ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ…. Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ…

Μετά το ταξίδι που πραγματοποίησα το 2009 σε Γαλλία και Ισπανία, στο μυαλό μου είχα αρχίσει να δουλεύω τον επόμενο στόχο μου την Ρωσία. Φτάνοντας στο καλοκαίρι του 2010 και καταρρίπτοντας κάθε σκέψη και όνειρα γι’αυτον τον προορισμό, μετρούσα τις μέρες μπας και τα καταφέρω το 2011. κάθε εμπόδιο για καλό λένε οι σοφοί, και αυτό έπιασε τον Αύγουστο του 2010. Αν είχα ξεκινήσει για Ρωσία, θα πέρναγα πολύ δύσκολες καταστάσεις, αφού οι άσχημες φωτιές είχαν κατακλίσει την χώρα.  

Οπότε είχα αρκετό χρόνο να κάτσω και να το δουλέψω καλά για να το πραγματοποιήσω. Το 2011 μέχρι τον Αύγουστο, ήταν ένας γεμάτος ταξιδιωτικά χρόνος για μένα. Πολλά ταξίδια σε Βαλκάνια και αρκετά εντος Ελληνικού εδάφους. Ο καιρός πέρασε γρήγορα, και έφτασα στον ένα μήνα πριν ξεκινήσω. Και αφού πλέον έβαλα και την υπογραφή, στο ότι κάνεις δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει, ξεκινώ τις διαδικασίες έκδοσης Βίζας.

Γνωστή και πολύ καλή φίλη, μου προτείνει ένα ταξιδιωτικό γραφείο, που ειδικεύεται σε ότι έχει να κάνει με Ρωσία.  Επισκέπτομαι το γραφείο και τους λέω για το ταξίδι. Η απάντηση ήταν ότι κλείνοντας ένα ξενοδοχείο παίρνω το VOUCHER την κράτηση δηλαδή για να μου εκδοθεί η Βίζα. Το θέμα είναι ότι, εγώ πάω οδικός και θα πρέπει να κλείσω όλα τα ξενοδοχεία από τους προορισμούς που θα περνούσα.

Εγώ είχα είδη μαζί μου το δρομολόγιο, και τις ημερομηνίες. Δίνω και μια φωτογραφία για την Βίζα, μου λένε αν θέλω κάτι οικονομικό.. Φυσικά απαντώ και σε δυο εβδομάδες θα έχω την απάντηση. Η Βίζα στοιχίζει 80 ευρώ και είπαν ότι είναι υποχρεωτικό να μου βγάλουν και ιατρική  περίθαλψη για Ρωσία. Στοιχίζει 2 ευρώ την μέρα, για όσες μέρες θα βρίσκομαι εκεί. Αν συμβεί κάτι (μακριά από εμάς)…..

Ευτυχώς που τους είπα ότι θα μπω δυο φορές σε Ρωσικό έδαφος, για να γραφτεί πάνω στην Βίζα ο αριθμός 2 αλλιώς δεν θα μπορούσα να ξανά μπω. Ρεεεε…τι είναι τούτοι…  Αυτές οι δυο εβδομάδες ήταν που δεν περνούσαν με τίποτα. με αποστολή mail με ενημέρωναν ότι όλα ήταν έτοιμα και να περάσω για την παραλαβή.  Φτάνοντας στο γραφείο παραλαμβάνω τα πάντα και πληρώνω: 124 ευρώ για Βίζα και Ιατρική περίθαλψη. Και 988 ευρώ για εννέα ξενοδοχεία και δεκατέσσερις νύχτες σε Ρωσία.

Οπότε είμαι κομπλέ και με το ηθικό ανεβασμένο έτοιμος για όλα… Οι τιμές των ξενοδοχείων από αυτά που κλείστηκαν ήταν από 50 ευρώ το φθηνότερο μέχρι 80 το ακριβότερο, όλα με πρωινό. Γενικά η Ρωσία είναι ακριβή. Από άλλα χαρτιά τώρα, είχα ακούσει κάποιους να λένε για διεθνή άδεια οδήγησης, και άλλοι ότι δεν χρειάζεται. Εγώ  σκεφτόμενος αποφασίζω να μην βγάλω.

Στην ουσία η διεθνής άδεια είναι ένα χαρτί  στα αγγλικά, και το εκδίδει η ΕΛΠΑ πληρώνοντας κάποιο ποσό. Ωραία και ρωτώ… σε τι θα χρειαστεί ένα τέτοιο χαρτί σε αυτές τις χώρες και μάλιστα στα Αγγλικά; Απολύτως τίποτα!!! αυτό που σκέφτηκα είναι να μεταφράσω άδεια μηχανής και δίπλωμα στα Ρωσικά. Πήγα σε μεταφραστικό γραφείο, όπου συνεργάζομαι λόγο δουλειάς, και σε μια μέρα ήταν έτοιμα και τσάμπα, δώρο για το ταξίδι.

Βγάζω και την πράσινη κάρτα, από την ασφαλιστική μου εταιρία και είμαι οκ. Τώρα μαζί μου θα έχω ένα  GPS  και έναν Ρωσικό Άτλα όλης της χώρας. Ερώτηση: που βρήκα Ρωσικό Άτλα; Ήταν παραγγελία στον φίλο Νίκο (Ταξιδευτή) τον γνωστό μέσα από το φόρουμ, για τα ωραία γραφόμενα ταξιδιωτικά του. Όταν το 2010 έκανε το ταξίδι στις Βαλτικές χώρες, αγόρασε και τον χάρτη.

Και αυτή η αγορά ήταν μετά από σκέψη, γιατί πιστεύω ποιο εύκολο θα είναι να διαβάζω τον Ρωσικό χάρτη, την στιγμή που οι πινακίδες στην χώρα είναι στα Ρωσικά, παρά να διαβάζω Αγγλικά. Από συνάλλαγμα δεν έχω κάνει καθόλου. Θα έχω κάποια μετρητά μαζί μου και κάρτες. Μπαίνοντας σε κάθε χώρα θα αλλάζω. Φανταστείτε ότι θα έχω συναλλαγή μέσα σε ένα μήνα, με επτά διαφορετικά νομίσματα.


29-7-11-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ:
Τελευταία στιγμή όπως πάντα τρεχάτε ποδαράκια μου, για να προλάβω. Διανυκτέρευση για σήμερα στην συμπρωτεύουσα. 12:30 το κλειδί στην μίζα, με το υδράργυρο στα κόκκινα. Κλασικά στην εθνική με κίνηση τέτοια ώρα ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Πριν φτάσω στα διόδια των Αφιδνων, στο ύψος του Αγ Στεφάνου, θυμάμαι ότι έχω ξεχάσει την επένδυση του μπουφάν της κοντούρας.  

Αυτή η επένδυση χρησιμοποιείτε και σαν μπουφανακι ξεχωριστά, και είναι ότι ποιο χρήσιμο εκεί που πηγαίνω. Αναστροφή λοιπόν και ξανά στο σημείο μηδέν… Άγχος και χάσιμο χρόνου τα πρώτα συμπτώματα. Αρχίζω ν' ανεβάζω ρυθμό, και πολύ γρήγορα πρώτη στάση για κάτι φαγώσιμο στα γρήγορα, και βενζίνη μετά την Λαμία. Φτάνοντας 17:00 στα διόδια των μαλγάρων πριν την Θεσσαλονίκη, παίρνω τηλέφωνο τον Νίκο (φίλος).

Μου λέει την διεύθυνση του ξενοδοχείου στο καρακεντρο της πόλης, και πολύ σύντομα πάρκαρα έξω από αυτό. Ταχτοποιούμε όλα καλά, και αράζω μέχρι να βρεθούμε με τα παιδιά. Η ώρα πέρασε γρήγορα, ο Νίκος ήρθε και πήγαμε στα λαδάδικα σε ωραία γωνιά και πολύ καλό μαγαζί. Γνώρισα φίλους που δεν τους ήξερα, αλλά και γνωστούς που χάρηκα πολύ που τους ξανά είδα. Κουβέντα στην κουβέντα έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού. Τους ευχαρίστησα για την συμπαράσταση και τα καλά τους λόγια για το ταξίδι στα ξένα που ξεκινούσε μπροστά μου, για τριάντα ημέρες.

30-7-11-ΣΑΒΒΑΤΟ (504χιλ):




11:00 αποφασίζω να βάλω μπροστά την μηχανή και να ξεκινήσω. Τελικός προορισμός σήμερα το Veliko Tarnvo Βουλγαρία. Άλλη μια ανακάλυψη που είχα, ήταν ότι ξέχασα άλλα δυο βασικά πράγματα. Κλειδαριά μηχανής και ζώνη μέσης… αλλά παρόλο αυτά προσπαθούσα να έχω  θετικές σκέψεις και μόνο…  η διαδρομή Θεσσαλονίκη Σέρρες, μέχρι σύνορα Προμαχώνα, είναι ωραία με αρκετά κομμάτια οδικής απόλαυσης…

Φτάνοντας στα σύνορα, τα οποία τα περνώ για τέταρτη φορά μέσα στο 2011, η διαδικασία είναι εύκολη πλέον. Πολύ γρήγορα περνώ και σταματώ αμέσως εντος Βουλγαρίας για συνάλλαγμα. Η ζέστη αρκετή και ξεκινώ για να φτάσω στον προορισμό μου. Ο δρόμος είναι η εθνική Ε79-1 μέχρι την πρωτεύουσα Sofia. Η κατάσταση του δρόμου είναι αρκετά καλή, και ποιοτικά και από φυσικής άποψης. Ολιγόλεπτες στάσεις μόνο για νερό και βενζίνη.

Περνώ έξω από την πρωτεύουσα και πιάνω τον Ε83-Α2 μέχρι να συναντήσω τον Ε772-4 . πολύ ωραίος ορεινός δρόμος, και φυσική ομορφιά, ιδικά μετά την πόλη Sevlieno. φτάνω πολύ καλή ώρα στην πόλη 18:30, και κινούμε σιγά μπας και βρω ξενοδοχείο να μείνω. Η πρώτη άποψη ήταν θετική, και αρκετά τουριστική θα έλεγα. Αφού μετά από τρεις απόπειρες χωρίς να υπάρχει δωμάτιο, η τέταρτη ήταν οκ. Δωμάτιο το τελευταίο παρακαλώ, και στην τρελή τιμή των 14 ευρώ με πρωινό στο κέντρο φυσικά με θέα απέναντι στον λόφο με τα οχυρωματικά τοίχοι.






Αυτά είναι τα Βαλκάνια και όποιος δεν τα έχει επισκεφτεί να το κάνει γρήγορα!! Αμέσως έξω για βόλτα με τα πόδια. Το Βελικο Τερνοβο είναι μια από της γραφικότερες πόλης της χώρας. Είναι κτισμένη πάνω σε λόφους, που ορθώνονται απότομα σε διαφορετικά υψίπεδα, πάνω στην κοιλάδα που σχηματίζει ο μαιανδρικός ποταμός. Τα σπίτια είναι στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο και η πρόσβαση γίνεται με στενά σοκάκια, ακόμα και με σκάλες.






Η σημαντικότερη στιγμή της πόλης ήταν το 1185, όταν ανακηρύχτηκε πρωτεύουσα της δεύτερης βουλγαρικής αυτοκρατορίας. Αρκετός κόσμος να κάνει την βόλτα του στα σοκάκια, ακόμα και Ιάπωνες τουρίστες, που φυσικά φωτογράφιζαν τα πάντα. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα η διανυκτέρευση, αλλά και η γνωριμία της πόλης. Επιστροφή μετά τις τελευταίες φωτογραφίες στο ξενοδοχείο.  

















31-7-11-ΚΥΡΙΑΚΗ (429χιλ):






10:15 αναχώρηση με καταπληκτικό καιρό. Με τον Ε85 μέχρι τα σύνορα με Ρουμανία και την πόλη  Ruse. Σταματώ στην ουρά ων αυτοκινήτων, η πρώτη επαφή με Ρουμανία. Τα πράγματα δεν κυλούν και γρήγορα, και βλέποντας δυο με μηχανές να παρακάμπτουν την ουρά και να περνούν μπροστά, κάνω ακριβώς το ίδιο. Ο έλεγχος ήταν ο ποιο γρήγορος που έχω περάσει σε σύνορα.





Δίνω το διαβατήριο στον αστυνομικό, βλέπει ότι είμαι Έλληνας, και με ρωτά σε άπταιστη Ελληνική γλώσσα. Που πας; Διάσχιση της Ρουμανίας απαντώ. Μου δίνει διαβατήριο λέει καλά να περάσω και φεύγω!!! Ούτε την μηχανή δεν έσβησα, και βρίσκομαι στην Ρουμανία. Με τον Ε70 προσπερνώ από έξω το Βουκουρέστι, και σταματώ σε προάστιο της πόλης. Ήθελα να αλλάξω χρήματα. Βρίσκω τράπεζα αλλά κλειστά λόγο μέρας. Η λύση την έδωσε το αυτόματο μηχάνημα. Μην ξέροντας την ισοτιμία βγάζω 200 RON και συνεχίζω με το Ε60 για το Brasov.

Η δρόμος αρκετά καλός και η διαδρομή μέσα στην φύση. Στάση σε βενζινάδικο πριν το Brasov για γρήγορο φαγητό και ξεκούραση.




Παίρνω και καφεδάκι, ανοίγω χάρτη και σκέπτομαι αν θα διανυκτερεύσω στην πόλη η κάπου αλλού. Ο καιρός έχει αρχίσει να χαλά, και να ψυχραίνει. Είναι ακόμα νωρίς και λέω να  διανύσω κάμποσα χιλιόμετρα, προσπερνώντας το  Brasov. Και εκεί που απολάμβανα την ορεινή οδήγηση, βλέπω ένα ογκώδες τετράποδο στο αντίθετο ρεύμα στην άκρη του δρόμου!!!

Τσοπανόσκυλο σκέφτηκα και έκοψα λίγο. Πλησιάζοντας όμως αντιλαμβάνομαι ότι είναι μια μικρή  αρκούδα ψάχνοντας σε κάδο με σκουπίδια για τροφή. Σταματώ στο αντίθετο για να χαζέψω. Σταματημένα δυο αυτοκίνητα με τους οδηγούς να βγάζουν φωτογραφία, και το αρκουδάκι, να τα έχει χαμένα και να είναι ανήσυχο. Σκέπτομαι να βγάλω την φωτογραφική για να αποθανατίσω την απίστευτη σκηνή, αλλά η λογική υπερίσχυσε.

Σκέψεις σε ρυθμό υπερταχείας πέρασαν από το μυαλό, ότι όπου και μικρό κάπου κοντά και η μαμά. Δεν ήθελα σε καμιά περίπτωση να γίνω το απογευματινό γεύμα για το αρκουδάκι. Οδηγούσα με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου μετά από αυτή την υπέροχη συνάντηση με το συμπαθέστατο αρκουδάκι. Με τον Ε578 συνεχίζω την οδήγηση προς βορρά.





Έχει αρχίσει να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες.

Στάση σε ένα παραδοσιακό επαρχιακό χωριό, για να βάλω αδιάβροχα.





Μετά από 92χιλ αποφασίζω και μπαίνω στην πόλη Miercurea-Ciuc. Με ψιλοβρόχι και την θερμοκρασία αρκετά κάτω για την εποχή, ψάχνω για ξενοδοχείο. Πολύ έρημα τα πράγματα, και η αναζήτηση στο GPS δεν είχε και πολλές επιλογές. Φτάνω στο πρώτο, το οποίο φαινόταν για ακριβό. Παίρνω την απόφαση να ρωτήσω. 240 RON. Σε ευρώ; Τον ρωταω..57 απαντά.

Εντάξει δεν είναι και φτηνό αλλά μιλάμε για χλιδή. Και η ώρα περασμένη, βαλε και την κούραση της ημέρας το κλείνω. Βάζω την μηχανή και σε φυλασσόμενο χώρο, και πάω στο δωμάτιο. Πραγματικά τα άξιζε τα λεφτά του και με το παραπάνω. Έχει αρχίσει να νυχτώνει και βγαίνω έξω για φαγητό, και βόλτα με τα πόδια.














Περπάτησα πολύ λίγο αφού το κέντρο ήταν πολύ κοντά, και στην ουσία ένας μακρύς πεζόδρομος, και μια μεγάλη πλατεία όλο και όλο…  τώρα τι τρώμε;; Βρήκα την εύκολη λύση του γρήγορου φαγητού, οπού και αυτό ήθελα αυτή την στιγμή, κάτι γρήγορο γιατί λύσσαξα στην πείνα. Η πρώτη νύχτα επί Ρουμανικού εδάφους μου άφησε ευχάριστες εντυπώσεις.

1-8-11-ΔΕΥΤΕΡΑ (263χιλ)




Σήμερα η διανυκτέρευση είναι προγραμματισμένη από Αθήνα στην πόλη Iasi πολύ κοντά στα σύνορα με Μολδαβία. Προγραμματισμένη και αμετάκλητη. Σε αυτή την πόλη ο Κώστας φιλαράκι  έχει σπουδάσει σε πανεπιστήμιο φαρμακευτική, για πέντε χρόνια. Καταλαβαίνεται για το τι γνώσεις τοπικές ιστορικές και ευρύτερες κατέχει…

Και όταν με αφορμή διακοπών στην Ελλάδα, κατέβηκε φιλικό ζευγάρι του Κώστα από Ρουμανία, που ζουν και δουλεύουν σε αυτή την πόλη, δεν άργησε να γίνει η συνάντηση και να βγουν οι χάρτες στα τραπέζια. Μου προτείνουν διαδρομές, και μάλιστα φτάνοντας στην πόλη τους, να με φιλοξενήσουν. Εγώ από την άλλη δεν είχα σκοπό να περάσω από Μολδαβία. Αλλά επισκέπτοντας την Ιasi ο ποιο σύντομος δρόμος για την συνέχεια του ταξιδιού, ήταν διασχίζοντας την Μολδαβία.    

Αποδείχτηκε ότι δεν δυσκολεύτηκαν και πολύ να με πείσουν, όταν είπαν τις μαγικές λέξεις!!! Πόλη-Chisinau-Moldova μόνος στην πρωτεύουσα με πανέμορφες γυναίκες… επιστρέφοντας στο σπίτι, αμέσως μπήκα ιντερνέτ και έκλεισα για δυο νύχτες στην πρωτεύουσα της Μολδαβίας. Μετά από αυτή την παρένθεση, ξεκινώ με τον Ε578 μέχρι την πόλη Gheorgheni, και συνεχίζω με τον επαρχιακό, C12 και διασχίζω ένα μέρος από τα πανέμορφα καρπάθια.













Βουνά πανύψηλα, χαράδρες, ποτάμια, λίμνες, φύση, πράσινο, παραδοσιακά χωριουδάκια, δρόμοι να διασχίζουν σκαμμένα βουνά, πείτε μου τι άλλο να θέλει κανείς;











Αυτό το σκηνικό θα με συντροφέψει στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής μου. Περνώντας την πόλη Piatra Neamt οδηγώ στον D15. Περνώ και την πόλη Roman και μετά από λίγο έβλεπα πινακίδες για Iasi. Μπαίνοντας στην πόλη σταματώ σε βενζινάδικο και βάζω βενζίνη(4,20 RON το Lit=1 ΕΥΡΩ). Ένα εσπρεσακι για ανασυγκρότηση.

Η επόμενη κίνηση είναι να πάρω τηλέφωνο την Ανκα την γυναίκα του Ντορουτ, το ζευγάρι και φίλοι του Ντινοπουλου, που θα με φιλοξενήσουν σήμερα. Της λέω να μου στείλει με μήνυμα την διεύθυνση να την βάλω στο GPS. Πάω να βάλω διεύθυνση αλλά μάταια. Δεν υποστήριζε οδούς της πόλης. Τι κάνω τώρα; Να ξαναπάρω τηλέφωνο να τους πω που είμαι και να έρθουν; Τι;;;  Μου ήρθε μια ιδέα η οποία είναι και αποτελεσματική!!! Βρίσκω ταξιτζή, και με συνεννόηση <<κουφέτο>> μπαίνει μπροστά και ακολουθούσα.

Φτάνουμε έξω από το σημείο που του είχα πει. Πληρώνω και όλα οκ… κατευθείαν ο Ντορουτ με καλωσορίζει και με ρωτά πόσο μου πείρε ο ταρίφας για να δει αν έκλεψε. Όταν του λέω το ποσό και από πού τον βρήκα του φάνηκε λογικό. Ξεκινάμε για το σπίτι τους γιατί εκεί ήταν το φαρμακείο που διατηρούσαν και εργάζονταν. 5 με 6 χιλ έξω από την πόλη, κυριολεκτικά μέσα στο δάσος ήταν το σπίτι. Μάλιστα χρειάστηκε να κάνω 300μ περίπου άγρια εντουραδα για να φτάσουμε στην είσοδο του σπιτιού.

Όλα καλά όμως, αμέσως με μάγεψε η απόλυτη ησυχία που επικρατούσε εκείνη την στιγμή. Γνωρίζω και την υπόλοιπη οικογένεια μαμά και μπαμπά, αλλά και το γλυκύτατο μωράκι.. Η μαμά είχε ετοιμάσει το τραπέζι με τοπικά εδέσματα. Άφησα τις ντροπές και τα δοκίμαζα όλα μετά μανίας. Γευστικότατη η Ρουμανική κουζίνα, έφαγα για τις επόμενες δυο μέρες!! Μετά από την πανδαισία γεύσεων ο Ντορουτ μου κάνει την πρόταση να πάμε για μια μπύρα και να μου δείξει και λίγο από πόλη πριν πέσει η νύχτα.

Η πόλη είναι μια φοιτητουπολη γεμάτη ζωή… ναι αλλά όχι τέτοια εποχή, που τα πανεπιστήμια είναι κλειστά, και όλοι σε διακοπές. Πάλι καντεμιά αφού η πόλη είναι άδεια από αιθέριες υπάρξεις. Δεν με παίρνει από κάτω και συνεχίζω ακάθεκτος. Εξάλλου είμαι σε ταξιδιωτική αποστολή που πρέπει να βγάλω σε πέρας. Πρώτη στάση στο πανεπιστήμιο που φοίτησε για πέντε χρόνια ο Κώστας..





Μετά καταλήγουμε σε ένα πολύ ωραίο μαγαζί μέσα σε πάρκο για την μπυριτσα μας. Η βραδιά κύλισε με κουβεντούλα χαλαρά.  

2-8-11-ΤΡΙΤΗ (150χιλ):



Μια πανέμορφη μέρα ξεκινά, με ωραίο πρωινό από την Ανκα, και σε απόλυτη αρμενία με την φύση και την ησυχία που είχε. Μετά η Ανκα θα πήγαινε στο φαρμακείο και ο Ντορουτ είχε αναλάβει το δύσκολο κομμάτι της ξεναγήσεως και το να περάσω ευχάριστα την μέρα μου. Πραγματικά με σκλάβωσαν αυτά τα παιδιά!!!! Ξανά στην πόλη οπού το σκηνικό το ίδιο, δηλαδή άδεια από κόσμο, και μια πόλη ένα εργοτάξιο παντού ανακαινίσεις σε κτήρια, πεζοδρόμια, δρόμους.

Αυτό ήταν λίγο άσχημο γιατί δεν μπορούσα να βγάλω μια φωτογραφία χωρίς εμπόδια. Καταλήγουμε σε εμπορικό κέντρο της πόλης και βρίσκουμε καφέ και αράζουμε. Έχω αρχίσει να αγχώνομαι λίγο γιατί η ώρα περνά και εγώ σήμερα πρέπει να είμαι Μολδαβία στην πρωτεύουσα. Το καλό είναι ότι μόνο 150χιλ με  χωρίζουν, αλλά σκέπτομαι τα σύνορα. Ο Ντορουτ μου προτείνει να πάμε για φαγητό σε ένα πάρκο κοντά.

Φτάνουμε και όντως είχε δυο μαγαζιά για φαγητό, με τεράστιο εξωτερικό χώρο για πολύ κόσμο. Μου είπε ότι εδώ μαζεύονται όλοι οι φοιτητές για φαγητό. Και παρεμπιπτόντως είχε κόσμο και αρκετή νεολαία. Το ρώτησα για τα σύνορα με Μολδαβία αν έχει ακούσει κάτι και ξέρει τίποτα περίεργο. Λέει ότι δεν πρέπει να με απασχολεί γιατί οι Ρουμάνοι δεν έχουν πρόβλημα εγώ γιατί να έχω; Αλλά μου κάνει και την κρίσιμη ερώτηση, αύριο έτσι και αλλιώς δεν μπαίνεις Μολδαβία. Εδώ άσπρισα αμέσως!!!

Νόμιζε ότι θα κάτσω και σήμερα. Του εξηγώ ότι έχω κάνει booking από Ελλάδα για σήμερα και για δυο νύχτες στην πρωτεύουσα της Μολδαβίας. Τότε απαντά ότι τρώμε το φαγητό μας και φεύγουμε. Κρίμα λέει νόμιζα ότι θα καθόσουν και σήμερα. Καλά θα ήταν, αλλά το ταξίδι συνεχίζεται και έχω κάνει τα κουμάντα μου και δεν θέλω να αλλάξω κάτι τώρα. Μια άλλη φορά που θα επισκεφτώ μόνο Ρουμανία του λέω σίγουρα. Φεύγουμε και πάμε σπίτι, γρήγορα μαζεύω πράγματα η ώρα 16:30. Η Ανκα στενοχωρημένη που φεύγω γιατί και αυτή νόμιζε ότι ήταν για αύριο, παίρνει θέση για μια τελευταία φωτογραφία.






Η ώρα 17:00 τους ευχαριστώ και βάζω μπρος την μηχανή. Ο Ντορουτ αποφασισμένος να με ξεπροβοδίσει παίρνει το αυτοκίνητο και για 30χιλ μέχρι την επόμενη πόλη θα είναι μαζί. Εντάξει όπως είπα είναι απίστευτοι άνθρωποι, και πραγματικά είναι μέσα στην καρδιά μου. Ένιωθα σαν μέλος της οικογενείας τους, που έφευγε στα ξένα.. έτσι με έκαναν να νιώσω από την πρώτη στιγμή. Ευχαριστώ και πάλι να είστε καλά.. φτάνοντας στην πρώτη πόλη την Tomesti σταματά ο Ντορουτ το αμάξι στην άκρη.

Απαραίτητες χαιρετούρες και οπωσδήποτε να τους στέλνω ένα μήνυμα να ξέρουν που βρίσκομαι και αν είμαι καλά. Εντάξει εκεί με τσάκισε πραγματικά!!! Συνεχίζω μόνος πλέον με τον 28 κατεύθυνση προς σύνορα με Μολδαβία. Ο δρόμος τα μαύρα του τα χάλια. Από λακκούβες, σχισμές, από άσφαλτο σε <<μπλοκ μπετόν>> και προσπαθώντας να αποφεύγω οτιδήποτε περνούσε, και πεταγόταν στον δρόμο, με δυο αλλά και τέσσερα πόδια!!! Φτάνω σύνορα. Τα πράγματα χαλαρά χωρίς πολύ κίνηση.






Περιμένοντας τα λιγοστά οχήματα μπροστά μου, βλέπω από τον καθρέφτη μηχανή να πλησιάζει. Σταματά δίπλα μου και ακούω… για σου φίλε στα Ελληνικά!!! Με μεγάλη μου χαρά απαντώ… για σου πατρίδα. Δεν είμαι Έλληνας αλλά Ούγγρος. Ξέρω λίγα Ελληνικά γιατί έχω πάει πολλές φορές Ελλάδα. Και Κινέζικα να μιλούσες η χαρά θα ήταν η ίδια.. Ήταν δικαβαλος με την κοπέλα του και πήγαιναν στο Chisinau για διανυκτέρευση και μετά θα έμπαιναν Ουκρανία προς Οδησσό.

Πρώτη τους φορά και γι’αυτους η είσοδος προς Μολδαβία. Φτάνουμε στον έλεγχο και δίνουμε διαβατήρια και άδεια. Αυτό που έλεγξαν ήταν ο αριθμός πλαισίου στην μηχανή. Και το άλλο ήταν ότι μας ανάγκαζαν να κάνουμε συνάλλαγμα στα σύνορα και μετά να μπούμε στην χώρα. Εντάξει δεν με χάλασε καθόλου. Ο Ούγγρος δεν του φάνηκε σωστό, νομίζοντας ότι μπορεί να κλέψουν στην ισοτιμία. Το θέμα είναι ότι πρέπει να γίνει και έγινε…
Η ισοτιμία είναι 16 LEI-MD=1 EURO. Ο φίλος μου κάνει πρόταση να πάμε μαζί. Φυσικά λέω κανένα πρόβλημα. Μόνο δεν θα πάνε όλο εθνική, κάπου πριν θα στρίψουν για επαρχιακό. Κανένα πρόβλημα λέω. Εγώ θα συνεχίσω Εθνική, και ίσως βρεθούμε στην πρωτεύουσα. Ξεκινάμε μπροστά αυτός με το TDM-900 διασχίζοντας τον μοναδικό δρόμο Μ1 αλλά προς μεγάλη εντύπωση σε άριστη κατάσταση!!! Αυτοκίνητα σχεδόν καθόλου, και δυο μηχανές να διαταράσσουν την απόλυτη φυσική αρμονία της επαρχίας της χώρας.

Λίγο πριν τη πρωτεύουσα αποχαιρετώ τα παιδιά, που θελαν να πάρουν τον επαρχιακό δρόμο. Και πάλι ξανά στο μοναχικό μου ταξίδι γυρνώ.



Φτάνω στο Chisinau σταματώ 2χιλ πριν το κέντρο. Ανοίγω GPS αλλά μάταια πάλι, δεν υποστήριζε  οδούς της πόλης. Ξεκινώ και σιγά ψάχνω για ταρίφα. Βρίσκω και σταματώ. Ένας πιτσιρικάς αραχτός στο ταξί με τα πόδια στο τιμόνι, σκοτώνοντας την ώρα του, και περιμένοντας πελάτη. Του δείχνω την οδό και ανοίγει χάρτη. Την βρίσκει και προσπαθεί να μου εξηγήσει πως θα φτάσω.

Του εξηγώ ότι δεν καταλαβαίνω, και να με πάει αυτός ακολουθώντας τον. Δυσκολεύτηκα μέχρι να καταλάβει αλλά πείρε μπρος και ξεκινάμε. Αρχίζει να το πηγαίνει κομμάτια, κ’εγω να προσπαθώ να ακολουθησω. Το θέμα δεν ήταν ότι δεν μπορούσα, αλλά δεν προλάβαινα να αποφεύγω τις λακκούβες και έπεφτα με άσχημο τρόπο μέσα σε αυτές. Άσε που από κάτι στενάκια, έσκαγαν μύτη κάτι αιθέριες υπάρξεις, με το χαμόγελο στα χείλη κ’εγω να έχω αποβλακωθεί και να μη θέλω και πολύ να εμβολίσω τον ταρίφα.

Ευτυχώς έφτασα σώος και αβλαβείς, έξω από το ξενοδοχείο. Που να καταλάβω τώρα πόσο θέλει ο ταρίφας; Την λύση την έδωσε το σκονισμένο παρμπρίζ του. Μου έγραψε 40-lei. Του δίνω 50 και μου είπε δέκα ευχαριστώ. Μπαίνω ξενοδοχείο, και μια νεαρή κοπέλα ήταν στη ρεσεψιόν. Όπα λέω από μέσα μου!!! Ξεκινάμε με τις καλύτερες προϋποθέσεις.. Λέω ότι έχω κάνει από Ελλάδα booking για δυο νύχτες. Και απαντά με χαμόγελο… για σου τι κάνεις;;; με σπαστά Ελληνικά. Τι γίνεται εδώ.. ξανά λέω από μέσα μου.. που πέσαμε, σε φλέβα χρυσού;; Και συνεχίζει στα Ελληνικά… έχω πάει Χαλκιδική για διακοπές, και μου αρέσει πολύ η Ελλάδα..

Τώρα να πω ότι κ’εμενα αρχίζει να μου αρέσει η Μολδαβία, θα είναι ψέματα;; παίρνω το κλειδί και ανεβαίνω στο δωμάτιο. Μια χαρά άψογο θα έλεγα. 40 ευρώ την βραδιά με πρωινό. Έχω χάσει πολύ ώρα, και αρχίζει να νυχτώνει, Βγαίνω κατευθείαν για μια βόλτα στο κέντρο.  Το κέντρο απέχει δυο χιλιόμετρα από εδώ, και ξεκινώ με τα πόδια. Φτάνοντας σε κεντρικό δρόμο, συνειδητοποιώ ότι πανέμορφες γυναίκες βρίσκονται παντού. Βρίσκω μια αλυσίδα ιταλικής πίτσας και κάθομαι για φαγητό.

Πασαρέλα παντού από απίστευτα όμορες γυναίκες!!! Δεν ξέρω τι παίζει εδώ αλλά είναι το κάτι άλλο. Τελειώνοντας από το φαγητό και αφού έχει νυχτώσει κάνω μια τελευταία βόλτα πριν την επιστροφή στο ξενοδοχείο.



Και παρατηρώντας ακόμα ποιο καλά, έβλεπα πανάκριβα αυτοκίνητα, μαζί με τελειωμένα οχήματα μιας άλλης εποχής. Πολυτελές αυτοκίνητο και φιμε τζάμι= ΜΑΦΙΑ….. Είχα ακούσει αλλά είναι αλλιώς να το βλέπεις.. Τελευταία στάση σε σουπερ-μάρκετ που δούλευε 24 ώρες. Από τις πελάτισσες και τις ταμίες, όλες ήταν βγαλμένες από καλλιστεία!! Απήλαυσα πραγματικά τα ψώνια μου…

3-8-11-ΤΕΤΑΡΤΗ:  

Ηλιόλουστη  μέρα σήμερα, και με διάθεση στα ύψη πάω για το πρωινό. Μια χαρά όλα και ξεκινώ με τα πόδια την βόλτα μου στην πρωτεύουσα. Λέω να επισκεφτώ ένα, από τα πολλά πάρκα που έχει η πόλη. Αυτό στον χάρτη φαίνεται ότι έχει και μια λίμνη, και είναι και κοντά από το ξενοδοχείο. Πριν φτάσω περνώ χωρίς να το ξέρω από το νεκροταφείο, πέφτοντας σε στολισμό νεκροφόρας η οποία ήταν και μια πολυτελής λιμουζίνα. Μου έκανε εντύπωση σε σχέση με τα τελειωμένα παμπάλαια μέσα μεταφοράς, που και να με πλήρωναν δεν έμπαινα.

Τουλάχιστον στον άλλον κόσμο σε πηγαίνουν με πολυτελή τρόπο. Εκτός και αν ο εκλιπόν ήταν μέλος της μαφίας!!! Φτάνω στο πάρκο το οποίο, υπήρχε μια εγκατάλειψη. Όχι από καθαριότητα αλλά από υποδομές. Λόγο φτώχιας κατανοητό!!! Βρίσκω ένα ωραίο σημείο με θέα την λίμνη, η οποία είχε συρρικνωθεί με πολύ λίγο νερό. Τώρα έκαναν και κάτι έργα αλλά δεν ξέρω αν αυτό ήταν το πρόβλημα. Βγάζω το σεικερ και φτιάχνω ένα φραπεδακι.



Έχει αρκετή ζέστη, και ο κόσμος είχε αρχίσει να κάνει βόλτες κάτω από τα πανύψηλα δέντρα του πάρκου. Εντύπωση μου έκανε όταν από μπροστά μου πέρασε μια γυναίκα, που καθαρίζει σημεία στο πάρκο, και κρατούσε μια σκούπα η οποία ήταν φτιαγμένη από κλαδιά!!!







Μετά από δυο ώρες, αραχτός συνεχίζω την βόλτα μου, σε κεντρικούς δρόμους αλλά και σε στενάκια. Οι γυναίκες στην πολυψήφια, παρόλο που ήταν μέρα ήταν όλες στην πένα και απίστευτα προκλητικές και όμορφες. Είδα τρόλεϊ το βασικό μεταφορικό μέσο του πολίτη, και δεν πίστευα ότι κυκλοφορούν τέτοια οχήματα.. Ήταν μέσα στην σκουριά και την σαπίλα, τα τζάμια ραγισμένα, και πατώντας τα φρένα ακουγόταν από μέτρα μακριά. Συνεχίζω και καταλήγω στον καθεδρικό ναό και την αψίδα του θριάμβου. Απλά έκατσα στα σκαλοπάτια και για ακόμη μια φορά θαύμαζα.. τι;;; Γυναίκες και μόνο γυναίκες…







Μετά από εδώ πήγα σε ένα άλλο πάρκο δίπλα από το προεδρικό μέγαρο. Λόγο μεσημεριού και ζέστης, και μάλλον αρκετοί είχαν τελειώσει από τις δουλειές τους, αρκετός κόσμος ήταν παντού. Και μάλιστα αρκετοί που κάθονταν σε παγκάκια, είχαν και τα λαπτοπ μαζί τους και σερφαραν. Το ιντερνέτ είναι δωρεάν εδώ, και το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι κάθε παγκάκι, διέθετε μια συστάδα υποδοχών για τέσσερις πρίζες. Οπότε ούτε με την αυτονομία του λαπτοπ είχες πρόβλημα!!!













Η ώρα του φαγητού έφτασε και κατευθύνομαι στο ίδιο μαγαζί που είχα πάει και χθες.











Τελειώνοντας το φαγητό αποφασίζω να επιστρέψω στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, και προς το βράδυ να βγω για την τελευταία βόλτα. Έφτασε η στιγμή για την αποχαιρετιστήρια βόλτα στο Chisinau. Φτάνω πάλι στο κέντρο, περνώ από το προεδρικό μέγαρο και φτάνω στο πάρκο. Έχει πέσει το σκοτάδι και ακόμα δεν έχουν ανάψει τα φώτα στην πόλη. Εκεί που καθόμουν το μόνο που φώτιζε ήταν ένα κιόσκι με μια κυρία, που πουλούσε μαλλί της γριάς με 5 Lei.



Κάποια στιγμή, βλέποντας παρέες νεολαία και αρκετά ζευγάρια, μου βγήκε λίγο κάπως λόγο μοναξιάς, και αποφασίζω να επιστρέψω στο ξενοδοχείο να φτιάξω ένα φραπεδακι, και να μελετήσω χάρτη για αύριο, που θα μπαίνω Ουκρανία. Στην επιστροφή τώρα συνάντηση τυχαία με τον Τζιμη. Ποιος είναι ο Τζιμης;; Εκεί που περπατούσα σε κεντρικό δρόμο, με ρωτά ένας κοντός και μελαχρινός στα αγγλικά τι ώρα είναι. Του δείχνω την ώρα, και ρωτά από πού είμαι. Ελλάδα λέω και με χαμόγελο απαντά το κατάλαβα ότι δεν είσαι από εδώ λόγο ότι είμαι μελαχρινός. Οι απαραίτητες συστάσεις και χαιρετούρες.

                                                              ΔΙΑΛΟΓΟΣ…
Τζιμης: Πρώτη σου φορά στην Μολδαβία;

Εγώ: Ναι.. Εσύ από πού είσαι;  

Τζιμης: Από Αίγυπτο.. Για γυναίκες ήρθες, γιατί εδώ μόνο γυναίκες υπάρχουν και όλες πανέμορφες.. δεν υπάρχει κάτι άλλο να δεις.

Εγώ: Το είδα αυτό, αλλά είμαι περαστικός και αύριο φεύγω.

Τζιμης: Ξέρω πολλούς Έλληνες που έρχονται για γυναίκες εδώ. Εγώ είχα έρθει κάποια στιγμή για διακοπές από Αίγυπτο, και γνώρισα κάποια κοπέλα η οποία ήταν και πολύ όμορφη. Αφού έφυγα στην πατρίδα μου, είχα επαφή μέσω mail και μου στέλνει ότι θέλει να έρθω να γνωρίσω και τους δικούς της για σοβαρό σκοπό. Και έτσι έγινε ήρθα Μολδαβία την παντρεύτηκα έμαθα την γλώσσα και έχω και παιδιά μαζί της.

Εγώ: ωραίος ο τζιμης, και τι κάνεις από δουλειά εδώ πως ζεις;

Τζιμης: έχω ανοίξει ένα ναιτ-κλαμπ με πανέμορφες γυναίκες εδώ ποιο κάτω. Έχω τις καλύτερες. Να έρθεις και θα περάσεις τέλεια ότι γουστάρεις το έχω. Εκεί πάω τώρα έλα..

Εγώ: κάτσε ρε Τζιμη χαλάρωσε, θα έρθω αργότερα να πάω να φρεσκαριστώ στο ξενοδοχείο και τα λέμε.

Τζιμης: να σου δώσω το τηλ-μου, όταν φτάσεις στο μαγαζί να με πάρεις. Η καλύτερα όταν φτάσεις έξω στην είσοδο να πεις ότι σε περιμένει ο Τζιμης και θα έρθω αμέσως.

Εγώ: ευχαριστώ και τα λέμε..
                                                   ΤΕΛΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ…    

Ρε για κοίτα φωτιές που μου άναψε  ο Τζιμης.. στην διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο αναρωτιόμουν συνέχεια να πάω η να μην πάω. Ήξερα ότι φτάνοντας στο ξενοδοχείο δεν θα ξανά έβγαινα.. Τελικά φτάνω στο ξενοδοχείο και όντος φτιάχνω φραπεδακι βγάζω από το μυαλό μου την πρόταση του Τζιμη. Έχω και ολόκληρο ταξίδι μπροστά μου. Ο Τζιμης μπορεί να περιμένει για κάποια άλλη φορά, τώρα που ξέρω και που είναι το μαγαζί χα χα χα….


4-8-11-ΠΕΜΠΤΗ (484χιλ):



Η μέρα πολύ καλή, η διάθεση εξίσου, αλλά και μια αγωνία για το άγνωστο να με κυριεύει. Σήμερα έχω σκοπό να φτάσω και να διανυκτερεύσω στο Κίεβο-Ουκρανία. 9:45 βάζω μπροστά την μηχανή και βγαίνω στον δρόμο Μ-21 για Dubasari. Ο δρόμος χάλια με μπαλώματα. Επαρχία Μολδαβίας, με απίστευτες εκτάσεις με αμπελοκαλλιέργειες. Η χώρα βγάζει πολύ καλό κρασί.(λέτε αυτό να οφείλετε για τις πανέμορφες γυναίκες;)

Στον δρόμο τώρα και χαμένος στις σκέψεις μου, ήρθε στο μυαλό μου ένα ταξιδιωτικό που είχα διαβάσει του συχωρεμένου PanVas. Είχε πάει Ουκρανία Οδησσό και μπήκε Μολδαβία. Που είναι το περίεργο θα αναρωτιέστε!!!. Μπαίνοντας  από Ουκρανία στην Μολδαβία πέφτει σε ένα κρατίδιο την <<Υπερδνειστερια>>. Μη αναγνωρισμένο και δεν υπάρχει σε κανένα χάρτη. Από τα γραφόμενα του δεν ήταν και η καλύτερη εμπειρία που είχαν στο ταξίδι τους.

Τώρα εγώ προσπαθώ και διώχνω τέτοιες σκέψεις αρνητικές που μόνο καλό δεν κάνουν. Εξάλλου θέλω λίγα χιλιόμετρα για τα Ουκρανικά σύνορα και δεν έπεσα σε κανένα περίεργο σκηνικό. Όντως μετά από λίγο βλέπω σταματημένα καμιά δεκαριά αυτοκίνητα στον δρόμο και μια μπάρα. Έλα ρε έφτασα σύνορα Ουκρανία τόσο γρήγορα;; σταματώ σβήνω την μηχανή και περιμένω στην ουρά. Βγάζω κράνος και παρατηρώ καλύτερα.

Πρώτη εντύπωση ο φύλακας που άνοιγε την μπάρα ήταν στρατιωτικός και κρατούσε όπλο κανονικά. Δεύτερη εντύπωση και καταλυτική, η σημαία που κυμάτιζε δεν ήταν της Ουκρανίας!!!! Που βρίσκομαι λοιπόν; Ποια σύνορα πάω να περάσω; (Welcome to Transnistria- Υπερδνειστερια)… και με πιάνει ΥΣΤΕΡΙΑ… Τώρα απλά μπήκα στον χορό και πρέπει να χορέψω.  

Η μπάρα σηκώνεται και αυξάνονται οι κτύποι της καρδιάς. Ένας από τους υπαλλήλους μου δείχνει που να παρκάρω, και να περιμένω. Με μια σύντομη ματιά στις πινακίδες των οχημάτων  που έβγαιναν και έμπαιναν, ο μοναδικός <<εξωγήινος>> ήμουν εγώ!!!  Με πλησιάζει ο ίδιος υπάλληλος με στρατιωτική στολή , και σε άριστα αγγλικά λέει να πάρω όλα τα χαρτιά δείχνοντας μου τρία κιόσκια. Ξεκίνα με το πρώτο μου λέει και όταν τελειώσω θα με βρει στο δεύτερο.

Με το χαμόγελο στα χείλη και προσπαθώντας να κρύψω την όποια αμηχανία που είχα, δίνω τα χαρτιά στον υπάλληλο στο πρώτο κιόσκι. Μετά από τέταρτο μου τα δίνει πίσω, αλλά και κάποιο δίφυλλο χαρτί χρώματος μπλε. Με μια κίνηση του χεριού του, μου δείχνει την κατεύθυνση στο δεύτερο κιόσκι. Πάω και με βλέπει ο αρχικός υπάλληλος και πλησιάζει. Του δίνω τα χαρτιά, και με ρωτά.. Ρώσικα ξέρεις; (Ουουουυυυ ο διερμηνέας του Πουτιν είμαι. χα χα χα…) ΟΧΙ δεν ξέρω.. Καλά δώσε μου πέντε ευρώ για να σου συμπληρώσω το χαρτί. Όπα λέω κατευθείαν ΕΥΡΩ ούτε καν το τοπικό νόμισμα;;; Οκ ευτυχώς είχα ένα 5-ευρω  μετά είχα μόνο χαρτονομίσματα των πενήντα, και Μολδαβικα LEI…
 
Με το πάσο του, και χωρίς ίχνος βιασύνης προς εξυπηρέτησης μου, συμπληρώνει το έντυπο. Μετά από 30λ φεύγει με τα χαρτιά και πάει σε ένα άλλο κιόσκι. Περιμένοντας άλλα 30λ επιστρέφει και μου ζητά άλλα 10 ευρώ. Τώρα την κάτσαμε.. Λέω ότι δεν έχω ευρώ αλλά MD-LEI. Δυσανασχετεί και ξανά φεύγει. Κάτι ομιλίες με δυο άλλους υπαλλήλους και ξανά επιστροφή. Έλα στο τρίτο κιόσκι. Πάω και μου ζητά 90 MD-LEI. Αυτά είναι μου εξηγεί για να κυκλοφορήσει η μηχανή στην χώρα τους. Θα σου έλεγα τώρα τίποτα για την χώρα σου αλλά έχει χάρη…εδώ δούλεψε πολύ καλά και η μετάφραση που είχα κάνει στην άδεια στα Ρωσικά, γλύτωσα αρκετό χρόνο από άσκοπες ερωτήσεις…  

Εξηγεί με χαμόγελο ότι αν θέλω να ξαναπεράσω δεν θα πληρώσω τίποτα με αυτό το χαρτί, το οποίο ισχύει μέχρι τον Οκτώβριο. Ναι τώρα μάλιστα δεν έχω τι να κάνω και θα μπαινοβγαίνω στα σύνορα. Αν με ξαναδείτε γράφτε μου… απαραίτητες χειραψίες, και μετά από 1:30 ώρα ήμουν έτοιμος να διασχίσω την Άγνωστη Υπερδνειστερια για μόλις 30χιλ που απομένουν μέχρι τα σύνορα με Ουκρανία. Φτηνά την γλύτωσα νομίζω…


        [b]Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΥΠΕΡΔΝΕΙΣΤΕΡΙΑ (λίγα λόγια από κείμενο του PanVas)  

Αυτό το άγνωστο κρατίδιο ονόματι Transnistria, επίσης γνωστό και ως Trans-Dniester, Transdniestria, και Pridnestrovie… Ελληνικά Υπερδνειστερία (επίσης:Τρανσνίστρια), είναι μια περιοχή της Μολδαβίας στα σύνορα με την Ουκρανία. Επίσημος τίτλος γι αυτούς είναι Pridnestrovian Moldavian Republic.

Το μη αναγνωρισμένο αυτό κράτος είναι εκ των πραγμάτων ανεξάρτητο από τη Μολδαβία από το 1990, οπότε και διακήρυξε την ανεξαρτησία του και βοηθημένο από Ρώσους, Κοζάκους και Ουκρανούς εθελοντές, και τη 14η Ρωσική (πρώην Σοβιετική) Στρατιά, νίκησε επιτυχώς τις Μολδαβικές δυνάμεις στον Πόλεμο της Υπερδνειστερίας.

Ενώ υπάρχει κατάπαυση του πυρός από το 1992, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αναγνωρίζει την Υπερδνειστερία ως μια περιοχή «παγωμένης διαμάχης». Η αυτοδιάθεσή της είναι διαφιλονικούμενη. Η Υπερδνειστερία συνεχίζει να ισχυρίζεται ανεξαρτησία και διατηρεί κυριαρχία στην περιοχή της. Σε δημοψήφισμα στις 17 Σεπτεμβρίου 2006 οι ψηφοφόροι της αυτοανακηρυγμένης Δημοκρατίας ψήφισαν με ποσοστό 93,1% υπέρ της ανεξαρτητοποίησής τους από τη Μολδαβία και της ένωσης με τη Ρωσία (με την οποία η περιοχή δεν συνορεύει).

Ο πρόεδρος της χώρας, δημοκρατικά εκλεγμένος (ναι καλά κρασιά χα χα.) ονομάζεται Σμιρνόφ (Στην υγεια μας). Αυτό είναι το επίθετό του. Στον Σμιρνοφ και την οικογένειά του ανήκει το 80% των επιχειρήσεων της χώρας. Σουπερμάρκετ, βενζινάδικα,  τα πάντα όλα. Όλα με την επωνυμία Σεριφ. (Σερίφη)  Ο ένας από τους γιούς του είναι υπουργός Τελωνείων!! Οπότε καταλαβαίνετε γιατί πράγμα πρόκειται. Μιλάμε για την πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης αυτή την στιγμή. Διακίνηση όπλων, ναρκωτικών και βέβαια γυναικών.

Συνεχίζω στον μοναδικό και μοναχικό δρόμο προς τα σύνορα. Η ποιότητα χάλια και οι ταχύτητες από 50χιλ και κάτω. Είναι μέσα στο πράσινο και είναι όλο ανηφόρα κατηφόρα, όπως και το ανάγλυφο του εδάφους. Και εκεί που βρίσκομαι σε μια μεγάλη κατηφόρα, με κλειστό το γκάζι σχεδόν τσουλούσα που λένε, βλέπω στο τέλος κάτι σαν κτήρια. Μάλλον είναι τα σύνορα..

Η τελευταία λέξη δεν είχε γραφτεί γι’αυτην τη χώρα. 100μ πριν τα σύνορα πετάγετε μπάτσος από τις πρασινάδες και με σταματά. Κρατούσε ραντάρ-πιστολι και μου δείχνει ότι πήγαινα με 71χιλ με όριο τα 50χιλ. με στέλνει στον άλλον μπάτσο που ήταν μέσα στο Lada περιπολικό, και καλά καμουφλαρισμένο μέσα στα δέντρα. Μου παίρνει όλα τα χαρτιά και δίπλωμα και τα βάζει στην θέση του συνοδηγού. Big Problem μου λέει… Βγάζει ένα λευκό χαρτί και αρχίζει να γράφει κάποιο ποσό νομίζω ότι ήταν 3000 ρούβλια.. Με απορία του απαντώ ότι δεν έχω ρούβλια αλλά MD-LEI. ΝΙΕΤ…..Εδω Ρωσία ρούβλια..

Να πας στα σύνορα πίσω να κάνεις Ρούβλια και να επιστρέψεις κρατώντας μου τα χαρτιά. Κινούμαι προς την μηχανή σκεπτόμενος ότι τώρα πραγματικά την έκανα από κούπες. Που να πάω τώρα πάλι πίσω και από όσο ήμουν στα σύνορα τους δεν είδα κάπου να υπάρχει κιόσκι να κάνεις συνάλλαγμα. Ξανά πάλι στο περιπολικό, του λέω την μαγική λέξη  EURO;;;
ΝΤΑ-ΝΤΑ και γράφει πάλι 63 ευρώ στο χαρτί. Ωραία λέω από μέσα μου είμαστε σε καλό δρόμο. Κατάλαβα και επιστρέφω στην μηχανή σκεπτόμενος να ξεκινήσω τα παζάρια.

Έλα όμως που βλακεία μεγάλη δεν είχα μικρά χαρτονομίσματα παρά μόνο των 50!! Βρίσκω κέρματα των 5-ευρω και πάω. Ανοίγω την χούφτα και λέω five euro;; NIET NIET ψιλό νευριασμένος και δείχνοντας μου τον δρόμο πίσω στα σύνορα. Που να σου καεί το LADA ρε γύφτο που θέλεις και παραπάνω.. Επιστρέφω πάλι στην μηχανή αποφασισμένος πλέον με τα 50 ευρώ στο χέρι. Με το που το βλέπει ΝΤΑ- ΝΤΑ- ΝΤΑ το αρπάζει μου δίνει και όλα τα έγγραφα και χαιρετούρα ΣΠΑΣΙΜΠΑ ΣΠΑΣΙΜΠΑ. Με χαιρετά και ο άλλος και φεύγω διανύοντας τα 100μ και με συνολικά 65 ευρώ ελαφρύτερος για 30χιλ.

Θα μπορούσε να ήταν και καλύτερα αν είχα προβλέψει για μικρότερα χαρτονομίσματα, αλλά κανείς δεν σου εγγυάται ότι δεν θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα. Έλεγχος εξονυχιστικός από πλευρά της Υπερδνειστεριας βαλίτσες άνοιγμα και τέτοια κουφά… μόνο εγώ πέρναγα εκείνη την στιγμή και ένας Ιταλός νταλικέρης. Και αφού τα είχα δώσει όλα κάτι μου έλεγαν στα Ρωσικά και δεν καταλάβαινα. Θελαν και κάτι άλλο τι;; μέχρι και την ομάδα αίματος τους έδωσα χα χα χα…τι άλλο θέλουν!!! Έχουν τσαντιστεί και αρχίζουν να μην μου δίνουν σημασία αλλά και δεν με αφήνουν να περάσω.

Την λύση την έδωσε ο Ιταλός, αφού εκείνη την στιγμή τους δίνει το μπλε χαρτί αυτό που έδωσα 5 ευρώ για να μου το συμπληρώσουν στο έμπαινε. Το παίρνω πρέφα ότι μόνο αυτό δεν είχα δώσει, αλλά και που να το ξέρω;; πλησιάζω τον συνοριοφυλακα και του λέω Blue document;; ΝΤΑ-ΝΤA-ΝΤA!!!!!!!!!!!!! Kαλα δεν μπορούσες να το είχες πει από την αρχή;; χάχα φαντάζομαι πόσες φορές το είπε αφού είχε κοκκινίσει το πρόσωπο του.

Με το που το παίρνουν πέφτει μια σφραγίδα, και μου το ξαναδίνουν, και με μορφασμό σαν να μου λέει άντε εξαφανίσου μας έπρηξες, βάζω μπροστά την μηχανή και βρίσκομαι στα Ουκρανικά σύνορα. Άντε να δούμε εδώ τώρα τι θα τραβήξουμε. Αλλά με μεγάλη έκπληξη, με πλησιάζει μια γυναίκα αστυνομικός και μάλιστα αρκετά εντυπωσιακή!!! Με στολή πράσινη και με πουκάμισο άσπρο, και τρία κουμπιά ανοιχτό, αποκαλύπτετε ένα πλούσιο μπούστο που έβγαζε μάτια. Εδώ είμαστε αυτή είναι υποδοχή σε σύνορα όχι όπως πριν!!!!!

Passport please… Το δίνω και η φαντασία οργιάζει όπως.. πάρε και το τηλέφωνο μου, mail διεύθυνση σπιτιού, να σε πάρω δικαβαλο, κάνε μου σωματικό έλεγχο, η έστω δώσε μου το οκ για καμιά 10 αριά περάσματα συνόρων ελέγχοντας με. GO λέει δείχνοντας το επόμενο κιόσκι. Δίνω κ΄εδώ την μετάφραση στα Ρωσικά, όπου αμέσως κατάλαβα πόσο τους βοηθούσα σε αυτό το θέμα. Περιμένω να πέσουν κάτι σφραγίδες, και ένα περίεργος μουστακαλής αστυνομικός πάει πάνω από την μηχανή κοιτάζοντας τα όργανα στο κοντέρ.

Μου κάνει νόημα να πλησιάσω!!! Πάω και με άψογη ρωσική διάλεκτο μου δείχνει να του πω πόσο ταχύτητα έχω πιάσει με την μηχανή. Εγώ με άψογα Ελληνικά, δηλαδή η παντομίμα πήγαινε σύννεφο, του δείχνω 290χιλ τελική. Ε τότε κάνει μια απότομη κίνηση και πιάνει το κεφάλι του, πήγε να του φύγει το καπέλο. Με λίγα λόγια είναι σαν να του έφυγε το τελάρο, η του ήρθε ο ουρανός σφοντύλι, η έπαθε σοκ!!!!  Συνεχίζει δείχνοντας να μην το πιστεύει, και κάνοντας κάτι κινήσεις  με τα χέρια, ότι μπαίνοντας τώρα εδώ Ουκρανία να προσέχω και να πηγαίνω σιγά, λόγο πολύ κακού οδοστρώματος για αρκετά χιλιόμετρα.

Χαιρετούρα κι’εδώ και φεύγω με τις καλύτερες εντυπώσεις σε σύνορα!!! Αμέσως μπαίνω στον Μ13-Ε577 και διανύοντας κάποια μέτρα σταματώ στην άκρη.













Πραγματικά δεν μπορούσα να πιστέψω αν είμαι σε δρόμο, η σε βομβαρδισμένο τοπίο. Παντού ο δρόμος γεμάτο λακκούβες και με μεγάλα κομμάτια ξεφτισμένης ασφάλτου.

Προσπαθούσα να οδηγήσω όσο το δυνατόν ανώδυνα για μένα και την μηχανή. Πράγμα αδύνατον και το μόνο που έκανα  ήταν, να στοχεύω όσο αυτό ήταν δυνατόν, την ποιο μικρή  λακκούβα.

Με την οδήγηση του <<μεθυσμένου>> δηλαδή ανάλογα την κατάσταση του ρεύματος του δρόμου άλλαζα λωρίδα, γιατί μπορεί να έβρισκα λίγο καλύτερα το αντίθετο ρεύμα. Ζικ ζακ και πάλι ζικ ζακ. Αυτό έκαναν και τα αυτοκίνητα, μέχρι που έβγαιναν και εντελώς εκτός στο χώμα που σίγουρα ήταν ποιο ανώδυνα. Μόνο τα LADA πήγαιναν καρφί στο ρεύμα τους, αφού δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τέτοιες λεπτομέρειες!!!  Και μετά από 70χιλ εξαντλητικού σφυροκοπήματος, και έχοντας γίνει τα σπληνάντερα μου κομποσκοίνι, βγαίνω στην εθνική Μ05-Ε95 για (Kyiv-Κίεβο).

Ο δρόμος σαφώς καλύτερος, σε μερικά σημεία ήθελε προσοχή, αλλά όχι τόσο χάλια όπως πριν.  Οι ταχύτητες ανεβαίνουν όταν αυτό είναι εφικτό, και τα χιλιόμετρα καταβροχθίζονται. Στάση για βενζίνη, και να βάλω αδιάβροχο, βλέποντας τις πρώτες ψιχάλες να χτυπούν το φερινγκ. Ευτυχώς που έχω κάνει κράτηση σε ξενοδοχείο από Ελλάδα, γιατί άντε ψάχνε… πλησιάζοντας την πρωτεύουσα το Κίεβο σταματώ για να ανοίξω GPS. Ευτυχώς την οδό του ξενοδοχείου την έχει!!! Με πάει μέσα από το κέντρο και πέφτω σε απίστευτη κίνηση, λόγο έργων. Με το ψιλοβρόχι να εμποδίζει την ορατότητα στο GPS, γιατί δεν έχω βάση και το έχω στο τανκ-μπανγκ στην διαφανή ζελατίνα, κάνω στάσεις αρκετές για να βρω το ξενοδοχείο.

Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό, γιατί έπεσε η μπαταρία και δεν είχα πλοήγηση. Τον γνωστό πλέον τρόπο τώρα που έχω πάρει φόρα. Πιάτσα ταξί και ξανά τα ίδια. Συνεννοήθηκα και ξεκινώ μπροστά ο ταρίφας πίσω εγώ. Εντωμεταξύ οι περισσότεροι δρόμοι στο κέντρο είναι με λακκούβες και θέλει προσοχή. Και το χειρότερο τώρα με την βροχή είναι οι ράγες των τραμ, που είναι παντού και αναγκαστικά πρέπει να οδηγάς πάνω από αυτές με κίνδυνο γλιστρήματος και πτώσης…  ο ταξιτζής σταματά σε έναν δρόμο!!! Οδός σωστή αλλά ξενοδοχείο δεν υπάρχει. Την κάτσαμε την βάρκα και τι παίζει τώρα άντε βρες…

Με τον οδηγό του ταξί να έχει κατέβει και να ψάχνει απορημένος, βρίσκει μια στοά και μπαίνει μέσα. Βγαίνει και με φωνάζει μου δείχνει το ξενοδοχείο. Όντως υπήρχε ακάλυπτος με τεράστια έκταση, τεσσάρων μπλοκ πολυκατοικιών. Η μια πολυκατοικία ήταν το ξενοδοχείο. Ωραία τώρα πρέπει να πληρώσω τον ταξιτζή αλλά με τι; Δεν έχω Ουκρανικά λεφτά, και ευρώ δεν παίρνει. Το μυαλό παίρνει απίστευτες στροφές όταν ζορίζεται, και του εξηγώ να έρθει μαζί μου στην ρεσεψιόν να του δώσει τα λεφτά.

Απόρησε μέχρι να καταλάβει αλλά δεν μπορούσε να κάνει και τίποτα άλλο. Όντως ανεβαίνω και το πρώτο πράγμα μετά τα καλωσορίσματα ήταν να τους πω να πληρώσουν τον ταξιτζή. Διέκρινα την απορία στο βλέμμα της κοπέλας στην ρεσεψιόν, όχι για το ότι ζήτησα λεφτά για τον ταξιτζή, αλλά που είδε εμένα με στολή μηχανής και κράνος στο χέρι να ζητώ να πληρωθεί ο ταξιτζής!!! Η ωραιότερη στιγμή έφτασε.. βρίσκομαι στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, μετά από 484 εξαντλητικά χιλιόμετρα, και το μόνο που θα κάνω είναι να δοκιμάσω αν το στρώμα θα απορροφήσει την κούραση!!!!

5-8-11-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ:
Μετά από το χθεσινό κρύο και βροχερό Κίεβο, σήμερα με υποδέχεται ηλιόλουστο. Ότι πρέπει για να περπατήσω και να γνωρίσω την πόλη. Ξεκινώ με ένα χάρτη που πείρα από το ξενοδοχείο, και χάνομαι μέσα στα στενά της πόλης. Όλα στα Ουκρανικά να σταματώ κάθε λίγο και να κοιτώ τον χάρτη να δω που βρίσκομαι. Μετρούσα δρόμους για να προσανατολιστώ και γενικά έκανα άσκοπες βόλτες.
Βρίσκω μια τράπεζα ΕUROBANK σε Ουκρανική έκδοση και μπαίνω να αλλάξω 100ευρω=1.117.00UAH (1 ευρώ = 11,17 UAH). Συνεχίζω και αρχίζω να βρίσκω τον δρόμο μου. Περνώντας από πανέμορφες Εκκλησιές και δημόσια κτήρια όπως το θέατρο και η όπερα,







φτάνω στον υπέροχο καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας με το 76μ κωδωνοστάσιο. Ανακηρύχτηκε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την ΟΥΝΕΣΚΟ.



Κοντά από εδώ είναι η πλατεία του καθεδρικού. Εδώ δεσπόζει το έφιππο άγαλμα του  Bohdan Khmelnitsky (1595-1657). Kοζάκος αρχηγός, πολιτικός και στρατιωτικός ήρωας.




Πολύ κοντά από εδώ είναι ένας ακόμα πανέμορφος ναός. Ο καθεδρικός του Αρχάγγελου Μιχαήλ.

Φτάνοντας πριν μπω στον περίχωρο του ναού, σταματώ στην πλατεία να χαζέψω λίγο. Υπήρχε ένα τοπικό κανάλι τηλεόρασης με μια πανέμορφη Ουκρανή και έκαναν  κάτι γυρίσματα. Πέφτω και σε γάμο με την κλασική δακαμετρη άσπρη λιμουζίνα για το ζευγάρι. Χλιδή λέμε…
Εντάξει κ’εδώ γίνεται χαμός από όμορφες γυναίκες.









Μπαίνω στον εξωτερικό χώρο του ναού, όπου πέφτω στο νεόνυμφο ζευγάρι με συνοδεία καμεραμάν και φωτογράφο, να τους τραβούν εδώ και εκεί, λες και γυριζόταν καμιά υπερπαραγωγή για την μεγάλη οθόνη!!!! Αφήνω εντυπωσιασμένος τον καθεδρικό, και πάω στην άνω πόλη με θέα τον ποταμό Δνείπερο. Η πρωτεύουσα απλώνεται και στις δυο πλευρές του ποταμού, και μάλιστα στην μια πλευρά αναπτύσσετε γρήγορα με σύγχρονους ουρανοξύστες να κάνουν την διαφορά.

Βρίσκομαι σε πάρκο, και η θέα στον ποταμό και την απέναντι όχθη είναι απίστευτη. Μάλιστα είδα κάποιους να κάνουν το μπανακι τους στον ποταμό. Συνεχίζω παράλληλα με τον ποταμό περπατώντας σε πάρκο. Φτάνω σε ένα σημείο που είχε μια αίθουσα, όπου είχαν καταφθάσει άλλοι οι προσκεκλισμένοι από τον γάμο που έτυχε ποιο πριν. Τα ιδια κ’εδώ πήγαιναν από σημείο σε σημείο για φωτογραφία κάμερα κλπ..

Δεν έκανα και τίποτα άλλο έκατσα σε ένα παγκάκι και παρατηρούσα όλο το σκηνικό. Εντύπωση μου έκαναν δυο πιτσιρίκια παρανυφάκια του γάμου. Ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι, το οποίο κρατούσε ένα πλαστικό ποτηράκι, και προσπαθούσε με αυτό να πιάσει πεταλούδες.







Είχα αρχίσει να κρυώνω, και συνεχίζω το περπάτημα να ζεσταθώ. Βγαίνω σε μια γέφυρα που περνούσες στην άλλη πλευρά του πάρκου. Από κάτω περνούσε κεντρικός δρόμος. Όλο το πάρκο εκτίνετε στην άνω πόλη σε λόφο. Στην μεταλλική γέφυρα στα κάγκελα ήταν γεμάτο από κάθε είδος λουκέτα. Και μια ποιο προσεκτική ματιά σε κάθε λουκέτο ήταν γραμμένα τα ονόματα του ζευγαριού καρδούλες ερωτικά στιχάκια και τέτοια πράγματα. Το λουκέτο έπαιζε συμβολικό ρόλο, ότι με αυτό τον τρόπο <<ασφαλίζει>> τον ερώτα τους, την σχέση τους το ζευγάρι.










Συνεχίζω και μετά από αρκετή ώρα και περπάτημα μέσα στο πάρκο αποφασίζω να πάω σε κεντρικό δρόμο στο κέντρο για να φάω και κάτι.

Ξανά πάλι πέφτω σε άλλον γάμο που εδώ τα πράγματα είχαν ξεφύγει. Νόμιζα ότι βρίσκομαι σε γυρίσματα υπερπαραγωγής της νέας ταινίας ο ΝΟΝΟΣ!!! Είχαν έρθει με αντίκα αυτοκίνητο αλλά ποτοαπαγόρευση και ντυμένοι την τότε εποχή. Μάλιστα κρατούσαν και όπλα αυτόματα τις εποχής εκείνης. Πάντως για να είναι έτσι ντυμένοι μήπως και δεν είναι τυχαίο; Μην ξεχνάμε ότι κ’εδώ η μαφία καλά κρατεί.. λέτε να είχα την τύχη και να έπεσα σε μαφιόζικο γάμο;; χάχα….

Πλησιάζοντας προς το κέντρο έβλεπα πολύ κίνηση στους δρόμους, και αυτοκίνητα σταματημένα. Άκουγα και ομιλία από μεγάφωνα αλλά δεν έβλεπα κάτι. Στο μυαλό μου ήρθε τα λόγια ενός φίλου, που είπε ότι στο Κίεβο είχε γίνει διαδήλωση με γυμνόστηθες γυναίκες. Καλά τώρα αν έχω πέσει σε κάτι τέτοιο θα ξεφύγω εντελώς!! Τελικά φτάνοντας όντως υπήρχε διαδήλωση αλλά όχι με γυμνόστηθες, καντέμης παιδί μου τη να κάνουμε.. κλειστός κεντρικός δρόμος και γι’αυτό είχαν μπλοκάρει οι δρόμοι, και αρκετός κόσμος περαστικός που είχε σταματήσει για να δει τι συμβαίνει.

Φυσικά δεν κατάλαβα για το τι επρόκειτο, απλά χάζευα καίγω. Έλα όμως που σε μια στιγμή εμφανιστήκαν τα ματ για να διαλύσουν τους διαδηλωτές και να ανοίξουν τον δρόμο.



Επικράτησε για λίγο πανικός χωρίς να υπάρχουν παρατράγουδα, και τελικά διαλύθηκαν. Τι να πω ξενερα ούτε μια μολότοφ ούτε τίποτα;; Άρε Αθήνα που είσαι με τι ζωντάνια σου χάχα.
Τελικά βρίσκω πάνω σε αυτόν τον δρόμο ένα κιόσκι σαν καντίνα και έφαγα.

Το θέαμα ήταν απίστευτο, μιλάμε για τον κεντρικότερο δρόμο της πόλης, γεμάτο πολυκαταστήματα καφέ εστιατόρια, και εκείνη την ώρα ήταν γεμάτο από κόσμο, και από τι άλλο; Πανέμορφες γυναίκες να βολτάρουν με καυτά σορτς και μίνι φούστες, με δεκαποντες γόβες, να καλπάζουν στο πλακόστρωτο!!!  Είναι απόγευμα, και σκέφτηκα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο.

Πριν όμως σκέφτηκα να κάνω συνάλλαγμα ρούβλια. Αύριο μπαίνω Ρωσία και θα προτιμούσα να έχω ένα ποσό μαζί μου για τα απαραίτητα όπως βενζίνη. Γιατί δεν ξέρω αν θα είναι εύκολο να βρω και τι γίνεται εκεί. Βρίσκω ένα μαγαζί για συνάλλαγμα και δίνω 100 ευρώ και παίρνω 4.000 RUB και κάτι λίγα σε ουκρανικά. Από ότι είδα ήταν 1 ευρώ = 42 RUB. Επιστρέφω μετά από καλό περπάτημα στο ξενοδοχείο για να αράξω και μάλλον δεν θα βγω για βράδυ.

Φτιάχνω ένα φραπεδακι και ανοίγω χάρτες, και διαβάζω το βιβλιαράκι που είχα για Μόσχα. Αρχίζω να διαβάζω το κομμάτι με την συναλλαγή των χρημάτων. Και ξεκινά να με λούζει ο κρύος ιδρώτας!!! Γιατί έγραφε ότι δεν μπορείς να κάνεις συνάλλαγμα αλλού εκτός της Ρωσίας. Εγώ έκανα πριν λίγο και είμαι Ουκρανία. Εντάξει αυτό το προσπερνώ, αλλά εκεί που πραγματικά την άκουσα ήταν, όταν διάβασα για την ανατίμηση του νομίσματος το 2008 και ότι χαρτονομίσματα πριν την ανατίμηση δεν ισχύουν, και στην ουσία είναι άχρηστα!!!

Θέλει λέει προσοχή στα ρέστα που μας δίνουν μην είναι παλαιοτέρα. Εντάξει πρώτη κίνηση αστραπιαία πιάνω το πορτοφόλι να δω τα χαρτονομίσματα. Και τότε είναι που άσπρισα εντελώς έγραφαν χρονολογία 2007. έπαθα σοκ δεν μπορούσα να το πιστέψω, ότι επίσημο μαγαζί συναλλάγματος  σε κεντρικό σημείο με κορόιδεψε. Βλέπω κατευθείαν το χαρτί που μου εκτύπωσε της συναλλαγής. Εκεί από άσπρος γίνομαι κίτρινος!!!

Η συναλλαγή έδειχνε ότι εγώ έκανα από ευρώ σε Ουκρανικά και όχι σε Ρωσικά. Πω ρε παθαίνω πλάκα τι κοροϊδία είναι αυτή. Αμέσως αρχίζω να ντύνομαι για να πάω να ζητήσω εξηγήσεις. Έλα όμως που η ώρα είναι περασμένη και είχε κλείσει. Σκέπτομαι για αύριο αλλά ανοίγει αργά για μένα και θα πρέπει να είμαι Ρωσία. Εντάξει περιττό να πω πως οι επόμενες ώρες πέρασαν βρίζοντας τον εαυτό μου και να συνηθίσω στην ιδέα ότι είχα χάσει 100 ευρώ…

6-8-11-ΣΑΒΒΑΤΟ (515χιλ):



Ξύπνησα νωρίς, δεν είχα και καλό ύπνο λόγο άγχους, και προσπαθώ να χαλαρώσω στην αίθουσα πρωινού. Καινούρια μέρα ξεκινά αλλά και μια άγνωστη χώρα θα με υποδεχτεί. 8:40 είμαι φορτωμένος, και πατώ την μίζα. GPS ανοικτό για να βγω από την πόλη. Στάση για βενζίνη.




Το καλό είναι ότι όσο ποιο πρωί φεύγεις τόσο δεν έχει κίνηση μέσα στις μεγαλουπόλεις. Βγαίνω στο Μ01. Ο δρόμος είχε απ’όλα!!! Με λακκούβες αλλά και χωρίς, με κίνηση όταν περνούσα μέσα από πόλεις.






Αλλά και μικροπωλητές στην άκρη του δρόμου που πουλούσαν ότι ήθελες. Από φρούτα λαχανικά, διάφορα ξυλόγλυπτα, μέχρι ανταλλακτικά αυτοκινήτων!!!

Ήθελε πολύ προσοχή και οδήγηση με χαμηλές ταχύτητες. Πάντως σε έπιανε η καρδιά σου όταν έβλεπες τόση φτώχια γύρω σου. Εντύπωση μου έκανε όταν ένας από τους πολλούς φτωχούς ανθρώπους δίπλα στην εθνική, είχε στήσει ένα τελάρο και πουλούσε δυο μεγάλες κολοκύθες!!! Πραγματικά απίστευτο, αλλά πραγματικό. Όπως είδα να πουλούν στον δρόμο ένα κουβά πατάτες η ένα μικρό καλάθι μανιτάρια, που μόλις τα είχαν μαζέψει από το δάσος. Εξίσου μεγάλη προσοχή ήθελε όταν πλησίαζα σε αστική περιοχή, (αλλά η πόλη μπορεί να ήταν και πέντε χιλιόμετρα μέσα από τον δρόμο), τις διαβάσεις πεζών που είχαν για να περάσεις τον δρόμο και να πας στην στάση του λεωφορείου, από την μια η την άλλη κατεύθυνση.

Μετά από 70χιλ οδήγηση παίρνω τον δρόμο Μ02-Ε101. Ο δρόμος από το ξεκίνημα, έκανε μεγάλη εντύπωση, από το πόσο καινούριος ήταν. Το πολύ ενός χρόνου άσφαλτο, η πρόσφυση απίστευτη ούτε λακκούβα ούτε τίποτα. καινούριος αυτοκινητόδρομος, προς μεγάλη μου έκπληξη. Το μόνο αρνητικό είναι ευθεία 260χιλ μέχρι τα σύνορα με Ρωσία. Με καιρό πολύ καλό οδηγώ στο μοναχικό δρόμο, με ελάχιστα οχήματα, και χωριά σε μεγάλη απόσταση αναμεταξύ τους. Δεν είχε ούτε σημείο που μπορούσες να παρκάρεις και να ξεκουραστείς.

Οι λίγες στάσεις που έκανα ήταν σε τι άλλο; Στάση λεωφορείου ο μόνος τρόπος για λίγη ξεκούραση.










Η εναλλαγή του τοπίου ήταν από χωράφια σε δάσος.

Σταματώ σε ένα από τα ελάχιστα βενζινάδικα πάνω στον δρόμο. Παλιό σαν ερειπωμένο…ένας υπάλληλος και ο κλασικός τρόπος πρώτα η πληρωμή και μετά η βενζίνη. Ο υπάλληλος του ταμείου ήταν από μέσα, και με χώριζε από αυτόν ένα τζάμι!!! Όπως η συναλλαγή σε τράπεζα κάτι τέτοιο. Του κάνω με τα χέρια 10λιτρ και βάζω τα λεφτά σε ένα συρόμενο κουτί. Το τράβηξε τα πείρε και με τον ίδιο τρόπο μου έδωσε ρέστα.

Ανοίγει την αντλία και ο άλλος υπάλληλος γεμίζει, και σταματά αυτόματα ακριβώς στα 10λιτρ. Τώρα ήθελα να πάω και τουαλέτα.. ήταν εξωτερικά. Με το που πάω και ανοίγω την πόρτα, ένα τσουναμι μπόχας, και σμήνος από μύγες με πείρε και με σήκωσε. Ούτε φως δεν είχε αλλά και τίποτα!!! η τουαλέτα ήταν μια τρύπα στο έδαφος και ότι έβγαινε, έπεφτε κάμποσα μέτρα κάτω. ούτε λόγος για νερό φυσικά.  Μου κόπηκε μετά από αυτό, και η επόμενη στάση για κατούρημα ήταν στο δάσος…

Βλέπω στα δεξιά του δρόμου νταλίκες παρκαρισμένες, οπότε κατάλαβα ότι είμαι σύνορα. Όντως μεγάλη ουρά από φορτηγά σε αναμονή για την είσοδο στην Ρωσία. Περνώ και πέφτω σε ευτυχώς όχι πολύ μεγάλη ουρά από αυτοκίνητα. Βασικά ήταν διπλή. Σβήνω και στην αναμονή. Η ώρα 14:30 και είμαι σε Ουκρανικό έλεγχο. Όσο περιμένω όλο και ποιο πολύ αντιλαμβάνομαι τα βλέμματα να πέφτουν πάνω μου. Φυσικά είμαι ο μόνος τουρίστας με μηχανή από τόσο μακριά. Μέχρι και φωτογραφία έβγαζαν με τα κινητά τους τηλέφωνα την μηχανή. Εστίαζαν την πινακίδα, αφού ήμουν σίγουρος ότι το GR τους ήταν άγνωστο.

Φτάνω στον έλεγχο. Υπάρχει μια καθυστέρηση λόγο εξονυχιστικού ψαξίματος σε αυτοκίνητα. Εμένα μια βαλίτσα άνοιξα και πέρασα. Ξανά σε ουρά στα Ρωσικά σύνορα πάλι. Έρχεται ένας προς το μέρος μου και κάποιο χαρτί μου ζητούσε αλλά δεν κατάλαβα. Μου είπε να τον ακολουθησω σε κάποιο γραφείο που μου έδειξε. Πάω και σε ένα πράσινο χαρτί ξεκινάμε να γράψουν. Ωπα στοπ λέω πράσινη κάρτα; ΝΤΑ…έχω περιμένετε. Πάω την φέρνω και αφού απόρησαν την ελέγχουν και μου λένε οκ.

Πραγματικά μέχρι στιγμής κανένας δεν μου την είχε ζητήσει και την είχα ξεχάσει. Έρχεται η σειρά μου και ξεκινά το γραφειοκρατικό πανηγύρι, και ερωτήσεις που δεν περίμενα να μου κάνουν. Με ανέλαβε μια μπατσινα αρκετά εμφανίσιμη ξέροντας τα τυπικά αγγλικά. Ερώτηση όπως τι θα κάνω στην Ρωσία, σε ποια πόλη πάω τώρα και γιατί διάλεξα να πάω εκεί, κατάντησε συνήθης!!! Εντύπωση μεγάλη και αχώνευτη να την συλλάβει ο νους τους, τουρίστας μόνος με μηχανή ξεκίνησε από Ελλάδα να κάνει διακοπές στην Ρωσία!!!. Όλο κάτι έλεγαν στην γλώσσα τους και γελούσαν!!!

Κατάλαβα ότι μάλλον με έβλεπαν σαν το κελεπούρι της ημέρας και ευκαιρία να περάσουν ευχάριστα. Φυσικά δεν ήξεραν ότι εγώ ασχολούμαι κάθε μέρα με την γραφειοκρατία του δημοσίου, στην Ελλάδα λόγο δουλειάς, και από υπομονή γαϊδάρου χάχα….
Και ξεκινάμε πάρε τέσσερα χαρτιά να συμπληρώσεις. Δυο διπλά. Τα δυο ήταν σε Ρωσικά και Αγγλικά. Τα άλλα δυο μόνο ρώσικα. Τελειώνω με τα δυο και ζητώ αν έχουν στα αγγλικά τα άλλα δυο. Περιμένω και μου λένε Ντα-Ναι…ωραία λέω και τα παίρνω!!! Αμέσως κατάλαβα ότι έβλεπα γραμμένο σε χαρτί η Γερμανικά η κάτι άλλο.!!!

Απορώ και βλέπω να γελούν και κάτι να λένε δείχνοντας με. Ωραία λέω αρχίσαμε, μάλλον θέλουν ρούβλια, αλλά θα πάρουν το τρίτο και μακρύτερο.. αρχίζω να συμπληρώνω ότι γούσταρα, και ότι μπορούσα να καταλάβω τι μπορεί να εννοεί ο ποιητής. Μου έσκισε το χαρτί τρεις φορές για να το ξαναγράψω!!!! Και μετά από μια ώρα που γινόταν μόνο αυτό το πράγμα, τους σπάω τον τσαμπουκά. Εγώ ήμουν διαθέσιμος να κάτσω και καμιά μέρα γράφοντας και αυτοί να σκίζουν κανένα πρόβλημα.

Ο μπάτσος νευριασμένος μου δείχνει ένα σημείο να πάω με το χαρτί. Όντως εκεί είχαν γραμμένο ένα παράδειγμα στα αγγλικά πως μπορείς να συμπληρώσεις το χαρτί. Το γράφω σε δυο αντίτυπα και τους το πάω. Πέφτουν οι σφραγίδες και μου δείχνουν τον δρόμο για το Ρωσικό έδαφος. Τρεις ωρίτσες έτσι για πλάκα έφαγα εδώ, αλλά το έχω ξεχάσει, γιατί είμαι εδώ!!! Στόχος που πριν κάμποσους μήνες απλά διάβαζα σε βιβλία και αναρωτιόμουν θα φτάσω ποτέ εκεί; Τις ώρες εδώ στα σύνορα, εντύπωση μου έκανε, τα εκατοντάδες <<κοράκια>> που πετούσαν από πάνω μας και είχαν μαυρίσει τον ουρανό!!!

Εκεί τα χρειάστηκα λίγο, γιατί τέτοιο σκηνικό μόνο σε ταινία θρίλερ είχα δει. Βάζω γάντια, κράνος και διασχίζω τα λίγα μέτρα μέχρι να βγω στον δρόμο. Εκεί λόγο ότι ήμουν ο μόνος με την μηχανή, άρχισαν να με χαιρετούν και να με φωτογραφίζουν οι Ρώσοι που έμπαιναν Ουκρανία. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έφτασα μέχρι εδώ και οδηγώ την μηχανή μου σε αυτήν την τεράστια χώρα!!! Ο δρόμος Α142-Ε381 από καλώς σε μέτριο αλλά και κακό.






Ήρθε η κρίσιμη στιγμή να βάλω βενζίνη!!! Το κρίσιμο σε αυτή την φάση είναι αν τα ρούβλια που άλλαξα στη Ουκρανία είναι εντάξει. Σταματώ σε ένα παλιό σχετικά βενζινάδικο, με τις αντλίες άλλης περασμένης εποχής!!! Σταματά και Ρώσος με μια τσοπερια.. χαιρετά και τον αφήνω να γεμίσει να δω πως!!! Ανοίγει την τάπα του ρεζερβουάρ βάζει την αντλία, και πάει μέσα. Βγαίνει πατά ένα κόκκινο κουμπί στην αντλία και γεμίζει. Ανοίγω την τάπα παίρνω την αντλία πατώ το κόκκινο κουμπί αλλά δεν!!! Μου δείχνει να πάω μέσα.. ααααα κατάλαβα πρώτα η πληρωμή.

Πάω και λέω το κλασικό δείχνοντας τις παλάμες τω χεριων!!!10λιτρ και δίνω 1000 ρούβλια με την ψυχή στο στόμα. Το παίρνει το κοιτά και μου δίνει ρέστα.. ουφ… ξελάφρωσα τα λεφτά είναι οκ. Βάζω βενζίνη και φεύγω.  Βγαίνω στον αυτοκινητόδρομο Μ2. σαφώς καλύτερα τα πράγματα. Φτάνω στην πρώτη πόλη στην Ρωσία που είχα κλείσει να διανυκτερεύσω.




20:00 η ώρα και είμαι στην πόλη Orel. Βγάζω το χαρτί με την κράτηση, και ανοίγω GPS. Ευτυχώς έχει την οδό και ξεκινώ. Μετά από λίγα λεπτά φτάνω σε κεντρικό πεζόδρομο.

Παρκάρω και βρίσκομαι έξω από ένα κτήριο δεν γράφει ξενοδοχείο, αλλά μπορώ να πω ότι μοιάζει. Τα βλέμματα των Ρώσων περαστικών πέφτουν στην μηχανή και κοιτούν. Το κτήριο έμοιαζε με το ΙΚΑ της γειτονιάς σας. Έξω στην είσοδο ήταν δυο Ρώσοι σφιχτηδες  και έκαναν τσιγάρο. Πω ρε που έπεσα πάλι; Σε γιάφκα; Πλησιάζω δειλά και ρωτώ Σαλουτ hotel;; ΝΤΑ-ΝΤΑ κοφτά και ξεκάθαρα… παίρνω τα πράγματα από την μηχανή και πλησιάζω την ρεσεψιόν. Άλλο σκηνικό εδώ!!! Αμέσως ήταν σαν να διακτινιστηκα στον χρόνο και βρισκόμουν στα γραφεία της KGB.

Η υποδοχή γίνετε από δυο χοντρές σταλινικές μεσήλικες κυρίες με αυστηρό αγέλαστο ύφος. Αφού μου πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθεί σαν πρώτο καλούπι για να φτιαχτούν οι μπαμπουσκες χάχα… δίνω το διαβατήριο και την κράτηση του ξενοδοχείου. Πάλι κάτι ζητούσαν και δεν καταλάβαινα. Τα βγάζω όλα τα χαρτιά και όντως ήθελαν το χαρτί από τα σύνορα που μπήκα. Γράφουν σε χαρτί το νούμερο δωματίου και την ώρα του πρωινού. Παίρνω το κλειδί και πάω στο ασανσέρ όροφος 5ος  το ασανσέρ παμπάλαιο αλλά πολύ γρήγορο, με απότομο φρενάρισμα και το αίμα να φτάνει με βίαιο τρόπο στο κεφάλι!!! Πάλι καλά που σταμάτησε και δεν βρέθηκα στην ταράτσα.  

Ένας τεράστιος διάδρομος ξεδιπλώνετε μπροστά μου. Περπατώ πάνω σε μπορντό χαλί και οι τοίχοι σε παστέλ χρώματα.

Φτάνω στο 507… βάζω κλειδί δεν ανοίγει ωχ!!! λάθος λές;; Θα βγει κανένας μεθυσμένος ρώσος και την γα#####με!!! Ευτυχώς δίνω μια καλή σπρωξιά και μπαίνω. Μια μυρωδιά κλεισούρας την είχε και πάω κατευθείαν στο παράθυρο, σφραγισμένα τα παράθυρα δεν άνοιγαν. Μόνο μια τρύπα ψηλά στο τζάμι για εξαερισμό. Λοιπόν έχουμε και λέμε.. μονό κρεβάτι εισα που χωρούσε ένα άτομο ταπετσαρία ξεφτισμένη στους τοίχους, πρίζες που δεν θα έβαζες τίποτα να φορτίσεις με κίνδυνο να ρίξεις σε συσκότιση όλη την πόλη, και τουαλέτα όλα τα λεφτά!!!!!







Και το έχω πληρώσει 50 ευρώ!!! Εντάξει καταλαβαίνω είναι το μοναδικό τουρίστες δεν έχουν και γιατί άλλωστε; Δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο να δει κάποιος, απλά θα κοιμηθώ μια νύχτα είναι θα περάσει. Επόμενη σκέψη να βγω έξω, και λόγο περασμένης ώρας πρέπει να βρω να φάω κάτι. Περπατώ στον κεντρικό πεζόδρομο, αλλά τίποτα δεν φαίνεται να είναι ανοικτό. Δεν υπάρχουν και εστιατόρια. Μόνο κάτι μπαρ που μάλλον σερβίρουν και φαγητό αλλά μπες τώρα και ζήτα. Συνεχίζω ποδαράτο όλο και ποιο πολύ κόσμο βλέπω να περπατά, και αρκετές όμορφες γυναίκες να κάνουν την βόλτα τους.












Πολύ γρήγορες στάσεις για φωτογραφία και βγαίνω σε κεντρικό δρόμο δεν βρίσκω κάτι. Ξανά χάνομαι μέσα στα στενά και για καλή μου τύχη πέφτω σε ένα μαγαζί τύπου γρήγορου φαγητού. Ευτυχώς είχε βιτρίνα και έβλεπα τα φαγητά. Είχε κάτι μαγειρευτά, αλλά αμέσως έπεσα στα εύκολα και σίγουρα. Πείρα τρία κομμάτια από διαφορετικές πίτσες και άραξα.. 200rub πλήρωσα περίπου 5 ευρώ.. την έκανα ταράτσα και συνήρθα κάπως. Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, αλλά πριν μπω αράζω λίγο σε παγκάκι έξω να χαζέψω την νεολαία.

Έβλεπες νέα παιδιά γυναίκες και άντρες με ένα μπουκάλι στο χέρι μπύρας ποιο πολύ και κάθονταν έξω στο κρύο (για μένα) και τα έλεγαν, έκαναν  πλάκα. Αυτή ήταν η φθηνή διασκέδαση τους. Άλλοι πιτσιρικάδες με σκειτ-μπορτ έκαναν βόλτες πάνω κάτω δείχνοντας τις τεχνικές τους με σκοπό να εντυπωσιάσουν τα κορίτσια. Εγώ με φόντο το ξενοδοχείο, και τους ταρίφες που είχαν κυκλώσει την μηχανή χαζεύοντας την, αποχωρώ και πάω για ύπνο.."

7-8-11-ΚΥΡΙΑΚΗ (360χιλ):



Το βράδυ πρέπει μα έβρεξε γιατί η πρώτη ματιά από το παράθυρο αυτό μαρτυρούσε. Το καλό είναι ότι δεν βρέχει. Ετοιμάζομαι και πάω για πρωινό. Η αίθουσα πρωινού ήθελε καλό ψάξιμο για να την βρεις αλλά και πολύ γέλιο όταν την είδα. Περιγραφή: Τεράστια αίθουσα με τραπέζια, και στο βάθος εξέδρα θεάτρου, η ομιλίας σε συνέδρια. Τα τραπέζια ήταν με τραπεζομάντιλο πράσινο σαν τσόχα, δηλαδή σαν να ήμουν σε χαρτοπαικτική λέσχη. Η αποκορύφωση ένα κασετόφωνο που έπαιζε δυνατά ρώσικα τραγούδια, και στο ταβάνι κρεμόταν ντισκομπαλα!!! Ο Στιβ Ντουζος και Στάθης Ψάλτης στην ταινία τα τσακάλια θα ζήλευαν τέτοιο σκηνικό…

Ξεκινώ μαζεύω πράγματα και βάζω αδιάβροχα, για να είμαι σίγουρος. Σήμερα θα φτάσω στην πρωτεύουσα Μόσχα. 10:40 αναχωρώ και βγαίνω στον αυτοκινητόδρομο Μ2.





Ο δρόμος παρουσίαζε πολλές εναλλαγές. Από κακή άσφαλτο και αρκετές διαβάσεις πεζών μέχρι αρκετά καλό οδόστρωμα χωρίς προβλήματα. Στάση μόνο για βενζίνη να φτιάξω φραπέ σάντουιτς και να βγάλω αδιάβροχο, γιατί μάλλον δεν θα βρέξει, και ξανά στον δρόμο. Πολύ μεγάλη προσοχή ήθελε, και να μην αναπτύξεις μεγάλες ταχύτητες λόγο αναστροφής στο αντίθετο ρεύμα.





Δηλαδή αν κάποιος ήθελε να περάσει στο αντίθετο ρεύμα δεν είχε έξοδο που να σε βγάζει σε αυτό. Το θέμα το έλυναν με μια εσοχή του δρόμου στο αριστερό ρεύμα ταχείας κυκλοφορίας!!! Εκεί που εσύ πήγαινες με πολλά, αν ο μπροστινός σου αποφάσιζε να αλλάξει ρεύμα ελάττωνε  ταχύτητα και έμπαινε σε αυτό το κομμάτι μέχρι να βρει άδειο το ρεύμα για να μπει. Το αποτέλεσμα ήταν ότι εσύ έλεγες τον δεσπότη Παναγιώτη, που από τύχη δεν καρφώθηκες πάνω του, η απλά δεν προλάβαινες και τον έπαιρνες παραμάζωμα..

Όπως και έγινε μπροστά στα μάτια μου ένα τέτοιο τροχαίο. Και δεν ήταν το μόνο!!! Πλησιάζοντας στην Μόσχα  πέφτω και σε κίνηση λόγο έργων. οι ρώσοι οδηγοί είναι ανυπόμονοι και επικίνδυνοι.

Έβγαιναν κάτι τύποι με τα θηριώδες τζιπ εκτός ουράς και οδηγώντας στο χωμάτινο κομμάτι του δρόμου προσπερνούσαν πολλούς κολλημένους στην ουρά λόγο έργων. Εγώ έβαζα αλαρμ και περνούσα με πολύ προσοχή ανάμεσα.

Μέχρι να μπω στην πόλη επτά τροχαία είχα μετρήσει!! Σταματώ ανοίγω το GPS και βάζω την διεύθυνση του ξενοδοχείου. Είναι 10χιλ έξω από το κέντρο. Εδώ είναι που τα έπαιξα και είχα ιδρώσει από τον φόβο μην με πατήσει κανείς. Δεν τους ένοιαζε τίποτα, ότι ήθελε έκανε ο καθένας χωρίς να υπολογίζει τον άλλον. Και σίγουρα είδα τα περισσότερα οχήματα με φιμε τζάμια, από οπουδήποτε αλλού. Με πολύ προσοχή και χαμηλές ταχύτητες, ακλουθώντας τα λεωφορεία που παγαίνανε σιγά, φτάνω στο ξενοδοχείο. 17:15 έφτασα…

Το είχα δει στο ιντερνέτ από Αθήνα και είχα πάρει μια γεύση, αλλά από κοντά πραγματικό μεγαθήριο!!! Βρίσκω το παρκιν, και ψάχνω να δω που θα παρκάρω. Αμέσως εμφανίζεται παρκαδόρος και μου δείχνει που να παρκάρω και κάθετε. Μου μιλά στα Ρωσικά και θέλει λεφτά μάλλον.. δεν μπορώ να καταλάβω και βγάζω στυλό γράφει 1200rub τι λες ρε φουστη μου τόσα λεφτά; 400rub την βραδιά, και έχω κλείσει για τρεις. Τσαντισμένος και ελαφρωμένος από ρούβλια προσπαθώ να πάω στην ρεσεψιόν.

Τα μέτρα αυστηρά στις εισόδους του ξενοδοχείου, είχαν μηχάνημα που περνούσες όπως στα αεροδρόμια. Αφού φτάνω δίνω το βαουτσερ και διαβατήριο. Μου δίνει μια κάρτα σαν κλειδί και άλλη μια που θα την είχα μαζί μου για να την δείχνω στους σεκιούριτι που ήταν στα ασανσέρ. Αλλιώς δεν σε αφήνουν να πας σε κανένα όροφο δωματίων αν δεν είχες την κάρτα. Αυτή την χρησιμοποιείς για την είσοδο στην  αίθουσα πρωινού. Το δωμάτιο βρίσκονταν στον ένατο όροφο. Φτάνοντας εντάξει ήταν κάτι παραπάνω απ’ότι περίμενα.

Η θέα τρομερή από το παράθυρο ηχομόνωση απίστευτη, και τα πάντα όλα.










Γεμίζω μπανιέρα και αράζω να χαλαρώσω, μέχρι που με πείρε ο ύπνος εκεί για μια ώρα. Μετά αποφασίζω ότι πρέπει να φάω κάτι. Βόλτα δεν πρόκειται να πάω, οπότε ετοιμάζομαι για μια περιήγηση στο ξενοδοχείο, γιατί μιλάμε για ότι ήθελες το είχε μέσα. Από μαγαζιά, μπαρ, και εστιατόρια, τα έβρισκες εκεί χωρίς να βγεις έξω να πας πουθενά. Κάθομαι στο εστιατόριο, που ήταν μπουφέ. Παίρνω μια σούπα ρώσικης κουζίνας και μπιφτέκια με βραστές πατάτες, και σαλάτα. Μπορώ να πω ότι ήταν όλα γευστικά και τέλεια. Ανεβαίνω στο δωμάτιο φτιάχνω καφεδάκι και αράζω…  


8-8-11-ΔΕΥΤΕΡΑ:
Οι ακτίνες του ηλίου προσπαθούν με βίαιο τρόπο, να διαπεράσουν τις σκούρες κουρτίνες του δωματίου. Αυτό σημαίνει ότι η μέρα μου σήμερα θα είναι ότι καλύτερο για να γνωρίσω την Μόσχα. Πάω στην αίθουσα πρωινού, δείχνω την κάρτα και μπαίνω. Με απογοήτευση βλέπω να γίνετε χαμός από γιαπωνέζους τουρίστες. Είχαν κατακλείσει τον χώρο, να κάνουν φασαρία, και να φωτογραφίζουν τα πάντα. Ακόμα και τα φαγητά!!!! Βρίσκω ένα τραπέζι και κάνω μια γύρα τον τεράστιο οβάλ μπουφέ.

Κάνω συνάλλαγμα από μηχάνημα αυτόματης ανάληψης, και βγαίνω έξω από το ξενοδοχείο. Η στάση του μετρό είναι μπροστά μου. Παίρνω την απόφαση να περπατήσω, γιατί δεν έχω μελετήσει καθόλου πώς να χρησιμοποιήσω το μετρό, τα πάντα είναι στα Ρωσικά και θα τα έβρισκα σκούρα. Υπολόγισα χωρίς τον ξενοδόχο όμως. Εδώ οι αποστάσεις είναι πραγματικά απίστευτες. Το ξενοδοχείο από το κέντρο είναι στα 10χιλ. Αποτέλεσμα τραγικό αφού έφτασα στο κέντρο μετά από δυο ώρες εξαντλητικού περπατήματος. Και όταν λέω κέντρο εννοώ την ποιο πολυσύχναστη μεριά της πόλης. Το Κρεμλίνο και την κόκκινη πλατεία. Λόγο εξάντλησης αράζω στα σκαλοπάτια του Καθεδρικού του Καζαν.



Αυτός ο μικροσκοπικός ναός είναι αντίγραφο του ναού που κατεδαφίστηκε το 1936. Ο αρχικός χτίσθηκε το 1637 και στέγαζε την εικόνα της Παναγίας του Καζαν. Αυτή η εικόνα είναι πολύ σημαντική καθώς είχε συνοδέψει τον ηγεμόνα Νμιτρι Ποζαρσκι στην νικηφόρα εκστρατεία του εναντίων των Πολωνών εισβολέων 25 χρόνια νωρίτερα. Τώρα η εικόνα της Παναγίας είναι αντίγραφο, και η πραγματική έχει μεταφερθεί στην Αγία Πετρούπολη στις αρχές του 19ου αιώνα.

Δίπλα ακριβώς από εδώ, βρίσκεται η Πύλη της Ανάστασης. Η πύλη με τους κόκκινους δίδυμους πύργους, με τους πράσινους πυραμοειδής οβελίσκους στην κορυφή, ξαναχτίσθηκε το 1995 με πρότυπο την αντίστοιχη πύλη του 1680 που βρίσκονταν στον ίδιο σημείο. Μέσα από την πύλη βρίσκεται το μικρό πολύχρωμο παρεκκλήσι της Ιβιριανης Παρθένου, που κτίστηκε αρχικά στο τέλος του 18ου για να στεγάσει μια εικόνα. Όταν ο τσάρος έρχονταν στη Μόσχα, επισκεπτόταν πρώτα το ιερό πριν εισέρθει στο Κρεμλίνο.

Το τεραστίων κόκκινο κτήριο του Μουσείου Ιστορίας της Μόσχας βρίσκεται μπροστά μου, και συνεχίζω να περπατώ στην αχανής Κόκκινη Πλατεία. Δεξιά μου το Μαυσωλείο του Λένιν το οποίο δεν ήταν επισκέψιμο, γιατί είχαν περιφράξει ένα μεγάλο μέρος της πλατείας γιατί θα γίνονταν κάποιο φεστιβάλ και έκαναν ετοιμασίες. Πίσω από το Μαυσωλείο ξεχωρίζουν τα τοίχοι του Κρεμλίνου, με τον Πύργο της Γερουσίας, και το κτήριο της Γερουσίας με την θολωτή ροτόντα και την Ρωσική σημαία να ανεμίζει πάνω σε αυτήν.







Ποιο κάτω είναι άλλος ένας πύργος των τειχών, ο Πύργος του Σωτηρος. Ύψους 70μ ήταν η παλιά κύρια είσοδος του Κρεμλίνου. Και έφτασα στο ποιο γνωστό κτήριο, έμβλημα της πόλης θα έλεγα. Ο Καθεδρικός ναός του Αγίου Βασιλείου. Κτισμένος κατόπιν εντολής του Ιβαν του Τρομερού για να γιορταστεί η κατάληψη το 1552 του Καζαν, απόρθητου φρουρίου των Μογγολων. Ένα θαύμα αρχιτεκτονικής, και καθόλου τυχαίο, η ουρά εκατοντάδων μέτρων από επισκέπτες καθημερινά. Απλά κάθισα σε ένα σημείο με ίσκιο και δεν χόρταινα να τον βλέπω. Σε ουρά δεν είχα το κουράγιο να περιμένω για να δω τον εσωτερικό χώρο.

Αποφασίζω να κάνω τον γύρο των τειχών του Κρεμλίνου. Βρίσκομαι από την πλευρά του ποταμού Μοσκβα-Mockva. Δεκαεννέα πύργοι δεσπόζουν στα τοίχοι του Κρεμλίνου. Ο καθένας έχει κάποιο όνομα, αλλά υπάρχουν και δυο ανώνυμοι πύργοι. Φτάνω στον Μυστικό Πύργο. Είχε ένα πέρασμα που οδηγούσε στον ποταμό. Χρησίμευε στον ανεφοδιασμό σε νερό σε περιόδους πολιορκίας. Φτάνοντας στον Πύργο-Πανοπλιών βρίσκομαι στους Κήπους Αλέξανδρου. Κόσμος πολύς, να ξεκουράζεται στον ίσκιο των δέντρων, στα παγκάκια και στο γκαζόν ξαπλωμένοι. Λέω να ξεκουραστώ λίγο και να συνεχίσω αργότερα την βόλτα μου.





Ανακτώντας δυνάμεις περπατώ λίγα μέτρα φτάνω στον Πύργο Φρούραρχου, και δίπλα από εδώ σταματώ στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Η αιώνια φλόγα καίει προς τιμήν των Ρώσων που σκοτώθηκαν στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Ένας στρατιώτης είναι θαμμένος κάτω από το μνημείο, που φέρει την επιγραφή: << Το όνομα σου είναι άγνωστο, οι πράξεις σου αθάνατες>>.





Μετά φτάνω και πάλι στην Κόκκινη Πλατεία, που από την μια πλευρά εκτίνεται το Κρεμλίνο και από την άλλη το Γκουμ. Το μεγαλύτερο πολυκατάστημα της Ρωσίας. Μπαίνω μέσα όπου μπορούσε να βρει ο καθένας ότι ήθελε. Εντυπωσιακό εδω είναι η τεραστίων διαστάσεων γυάλινη οροφή του κτηρίου.







Βγαίνω και τώρα αρχίζω το ψάξιμο για το που θα φάω. Περπατώντας έξω και από τον πίσω δρόμο του πολυκαταστήματος πέφτω σε ένα μνημείο, δωρεά της Ελληνικής Κυβέρνησης!!!





Συνεχίζω αλλά δεν είχα κουράγιο να ψάχνω στα τυφλά, σταματώ και ανοίγω τον ταξιδιωτικό οδηγό. Και βρίσκω κοντά από εδω (σχετικό) την οδό Αρμπατ. Είναι η παλιά και η νέα, εγώ βρίσκομαι στην παλιά, και πεζοδρομημένοι Αρμπατ. Ότι έχει να κάνει με εστιατόρια καφέ, καλλιτέχνες του δρόμου και πολλά μαγαζιά με τουριστικά είδη θα τα βρείτε εδω. Εγώ βρίσκω ένα μαγαζί Ιταλικής φίρμας, και ναι είχε μπουφέ. Μπορούσα να δω επιτέλους τι θα φάω. Υπήρχε και παραδοσιακό φαγητό, όπου και αποφασίζω να δοκιμάσω.

Το κουφό πάλι είναι ότι πλήρωνες με το ζύγισμα!!! Σου έβαζαν το πιάτο στην ζυγαριά και πλήρωνες, ξεχωριστά τα αναψυκτικά. Φτηνά δεν το λες 35 ευρώ, αλλά εντάξει ήταν φαγητό της προκοπής. Κάνω βόλτα πάνω κάτω τον πεζόδρομο χαζεύοντας.

Επιστρέφω πάλι στην Κόκκινη πλατεία και ανοίγω τον οδηγό πάλη για να μελετήσω το δίκτυο του μετρό. Δεν υπήρχε περίπτωση να επιστρέψω με τα πόδια πάλι.

Είναι περίπλοκο και για να το απλοποιήσω, περπατώ δυο τετράγωνα από εδω και βρίσκω ένα σταθμό που δεν θα χρειαστεί να αλλάξω γραμμή για το ξενοδοχείο. Αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να μετρώ τους σταθμούς για να κατεβώ στον σωστό. Μπαίνω και πάω στον κισσέ για εισιτήριο. Είχα διαβάσει ότι υπάρχει η μαγνητική κάρτα, μιας διαδρομής πέντε αλλά και 24ωρο. Λέω μια μαγνητική κάρτα και μου δείχνει με την παλάμη των πέντε; Οκ λέω και πάω στο μηχάνημα απλά περνώντας την από πάνω ανοίγει η μπάρα, και σου δείχνει ότι είσαι μείον μια διαδρομή. Ωραία… κυλιόμενες σκάλες σε κατεβάζουν αρκετά μέτρα για να πάρεις το τρένο.






Οι σταθμοί τις Μόσχας οι περισσότεροι θα έλεγα είναι από μόνοι τους αξιοθέατο. Κάθε σταθμός είναι διαφορετικός και έχει κάποιο θέμα να δείξει. Σαν να πηγαίνεις σε μουσείο με εκθέματα διαφορετικών καλλιτεχνών. Το τρένο έρχεται στην ώρα του, εντάξει δεν είναι και σύγχρονο, αλλά πολύ εξυπηρετικό. Και αρχίζω το μέτρημα. Σε κάθε σταθμό υπάρχει ανακοίνωση από ηχεία, για την ονομασία του επομένου. Ευτυχώς όλα ήταν οκ και έφτασα έξω από το ξενοδοχείο. Τώρα που πείρα τα πάνω μου αύριο θα χρησιμοποιήσω το μετρό όλη την μέρα..

9-8-11-ΤΡΙΤΗ:  
Η μέρα μου ξεκινά νωρίς, πρώτον για να προλάβω το πρωινό, από την μαζική επίθεση των Ιαπώνων τουριστών, και δεύτερο γιατί σήμερα θα είναι και η τελευταία έξοδος στην Μόσχα. Οπότε μια καλή μελέτη στο δίκτυο του μετρό, και ξεκινώ για περίχωρα. Φτάνω στο χωριό Κολομενσκο(γι)ε. Είναι ένας τεράστιος χώρος πρασίνου με κάποια από τα παλιότερα κτήρια της Ρωσίας. Η παλιότερη αναφορά του χωριού γίνεται στην διαθήκη του Ιβαν Α΄ το 1339. Το  16ο αιώνα το χωριό ήταν η εξοχή που προτιμούσαν οι τσάροι.

Μπαίνοντας από την κύρια είσοδο ( Η Πύλη του Σωτήρος) στο πάρκο το πρώτο εντυπωσιακό κτήριο που είδα, ήταν η Εκκλησία της Παναγίας του Καζαν. Ολοκληρώθηκε το 1650 για τον τσάρο Αλέξιο.





Μετά φτάνω στην Μπροστινή Πύλη όπου ήταν η επίσημη είσοδος, στο ανάκτορο του τσάρου Αλεξίου. Οι αίθουσες στις δυο πλευρές αποτελούν το Μουσείο της Μπροστινής Πύλης. Φτάνω στο ποιο εντυπωσιακό κτίσμα του χωριού. Η Εκκλησία της Κοιμήσεως. Αυτή η Εκκλησία οικοδομήθηκε από τον Βασίλειο Γ΄  το 1532, για να γιορτάσει την γέννηση του παιδιού του Ιβαν( του τρομερού)…



Δίπλα από εδώ σώζεται μόνο το καμπαναριό της Εκκλησιάς του Αγίου Γεωργίου 16ος αιώνας. Υπάρχουν και σημαντικά ξύλινα κτήρια όπως Η Καλύβα του Μεγάλου Πέτρου το 1702, μια ξύλινη πύλη που μαζί με τον πύργο της μεταφέρθηκαν εδώ από την Μονή του Αγίου Νικολάου της Καρελίας το 1932. Η κατασκευή έγινε το 1692 εξολοκλήρου από ξύλο, χωρίς να χρησιμοποιηθεί ούτε ένα μεταλλικό καρφί!!! Μετά από αρκετές ώρες εδώ παίρνω το μετρό και κατεβαίνω στην πολυσύχναστη οδό Αρμπατ. Εδώ είναι που έφαγα χθες και θα κάνω το ίδιο τώρα.









Το φαγητό μου το έφαγα, την βολτουλα μου στα μαγαζιά την έκανα, αγόρασα αναμνηστικά, και Ρωσικό αριθμό τηλεφώνου. Μετά από κουβέντα που είχα με τον Νίκο-Χ και την Ειρήνη, μου είπαν να αγοράσω για να μπορούμε να μιλάμε ποιο φτηνά. Γιατί πραγματικά είναι πανάκριβα να μιλάς με το κινητό τώρα είμαι οκ. Πάω να επισκεφτώ ένα πολύ γνωστό κτήριο της πόλης και όχι μόνο!!! Φτάνω στο πασίγνωστο Θέατρο Μπολσοι.







Το Ελληνικό στοιχείο απεικονίζεται στην πρόσοψη του κτηρίου, με το τεράστιο γλυπτό πάνω από την κεντρική είσοδο, του Απόλλωνα στο Άρμα του Ηλίου.

Συνεχίζω προς Κόκκινη Πλατεία, και πέφτω πάνω σε εκδήλωση, με παραδοσιακούς Ινδιάνικους χορούς.



Ωραία εμπειρία και πολύς κόσμος να παρακολουθεί, και να διασκεδάζει αφάνταστα. Πάω προς τον σταθμό του μετρό για την επιστροφή.



Περνώ από την πλατεία Λουμπιανκα. Εδώ βρίσκεται το κτήριο, και τα διαβόητα γραφεία της πρώην KGB…Το 1930 το κτήριο επεκτάθηκε, με την προσθήκη τεράστιων υπογείων φυλακών όπου η KGB ανέκρινε, βασάνιζε, φυλάκιζε, και εκτελούσε εκατοντάδες ανθρώπους.



Παίρνω και πάλι το μετρό και φτάνω έξω από το ξενοδοχείο. Εδώ απέναντι έχει το ποιο τουριστικό πάρκο της πόλης. Ευκαιρία για μια βόλτα πριν αποχαιρετίσω την Μόσχα. Η παλιά έκθεση Οικονομικών Επιτευγμάτων της ΕΣΣΔ (VDNKh) βρίσκεται εδώ. Σήμερα έχει μετατραπεί σε Πανρωσικο Εκθεσιακό Κέντρο (VVTs)…..










Ξεκίνησε ως αγροτική έκθεση το 1939, και μετά από 20 χρόνια μετατράπηκε σε πάρκο που παρουσίαζε τα επιτεύγματα της χώρας, στην οικονομία στις επιστήμες, και στην τεχνολογία. Η επιβλητική κύρια είσοδος του πάρκου είναι μια θριαμβική αψίδα που στην κορυφή της, στέκουν ένας οδηγός τρακτέρ, και μια γυναίκα μέλος  κολεκτίβας που κρατά ένα δεμάτι στάχυα. Στην μια πλευρά της κεντρικής πύλης βρίσκεται ένα άλλο άγαλμα –έμβλημα. Εργάτης και γυναίκα εργαζόμενη σε κολεκτίβα. Οι δυο φιγούρες βαδίζουν προς το μέλλον, κρατώντας ψιλά ένα δρεπάνι και ένα σφυρί.



Στην άλλη πλευρά της πύλης βρίσκεται ο Οβελίσκος του διαστήματος. Έχει ύψος πάνω από 100μ και παριστάνει έναν πύραυλο που εκτοξεύεται στο διάστημα. Τα αποκαλυπτήρια έγιναν το 1964 τρία χρόνια αφότου ο Γιούρι Γκαγκάριν έγινε ο πρώτος άνθρωπος που ταξίδεψε στο διάστημα. Σε μικρή απόσταση βρίσκεται και το Μουσείο του Διαστήματος. Η βόλτα μου συνεχίζεται μέσα στο πάρκο, όπου υπάρχει λούνα παρκ πολύς κόσμος να κάνει την βόλτα του, καφετέριες, κινηματογράφους και κιόσκια με φτηνό φαγητό. Έχει περάσει η ώρα και αναχωρώ για το ξενοδοχείο. Η Μόσχα μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.






10-8-11-ΤΕΤΑΡΤΗ (300χιλ):



Πρωί και πάλι για να προλάβω. Έχω να κάνω 300χιλ επαρχίας και το άσχημο είναι ότι ο καιρός δεν είναι σύμμαχος σήμερα. Από σήμερα ξεκινώ την γνωριμία μου με τον <<Χρυσό Δακτύλιο>>… Είναι μια περιοχή αρκετά χιλιομέτρων γύρω από την Μόσχα. Αυτός ο δακτύλιος ξεκινά βόρεια της Μόσχας, και περικλείει παλιές μαγευτικές πόλης, με εξαιρετικά δείγματα αρχιτεκτονικής της παλιάς Ρωσίας. Όπως τα μοναστήρια και οι εκκλησιές αποτελούν μαρτυρίες μιας άλλης εποχής. Εγώ έχω σκοπό να κάνω το μισό δαχτυλίδι, γιατί δεν επιστρέφω ξανά στην Μόσχα..

10:00 αναχώρηση με αδιάβροχα γιατί είχε αρχίσει να βρέχει. Το πακέτο έχει αρχίσει νωρίς με την απίστευτη κίνηση, μέχρι να βγω στον αυτοκινητόδρομο Μ7. Όχι ότι τα πράγματα εδώ είναι καλύτερα, με το να παλεύω να συγκρατήσω την μηχανή σε μια σταθερή πορεία, από τον χάλια δρόμο, που είχε αυλάκια από τα βαρέα οχήματα. Άλλαζα κατεύθυνση χωρίς να το καταλάβω, πράγμα πολύ επικίνδυνο. Νταλίκες ατελείωτες, προσπερνούσα σπρέι από αυτές λασπωμένο, πράγμα που με ανάγκαζε να σκουπίζω συνέχεια με το γάντι την ζελατίνα του κράνους, και λακκούβες επικίνδυνες, καλά καμουφλαρισμένες, γεμάτες από νερά.

Με πολύ προσπάθεια και κουραστική οδήγηση, φτάνω για μια περιήγηση στην πόλη Suzdal-Σουζνταλ. Έχει σταματήσει η βροχή και ψάχνω μέσα στα <<βομβαρδισμένα στενά δρομάκια όλο λακκούβες>> να παρκάρω. Βρίσκω ένα μοναστήρι και αφήνω την μηχανή.










Μπαίνω μέσα στον εξωτερικό χώρο. Η πόλη αυτή είναι η μοναδική Μουσειακή κωμόπολη που διαθέτει περισσότερα από 100 κτήρια, και η καλύτερη διατηρημένη πόλη της παλιάς Ρωσίας. Η πόλη με τα πολλά μοναστήρια υπήρξε μετά την πτώση του Κιέβου, το θρησκευτικό κέντρο της μεσαιωνικής Ρωσίας.














Τον 11ο αι η πόλη ήταν η έδρα του ισχυρότερου κυβερνείου της χώρας. Το 1238 η πόλη καταστράφηκε ολοκληρωτικά από τους Μογγολους. Το Suzdal είναι κτισμένο στις όχθες του ποταμού Kamenka. Έχει ανακηρυχτεί το 1992 μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO. Και αφού είδα πολλά αξιοθέατα, και μαγεύτηκα από τα παλιότερα, και κατασκευασμένα από ξύλο, λέω να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια, γιατί έχει αρχίσει πάλι να βρέχει. Με τον Μ7 και πάλι φτάνω 15:30 στην πόλη Ivanovo-Ιβανοβο.

Βγάζω GPS και βάζω την διεύθυνση του ξενοδοχείου. Ευτυχώς το βρήκα και παρκάρω. Βρέχει ακόμα και γρήγορα πάω στην ρεσεψιόν. Εντάξει ούτε καλό ούτε άσχημο θα το έλεγες αλλά 70 ευρώ που στοιχίζει σε σχέση με της Μόσχας στα 80 η μέρα με την νύχτα. Τέλος πάντων είναι ζεστό και αυτό μετρά, γιατί με τόσο βροχή έχει πέσει και η θερμοκρασία. Θα την πέσω για ύπνο και βγαίνω αργότερα. Η πόλη αναφέρεται για πρώτη φορά το 1561. το μετέπειτα κέντρο υφαντουργίας είναι μέχρι και σήμερα πολιτιστικό κέντρο.

Την δεκαετία του 1920 λεγόταν και κόκκινο Μάντσεστερ. Κατά τις 20:00 αποφασίζω να κάνω μια βόλτα για να βρω και κάτι να φάω.








Η βροχή έχει σταματήσει αλλά η μαυρίλα καλά κρατεί. Έξω από το ξενοδοχείο υπάρχει ένα ποτάμι. Λέω να περάσω απέναντι και να κινηθώ παράλληλα για να φτάσω στο κέντρο. Κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό της έχει και από ένα πάρκο τουλάχιστον. Έτσι κι’εδώ. Χάνομαι μέσα στα στενά της πόλης, όπου με δυσκολία περπατώ και με τα πόδια!!!

Ο λόγος μιλάμε για χωμάτινους δρόμους και με την βροχή λασπωμένους και με τεράστιους νερόλακκους. Φτάνω σε μια γειτονιά με τα άθλια τσιμεντένια μπλοκ που θέλουν να θεωρούντο και σπίτια. Και όμως μένει στοιβαγμένος ο πολύς φτωχός κόσμος, υπό άθλιες συνθήκες.










Κάποια λιγοστά παμπάλαια μέσα μαζικής μεταφοράς κυκλοφορούν, και πολλά LADA με τις ποιο απίθανες μετατροπές. Ivanovo κατά τα λεγόμενα του φίλου Νίκου (nikos-x) σε ελεύθερη μετάφραση σήμαινε η πόλη  της νύφης η - η πόλη με τις νύφες. Αλλά παρόλο που ήμουν προετοιμασμένος για γαμπρός δεν εμφανίστηκε καμιά υποψήφια νύφη… μάλλον κάνουν διακοπές στην Ελλάδα χάχα…



Και ψάχνω, και πάλι ψάχνω, και δεν βρίσκω τίποτα να φάω. Το μόνο κάτι εστιατόρια που διστάζω να μπω από την εξωτερική εμφάνιση του κτηρίου. Την λύση την έδωσε σουπερ μάρκετ. Ψώνισα τυράκι σαλάμι ψωμάκι, χτύπησα και κάτι γλυκάκια, και αποχώρισα για το ξενοδοχείο. Στο δρόμο της επιστροφής η νεολαία της πόλης έβγαινε προς το πάρκο μεριά εφοδιασμένη με μπόλικα λίτρα αλκοόλ!!!! Τι να κάνουμε αυτό έχουν εκεί ξεσκάνε. Καλό βράδυ για σήμερα μια άλλη πόλη θα με υποδεχτεί αύριο.

11-8-11-ΠΕΜΠΤΗ (321χιλ):



Ο καιρός δεν βαρέθηκε καθόλου, και όλη την νύχτα έριχνε, αλλά και τώρα. Καθυστερώ λίγο μπας και κόψει λίγο. 10:45 μάταια όμως και βάζω αδιάβροχα. Βάζοντας χθες την διαδρομή στο GPS με έβγαζε μέσο ενός επαρχιακού δρόμου ποιο σύντομα στον τελικό προορισμό για σήμερα που είναι η πόλη Vologda. Σε σχέση με τον αρχικό προορισμό που είχα σκοπό να κάνω, ναι όντως θα γλυτώσω αρκετά χιλιόμετρα. Στη ουσία είναι ότι θα πέσω είτε κάνω το ένα είτε το άλλο στην ίδια πόλη το Jaroslavl. Απλά από την μια μέσο αυτοκινητοδρόμου και περνώντας από την πόλη Kostroma αλλά με τα περισσότερα χιλιόμετρα, και η άλλη μέσο επαρχιακού τον P79 αναμφιβόλου ποιότητος, γλιτώνοντας όμως πολλά χιλιόμετρα, και με τέτοιο καιρό τι κάνω;

Ξεκινώ να βρω την διασταύρωση με τον P79 και αποφασίζω επί τόπου. Όντως βγαίνοντας από την πόλη συναντώ την διασταύρωση στον M7 με τον P79. Σταματώ λίγο στην άκρη, έβρεχε  και έπρεπε να πάρω γρήγορα μια απόφαση. Βλέποντας τον επαρχιακό δρόμο να είναι άσφαλτος, και να στρίβουν κάποια οχήματα, η τελική απόφαση δεν άργησε να έρθει. Θα πάω και ότι κάτσει που λένε!!!  Η απόφαση μου τελικά μου βγήκε σε καλό, γλιτώνοντας άσκοπα χιλιόμετρα μέσα στην βροχή και το κρύο. Ο δρόμος δεν ήταν και ο άριστος, αλλά οδηγώντας προσεκτικά μου βγήκε. Εκτός αυτού ήταν πολύ μοναχικός και μέσα στο πράσινο.



Φτάνοντας Jaroslavl και περνώντας μέσα από την πόλη, πινακίδα μου έδειχνε για τον αυτοκινητόδρομο Μ8 που έρχεται από Μόσχα. Ευτυχώς έχει σταματήσει να βρέχει, γιατί έχω να κάνω 195χιλ ακόμα. Όσο ανέβαινα τόσο ποιο αραιή ήταν η κίνηση, και μοναχική οδήγηση σε ατέλειωτη ευθεία μέσα στα δάση. Μόνο κάτι νταλίκες φορτωμένες με τεράστιους κορμούς, ξεπετάγονταν από το πουθενά μέσα από το δάσος, για να βγουν στον αυτοκινητόδρομο. Είδα αρκετούς ξυλοκόπους και αποψιλωμένες εκτάσεις. Φραπέ οπωσδήποτε, θέλω και δεν βρίσκω κάπου να σταματήσω. Αυτοί οι Ρωσικοί αυτοκινητόδρομοι δεν έχουν τίποτα για να σταματήσεις εκτός από τα βενζινάδικα.

Η λύση μια… στάση σε στάση λεωφορείου. Φραπεδακι φτιάχνω και απολαμβάνω την απόλυτη ηρεμία, και να φανταστείτε είμαι σε κεντρικό αυτοκινητόδρομο!!!



Τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα και εύκολα, και φτάνοντας στην Vologda ήθελα γυαλιά ηλίου γιατί στραβώθηκα εντελώς. Εκεί που ψάχνω για ταξιτζή, να με πάει στο ξενοδοχείο, σταματημένος σε φανάρι με προσεγγίζει ένας μηχανόβιος. Ανοίγει το κράνος με ρωτά αν ξέρω αγγλικά, και του κάνω νόημα να σταματήσουμε μετά το φανάρι.

Όντως σταματάμε βγάζουμε τα κράνη και αρχίζουν οι χαιρετούρες. Ο Andrew 20 χρονών πιτσιρικάς με Kawasaki ER-6f. Η πρώτη ερώτηση ήταν για το ξενοδοχείο, αν μπορούσε να με πάει. Όντως μπαίνει μπροστά και μετά από 10λ φτάσαμε. Κανονίζει με το παρκινγκ και με την ρεσεψιόν. Τον ευχαριστώ και με ρωτά τι θέλω να δω στην πόλη του. Εξηγώ ότι είμαι περαστικός δεν γνωρίζω κάτι, και το μόνο θα βγω να πάω μια βόλτα στο κέντρο για να βρω κάτι να φάω. Οκ τότε λέει ότι αν θέλω να περάσει αργότερα με το αυτοκίνητο, να πάμε να με ξεναγήσει στην πόλη του. Εντάξει εννοείτε πως ναι θέλω, εξάλλου είναι η πρώτη φορά που θα πάω κάπου με παρέα!!! Δίνουμε ραντεβού έξω από το ξενοδοχείο σε τρεις ώρες από τώρα.

Η ώρα είναι 16:30 και ανεβαίνω στο δωμάτιο να ξεκουραστώ λίγο. Φτάνει η ώρα του ραντεβού με τον Andrew και κατεβαίνω. Με περίμενε είδη με μια φίλη του. Απαραίτητες συστάσεις και φεύγουμε. Μπαίνοντας στο αμάξι, μου εξηγεί, λόγο ότι δεν ξέρει καλά αγγλικά έφερε την φίλη του για να μου τα πει καλύτερα, γνωρίζοντας μου την πόλη. Καλά του λέω μην φαντάζεσαι ότι τα αγγλικά μου είναι καλύτερα!!! Σταματάμε στο κέντρο σε μια τεράστια πλατεία με όμορφες παλιές εκκλησιές.





Συνεχίζουμε προς το ποτάμι όπου εκείνη την στιγμή έφτανε ένα καράβι με κόσμο, επιστρέφοντας από τουριστική κρουαζιέρα.








Με ρωτούν αν θέλω να φάω κάτι, λέω να το αφήσουμε για αργότερα και συνεχίζουμε. Επόμενος σταθμός στους τοπικούς μηχανόβιους. Ο Andrew είχε μιλήσει με τους φίλους του και ήθελαν να με γνωρίσουν. Φτάνοντας σε μια πλατεία και βλέποντας καμιά δεκαριά μηχανάκια, μόνο σουπερ σπορτ σταματάμε. Κατεβαίνουμε και χαιρετιόμαστε. Με μια αστραπιαία ματιά βλέπω ότι κανείς δεν έχει την πινακίδα επάνω, όλα εξατμισομενα, και γενικός άγρια τα γκάζια.

Ξεκινούν με σούζες και διάφορα τέτοια!!! Μπαίνουμε στο αμάξι και ξεκινάμε καμιά δεκαριά χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Πάμε λέει να δεις τι κάνουν με τις μηχανές. Κάνω την ερώτηση τι τα θέλουν αυτά του είδους  μηχανάκια εδώ;; χωρίς δρόμους;; Τα on-off δεν τα γνωρίζουν καθόλου. Μου απαντά ότι βγαίνουν σε μια ευθεία (τι άλλο) και κάνουν σούζες και διάφορα κόλπα. Λέω εσύ πως και ξέφυγες με αυτό το μηχανάκι; Εμένα μου αρέσουν τα ταξίδια και όχι να κάνω τέτοια πράγματα. Ο πατέρας μου είναι παλιός αναβάτης, και έχει κάνει ταξίδια με μηχανή. Κ’εγω με την σειρά μου κώλυσα το μικρόβιο από αυτόν.

Πάμε λέει τώρα για φαγητό θέλει να σε γνωρίσει από κοντά, γιατί του έκανε μεγάλη εντύπωση ότι έχεις έρθει από τόσο μακριά. Αφήνουμε την κοπέλα σπίτι της και καταλήγουμε σε ένα κυριλέ ξενοδοχείο. Όντως ο πατέρας του  Andrew ήταν εκεί και χάρηκε πολύ που με είδε. Παραγγέλλω ότι θέλω, και παίρνω για πρώτο πιάτο μια σούπα κρύα, και σαν δεύτερο κρέας με βραστές πατάτες και λαχανικά, γευστικότατα και τα δυο. Τα λέμε και στην συνέχεια φτάνει και η μητέρα του.

Σαν μια δεμένοι οικογένεια όλοι μαζί αισθανόμουν ότι είμαστε.



Πίνουμε και τα εσπρεσακια μας, και βγάζω λεφτά για να πληρώσω, δεν με άφησε λέγοντας εδώ είσαι καλεσμένος και δεν πληρώνεις τίποτα.
Τους ευχαρίστησα και με προσκάλεσαν στο σπίτι τους για να μου πουν λεπτομέρειες για το δρομολόγιο που θα είχα να κάνω την επόμενη μέρα. Δείχνοντας στον χάρτη το δρομολόγιο, και βλέποντας από πού θα περνούσα, μου επίσπευσαν την  προσοχή, για μια πόλη, λέγοντας ότι εκεί δεν θα πρέπει να σταματήσω για κανένα λόγο!!! Η απάντηση στο γιατί ήταν ότι είναι πολύ επικίνδυνα, και μάλιστα αν σε πάρουν χαμπάρι ότι είσαι ξένος, υπάρχει η πιθανότητα της κλοπής!!! Τώρα μου κάνατε την καρδιά περιβόλι!!

Ήρθε η ώρα της αναχώρησης και ο Andrew μου λέει ότι αύριο θέλει να έρθει μαζί, κάνοντας 150χιλ μέχρι μια πόλη που μένουν κάτι συγγενείς του. Καλά λέω δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό. Χαιρετιόμαστε και τους προσκαλώ εγώ Ελλάδα για όποτε το θελήσουν να τους φιλοξενήσω, και με πάει ο Αndrew στο ξενοδοχείο. Δίνουμε ραντεβού για τις 8:00 το πρωί εδώ. Κοιτά να δεις που από το μόνος σαν την καλαμιά στον κάμπο, ποιος θα περίμενε τέτοια εξέλιξη; Ο καιρός όμως έχει χαλάσει και βρέχει και πάλι. Μακάρι αύριο μην είναι έτσι και ξενερώσω εντελώς. Από τις ωραιότερες βραδιές μέχρι στιγμής στην Ρωσία. Άντε να δω τι θα μου ξημερώσει.


12-8-11-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (553χιλ):




7:40 είμαι στην αίθουσα πρωινού και χτυπά το τηλέφωνο μου. Ο Αndrew  έχει φτάσει και είναι έξω!! Παίρνω το πρωινό μου και άμα θέλεις έλα μέσα. Θα περιμένω έξω λέει να κάνω και τσιγάρο. Δεν κρατιέται λέμε ο πιτσιρικάς!!! Σίγουρα δεν θα κοιμήθηκε καθόλου από την αγωνία του να κάνει βόλτα. Και όσο για το τσιγάρο το κάνει κρυφά από τον πατέρα του και μου είπε να προσέχω μην μου ξεφύγει τίποτα. Μείνε ήσυχος φιλαράκι παιδιά είμαστε; Χάχα… Βγαίνοντας έξω τσίτωσε το μάγουλο αμέσως, και πάγωσε το χαμόγελο από το απίστευτο κρύο που είχε εκείνη την ώρα. Είχε ήλιο με δόντια που λένε…



8:15 Βάζουμε μπροστά τα μοτορια και ξεκινάμε. Καθόλου άγχος εγώ, με τον Ρώσο φίλο να είναι μπροστά. Πιάνουμε τον επαρχιακό P5 καλός δρόμος μέσα στην φύση. Σταματά ο Andrew πάνω σε μια γέφυρα και από κάτω ένα υδάτινο κανάλι. Έγινε τίποτα; Λέει να βγάλω καμιά φωτογραφία, γιατί αυτό το κανάλι δεν υπήρχε, και επί κουμμουνισμού εργάτες το έσκαψαν με τα χέρια, χωρίς μηχανήματα!!! Μιλάμε για 40μ βάθος και αρκετά χιλιόμετρα μήκος. Πέθαναν αρκετοί στην κατασκευή από πείνα καταναγκαστική εργασία και αντίξοες συνθήκες. Είναι ένας υδάτινος δρόμος που εξυπηρετεί τα πλοία.







Συνεχίζοντας και έχοντας διανύσει περίπου 100χιλ σταματάμε σε βενζινάδικο. Τώρα έχω την μοναδική ευκαιρία να πω ότι το θέλω γεμάτο!!! Και πως θα γίνει αυτό; Μου γράφει σε χαρτάκι στα ρωσικά το θέλω γεμάτο!!! Ανοίγω την τάπα του ρεζερβουάρ βάζω την αντλία, και πάω στο ταμείο. Δείχνω το χαρτάκι, χαμογελά η τύπισσα, και δίνω 1000 ρούβλια. Βγαίνω έξω ξεκινά η αντλία, και γεμίζω με 700 ρούβλια. Επιστρέφω και μου δίνει τα ρέστα και απόδειξη. Αυτό ήταν τέρμα πια τα 10 λίτρα δείχνοντας τα δάχτυλα των χεριών χάχα….

Ξεκινάμε πάλι και μετά από λίγα χιλιόμετρα σταματάμε λίγο έξω από την πόλη Lipin Bor στην λίμνη Beloe. Εδώ πάνω στον δρόμο P5 σε σταθμό ξεκούρασης, απ’ότι κατάλαβα νταλικέρηδων, πίνουμε τον καφέ του αποχαιρετισμού. Λέω να μου γράψει σε χαρτί πως είναι το αυτοκόλλητο της χώρας του, γιατί θέλω και δεν βρίσκω αλλά δεν καταλαβαίνουν όταν τους το ζητώ στα αγγλικά. Ωραία έχω γραμμένο και αυτό, ανταλλάσουμε και mail και ευχόμαστε ο ένας στον άλλον καλή συνέχεια.

Βάζω αδιάβροχα γιατί έχει πολύ μαυρίλα, αλλά ποιο πολύ για το κρύο που την έχω ακούσει για τα καλά. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για μένα, γιατί μιλάμε οι δρόμοι που θα συναντήσω δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα είναι, η ερημιά που θα βρω είναι ένα θέμα, και το βασικό αν θα υπάρχουν βενζινάδικα. Ξεκινώ και ο θεός βοηθός!!!  Συνεχίζω με τον P5 που έχει αρχίσει να με κουράζει αφάνταστα, από το πόσο χάλια είναι πλέον. Όλο λακκούβες και το χειρότερο εξογκώματα, ένας συνδυασμός, που κάνει να θέλει την μπακγαζιερα να μου φορεθεί στο κεφάλι αντί για κράνος!!!

Και εκεί που πηγαίνω σε ασταμάτητο κομπρεσέρ, μέσα στα δάση, ένα απαγορευτικό με  σταματά!!! Το τέλος του δρόμου άντε για!!! Με παράκαμψη με στέλνει σε δρόμο χωρίς ονομασία, και φυσικά χωμάτινο!!!



Τώρα αρχίζω και τις off road διαθέσεις που είναι και ότι πρέπει για το K1200S. Το χώμα τελικά είναι αρκετά βατό, σε βαθμό να αναπτύσσω την αστρονομική ταχύτητα των 40 με 50χιλ!!!! Τελικά μετά από 5χιλ σταματά και ξανά άσφαλτο (αυτό το πράγμα δεν το λες άσφαλτο) καλύτερα χώμα. Φτάνω στην πόλη Bitegra.






Διασχίζοντας την πόλη αρχίζει η εναλλαγή χώμα και άσφαλτο πολύ συχνά, και
περνώντας μέσα από ερειπωμένα χωριά, στοιχειωμένα, έτοιμο σκηνικό σε φυσικό περιβάλλον για να γυριστεί ταινία τρόμου άνετα!!! Με χωματόδρομους που πλέον ξεπερνούσαν τα 50χιλ απόσταση, στο πουθενά, και να έχω περάσει βενζινάδικα ερειπωμένα, σταματώ για κατούρημα!!!






Εεε πια τα χρειάστηκα μου βγήκε από μόνο του. Και οι σκέψεις στο μυαλό παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια!!! Όπως τι θέλεις πανουλη εδώ στην μέση του πουθενά, σε ξένη χώρα σε χωματόδρομους χωρίς GPS ( δεν έδειχνε τίποτα) και κινητό χωρίς σήμα;; εεε πες μου τι θες; Δηλαδή τώρα αν εμφανιστεί καμιά αρκούδα και μου πει halloooo ποιος θα φταίει;

Παίρνω όλες τις αρνητικές σκέψεις και τις βάζω στην κωλοτσεπη, βάζω το κεφάλι κάτω και συνεχίζω. Με το χώμα να είναι το φυσικό μου τερέν, και συντροφιά τον ήχο από τα πετραδάκια, που εξοστρακιζόντουσαν δεξιά και αριστερά από τα λάστιχα, φτάνω στην πόλη (πια πόλη εδώ θα μπορούσε να μένει ο Δρακουμελ και τα Στρουφακια)  Bohetheve η πόλη αυτή σημαίνει και το τέλος του δρόμου, αφού μπροστά μου κυλά εδώ και αιώνες ο ποταμός  Wolga-Βόλγα. Είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της Ευρώπης, πηγάζει από τα οροπέδια βορειοδυτικά της Μόσχας και εκβάλει μετά από μια διαδρομή 3.530χιλ στην Κασπία θάλασσα. Έχει περίπου 200 παραποτάμους.







Εγώ αυτό που έχω να κάνω είναι να περιμένω με καμιά δεκαριά αυτοκίνητα, να μπω σε μια πλωτή εξέδρα για να συνεχίσω το ταξίδι μου. κάτι ξεφτισμένες από τον χρόνο ενημερωτικές πινακίδες, προσπαθώ να καταλάβω αν πληρώνεις κάτι. Δεν βγάζω άκρη και ξετυλίγω το ταλέντο μου στην φωτογράφιση χάχα.. μετά από 30λπ περίπου διακρίνω μια κινητικότητα, βάζουν μπρος τις μηχανές στα αυτοκίνητα τους οι Ρώσοι και παίρνω θέση. Μπαίνουμε όλοι χρησιμοποιώντας και το τελευταίο εκατοστό του χώρου της πλατφόρμας και ξεκινάμε.







Μαζί μας ήταν και ένα τηλεοπτικό συνεργείο, και απ’ότι είδα φιλανδικών συμφερόντων. Έπαιρναν κάποια πλάνα πάνω στην πλατφόρμα. Προλάμβαναν και αυτό, την στιγμή που η ταχύτητα πλεύσης, ήταν μικρότερη από ενός κολυμβητή!!! Φτάνοντας απέναντι το σκηνικό δεν αλλάζει καθόλου!!! Χώμα δάσος, ερημιά και εγκατάλειψη.



Το μόνο που έσπαγε λίγο την μονοτονία, ήταν κάποια διαστήματα που είχα οπτική επαφή την λίμνη Onega. Με υπομονή και επιμονή, βγάζω το χωμάτινο κομμάτι των 70χιλ, και βγαίνοντας σε άσφαλτο πάλι βλέπω σε πινακίδα, την λέξη  Karelia.



Επιτέλους μπήκα στην περιοχή της Καρελίας, οπότε είμαι κοντά στον στόχο μου το Petrozavodsk-Πετροτσαβοντσκ. Βρίσκω βενζινάδικο, και είχε ουρά. Με μια ματιά βλέπω οι περισσότεροι περίμεναν στην αντλία με τα 92 οκτάνια, και η 95αρα ήταν άδεια. Αυτό είναι περνώ πρώτος και ξεμπερδεύω. Ξανά στην άσφαλτο, τα μαύρα της τα χάλια είχε, και συνεχίζω. Η πείνα και η κούραση με είχαν καταβάλει, αλλά εδώ εκτός από φρούτα του δάσους και μανιτάρια δεν έχει τίποτα. θα μου πείτε στο βενζινάδικο πριν; Το βενζινάδικο πριν ήταν ένα μεταλλικό κοντέινερ, με έναν υπάλληλο μέσα, πίσω από παράθυρο με κάγκελα. Καμιά επαφή και δεν είχε να πουλήσει κανένα προϊόν εκτός από καύσιμα.

Αρχίζω να βλέπω βρεγμένο δρόμο, στο βάθος, εκεί που πάω μαυρίλα, το σπρέι των αυτοκινήτων να κάνουν ακόμα ποιο δύσκολα την οδήγηση. Τελικά μετά από όλα αυτά πλησιάζω στην πόλη, και μπαίνοντας είχα προλάβει και την βροχή. 19:00 είμαι έξω από το ξενοδοχείο που βρήκα εύκολα, βάση του διαγράμματος που μου εκτύπωσε ο Ρώσος την προηγουμένη μέρα. Το ξενοδοχείο είναι το SEVERNAYA σε κεντρικότατο σημείο, και πολύ καλό. Ο κόσμος που έβγαινε, και έμπαινε εκείνη την στιγμή στέκονταν και με χάζευαν, βγάζοντας τα πράγματα, και φυσικά κοιτούσαν την πινακίδα. 62 ευρώ την βραδιά με πρωινό, και έχω κλείσει δυο νύχτες.

Εγώ καίγομαι τώρα για να βρω κάτι να φάω!!! Αφήνω τα πράγματα, και γρήγορα βγαίνω έξω. Δεν βρέχει αλλά έχει κρύο. Μετακινώ και την μηχανή στον ιδικά διαμορφωμένο χώρο παρκινγκ του ξενοδοχείου, όπου είναι με πληρωμή. Έξω από το ξενοδοχείο που είχε απίστευτο χώρο δεν μπορούσα, μου είπαν να την μετακινήσω.

Ξεκινώ τώρα στα τυφλά, και ψάχνω για φαγητό πάνω στον κεντρικό δρόμο που βρίσκεται το ξενοδοχείο, (οδός Λένιν), τι άλλο; Οι κεντρικοί δρόμοι των περισσοτέρων πόλεων έχουν το όνομα αυτό, και οι κεντρικές πλατείες έχουν από ένα άγαλμα του Λένιν. Με κατεύθυνση προς την λίμνη. Το πρώτο που βρίσκω φαστ-φουντ μπαίνω μέσα και του δίνω να καταλάβει. Αφού συνήλθα και πείρα τα πάνω μου φτάνω στην λίμνη, για μια βόλτα αλλά το βασικότερο να δω από πού φεύγουν τα πλοιάρια για το νησί Kizi-Κιζι. Αύριο έχω σκοπό να το επισκεφτώ.

Το Petrozavodsk-Πετροτσαβοντσκ πανέμορφο για μένα, την εποχή του τσάρου Πέτρου του Μέγα, η πόλη αποτελούσε το αυτοκρατορικό σιδηρουργείο, ενώ σήμερα είναι βιομηχανικό κέντρο επεξεργασίας σιδήρου.









Συνεχίζοντας την βόλτα μου είδα ένα πλοιάριο τύπου δελφίνι, και πάρκαρε σε απόσταση αρκετή από εδώ που βρισκόμουν. Το σταμπάρισα για αύριο…



" />" />

13-8-11-ΣΑΒΒΑΤΟ:  
Συννεφιά και ψιλοβρόχι, δεν είναι και το καλύτερο για να ξεκινάς την μέρα σου. Φεύγω με κατεύθυνση την λίμνη εκεί που είδα το πλοιάριο-δελφίνι χθες. Φτάνω στην κεντρική στρογγυλή πλατεία της πόλης. Γύρω από αυτήν περιστοιχίζονται νεοκλασικά κτήρια, και στο κέντρο της υπάρχει μνημείο του Λένιν.







Σε λίγο φτάνω στο κιόσκι που φεύγουν τα πλοία για το νησί Kizhi-Κιζι. Κόσμος αρκετός, πολλά γκρουπ από παιδιά, αλλά όλοι αποτελούσαν τον εγχώριο τουρισμό. Εκείνη την στιγμή ήμουν ο μοναδικός τουρίστας εκτός χώρας.

Οι ανακοινώσεις στα ρωσικά, και μπαίνω μέσα για να δω τις τοιχοκολλώμενες πληροφορίες όπου ευτυχώς ήταν και στα αγγλικά. Κάτι κατάλαβα, αλλά δεν ήμουν και σίγουρος, και κατευθύνομαι στα ταμεία. Μιλούσαν αγγλικά, και μου είπαν το επόμενο φεύγει στις 12:15 και κάνει 1:30 ώρα για να φτάσει αρκετή απόσταση!!! Επιστροφή στις 17:45, μιλάμε για όλη την μέρα σχεδόν. Η ώρα τώρα είναι 11:30 οπότε δίνω 2200 ρούβλια για το δελφίνι. Και περιμένω μέσα στον χώρο υποδοχής. Δεν μπορούσα και να κάνω κάτι γιατί έξω έβρεχε για τα καλά. Το καλό έχω πάρει μαζί μου ένα σάντουιτς από το ξενοδοχείο και φραπέ να φτιάξω.

Φτάνοντας η ώρα κάτι λένε από τα μεγάφωνα και βλέποντας να μαζεύονται πάω κ’εγω. Το θέμα ήταν ότι έφευγαν δυο μαζί, λόγο ότι είχε αρκετό κόσμο. Φτάνοντας στην είσοδο του πλοίου, μια Ρωσίδα υπάλληλος ( εντάξει μιλάμε για απίστευτη γυναίκα άντε για λέμε..) δείχνοντας το εισιτήριο, έδωσε και μια κάρτα με κορδέλα για τον λαιμό. Αυτή η κάρτα είχε επάνω γραμμένο το νούμερο του πλοίου, μαζί με νούμερο επιβάτη. Αν και ότι συμβεί ξέρουν για να σε ψάξουν. Αυτό γραφόταν και σε τετράδιο μπαίνοντας.

Η θέση που βρήκα ήταν μπροστά. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν καινούριο αλλά εντάξει!!! Κάτι περίεργους μεταλλικούς θορύβους τους είχε, αλλά και η λίμνη ήταν με αρκετό κύμα λόγο άστατου καιρού. Όντως μεγάλο ταξίδι, και τελικά φτάνουμε και δένει στην ιδικά διαμορφωμένη προβλήτα.



Βγαίνοντας ευτυχώς δεν έβρεχε, και περπατάμε σε μονοπάτι, φτιαγμένο με ξύλινες σανίδες. Φτάνω σε άλλο κιόσκι όπου και βλέπω πάλι ταμεία. Βλέποντας γύρω μου υπήρχε περίφραξη και αναγκαστικά πρέπει να περνάς από εδώ . τελικά για να μπεις στο νησί έχει και την τιμή του. Δίνω άλλα 650 ρούβλια (ξεκληρίστηκα πρέπει να βγάλω χρήματα ξανά) και μια γυναίκα με σταματά να δει το εισιτήριο.

Και με ενημερώνει στα αγγλικά ότι δεν πρέπει να παρεκκλίνω από τα μονοπάτια που είναι καθαρά και πατημένα, σε όλο το νησί. Το γιατί υπάρχουν πολλά δηλητηριώδες φίδια και σίγουρα δεν θα ήθελε να έχει κανείς ραντεβού με αυτά!!!
Το μουσειακό νησί Κιζι περιλαμβάνει 60 ιστορικά ξύλινα κτίσματα. Οι δυο ιστορικές εκκλησιές  που υπάρχουν εδω αποτελούσαν παλιότερα το κέντρο της θρησκευτικής λατρείας των ορθοδόξων χριστιανών.

Είναι ότι ποιο ασυνήθιστο υπάρχει σε ξύλο κτίσμα σε όλη την χώρα. Φυσικά περιλαμβάνονται στον κατάλογο της UNESCO. Το πρώτο ξύλινο κτίσμα που φαίνεται από παντού είναι ο ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος (1717).



















Αυτός ο θαυμάσιος ναός, εγώ θα πω ένα ξύλινο υπερθέαμα, έχει οκταγωνικό περίγραμμα, και την στέγη του στολίζουν 22 τρούλοι που είναι τοποθετημένοι σε επίπεδα. Οι τρούλοι έχουν σκοπό να επεκτείνουν το εξωτερικό σχήμα της Εκκλησίας.



Προσπερνώ και συνεχίζω για μια βόλτα στο νησί. Άλλα κτίσματα όπως, ανεμόμυλοι, σπίτια των κατοίκων, στάλοι, αποθήκες με τα γεωργικά τους εργαλεία, είναι παντού διασκορπισμένα. Βλέπω κάποια από αυτά, και έτσι τελειώνω την μια πλευρά του νησιού. Επιστρέφω στην Εκκλησία της Μεταμόρφωσης του σωτήρος και μπαίνω μέσα.











Η απλότητα του χώρου και η σπάνιες εικόνες Αγίων με καθήλωσαν κυριολεκτικά!!!  Μετά από εδώ και βλέποντας ότι έχω χρόνο, λέω να πάω στην άλλη πλευρά του νησιού, όπου μένουν λιγοστοί κάτοικοι.



Αρχίζω και βλέπω τα πρώτα σπίτια, και μάλιστα ο καπνός που έβγαινε από τις καμινάδες μαρτυρούσε ότι υπάρχουν κάτοικοι. Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ  πόσο αγνό τρόπο ζωής  απολαμβάνουν.









Μπορεί να είναι απομακρυσμένοι από τον πολιτισμό, αλλά έχουν ελικοδρόμιο, και μια μονάδα εκτάκτου  ανάγκης, με σκάφος τύπου χοβερκραφτ.



Είδα και ένα μικρό πούλμαν που εξυπηρετεί τους κατοίκους στις μικρές αποστάσεις του νησιού, και ποιο πολύ μέχρι την αποβάθρα με τα πλοία. Ακόμα και γήπεδο είδα, και μάλιστα εκείνη την ώρα είχαν κάτι σαν πρωτάθλημα, με απονομή μεταλλείων.





















Η ώρα όμως πέρασε, και περπατώ προς την προβλήτα. Τελευταία στάση στα μαγαζάκια με τα αναμνηστικά, και άμα ήθελες είχε και εστιατόριο για να κάτσεις. Μπαίνουμε όλοι στο δελφίνι και αποχωρούμε. Θα μου μείνει βαθειά χαραγμένη στην μνήμη μου η στιγμή της επίσκεψης μου πάνω στο νησί. Φτάνοντας πάλι έβρεχε περισσότερο από όταν ξεκινήσαμε. Δεν είχα κάτι μαζί μου για προφύλαξη και αποφασίζω να κάτσω στην αίθουσα με τα ταμεία μπας και κόψει. Το μόνο όμως που με είχε κόψει ήταν η πείνα. Τι να κάνω ξεκινώ και περπατώ μέχρι το φαστ φουντ το χθεσινό. Στα σίγουρα δεν ήταν καιρός για ψάξιμο. Μετά από εδώ καταλήγω στο ξενοδοχείο μούσκεμα και πάω για ξεκούραση.

14-8-11-ΚΥΡΙΑΚΗ (247χιλ):



Ευτυχώς δεν βρέχει, την μαυρίλα του όμως την έχει. Έχω μια αμφιβολία και σήμερα για την ποιότητα των δρόμων που θα περάσω, αλλά τώρα εδώ που φτάσαμε και με τόσο χώμα δεν μασάμε!!! Η ώρα είναι 9:00 δίνω το κλειδί πληρώνω και 250ρ για το παρκινγκ και φεύγω.





Πιάνω τον αυτοκινητόδρομο Μ-8 με κατεύθυνση προς Αγ Πετρούπολη. Μετά από 50χιλ περίπου μπαίνω στον επαρχιακό Α130. Ο δρόμος είναι μέσα στην φύση, και εξεπλάγην, γιατί η άσφαλτος ήταν άριστη (για πόσο όμως;) και ο δρόμος είχε στροφές!!! Καλά τι κάνω; Έχω ξεχάσει πως στρίβουν, μιλάμε δεν το πιστεύω!!!





Ανέβασα ρυθμό αλλά δεν ήμουν 100% έτσι όπως θα περίμενα να είμαι. Λίγο ο φόβος, θες λίγο το άγνωστο, και φυσικά το ότι είχα χάσει την φόρμα μου τόσο καιρό, δεν το ευχαριστήθηκα. Και ναι όπως το φανταζόμουν το λούνα παρκ δεν κρατά για πολύ. Πέφτω σε έργα που μόλις άνοιγαν καινούριο δρόμο, και μάλιστα έπρεπε να περάσω τους χωμάτινους δρόμους μέσα από το εργοτάξιο, με παρέα τα βαρέα οχήματα, και μηχανήματα του έργου.



Καλά μιλάμε έχουν κόψει το δάσος στην μέση, έχουν περάσει πάνω από λίμνες, και αλλοίωσαν κατά πολύ το φυσικό περιβάλλον. Αλλά πρέπει κάποια έργα να γίνονται για να υπάρχει ανάπτυξη αν την θέλουν. Διασχίζοντας νεροφαγώματα, λάσπη, αλλά και κάποια σημεία στρωμένα με χοντρό χαλίκι (αυτό που βάζουν στις ράγες των τρένων), και να προσπαθώ να ισορροπήσω με το K1200S σαν τους αναστενάρηδες περπατώντας πάνω σε αναμμένα κάρβουνα!!!  Οκ εντάξει 40χιλ ωραίας εντουραδας, βγήκαν ευτυχώς χωρίς παρατράγουδα. Και μπαίνοντας στην άσφαλτο, σταματώ λίγο στην άκρη για να συνειδητοποιήσω που πατούν οι ρόδες!!!

Δεν το πίστευα βρισκόμουν σε έναν ολοκαίνουριο αυτοκινητόδρομο με άσφαλτο φρεσκότατη  ( τόσο που θέλεις να κόψεις κομμάτι και να δοκιμάσεις) προστατευτικά κιγκλιδώματα, χωρίς κίνηση, και φαντάζομαι πως θα είναι όταν τελειώσουν και το κομμάτι πού πέρασα πριν. Μακάρι να είναι για πολλά χιλιόμετρα έτσι. Συνεχίζω με καλό ρυθμό, τα χιλιόμετρα φεύγουν και ο δρόμος είναι άριστος. Μετά από 100χιλ αποφασίζω να αράξω σε παρκινγκ δίπλα στον δρόμο. Είναι ακόμη νωρίς, και λέω να φάω το σάντουιτς και ένας καφές θα ήταν ότι καλύτερο.





Με τον ήλιο να είναι στα καλύτερα του, εμένα να βλέπω την λάσπη που είχε κατακλύσει την μηχανή, αποφασίζω να κάνω σέρβις σε τανκ-μπανκ και μπότα. Βγάζω την ταινία δεμάτων που είχα μαζί μου και ξεκινώ. Η δεξιά μπότα από την αρχή του ταξιδιού είχε αρχίσει να ανοίγει σε ραφή σιγά σιγά. Και τώρα είχε φτάσει σε σημείο να αναρωτιέμαι αν θα την βγάλει καθαρή μέχρι την Γερμανία που είχα σκεφτεί να αγοράσω άλλες. Δεν νομίζω, αλλά άσε που σε βροχή είχε αρχίσει από το σημείο του σκισίματος να μπάζει. Το πλακώνω στην ταινία και ήταν σαν καινούρια…









Στο τανκ- μπανκ τώρα η διαφανής εξωτερική θήκη που έχει, την χρησίμευα για θέση του GPS, αφού δεν έχω βάση, σκίστηκε από τον καιρό. Η ταινία έκανε και εδώ καλά την δουλεία της. 56χιλ με χωρίζουν από τον τελικό προορισμό μου σήμερα. Ξεκινώ και πάλι οι ρόδες κυλούν στην καινούρια άσφαλτο. Τα τελευταία 40χιλ ήταν με καλό δρόμο αλλά, με την καλύτερη φυσική ομορφιά. Φιδίσιες στροφές από την μια πλευρά θέα την λίμνη Ladoga και από την άλλη τα πανύψηλα και σε ευθεία δέντρα,  κρύβουν τον ήλιο.  Φτάνω λοιπόν στην παραλίμνιο χωριό Sortavala-Σαρταβαλα. Εδώ έχω διανυκτέρευση.

Ψάχνω για το ξενοδοχείο το GPS δεν έβγαζε οδό. Βλέπω ένα αλλά δεν είναι αυτό. Ρωτώ έναν που σίγουρα ο ανθρωπάκος κατάβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες, στα Ρωσικά για να καταλάβω αλλά τώρα τι να λέμε… στο περίπου κατευθύνομαι ακόμα ποιο κάτω στον μοναδικό κεντρικό δρόμο, και βλέποντας την φτώχια και τα ξύλινα σπίτια, τον μοναδικό κεντρικό δρόμο τίγκα στην λακκούβα, μου βγαίνει κάπως αρνητικά στην ψυχολογία μου. σταματώ σε μια μικρή πλατεία με μαγαζιά εμπορικά γύρω, μην φανταστείτε τίποτα το ιδιαίτερο και παρατηρώ για λίγα λεπτά.

Εντύπωση και μάλιστα θετική, είδα πολλά παντρεμένα ζευγάρια, νέοι άνθρωποι αρκετοί, με τα παιδιά τους στα καροτσάκια να κάνουν την βόλτα τους τώρα που ο καιρός είναι σύμμαχος τους. Τα πρόσωπα τους χαμογελαστά, και με μια θετική αύρα να βγάζουν προς τους έξω!!! Πραγματικά τους χάρηκα, παρόλο που σαν λαός έχουν περάσει δύσκολα, επιβιώνουν και μάλιστα με χαμόγελο. Έπιασα κ’εγω τον εαυτό μου να χαμογελά αυθόρμητα, μαγική στιγμή. Ωραία τώρα που πείρα τα πάνω μου σταματώ έναν νεαρό Ρώσο την ώρα που έβγαινε από μαγαζί και είχε καρότσι με ένα μωράκι.

Δείχνω το χαρτί με το ξενοδοχείο και την διεύθυνση. Στα ρωσικά ο άνθρωπος  έκανε τα πάντα για να με βοηθήσει. Μέχρι που με το δάχτυλο του κάνει σχέδιο στο σκονισμένο φερινγ της μηχανής για την κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο. Δυο άγνωστοι και διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετική γλώσσα και κουλτούρα, δίναμε το χέρι λες και ήμασταν οι συμμαθητές από το σχολειό, που είχαν να βρεθούν καιρό!!! Τελικά οι άνθρωποι των χωριών και της επαρχίας έχουν αυτή την αγνότητα και καλοσύνη προς τον ξένο, πιστεύω παντού σε όλο τον κόσμο….

Με τον χάρτη κολλημένο στο φερινγκ που λένε χάχα, φτάνω έξω από το ξενοδοχείο Kaunis Hotel. Και μάλιστα δίπλα στην λίμνη. Παρκάρω τα λιγοστά βλέμματα καρφωμένα πάνω μου και πάω στην ρεσεψιόν. Βγάζω το χαρτί της κράτησης, και η κοπέλα φωνάζει μια άλλη κοπέλα για να μου εξηγήσει στα Αγγλικά. Οκ παίρνω το κλειδί και πάω στο δωμάτιο, το οποίο δυστυχώς δεν είχε θέα προς την λίμνη όπως κάποια άλλα. Τώρα γιατί ήρθα εδώ; Σίγουρα όχι για την όμορφη θέα προς την λίμνη. Αλλά από εδώ ξεκινούν εκδρομή με ιπτάμενα δελφίνια προς το νησί Valaam, στην τεράστια λίμνη Ladoga με βάθος που υπερβαίνει τα 200μ. Πάνω στο νησί υπάρχει ο Ναός του Σωτήρος. Και καθώς ετοιμάζομαι για να βγω έξω, κτυπά το εσωτερικό τηλέφωνο του δωματίου!!! Yes please; Είναι η κοπέλα από την ρεσεψιόν που μου λέει το κλασικό πλέον και σπαστικό από την άλλη, να μετακινήσω την μηχανή γιατί έξω στον δρόμο δεν μπορώ να την αφήσω. Αρχίζω να τρελαίνομαι, η απόλυτη ηρεμία έξω στον δρόμο έχει αρκετό χώρο, και είναι παρκαρισμένα οχήματα. Ρε τι τους χαλά η μηχανή δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Που να πάω την μηχανή λέω; Μου δείχνει 100μ ποιο κάτω το δημοτικό παρκινγκ της πόλης. Τώρα κατάλαβα τα πάντα έχουν την τιμή τους. Πάω και ένας γέρος άρχισε να μου λέει τα δικά του και δεν καταλάβαινα. Του έλεγα είμαι από το ξενοδοχείο χαμπάρι αυτός, κάτι ρούβλια ήθελε. Ωραία τα παίρνω στο κρανίο και ξανά βάζω μπρος την μηχανή και επιστρέφω στο ίδιο σημείο που ήμουν πριν. Ξανά έξω η κοπέλα με μεγάλη απορία, και της λέω ότι δεν καταλαβαίνω τι θέλει ο γέρος, και δεν μπορώ να συνεννοηθώ.

Τον παίρνει τηλέφωνο και γράφει σε χαρτί κάτι στα ρωσικά και το ποσό των 100rub. Ξανά πάλι εκεί δίνω το χαρτί και τα ρούβλια και μου κόβει ένα χαρτί. Αμάν δεν παίζεστε με τίποτα λέμε!!! Φεύγω και πάω στην λίμνη όπου βλέπω το σημείο που φεύγουν τα ιπτάμενα δελφίνια. Υπήρχε και μια αλάνα που ήταν παρκαρισμένα πέντε πούλμαν. Πινακίδες στα ρωσικά και δεν υπήρχε εκείνη την στιγμή ούτε δελφίνι ούτε κάποιον να ρωτήσω. Οπότε μάλλον έχουν ξεκινήσει πρωί και δεν επέστρεψαν ακόμη.



Και τι κάνω τώρα; Επιστρέφω στο ξενοδοχείο και λέω να πάρω έναν υπνάκο για δυο ώρες και βλέπουμε.  

18:00 ακούω κόσμο έξω στον δρόμο και έντονη κινητικότητα. Ρίχνω μια ματιά και βλέπω ότι γεμίζουν τα λεωφορεία. Ντύνομαι και βγαίνω έχουν φτάσει δυο ιπτάμενα δελφίνια και άδειαζαν κόσμο. Αφού ηρέμισαν τα πράγματα βλέπω ότι τα φουλάρουν καύσιμα και τέλος για σήμερα!!! Το έχασα το θέμα απ’ότι φαίνετε και αύριο δεν έχω σκοπό γιατί φεύγω. Δεν πειράζει δεν έρχονται και όλα όπως τα περιμένει κανείς. Τώρα τι κάνω; Λέω να ψάξω να βρω κάπου να φάω. Εστιατόρια δεν βρήκα και το μόνο φαγώσιμο που μπορούσα να βρω ήταν σε κάτι μικρά μπακάλικα που είχαν τα πάντα.

Μπαίνω και αγοράζω ψωμί τυρί και παριζα. Πάω ξενοδοχείο φτιάχνω δυο σάντουιτς, και τρώω. Λυτά και φτηνά. Φτιάχνω φραπέ και τον παίρνω μαζί μου. κατευθύνομαι στην λίμνη και αράζω στην ξύλινη πλατφόρμα που έδεναν τα πλοία.











Η θέα(δυο ρωσιδακια) ο καιρός η απόλυτη ηρεμία ήταν όλα στο ζενίθ!!!!  Έλα όμως που κάτι πρέπει να σου χαλάσει την διάθεση!!! Με τον ήλιο πλάτη βλέπω μια σκιά να με πλησιάζει, προσπέρνα δίπλα μου ένας άντρας, και πάει στην εξέδρα. Κοντοστέκεται αγναντεύει την λίμνη, για λίγα λεπτά, και κατευθύνεται προς το μέρος μου.

Μιλώντας μου στα Ρώσικα, του λέω στα αγγλικά ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα. Και κατευθείαν μου βγάζει κάτι σαν ταυτότητα και μου δείχνει φωτογραφία που ήταν με μια στολή. Αστυνομικός; Στρατιωτικός; Δεν κατάλαβα και μου ζητά το διαβατήριο. Του λέω στα ίσια το διαβατήριο είναι στην ρεσεψιόν στο ξενοδοχείο και άμα θέλει να πάει εκεί. Τελικά σηκώνεται και φεύγει!! Τώρα τι ρόλο άραγε έπαιζε αυτός δεν κατάλαβα…!!! Δεν ξέρω ξενέρωσα, γιατί οι αρνητικές σκέψεις κατάκλυσαν το μυαλό.. Κάνω μια τελευταία βόλτα μέσα στην πόλη. Τι να πει κανείς τώρα!!! Δρόμοι σοκάκια κατεστραμμένα, πεζοδρόμια χάλια, σπίτια που δεν ήσουν σίγουρος αν κατοικούντο, ένα γενικό ψυχοπλάκωμα το άρπαζες σε κάθε σου βήμα.



















Πως αυτοί οι άνθρωποι ζουν επιβιώνουν, και το βασικότερο χαμογελούν, πρέπει να μας δείξουν τον τρόπο τι άλλο!!! Πέφτω σε μνημείο αφιερωμένο, στον πόλεμο, όπως σε κάθε πόλη μικρή η μεγάλη, παντού υπάρχει ένα μνημείο προς τιμήν, στους ανθρώπους που έχασαν τις ζωές τους στην φρίκη του πολέμου. Αυτά δεν έχει κάτι άλλο να προσέξεις, και επιστρέφω για το ξενοδοχείο. Πάει και αυτή η μέρα, αναπλήρωση δυνάμεων, για την αυριανή που είναι και η γιορτή μου…


15-8-11-ΔΕΥΤΕΡΑ (225χιλ) :



9:00 παίρνω την μηχανή από το παρκινγκ, σταματώ έξω από το ξενοδοχείο για να φορτώσω. Έχει συννεφιά αλλά δεν βρέχει ευτυχώς. Ο δρόμος είναι ο Α130 ο ίδιος με αυτόν που έφτασα. Κατεύθυνση προς σύνορα με Φιλανδία. Είναι καλός δρόμος μέχρι που συναντώ τον Α129. Χειροτέρεψε η άσφαλτος, και όταν έγινε Α124 το γύρισε σε χώμα, το καλύτερο δώρο για την γιορτή μου. Χρόνια μου πολλά λοιπόν χάχα… περνούσα από όμορφες λίμνες, ποτάμια, διασταυρώσεις που περνούσαν τρένα στο πουθενά, αλλά και δάση με πανύψηλα δέντρα, τι άλλο να θέλω από μια χωμάτινη διαδρομή;







Παίρνω την απόφαση τελικά, βλέποντας την βαλίτσα να ταλαντεύεται έντονα, να σταματήσω να την δέσω. Σταματώ κάπου στο δάσος στην ερημιά. Βγάζω δυο λάστιχα και την δένω. Λέω να πάω να κάνω και το ψιλό μου, μια που δεν υπάρχει και κανείς. Και εκεί που βγάζω αδιάβροχο, και λύνω ζώνη, ακούω στο ένα μέτρο μέσα στην πρασινάδα, ένα έντονο απειλητικό σφύριγμα!!! Φίδι δεν κατάλαβα πόσο μέτρων ήταν, μου έλεγε πρόσεχε τι πας να κάνεις!!! Εντάξει την ταινία με τον Βέγγο <<μην είδατε τον Παναγή>> την ξέρετε. Έτσι ακριβώς έγινα καπνός και εξαφανίστηκα!!!







Φτάνοντας στην πόλη Vyborg-Βυμποργκ, βρίσκω  εύκολα το ξενοδοχείο σε σχήμα φουγάρο καραβιού.



15:00 η ώρα μια χαρά. Δεν βγαίνω αμέσως αράζω και την κάνω με τα πόδια μετά από τρεις ώρες για να γνωρίσω την πόλη. Η Φιλανδία είναι μια ανάσα από εδώ, και η πόλη εκτείνεται πάνω σε μια χερσόνησο με νησιά.

Η ιστορία ξεκινά το 1293 όταν οι Σουηδοί κατασκεύασαν ένα οχυρωμένο κάστρο. Στα χρόνια του τσάρου Πέτρου του Μέγα η πόλη πέρασε στην Ρωσία. Μετά το τέλος του Παγκοσμίου Πολέμου το Vyborg πέρασε οριστικά στην εδαφική κυριότητα της Σοβιετικής Ένωσης.









Και λόγο της μακροχρόνιας Σουηδικής κατοχής της  πόλης, η μεσαιωνική αρχιτεκτονική κάθε άλλο παρά ρωσική φαίνετε. Κατευθύνομαι στο κάστρο Olaf που είναι και το έμβλημα της πόλης.  Κτισμένο στα τέλη του 13ου αιώνα και είναι το μοναδικό του είδους του στην χώρα. Περιβάλλεται από τείχη που φτάνουν σε πλάτος τα 5μ. Πληρώνω 130 ρούβλια και μπαίνω μέσα. Ένα είδος εγκαταλείψεις υπήρχε. Πιστεύω αν αυτή η πόλη ήταν στην κυριαρχία των Φιλανδών θα ήταν πολύ προσεγμένη. Ανεβαίνω στο ψιλότερο σημείο με θέα όλης της πόλης.























Έφυγα στο κλείσιμο, λίγο έλειψε και θα με έκλειναν μέσα στο Κάστρο. Συνεχίζω την βόλτα μου στα δρομάκια της παλιάς πόλης.







Όντως πάρα πολύ παλιά κτήρια, σε έφερναν σε παλιότερες εποχές. Τελευταία στάση σε μια πλατεία που υπήρχε κιόσκι με κεμπάπ, και ήταν ότι ακριβώς ήθελα την κατάλληλη στιγμή.

16-8-11-ΤΡΙΤΗ ( 121χιλ) :



Ένα κρύο το έχει, ψιλοβρέχει, εντάξει χαλαρά, λίγα χιλιόμετρα σήμερα και διανυκτέρευση για δυο νύχτες στην Αγία Πετρούπολη. Βγαίνω στον αυτοκινητόδρομο Μ8 που θα με βγάλει στον τελικό προορισμό μου. δεν έχει κίνηση αλλά όσο πλησιάζω στην τουριστική μεγαλούπολη αυξάνεται συνεχώς. Πέφτω και σε έργα ασφαλτοστρώσεως και πάω σημειωτών και με πολύ προσοχή ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Σταματώ σε βενζινάδικο. Ένα εσπρεσακι είναι ότι πρέπει τώρα. Δεν βρέχει και ξεκινώ για τα τελευταία 30χιλ που μου έχουν μείνει.

Εύκολα με το GPS βρίσκω το ξενοδοχείο, Azimut Hotel. Ξανά τα ίδια με το παρκινγκ δεν καταλάβαινα τίποτα. Φτάνοντας στην ρεσεψιόν, λέω το πρόβλημα μου σε μια κοπέλα και βγαίνει μαζί μου έξω για να συνεννοηθεί με τον υπεύθυνο του παρκινγκ. Δίνω 360ru και μου δίνει το χαρτί για δυο νύχτες. Οκ παίρνω τα πράγματα και ανεβαίνω στο δωμάτιο. Είναι 12:30 νωρίς ακόμα. Ξεκούραση για λίγες ώρες και βγαίνω αργότερα.

Η στιγμή ήρθε που θα γνωρίσω την πόλη. βγαίνοντας μέσα στο ξενοδοχείο είχε μηχάνημα αυτόματης ανάληψης, και κάνω ρούβλια. Με τον χάρτη στο χέρι, αμέσως πέφτω στο πρώτο αξιοθέατο την Αιγυπτιακή Γέφυρα του 1826. περνώντας τη γέφυρα περπατώ παράλληλα με τον ποταμό Φοντανκα, για να διανύσω τα 3χιλ μέχρι το κέντρο. Κάθε στενό που περνούσα έβλεπα τον μεγαλύτερο τρούλο σε ναό. Επίχρυσος και ξεχωρίζει από παντού. Είναι ο Καθεδρικός του Αγίου Ισαάκ.





Εντύπωση όμως μου έκανε παρκαρισμένο Yamaha R1 με προστατευτικά κάγκελα!!! Και στρίβοντας σε ένα στενό, βλέπω μαγαζί με φαγητό, το οποίο έβλεπες σε βιτρίνα και έπαιρνες σε δίσκο. Η ώρα είναι κατάλληλη για φαγητό, και ευκαιρία τώρα που το βρήκα. Μπαίνω και παίρνω ότι γούσταρα και αρκετά φτηνά.

Χορτάτος και με γεμάτες τις μπαταριές, φτάνω στην Ανακτορική Πλατεία. Σοκ και δέος, από την απεραντοσύνη και το μέγεθος, με τα ποιο επιβλητικά κτήρια που έχω δει ποτέ!!!
Τουρίστες από παντού Ρώσοι, κόσμος να κάθετε, άλλοι με ρολερς και σκειμπορτ πάνω κάτω, ποδήλατα, άμαξες, αλλά και πάλη με τόσο χώρο φαίνονταν μια άδεια πλατεία. Και τι δεν έχει δει αυτή η Πλατεία με το πέρασμα του χρόνου. Από στρατιωτικές παρελάσεις, με επικεφαλής τον τσάρο, μέχρι μάρτυρας της <<Αιματοβαμμένης Κυριακής>> το 1905. Και σήμερα από πολιτικές συγκεντρώσεις, διάφορες συγκεντρώσεις σε συναυλίες ροκ μουσικής.



















Στο κέντρο τις πλατειάς ξεχωρίζει η Στήλη του Αλέξανδρου, αφιερωμένη στον τσάρο Αλέξανδρο Α. η στήλη είναι όλη από κόκκινο γρανίτη, ισορροπεί μόνο από το βάρος της (600τον), και είναι το μεγαλύτερο μνημείο στον κόσμο που δεν συγκρατείτε από πουθενά. Στην κορυφή έχει ένα μπρούτζινο άγγελο που κρατά ένα σταυρό. Όλο το ύψος ανέρχεται στα 47μ. Από την μια πλευρά υπάρχει το μπαρόκ Χειμερινό Ανάκτορο, και μαζί με ένα σύμπλεγμα κτηρίων αποτελούν το διασημότερο μουσείο του κόσμου. Το Ερμιταζ με σπάνια έργα τέχνης. Στην νότια πλευρά βρίσκεται το κτήριο του Γενικού Επιτελείου του Ροσι (1819-29). Είναι το σημερινό αρχηγείο του ρωσικού στρατού.

Οι δυο καμπυλωτές πτέρυγες συνδέονται με μια διπλή αψίδα. Η αψίδα περιβάλλεται με ένα ωραίο γλυπτό της Νίκης πάνω στο άρμα της (1829). Φεύγω από την πλατεία και περνώ έξω από το επιβλητικό και τεραστίων διαστάσεων κτήριο (407μ πρόσοψη) Ναυαρχείο.  Μετά από εδώ, ξεπροβάλουν μπροστά μου οι επιβλητικές Εμβολοφορες Στήλες.















Με ύψος στα 32μ αυτές οι στήλες χρησίμευαν στο παρελθόν σαν φάροι που καθοδηγούν τα πλοία. Σήμερα τις ανάβουν μόνο σε σημαντικές εκδηλώσεις, όπως τη Μέρα του Ναυτικού. Οι μνημειακές μορφές γύρω από την βάση τους, αντιπροσωπεύουν τέσσερις από τους μεγαλύτερους ποταμούς την Ρωσίας. Τον Νέβα, το Δνείπερο, το Βόλγα και το Βολκοφ.

Βρε μανία που έχουν τα νεόνυμφα ζευγάρια να βγάζουν φωτογραφίες στα ποιο απίθανα μέρη. Βρίσκομαι στο Ναυτικό Μουσείο.





















Η αρχιτεκτονική του κτηρίου είναι βασισμένη, από έναν Ελληνικό Ναό του Πεστουμ της Ιταλίας. Αράζω λίγο εδώ στους πανέμορφους κήπους έξω από το Μουσείο. Εντάξει και πάλι οι Ρωσίδες, κάνουν την διαφορά!!! Κατευθύνομαι προς το Φρούριο Πέτρου και Παύλου.

Πρώτα περπατώ μπροστά από τα τοίχοι που υπάρχει μια κανονική παραλία με μπόλικη άμμο στις όχθες του ποταμού Νέβα.. Κόσμος εδώ έχει αράξει, ξαπλωμένος στη άμμο, και περνά ξέγνοιαστα την ώρα του. Ξανά πάλι ένα άλλο νεόνυμφο ζευγάρι με το νυφικό η νύφη και κουστουματος ο γαμπρός περπατούσαν για να τους βγάζουν φωτογραφίες.

Εκεί γινόταν και μια έκθεση με θέματα από τον κόσμο, φτιαγμένα από άμμο. Είχε εισιτήριο και αποφασίζω να μπω.























Εντάξει δεν το μετάνιωσα καθόλου. Δεν έχω ξαναδεί τόσο καλή δουλειά από καλλιτέχνες της άμμου. Φτάνω στην πύλη του Νέβα, για να μπω στο φρούριο. Το φρούριο με το ζοφερό παρελθόν, αφού εξαναγκάστηκαν και πέθαναν πολλοί στην ανεργεση του, αλλά έπαιξε και τον ρόλο φυλακής, και χώρος βασανιστηρίων. Η πύλη αυτή ονομαζόταν αλλιώς και <<Πύλη του Θανάτου>> . οδηγεί στην αποβάθρα του θανάτου απ’οπου οι κρατούμενοι επιβιβάζονταν σε πλοιάρια για να μεταβούν στον τόπο εκτέλεσης τους η στην εξορία. Περνώ την πύλη και μπαίνω στο εσωτερικό, βγαίνοντας σε μια πλατεία.









Εδώ είναι το κυριότερο αξιοθέατο του χώρου. Ο Καθεδρικός Αγίων Πέτρου και Παύλου.







Ο Ντομενικο Τρετσινη σχεδίασε αυτή την ξεχωριστή Εκκλησία. Προσελήφθη από τον Μεγάλο Πέτρο, που ήθελε κάτι διαφορετικό από την παραδοσιακή ρωσική εκκλησιαστική αρχιτεκτονική. Και έτσι δημιούργησε αυτό το μπαρόκ αριστούργημα. Το κωδωνοστάσιο του έχει για τελείωμα επίχρυσο βέλος 122μ. μετά τον θάνατο του Πέτρου το 1725, ο ναός έγινε η τελευταία κατοικία των τσάρων.









Όλες οι σαρκοφάγοι και τάφοι βρίσκονται εδώ. Απολαμβάνω την βόλτα μου μέσα στο φρούριο, και μετά από λίγο, βγαίνω και περιπλανιέμαι σε όμορφα σημεία της πόλης, με τζαμί, κανάλια γέφυρες, και πανέμορφα κτήρια.











Και μάλλον θα συμφωνήσω με μερικούς που λένε ότι η Αγία Πετρούπολη είναι η Βενετία του βορρά. Φτάνω σε ένα ακόμη εξαιρετικό ναό, την Εκκλησία της Αναστάσεως. Η εκκλησία χτίσθηκε στο σημείο όπου την 1η Μαρτίου 1881, δολοφονήθηκε ο τσάρος Αλέξανδρος Α. μπαίνω στο εσωτερικό όπου παθαίνω πλάκα!!! Στο εσωτερικό της έχουν χρησιμοποιηθεί περισσότερα από είκοσι είδη ορυκτών, όπως ροδονίτης, ίασπις, πορφυρίτης, και ιταλικό μάρμαρο, κοσμούν τα μουσαικα, τις κορνίζες των εικόνων το θόλο και το δάπεδο.























Πρέπει να πέρασαν αρκετές ώρες, που δεν το κατάλαβα καθόλου. Βγαίνω από την Εκκλησία, έχει αρχίσει να νυχτώνει, ακριβώς απέξω είναι ο ποταμός Μοικα, και το κανάλι Γκριμπογεντοφ, που περπατώ παράλληλα χαζεύοντας ιστορικά κτήρια, όπως η οικία του Ντοστογιέφσκι. Και φτάνω σε διασταύρωση, με ποιον πασίγνωστο δρόμο της Ρωσίας. Την NEVSKIY PROSPEKT-ΝΕΦΣΚΙ ΠΡΟΣΠΕΚΤ. Σε αυτόν τον δρόμο στεγάζονται από τα ποιο γνωστά εμπορικά καταστήματα με όλες τις φίρμες, καφέ, εστιατόρια, ιστορικά κτήρια ανάκτορα αλλά και επαύλεις.



Και επιδεί ήταν το τέλος για σήμερα, μπήκα σε ένα καφέ και απήλαυσα ένα καπουτσίνο, και ένα τιραμισου. Μετά συνάντησα τον ποταμό Φοτανκα και παράλληλα με το κανάλι επέστρεψα στο ξενοδοχείο.


17-8-11-ΤΕΤΑΡΤΗ:  Βροχερή μέρα, και σκέπτομαι τι να κάνω!! Απόφαση για μια κοντινή βόλτα και βλέποντας και κάνοντας. Κατεύθυνση λοιπόν εδώ κοντά στην γειτονιά!!!  Πλατεία Αγίου Ισαάκ, και ο πασίγνωστος Καθεδρικός του Αγίου Ισαάκ. Τι να πει κανείς γι’αυτό το αρχιτεκτονικό μεγαλείο!! Ώρες ατελείωτες θα κοιτάς και δεν χορταίνεις.













Από τους μεγαλύτερους Καθεδρικούς του κόσμου, σχεδιάστηκε το 1818. Μια ματιά εξωτερικά και, κόκκινες κολόνες από γρανίτη βάρους η κάθε μια 14τον.. μεταφέρθηκαν από την Φιλανδία. Τεράστιες πανύψηλες δρύινες πύλες και μπρούτζινες που ζυγίζουν 20τον η κάθε μια και έχουν παραστάσεις από την ζωή του Χριστού.. και φυσικά ο τεράστιος επίχρυσος τρούλος που μπορείς να ανέβεις και να μαγευτείς από την υπέροχη θέα.





Φεύγω και πάω στην πλατεία θεάτρου, και κοντοστέκομαι στο Θέατρο Μαριινσκι, από το όνομα της Μαρίας Αλεξαντροβνα, συζύγου του Αλέξανδρου Α. το κτήριο οικοδομήθηκε το 1560 από τον αρχιτέκτονα που σχεδίασε και το Θέατρο Μπολσοι στην Μόσχα.





Η βροχή όμως είχε σκοπό να μου αλλάξει τα σχέδια, και να μου χαλάσει την διάθεση. Έντονα έπεφτε, και δεν μπορούσα να κάνω κάτι παρά να επιστρέψω στο ξενοδοχείο. Βρεγμένος σαν την γάτα ανεβαίνω στο δωμάτιο, περιμένοντας να κόψει. Μάταια όμως. Το απόγευμα κατεβαίνω στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Έφαγα ένα καλό γεύμα και ήπια και τον καπουτσίνο μου και ξανά δωμάτιο. Η βροχή δεν λέει να σταματήσει…

18-8-11-ΠΕΜΠΤΗ (358χιλ):



Ένα κόμπο στον λαιμό τον έχω σήμερα γιατί θα βγω από την χώρα, οπότε έχω σύνορα. Ο καιρός εξακολουθεί να είναι βροχερός. 8:30 πρωινό ξεκίνημα γιατί έχω σκοπό να δω και κάτι αξιοθέατα που είναι στον δρόμο μου.



Οδηγώ στον Μ11 με έντονη βροχή, και έχοντας κάνει λίγα χιλιόμετρα παράκαμψη λόγο έργων από επαρχιακό. Όχι τώρα τέτοια πράγματα!!! Μπαίνω με ταχύτητες χαμηλές λόγο κίνησης, και δεν μπορούσα να προσπεράσω εύκολα. Πολύ νερό και δύσκολη ορατότητα. 40χιλ έτσι για να ξανά βγω στον Μ11. Αλλά τώρα έχασα τον δρόμο που ήθελα για να δω τα αξιοθέατα που ήταν τα Ανάκτορα της Αικατερίνης.  

30χιλ πριν τα σύνορα ο δρόμος χαλά, με σαμάρια και σχισμές στην άσφαλτο. Φτάνοντας στην πόλη Ivangorod βλέπω και τα σύνορα. Σταματώ σε βενζινάδικο να γεμίσω, γιατί δεν ξέρω την τιμή στην Εσθονία πια θα είναι. Η βροχή έχει σταματήσει και παίρνω και ένα ζεστό καφέ. Η ώρα είναι 11:00 καλά για διάσχιση συνόρων.
Πίνοντας τον καφέ παρατηρούσα, την κίνηση που δεν ήταν αυξημένη. Ωραία πάω και βλέπω μια ουρά από 15 τροχόσπιτα Ιταλών. Προσπερνώ και μπαίνω μπροστά. Μου δείχνει ένας που να παρκάρω και με όλα τα χαρτιά μου δείχνει τον κισσέ. Ποιο εύκολα τα πράγματα στην έξοδο, και γρήγορα βρισκόμουν στα σύνορα από πλευρά Εσθονίας. Και εδώ συνοπτικές διαδικασίες, και ναι βρίσκομαι Ευρώπη….!!!!    

Η Εσθονία με υποδέχεται με έναν υπερσύχρονο αυτοκινητόδρομο, με τέλεια άσφαλτο αλλά και από φυσικής διαδρομής.







Με ταχύτητες που είχα ξεχάσει πριν στην Ρωσία, τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα. Ο καιρός ηλιόλουστος, να χαίρομαι πραγματικά σε όλα τα επίπεδα την οδήγηση. Σταματώ σε έναν χωμάτινο παράδρομο.



Να γευτώ και λίγο χώμα τι τώρα που το έχω φάει με την ψυχή μου θα το ξεχάσω; ΟΧΙ ποτέ χάχα…. Και μάλιστα αυτός ο παράδρομος οδηγεί σε πάρκο αιολικό γεμάτο ανεμογεννήτριες, όπως έχω δει να υπάρχουν παντού σε αυτό το κομμάτι της χώρας.

Φτιάχνω ένα φραπέ και τρώω και το καθιερωμένο σάντουιτς φτιαγμένο από το πρωινό στο ξενοδοχείο.



15:00 παρκάρω έξω από το ξενοδοχείο στην πρωτεύουσα το Tallinn-Ταλλιν. Είχα κάνει κράτηση από Ελλάδα μέσο booking. Βρίσκεται σε ήσυχη περιοχή του λιμανιού, όπου βολεύει όσους ταξιδεύουν με τα καράβια. Από εδώ έχει σύνδεση ακτοπλοϊκή με την υπόλοιπη Σκανδιναβία. Αλλά από την άλλη και το Ιστορικό κέντρο της πόλης είναι 1χιλ από εδώ. Πιστεύω ότι βολεύει και αυτούς που έρχονται οδικός και θέλουν να βρίσκονται κοντά στο κέντρο, και όχι μέσα σε αυτό.

Δυο νύχτες θα κάτσω, και θα βγω αμέσως να γνωρίσω την πόλη τώρα που ο ήλιος δείχνει την καλή του διάθεση. Έξω από το ξενοδοχείο έχει βενζινάδικο και κοιτώ την τιμή 1,30 και αναρωτιέμαι πόσο είναι σε ευρώ (σε λίγο θα γελάσουμε παρέα)!!! Χωρίς  να το καταλάβω περπατώ σε σοκάκι της παλιάς πόλης.



Πρώτη δουλειά που θέλω να κάνω είναι να αλλάξω τα ευρώ γιατί δεν ξέρω καν τι παίζει εδώ.  Βρίσκω κιόσκι αλλαγής χρημάτων και μπαίνω μέσα χωρίς καν να κοιτάξω την πινακίδα έξω. Δίνω 100 ευρώ και περιμένω. Το ίδιο και η γυναίκα μέσα από τον κισσέ!!! Με ρωτά τι νόμισμα; Καλά λέω πλάκα μου κάνει; Εσθονικά λεφτά λέω!!! Τα κρατάς μου λέει….!!!! Τι εννοεί ο ποιητής τώρα;

Ευρώ είναι τα λεφτά σας; Ναι εδώ και έναν χρόνο… καλά έχω χάσει την μπάλα με τα νομίσματα, και ήμουν 100% σίγουρος ότι δεν είχαν στην Εσθονία ευρώ. Δηλαδή μπήκα να αλλάξω τα ευρώ σε ευρώ εδώ γελάμε όλοι χαχαχα………….  
Επόμενη κίνηση σε γνωστή αλυσίδα φαστ φουντ για να φάω. Χαιρόμουν να βλέπω την φωτεινή πινακίδα με τα χάμπουργκερ, και δίπλα την τιμή σε ευρώ. Εξυπηρέτηση αστραπιαία από τους πιτσιρικάδες για προσωπικό, και όλοι μιλούσαν αγγλικά. Και ο γυναικείος πληθυσμός από το λίγο που έχω δει είναι πανέμορφος.



Τα οχυρωματικά τοίχοι της  πόλης του Ταλλιν, είναι από τα ποιο γερά έργα της Βόρειας Ευρώπης. Έχουν διατηρηθεί στο σύνολο τους και αποτελούνται από 26 πυργίσκους. Θέλω να χαθώ όμως, και να γνωρίσω την μεσαιωνική πόλη του Ταλλιν. Περπατώ στο ιστορικό γοτθικού στυλ κέντρο, το οποίο έχει ανακηρυχτεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO.



Ανεβαίνω ψιλά, και φτάνω στο γνωστό απόκρημνο ύψωμα Τoompea. Βρίσκω ένα μπαλκόνι  με θέα. Και τι θέα.. τι να λέμε τώρα!!!! Όλη η παλιά πόλη είναι μπροστά σου μέχρι το μάτι να χαθεί στην απεραντοσύνη της Βαλτικής.





Ξεχωρίζει φυσικά σε ύψος ο γοτθικός πυργίσκος της εκκλησίας  Saint’Olaf. Αναρωτιέμαι πόσοι ζωγράφοι έχουν αποτυπώσει αυτό που βλέπω εγώ τώρα στον καμβά τους. Κάθομαι και δεν χορταίνω με τίποτα!!! Σίγουρα αποτυπώθηκαν όλα στον καμβά του μυαλού μου!!!! φεύγω για να χαθώ και πάλι στα μεσαιωνικά σοκάκια, και βρίσκω ένα κάστρο, αλλά και ένα άλλο σημείο θέας, στην άλλη πλευρά της πόλης, που υπήρχε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου.







Αποφασίζω να κατηφορίσω προς την παλιά πόλη, και περνώντας από τον καθεδρικό Alexander Nevsky ο καιρός ζωγράφιζε στον δικό του καμβά….











Ουράνιο τόξο εμφανίστηκε χωρίς να έχει πέσει στάλα βροχής, αλλά με τον ουρανό φορτωμένο με πολλά χρώματα.. το μπλε το άσπρο, το μαύρο, και οι χρυσαφένιες ακτίνες του Ίλιου, έκαναν ένα παραμυθένιο σκηνικό, με πρωταγωνιστή εμένα. Απίστευτο!!!!

















Φτάνω στην ποιο πολυσύχναστη γωνιά της παλιάς πόλης. Την πλατεία του Δημαρχείου. Εδώ δεσπόζει το παλιότερο Δημαρχείο σε όλη την Βόρεια Ευρώπη 14ος -15ος αιώνας. Γύρω από την πλατεία πανέμορφες προσόψεις κτηρίων, με διαφορετικό χρώμα η κάθε μια. Θυμίζει άνετα γερμανική μεσαιωνική πόλη.







Σαν παιδάκι που του δίνουν μια χούφτα με πολύχρωμα ζαχαρωτά και δεν ξέρει ποιο να διαλέξει!!! Έτσι ακριβώς αισθανόμουν εκείνη την στιγμή, καθισμένος σε πεζούλι του Δημαρχείου παρατηρώντας τα κτήρια. Εστιατόρια, καφετέριες, μπιραρίες, έχουν εδώ την τιμητική τους. Εδώ κτυπά η καρδιά της τουριστικής κίνησης του Ταλλιν. Φεύγω σιγά για το ξενοδοχείο, την στιγμή που έχω και αύριο όλη την μέρα





Φτάνοντας στο ξενοδοχείο αποφασίζω, να πάω μια βόλτα εδώ κοντά που είδα παραλία. Ένα κτήριο ερειπωμένο, που η ταράτσα του εκτελούσε χρέη χώρου αναψυχής και περιπάτου μου τράβηξε την προσοχή. Πολύ νεολαία, με μπύρες στο χέρι, ζευγαράκια, αλλά και διάφορες παρέες ανέβαιναν. Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια, και ναι υπήρχε ταράτσα, διαμορφωμένη σε πλατεία, με χώρο πρασίνου να κάτσεις αλλά και φωτισμό για την νύχτα.

Ανέβηκα στο ψηλότερο σημείο, και στο τέλος είχε δυο μεταλλικές εξέδρες, σαν ένα μεταλλικό διάδρομο να κρέμεται στο κενό. Από εδώ είχες την απίστευτη θέα προς την βαλτική, στην παραλία, που ήθελα να πάω, αλλά εκείνη την στιγμή, την καλύτερη θέα στο ηλιοβασίλεμα, με τον ήλιο να μην θέλει να μας αποχαιρετίσει.







Κάθισα αρκετά για να δω παρόλο που είχε κρύο για μένα αλλά άξιζε πραγματικά, και ήταν ότι καλύτερο για να κλείσω την μέρα μου σε αυτή την φανταστική πόλη, που με μάγεψε από την πρώτη στιγμή.


19-8-11-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ:
Ήλιος και σήμερα η χαρά μεγάλη. Πρωινό στο ξενοδοχείο για δυνάμεις και έξω πάλι στην παλιά πόλη. Πρώτη στάση στην εκκλησία με τον τεράστιο σε ύψος μεταλλικό πυργίσκο που φαίνεται από παντού.  



Μπαίνω στο εσωτερικό, το οποίο ήταν ότι ποιο λιτό και απλό έχω δει σε εκκλησία. Είναι όπως οι σκανδιναβικές εκκλησιές.



Περπατώ παράλληλα με τα παλιά τοίχοι και πέφτω πάνω σε έναν πανέμορφο κήπο με ωραία φυτά. Μάλιστα υπήρχε και έκθεση φυτών και ξυλόγλυπτων αντικειμένων.













Ανηφορίζω προς τον λόφο πάλι, αλλά όχι για να δω τα ίδια, αλλά είχα ανακαλύψει μια Ελληνική ταβέρνα και θέλω να πάω να φάω κάτι.















Όντως κάθομαι ρωτώ ποιος είναι αυτός που έχει την ταβέρνα αλλά δυστυχώς έλλειπε εκείνη την στιγμή. Με συντροφιά Ελληνικών τραγουδιών, έφαγα και ήπια και ένα καφεδάκι. Κάθε γωνιά μοναδική, δεν μπορεί κάτι παραμυθένιο αποπνέει αυτή η πόλη.







Φτάνω σε ένα στενό που πάνω από το κεφάλι μου υπήρχαν αρκετές αψίδες. Αυτές οι αψίδες είναι ότι απέμεινε από την εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης. Καταστράφηκε από επιδρομές βαρβάρων.



Στο τέλος του στενού στο κατεστραμμένο τμήμα στης εκκλησίας υπήρχαν και ταφόπλακες. Προερχόντουσαν από την εκκλησία, και άνηκαν σε ανώτατα μέλη της κοινωνίας όπως δικαστές και πολιτικούς.











Καταλήγω στην εκκλησία Saint’Olaf, εκεί δίπλα είδα ένα μαγαζί με αναμνηστικά. Βλέπω όμως μια διαφημιστική πινακίδα, που έλεγε με 2 ευρώ ανεβαίνεις στην κορυφή του πυργίσκου της εκκλησίας. Σκέπτομαι λίγο, και το αποφασίζω μιλάμε για το ψηλότερο κτήριο της πόλης.

Αλλά δεν υπολόγισα τα 400 ελικοειδή στενά σκαλιά . Τόσο στενά που αν κάποιος κατεβαίνει οι στενές επαφές είναι χωρίς αποφυγή. Και εντάξει να κατεβαίνει καμιά ωραία γυναίκα, να έχεις επαφές. Με κανένα κοιλαρά νταλικέρη τι κάνεις; Εντάξει μέχρι να φτάσω το φαγητό που είχα φάει το ένιωθα να κάνει δρομολόγιο μέσα μου. Φτάνοντας φυσικά και αντικρίζοντας αυτή την θέα, απλά είχα ξεχάσει το πώς έφτασα εδώ πάνω.



















Πραγματικά η καλύτερη θέα και δεν πρέπει να την χάσει κανείς όταν επισκεφτεί το Ταλλιν.

20-8-11-ΣΑΒΒΑΤΟ (307χιλ):



9:00 αναχώρηση, άλλη μια καινούρια και άγνωστη χώρα για μένα με περιμένει. Διανυκτέρευση για σήμερα στην Riga πρωτεύουσα της Λετονίας. Ξεκινώ λοιπόν με συννεφιά, κάτι μου λέει ότι θα την φάω την βροχή, και με τον 4-Ε67 προς την πόλη Parnu. Μετά από εδώ και για λίγο πριν σύνορα, ανοίγουν οι ουρανοί. Αυτές οι χώρες της βαλτικής πραγματικά είναι απρόβλεπτες σε καιρικές συνθήκες. Φτάνω στα εγκαταλειμμένα κιόσκια, πρώην χρίση συνόρων, και βρίσκομαι σε στην Λετονία.



Ο δρόμος εδώ είναι ο  Α1-Ε67. Αρκετά καλός, και χωρίς ιδιαίτερη κίνηση. Σταματώ σε βενζινάδικο για να στεγνώσω λίγο και να ποιο ζεστό καφέ.

Το θέμα είναι τραγικό γιατί δεν έχουν ευρώ ούτε παίρνουν. Οπότε δυο εσπρέσο τα πλήρωσα με κάρτα. Αμάν με αυτά τα νομίσματα σε τρελαίνουν. Παρατηρούσα έξω τον δρόμο και περνούσαν αρκετοί με μηχανές, παρόλο που έβρεχε για τα καλά. Πάει να πει ότι υπάρχει αρκετός τουρισμός που επισκέπτεται τις χώρες αυτές οδικός με μηχανή. Όχι όπως Ρωσία που αν έβλεπες έναν αναρωτιόσουν, αν χάθηκε η έχει ψυχολογικά προβλήματα..(για ποιον χτυπά η καμπάνα; Χάχα)… Συνεχίζω  οδηγώντας μέσα από δάσος, και δεξιά μου η Βαλτική.

Παραλίες έβλεπα που και που σε κάτι ανοίγματα, και σταματώ σε μια από αυτές. Αγριεμένη η βαλτική και κρύο δεν σου έκανε αίσθηση ότι είσαι στον Αύγουστο.







Σταματά και ένα πούλμαν με ρώσους τουρίστες. Εγώ κλασικά το σάντουιτς, και χαζεύω. Φεύγοντας οι Ρώσοι σταματά ένα αυτοκίνητο, με τέσσερα άτομα. Ένας από αυτούς αποφασίζει και τολμά να βουτήξει.



Μετά από αυτό είπα στον εαυτό μου καλά είσαι μην μιλάς καθόλου. Στάση για βενζίνη λίγο πριν φτάσω στην Ρίγα. Έχει σταματήσει να βρέχει, και μάλιστα εδώ το σημείο είναι μέσα στην φύση με τα πανύψηλα δέντρα.



14:00 οδηγώ μέσα στην πόλη, και το GPS ανοιχτώ ψάχνοντας για το ξενοδοχείο. Φτάνω και μάλιστα είναι παρά πολύ ωραίο και με 45 ευρώ με πρωινό. Παρκάρω την μηχανή σε μια εσωτερική αυλή που είχε, και ξεκουράζομαι λίγο πριν βγω. Έχω κρυώσει με όλες αυτές τις εναλλαγές του καιρού. Το ιστορικό κέντρο της πόλης από εδώ είναι 2χιλ και με οδήγησαν οι ορδές του κόσμου που ήταν παντού. Απίστευτη λαοθάλασσα!!!. Κάνω συνάλλαγμα, και ξεκινώ, με δυσκολία θα έλεγα από τον κόσμο. Δεν ξέρω είναι και ο καιρός που έφτιαξε και έχει ήλιο;  















Η πόλη είναι κτισμένη στις εκβολές του ποταμού Dvina στη βαλτική. Αμέσως λοιπών βρίσκομαι σε πάρκο, που το διατρέχουν υδάτινα κανάλια. Φτάνω σένα από τα ποιο σημαντικά αξιοθέατα της πόλης την γοτθική εκκλησία 800 ετών Αγίου Πέτρου με τον τετραώροφο πύργο ύψους 137μ.





Δρομάκια μικρές πλατειές με μαγαζιά που πουλούσαν αντικείμενα και προϊόντα που είχαν να κάνουν με την παράδοση, εστιατόρια καφέ, και κόσμος, μα πόσο κόσμο έχει αυτή η πόλη;

Η ιστορική πλατεία Pils Laukums και την εκκλησία του 1785.



Υπαίθριες μουσικές σκηνές με συγκροτήματα, να δίνουν μια άλλη εορταστική πινελιά, στο ίδει υπάρχων όμορφο σκηνικό.













Η λέξη μαγεία πιστεύω είναι η κατάλληλη για να περιγράψει αυτό που ζω στην Ρίγα της Λετονίας.













Αποφασίζω να κάτσω να φάω κάτι. Λίγο η αρρώστια που με έχει εξαντλήσει, και η κούραση δεν μου αφήνουν αλλά περιθώρια. Μια ζεστή σούπα για αρχή, και μια πίτσα για συνέχεια πείρα δυνάμεις. Η ώρα όμως είχε περάσει, πιστεύω ότι μια μέρα ακόμα την θέλεις για να δεις κάποια πράγματα παραπάνω.





Επιστροφή ξενοδοχείο..

21-8-11-Κυριακη (382χιλ):



Έχω βγάλει έξω από την αυλή του ξενοδοχείου την μηχανή, και είμαι έτοιμος προς αναχώρηση.



10:00 κινούμαι στον Α8-Ε77 προς σύνορα με Λιθουανία. Μέτριος ο δρόμος, και μπαίνοντας Λιθουανία με τον Α12 πέφτω σε έργα.







Μια λωρίδα άνοδο και κάθοδο, και να φτιάχνουν ανά δυο με τρία χιλιόμετρα λίγα μέτρα δρόμου στο ένα ρεύμα. Το θέμα είναι ότι είχε τον κόκκινο σηματοδότη με χρονοδιακόπτη που περιμένεις. Και αυτό έχει αποτέλεσμα αρνητικό και χάσιμο χρόνου. Έχω περάσει επαρχία αρκετή και δεν έχω καταλάβει τίποτα από αυτή την χώρα.

Και εκεί που οδηγώ σε μια βαρετή ευθεία μου αναβόσβηνε η ένδειξη του ABS. Πατώντας φρένο να σταματήσω δυσκολευόταν η μηχανή και ήθελε πολύ δύναμη για να σταματήσω. Σταματώ στην άκρη, σβήνω διακόπτη και ξανά ανάβω. Βάζω μπρος και είχε σβήσει όλα οκ. Εντάξει μπορεί να κόλλησε υπέθεσα. Μετά από κάποια μέτρα πάλι τα ίδια. Σταματώ ξανά και παίρνω τον μηχανικό μου τηλέφωνο. Ο Φαίδων σηκώνει αμέσως το τηλέφωνο. Του λέω την περίπτωση και με καθησυχάζει λέγοντας ότι μπορεί να έχει πιάσει βρώμα ο αισθητήρας του ABS.

Ωραια εγω ειμαι στην μεση του ταξιδιού και τώρα θέλω να περάσω σύνορα και να μπω πάλι Ρωσία στο Kaliningrad-Καλινινγκραντ. Του λέω να φτάσω με το καλό και θα τον πάρω πάλι τηλέφωνο. Συνεχίζω και μετά από λίγα χιλιόμετρα, τραγουδούσα χριστουγεννιάτικα τραγούδια!!! Γιατί;; Πρώτη φορά στο καντράν των οργάνων έβλεπα να αναβοσβήνουν τόσες ενδείξεις. Από το ξεκίνημα του ταξιδιού, είχε καεί ένα μικρό λαμπάκι μπροστά στα φώτα, και η ένδειξη ήταν συνέχεια εκεί για να την βλέπω, αναβόσβηνε η ένδειξη βενζίνης, σταθερά αναμμένο ήταν το κόκκινο τρίγωνο, και δίπλα η ένδειξη ABS είχε τρελαθεί. Όλα αυτά μου θύμιζαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο!!!

Στάση για βενζίνη και ανασυγκρότηση. Τώρα έχω διπλό άγχος… ένα για την μηχανή και το άλλο για τα σύνορα και πάλι. Δεν πρέπει μου χαλά η διάθεση, το κλειδί στο διακόπτη, πάτημα στο κουμπί της μίζας, και πάλι οι ρόδες της Κ ρολαρουν σε ξένα εδάφη. Φτάνω σύνορα και είχε μια μικρή ουρά, δεν περνώ μπροστά και περιμένω. 14:30 στην καρδιά του μεσημεριού, περνώ τον έλεγχο στην πλευρά της Λιθουανίας. Τα σύνορα των δυο χωρών αναμεταξύ τους, τα σηματοδοτούσε ένας ποταμός. Και περνώντας την γέφυρα περίπου στην μέση ξεκινούσε ουρά.

Προσπερνώ νταλίκες, αυτοκίνητα και προχωρώντας μπροστά, από μια σκοπιά, πετάγεται μια ρωσίδα και με σταματά. Διαβατήριο και με το που βλέπει ότι είμαι ξένος, μου κάνει νόημα να πάω πίσω στην ουρά. Εκείνη την στιγμή μου ήρθε να την ρίξω στο ποτάμι. Μου ήταν αδιανόητο να πάω πάλι πίσω, δεν θα ξεμπέρδευα σήμερα με τίποτα. ξεκινώ για πίσω και μετά από είκοσι οχήματα περίπου, χώνομαι ανάμεσα σε ένα κενό που βρήκα. Αν μου πουν τίποτα θα πάω ποιο πίσω. Τελικά ο Λιθουανος πίσω μου δεν είπε τίποτα.

Βγάζω κράνος σβηστός, και το μόνο που κάνω είναι να τσουλώ με την μηχανή στην μικρή κλήση που είχε η γέφυρα. Το τρελό και σπαστικό ήταν ότι η ουρά ήταν μόνο από ξένους εκτός Ρώσους. Όταν η γκόμενα στην σκοπιά έβλεπε αυτοκίνητο η φορτηγό με ρωσικές πινακίδες, του έκανε νόημα και περνούσε μπροστά, με τραγικό αποτέλεσμα την απίστευτη καθυστέρηση σ’εμας. 3 ώρες και 30 λεπτά για να περάσω τα σύνορα, μη πω τίποτα τώρα. Μέχρι και ότι η βίζα ήταν πλαστή, ήθελαν να με κάνουν να πιστέψω. Πέντε άτομα κοιτούσαν ξανά και ξανά το διαβατήριο. Η χαρτουρα ίδια κ’εδώ.







Εντάξει από Ρωσία είχε σφραγιστεί ξανά τι άλλο ήθελαν.

Ανοίγει ο φύλακας μια μεταλλική καγκελόπορτα, για να βγω έξω. Αυτά ήταν τα σύνορα, λες και αποφυλακιζόσουν από τον κορυδαλλό ένιωθα.



Και αμέσως προσγειώνομαι στην ρωσική πραγματικότητα. Πόση διαφορά τελικά υπάρχει από την μια πλευρά στην άλλη!!! Και όμως ναι υπάρχει και μάλιστα μεγάλη. Πέρασα πάλι με την μηχανή του χρόνου σε άλλη εποχή. 20 με 30 χρόνια πίσω τα μάτια μου αποτύπωναν τις εικόνες που περνούσαν από μπροστά μου και ζούσα αυτή την στιγμή!!!    

Από τα σπίτια, αυτοκίνητα, και το φτωχικό ντύσιμο των ανθρώπων, καταλαβαίνεις ότι ζεις άλλη εποχή. Αλλά ας ξεκινήσω το Καλινιγκραντ με περιμένει. Η πρώτη πόλη που συναντάς στα σύνορα είναι η Sovetsk με αρκετό κόσμο, αλλά αδιάφορη από τα απαράδεκτα μπλοκ πολυκατοικιών. Ο δρόμος όλο λακκούβες, που διασχίζει την πόλη, και με πέτρες σφηνωτες, με αποτέλεσμα να κοπανιέμαι ολόκληρος. Βγαίνοντας από την πόλη συναντώ τον Α216-Ε77 πολύ καλός δρόμος. Στην επόμενη πόλη την Bol’Sakovo πάλι με αυτές τις σφηνωτες πέτρες ο δρόμος, σταματώ σε μνημείο του πολέμου να βγάλω φωτογραφία.





Από το πουθενά σκάει μπροστά μου ρώσος, να μου μιλά στην γλώσσα του και να μην καταλαβαίνω τίποτα. του λέω πάω Καλινινγκραντ και μου έδειχνε από πού. Αλλά άρχισε να μου δείχνει με τα χέρια του ότι ήθελε ρούβλια. Άρχισα να τον αγνοώ δείχνοντας του ότι θέλω να βγάλω φωτογραφία, αλλά αυτός με σκούντησε στο χέρι και μου ζητούσε ρούβλια. Οκ κουμπώνω πρώτη και για σας. Συναντώ τον Α229-Ε28 που είναι αυτοκινητόδρομος σε άριστη κατάσταση. Κάνω στάση για μια φωτογραφία και βλέπω μια στάση λεωφορείου εγκαταλειμμένη φαινόταν από την πρασινάδα και τα χόρτα που είχε γύρω.





Όμως πάνω στην στάση είχαν αφήσει λουλούδια και υπήρχε μνημείο με κεριά. Κάτι κακό είχε συμβεί εδώ!!! Επόμενη στάση έκανα όταν είδα μια έκταση με μηχανές άντλησης πετρελαίου, όπου δούλευαν ασταμάτητα.



Τι κυλά κάτω από τα πόδια μου αυτή την στιγμή!!! Φτάνω στην είσοδο της πόλης, και πριν τα κιόσκια σαν διόδια σταματώ σε βενζινάδικο.



Στην Ρωσία σε πολλές πόλης μπαίνοντας συνάντησα πολλά τσεκ-ποιντ της αστυνομίας. Συνήθως σταματάμε οχήματα για έλεγχο. Μια φορά έτυχε να με σταματήσουν επειδή η λάμπα είχε καεί και δεν είχα αναμμένα φώτα. Βάζω βενζίνη περνώ τα κιόσκια της αστυνομίας, και μπαίνω κέντρο. Σταματώ βγάζω GPS  και κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο.

Αρκετή κίνηση πλακόστρωτο οι δρόμοι και είχα τεράστιο άγχος με τις ράγες του τραμ. Ήταν επικίνδυνο, περνούσα από πάνω κινιόντουσαν, και φοβόμουν μην γλιστρήσω. Είδα όμως πολύ νεολαία παντού σε πλατείες και δρόμους. Φτάνω στο ξενοδοχείο 19:00 το Moskva Hotel. Είναι άριστο και με ιδιωτικό παρκινγκ που δεν πληρώνεις, ναι όντως είναι γεγονός!!! Βγαίνω με τα πόδια, και περπατώ τον κεντρικό δρόμο έξω από το ξενοδοχείο μέχρι την κεντρική πλατεία της πόλης με την όμορφη εκκλησία.







Κυκλοφορούν αρκετοί με μηχανές, και μάλιστα σε παρέες. Είδα μαζεμένα καμιά 15αρια άτομα σταματημένα στην πλατεία και τα έλεγαν.





Η πλειοψηφία ήταν καστομ και σουπερ σπορ. Κλασικά μπήκα σε κεντρικό φαγάδικο φαστ φουντ, για να φάω. Νεολαία και γυναίκες απίστευτης ομορφιάς παντού. Στο μενού είχαν ένα ρόφημα με την ονομασία φραπέ. Όπα λέω λες; Αλλά καμιά σχέση. Κάτι σαν παγωμένο μιλκ σέικ ήταν, και μάλιστα τόσο παγωμένο που μου πάγωσε το κεφάλι. Έχει νυχτώσει και τα φώτα κάνουν την διαφορά.











Η πρώτη επαφή με την πόλη είχε μόλις τελειώσει.


22-8-11-ΔΕΥΤΕΡΑ:

Η βροχή που έπεφτε όλη την νύχτα και συνεχίζει, με κάνει να μην θέλω να βγω από τα σκεπάσματα. Είμαι και αρκετά κρυωμένος και δεν κάνω τίποτα. αποφασίζω ποιο αργά να πάω για πρωινό, καπακώνομαι και την πέφτω για ύπνο. Η ώρα περνά και βγαίνει ήλιος 17:00 το απόγευμα. Το Kaliningrad-Καλινιγκραντ η Koningsberg-Κενινγκσπεργκ. Η τελευταία σημαντική πόλη που ιδρύθηκε από τον Ottokar II της Βοημίας και τους ιππότες του Τευτονικού Τάγματος ήταν το Koningsberg διατηρώντας το όνομα αυτό μέχρι το 1946 όταν ολόκληρη η Ανατολική Πρωσία προχώρησε στην ΕΣΣΔ.

Είμαι καλύτερα και βγαίνω βόλτα. Πάω για φαγητό και μετά συνεχίζω την βόλτα μου.



Μια συννεφιά μια ήλιο ο καιρός αλλάζει συνέχεια. Φτάνω σε ένα μεγάλο πάρκο με λίμνη, και ένα μεγάλο μνημείο.















Με μια φλόγα να μην σβήνει ποτέ και ένα τσιμεντένιο στύλο, γραμμένο με ονόματα στρατιωτών που χάθηκαν στον πόλεμο. Γενικά είχε διάφορα μνημεία μέσα στο πάρκο.













Μετά σκέπτομαι να χαθώ στις φτωχογειτονιές της πόλης, να δω από κοντά αυτά τα κακόγουστα τσιμεντένια κουτιά, που σε αυτά στοιβάζονται οικογένειες υπό άθλιες συνθήκες. Πράγμα και επικίνδυνο, την στιγμή που μόνο εγώ κυκλοφορούσα σαν τουρίστας σε αυτά τα στενά. Είδα μεθυσμένους να βγαίνουν μέσα από ετοιμόρροπα σπίτια, αλλά και σε απομονωμένα αλσύλλια, όπου καταφεύγουν για να ποιούν.











Εντάξει ήταν επικίνδυνο αυτό που έκανα, θα μπορούσε να είχε συμβεί το οτιδήποτε κακό. Ευτυχώς βγήκα αλώβητος, και ξανά στο τουριστικό κέντρο.



Περνώντας τον ζωολογικό κήπο υπήρχε ένα άλλο πάρκο, με παιδική χαρά, εκκλησία, μουσική, και θεατρική σκηνή για εκδηλώσεις, και τι άλλο; Νεολαία παντού…









Εντάξει είδα και κάτι ηλικιωμένους που έπαιζαν σκάκι στα παγκάκια. Επιστρέφω σιγά στο ξενοδοχείο, σκεφτόμενος ότι αυτό το Ρωσικό μικρό και ξεκομμένο κομμάτι γης, από την υπόλοιπη και αχανείς Ρωσία είναι που με κέρδισε. Άξιζε τον κόπο να επισκεφτώ το ωραίο Καλινινγκραντ. Στο ξενοδοχείο παίρνω τηλέφωνο μια φίλη μου στην Αθήνα, για το αν μπορούσε να βρει μια αντιπροσωπεία BMW και  σέρβις στην Πολωνία, γιατί είναι από Πολωνία και θα μπορούσε να συνεννοηθεί καλύτερα.

Όντως μου βρήκε και έκλεισε ραντεβού στο Gdansk που δεν θα θέλω και πολλά χιλιόμετρα να κάνω. Μου είπε ότι εκεί οι άνθρωποι μιλούν αγγλικά και θα είμαι εντάξει. Αλλά τους είπε για το πρόβλημα, και είπαν θα το βάλουν στον εγκέφαλο για να δουν ακριβώς. Μιλώ και με τον Φαίδων στο συνεργείο που την πάω, και αυτός είχε ψαχτεί και είχε βρει συνεργείο στην Βαρσοβία. Μου λέει αν δε βρω άκρη να πάω εκεί. Τον ευχαρίστησα και θα περίμενε τηλέφωνο μου να μάθει τι έγινε.

23-8-11-ΤΡΙΤΗ ( 334χιλ):



9:20 αναχωρώ από την πόλη του Καλινινγκραντ, και γενικά αποχαιρετώ την Ρωσία, έστω και αυτή τη μικρή γεύση που πήρα, ήταν ικανή να με κάνει να θέλω να έρθω ξανά.. δεν ξέρω πότε αλλά θα ήθελα!!!





Με τον Α194 και σύντομα φτάνω στα σύνορα με Πολωνία 10:30. Ουρά με πολωνούς μπαίνω μπροστά, αλλά όχι και στην αρχή. Δεν ήθελα να ακούσω τίποτα περίεργο. Είχε μια καθυστέρηση αλλά εντάξει ξεμπερδεύω, πέφτουν οι τελευταίες σφραγίδες στο διαβατήριο και περνώ σε άλλη χώρα. Μια καθυστέρηση στα Πολωνικά σύνορα, γιατί έψαχναν πολύ τα αυτοκίνητα.

Ευγενέστατοι οι Πολωνοί αστυνομικοί, και μιλούσαν αγγλικά. Φεύγω με τον επαρχιακό 54 για Elblag. Συνεχίζω με τον 7-Ε77 και 10χιλ πριν φτάσω  στο Gdansk βλέπω την αντιπροσωπεία της BMW. Και μάλιστα είμαι άγγλος στο ραντεβού, γιατί κέρδισα μια ώρα μπαίνοντας Πολωνία. Οι άνθρωποι πολύ φιλικοί με ρώτησαν αν θέλω κάτι και περίμενα στον χώρο υποδοχής πελατών. Μετά από τρεις ώρες δεν είχαν κάνει κάτι, γιατί διαγνώστηκε τρόμπα φρένου τελειωμένη. Και τι κάνω;

Η απάντηση ήταν ότι δεν έχουν ανταλλακτικό, και θα αργήσει, το κόστος μεγάλο, και το βασικότερο ότι δεν είχαν γνώσεις πάνω σε αυτές τις μηχανές. Καθάρισαν τον αισθητήρα του ABS, βγάζοντας την ρόδα, σύνδεσαν την μηχανή στον εγκέφαλο, και μου εκτύπωσαν τα αποτελέσματα και μου τα έδωσαν. Μου λένε αφού θα περάσεις από Γερμανία, καλό θα ήταν να σταματήσεις εκεί και να δείξεις τα αποτελέσματα, και θα σου πουν. Ήταν ένας με GS 1200 και το είχε φέρει για σέρβις. Μου έκανε την ερώτηση από πού είμαι, και απαντά πολύ μακριά!!! Όταν όμως του λέω από που επιστρέφω, ε τότε απλά κρατούσε το κεφάλι του…

Στην ερώτηση μου πόσο κάνει; Γέλασαν… μα φυσικά τίποτα, δεν σου φτιάξαμε κάτι!!! Τους ευχαρίστησα, και ξεκινώ για την πόλη Bydgoszcz για διανυκτέρευση, που μόλις αποφάσισα, περιμένοντας  για την μηχανή χαζεύοντας τον χάρτη. Είχα να έρθω Πολωνία με μηχανή από το 2004, και μάλιστα επισκέφτηκα αυτά τα μέρη. Τα πράγματα σε οδικές υποδομές τότε δεν ήταν καλά. Τώρα που βρίσκομαι σε έναν ολοκαίνουριο υπεραυτοκινητόδρομο, τον Ε75-1 έχω πάθει πλάκα. Τεράστια η αλλαγή και σε δρόμους επαρχιακούς, στα πρότυπα των Γερμανικών  δρόμων κινούνται.

Το σύστημα με το εισιτήριο και στην έξοδο πληρώνεις υπήρχε κ’εδώ. Γρήγορα χωρίς να το καταλάβω με τον Ε261-5 φτάνω στην πόλη Bydgoszcz. Σταματώ σε στενό βγάζω το κράνος, γιατί χτυπούσε το τηλέφωνο. Η Μόνικα η φίλη από την Αθήνα με ρώτησε πως πήγε η συνάντηση με τους Πολωνούς στην BMW. Της εξηγώ πως ήταν τα πράγματα, και της ζητώ άλλη μια χάρη. Να μπει στο booking και να δει τι ξενοδοχεία υπάρχουν και τι τιμές. Οκ και σε 15 λεπτά μου στέλνει μήνυμα στο κινητό με τέσσερα.

Ξεκινώ με το πρώτο που ήταν και κοντά από εδώ, και αμέσως το κλείνω. Τεσσάρων αστέρων απίστευτο, παρκινγκ, πρωινό και το κέντρο της πόλης 500μ από εδώ. 70 ευρώ τα πάντα όλα..
Αφήνω τα πράγματα και αμέσως αλλάζω για μια σύντομη βόλτα προς γνωριμία της πόλης. Η έκπληξη ήταν μεγάλη για μένα, αλλά συγχρόνως ευχάριστη και εντυπωσιακή. Ένα κουκλίστικο κέντρο πόλης που τα είχε όλα.. φυσικά αναρωτιόμουν πως ζω κάτω στην (μπαχαλουπολη).. δεν θα πω τίποτα άλλο οι φωτογραφίες θα μιλήσουν…

24-8-11-ΤΕΤΑΡΤΗ ( 432χιλ):



10:00 αναχώρηση με σταθερή άνοδο της θερμοκρασίας και πολύ καλό καιρό. Με Ε261-5 και  κατεύθυνση προς την πόλη Poznan.



Μπαίνοντας στην πόλη, για να βρω τον επαρχιακό 32, και αφηρημένος, αναγκάστηκα να πατήσω με όλη μου την δύναμη τα φρένα για να σταματήσω μισό μέτρο πριν την διάβαση πεζών!!!! Εκείνη την στιγμή όλοι κοκαλώνουν, το ίδιο κ’εγω μόνο που δεν σταμάτησε αμέσως. Το έντονο τρίξιμο από τις δισκοπλακες έκανε τους πεζούς να με κοιτάξουν έντονα και με τρόμο. Εγώ να δείτε!! Έτσι και έβγαζα το κράνος θα είχα ένα έντονο μπλε χρώμα σαν στρουμφακι!!!!

Μετά από αυτό σταματώ λίγο να συνέλθω, και να ποιο ένα καφέ να ξυπνήσω γιατί αυτή η ζέστη με την βαβούρα μέσα στην πόλη, με έχουν νυστάξει. Συνεχίζω με τον 32 μέχρι να συναντήσω τον Ε65-3.



Συνέχεια μέσα στην φύση και περνώντας από ωραία χωριουδάκια, μετά την Zielona Gora, με τον 27 μέχρι την πόλη Szprotawa. Εδώ βρίσκω διασταύρωση με τον 12. χωρίς να δω χάρτη ξανά, κάνω μια λανθασμένη κίνηση. Συνεχίζω με τον 12 μέχρι την πόλη Zary. Από εκεί αρχίζω και μπαίνω σε δευτερεύον επαρχιακό, πολύ στενός δρόμος και όχι σε καλή κατάσταση.

Φτάνω στο χωριό Przewoz μιλάμε για 20 σπίτια όλα, και ο δρόμος μέσα από αυτό πλακόστρωτος, και πάλι να κοπανιέμαι για να μην ξεχνιέμαι.. σταματώ και ανοίγω χάρτη. Το GPS δεν ήθελα να το ανοίξω γιατί δεν είχε μπαταρία, και θα το ήθελα για μετά που θα έψαχνα για ξενοδοχείο. Στον χάρτη έβλεπα ότι είμαι σε κάτι πάρκα, τα σύνορα είναι ακριβώς δίπλα με Γερμανία αλλά δεν έχει πέρασμα. Πρέπει να κάνω τουλάχιστον 50χιλ μέσα στα χωριά και δρόμους που δεν ξέρω μέχρι τον αυτοκινητόδρομο.







Και περνώντας από μοναχικούς δρόμους και χωριά όπως, Gozdnica, Ruszow, και με τον 351 Jagodzin, και Piensk, βγαίνω στην εθνική Ε40-4 και μπαίνω Γερμανία και συγκεκριμένα στην περιοχή της Σαξονίας. Σταματώ ξανά γιατί βλέπω έξοδο για Gorlitz. Σύσκεψη με τον εαυτό μου, και ο κύβος εριχθει. Θα συνεχίσω ακόμα, και βλέπουμε. Σε Γερμανικό αυτοκινητόδρομο τον Ε40-Α4 ξέχασα εντελώς το πρόβλημα στα φρένα και καρυδώνω το γκάζι. Μετά από 46χιλ παίρνω την απόφαση και βγαίνω στην έξοδο 89 για την πόλη Bautzen.

Φτάνοντας βρίσκω μια πολύ καλή οικογενειακή πανσιόν. Η τιμή απίστευτη στα 30 ευρώ με πρωινό. Με χάρτη πόλης που μου έδωσε, η γυναίκα της οικογενείας, πάω να εξερευνήσω και αυτή την άγνωστη πόλη. από τα πρώτα κιόλας μέτρα, αρχίζω να εντυπωσιάζομαι, με τις μικρές πλατείες, εστίες πρασίνου σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο.





Η πόλη απλώνεται σε γραφική τοποθεσία, σ’έναν ψιλό βράχο πάνω από την κοιλάδα του ποταμού Σπρεε. Η ανακατασκευασμένη παλιά πόλη, γοητεύει τον επισκέπτη, όπως πολλά φιδωτά πέτρινα δρομάκια, τα τείχη, το μπαρόκ Δημαρχείο στην πλατεία, όπως και πολλά άλλα σχηματίζουν ένα γοητευτικό σύνολο.































Κάνοντας μια πολύ καλή βόλτα, και γνωρίζοντας την πολιτιστική πρωτεύουσα των Σοραβων το πανέμορφο Bautzen, καταλήγω στο κέντρο τις πόλης με τον καθεδρικό.



























Πολλές επιγραφές είναι δίγλωσσες, στα γερμανικά και στα σοραβικα. Οι Σοραβοι, γνωστοί και ως Λουσατοι η Βενδιοι, είναι μια ιθαγενείς μειονότητα Σλάβων που ζουν στις ανατολικές περιοχές της Σαξονίας, και του Βρανδεμβούργου. Καταφεύγω σε μαγαζί, και τρώω ένα τουμπανο κεμπάπ. Η ώρα είναι 21:00 και αρχίζουν να μαζεύουν καρέκλες από τα καφέ. Αυτή είναι η ζωή εδώ!!! Φεύγω κ’εγω και πάω να τραβήξω τις τελευταίες φωτογραφίες.









Επιστρέφω στην πανσιόν και μιλώντας στο τηλέφωνο με τον Θοδωρή φίλο από Αθήνα, του λέω αν μπορεί να βρει που είναι τα κεντρικά της BMW στο Μόναχο για να πάω να δουν εκεί την μηχανή. Μετά από λίγο μιλάμε πάλι και λέει ότι μίλησε με τους γερμανούς λέγοντας την περίπτωση μου, και κλίνοντας ραντεβού για αύριο στις 14:00 το μεσημέρι. Η ερώτηση του Θοδωρή θα προλάβεις; Ξέροντας ότι είμαι 500χιλ μακριά. Χάχα.. και καφέ θα προλάβω να πιω. Καλά ρε να είσαι εκεί έτσι; Ναι φιλαράκι σ’εχαριστω και θα μιλήσουμε από Μόναχο.

25-8-11-ΠΕΜΠΤΗ (603χιλ):



Πάω σε μια αίθουσα που είχαν για πρωινό, με το νούμερο του δωματίου μου πάνω σε τραπέζι. Κάθομαι, ήταν όλα έτοιμα. Εντύπωση μεγάλη (δεν παίζονται οι Γερμανοί) που είχε ένα μεγάλο πλαστικό αυγό στο τραπέζι. Ρε τι είναι αυτό πλαστικό!!! Μου κάνουν πλάκα; Το παίρνω για να δω και αυτό άνοιγε, και μέσα ήταν το αυγό!!! Δηλαδή ήταν θήκη αυγού με φενιζολ μέσα για να το κρατά ζεστό. Εντάξει τώρα τι να λέμε!!! 9:00 βάζω μπρος την μηχανή και ξεκινώ.



Βγαίνω πάλι στον αυτοκινητόδρομο Ε40-Α4 ανεβάζω ρυθμό, σταθερά καρφωμένα στο κοντέρ 190+…

Χρησιμοποιώντας τους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας όπως, Ε441-Α72 μέχρι Ηοf. Μετά με Α93 περνώ το Regensburg, στάση μόνο για βενζίνη καφέ, και κάτι φαγώσιμο, με τον Ε45-Α9 μπαίνω Μόναχο. Βάζω στο GPS την οδό Frankfurter ring 29 και σε λίγα λεπτά είμαι έξω από τις τεράστιες εγκαταστάσεις, BMW έκθεση και σέρβις για μηχανές. Όπως είπα στον Θοδωρή χθες θα ποιο και καφεδάκι. 531χιλ και έφτασα 30λ ποιο νωρίς. Σερβίρουν ένα εσπρεσακι στην αίθουσα υποδοχής. Λοιπόν από εδώ έχει μια μεγάλη επιφάνια με τζάμι, όπου ο πελάτης περιμένοντας, βλέπει τις εργασίες που του κάνουν στην μηχανή!!!

Το προσωπικό του συνεργείου σκέτοι γιατροί, μέχρι και γυναίκα εργάζεται στο σέρβις. Με φωνάζουν μετά από λίγο, ένας υπεύθυνος με πάει στην μηχανή για να την βάλω στο χώρο του σέρβις. Ανάβω και παίρνει τα χαρτιά με τα αποτελέσματα από τον εγκέφαλο στην Πολωνία. Γυρίζει μια το κλειδί και μου σβήνει την μηχανή. Πρόβλημα… μου λέει!!! Τέλος η μονάδα ABS δεν γίνεται τίποτα μόνο αλλαγή. Πόσο; 1700 ευρώ και δεν την έχουν!!! Θέλουν τρεις μέρες τουλάχιστον για να έρθει. Καλά κρασιά, να είστε καλά και για σας!!! Μου δίνει τα χαρτιά και ετοιμάζομαι ξενερωμένος να φύγω.

Συναντώ και ένα ζευγάρι Ελλήνων που είχαν πάει Σκοτία με μηχανή. Σταμάτησαν για να αλλάξουν μια λάμπα στο RT που είχαν. Τα είπαμε λίγο και τους αποχαιρέτισα. Η διανυκτέρευση σήμερα θα εξαρτηθεί από την πόλη, που θα έχει μαγαζί με την γνωστή αλυσίδα για εξοπλισμό αναβατή Louis.  Εδώ που βρίσκομαι έχει, αλλά δεν θέλω να καθυστερήσω άλλο μέσα σε μια μεγαλούπολη. Και η πόλη αυτή είναι 50χιλ περίπου από εδώ το Rosenheim-Ροζενχαιμ. Βάζω στο GPS την διεύθυνση του καταστήματος και ξεκινώ. Εντάξει δεν ήθελα και πολύ έφτασα μέσα στην απίστευτη ζέστη του μεσημεριού.

16:30 παρκάρω έξω από το Louis. Μεγάλο μαγαζί με τα πάντα. Βρήκα τις μπότες που ήθελα και έτοιμος πάλι προς αναζήτηση ξενοδοχείου. Βρίσκω ένα με 50 ευρώ και δωμάτιο σοφίτα. Τέλειο και χωρίς πολύ ψάξιμο και ταλαιπωρία. Κουμάντο κάνει το στομάχι τώρα, χωρίς άλλα περιθώρια αναβολής. Κατευθείαν στο κέντρο για φαί.







Τι άλλο από δυο πίτες αραβικές, ξεχειλισμένες από κεμπάπ και σαλάτα. Τα πάντα όλα λέμε….  

Βολτουλα για να χωνέψω στα γύρω δρομάκια της πόλης, με προσόψεις κτηρίων σε ωραία χρώματα, που σου εξιτάρουν καλαίσθητα τις κωρες των οφθαλμών!!! Και όπως κάθε πόλη μικρή και μεγάλη στην Βαυαρία, σέβεται τις παραδόσεις τις, έτσι κ’εδώ πέφτω σε γιορτή μπίρας. Έβλεπα πολύ κόσμο να κυκλοφορεί με παραδοσιακή ενδυμασία, και πήγα.













Σε κάποιο σημείο της πόλης έπεσα στην γιορτή. Φανταστικά!!!


26-8-11-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (397χιλ):



9:00 μια ακόμη ζεστή μέρα ξεκινά. Α93-Ε45 αυτοκινητόδρομος, και γρήγορα έχω μπει Αυστρία, με κατεύθυνση το Innsbruck. Στάση για βενζίνη και καφέ, με θέα τα επιβλητικά βουνά των Αυστριακών άλπεων.





Μετά με Α13-Ε45 περνώντας το Μπρενερο τουνελ βρίσκομαι σε Ιταλικό έδαφος. Α22-Ε45 προς Bolzano και μετά Trento. Από εδώ παίρνω τον επαρχιακό 47 και αποκτά ποιο σφιχτό οδηγικο ενδιαφέρον η πορεία μου. Με όμορφα χωριά σε απόκρημνες πλαγιές, και ποτάμια.







Βγαίνω στον 53, για να καταλήξω στο πασίγνωστο σ’εμενα Castelfranco Veneto. 14:00 παρκάρω έξω από το ξενοδοχείο που επιλέγω πάντα, το Albergo Roma hotel της αλυσίδας Best Western.

Με 60 ευρώ το υπέρ-λουξ δωμάτιο τα αξίζει τα λεφτά του στο κέντρο της πόλης. Φεύγω με τα πόδια λίγο έξω από την πόλη στο μαγαζί που όλο και κάτι ψωνίζω, από εξοπλισμό ένδυσης για μηχανή. Η ζέστη απίστευτη και την είχα ξεχάσει τόσο καιρό. Φτάνοντας εννοείτε πως στο μυαλό μου είχα βάλει να πάρω ένα κράνος δεύτερο. Δεν ήξερα όμως τι!!!  Τελικά κατέληξα σε X-Lite GP σειρά 802 - 380 ευρώ. Αν δεν κάνω λάθος στην Ελλάδα το βρίσκει κανείς στα 600 ευρώ. Τελειώνοντας απέναντι από εδώ ήταν γνωστή αλυσίδα φαστ φουντ και έκατσα να φάω.



Επιστρέφω στο ξενοδοχείο, αφήνω το καινούριο μου κράνος και κατεβαίνω για την τελευταία βόλτα, στην πόλη, και για έναν καφέ πριν πω καληνύχτα…




















27-8-11-ΣΑΒΒΑΤΟ (45χιλ):



Το καράβι αναχωρεί στις 14:00 έχω αρκετό χρόνο και λίγα χιλιόμετρα να διανύσω. Οπότε βγαίνω για τον τελευταίο καπουτσίνο στο Castelfranco. Παίρνω την μηχανή από το παρκινγκ, και διανύω τα 20μ δρόμου, μέχρι την κύρια είσοδο του ξενοδοχείου, που είχα αφήσει τα πράγματα για να φύγω. Περνά ένα περιπολικό εκείνη την στιγμή, ανάβει φάρο και μου κορνάρει!!! Αγνοώντας σταματώ στην είσοδο του ξενοδοχείου. Κάνει αναστροφή και παρκάρει δίπλα μου. Αρχίζει μια Ιταλίδα μπατσινα γιατί δεν φορούσα το κράνος!!!

Άρχισα να εξηγώ ότι η απόσταση που διάνυσα ήταν γελοία για να φορέσω το κράνος. Εντάξει με τα πολλά μου έκαναν συστάσεις, και να μην το ξανακάνω οκ!!! Ξεκινώ μετά από την μικρή περιπέτεια, και οδηγώ στον επαρχιακό 245 με κατεύθυνση το λιμάνι της Βενετίας. Φτάνοντας είχε μια κινητικότητα έντονη με τον κόσμο εδώ και εκεί. Βγάζω εισιτήριο για Ηγουμενίτσα, γιατί βαριέμαι το ταξίδι μέχρι Πάτρα. Θα επισκεφτώ και κάτι φίλους στα Ιωάννινα όπως κάνω πάντα όταν επιστρέφω από τα ξένα.

Μπαίνω στο καράβι και πιάνω θέση καναπέ σε παράθυρο. Κόσμο δεν έχει ευτυχώς, γιατί φεύγουν δυο καράβια με διαφορά μισής ώρας. Το πλοίο ξεκινά κ’εγω κολλημένος στο παράθυρο να βλέπω έξω την Βενετία.












Τα μάτια μου μπορεί να έβλεπαν τα κάθε λογίς αμέτρητα πλοιάρια να πηγαίνουν προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά το μυαλό είχε χαθεί ήταν αλλού.

Πραγματικά το έζησα όλο αυτό η μήπως ήταν όνειρο και μόλις ξύπνησα;
   

…..Αφιερωμένο στην μνήμη δυο φίλων…..
ΠΑΝΟΣ (PanVas) και ΝΩΝΤΑΣ

ΠΑΝΕΜΟΡΦΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ!

Φοβερο ταξιδιωτικο, εμπειρια ζωης και συγχαρητηρια για τα κουραγια σου! Keep travelling για να μας ταξιδευεις κι'εμας.

   

Μεγάλε Πάνο, αυτό που θαύμαζα πάντα σε σένα είναι ότι είσαι μοναχόλυκος. Δηλαδή, δε κωλώνεις να πας οπουδήποτε μόνος σου, και να αντιμετωπίσεις τα πάντα.

Σ' αυτό το ταξίδι είναι που είχες το πρόβλημα με το servo στα φρένα και πήγες ένα τεράστιο μέρος της διαδρομής χωρίς σέρβο ?

Σ' αυτό το ταξίδι είναι που είχες σταματήσει κάπου για φωτογραφία και πήγε να σου πέσει το μηχανάκι σε πλαγιά που δε θα "'έβγαινες" μόνος /

Νάσαι πάντα γερός και να ταξιδεύεις ωραία και μεγάλα ταξίδια.    

[quote="DoctorAbo"]Μεγάλε Πάνο, αυτό που θαύμαζα πάντα σε σένα είναι ότι είσαι μοναχόλυκος. Δηλαδή, δε κωλώνεις να πας οπουδήποτε μόνος σου,  και να αντιμετωπίσεις τα πάντα.

Σ' αυτό το ταξίδι είναι που είχες το πρόβλημα με το servo  στα φρένα και πήγες ένα τεράστιο μέρος της διαδρομής χωρίς σέρβο ?

Σ' αυτό το ταξίδι είναι που είχες σταματήσει κάπου για φωτογραφία και πήγε να σου πέσει το μηχανάκι σε πλαγιά που δε θα "'έβγαινες" μόνος /

Νάσαι πάντα γερός και να ταξιδεύεις ωραία και μεγάλα ταξίδια.    [/quote

Ευχαριστω φιλαρακι να εισαι καλα, και ταξιδακια πολλα να εχεις.. Ναι οντως σ'αυτο το ταξιδι επεστρεψα με χωρις σερβο στα φρενα. Απο καλινινγκραντ μεχρι Αθηνα.. Και ναι με νυχια και με δοντια κρατησα την μηχανη μην πεσει απο υψωμα, σε λιμνη, οταν πηγα να παρκαρω για φωτο, και βουλιαξε το σταντ στο χωμα..  
ευτυχως την γλυτωσα..  

ducpilot wrote:ΠΑΝΕΜΟΡΦΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ!

VFGeorge wrote:Φοβερο ταξιδιωτικο, εμπειρια ζωης και συγχαρητηρια για τα κουραγια σου! Keep travelling για να μας ταξιδευεις κι'εμας.

   

Να ειστε καλα φιλαρακια, και να ταξιδευετε οσο μπορειτε..   

    

postmankav wrote:    

εσύ μικρέ γίνεσαι κουραστικός όταν σε πιάνει η πολυλογία     Δε σταματάς να πούμε και λες το ίδιο πράγμα 4 φορές    

Δικαιολογείς απόλυτα το ψευδώνυμο σου.
Μπράβο σου θέλει πολλά κότσια να κάνεις τέτοιο ταξίδι μόνος.
Καλά χλμ να έχεις και να συνεχίσεις να ταξιδεύεις και εμας μέσα απο τις φωτογραφίες σου.

Ο μηχαν-οδοιπόρος Πάνος ξαναχτύπησε     

  στην τόλμη σου να ταξιδεύεις μόνος , και στις πολύ καλές φωτογραφίες

Οτι και να πω θαναι λιγο.Μπραβο χιλιες φορες ρε φιλε.Για το κουραγιο σου και την επιμονη σου .Για τον κοπο που εκανες να ανεβασεις ολα αυτα να γραψεις κλπ και βεβαια μας ταξιδεψες και μας μαζι σου ρε Πανο.Μεσα απο τις υπεροχες και παρα πολλες φωτο αλλα και απο τα γραφομενα σου..ξανα χαρας το κουραγιο σου.Εγω δεν μπορω παρα να σου πω ενα μεγαλο ευχαριστω και να εχεις υγεια να κανεις κι αλλα ταξιδια που σχεδιαζεις..αλλα περνα κι απο ΣΥΜΟΦΕ ρε Πανο εχεις χαθει.

Πόσο μεγάλα "καρύδια" χρειάζονται για τέτοιο ταξίδι ?
Συγκίνηση , δέος , σεβασμός.
Είχα μια μικρή εμπειρία από σοβιιέτ το 2002.
Δεν αστειεύονται αυτοί... σε έσφαζαν , σε έθαβαν και δεν σε έβρισκαν ποτέ...
Ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας την εμπειρία σου...
τώρα θέλουμε να μοιραστείς και τη διεύθυνση από το ύποπτο μπαράκι που παρέκαμψες   

postmankav wrote:    

SCORPIOS wrote:Δικαιολογείς απόλυτα το ψευδώνυμο σου.
Μπράβο σου θέλει πολλά κότσια να κάνεις τέτοιο ταξίδι μόνος.
Καλά χλμ να έχεις και να συνεχίσεις να ταξιδεύεις και εμας μέσα απο τις φωτογραφίες σου.

Fanrider wrote:Ο μηχαν-οδοιπόρος Πάνος ξαναχτύπησε     

  στην τόλμη σου να ταξιδεύεις μόνος , και στις πολύ καλές φωτογραφίες

vasilakos wrote:Οτι και να πω θαναι λιγο.Μπραβο χιλιες φορες ρε φιλε.Για το κουραγιο σου και την επιμονη σου .Για τον κοπο που εκανες να ανεβασεις ολα αυτα να γραψεις κλπ και βεβαια μας ταξιδεψες και μας μαζι σου ρε Πανο.Μεσα απο τις υπεροχες και παρα πολλες φωτο αλλα και απο τα γραφομενα σου..ξανα χαρας το κουραγιο σου.Εγω δεν μπορω παρα να σου πω ενα μεγαλο ευχαριστω και να εχεις υγεια να κανεις κι αλλα ταξιδια που σχεδιαζεις..αλλα περνα κι απο ΣΥΜΟΦΕ ρε Πανο εχεις χαθει.

Ευχαριστω ολους να ειστε καλα και να γραφετε πολλα χιλιομετρα με τις καλες σας..  
Οντως εχω πολυ καιρο να περασω απο ΣΥΜΟΦΕ μπορει και πριν απ'αυτο το ταξιδιωτικο.. Θα ερθω ομως συντομα να τα πουμε φιλαρακια..