Γύρος Πελοποννήσου... και όχι μόνο!

Και κάπου αρχές με μέσα Ιουλίου βρίσκομαι με άδεια, άφθονο ελεύθερο χρόνο και ένα ταξιδιάρικο μηχανάκι! Οπότε, μια καλή ιδέα είναι να κάνω ένα ωραίο, μεγάλο ταξίδι.

Πολυήμερο ταξίδι με μηχανή έχω ξανακάνει, κάμπινγκ έχω ξανακάνει... αλλά αυτή θα είναι η πρώτη φορά που τα συνδυάζω!
Η κατάσταση γίνεται λίγο πιο "ενδιαφέρουσα" επειδή θα είμαι μόνος μου! Και αν κάτι πάει στραβά; Καλά είναι όταν ταξιδεύω παρέα με πιο έμπειρους μοτοσικλετιστές, τώρα όμως;
Τώρα... πάμε και ελπίζουμε να τα βγάλουμε πέρα με ο,τι μας τύχει! Αυτό μου έλειπε, να χάνω ταξίδια και εμπειρίες επειδή δεν έχω παρέα. Θα έχανα ολόκληρο 36ωρο έτσι (για να αναφερθώ στην μηχανή μόνο).


Μέρα 0

Την πρώτη μέρα την βαφτίζω "μέρα 0" επειδή δεν πατάω καθόλου Πελοπόννησο ακόμα. Η διαδρομή είναι Γιάννενα - Αθήνα.

Κυριακή πρωί λοιπόν. Ξυπνάω λίγο αργά. Είχα πάει σε ένα γάμο την προηγούμενη και ακόμη προσπαθούσα να συνέλθω από τα άπειρα "και στα δικά σου" που άκουσα!
Φορτώνω τις βαλίτσες και επιχειρώ να φορτώσω και τον σάκο μαζί με μια σκηνή (πήρα μπόλικα πράγματα μαζί μου). Αποδεικνύεται λίγο πιο δύσκολο από ο,τι περίμενα. Αλλιώς το είχα στο μυαλό μου! Δυσκολεύομαι να δέσω την σκηνή στο μηχανάκι. Είναι 11 η ώρα και έχω γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα!
Αφήνω την μηχανή και αράζω στην σκιά για λίγο. Ακόμη δεν έχω ξεκινήσει και τα βρίσκω σκούρα! Ήδη ακούω μεγαλύτερους και πιο έμπειρους ταξιδιώτες να έχουν σκάσει στα γέλια!
Δυο λεπτά αργότερα, σκέφτομαι πιο ψύχραιμα και ξαναπροσεγγίζω το πρόβλημα. Αυτή την φορά, τα καταφέρνω. Ευχαριστημένος, τραβώ μια φωτογραφία με το VFR φορτωμένο και έτοιμο για αναχώρηση!




Την κλασσική διαδρομή μέσω Ρίου-Αντιρρίου και Ε.Ο. (ο θεός να την κάνει) Αθηνών - Πατρών, την βαριέμαι ελεεινά. Ρίχνω μια ματιά στον χάρτη για μέρη όπου θα ήθελα να πάω και βρίσκω την Γκιώνα. Ο κύβος ερρίφθη.




Μετά την Ερατεινή ανηφορίζω για Λιδωρίκι. Ο στενός επαρχιακός δρόμος που ανέβαινε το βουνό κατέληγε σε μια έκπληξη: ένα καινούριο δρόμο με ανοικτές στροφές και φρέσκια άσφαλτο!
Η χαρά μου όμως δεν κράτησε παρά μόνο λίγα χιλιόμετρα. Μετά, η εικόνα ήταν η γνώριμη ενός τυπικού επαρχιακού ελληνικού δρόμου. Τουλάχιστον, δεν είχε λακκούβες.

Μετά το Λιδωρίκι, το φυσικό τοπίο γινόταν όλο και πιο όμορφο. Κάνα 2-3 στάσεις για φωτογραφίες επιβάλλονται:








Στην συνέχεια, βρίσκω και ακολουθώ τον δρόμο Γραβιά - Άμφισσα. Πολύ όμορφη διαδρομή, με καλή άσφαλτο, αλλά μάλλον την απολαμβάνεις περισσότερο οδηγικά αν την κάνεις ανάποδα. Συνέχεια μέσα από Δελφούς, Αράχωβα, έξω από την Λειβαδιά και φτάνουμε στην Θήβα. Εκεί με πιάνει η νύχτα. Ακολουθώ τον παλιό δρόμο Θήβα - Αθήνα. Αρκετή κίνηση και πολλές μηχανές.
Ένα παλικάρι με TDM δικάβαλο με προσπερνάει και μου κάνει νόημα. Τον πλησιάζω. Μου φωνάζει μέσα από το κράνος "δεν έχεις πίσω φώτα"!!

Σταματάω στην άκρη του δρόμου.
"Είναι δυνατόν να κάηκαν και οι δυο λάμπες ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ??"
"Και αν κάηκαν οι λάμπες, γιατί ανάβουν όταν πατάω είτε εμπρός είτε πίσω φρένο???
Εκείνη την ώρα φοβήθηκα για σοβαρότερη βλάβη, κάτι ίσως στο ηλεκτρικό κύκλωμα... πού να ήξερα...

Μην έχοντας πολλές άλλες επιλογές (ούτε ιδέες... ούτε λάμπες ανταλλακτικές να δοκίμαζα) συνέχισα τον δρόμο μου μέχρι την Αθήνα, πατώντας συχνά φρένο μόνο και μόνο για να ανάβουν οι λάμπες και να με βλέπουν!
Φτάνω στον προορισμό μου, παρκάρω την μηχανή και πέφτω για ύπνο. Θα δω τι θα κάνω με τα φώτα αύριο.


(συνεχίζεται...)

Ταξίδεψε πριν εφαρμόσεις το ...και στα δικά σου. ...γιατί μετά αλλάζουν τα πράγματα χαιρετισμούς από Πρέβεζα.

Την επόμενη μέρα, πήρα βαθιά ανάσα. Στην Αθήνα βρίσκομαι!
Όποιο και αν είναι το πρόβλημα, εδώ θα μπορέσω να το λύσω!

Θα πρέπει όμως να το βρω πρώτα. Ευτυχώς έχω PC και σύνδεση στο Internet. Ας κάνω μια ερώτηση!

(για μια ακόμη φορά, σας ευχαριστώ όλους σας που σπεύσατε να με βοηθήσετε με τις συμβουλές σας)



Στην Αθήνα έκατσα λίγες μέρες. Ήταν η πόλη όπου πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια και με μεγάλη χαρά είδα αρκετούς φίλους!


Όλα αυτά βέβαια μέχρι το πρωί της Πέμπτης, όπου το ταξίδι θα συνεχιζόταν...

1η μέρα


Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση το πόσο μούσκεψα στον ιδρώτα όταν έφτασα βράδυ Κυριακής στην Αθήνα!! Ήθελα λοιπόν να φύγω το πρωί όσο το δυνατόν συντομότερα.
Ξυπνητήρι και στις διακοπές?! Θα προτιμούσα να το απέφευγα, αλλά δεν είχα και πολλές επιλογές...


Όχι ότι κατάφερα να φύγω και πολύ νωρίς. Δεν θυμάμαι την ώρα, αλλά ο ήλιος ήταν ήδη σχετικά ψηλά. Πάντως, δεν είχε πολλή κίνηση (για τα Αθηναϊκά δεδομένα) και κατάφερα να ξεφύγω από την τσιμεντούπολη σχετικά σύντομα.

Η σημερινή διαδρομή:




Αφού άφησα πίσω μου την Αθήνα, επέλεξα την παλιά Ε.Ο. Αθηνών - Κορίνθου. Στροφές, λίγη κίνηση και αρκετές κατοικημένες περιοχές, αλλά την προτιμούσα από την καινούρια που την έχω περάσει άπειρες φορές. Μετά τα Μέγαρα, κινήθηκα βόρεια προς Αλεποχώρι. Από το Αλεποχώρι και μετά, έχει έναν όμορφο δρόμο δίπλα στην θάλασσα!






(θυμήθηκα να σταματήσω για φωτογραφίες όταν ο δρόμος άρχιζε να ανηφορίζει... η θέα πάντως ήταν καταπληκτική!)

Πέρασα μέσα από το Λουτράκι. Η παραλία του ήταν όμορφη. Μου άρεσαν οι φοίνικες και ένας τεχνητός καταρράκτης στην άκρη του δρόμου (εμ, εκεί δεν έχουν φυσικούς, όπως στην Ήπειρο!)
Συνέχισα παράλληλα με τον Ισθμό και έφτασα στα Ίσθμια. Εκεί έψαξα μια γέφυρα να περάσω απέναντι. Αμ δε! Πουθενά γεφύρι! Ένας δρόμος μόνο, μια μπάρα που εμπόδιζε μερικά σταματημένα αυτοκίνητα να πέσουν στην θάλασσα και ένα κόκκινο φανάρι! Πάνω από αυτό μια φωτεινή πινακίδα: "Γέφυρα ανοικτή σε 28 λεπτά"!

28 λεπτά? Δεν πάω για κανά καφεδάκι καλύτερα??
Δίπλα ακριβώς, είχε αυτό που χρειαζόμουν: καφέ δίπλα στον ισθμό!  




...για να χαζεύω και τα ιστιοπλοϊκά να περνάνε.





Λεπτομέρεια: για αυτό μου αρέσει το VFR. Πάνω στην σέλα του, νιώθεις πλούσιος.
Ούτε σκαφάτους ζηλεύεις ούτε τίποτα!

Αυτή η γέφυρα πού είπαμε ότι είναι τελικά;




Τελικά έτσι το έφτιαξαν εδώ: η γέφυρα βυθίζεται για να περάσουν τα σκάφη και μετά αναδύεται. Καθόλου άσχημο θέαμα!




Περνάω λοιπόν τον ισθμό (επιτέλους!) και σύντομα βρίσκομαι στον δρόμο για Επίδαυρο.
Ώστε αυτή είναι η διάσημη Επίδαυρος για την οποία γίνεται συχνά αναφορά στα forum μοτοσικλέτας. Βλέπω ότι πολλά λάστιχα άφησαν τα σημάδια τους εδώ. Δεν έχω όμως καμμία διάθεση με ένα βαρυφορτωμένο VFR σε ένα δρόμο από τον οποίο πρώτη φορά περνούσα να ακολουθήσω αυτό το παράδειγμα, εξάλλου θέλω να απολαύσω την διαδρομή.

Σε κάποιο σημείο βλέπω κάτι σαν παρατηρητήριο. Από εκεί λογικά θα έχει καλή θέα. Σταματάω, κατεβαίνω από την μηχανή και κοιτάω προς την θάλασσα. Το μόνο που βλέπω είναι ο,τι έχει απομείνει από μια παραλία και κάτι ιχθυοκαλλιέργειες! Η ξενέρα δεν περιγράφεται! Δηλαδή για αυτό σταμάτησα?? Σίγουρα περίμενα κάτι καλύτερο... ούτε φωτογραφία δεν έβγαλα. Συνέχισα. Μετά την Παλαιά Επίδαυρο συνέχισα για Ναύπλιο, το οποίο είχα δει σε παλιότερη μου εκδρομή, οπότε αυτή την φορά δεν έκατσα καθόλου. Χώρια που είχε μεσημεριάσει για τα καλά πλέον και δεν ήθελα να σταματάω ανάμεσα σε σωρούς από τσιμέντο γιατί θα έλιωνα στον ιδρώτα! Πλέον ο δρόμος πήγαινε (ξανά) δίπλα από την θάλασσα και ένιωθα ότι αρχίζουν τα καλά:










Νωρίς το απόγευμα έφτασα στο Λεωνίδιο. Εδώ κοντά ήξερα ότι υπάρχει ένα camping, το μοναδικό στην περιοχή, το οποίο μάλιστα πρόσφατα ξεκίνησε την λειτουργία του. Το βρήκα χωρίς μεγάλη δυσκολία. Ήταν ψιλοάδειο, αν και λογικό για τέτοια εποχή και για καινούριο κάμπινγκ. Το να έψαχνα άλλο κάμπινγκ και μάλιστα με αυτό το κριτήριο στην περιοχή μου έμοιαζε μάλλον ανεδαφικό, οπότε μπήκα μέσα, έστησα την σκηνή, τακτοποιήθηκα και πήγα στην παραλία για μπάνιο. Μετά από μια ολόκληρη μέρα στον δρόμο, το μπάνιο στην θάλασσα ήταν απόλαυση!


Έπεσα νωρίς για ύπνο γιατί ήθελα να σηκωθώ νωρίς. Και αύριο θα ήταν μεγάλη μέρα!


(συνεχίζεται...)

2η μέρα

Ο ήλιος χτύπησε την σκηνή μου νωρίς σχετικά. Από τις 9 το πρωί, η ζέστη μέσα στην σκηνή ήταν τόση, που δεν μπορούσα να κοιμηθώ άλλο. Όχι πως με πείραζε ιδιαίτερα κιόλας. Ίσα-ίσα που αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που μου αρέσουν στο camping: σε ξυπνάει ο ήλιος νωρίς με τέτοιο τρόπο που δεν νιώθεις καθόλου κουρασμένος ή νυσταγμένος (σε αντίθεση με τα ξυπνητήρια). Εξάλλου είπαμε: αν ήθελα να κοιμηθώ, θα καθόμουν σπίτι μου.
(και μετά θα μου φαινόταν ότι έλειψα από την δουλειά μόνο για ένα Σ/Κ και ας είχα 2 εβδομάδες άδεια!)

Σήμερα λοιπόν, θα επισκεπτόμουν Μονεμβασιά και Ελαφόνησο:





Κινούμαι προς νότο και σύντομα ο παραλιακός δρόμος αρχίζει να ανηφορίζει.




Αφήνω πίσω μου την θάλασσα. Το σκηνικό πλέον είναι ορεινό. Στενοί δρόμοι, μικρά χωριά που δεν μοιάζουν να έχουν πολλές σχέσεις με τουρισμό, κοπάδια από κατσίκια στους δρόμους... και εκεί που συνεχίζω να ανηφορίζω, ο στενός αλλά ασφάλτινος δρόμος δίνει την θέση του σε χωματόδρομο!

Εχμ... πάει το VFR στο χώμα?? Και εντάξει, φαίνεται βατός μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Μετά; Τι με περιμένει; Και αν έχει καμμιά κλειστή ανηφορική ή (χειρότερα) κατηφορική στροφή, θα περάσει ή θα σωριαστεί φαρδιά-πλατιά κάτω, σπάζοντας τα πλαστικά του;
Τα φοβόμουν από την μια όλα αυτά, από την άλλη όμως δεν μου φαινόταν καλή ιδέα να γυρίσω πίσω! Τελικά προχώρησα, ελπίζοντας για το καλύτερο. Ο χωματόδρομος δεν ήταν πολύς, άντε να ήταν 5 χλμ. το πολύ, αλλά μου φάνηκε λες και ήταν 50!


(ξέρω... οι πιο έμπειροι θα γελάνε με αυτή την περιγραφή...)  


Κάποια στιγμή, ο δρόμος με οδήγησε κοντά στην θάλασσα (επιτέλους!)





Σύντομα, ήμουν πλέον στην Μονεμβασιά!




ΟΚ, ο βράχος ήταν ωραίος, η παραλία μπροστά από την κωμόπολη καλή με πεντακάθαρα νερά, αλλά... αυτή ήταν όλη και όλη η διάσημη Μονεμβασιά; Η ίδια η κωμόπολη δεν έλεγε και πολλά.
Βλέπω έναν δρόμο να πηγαίνει προς τον βράχο. Ας τον ακολουθήσω.

Ο δρόμος κατέληγε εδώ:





Μπαίνω μέσα και πολύ σύντομα παθαίνω την πλάκα μου!! Δεν χόρταινα να τραβάω φωτογραφίες!












Ο ναός του Αγ. Νικολάου. Μια ενημερωτική πινακίδα δίπλα με πληροφορεί πως ποτέ δεν λειτούργησε ως ναός, αλλά είχε άλλες χρήσεις π.χ. σχολείο.







Έκανα αρκετές βόλτες πάνω-κάτω. Υπάρχει και η ακρόπολη στην κορυφή του βουνού, αλλά πινακίδες ανέφεραν ότι είναι κλειστή για εργασίες. Δεν πειράζει, έτσι και αλλιώς δεν είχα πολλά κουράγια να ανέβω μέχρι εκεί πάνω. Εξάλλου, είμαι σίγουρος ότι μια μέρα θα ξαναπάω.

Οι βόλτες όμως κάτω από τον καυτό ήλιο, ενώ μάλιστα φορούσα ακόμα το παντελόνι και τα μποτάκια της μηχανής, με κούρασαν και με αφυδάτωσαν.
Άραξα σε ένα καφέ με θέα την θάλασσα. Παρά το ότι είχε κόσμο, βρήκα τραπεζάκι στην άκρη και η θέα μου ήταν ανεμπόδιστη.




Φραπεδάκι, σαντουϊτσάκι, πολύ νερό με μπόλικα παγάκια (την έρμη την σερβιτόρα την φώναξα τόσες φορές για νερό που στο τέλος μου έφερε κανάτα!)

Λίγη ώρα μετά, ήμουν έτοιμος να ξαναπάρω τους δρόμους. Ανέβηκα το βουνό και το κατέβηκα από την άλλη μεριά. Έφτασα στην Νεάπολη και έκανα μια γύρα στον παραλιακό. Άλλη μια πινακίδα με ενημέρωνε για ένα σπήλαιο εκεί κοντά. Δεν ήταν όμως στα σχέδια μου, ήθελα να πάω Ελαφόνησο. Οπότε έκανα μεταβολή και κινήθηκα προς το λιμάνι από όπου ξεκινούσε η παντόφλα... εεε... το φέρι-μποτ για Ελαφόνησο.

Στον δρόμο, περνούσα από ένα χωριό με χαμηλή ταχύτητα. Είχε πάει σχεδόν 3 το μεσημέρι και το VFR ανέβασε αρκετή θερμοκρασία. Κάποια στιγμή ακούω ένα "πουφ", σβήνει η μηχανή και βγάζει έναν λευκό καπνό!
Ένα χρόνο που το έχω το VFR, δεν μου έδωσε την εντύπωση πως είναι θρήσκο, άρα το να ανακήρυξε νέο Πάπα το αποκλείουμε!
Δεν επιχειρώ να το βάλω μπρος, αλλά προτιμώ να το σπρώξω λίγο πιο πέρα, κάτω από ένα μπαλκόνι που έχει σκιά. Έκατσα λίγο εκεί, δίνοντας στην κούκλα λίγο χρόνο να κρυώσει. Μερικά λεπτά αργότερα, βαρέθηκα να περιμένω και πάτησα την μίζα. Η κούκλα ξαναπήρε μπρος με την μία και συνέχισε την πορεία της σαν να μην συμβαίνει τίποτα (αν και ακόμα πολύ ζεστή)!

Μετά από αυτό το συμβάν, έφτασα στο λιμάνι. Φυσούσε πάρα πολύ. Ακόμη και αν πήγαινα απέναντι και έβλεπα την διάσημα παραλία, δεν θα το ευχαριστιόμουν το μπάνιο σε αυτή. Το άφησα και αυτό για μια άλλη φορά...

Επιστροφή στο Λεωνίδιο λοιπόν, από μια ελαφρά διαφορετική διαδρομή.

Λίγο πριν φτάσω, αποφασίζω μια παράκαμψη για να πάω στην παραλία του Φωκιανού. Μια παραλία όχι πολύ γνωστή, αλλά πανέμορφη, κρίνοντας από φωτογραφίες που είχα δει.




Η παραλία ήταν σχεδόν έρημη. Μόνο δυο ταβέρνες είχε και σχεδόν καθόλου κόσμο.
Κανένα πρόβλημα φυσικά, το μπάνιο σε αυτή ήταν απόλαυση. Όπως απόλαυση ήταν και η μπριζόλα που τσάκισα στην μια ταβέρνα.







Ωραίο το μέρος, αλλά πλέον άρχισε να νυχτώνει. Καλύτερα να πηγαίνουμε σιγά-σιγά...


Η θέα του Λεωνιδίου από ψηλά, την ώρα που νυχτώνει.




Λίγο πριν φτάσω στο camping, είχε πλέον νυχτώσει για τα καλά.
Τι με πείραζε όμως; Το VFR είναι γνωστό ότι έχει δυνατά φώτα!

Είχε όμως και ένα φεγγάρι απίστευτο, σχεδόν έκανε την νύχτα μέρα! Πήγα στην παραλία. Το σκηνικό ήταν πανέμορφο και έπαιξα πολλή ώρα με τις ρυθμίσεις της φωτογραφικής μου, προκειμένου να αποδώσω το σκηνικό όσο γινόταν καλύτερα. Ιδού το αποτέλεσμα:




Και η σημερινή ήταν μια όμορφη, γεμάτη ημέρα. Η αυριανή όμως θα είχε πολλά περισσότερα χιλιόμετρα.


(συνεχίζεται...)

Ξέρω... το κ***βάρεσα λίγο, αλλά ήρθε η ώρα για την συνέχεια!



3η ημέρα


Ήδη από την προηγούμενη μέρα κάτι δεν μου άρεσε, κάτι δεν μου πήγαινε και τόσο καλά...

Ναι, σίγουρα το ταξίδι ήταν όμορφο, σίγουρα τα μέρη που είδα ήταν απίστευτα, σίγουρα ένιωθα πασάς στην σέλα του VFR... αλλά τι κάνω εδώ πέρα μόνος μου; Πού είναι η παρέα; Τόσα ωραία μέρη είναι ανάγκη να τα γυρνάω μόνος; Δεν ξεκίνησα δα και για το Βόρειο Ακρωτήρι να πεις ότι κανείς δεν μπορούσε να με ακολουθήσει, σε μια ρημαδο-Πελοπόννησο είμαι!





Θα έρθω άλλη φορά, με παρέα. Υπάρχουν και άλλα μέρη, πιο κατάλληλα για μοναχικά ταξίδια...


Από εδώ κάτω όμως, πόσο μακρυά είναι το σπίτι; Το κινητό, που εκτελούσε χρέη GPS, δεν ήταν και πολύ αισιόδοξο: 7 ώρες καθαρής οδήγησης και μου έδειχνε σαν σύντομη διαδρομή τον δρόμο (περίπου) από τον οποίο ήρθα! Ήταν απόλυτα απαραίτητο αυτό; Γιατί να μην περάσω από Σπάρτη και Καλαμάτα; Το GPS μου έδωσε απάντηση μετά από λίγο: "Φιλαράκι, μπορείς άμα θέλεις, αλλά να υπολογίζεις 9 ώρες οδήγηση καθαρά! Άμα αντέχεις..."

Φυσικά και αντέχω!
Εξάλλου, θα ξυπνούσα πολύ νωρίς έτσι και αλλιώς, αν μη τι άλλο για να μαζέψω σκηνή και πράγματα πριν πιάσει πολλή ζέστη!

Η σημερινή διαδρομή:





Ξυπνάω πολύ νωρίς αυτή την φορά. Τόσο νωρίς που προλαβαίνω μια τελευταία βόλτα στην παραλία.





Τώρα όμως... ποιος μαζεύει σκηνή; Και όλα τα σκόρπια πράγματα εντός της;





Μια ώρα μετά...





Πληρώνω το camping και 8 το πρωί περνούσα την πύλη. Με όλη την μέρα μπροστά μου, δεν είχα κανένα άγχος.

Έξω από το Λεωνίδιο σταματώ για φωτογραφία.





Συνεχίζω στον δρόμο Λεωνίδιο - Κοσμάς. Ο δρόμος περνάει μια χαράδρα και ανηφορίζει σιγά-σιγά. Και εδώ η φύση με αποζημιώνει, αλλά είναι αδύνατον να σταματώ κάθε τρεις και λίγο για φωτογραφίες!
Πάνω στο βουνό έχει δροσιά, για να μην πω κρύο! Με ήλιο βλέπω το θερμόμετρο της μηχανής να δείχνει 17-18 βαθμούς εξωτερική θερμοκρασία. Φτάνω στον Κοσμά.

Η πλατεία του.





Και ένα μνημείο, να μας θυμίζει τις θηριωδίες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.




Πίνω φραπεδάκι στην πλατεία και μελετάω τον χάρτη. Αν έκανα τον γύρο όπως τον σχεδίαζα, θα περνούσα από Γύθειο και θα συνέχιζα παραλιακά μέχρι την Καλαμάτα. Τώρα όμως έχει στροφή για Σπάρτη, διάσχιση του Ταύγετου και Καλαμάτα σε αρκετά πιο σύντομο διάστημα.

Έτσι και έγινε. Σύντομα σχετικά φτάνω στην Σπάρτη. Δεν βρίσκω κάποιο περιφερειακό και μπαίνω μέσα στην πόλη. Χάνομαι όμως στα στενά του και αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω το κινητό-GPS (το οποίο αποφεύγω συνήθως να χρησιμοποιώ γιατί είναι απελπιστικά αργό και μου σπάει τα νεύρα  ). Με τα πολλά, βρίσκω τον δρόμο Σπάρτη - Καλαμάτα. Λίγο έξω από την Σπάρτη βρίσκω πινακίδα για Μυστρά, για τον οποίο έχω ακούσει ότι αξίζει μια επίσκεψη. "Ίσως μια άλλη φορά" σκέφτομαι και συνεχίζω. Λίγο πιο πάνω, το τοπίο και ο δρόμος άρχισαν να γίνονται πολύ ενδιαφέροντα!


Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω το passo dello Taygeto!








Η συνέχεια ήταν έτσι και καλύτερη. Σε κανά δυο σημεία ο δρόμος πέρναγε μέσα από τον βράχο, σε ένα σκηνικό που ήταν από την μια όμορφο, από την άλλη όμως οι τρύπες αυτές (δεν τις λες ακριβώς τούνελ) δεν ήταν φωταγωγημένες και φορούσα γυαλιά ηλίου!
Ευτυχώς, ήταν μικρές σε μήκος.

Επίσης, σε αυτό τον δρόμο, είδα πολλές μηχανές. Κάτι ήξεραν όλοι αυτοί και ήρθαν εδώ...


Φτάνω Καλαμάτα. Κάνω μια βόλτα στο κέντρο και στην παραλία. Έμοιαζε ωραία πόλη, αλλά δεν είχα διάθεση να κάτσω παραπάνω. Συνεχίζω για Κυπαρισσία και Ζαχάρω. Αποφεύγω την καινούρια εθνική οδό μουρμουρίζοντας μέσα από το κράνος μου κάτι &$^#%@(*%^%$)#€€ για γνωστούς πολιτικούς που έφτιαξαν αυτό τον δρόμο για τους ίδιους και τους ψηφοφόρους τους, ενώ άλλες περιοχές της Ελλάδας με μεγαλύτερη ανάγκη έμεναν με τους καρόδρομους!!

Από εδώ και πέρα, οι δρόμοι είναι ανοικτοί και η VFR κατάπινε τα χιλιόμετρα με ταχείς ρυθμούς. Πολύ σύντομα έφτασα κοντά στον Πύργο. Ο δρόμος μέχρι εκείνο το σημείο δεν πήγαινε δίπλα στην θάλασσα, αλλά σε κάποια απόσταση από αυτή, σκηνικό που με είχε ξενερώσει. Σε κάποια φάση βλέπω πινακίδα για "Παραλία" κοντά στον Πύργο. Την ακολουθώ, ελπίζοντας ότι θα με βγάλει σε κάποια παραλία και σε δρόμο που να πηγαίνει δίπλα στην θάλασσα.

Φτάνω στην παραλία μετά από λίγο.

Ένα εκκλησάκι.





Εικόνες εγκατάλειψης.








Φυσικά δεν υπήρχε κανένας δρόμος. Αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω στον κεντρικό...

Περνάω τον Πύργο και λίγο πιο κάτω βλέπω μια πινακίδα για Κατάκολο. Ακολουθώντας μια παρόρμηση της στιγμής, στρίβω προς εκείνη ακριβώς την κατεύθυνση. Δεν είδα τελικά τίποτα το ιδιαίτερο, εκτός ίσως από μια μαρίνα γεμάτη σκάφη. Περασμένες 3 η ώρα και τρώω δυο πιτόγυρα να ξεγελάσω την πείνα μου.



Πρακτικά, το ταξίδι τελειώνει κάπου εδώ. Τα υπόλοιπα ήταν εντελώς διαδικαστικά: συνέχισα για Πάτρα, την οποία απέφυγα και πέρασα από τον περιφερειακό της, άφιξη στο Ρίο, πέρασμα απέναντι στο Αντίρριο με καραβάκι για αλλαγή αλλά και για να κατέβω λίγο από την μηχανή να ξεμουδιάσω. Ένα τελευταίο καφεδάκι στην Εδέμ, ένα συμπαθητικό καφέ με πολύ πράσινο και λιμνούλα με χρυσόψαρα στην άκρη του δρόμου και επιστροφή στην βάση από τον γνωστό και χιλιοταξιδεμένο δρόμο Ιωάννινα-Αντίρριο.


Αυτό ήταν... και εις άλλα με υγεία!      


Ελπίζω να ήταν καλό στην ανάγνωση, αν και σύντομο.

ξεκίνησες με όρεξη την περιγραφή αλλά τελείωσε "τρέχοντας"
ελπίζω να πέρασες καλά κ να ξαναγίνει όπως το σκέφτεσαι.

το "πουφ" κ ο λευκός καπνός τί ήταν τελικά?

Ωραια διαδρομη και περιγραφη Νικο ευχομαι στην επομενη μοτο-εκδρομη με παρεα ή οπως αλλιως το επιθυμεις!

Μπραβο ρε συ Νικο, ομορφες διαδρομες , ευχομαι και στα επομενα γρηγορα , καλες βολτες

nikos-ex victor wrote: ξεκίνησες με όρεξη την περιγραφή αλλά τελείωσε "τρέχοντας"
ελπίζω να πέρασες καλά κ να ξαναγίνει όπως το σκέφτεσαι.

Η περιγραφή ακολούθησε το ίδιο το ταξίδι: το ξεκίνησα με όρεξη και το τελείωσα "τρέχοντας".

nikos-ex victor wrote:
το "πουφ" κ ο λευκός καπνός τί ήταν τελικά?

Εκείνη την ώρα δεν είχα ιδέα. Ο καπνός όμως είχε μια μυρωδιά που μου θύμισε καμένο λάδι και προς στιγμή φοβήθηκα ότι κάτι έπαθε το ψυγείο λαδιού!!

Λεπτομέρεια σε μια φωτογραφία στον Κοσμά: το VFR είναι στο κεντρικό σταντ. Κάθε τρεις και λίγο έλεγχα λάδια.

Όταν γύρισα Γιάννενα, το συζήτησα με μερικούς φίλους που ασχολούνται. Μου είπαν ότι κατά πάσα πιθανότητα ήταν κάτι σχετικό με τα πλαϊνά ψυγεία. Είδα επίσης μετά το ταξίδι ότι είχε πέσει η στάθμη του παραφλού σχεδόν στο όριο. Δεν είδα όμως την θερμοκρασία να ανεβαίνει πάνω από 110 βαθμούς...

Νίκος wrote:

nikos-ex victor wrote: ξεκίνησες με όρεξη την περιγραφή αλλά τελείωσε "τρέχοντας"
ελπίζω να πέρασες καλά κ να ξαναγίνει όπως το σκέφτεσαι.

Η περιγραφή ακολούθησε το ίδιο το ταξίδι: το ξεκίνησα με όρεξη και το τελείωσα "τρέχοντας".    

nikos-ex victor wrote:
το "πουφ" κ ο λευκός καπνός τί ήταν τελικά?

Εκείνη την ώρα δεν είχα ιδέα. Ο καπνός όμως είχε μια μυρωδιά που μου θύμισε καμένο λάδι και προς στιγμή φοβήθηκα ότι κάτι έπαθε το ψυγείο λαδιού!!

Λεπτομέρεια σε μια φωτογραφία στον Κοσμά: το VFR είναι στο κεντρικό σταντ. Κάθε τρεις και λίγο έλεγχα λάδια.

Όταν γύρισα Γιάννενα, το συζήτησα με μερικούς φίλους που ασχολούνται. Μου είπαν ότι κατά πάσα πιθανότητα ήταν κάτι σχετικό με τα πλαϊνά ψυγεία. Είδα επίσης μετά το ταξίδι ότι είχε πέσει η στάθμη του παραφλού σχεδόν στο όριο. Δεν είδα όμως την θερμοκρασία να ανεβαίνει πάνω από 110 βαθμούς...

πουφ" κ ο λευκός καπνός, είχε πέσει η στάθμη του παραφλού
για δες αν έχει μπει παραφλου στο μοτερ και το @@@.. άλλαξε λάδια και δες χρώμα και υφή(νερουλά, λεπτορευστα)

Γέλαγα ένα δεκάλεπτο με το λευκό καπνό και την εκλογή Πάπα...

Πολύ όμορφο ταξιδιωτικό Νίκο, αν και τέλειωσε κάπως απότομα, όπως είπε κι ο συνονόματός σου.
Καταλαβαίνω όμως ακριβώς το λόγο! Από τη μία, ήταν απόλυτα σωστή η απόφασή σου "αφού δεν έχω παρέα, από το να μην το κάνω καθόλου, θα το κάνω μόνος μου!", αλλά από την άλλη... θα στο πω με μια ατάκα που κράτησα από μια ταινία (Into the Wild) και με εξέφρασε απίστευτα πολύ: "Happiness - only real - when shared"...

Εύχομαι την επόμενη φορά το ταξίδι σου να είναι ΑΚΡΙΒΩΣ όπως το ονειρεύεσαι (όχι πως αυτό ήταν κακό απ' όσο είδα, αλλά... είμαι σίγουρος πως κατάλαβες απόλυτα τι λέω).

Κατά τα λοιπά, με ταξίδεψες σε μέρη που έχω χρόνια να πάω και έχω φανταστικές αναμνήσεις απ' αυτά. Λεωνίδιο (δαιμονισμένο στροφιλίκι... αααχ που' σαι Φυσικέεεεε!!!) , παραλία Φωκιανού (που την ανακάλυψες;!! Αααααχ Φυσικέεεε λέμεεεεε!!!), Κοσμάς, Μονεμβασιά (εκεί κι αν έχω αναμνήσεις, από παιδί ακόμα), αλλά κι ένα τεράστιο απωθημένο, το... Passo de Mistras..!! Γενικά η Πελοπόνησσος μου έχει λείψει απίστευτα τώρα που πιάσαμε τα βόρεια.

Καλούς δρόμους κι όμορφα ταξίδια, με ή χωρίς παρέα, ΠΑΝΤΑ!!!