Υπερβολική ταχύτητα - Κλήσεις και προαγωγές

Aγνοια, στενοκεφαλιά, αλλά και μία ανόητη πρακτική για προαγωγές, είναι η αιτία που η Τροχαία στήνει «παγανιές», μοιράζει όσο περισσότερες κλήσεις μπορεί και αποδίδει όλα τα τροχαία δυστυχήματα στη δήθεν υπερβολική ταχύτητα.

Πολλά χρόνια τώρα, απαιτούμε από τους αρμοδίους της Τροχαίας να ερευνούν (και να ανακοινώνουν) τις πραγματικές αιτίες όλων των τροχαίων δυστυχημάτων.

Γιατί αυτό θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε τα λάθη μας, αλλά και να βρούμε αυτούς που πραγματικά ευθύνονται για τα δυστυχήματα.

Η Τροχαία όμως δεν είχε τις γνώσεις, τα μέσα και τις εντολές να ερευνά σε βάθος κάθε δυστύχημα.

Εφευγε λοιπόν ένα αυτοκίνητο από το δρόμο, σκοτωνόταν κάποιος συνάνθρωπός μας κι εμείς μαθαίναμε από τα ΜΜΕ ότι αιτία ήταν (και πάλι) η... υπερβολική ταχύτητα. Λέγαμε λοιπόν τα γνωστά: «Καλά να πάθουν αφού έτρεχαν», «να γιατί σκοτώνονται», «εμείς δεν τρέχουμε, άρα δεν θα σκοτωθούμε» κι άλλες τέτοιες ανοησίες, που βεβαίως μας οδηγούσαν σε λάθος συμπεράσματα και δεν μας βοηθούσαν καθόλου.

Αν όμως η Τροχαία είχε την απαραίτητη εκπαίδευση στη νέα τεχνολογία και σύγχρονα ηλεκτρονικά βοηθήματα, θα μπορούσε να βρει και να μας πει τις πραγματικές αιτίες. Θα μας έλεγε, δηλαδή, ότι ο οδηγός του αυτοκινήτου που τράκαρε ήταν μεθυσμένος. Οτι ο οδηγός και οι επιβάτες που έχασαν τη ζωή τους δεν φορούσαν ζώνη ασφαλείας. Οτι ο αναβάτης που έμεινε παράλυτος δεν φορούσε κράνος. Οτι ο οδηγός που σκότωσε τον πεζό δεν φορούσε τα γυαλιά του, έπαιρνε χάπια για την πίεση ή κοιμήθηκε στο τιμόνι γιατί έπασχε από υπνική άπνοια. Οτι το αυτοκίνητο που πέρασε στο απέναντι διάζωμα είχε λάστιχα φαγωμένα (ή φρέναρε μόνον ο ένας τροχός), αλλά είχε πάρει συγχωροχάρτι από το ΚΤΕΟ με τον γνωστό τρόπο. Οτι (στο σημείο όπου έγινε το δυστύχημα) ο δρόμος είχε μια «παγίδα», γλιστρούσε υπερβολικά, είχε ανάποδη κλίση κ.λπ.

Ολα αυτά, δηλαδή, που πρέπει να μαθαίνουμε, όχι για να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας, αλλά για να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει και να αποφύγουμε τα ίδια λάθη.

Γιατί, όπως είπαμε, όταν μας λένε ότι για όλα φταίει η υπερβολική ταχύτητα, εμείς δεν δίνουμε καμία σημασία.

Οταν όμως μας πουν, για παράδειγμα, ότι το αυτοκίνητο που έπεσε στον γκρεμό είχε φαγωμένα λάστιχα, θα μπούμε σε σκέψεις.
Και θα λέμε: Είδες τι έπαθε αυτός; Μήπως είναι καλύτερα να μη βάλουμε στο αυτοκίνητό μας εκείνο το πανάκριβο στερεοφωνικό, αλλά να πάρουμε 4 καινούργια λάστιχα;

Από την άλλη πλευρά, η υπερβολική ταχύτητα δεν είναι ένα απόλυτο νούμερο κι εξαρτάται από τις συνθήκες.
Πρώτον, γιατί όταν οδηγούμε σε έναν κλειστό αυτοκινητόδρομο με ιδανικές συνθήκες, μπορεί τα 140 χλμ./ώρα να μην είναι υπερβολική ταχύτητα, αλλά μέσα στους στενούς, γεμάτους κόσμο, δρόμους της πόλης, ακόμα και τα 30 χλμ./ώρα μπορεί να είναι.
Και δεύτερον, υπερβολική ταχύτητα δεν είναι πάντα η υπέρβαση του ορίου ταχύτητας γιατί στη χώρα μας υπάρχουν σήματα με ανώτατο όριο τα 30 ή και 20 χλμ./ώρα, τα οποία μας κάνουν με το ζόρι παραβάτες και (το χειρότερο) μας μαθαίνουν να αδιαφορούμε για όλα τα σήματα.

Βλέπουμε, δηλαδή, το όριο των 20 χλμ./ώρα (σε ένα δρόμο όπου μπορούμε να κινηθούμε πολύ πιο γρήγορα και με απόλυτη ασφάλεια), λέμε ότι το έβαλε (ή το ξέχασε) κάποιος ανόητος, το προσπερνάμε με 50 - 60 χλμ./ώρα και πέφτουμε πάνω στα μπλόκα της Τροχαίας που στήνεται εκεί για να μοιράσει κλήσεις.

Πάμε μετά πιο κάτω, όπου κάποιος μελέτησε και αποφάσισε ότι η ανώτατη ταχύτητα πρέπει να είναι τα 70 χλμ./ώρα, σκεφτόμαστε ότι και αυτό το όριο είναι λάθος, περνάμε με 110 - 120 χλμ./ώρα και βγαίνουμε από το δρόμο.

Πρέπει να πω εδώ ότι για το θέμα αυτό ζήτησα με ερώτησή μου στη Βουλή (και συζήτησα με τον κ. Σουφλιά) να γίνει οπωσδήποτε ένας εξορθολογισμός των ορίων ταχύτητας.

Μέχρι να γίνει, όμως, η απαραίτητη μελέτη από το ΥΠΕΧΩΔΕ, πρέπει να δώσουμε στην Τροχαία τα μέσα, τη δυνατότητα και τις σαφείς εντολές να αλλάξει πρόσωπο και ρόλο.

Να μας πείσει ότι φροντίζει για την ασφάλειά μας. Οτι μας προστατεύει.

Να μη μας δίνει το δικαίωμα να σκεφτόμαστε ότι μοιράζει κλήσεις για να γεμίσουν τα ταμεία.

Δεν κατηγορούμε ανθρώπους που βρίσκονται ημέρα - νύχτα στο δρόμο για να μας βοηθήσουν, αλλά δεν μπορούμε να δεχθούμε, για παράδειγμα, ότι οι «παγανιές» και ο αριθμός των κλήσεων θεωρούνται έργο και υπολογίζονται στην προαγωγή των διοικητών.
Δεν μπορούμε να δεχθούμε, δηλαδή, ότι οι διοικητές της Τροχαίας, αντί να μας ενημερώνουν και να μας βοηθούν να αποφύγουμε τα δυστυχήματα, στήνουν μπλόκα εκεί που τα όρια είναι απαράδεκτα χαμηλά, μοιράζουν κλήσεις σε όλους και μετά στέλνουν αναφορές του στυλ: «Κάναμε 37.000 ελέγχους και δώσαμε 28.000 κλήσεις», για να θεωρηθούν επιτυχημένοι και να πάρουν προαγωγή!

Γιατί εμείς προτιμούμε Διοικητές που πιστεύουν στην πρόληψη και όχι απαραίτητα στις κλήσεις. Διοικητές που στέλνουν τους τροχονόμους έξω από τα νυχτερινά κέντρα για να συμβουλεύουν όσους έχουν πιει να μην οδηγήσουν. Που σταματούν τους αναβάτες για να ελέγχουν τα κράνη τους. Που συμβουλεύουν τους γονείς να βάζουν τα παιδιά στο πίσω κάθισμα. Που ζητούν από όλους να φορούν ζώνες ασφαλείας.
Γιατί αυτό θα μας έκανε πιο προσεκτικούς και θα βοηθούσε στη μείωση των δυστυχημάτων, αν και δυστυχώς όμως δεν θα βοηθούσε και τον Διοικητή, ο οποίος (αφού δεν είχε δώσει κλήσεις για να παρουσιάσει... έργο), δεν θα έπαιρνε και προαγωγή!

του Άρη Σταθάκη.