φέρει βόλτα ο Θάνος ο οποίος δεν είχε φροντίσει να οργανωθεί για τις υπόλοιπες μέρες που θα έμενε μόνος…

Με το που έφτασα στο Helsinki αποφάσισα να πάω να βρω το σημείο επιβίβασης για το πλοίο.



Δεν ήθελα να γίνει καμιά στραβή την επόμενο πρωί και να χάσω το πλοίο. Τα εισιτήρια του πλοίου τα είχα μονάχα σαν e-mail στο tablet μου και δεν ήξερα αν θα έπρεπε να τα έχω και εκτυπωμένα. Έτσι πριν ακόμη πάω στο ξενοδοχείο μου πήγα να βρω την είσοδο του λιμανιού. Εκεί μια ευγενική όμορφη Φιλανδέζα με διαβεβαίωσε για την κράτησή μου αλλά και μου εκτύπωσε το εισιτήριο μου για να μην αγχώνομαι.

Εδώ να σημειώσω πως φεύγοντας από το Lahti ξεκίνησα με μια ελαφριά ψύχρα. Γι` αυτό στο μπουφάν μου είχα φορέσει και τις δύο επενδύσεις (αδιάβροχη και θερμική). Φτάνοντας όμως στο Helsinki ο καιρός είχε ζεστάνει πολύ. Φεύγοντας από το λιμάνι, περίπου 1 – 2 χιλιόμετρα μετά, βρέθηκα πίσω από μια νταλίκα η οποία σταματούσε σε κάθε διάβαση για να περάσουν οι πεζοί. Το θεωρούσα αδιανόητο αυτό που ζούσα εκείνη τη στιγμή. Είχε ανάψει το βεντιλατέρ του ΚΤΜ, εγώ φορούσα όλες τις επενδύσεις του Revit, φορούσα χειμωνιάτικα γάντια και ο ήλιος βαρούσε! Μέσα στον παροξυσμό που με πιάνει όταν ζεσταίνομαι τόσο πολύ έκανα την μεγαλύτερη βλακεία όλου του ταξιδιού. Προσπάθησα να προσπεράσω την προπορευόμενη νταλίκα χωρίς να προσέξω πως το διπλανό ρεύμα από `μένα ήταν αποκλειστικά και μόνο για την κίνηση των τρόλεϊ. Γι` αυτό και τις 2 λωρίδες τις χωρίζανε με ένα πάρα πολύ μικρό πεζούλι του οποίου την ύπαρξη την αντιλήφθηκα όταν άρχισε να «γλύφει» επάνω του το μπροστινό μου λάστιχο. Ήταν όμως αργά… είχε αρχίσει ήδη να με τραβάει το βάρος της μηχανής με αποτέλεσμα να ξαπλωθώ σαν βλάκας κατά μεσής του δρόμου. Ευτυχώς έπεσα «προοδευτικά» και δεν χτύπησα καθόλου. Την μηχανή την σήκωσα με την βοήθεια ενός περαστικού. Έκανα έναν μικρό έλεγχο επιτόπου και παρατήρησα πως κρεμόταν το αριστερό μπροστά φλας (με σπασμένο το μισό κρυσταλάκι του) και η αριστερή πλαινή βαλίτσα είχε κάνει μια μικρή λακούβα στο κάτω μέρος της.
Έφυγα στα γρήγορα για το ξενοδοχείο με τσακισμένο το ηθικό για να ανασυνταχθώ και να κάνω έναν καλύτερο έλεγχο της μηχανής.

Με το που έφτασα ξεφόρτωσα όλα τα πράγματα από την μηχανή και έβγαλα τα εργαλεία στην φόρα. Μετά τον ενδελεχή έλεγχο τα αποτελέσματα της πτώσης ήταν τα εξής:
- Γρατσουνιές στο μπροστά αριστερό κάγκελο
- Γρατσουνιές στην αριστερή χούφτα
- Γρατσουνιές στη ζελατίνα
- Λακούβα στην αριστερή βαλίτσα
- Σπασμένο κρυσταλάκι στο αριστερό φλας το οποίο είχε ξεκουμπώσει από την βάση του.
Το να κουμπώσω το φλασάκι στη θέση του ήταν υπόθεση ενός λεπτού. Ενός λεπτού υπόθεση ήταν και το να ηρεμήσω κι εγώ εφόσον το θηρίο που με πήγε στην άκρη της Ευρώπης ήταν αλώβητο από αυτήν την μικρή πτώση!

Μετά από αυτό έκανα ένα μπάνιο για να δροσιστώ και να ξεβρομίσω και βγήκα για βόλτα στο κέντρο του Helsinki.


Πάρκαρα κοντά σε αυτό το πλωτό bar-restaurant





Το Helsinki έχει αρκετές ομορφιές σαν πόλη και δεν μπορώ να πω πως τις είδα όλες. Έκανα όμως μια χορταστική βόλτα στο κέντρο και ένιωσα πως μπήκα στους ρυθμούς που ζει ο κόσμος εκεί…

Εκεί κοντά στο λιμάνι είχαν στηθεί κάποιοι μικροπωλητές με τους πάγκους τους. Θύμιζαν μεγάλο παζάρι στο οποίο μπορούσε κανείς να αγοράσει από γούνες ζώων μέχρι λαχανικά.



Κάπου εκεί βρήκα και μια καντίνα που πρόσφερε «φιλανδικό βρόμικο»! Με 7 ευρώ έφαγα ένα πιάτο που ξεχείλιζε από τηγανισμένα θαλασσινά. Δεν ξέρω και πολλά από θαλασσινά, γι` αυτό μόνο τα καλαμαράκια μπορούσα να αναγνωρίσω. Όλα όμως ήταν πολύ νόστιμα.



Στη συνέχεια ανέβηκα προς το κέντρο της πόλης το οποίο ήταν γεμάτο από κόσμο.


εδώ κάθισα κι εγώ να απολαύσω ένα καφεδάκι στην σκιά των δέντρων...














Προχώρησα αρκετή ώρα μέχρι που βρέθηκα σε αυτό το εμπορικό κέντρο.

μέσα γινόταν όργιο υπερκατανάλωσης!

Έξω από το πολυκατάστημα υπήρχε ένα μαγαζί που νοίκιαζε ποδήλατα. Αν και πλήρωσα 10 ευρώ για να το νοικιάσω για 2-3 ώρες μόνο άξιζε τον κόπο.





Θα σας συμβούλευα να το κάνετε κι εσείς οπουδήποτε κι αν βρεθείτε… ειδικά όταν μια πόλη είναι τόσο επίπεδη όσο το Helsinki.

Οι υπόλοιπες φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από την βόλτα με το ποδήλατο.








άλλο ένα πλωτό bar-restaurant...

επιστρέφοντας να πάρω την μηχανή για να φύγω για το ξενοδοχείο, σε ένα φανάρι πέτυχα αυτό το ταξί

εάν είχε μέσα το God of War ή έστω κανένα Pro θα το σκεφτόμουν να το πάρω... αλλά όχι το SingStar... έλεος!

Λίγο πριν βραδιάσει γύρισα στο ξενοδοχείο. Εκεί έκανα μια ανακατανομή των πραγμάτων μου. Εφόσον ταξίδευα μόνος πλέον ήθελα να έχω τα πολύτιμα αντικείμενά μου κλειδωμένα στις βαλίτσες και τα υπόλοιπα είδη (ρούχα κτλ) στο λουκάνικο και το tankbag. Αφού βρήκα ξενοδοχείο στην Λιθουανία αλλά και στην Πολωνία ο ύπνος με πήρε με το tablet στο χέρι μελετώντας τους χάρτες της Εσθονίας, της Λετονίας και της Λιθουανίας.

ΜΕΡΑ 16η. 6 Ιουλίου
Helsinki – Kaunas (Lietuva) (560χλμ)



Το πρωί ξύπνησα στις 6:00. Από το προηγούμενο βράδυ ήμουν πανέτοιμος και διαβασμένος για την σημερινή μου διαδρομή. Στις 6:45 ήμουν στο λιμάνι όπου συνάντησα μια παρέα Φιλανδών που ξεκινούσαν για τον γύρο των βαλτικών χωρών. Στην παρέα βρισκόταν και ένας τύπος με Adventure 1190. Αυτός με βοήθησε μέσα στο πλοίο να δέσω σωστά την μηχανή μιας και έπρεπε να το κάνει ο καθένας μας από μόνος του.



Ανέβηκα από τους πρώτους στο πλοίο και «εγκαταστάθηκα» σε ένα τραπεζάκι δίπλα σε παράθυρο περιμένοντας ανυπόμονα να περάσουν οι 2 ώρες που με χώριζαν από το λιμάνι στο Talin της Εσθονίας.

Το Talin το διέσχισα χωρίς καμία στάση. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσο μουντή έδειχνε αυτή η πόλη. Επίσης διαρκώς έβλεπα αριστερά και δεξιά του δρόμου μεγάλα κτίρια πολυεθνικών εταιριών που δεν μου κολλούσαν στην υπόλοιπη εικόνα της πόλης.


βγαίνοντας από το λιμάνι










αυτός ο ποδηλάτης κουβαλούσε περισσότερα πράγματα και από `μένα... ποιος ξέρει που σκόπευε να φτάσει!

Μόλις βγήκα από το Talin ξεκίνησε το party! Ήταν ένας δρόμος που θα μπορούσα να τον παρομοιάσω με μια επαρχιακή οδό της Ελλάδας… ίσως ελαφρώς φαρδύτερη σε πολλά κομμάτια της, με την ίδια ποιότητα ασφάλτου και φυσικά χωρίς διαχωριστικό ανάμεσα στα 2 ρεύματα.





Τα όρια ταχύτητας ήταν ασφαλώς μεγαλύτερα από αυτά που είχα τις τελευταίες 10 μέρες σε όλη την Σκανδιναβία και κυμαινόντουσαν στα 80-90km/h. Το θέμα είναι πως οι μοναδικοί οδηγοί που σεβόντουσαν αυτά τα όρια ήταν οι Φιλανδοί που είχαν κατέβει από το ίδιο πλοίο που μας έφερε στο Talin. Η πρώτη έκπληξη δεν άργησε να έρθει. Ο δρόμος έξω από το Talin είχε αρκετή κίνηση και στα 2 ρεύματα. Σε κάποια φάση που κοντοστάθηκα πίσω από ένα αυτοκίνητο μέχρι να αδειάσει το απέναντι ρεύμα για να το προσπεράσω ο οδηγός τραβήχτηκε τέρμα δεξιά για να μου ανοίξει τον δρόμο. Όσο συνηθισμένο και αν σας ακούγεται αυτό σαν συμπεριφορά στην χώρα μας εγώ το είχα ξεχάσει μετά από τόσες μέρες οδήγησης στη Νορβηγία και την Φιλανδία. Πραγματικό σοκ! Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν να ξυπνάω από έναν «βαθύ οδηγικό ύπνο» που με είχε ρίξει η συντηρητική σκανδιναβική οδήγηση. Πλέον σε κάθε αυτοκίνητο που συναντούσα μπροστά μου κοιτούσα τις πινακίδες και ήξερα αν θα μου αφήσει χώρο να περάσω ή αν θα αδιαφορήσει για την ύπαρξή μου.


παρατηρήστε πως πατάει την άσπρη γραμμή στα όρια του δρόμου για να με αφήσει να περάσω...

Υπήρχαν βέβαια και πολλοί Πολωνοί οι οποίοι με προσπερνούσαν με 150km/h… υπήρχαν και κάποιοι άλλοι οι οποίοι ξεχνιόντουσαν στο αντίθετο ρεύμα σε προσπεράσεις διαρκείας (τουλάχιστον 5-6 αυτοκίνητα στη σειρά)… όπως επίσης και κάποιοι νταλικέρηδες από το αντίθετο ρεύμα οι οποίοι όταν έβλεπαν μόνο εμένα στον δρόμο ποντάρανε πως εγώ θα τραβηχτώ τέρμα δεξιά για να μη σκοτωθώ και για να μπορέσουν αυτοί να προσπεράσουν κάποιο προπορευόμενο λεωφορείο. Ήταν υπόθεση μισής ώρας να βρω τον ρυθμό μου σε αυτό το στυλ οδήγησης αλλά από εκεί και πέρα άρχισα να το διασκεδάζω.

Το πέρασμά μου από χώρα σε χώρα μπορούσα να το καταλάβω μονάχα από 3 πράγματα. Το πρώτο ήταν πως όσο πλησίαζα στα σύνορα της κάθε χώρας για τα τελευταία 5-10 χιλιόμετρα η ποιότητα της ασφάλτου γινόταν χειρότερη και με μεγαλύτερες λακούβες. Το δεύτερο ήταν η πινακίδα της εκάστοτε χώρας που με καλωσόριζε και το τρίτο ήταν το διαφορετικό νόμισμα που ζητούσανε κάθε φορά που σταματούσα να βάλω βενζίνη. Κατά τ` άλλα στους δρόμους που οδήγησα σε αυτές τις τρεις χώρες της Βαλτικής δεν βρήκα κάποια άλλη διαφορά… ούτε στο τοπίο αλλά ούτε και στον τρόπο οδήγησης των ανθρώπων.


Λετονία!!!

Στην Λετονία συνάντησα και μια συγκέντρωση μοτοσικλετιστών. Έκανα μια στάση για ξεκούραση και κάποιοι ήρθαν να μου μιλήσουν μιας και φαινόμουν πολύ διαφορετικός από αυτούς. Με προσκάλεσαν να τους ακολουθήσω στην βόλτα που θα κάνανε όλοι μαζί. Θα ξεκινούσαν σε 2 ώρες περίπου μια βόλτα περίπου 100 χιλιομέτρων και υπολόγιζαν πως θα συμμετέχουν περισσότερες από 1000 μηχανές. Στο τέλος της βόλτας θα συγκεντρωνόντουσαν σε έναν χώρο όπου θα γινόταν ένα φεστιβάλ με πολύ μπύρα και live μουσική.







Μετανιώνω που δεν τους ακολούθησα αλλά σε εκείνη την δεδομένη χρονική στιγμή ένιωθα πως πρέπει να ακολουθήσω το πρόγραμμα που είχα βγάλει χωρίς να παρεκκλίνω.

Σε μια στάση μου σε κάποιο βενζινάδικο βρήκα και το πρώτο energy drink που ταιριάζει απόλυτα με τις πορτοκαλί μας μηχανές!


Κατά τις 16:30 έφτασα στο Kaunas. Το ξενοδοχείο που είχα κλείσει βρισκόταν σε μια αρκετά φτωχική γειτονιά της πόλης. Δεν μπορώ να πω πως ήταν και πολύ ποιοτικό το δωμάτιο μου. Ήταν όμως πάμφθηνο και το ξενοδοχείο είχε κλειστό φυλασσόμενο parking. Χωρίς να χάσω χρόνο ξεφόρτωσα την μηχανή και ξανακαβάλησα για να βγω μια βόλτα στην πόλη.
Κάτι που πρέπει να σημειώσω για όποιον τύχει να επισκεφτεί την Λιθουανία είναι ο τρόπος που λειτουργούν τα φανάρια των πόλεων. Ένα κόκκινο φανάρι πριν γίνει πράσινο ανάβει πορτοκαλί. Αυτό συμβαίνει και σε άλλες χώρες (π.χ Βουλγαρία, Πολωνία). Το διαφορετικό είναι πως πολλοί οδηγοί σε αυτό το πορτοκαλί ξεκινούσαν, ενώ αντίστοιχα στο πορτοκαλί (από πράσινο σε κόκκινο) σταματούσαν.



Δεν μπορώ να πω πως είδα πολλά πράγματα από αυτήν την πόλη. Μιας και είχα λίγες ώρες στην διάθεσή μου όμως είμαι σίγουρος πως έκανα την πιο σωστή επιλογή πηγαίνοντας πρώτα στο κάστρο της πόλης.









Εντός του κάστρου γινόντουσαν ετοιμασίες για ένα φεστιβάλ όπερας.


μέσα σε μια ώρα ήταν κατάμεστος από κόσμο ο χώρος αυτός!











Παραδίπλα είχανε στηθεί και καντίνες με μπύρες και σάντουιτς. Δυστυχώς όμως δεν δεχόντουσαν την πιστωτική μου κάρτα (όπως είχα συνηθίσει στην Σκανδιναβία) αλλά ούτε και ευρώ. Αυτό ίσχυε σε όλα τα μαγαζιά που επισκέφτηκα εκείνη τη μέρα. Να `ναι καλά το Garmin μου που μου βρήκε ένα ATM εντός ενός Super Market στα 500 μέτρα από το Κάστρο.

Άραξα λοιπόν κι εγώ στο γρασίδι με μια τοπική μαύρη βαρελίσια μπύρα και απόλαυσα την στιγμή παρατηρώντας τον κόσμο δίπλα μου.


για όσους αναρωτιούνται για την ράτσα του σκύλου... Rhodesian Ridgeback


αυτά τα αερόστατα πετούσαν πάνω από τον συναυλιακό χώρο

Ήταν μονάχα λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα από τις «πολιτισμένες» βόρειες χώρες αλλά φαινόταν να τους χωρίζουν δεκαετίες. Οι πάντες γύρω μου φορούσαν τα καλά τους ρούχα τα οποία θύμιζαν δεκαετία του 80. Αυτό που μου έκανε επίσης εντύπωση ήταν το ότι δεν έβλεπα παχύσαρκους νέους. Τελικά νομίζω πως αυτό είναι "προνόμιο" των πιο "ανεπτυγμένων" χωρών που οι αλυσίδες των McDonald`s, των Subway κτλ ταΐζουν όλη την νεολαία.

Όταν άρχισε να πέφτει ο ήλιος έφυγα από τον χώρο της συναυλίας και κατευθύνθηκα στην παλιά πόλη.





Έξω από μια μπυραρία κάποια παιδιά είχανε στήσει το δικό τους show χορεύοντας σε ρυθμούς Charleston.





:-P


Μετά συνέχισα την βόλτα μου στους δρόμους και τις πλατείες της παλιάς πόλης.










Στο τέλος κάθισα σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο για μπύρα και φαγητό. Με 12 ευρώ στο περίπου ήπια ακόμη μια μπύρα και έφαγα ένα υπέρ-πλήρες γεύμα από την τοπική κουζίνα της Λιθουανίας.
Στην επιστροφή μου στο ξενοδοχείο μου είχαν περισσέψει περίπου 20 ευρώ σε συνάλλαγμα της χώρας. Επειδή εάν έφευγα από την Λιθουανία αυτά τα λεφτά θα μου μένανε είπα να τα ξοδέψω. Γέμισα λοιπόν το ρεζερβουάρ μου και μου περίσσεψαν άλλα 8 ευρώ. Για να τα ξοδέψω και αυτά αγόρασα ένα σάντουιτς, γάλα, μία σοκολάτα, χυμό κάκτου (aloe drink) και πάλι είχα ρέστα!
Πίσω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου κάθισα να μελετήσω την Πολωνία, να βρω αξιοθέατα στην Κρακοβία αλλά και να κλείσω ξενοδοχείο για την προτελευταία μέρα του ταξιδιού μου, στην Σερβία.





ΜΕΡΑ 17η. 7 Ιουλίου
Kaunas (Lietuva) – Krakow (Poland) (695χλμ)



Τους δρόμους της Πολωνίας τους φοβόμουν όσο καμιάς άλλης χώρας από τις 14 που θα διέσχιζα σε όλo το ταξίδι. Είχα διαβάσει τα χειρότερα γι` αυτούς. Συν τοις άλλοις σε ένα άλλο ταξιδιωτικό από κάποιο άλλο forum 2 παιδιά είχαν ένα σοβαρό ατύχημα στην Πολωνία το οποίο εξελίχθηκε σε ένα πολύ τραγικό συμβάν... Ίσως μερικοί να γνωρίζετε την ιστορία για τον PanVas. :sad:

Για πρωινό έφαγα τις "χαζομάρες" που είχα πάρει από χθες. Με την σωστή ανακατανομή των πραγμάτων μου που είχα κάνει στο Ελσίνκι πλέον ήταν παιχνιδάκι το να φορτώσω την μηχανή και να ξεκινήσω. Έτσι πολύ γρήγορα ξαναβρέθηκα στον δρόμο με προορισμό την Κρακοβία.

Έχω την εντύπωση πως πέρασαν οι εποχές που οι δρόμοι της Πολωνίας ήταν τόσο χάλια όσο νόμιζα. Τουλάχιστον εγώ δεν τους βρήκα χειρότερους από αυτούς που οδηγούσα την προηγούμενη μέρα ή από κάποιους ελληνικούς δρόμους. Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι Πολωνοί οδηγούν επιθετικά. Αυτό όμως εμένα δεν με ενοχλούσε ιδιαίτερα την δεδομένη χρονική στιγμή. Τα 400 χιλιόμετρα μέχρι την Βαρσοβία πέρασαν σε ωραίους ρυθμούς χωρίς κάτι διαφορετικό από τα χθεσινά. Σχεδόν όλα τα οχήματα όταν τα πλησίαζα από πίσω κάνανε δεξιά για να μου ανοίξουν χώρο να περάσω.


ακόμη και φορτηγά...


αυτός ο ΚΤΜάς ήταν ένας ακόμη τυπικός Φιλανδός που ακολουθούσε τα όρια ταχύτητας. Εάν δεν είχα βαρεθεί τόσο πολύ την χώρα του ίσως είχα κουράγιο να ταξιδέψω για μερικά χιλιόμετρα μαζί του.......

Που και που με προσπερνούσαν μερικές υπερ-τζιπάρες με 150km/h τουλάχιστον... και για να σπάει η μονοτονία έβλεπα και μερικούς νταλικέριδες να βγαίνουν τσαμπουκαλεμένοι στο αντίθετο ρεύμα για προσπέραση όντας πεπεισμένοι πως εγώ θα κάνω το παν για να τους αποφύγω. Διασχίζοντας κάποιο χωριό φωτογραφήθηκα και από μια κάμερα της τροχαίας. Ευτυχώς όμως, όπως σε όλες τις Ευρωπαικές χώρες έτσι και στην Πολωνία σε φωτογραφίζουν μόνο από μπροστά. Μόνο στην Ελλάδα μας συμβαίνει το αντίθετο.
Μετά την Βαρσοβία πιάστηκα «αδιάβαστος»!




πολύ φουτουριστικό αυτό το "τούνελ" μήκους περίπου ενός χιλιομέτρου αλλά νομίζω και χωρίς λόγο ύπαρξης μιας και είναι υπαίθριο!!! Σύμφωνα με την εμπειρία τόσων ετών στην Ελλάδα μου φαίνεται πως γι`αυτό το έργο κάποιοι άνθρωποι βάλανε μαύρο χρήμα στις τσέπες τους!

Δεν γνώριζα πως ο δρόμος για τα υπόλοιπα 300 χιλιόμετρα θα ήταν τόσο βαρετά τέλειος. Δεν ξέρω γιατί μόνο στο νότιο κομμάτι της Πολωνίας είχανε ρίξει τόσα λεφτά αλλά ο συγκεκριμένος δρόμος ήταν ανώτερος από την δική μας Εγνατία οδό. Ανέβασα αρκετά τον ρυθμό μου για να κερδίσω χρόνο. Παρόλο που είχε αρκετή κίνηση σε όλη αυτή την διαδρομή μπορούσα να πηγαίνω άνετα με 140-150km/h. Άλλωστε οι περισσότεροι σε αυτές τις ταχύτητες οδηγούσαν.

Στην Πολωνία ήμουν πεπεισμένος πως θα πρέπει να έχω τα μάτια μου 14! και πως γενικότερα θα πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός. Δεν ξέρω γιατί είχα σχηματίσει αυτήν την εντύπωση. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ξενοφοβικό. Απλά για να πω την αλήθεια μια προκατάληψη την είχα. Αδίκως όμως.
Στις 17:30 ήμουν στο ξενοδοχείο. Ένα πολυτελέστατο τετράστερο ξενοδοχείο με ιδιωτικό parking και υπηρεσίες spa. Η τιμή ενός μονόκλινου δωματίου ήταν σχεδόν 30 ευρώ. Κάθισα μισή ωρίτσα στο δωμάτιο για να ξεμουδιάσω και να «φρεσκαριστώ» και βγήκα για να δω την Κρακοβία.

Οδηγώντας προς το κέντρο της πόλης, σε ένα φανάρι, ζήτησα από ένα παλικάρι με ένα Kawasaki Ninja 636 να μου δώσει μερικές οδηγίες. Αντί αυτού μου είπε να τον ακολουθήσω. Άλλαξε πορεία για χάρη μου για να με πάει ο ίδιος στο κέντρο της πόλης και μου έδειξε που να παρκάρω την μηχανή μου χωρίς φόβο για κλήση από την αστυνομία!



Σε μια από τις πλατείες της παλιάς πόλης είχε στηθεί σκηνή για μια συναυλία που θα ξεκινούσε σε λίγες ώρες.



Λίγο παραπέρα υπήρχαν πολλοί πάγκοι στους οποίους πωλούνταν από χειροποίητα κοσμήματα μέχρι τοπικά κρέατα και τυριά. Εκεί βρήκα μια καντίνα με «βρώμικο» Πολωνικής κουζίνας και ενέδωσα για ακόμη μια φορά στον πειρασμό!



Σήμερα το πιάτο περιελάμβανε λουκάνικα, κάτι περίεργα γεμιστά ζυμαρικά (σαν τεράστια τορτελίνια) και ψημένα μανιτάρια. Έξω από την καντίνα είχε αραδιασμένους πάγκους και τραπέζια και ήταν όλα γεμάτα.



Βρήκα χώρο και στριμώχτηκα δίπλα σε 2 νεαρά ζευγάρια. Το ένα ζευγάρι ήταν αμερικανάκια (σαν και αυτά που βλέπεις στις ταινίες) και το άλλο ήταν ντόπιοι. Μόλις είχαν γνωριστεί και όσο απολάμβανα το φαγητό και την μπύρα μου έστησα αυτί στην συζήτησή τους για να νιώθω πως έχω παρέα. Θυμάμαι πως συζητούσαν για το θέμα της οπλοκατοχής. Ένας θεός ξέρει πως έφτασαν 4 άνθρωποι που μόλις είχαν γνωριστεί να μιλάνε για κάτι τέτοιο. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση που 2 άνθρωποι (τα αμερικανάκια) κοντά στα 22-23 τους χρόνια ήταν υπέρ της οπλοκατοχής. Τα επιχειρήματά τους ήταν το λιγότερο αστεία!
Δεν κάθισα παραπάνω μαζί τους και δεν ανταλλάξαμε λέξη. Έφυγα για να συνεχίσω την βόλτα μου στην παλιά πόλη.






αυτοί οι "φαντασμένοι καλλιτέχνες" πραγματικά δεν λείπουν από καμιά χώρα!!!

Θεωρώ πως η Κρακοβία παραμένει από τις πιο αυθεντικές πόλεις. Μάλλον αυτό οφείλεται στο ότι δεν έχει τόσο πολύ τουρισμό όσο έχουν άλλες εξίσου όμορφες πόλεις. Έτσι δεν συνάντησα κανένα μπουλούκι γιαπωνέζων φωτογράφων, κανένα δυτικοευρωπαϊκό πολυκατάστημα. Όλα ήταν ήσυχα και πανέμορφα.


photo από google








λόγω της ημέρας (Κυριακή) γινόντουσαν κάποιοι γάμοι και τα νεόνυμφα ζευγάρια κάνανε βόλτες μέσα στην παλιά πόλη με αυτές τις άμαξες.














στον δρόμο μου βρήκα και μια εκκλησία που είχε λειτουργία εκείνη τη στιγμή και μπήκα να ρίξω μια ματιά

Όταν άρχισε να βραδιάζει κάθισα για μια μπύρα στην καφετέρια κάτω από το ρολόι της κεντρικής πλατείας.


Εκείνη την στιγμή ξεκινούσε να παίζει ζωντανή μουσική μια μπάντα παππούδων. Tο όνομα του συγκροτήματός τους είναι "The Old Metropolitan Band".

photo από google

Ορίστε και ένα video τους από το youtube. https://www.youtube.com/watch?v=2yKWHLl24wo" onclick="window.open(this.href);return false;" onclick="window.open(this.href);return false;
Εδώ όμως εμφανίζονται με άλλη τραγουδίστρια (και πολύ πιο νέα) από αυτή που τους είδα εγώ εκείνο το βράδυ.

Το πόση ενέργεια είχαν οι τύποι δεν περιγράφεται! Από τα πρώτα 2-3 τραγούδια τους είχαν ξεσηκώσει ακόμη και τους περαστικούς. Εκείνο το βράδυ ήταν μια αποκάλυψη για `μένα. Λίγες μέρες πριν είχα τόσες αρνητικές σκέψεις για την Πολωνία. Σκεφτόμουν το ότι θα είμαι μόνος σε μια χώρα «ολίγον αφιλόξενη» και αναρωτιόμουν πόσο εύκολα θα περάσει αυτή η μέρα. Και να που βρισκόμουν σε μια από τις ομορφότερες πόλεις που έχω επισκεφτεί και παρόλο που ήμουν μόνος μου στο τραπέζι διασκέδαζα και δεν μπορούσα με τίποτα να κρατήσω το χαμόγελό μου κρυφό. Οι παππούδες με είχαν ξεσηκώσει κι εμένα για τα καλά και οι 2 μαύρες μπύρες που ήπια με έφτιαξαν όσο έπρεπε.

Όταν τελείωσε το show τους γύρισα στο δωμάτιό μου ζαλισμένος από την κούραση της ημέρας, τις 2 μπύρες αλλά και την όλη ατμόσφαιρα που κυριαρχούσε στο κέντρο της πόλης... Για την επόμενη μέρα δεν αγχωνόμουν καθόλου γιατί το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής (Ουγγαρία και Σερβία) το είχα ξανακάνει πριν 2 χρόνια και ήξερα τι να περιμένω.

ΜΕΡΑ 18η. 8 Ιουλίου
Krakow (Poland) – (Slovensko) – (Hungary) – Novi Sad (Serbia) (688χλμ)


Ξυπνητήρι στις 8:30, πρωινό στο ξενοδοχείο και στις 9:30 ξανά στον δρόμο.

Από την Πολωνία δεν άργησα να βγω. Το σκηνικό γνώριμο. Με το που πλησίασα στα σύνορα της Πολωνίας με την Σλοβακία ο δρόμος είχε τα μαύρα του τα χάλια. Πολλές λακκούβες, αρκετή κίνηση και πολύ στενός. Όπως και τις προηγούμενες μέρες όμως όταν απομακρύνθηκα από τα σύνορα η ποιότητα της ασφάλτου ήταν αρκετά καλή.

Την Σλοβακία την διέσχισα μέσω του Ε77. Εάν και είναι η κεντρικότερη αρτηρία της χώρας που την διασχίζει από άκρη σε άκρη ο δρόμος ήταν αντίστοιχος με τα δικά μας Τέμπη. Αρκετά στενός, με πάρα πολλές στροφές, πολύ βλάστηση (σε κάποιο κομμάτι ανεβαίνει σε βουνό) και πολύ κίνηση. Το καλό είναι πως οι οδηγοί σε αυτόν τον δρόμο ήταν πιο χαλαροί. Κανένα φορτηγό δεν ανοιγόταν για προσπέραση και γενικότερα σεβόντουσαν τα όρια ταχύτητας.






αυτό το όριο ταχύτητας σε τέτοιους δρόμους για τους Σκανδιναβούς είναι παράνοια!




στο βάθος διακρίνεται ένα κάστρο χτισμένο πάνω σε βράχο

Στη συνέχεια μπήκα στην Ουγγαρία. Με τον αυτοκινητόδρομο Ε75 "διασταυρώθηκα" έξω από την Βουδαπέστη... και ουσιαστικά αυτόν ακολούθησα για το υπόλοιπό μου ταξίδι. Τα πράγματα ήταν όπως τα θυμόμουν. Απότομη άνοδος της θερμοκρασίας (κοντά στους 30 έδειχνε το θερμόμετρο της μηχανής) και ένας βαρετός αυτοκινητόδρομος με 3 ρεύματα ανά πορεία. Γι` αυτό δεν έβγαλα ούτε μια φωτογραφία καθώς διέσχιζα την Ουγγαρία και την Σερβία μιας και τα τοπία ελάχιστα διαφοροποιόντουσαν στα δικά μου μάτια.

Στα σύνορα Ουγγαρίας – Σερβίας ήταν η πρώτη φορά σε όλο το ταξίδι που συνάντησα τελωνείο. Στα τελωνεία συνήθως δεν κάνουν έλεγχο στους μηχανόβιους. Οπότε την μικρή ουρά που συνάντησα εκεί την προσπέρασα από τα δεξιά, έλεγξαν τα χαρτιά μου στα γρήγορα και πέρασα ανενόχλητος στην Σερβία.

20 χιλιόμετρα πριν φτάσω στο Novi Sad με έπιασε βροχή. Έχοντας στο μυαλό μου εικόνες από το Βελιγράδι που το είχα επισκεφτεί το 2011 περίμενα να συναντήσω κάτι αντίστοιχο και στο Novi Sad. Κάθε άλλο όμως. Από την είσοδο της πόλης κιόλας κυριαρχούσαν εικόνες φτώχιας και ανέχειας. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τον συννεφιασμένο ουρανό και το ψιλόβροχο έκανε την πόλη να φαίνεται ακόμη πιο μελαγχολική.
Δυστυχώς λόγω του ψιλόβροχου δεν σταμάτησα για να βάλω την GoPro στο κράνος και αυτές τις εικόνες τις έχω μονάχα στο μυαλό μου.


photo από google
Αυτό το κάστρο το βλέπεις μπαίνοντας στην πόλη.

Την διεύθυνση του ξενοδοχείου την είχα περασμένη στο GPS μου το οποίο με οδήγησε ακριβώς… όμως εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται το ξενοδοχείο υπήρχε μια τεράστια πολυκατοικία. Ψάχτηκα λιγάκι, ρώτησα κάποιους περαστικούς αλλά κανείς δεν ήξερε για κάποιο ξενοδοχείο στην περιοχή. Στο ισόγειο της πολυκατοικίας υπήρχε ένα καφενείο. Ρώτησα εκεί μέσα και μου είπαν πως το ξενοδοχείο βρίσκεται στον 5ο όροφο της οικοδομής. Περίεργα πράγματα… έτοιμος ήμουν να φύγω για να ψάξω κάτι άλλο αλλά από το καφενείο βγήκε ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου ο οποίος μου άνοιξε το γκαράζ και μου είπε να βάλω μέσα την μηχανή και να ξεφορτώσω τα πράγματα με την ησυχία μου. Στην θέα του κλειστού γκαράζ το οποίο φυλασσόταν και από σύστημα παρακολούθησης με κέρδισε. Ανέβηκα λοιπόν στον 5ο και βρέθηκα στο πιο περίεργο ξενοδοχείο που έχω πάει ποτέ. Η είσοδος του ξενοδοχείου ήταν μια απλή πόρτα διαμερίσματος. Πίσω από αυτήν ξεκινούσε το ξενοδοχείο. Στην ρεσεψιόν ήταν μια πολύ ευγενική κοπέλα η οποία μου έδωσε την δυνατότητα να επιλέξω όποιο δωμάτιο ήθελα. Βρήκα ένα πολύ μικρό που έμοιαζε με δωμάτιο σοφίτας και είχε έναν θάλαμο για υδρομασάζ και σάουνα.




καταπληκτικό "εργαλείο"!


η θέα από το παράθυρο του δωματίου μου


Πέταξα τα πράγματά μου χύμα στο δωμάτιο, έκανα ένα ντουζάκι και επέστρεψα στη ρεσεψιόν για να πάρω οδηγίες και έναν χάρτη της πόλης. Βρισκόμουν μόλις 2 χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης και γι` αυτό βγήκα με τα πόδια.


όποιος έχει ταξιδέψει στα Βαλκάνια σίγουρα θα έχει δει αυτά τα απάνθρωπα απαισιουργήματα... (και αυτό ίσως είναι από τα μικρότερα του είδους!)



Περπατώντας στον δρόμο βρήκα και μια τράπεζα για να κάνω ανάληψη. Είχα ξεχάσει να ρίξω μια ματιά στην ισοτιμία πριν φύγω από το ξενοδοχείο και γι` αυτό λειτούργησα βάση λογικής. Οι τράπεζες της Ελλάδας σαν πρώτη επιλογή όταν κάνεις ανάληψη με μια κάρτα έχουν τα 20 ευρώ. Υπέθεσα λοιπόν πως θα είναι ένα αντίστοιχο ποσό τα 200 δηνάρια. Λίγο παρακάτω σε ένα περίπτερο κατάλαβα πως είχα κάνει μια μικρή γκάφα γιατί τα 200 δηνάρια ήταν σχεδόν 2 ευρώ! Για μια ανάληψη 2 ευρώ είχα χρεωθεί για την  διατραπεζική συναλλαγή με 4,5 ευρώ. Τελικά την δουλειά μου την έκανα σε ένα ανταλλακτήριο χρημάτων.


Ο ουρανός ήταν ακόμη συννεφιασμένος και δεν άργησε να ξεκινήσει η βροχή. Αυτό με "εγκλώβισε" σε μια καφετέρια και με κράτησε εκεί μέχρι να σταματήσει να βρέχει. Είχε βραδιάσει πλέον όταν σταμάτησε να ρίχνει ο ουρανός και γι`αυτό δεν κατάφερα να βγάλω άλλες φωτογραφίες με την φθηνιάρικη Fuji μου.

H εικόνα που είχα για το Novi Sad όταν το διέσχιζα με την μηχανή δεν άλλαξε  με τον περίπατό μου. Σε γενικές γραμμές δεν θα έλεγα πως είναι μια όμορφη πόλη. Μου έδινε την εντύπωση πως ίσως πριν λίγα χρόνια ζούσαν καλύτερα αυτοί οι άνθρωποι.
Όταν σταμάτησε η βροχή κατευθύνθηκα στο κέντρο της πόλης το οποίο ήταν πολύ προσεγμένο μιας και ήταν η μοναδική τουριστική ατραξιόν εντός της πόλης. Κι αυτό όμως δεν θα έλεγα πως είναι κάτι το ιδιαίτερο. Όταν βράδιασε οι δρόμοι της πόλης ψιλο-άδειασαν. Υπήρχαν όμως αρκετά μπαρ τα οποία ήταν γεμάτα κόσμο. Οι τιμές σε ότι έφαγα και ήπια ήταν εξευτελιστικές! Πραγματικός παράδεισος…


photo από google


photo από google

Γυρνώντας στο ξενοδοχείο πήρα ένα NesTea για να κεράσω την κοπέλα στη ρεσεψιόν για τον χάρτη που μου έδωσε. Ακριβώς ίδιο με αυτό που βρίσκεις στα δικά μας περίπτερα 1,5 ευρώ εκεί έκανε 0,5 (ναι, το ξέρω! Καταξοδεύτηκα!!). Με αφορμή το NesTea λοιπόν πιάσαμε κουβέντα για την ζωή στη Σερβία και έκανα κάποιες συγκρίσεις με την ζωή εδώ. Δεν μου είπε ποτέ πόσο είναι ο μισθός της γιατί όπως είπε ήξερε την γκριμάτσα που θα κάνω και θα ένιωθε ακόμη χειρότερα. Πριν 2 χρόνια που ήμουν στο Βελιγράδι είχα σχηματίσει μια πολύ διαφορετική άποψη για την χώρα. Έβλεπα τα πάντα όμορφα και μου έκανε τρομερή εντύπωση το πώς η χώρα είχε καταφέρει να ορθοποδήσει μέσα σε τόσα λίγα χρόνια μετά τους βομβαρδισμούς των αμερικάνων. Σε εκείνο το ταξίδι είχα γνωρίσει και έναν τύπο ο οποίος δήλωνε «εθνικιστής». Όταν του είχα πει πως έμεινα άναυδος από το πως ορθοπόδησε η πόλη του αυτός μου απάντησε πως «όλα αυτά είναι μια βιτρίνα για τους τουρίστες. Ότι όμορφο βλέπεις γύρω σου είναι από επενδύσεις ξένων στη χώρα. Οι Σέρβοι όμως συνεχίζουν να πεινάνε». Τελικά είχε απόλυτο δίκιο…


η γέφυρα βομβαρδισμένη...


η καινούργια γέφυρα.

Όταν γύρισα στο δωμάτιο η σκέψη που τριγυρνούσε στο μυαλό μου ήταν πως μάλλον κι εμείς προς αυτήν την κατάσταση οδεύουμε... Τουλάχιστον όμως με το σχέδιο της "φτωχοποίησης" θα γλιτώσουμε τους βομβαρδισμούς! Να δούμε με τις αυτοκτονίες τι θα κάνουμε...

Για να μου φύγουν οι άσχημες σκέψεις αλλά και η κούραση της ημέρας κλείστηκα για ένα 20άλεπτο περίπου στην ντουζιέρα-θάλαμο σάουνας. Μετά από αυτό έπεσα για ύπνο σαν άγκυρα.






ΜΕΡΑ 19η. 9 Ιουλίου
Novi Sad (Serbia) – (FYROM) – Νάουσα (786χλμ)



Αρχικά ο σημερινός μου προορισμός ήταν η πρωτεύουσα της Βουλγαρίας, η Σόφια. Υπήρχαν τρεις λόγοι που δεν ήθελα να κάνω σε μια μέρα το Novi Sad – Νάουσα.
Ο πρώτος ήταν η «μεγάλη» απόσταση.
Ο δεύτερος ήταν ότι δεν ήθελα να περάσω μέσα από τα Σκόπια. Η παράκαμψη μέσω Βουλγαρίας πρόσθετε στην διαδρομή μου 100 επιπλέον χιλιόμετρα.
Ο τρίτος λόγος ήταν το ότι είχα δει στον καιρό πως στα Σκόπια θα έχει καταιγίδες τις μεσημεριανές ώρες. Βέβαια βροχές έδινε και στη Σόφια, αλλά το δελτίο έλεγε πως θα είναι πιο ήπιες και πιθανόν να προλάβαινα να φτάσω πριν ξεκινήσουν.

Ξεκίνησα λοιπόν με προορισμό τη Σόφια χωρίς να έχω κλείσει ξενοδοχείο. Έχω επισκεφτεί την συγκεκριμένη πόλη άλλες 3 φορές στο παρελθόν και γνωρίζω λιγάκι το κέντρο της. Ήξερα λοιπόν σε ποιο ξενοδοχείο να πάω και ήμουν σίγουρος πως θα βρω καλό δωμάτιο και φυλασσόμενο γκαράζ για την μηχανή μου.

Φεύγοντας από το ξενοδοχείο άνοιξα την GoPro μου για μερικές τελευταίες εικόνες από το Novi Sad.












σε αυτές τις φτωχογειτονιές του Novi Sad σφίχτηκε λιγάκι η καρδιά μου...


Ο E75 συνέχιζε να είναι φαρδύς και βαρετός, χωρίς πολύ κίνηση. Με μέσο όρο τα 130km/h δεν είχε κάτι ενδιαφέρον η διαδρομή και οι μοναδικές μου στάσεις ήταν για βενζίνη. Σε κάποια στιγμή βαρεμάρας «πείραξα» το GPS για να δω αποστάσεις μεταξύ πόλεων και εκεί έκανα το λάθος να αλλάξω τον προορισμό μου χωρίς να το καταλάβω...
Έχοντας οδηγήσει περίπου 4 ώρες… και παραπάνω από 350 χιλιόμετρα από το Novi Sad είχα αφήσει πίσω μου το Nis. Εκεί κατάλαβα πως το GPS με οδηγούσε αλλού και όχι στη Σόφια. Οι επιλογές μου ήταν τρεις. Η πρώτη ήταν να επιστρέψω πίσω στο Nis για να φύγω για Σόφια, πράγμα το οποίο σήμαινε πως θα πρέπει να κάνω έναν κύκλο περίπου 60 χιλιομέτρων. Η δεύτερη ήταν να κόψω αζιμούθιο αλλά με ψιλοφόβιζε η κατάσταση των επαρχιακών δρόμων σε συνδυασμό με το ότι θα έπρεπε να διασχίσω κάποια κομμάτια με υψόμετρο ενώ στο βάθος φαινόταν πως ήδη μαζευόντουσαν μαύρα σύννεφα. Η τρίτη επιλογή ήταν να συνεχίσω την πορεία μου και αντί για 160 χιλιόμετρα που έμεναν για τη Σόφια να γράψω ακόμη 400+ και να φτάσω στο σπίτι μου. Το δέλεαρ της τρίτης επιλογής ήταν το ότι μπροστά μου έβλεπα σχετικά καλό καιρό και το ότι οι φίλοι μου και η οικογένειά μου με περίμεναν μια μέρα μετά…
Δεν μου πήρε πολύ ώρα να αποφασίσω πως πρέπει να συνεχίσω.

Πλησιάζοντας τα σύνορα Σερβίας – Σκοπίων συνάντησα διόδια. Με άφησαν να περάσω χωρίς να πληρώσω μπροστά στα μάτια της αστυνομίας. Για να πω την αλήθεια ψιλοφοβήθηκα μήπως αντιδράσουν οι αστυνομικοί και γι` αυτό σταμάτησα κοντά τους για λίγα λεπτάκια για να το παίξω άνετος και τίμιος. Τα διόδια αυτά ήταν στημένα σε ένα κομμάτι του δρόμου που ο Ε75 από αυτοκινητόδρομος γινόταν στη συνέχεια δρόμος διπλής κυκλοφορίας, αρκετά στενός και σε αρκετά σημεία του γινόντουσαν έργα.

Δεν πρόλαβα να προχωρήσω 5 χιλιόμετρα από εκείνο το σημείο και ξαφνικά άρχισα να νιώθω την μηχανή να αναπηδά. Πρώτη φορά αισθανόμουν κάτι τέτοιο πάνω στο KTM μου. Σε πρώτη φάση πίστεψα πως είναι πολύ χάλια το οδόστρωμα γιατί πέρασα στη μεριά των Σκοπίων. Μετά όμως το σοκ των πρώτων δευτερολέπτων κατάλαβα πως είχε σκάσει το πίσω μου λάστιχο!
Βρισκόμουν σε μια καταπληκτική κατάσταση. Σταματημένος στην άκρη του δρόμου με το πίσω λάστιχο τελείως flat. Στα 500 μέτρα είχε μια γέφυρα και 1-2 χιλιόμετρα παραπέρα έβλεπα να πέφτουν κεραυνοί! Η καταιγίδα ερχόταν προς το μέρος μου. Προχώρησα με σκασμένο λάστιχο και σταμάτησα κάτω από την γέφυρα για να δω τι θα κάνω. Άρχισα να ξεντύνομαι προσπαθώντας να παραμείνω ψύχραιμος και ευδιάθετος για να μην με πάρει από κάτω. Σκέφτηκα πως θα πάρω την ADAC (πανευρωπαϊκή οδική βοήθεια) αλλά δεν ήξερα που ακριβώς ήμουν. Λίγο παραδίπλα από `μένα βρισκόντουσαν μερικοί εργάτες που κάνανε έργα στο οδόστρωμα. Έπιασα λοιπόν κουβέντα για να μάθω που βρίσκομαι…
- Heyyy.. my friend! Where are we? In Skopia or in Serbia??
- In Serbia!!! In Serbia my friend!
Ένα άλλο παλικάρι από τους εργάτες ήρθε κοντά μου για να δει τι έπαθα και σταμάτησα…
- What happened? Do you have a problem?
- Yes. I have a flat tyre.
- Let me check your tyre. Move your bike in order to see if there is a nail…
Έσκυψε λοιπόν πάνω από το λάστιχο και μου λέει…
- Ok, you are lucky! You don`t have a nail. Let me call a friend in order to see if we can help you!
Οπότε βγάζει το κινητό του… τηλεφωνεί και λέει την αξέχαστη ατάκα που με έκανε να τσιρίξω από χαρά και ανακούφιση!
- Έλα ρε φίλε… έχω ένα παλικάρι εδώ με μηχανή που έμεινε από λάστιχο!
- ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑααΑααεε εεεεΕΕεεεε ρεεεεεεε!!! ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΣΑΙ!!!!!;;;;!!;;;;;
Έτοιμος ήμουν να ορμήσω να τον αγκαλιάσω! Ήταν ο πρώτος έλληνας (αν εξαιρέσουμε τον Δημήτρη και την Κων/να στο Trondheim που ήταν «κανονισμένο» να τους βρούμε) που συναντούσα σε όλο μου το ταξίδι. Δεν είχα δει ούτε καν αυτοκίνητο με ελληνικές πινακίδες.
Ο Αλέξης ήταν υπεύθυνος σε μια ελληνική κατασκευαστική εταιρία και επέβλεπε σέρβους εργάτες οι οποίοι φτιάχνανε το συγκεκριμένο κομμάτι του δρόμου και τύχαινε να είναι κι αυτός μηχανόβιος. Είχε ένα BMW F 800ST. Σε λίγα λεπτά ήρθε ένας συνεργάτης του Αλέξη (κι αυτός Έλληνας) και μου είπανε να προχωρήσω την μηχανή άλλα 200 μέτρα και να την πάω στο εργοτάξιό τους. Εκεί είχαν συνεργείο και θα μπορούσαμε να επιδιορθώσουμε τα πάντα. Πόσο τυχερός μπορεί να ήμουν που έμεινα από λάστιχο τόσο κοντά στο εργοτάξιό τους και που έτυχε εκείνη τη στιγμή έτυχε να είναι στον δρόμο μου ο Αλέξης;;;

Τελικά το πρόβλημα ήταν στην αλλαγή του ελαστικού που είχαμε κάνει με τον Θάνο στην Φιλανδία. Ναι μεν, αλλάξαμε το ελαστικό αλλά δεν αλλάξαμε την σαμπρέλα. Προφανώς είχε φθαρεί τόσο που έφτασε στο σημείο να παραδώσει πνεύμα. Ήμουν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο όμως. Κουβαλούσα μαζί μου ένα ζευγάρι σαμπρέλες και λεβιέδες για να βγει το λάστιχο. Απλά δεν είχα την εμπειρία για να το κάνω μόνος μου. Οπότε τα παιδιά εκεί ανέλαβαν την δουλειά και με κεράσανε και καφεδάκι.




Δεξιά ο Αλέξης και στην μέση ο πιτσιρικάς που έκανε την δουλειά ο οποίος τύχαινε να είναι και από ένα κοντινό χωριό της Νάουσας...

Μιάμιση ώρα μετά είχε καθαρίσει λιγάκι ο ουρανός, είχαμε αλλάξει την σαμπρέλα και ήμουν έτοιμος να ξαναβγώ στον δρόμο.

Στο τελωνείο Σερβίας – Σκοπίων πέρασα αέρας… αλλά 50 χιλιόμετρα παρακάτω με έπιασε πολύ δυνατή μπόρα. Ευτυχώς όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες ήμουν πολύ κοντά σε ένα βενζινάδικο. Σταμάτησα εκεί μέχρι να περάσει η μπόρα και λίγα λεπτά αργότερα έφτασε ένας ακόμη "ταξιδιώτης" για να αποφύγει την μπόρα.



Μιλήσαμε λιγάκι για το ταξίδι που έκανε ο καθένας μας. Ο Tobi είχε μόλις αποφοιτήσει από το κολλέγιο του και αποφάσισε να αγοράσει μια μηχανή για να κάνει ένα tour στην Ευρώπη. Την μηχανή αλλά και το δίπλωμα οδήγησης τα είχε μόλις 2 μήνες. Το ίδιο ίσχυε και για τους 2 φίλους του. Ξεκίνησαν οι τρεις τους από την Ελβετία και περάσανε Αυστρία, Σλοβενία, Κροατία, Αλβανία και εκεί ο Tobi αποφάσισε να φύγει μόνος του για λίγες μέρες και να έρθει από Σερβία και Σκόπια δίνοντας ξανά ραντεβού με τους φίλους του στην Θες/νίκη. Θα περνούσανε 2-3 μέρες στην Ελλάδα και θα συνεχίζανε για την Βουλγαρία και μετά θα μπαίνανε και Τουρκία.
Τον υπόλοιπο δρόμο τον κάναμε παρέα. Ο Ε75 στην χώρα των ανιστόρητων σκοπιανών ήταν σχετικά καλός. Σίγουρα πολύ καλύτερος απ` ότι φανταζόμουνα. Για την δικιά μου αισθητική δεν υπήρξε κάτι ιδιαίτερο από ομορφιά αν εξαιρέσεις ένα μικρό κομμάτι 20 χιλιομέτρων με στροφές και κάποια τούνελ σκαλισμένα στον βράχο. Επίσης δεν συναντήσαμε καθόλου αστυνομία.

Με τον Tobi σταματήσαμε έξω από την Θεσ/νίκη γιατί εκεί χωρίζανε οι δρόμοι μας.



Του πρότεινα αν ήθελε να έρθει να μείνει στο σπίτι μου στην Νάουσα για το βράδυ. Ένιωθα πως είχα ιερή υποχρέωση να το κάνω αυτό, όπως είχε κάνει κι ο Klaus μαζί μου! Ο Tobi όμως ήθελε να βρεθεί με τα φιλαράκια του τα οποία τον περιμένανε ήδη στην Θεσ/νίκη. Του έδωσα κάποιες πληροφορίες για την πόλη αλλά και για την χώρα μας και ανταλλάξαμε τηλέφωνα σε περίπτωση που χρειαζόταν κάποια βοήθεια. Μάλλον κάπου εκεί ένιωσε κι αυτός αυτή την «ιερή υποχρέωση» να με καλέσει στο σπίτι του στην Λουκέρνη για την επόμενη φορά που θα πήγαινα στην Ελβετία.

Τα περίπου 100 χιλιόμετρα που έμεναν τα έκανα σε περισσότερο από μια ώρα. Κυριαρχούσε μέσα μου ένα συναίσθημα που είχα ξαναβιώσει στο πρώτο μου ταξίδι με μηχανή στο εξωτερικό. Τότε ήταν στην Πράγα, στην γέφυρα του Καρόλου. Σε αυτό το ταξίδι περίμενα αυτό το ηδονικό συναίσθημα να το νιώσω στο Nordkapp αλλά τελικά μου ήρθε μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου! Σκεφτόμουν πως σχεδόν σε όλα τα ταξιδιωτικά που είχα διαβάσει όλοι κλείνανε με επίλογους του τύπου «μελαγχολία που τελειώνει το ταξίδι» κτλ. Εγώ πέρασα υπέροχα! Γνώρισα νέους ανθρώπους. Είδα απίστευτα μέρη. Κυριότερο και πάνω απ` όλα… πραγματοποίησα το μεγαλύτερό μου όνειρο!!! Ήμουν 50 χιλιόμετρα από το σπίτι μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου και την κοπέλα μου. Ο ήλιος έδυε πάνω από τα βουνά της πόλης μου και χαιρόμουν τόσο πολύ που ξανάβλεπα αυτό το ηλιοβασίλεμα που έχω δει χιλιάδες φορές. Τώρα όμως είχε περισσότερη αξία γιατί είχα «βιώσει» και το άλλο ηλιοβασίλεμα… αυτό για το οποίο μιλάνε όλοι οι μοτοσυκλετιστές.

Σε όλο το ταξίδι έγραψα 10.567 χιλιόμετρα. Επιβεβαιώνονται περίτρανα όσοι λένε πως τα KTM είναι ζημιάρικα γιατί σε αυτά τα χιλιόμετρα που δεν άλλαξα ούτε λάδια μου κάηκε μια λάμπα! και αν είχα αλλάξει σαμπρέλα (όπως έπρεπε) δεν θα έσκαγε ούτε αυτή. Επίσης στο σύνολο συμπλήρωσα και ένα λίτρο λάδι. Το δεύτερο μπουκάλι που κουβαλούσα μαζί μου το γύρισα σπίτι σφραγισμένο.
Τα λεφτά που ξόδεψα ήταν 3.620 ευρώ. Δεν μπορώ να σας πω με ακρίβεια το πως κατανεμήθηκε αυτό το ποσό. Χοντρικά όμως θα σας πω τα εξής.
- 10.567km * την κατανάλωση μου (6/100) = 634 λίτρα
Μέση τιμή βενζίνης δεν είμαι σε θέση να βγάλω αλλά σίγουρα ήταν κάτω από 1,85. Έστω λοιπόν 634 * 1,85 = περίπου 1170 ευρώ για βενζίνες.
- Σε διόδια, εισιτήρια πλοίων (Ιταλία, Δανία, Νορβηγικά ferrys, Φιλανδία) περίπου 350 ευρώ.
- Σε δώρα και αναμνηστικά περίπου 200 ευρώ.
- Σε ταξιδιωτικό εξοπλισμό (sleeping bag, υπόστρωμα και ότι άλλο μπορεί να χρειάστηκα στο ταξίδι και δεν το είχα από πριν) περίπου 300 ευρώ.
- Service (λάδια-φίλτρα και μπροστά μπουκάλες μαζί με ελατήρια Wilbers) πριν φύγω για το ταξίδι + ζευγάρι σαμπρέλες + 2 λίτρα λάδι και δώρο από τον Σταύρο το σπρέυ αλυσίδας για να πάει καλά το ταξίδι. 350 ευρώ
- Μεγάλο service όταν γύρισα από το ταξίδι. 370 ευρώ
- Πίσω Λάστιχο στην Φιλανδία 270 ευρώ.

Για ότι έφαγα και ήπια… και για όπου ξεκουράστηκα και κοιμήθηκα δεν ξέρω ακριβώς τα νούμερα. Πάντως γι` αυτά δεν μου φύγανε παραπάνω από 600 - 700 ευρώ. Τις μέρες στην Γερμανία την βγάλαμε «καθαροί» χάρη στους φίλους μου. Στη Νορβηγία και στην Φιλανδία «ματώσαμε» λιγάκι και κάποιες μέρες πεινάσαμε είναι η αλήθεια. Οι υπόλοιπες χώρες ήταν φθηνές. Όσο για τις διαμονές… δεν ήταν πάντοτε σε πολυτελή ξενοδοχεία αλλά ποτέ δεν ταλαιπωρηθήκαμε πλην της μέρας που μείναμε στη σκηνή.



Πέρα από τις εμπειρίες που αποκόμισα από αυτό το ταξίδι κατάλαβα πως τελικά οι δικαιολογίες είναι γι` αυτούς που τα έχουν παρατήσει και για τους προδότες! Δεν πρέπει ποτέ να παρατάμε τα όνειρά μας…
Παραφράζοντας τον Έζρα Πάουντ… Αν δεν κάνεις θυσίες για τα όνειρά σου ή εσύ δεν αξίζεις ή τα όνειρά σου.
Όποιος λοιπόν θέλει να ξεκινήσει ένα παρόμοιο ταξίδι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να σταματήσει να βρίσκει δικαιολογίες για να μην το κάνει. Όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους. Κι εκεί που θα σου τύχει η στραβή.. θα βρεθεί ένας Έλληνας στην μέση του πουθενά!

Ευχαριστώ τον Στέλιο(Essel) για πολλούς λόγους. Ευχαριστώ τον Θάνο που δέχτηκε να κάνουμε παρέα αυτό το ταξίδι. Ευχαριστώ τον Δημήτρη(mac9) και τον Κώστα(tek640) για τις συμβουλές και την υποστήριξη. Ευχαριστώ την απίθανη Chris, τον Klaus και την οικογένειά του, την Δημήτρη(Σερραίος) και την Κωνσταντίνα, τον Αλέξη και τον Tobi που με φιλοξένησαν, μου έκαναν παρέα και με βοήθησαν.
Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το ταξιδιωτικό μου.

...οτι και να σε πω λιγο θα ειναι ... RESPECT ρε ομοσταυλε!!!   

..αντε και στα δικα μας!!!

Μπράβο ρε Βαγγέλη, μας ταξίδεψες και εμάς...
 
Το είπες και το έκανες ρε "συγκάτοικε"...

    

   

Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας   το ταξιδι που ποθούσε η ψυχή σου!

Ταξίδεψα μαζί σου!

σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια!

"Συγκάτοικε" ελπίζω να τα περνάς καλά... καιρό έχουμε να τα πούμε.

ωραίος! κ εις άλλα...

 

Ομορφα πραγματα!! 
Πολυ ωραιο το ταξιδι σου συντροχε.
Η Νορβηγια ειναι σαν ιος,αμα κολλησεις την αρρωστια θα ξαναπας....Και οχι μονο μια αλλα πολλες φορες ακομα!
Οποτε να σου ευχηθω  του χρονου να ξεσκονισεις τα νοτιοδυτικα της χωρας.

Μπράβο Βαγγέλη !!!!

 

Άντε και στη νότια Παταγονία  η επόμενη

ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ και απο μενα φιλε αντε ενας ενας να μπριζωνεται και εμας γιατι για κανενα τετοιο με βλεπω του χρονου......  και παλι μπραβο!!!

Φοβερό ταξίδι! Respect Vag990!    



Πολύ μεγάλη σε μήκος είναι η Νορβηγία... θέλεις παραπάνω χρόνο για να την διασχίσεις παρά για να φτάσεις στα νότια σύνορα της από εδώ...  

Αχ φιόρδ ανεκπλήρωτο όνειρο προς το παρόν ελπίζω.
Μπράβο φοβερό ταξιδιωτικό.

Φούντωσες έναν διακαή πόθο του κολλητού από το FJR.GR,και με ''ψήνει'' να κάνουμε αυτό το ταξίδι το ερχόμενο καλοκαίρι,έστω και με μία μηχανή,για συμπίεση εξόδων.Αρχίζω να πετάω ευρώπουλα στον κουμπαρά...