Mοτοσυκλετα & μοτοσυκλετιστης.

Η οδήγηση της μοτοσυκλέτας είναι απόλαυση που αγγίζει τα όρια της ηδονής όταν ο μοτοσυκλετιστής εξαντλεί τις δυνατότητες του οχήματός του. Η μοτοσυκλέτα που στρίβει πλαγιασμένη όσο γίνεται , που εφορμά ανάμεσα στα μικρά ανοίγματα που σχηματίζουν οι σειρές των τετράτροχων στους δρόμους των πόλεων , που ορθώνεται στην πίσω ρόδα της ατίθασα και προκλητικά, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να τείνει στο ανεπιθύμητο, στο πέσιμο , στη σύγκρουση , στην ανατροπή , δηλαδή στο τραύμα και στο θάνατο .Δεν είναι η προοπτική του θανάτου που θέλγει τους μοτοσυκλετιστές , είναι οι συνθήκες οδήγησης σε εκείνα τα όρια που τους τρελαίνουν. Οι θεατές βλέπουν το θάνατο εκεί όπου οι μοτοσυκλετιστές αγγίζουν την ηδονή αποδεχόμενοι τον κίνδυνο.



- Η μοτοσυκλέτα από μέσον μεταφοράς γίνεται σεξουαλικό αντικείμενο όχι χωρίς λόγο. Η αναφορά δεν γίνεται τόσο γιατί το σώμα της μοτοσυκλέτας μοιάζει και άρα μπορεί να αντικαταστήσει το γυναικείο , αλλά γιατί ο αναβάτης , αδυνατώντας να απολαύσει το γυναικείο κορμί, στρέφεται στη μηχανική κατασκευή που δεν μπορεί να του φέρει αντίρρηση.

- Δεν μπορεί η μοτοσυκλέτα , εκ κατασκευής, εκ φύσεως να μπει σε κάποια σειρά τροχοφόρων. Η μοίρα της είναι να ξεφύγει και να φεύγει....

- Χαρακτηρίζουν τον μοτοσυκλετιστή με επίθετα μυθικά και τραγικά όπως: καμικάζι, μαύρος άγγελος, εκδικητής , στρατηγός Κολοκοτρώνης , Άη-Γιώργης, δαίμονας, ιππότης του μεσαίωνα....

- Ακούγονται πολύ συχνά φράσεις που κατατάσσουν τη μοτοσυκλέτα στο θηλυκό γένος. Πολλοί κάτοχοι μοτοσυκλέτας βαφτίζουν με ένα όνομα , κατά κανόνα γυναικείο, τη μοτοσυκλέτα τους, άλλοι την αποκαλούν

« γκόμενα ». Η μοτοσυκλέτα είναι μάλλον ουδετέρου γένους. Ή , καλύτερα , ερμαφρόδιτη με την έννοια του θηλυκού και του αρσενικού ταυτόχρονα.

- Ναρκωτικά και μοτοσυκλέτα. Συνώνυμα , αντίθετα ή απλώς ανόμοια; Το ναρκωτικό σε φέρνει σε έναν κόσμο ονείρου , σε μια άλλη ζωή. Με το ναρκωτικό «φεύγεις». Η ηδονή που γνωρίζεις έχει έναν πολύ στενό φίλο: το θάνατο, που είναι δίπλα της , σε λίγα χιλιοστόγραμμα παραπάνω. Και με τη μοτοσυκλέτα ζεις στιγμές όμορφες , ονειρικές. Κι η μοτοσυκλέτα είναι μέσον φυγής. Κι ο θάνατος είναι κοντά. Σε μια στροφή με λάδια . Αν κάποιος αναζητεί υποκατάστατα και τρόπους φυγής από την καθημερινότητα , θα βρεί πολλούς δρόμους ανοιχτούς και στη στροφή κάποιου από αυτούς θα τον περιμένει ίσως και μια μοτοσυκλέτα. Με τη μοτοσυκλέτα δεν φεύγεις από την πραγματικότητα. Με τη πράξη της φυγής , της βόλτας, ζεις μιαν όμορφη πραγματικότητα.

- Ο μοτοσυκλετιστής πάνω στη μοτοσυκλέτα του. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο άνθρωπος περιβάλλει το όχημα. Ειδοποιός διαφορά με το αυτοκίνητο. Εκεί, το όχημα περιβάλλει , ο οδηγός είναι εντός. Εδώ, ο αναβάτης περιβάλλει, το όχημα είναι εντός. Το γεγονός αυτό προκαλεί δύο σκέψεις . Η πρώτη : Κάποιος που θέλει να πρωταγωνιστεί , να φαίνεται, θα προτιμήσει τη μοτοσυκλέτα. Η δεύτερη: Πρώτα πέφτουν τα τείχη και μετά η πόλη. Σε μια σύγκρουση , το σώμα του μοτοσυκλετιστή θα συγκρουστεί με το «σώμα» του αυτοκινήτου. Η σάρκα με το μέταλλο. Σε μια πτώση , ο μοτοσυκλετιστής θα γευτεί άμεσα και όλη τη σκληρότητα του εδάφους. Αυτή ακριβώς η ιδιαιτερότητα της μοτοσυκλέτας σαν όχημα τροφοδοτεί τη φιλολογία του θανάτου. Η αμεσότητα του μοτοσυκλετιστή με το περιβάλλον.

- Ο θάνατος για το μοτοσυκλετιστή προσλαμβάνει κι άλλες διαστάσεις. Δεν είναι το αναπόφευκτο , το μοιραίο , το καταστροφικό. Είναι το όριο , στο οποίο τείνει ο μοτοσυκλετιστής. Το προσεγγίζει γιατί σε αυτό το όριο η συνάρτηση «απόλαυση της οδήγησης»φτάνει σε ένα μέγιστο. Δεν είναι βέβαια εύκολη αυτή η προσέγγιση. Όποιος την αποτολμήσει χωρίς επίγνωση των ικανοτήτων του και της δυσκολίας του εγχειρήματος, θα πληρώσει ακριβά την αποκοτιά του.

- Μια στροφή. Η μοτοσυκλέτα που θα τη διέλθει με χαμηλή ταχύτητα δεν συναρπάζει. Όταν όμως η ταχύτητα είναι μεγάλη , τότε όχι μόνο συναρπάζει αλλά και μεθάει. Η μέθη , όχι με την έννοια της απώλειας του ελέγχου των κινήσεων-κάθε άλλο. Οι αισθήσεις σε συναγερμό. Ο μοτοσυκλετιστής ζει μια υπερένταση , κρεμασμένος στο πλάι της μοτοσυκλέτας, στο κρίσιμο όριο. Φυγόκεντρος -κεντρομόλος. Θάνατος-ζωή. Ο μοτοσυκλετιστής γέρνει , αφήνει ένα χάδι στην άσφαλτο, το θάνατο, ορθώνει το σώμα του στην έξοδο της στροφής και χάνεται μέσα στον αέρα, τη ζωή. Στο χάδι του θανάτου βρίσκεται το μεγαλείο της μοτοσυκλέτας. Στο αγκάλιασμα του βρίσκεται η τραγωδία του μοτοσυκλετιστή.

- Ο μοτοσυκλετιστής δεν είναι πάντα μόνος του. Κάποια χέρια τυλίγονται στη μέση του, κάποια ανάσα θερμαίνει το σβέρκο του. Ο μοτοσυκλετιστής δεν βλέπει τον συνεπιβάτη, όμως καταλαβαίνει. Ο μοτοσυκλετιστής κατατάσσει γιατί διαβάζει τις κινήσεις των χεριών , του κεφαλιού , του σώματος. Χέρια που τον πιάνουν από τη μέση δείχνουν άνεση, χέρια που τυλίγονται γύρω του και δένουν μπροστά στην κοιλιά του , σημαίνουν φόβο ή αγάπη. Πιο σπάνια σημαίνουν γνώση , η μοτοσυκλέτα δεν ανέχεται δυο ανεξάρτητα σώματα πάνω της , πολλά κέντρα βάρους σημαίνουν αστάθεια και η μοτοσυκλέτα λατρεύει την ισορροπία.

- Η αντιδικία αυτοκινητιστή -μοτοσυκλετιστή είναι υπαρκτή στους ελληνικούς δρόμους. Η σαφώς μεγαλύτερη επιτάχυνση της μοτοσυκλέτας είναι το κόκκινο πανί για πολλούς «ικανούς» οδηγούς αυτοκινήτων. Έτσι, μια νικηφόρα αναμέτρηση για τον αυτοκινητιστή , ανεβάζει αμέσως τις μετοχές του στα μάτια της κοπέλας που κάθεται στη θέση του συνοδηγού αλλά και τονώνει τη δική του ματαιοδοξία. Ιδιαίτερα επικίνδυνη αυτή η αναμέτρηση είναι τις βροχερές μέρες του χειμώνα , όταν η μοτοσυκλέτα -λόγω κατασκευής- υστερεί σημαντικά , σε εκείνα ακριβώς τα σημεία στα οποία πλεονεκτεί τον υπόλοιπο χρόνο : την ευελιξία και την επιτάχυνση.

- Ο πρώτος μοτοσυκλετιστής της ελληνικής λογοτεχνίας εμφανίζεται το 1938 , στον «Γιούγκερμαν» του Μ.Καραγάτση. Σαν πρώτη «θέση » απέναντι σε λογοτεχνικό γραφτό , θα πρέπει να θεωρηθεί ο διάλογος που αναφέρει ο Νίκος Γαβριήλ Πενζίκης στο διήγημα «Πλατεία Ελευθερίας» στα 1955,ενώ το 1963 έχουμε για πρώτη φορά , με τον Ρένο Αποστολίδη , διήγημα με τον τίτλο «Οι μοτοσυκλετιστές».

- « Το ποίημα.

Μοτοσυκλέτες

Και μηχανοκίνητα

Στο άσπρο

Τοπίο». (Α.Φωστιέρης)



«Αστραπιαία μοτοσυκλέτα . Πέρασε.

Ο έρωτας ήταν» . (Γ.Ρίτσος)



« Είναι που τα μάτια μου

έρπουνε στο μελί κορμί σου

γεμάτο φυσαρμόνικες

κι ανοίγουν στράτες του χαμού και πάω

χαμένος πάω σε ντερβένια

όπως λιώνει πρωινή μοτοσυκλέτα

θωρώντας την Τριπολιτσά εν στύσει ». (Ε.Κακναβάτος)

- Ο μοτοσυκλετιστής είναι ποιητής, με την έννοια ότι βιώνει την ομορφιά και την τρέλα. Μπορεί και συνομιλεί με τον αέρα, του φουντώνει τα στήθια μια κραυγή κι ένα πάθος που πρέπει να βγει. Και βγαίνει είτε με το πλάγιασμα στη στροφή, είτε με την περήφανη στάση της σούζας δίπλα στα μέταλλα των αυτοκινήτων. Οι ποιητές , για τους πολλούς , είναι τρελοί. Κι ο μοτοσυκλετιστής , για τους πολλούς , τρελός είναι. Ο μοτοσυκλετιστής είναι φετιχιστής . Λατρεύει το σώμα της μηχανής του. Ντύνεται τελετουργικά τα άμφιά του. Το πέτσινο μπουφάν , τα γάντια , το κράνος ή τα γυαλιά, τις μπότες. Ο μοτοσυκλετιστής λατρεύει τα αντικείμενα. Ο μοτοσυκλετιστής είναι ιδεολόγος με την έννοια πως θα θέλει να υπερασπιστεί τη σχέση του με κάτι. Που πρέπει να πείσει και να ανασκευάσει μύθους που πλέκονται γύρω του και εις βάρος του. Οι μοτοσυκλετιστές αναβοσβήνουν τους προβολείς σε ένδειξη χαιρετισμού σε όλους τους εθνικούς δρόμους , σε όλο τον κόσμο, όταν διασταυρώνονται. Όμως , δεν υπάρχει κόμμα μοτοσυκλετιστών. Υπάρχει πάθος μοτοσυκλετιστικό.



( Αποσπάσματα από το βιβλίο « Ενδοσκεληδόν - Η μοτοσυκλέτα στην ελληνική Λογοτεχνία » του Σπύρου Λαζαρίδη Εκδόσεις Ζήτρος 2008 σελ. 560 )



Επιλογή: Κώστας Τραχανάς


πηγή

ΜΟΝΟ

αψογος ,εχω μεινει ,πολυ ψαξιμο ηθελε αυτο εισαι ωραιος φιλε μου

.

Πολλά που λέει τα καταλαβαίνω, χωρίς να σημαίνει ότι τα ασπάζομαι.
Πολλά άλλα είναι διαμετρικά αντίθετα από την δικιά μου άποψη περι μοτοσικλετισμού.

Η περήφανη σούζα ανάμεσα στα κουτάκια περισσότερο ΚΤΜ μου φέρνει στο μυαλό, παρά VFR.
Όπως και η νεκροφιλία, έστω και αν αυτή τοποθετείται απέναντι από την μηχανή.
Όπως θέλει ο καθένας...
Όταν όμως οδηγώ σε κάποιον ορεινό της Ηπείρου, με το VTec να ξερνάει απειλές, η μυρωδιά από τα λάστιχά μου να υποσκελίζουν αυτήν των πεύκων, τότε μόνο ο θάνατος δεν έχει θέση στο σκηνικό.

Μιλάμε για ΖΩΗ pure.