Τριγυρνώντας στη Μακεδονία

Το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου και μετά από μια ξαφνική απόφαση ξεκίνησε ένα όμορφο οδοιπορικό στη Μακεδονία. Στις 19 του μηνός έπεσε στα χέρια μου το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Ελληνικό Πανόραμα όπου και διάβασα για ένα φαράγγι των Σερρών με ούτε λίγο ούτε πολύ 9 γεφύρια. Στις 20 είχα ήδη τηλεφωνήσει στον Παναγιώτη Κ., ο οποίος και δέχθηκε να του φορτωθούμε στην Καβάλα για μερικές μέρες, είχα κλείσει δωμάτιο σε ξενώνα στην Άνω Βροντού Σερρών και είχα πάει στο χωριό μου από όπου και θα ξεκινούσα στις 21.

Στις 21 ο καιρός έχει τα κέφια του. Η ζέστη είναι αφόρητη και η εθνική οδός βαρετή όσο ποτέ. Μία στάση στα Αμπελάκια πάνω από τα Τέμπη είναι επιβεβλημένη. Τα 5 μόλις χιλιόμετρα που χωρίζουν το χωριό από την εθνική οδό φαίνονται πολύ περισσότερα. Όμορφη πλατεία με χορταστική σκιά από πλατάνια και ένα παγωμένο καφεδάκι είναι ότι καλύτερο. Μετά την ανανεωτική καφεποσία, σειρά έχει το αρχοντικό του Σβαρτς (Μαύρου).

Στα Αμπελάκια ιδρύθηκε ο πρώτος(!) συνεταιρισμός στην Ευρώπη και μιλάμε για το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα! Αλλά τι παρήγαγε και εμπορευόταν αυτή η "συντροφιά" όπως αποκαλούταν; Ερυθροβαμμένα βαμβακερά υφάσματα με μια κόκκινη χρωστική ουσία που έβγαζαν από τη ρίζα ενός τοπικού φυτού, του ριζαρίου. Τα υφάσματα αυτά εξαγόντουσαν σε όλη την Ευρώπη και οι Αμπελακιώτες έκαναν χρυσές δουλειές. Ο πρόεδρος του συνεταιρισμού λεγόταν Μαύρος αλλά επειδή έζησε χρόνια στη Βιέννη ως αντιπρόσωπος άλλαξε το όνομά του σε Σβαρτς (μαύρος στα γερμανικά). Με τα πολλά χρήματα που κέρδισε έχτισε το απίστευτο αρχοντικό που μπορείτε να επισκεφθείτε με το εξωφρενικό εισιτήριο των 2 ευρώ.

Ότι και να πούμε για το "σπίτι" αυτό είναι λίγο. Τρεις όροφοι, δικό του πηγάδι στο ισόγειο, ταμείο και χρηματοκιβώτιο του συνεταιρισμού δίπλα στην είσοδο, φρουριακή αρχιτεκτονική στους πρώτους ορόφους, πιο ανάλαφρη στον τελευταίο, μοναδική διακόσμηση, άστα να πάνε.





Άντε τώρα να σου πάει η καρδιά να ανάψεις αυτό το τζάκι.



Διακόσμηση οροφής...



Κλειδοκύμβαλο. Το dolby surround της εποχής.





Στο βάθος διακρίνονται οι νοτιότερες απολήξεις του Κάτω Ολύμπου.

Η Κωνσταντινούπολη, σύμφωνα με τον ξεναγό μας.



Ο χώρος για την ορχήστρα!





Ένα απλό καθημερινό δωμάτιο...

Να μην τα πολυλογώ, εντυπωσιάστηκα και χάρηκα που αυτό το μνημείο παραμένει όρθιο, επισκέψιμο και σε αρκετά καλή κατάσταση. Προτείνω ανεπιφύλακτα μια επίσκεψη αν περάσετε από εκεί.

Στη συνέχεια κάναμε έναν περίπατο στο χωριό, στο οποίο υπάρχουν και άλλα αξιόλογα παραδοσιακά σπίτια, καθώς και ένα λαογραφικό μουσείο με αρκετά εκθέματα.



Εδώ βλέπετε διάφορα εργαλεία για service σε VTEC...



Μια βόλτα στα σοκάκια



Γύρω από το χωριό υπάρχουν αρκετά όμορφα εκκλησάκια με πηγές και πλατάνια.

Για λέγε, για λέγε.................

Ο λαός απαιτεί Φυσική διαδρομή

Τι θα γίνει ρε φιλαράκι ...




....

Τώρα που πήρα φόρα, ήρθε η ώρα να ολοκληρωθεί αυτό το κείμενο-γεφύρι της Άρτας.

Από αύριο λοιπόν θα δείτε -ανάμεσα σε άλλα- περιπέτειες με Παναγιώτωη Κ. και τσιμπούσια με Αρχιερέα και Αρχιιέρεια!

Το καταραμένο ταξιδιωτικό συνεχίζεται.

Φεύγουμε από τα Αμπελάκια μέσα σε μια απίστευτη ζέστη. Το ταξίδι μέχρι την Δοϊράνη ήταν μια επίσκεψη στην κόλαση. Δωρεάν σάουνα σε συνδυασμό με σκέψεις κότας σε φούρνο. Ποτέ ξανά καλοκαιρινό μεσημέρι από την εθνική (τα έχω ξαναπεί αυτά, μην δίνετε σημασία). Προσπερνούμε το ομώνυμο χωριό και κατευθυνόμαστε προς την τοποθεσία 1000 δέντρα, λίγο πριν το χωριό Μουριές.

Στη διαδρομή υπάρχουν οχυρωματικά έργα σαν αυτό τα οποία μας θυμίζουν πόσο κοντά στα σύνορα είμαστε και ποιο ήταν το "κλίμα" πριν κάποια χρόνια.



Στην περιοχή 1000 δέντρα, η οποία είναι όνομα και πράγμα, κάτσαμε στην ομώνυμη ταβέρνα και επιτεθήκαμε σε ένα άτυχο τηγανητό γριβάδι (κυπρίνος).

Η διάθεση έχει φτιάξει, η ζέστη έχει σχεδόν ξεχαστεί και με λίγο ψάξιμο βρίσκουμε ένα χωματόδρομο που οδηγεί στις όχθες της λίμνης. Τα νερά έχουν ανεβεί αρκετά σε σχέση με ότι είχα δει παλιότερα. Οι όχθες έχουν πλημμυρίσει και δεν μπόρεσα να δω τα κοχύλια τα οποία σκεπάζανε κάθε διαθέσιμο εκατοστό.

Λευκό γρανάζι και μπλε VTEC





Οι βάρκες των λιμνών (πλάβες) είναι πολύ όμορφες κατασκευές με εντελώς επίπεδη καρίνα αφενός για να μην "βρίσκουν" στα ρηχά νερά αφετέρου γιατί δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσουν κύματα.

Επιστροφή στο χωριό Δοϊράνη όπου βρίσκουμε αυτόν τον συμπαθητικό ξενώνα.



Σε ένα λόγο που δεσπόζει κοντά στο χωριό υπάρχει κάποιο εντυπωσιακό πολεμικό μνημείο. Ρωτάμε και μαθαίνουμε ότι είναι αφιερωμένο στους Άγγλους πεσόντες στην περιοχή κατά τη διάρκεια του Α'Π.Π. Κατευθυνόμαστε προς τα εκεί και στα ριζά του λόφου αντικρίζουμε ένα βρετανικό στρατιωτικό νεκροταφείο. Θυμίζει το αντίστοιχο κοντά στην Γραβιά Φθιώτιδος.





Άγνωστος στρατιώτης





Αναλυτική πινακίδα με την ιστορία του βρετανικού εκστρατευτικού σώματος.



Προχωρούμε προς την κορυφή του λόφου. Λίγο πιο εκεί σκηνές από άγρια Δύση.

Λίγο πιο πέρα, σαφώς πιο ταπεινό και λιτό, βρίσκεται το αντίστοιχο ελληνικό νεκροταφείο.





Τόσα παλικάρια... Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τα σκεπάζει.





Στο δρόμο για την κορυφή του λόφου διασταυρωνόμαστε με το ζώο-copyright όλων των φυσικο-ταξιδιωτκών κειμένων.



Από την κορυφή έχουμε πανοραμική θέα στη λίμνη και στις απέναντι όχθες που ανήκουν στα Σκόπια. Το δωρικό μνημείο έχει ατελείωτες μαρμάρινες επιφάνειες με τα ονόματα των 10000 περίπου Βρετανών που έχασαν τη ζωή τους. οι μισοί από μαλάρια.











Επιστροφή στο χωριό και περπάτημα ανάμεσα στα λίγα σπίτια του. Πρόκειται για το τελευταίο χωριό πριν τα σύνορα με τα Σκόπια. Υπάρχει ένα κέντρο ενημέρωσης για το οικοσύστημα της λίμνης αλλά είναι πολύ παραμελημένο.

Λίγο πιο πέρα μια παλιά γέφυρα με ένα φυλάκιο, άχρηστα πια και τα δύο.

Έχει και συνέχεια?

Ναι. Δώσε μου ένα δυο μήνες!

Έχει πολύ πράγμα τόσο σε φωτογραφίες όσο και σε κείμενο. Λίγη υπομονή. (Πόση ακόμα; )

Ο φυσικός wrote:Έχει πολύ πράγμα τόσο σε φωτογραφίες όσο και σε κείμενο.

Δε θέλω να σε αγχώσω, αλλά έχεις κι άλλα ταξιδιωτικά μετά απ' αυτό που χρωστάς...

Σε ποιο από όλα αναφέρεσαι; Σοβαρά.

Ο φυσικός wrote:Σε ποιο από όλα αναφέρεσαι; Σοβαρά.

Ας πούμε, στο εξωτερικό που έκανες το καλοκαίρι (κι είναι κι άλλα σίγουρα).

Ναι cern cern cern cern cern.....

Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε από τη βροχή. Περιμέναμε να κοπάσει. Έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε να διανύσουμε μεγάλες αποστάσεις εκείνη τη μέρα. Κατά τις 12 ξεκινήσαμε για τα Άνω Πορόια, χωριό κτισμένο στους πρόποδες του όρους Μπέλες ή Κερκίνη στα 380 μέτρα. Προσφέρει όμορφη θέα στη λίμνη Κερκίνη και προσφέρεται για περπάτημα στο Μπέλες, ένα αληθινό στολίδι της Βορείου Ελλάδας.

Πάνω από το χωριό δεσπόζει ο ναός του Αγίου Γεωργίου.





Λίγο πάνω από το χωριό (και κάτω από το ναό) υπάρχει πανέμορφο μέρος με νερά, πλατάνια και ταβερνάκι. Ποίημα!





Νοικιάζουν και άλογα. Να είχαμε λίγο χρόνο ακόμα...





Φύγαμε από τα Άνω Πορόια με προορισμό το χωριό Άγκιστρο στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα αλλά πρώτα έπρεπε να κάνουμε μια μικρή στάση στις όχθες της λίμνης Κερκίνης.





Μιλάμε για πολύ νούφαρο!

Ακολουθήσαμε το δρόμο προς τον Προμαχώνα και Βουλγαρία. Η πινακίδα για το οχυρό Ρούπελ μας έγνεψε πονηρά αλλά την αγνοήσαμε -προσωρινά. Τα θερμά λουτρά στο Άγκιστρο ήταν ακαταμάχητος πειρασμός. Βέβαια, αλλιώς τα θυμόμουν από το 1996 που είχα πρωτοπάει και αλλιώς τα βρήκα.



Τότε υπήρχε μόνο το αυθεντικό κτίσμα, η ιστορία του οποίου χάνεται κάπου στο Βυζάντιο ή και πιο πίσω. Τώρα βρίσκεται περικυκλωμένο από ένα ξενοδοχείο, parking και άλλα μικρότερα ανεξάρτητα λουτρά. Το χωριό, δε, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θυμάμαι. Έχουν κτιστεί πολλές νέες εξοχικές κατοικίες κυρίως από Θεσσαλονικείς, αποτέλεσμα του νέου δρόμου. Το χωριό φαίνεται να ακμάζει. Μακάρι.

Η είσοδος στα λουτρά κοστίζει 15 ευρώ για μισή ώρα και -πιστέψτε με- μισή ώρα είναι όσο μπορεί να αντέξει κανείς. Αλλά μόλις μπήκαμε μέσα σε αυτό το μοναδικό χώρο ξεχάσαμε και το όνομά μας!








Υπέροχος χώρος χαλάρωσης. Η ακτίνα φωτός από την οροφή όλα τα λεφτά. Το ζεστό νερό απίθανο. Άντε γειαααα!

Περισσότερες πληροφορίες για το λουτρό: http://www.hamamagistro.gr/agistro

Φύγαμε από το Άγκιστρο σαν ζαλισμένα αλλά χαρούμενα κοτόπουλα. Η αποπνικτική ζέστη του μεσημεριού ήταν πταίσμα μπροστά σε αυτό που ζήσαμε στο λουτρό.

Επόμενος στόχος το Ρούπελ. Τι να πει κανείς και τι να παραλείψει για το ιστορικό οχυρό; Πολύ περιληπτικά, το Ρούπελ είναι ένα από τα περίπου 20 ανεξάρτητα οχυρά που κτίστηκαν στον μεσοπόλεμο στη συνοριακή γραμμή με τη Βουλγαρία. Πρόκειται για υπόγεια δίκτυα από διαδρόμους, χώρους ύπνου, μαγειρεία, ιατρεία, αποθήκες, δεξαμενές νερού και φυσικά πολυβολεία και πυροβολεία.

Κατά την έναρξη του Β' Π.Π. ήταν κατασκευασμένα τα εξής οχυρά:
Ανατολική Μακεδονία
* Περιοχή Μπέλες: Ποποτλιβίτσα, Ιστιμπέη, Κελκαγιά, Αρπαλούκι, Παλιουριώνες
* Περιοχή Αγκίστρου: Ρούπελ, Καρατάς, Κάλη
* Περιοχή Αλή Μπουτούς και Μαύρο Βουνό: Περσέκ
* Υψίπεδο Κάτω Νευροκοπίου: Μπαμπαζώρα, Μαλιάγκα, Περιθώρι, Παρταλούσκα, Ντασαβλή, Λίσσε, Πυραμοειδές
* Περιοχή Βώλακα: Καστίλλο, Άγιος Νικόλαος, Μπαρτισέβα
Δυτική Θράκη
* Ξάνθη: Εχίνος
* Κομοτηνή: Νυμφαία

Η οχύρωση του Ρούπελ περιλάμβανε: Πολυβολεία 4 απλά, 18 διπλά
Πυροβολεία πλαγιοφυλάξεις 2
Αντιαρματικά πυροβολεία 1 απλό, 2 διπλά
Αντιαεροπορικά πυροβολεία 2
Ολμοβολεία 3 απλά, 1 διπλό
Παρατηρητήρια 22 απλά, 1 διπλό
Σκέπαστρα προβολέα 3
Οπτικοί σταθμοί 2
Έξοδοι 14 απλές, 3 με πολυβόλα
Βομβιδοβολεία 1 απλό, 1 διπλό, 1 τριπλό

ενώ υπηρετούσαν 1400 άνδρες.

Όλες οι πληροφορίες από το http://www.roupel.gr στο οποίο και σας παραπέμπω για περισσότερες πληροφορίες.

Τον Απρίλιο του 1941 η γερμανική επίθεση ξεκίνησε ακριβώς πάνω στη γραμμή των οχυρών και...εκεί σταμάτησε για τρεις μέρες. Οι Γερμανοί γνώρισαν εκατόμβη θυμάτων και πιθανώς θα πολεμούσαν ακόμα αν δεν είχαν καταφέρει να μπουν σχεδόν ανενόχλητοι από το Κιλκίς (οι Σέρβοι δεν μπόρεσαν να τους κρατήσουν) και να φτάσουν έξω από τη Θεσσαλονίκη. Η υπογραφή της παράδοσης της πόλης ανάγκασε τους μαχητές του Ρούπελ και των άλλων φρουρίων να παραδοθούν.

Οι απώλειες των Ελλήνων ήταν 44 νεκροί, νούμερο μικρό σε σχέση με την επίθεση που δέχθηκαν. Σήμερα, το Ρούπελ είναι το μόνο επισκέψιμο από τα οχυρά. Εννοείται ότι είναι στρατιωτικό χώρος και η επίσκεψη γίνεται υπό τη συνοδεία και την ξενάγηση αξιωματικού.

Κινητήρας από Junkers 52, τυπικό μεταγωγικό αεροσκάφος της γερμανικής πολεμικής αεροπορίας.



Τα υπολείμματα ελληνικού πυροβόλου που βομβαρδίστηκε από Stukas με αποτέλεσμα να σκοτωθούν όλα τα μέλη του πληρώματός του. Το πυροβόλο είχε θαφτεί από την έκρηξη και ήρθε στην επιφάνεια μόλις το 1991.





Η περιήγηση στο εσωτερικό του φρουρίου είναι δυνατή εμπειρία. Μακάρι να ήταν επισκέψιμο σε μεγαλύτερη μήκος από τα 500 μέτρα που είναι τώρα. Το συνολικό μήκος των στοών του είναι περίπου 6 χιλιόμετρα!

Η σκάλα που οδηγεί στη δεξαμενή νερού. Η χωρητικότητα ήταν τέτοια που αρκούσε για ένα μήνα!





Θυρίδα πολυβόλου που έλεγχε τον διάδρομο μετά την κρυφή είσοδο του φρουρίου. Η κόκκινη γραμμή στον τοίχο αν είναι στο δεξί σου χέρι σε οδηγεί στην έξοδο.



Για το τέλος παραθέτω την παρακάτω ιστορία όπως την παραθέτει ένας αξιωματικός που υπηρέτησε στο Ρούπελ τη δεκαετία του 90:

Ο ταγματάρχης κ. Ηλίας Κοτρίδης λέει: «Είχα την τιμή να υπηρετήσω το ηρωικό οχυρό. Μου δόθηκε η ευκαιρία να το γνωρίσω από κοντά
και να μελετήσω την ιστορία του μέσα από διάφορα αναγνώσματα αλλά και από τις αναμνήσεις που μου μετέφεραν εκδρομείς. Δεν θα
ξεχάσω ποτέ ένα περιστατικό που πάντα με συγκινεί. Το Μάιο του 1995 ήρθε στο Ρούπελ ένα άτομο με ειδικές ανάγκες. Αφού άκουσε
προσεκτικά την ενημέρωση σχετικά με την ιστορία της περιοχής, με πλησίασε και μου ζήτησε να τον πάω στο ύψωμα “Μολών Λαβέ”.
Όταν φτάσαμε, μας ζήτησε να τον κατεβάσουμε από το αναπηρικό καροτσάκι. Κάθισε στο χώμα, έσκυψε, το φίλησε και άρχισε να κλαίει. Μέσα από το κλάμα του αναφώνησε “Δεν πειράζει”. Είχα σαστίσει. Χίλιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Ξαφνικά με κοίταξε κατάματα και μου είπε δείχνοντας με το χέρι του ένα γκρεμισμένο κτίριο. “Εκεί άφησα και τα δυο μου πόδια. Αλλά δεν πειράζει. Τα έδωσα για την πατρίδα. Xαλάλι της”.

Θα συνεχίσεις φιλαράκι, η να πάμε για ύπνο; Είσαι ωραίος λέμε..

Ωραίο το άγγιστρο και το Ρούπελ εντυπωσιακό.

Μπορείς... μπορείς να το τελειώσεις φέτος!!!!

(so far so f**cking GREAT!!!!!)

Άντε Τάκη.

Θέλουμε συνέχεια.

Γιατι αντι για φωτο βλεπω βατραχακια?
Βρε τα χαϊδεψα, βρε τα φιλησα...παλι φωτο δεν ειδα...

Verbal Kint wrote:Γιατι αντι για φωτο βλεπω βατραχακια?
Βρε τα χαϊδεψα, βρε τα φιλησα...παλι φωτο δεν ειδα...

Τί browser χρησιμοποιΑς;
Εγώ με το chrome τα βλέπω μια χαρά σΕ λέω.

Από το Ρούπελ κατευθυνόμαστε προς Σέρρες, έχοντας το Στρυμώνα στα δεξιά μας. Ενώ οδηγούσα θυμήθηκα την εξής ιστορία που είχα διαβάσει. Οι στρατιώτες του Ρούπελ αν και παραδώσανε το οχυρό έφυγαν με τον οπλισμό τους, σημάδι αναγνώρισης της αξίας τους από τους Γερμανούς. Εννοείται ότι συνοδευόντουσαν από Γερμανούς. Ένας από τους στρατιώτες κάποια στιγμή άρχισε να τρέχει αγκαλιά με το οπλοπολυβόλο του. Οι Γερμανοί αιφνιδιάστηκαν και όταν αντέδρασαν είχε απομακρυνθεί αρκετά. Βούτηξε στον Στρυμώνα και βγήκε στην άλλη όχθη, ξέφυγε. Πολλά χρόνια μετά, μετά και τον εμφύλιο, πήγε και βρήκε τον αξιωματικό υπό τις διαταγές του οποίου είχε υπηρετήσει στο Ρούπελ. Πήγε για να πάρει κάτι σαν συστατική επιστολή. Προφανώς είχε πολεμήσει στον εμφύλιο με το ΔΣ και είχε ανάγκη μια καλή κουβέντα από έναν αξιωματικό για να συνεχίσει τη ζωή του. Ο αξιωματικός δεν αρνήθηκε. Θυμόταν το πόσο γενναία είχε κινηθεί εκείνη τη μέρα και δεν είχε καμία αμφιβολία για την ποιότητά του.

Πίσω στην εποχή μας. Από τις Σέρρες ακολουθούμε τη διαδρομή για Άνω και Κάτω Βροντού. Πολύ όμορφη διαδρομή, ανεβοκατεβαίνει σε λόφους αλλού γυμνούς και αλλού πνιγμένους σε πλούσια βλάστηση. Έχει βραδιάσει πια όταν φτάνουμε στην Κάτω Βροντού, Πολύ φιλόξενοι άνθρωποι και ζωντανό χωριό. Ρωτάμε σε ποιο σημείο μπορούμε να στήσουμε σκηνή και μας στέλνουν σε ένα από τα ωραιότερα σημεία που έχω μείνει στα όρια χωριού.

Στην κορυφή μικρού λόφου και δίπλα σε μικρό εκκλησάκι υπάρχει ένας όμορφος χώρος με πάγκους, τραπέζια, νερό και τουαλέτα(!) ειδικά διαμορφωμένος για πανηγύρι. Εκπληκτική θέα, ανέσεις, ε ρε γλέντια!





Σήμερα θα περπατήσουμε το μονοπάτι για το οποίο έκανα μια αναφορά στο πρώτο post πρίν...ένα χρόνο....

Έχουμε μιλήσει με τον ξενώνα στον οποίον θα μείνουμε σήμερα και έχουμε συνεννοηθεί τα εξής: ένας δικός τους άνθρωπος θα μας παραλάβει από τη μονή Τιμίου Προδρόμου όπου καταλήγει το μονοπάτι, θα μας αφήσει στην αρχή του και αφού περπατήσουμε θα πάρουμε τη μηχανή μας από τη μονή.

Η μονή είναι εξαιρετικά προσεγμένη και αξίζει μια επίσκεψη. Αντιγράφω από wikipedia:

Η Μονή Τιμίου Προδρόμου Σερρών κτίστηκε το 1270 και αποτελεί ένα εκπληκτικής ομορφιάς μνημείο της Βυζαντινής τέχνης.

Βρίσκεται σε απόσταση 12 χιλιομέτρων περίπου βορειοανατολικά της πόλης των Σερρών [1]. Ο Ιωαννίκιος ήταν ο πρώτος κτήτωρ της Μονής. Το 1300 ο ανιψιός του, ο Ιωακείμ έκτισε τον καθολικό ναό και την Τράπεζα για να γευματίζουν οι μοναχοί καθώς και ψηλά τείχη γύρω από την Μονή. Το 1345 οι Σέρβοι κατέστρεψαν μεγάλο μέρος της Μονής. Το 1371 λίγο πριν από την οριστική κατάληψη των Σερρών από τους Τούρκους, οι μοναχοί κατάφεραν να πείσουν τον Σουλτάνο Μουράτ Α΄ να απαλλάξει τη μονή από την πληρωμή έγγειου φόρου.

Από το 1457 ως το 1462 στη μονή μόνασε ο πρώτος Πατριάρχης μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης Γεννάδιος Σχολάριος, ο οποίος και έμεινε εκεί ως το θάνατο του. Το 1917 η βιβλιοθήκη της Μονής λεηλατήθηκε από τους Βούλγαρους, οι οποίοι έστειλαν στη Βουλγαρία 24 Ευαγγέλια, 200 σπάνια χειρόγραφα σε χαρτί, 1500 παλιά βιβλία, και πολλά πολύτιμα ιερά αντικείμενα. Ο κεντρικός ναός είναι λιθόκτιστος και υπάρχουν πολλές Βυζαντινές τοιχογραφίες. Το τέμπλο είναι ξυλόγλυπτο και χρονολογείται από το 1804. Από το 1986 εγκαταστάθηκε στη μονή γυναικεία αδελφότητα, που σε συνεργασία με τη 12η εφορία Βυζαντινών αρχαιοτήτων Καβάλας έχει αναλάβει το έργο της συντήρησης και αναστήλωσης της μονής.

Το παρακάτω με κεραυνοβόλησε:

Στις 13 Δεκεμβρίου 2010, η μονή χτυπήθηκε από πυρκαγιά που κατέστρεψε το αρχονταρίκι, το παλιό εκθετήριο, την τράπεζα, το μαγειρείο, τον ξενώνα και τους αποθηκευτικούς χώρους, προκαλώντας συνολικά ζημιές αξίας 2 εκατομμυρίων ευρώ.

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=56296&catid=6

Ξαφνικά, οι φωτογραφίες που θα δείτε έγιναν ιστορικές.











Εξαιρετικές τοιχογραφίες.







Εικόνες από το μουσείο.





Εξαιρετικό κτίσμα σε κακή κατάσταση.



Εξαιρετικό όχημα σε άριστη κατάσταση. (Περιμένω τα βετέκικα σχόλια του είδους: τα δύο ερείπια κλπ κλπ)

πωπωπωπωπωωωωωω μη τους ξυπνάτεεε όνειρο ζουν
Μπράβο Τάκη μου, εξαιρετικό πράμα που σπαρταράει συνέχείστεεεεεε

Ο Γιάννης που ήρθε να μας παραλάβει είναι ωραίος τύπος. Μαζί με τη γυναίκα του έχουν μετατρέψει το κτήμα γύρω από το σπίτι τους σε καταφύγιο σκύλων. Πάνω από 50 τυχερά πρώην άτυχα τετράποδα έχουν βρει στοργή εκεί. Στο μεταξύ οδηγεί ένα ταπεινό Yarris στο χωματόδρομο προς την αρχή του μονοπατιού. Οδηγεί με χαρακτηριστική άνεση ανάμεσα σε μεγάλες κοτρόνες που εξέχουν ανά μισό μέτρο ενώ μας εξιστορεί τα off ταξίδια του μέχρι τη Ρουμανία.

Παίρνουμε κάποιες βασικές οδηγίες και ξεκινάμε το περπάτημα. Αν όλα πάνε καλά θα χρειαστούμε περίπου 5 ώρες για να ξαναβρεθούμε στη μονή. Θα περπατήσουμε δίπλα στο ποτάμι του Προδρόμου και θα συναντήσουμε ούτε λίγο ούτε πολύ 8 γεφύρια και μια υδατογέφυρα. (Η αλήθεια είναι μας ξέφυγε ένα, δεν έχω καταλάβει ακόμα το πως....)

Για όποιον θέλει πραγματικά αναλυτική περιγραφή αξίζει να διαβάσει αυτό! Καταπληκτική δουλειά.

Το μονοπάτι είναι αρκετά αραιά σηματοδοτημένο με σημάδια όπως τα παρακάτω:





Ειδικά στο πρώτο μισό της διαδρομής αρκετές φορές χρειάστηκε να πάω μπρος-πίσω για να το βρω, αλλά άξιζε τον κόπο.

Σε λίγο συναντούμε το πρώτο γεφύρι, το Διαβολογέφυρο. Μονότοξο με μήκος 7 μέτρα και πλάτος 1,5. Δεν φαίνεται στη φωτογραφία αλλά το ποτάμι βρίσκεται 16(!) μέτρα από κάτω του σε ένα εξαιρετικά στενό πέρασμα. Μάλλον εκεί οφείλει το όνομά του. Μπρρρρ.



Λίγο πιο κάτω συναντούμε το επόμενο. Μήκος 4,5 μέτρα, πλάτος 2,4. Βρίσκεται στην περιοχή με το παράξενο όνομα Ουζουντζάς.







Είναι ενδιαφέρον ότι λόγω αλλαγής της πορείας του νερού, το ποτάμι πλέον παρακάμπτει εν μέρει το γεφύρι.



Συνεχίζουμε μέσα σε καταπράσινη διαδρομή. Το μονοπάτι σε αρκετά σημεία έχει χάσει τη μάχη με τη φύση και είναι δύσβατο. Πρέπει να κάνουμε στην άκρη κλαδιά και διόλου φιλικά αγκάθια. Με τα πολλά βρίσκουμε το τρίτο γεφύρι, το οποίο είναι ιδιαίτερα οξύκορφο και έχει την ιδιαιτερότητα να έχει σαν κατακλείδα μία στρογγυλή πέτρα αντί για σφηνοειδή. Πιθανώς, είναι δείγμα ισλαμικής αρχιτεκτονικής.





Πολύ κοντά του βρίσκεται εγκαταλειμμένο οίκημα.



Η γνωστή χελώνα που έχουμε πάντα μαζί μας.



Λίγο μετά με ένα μαγικό τρόπο κατάφερα να χάσω το μονοπάτι. Κάποια στιγμή το είδαμε στην απέναντι όχθη αλλά μεταξύ μας υπήρχε ένα μίνι φαράγγι. Με ευφάνταστες κινήσεις και αρκετό κόπο βγήκαμε στο δρόμο το σωστό. Στο μεταξύ είχαμε συναντήσει το αγελαδινό παλάτι.



Ελάχιστα πιο κάτω και στη δεξιά πλαγιά πάνω από το ποτάμι, βρίσκονται τα υπολείμματα του χωριού Λάκκος.



Κάτω από το χωριό υπάρχει ένα εξαιρετικό γεφύρι. Με μήκος 21 μέτρα και άνοιγμα καμάρας πάνω από 10 είναι το μεγαλύτερο από όλα τα γεφύρια της διαδρομής. Ύψος 6 μέτρα.





Ακριβώς δίπλα του στέκεται ένα μεγάλο πλατάνι με μια πηγή.





Έχουμε χάσει τη μπάλα. Αν τη βρήκατε τηλεφωνήστε μας. Μακάρι να είχαμε λίγο χρόνο παραπάνω για να τριγυρνούσαμε λίγο στο χωριό Λάκκος. Μόνο ο ναός του χωριού είναι σε σχετικά καλή κατάσταση από όσο είδα, αλλά θα ήθελα να το περπατήσω. Τουλάχιστον, φτάνει εκεί χωματόδρομος που ξεκινά λίγο πριν τη μονή Προδρόμου, οπότε αργά ή γρήγορα θα το πάμε.

Ελάχιστα πιο κάτω, πνιγμένο στους κισσούς βρίσκεται ένα ακόμα (μα πόσα είναι πια;) γεφύρι. Με μια μεγάλη και μια πολύ μικρότερη καμάρα έχει μήκος 14 μέτρα και πλάτος 1,8.









Ο χορός των γεφυριών συνεχίζεται ασταμάτητος. Λίγο πριν φτάσουμε στο υπέροχο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής συναντούμε αυτό το όμορφο δίτοξο με μήκος 13,5 μέτρα και πλάτος 2. Η εντοιχισμένη επιγραφή γράφει 2 Ιουνίου 1855.