Η σωτηρία της ψυχής… Aθήνα - Θεσσαλονίκη, Φεβ. 2007

Σαββατο 24.02.2007
Το Σαββατο ειχε ξημερωσει και κοιταξα εξω απο το παραθυρο. Φλεβαρης μηνας και ο ουρανος γκριζος και βαρυς… Το κρυο πολυ ζορικο και οι πιο πολλοι ανθρωποι ηταν χωμενοι στα ζεστα παπλωματα. Εγω ομως ειχα κολλησει να κοιταζω τον ουρανο και μεσα μου ενοιωθα να καιει η φλογα της φυγης. Του Δρομου.

Βλεπεις, καθε τοσο ξυπναει στο αιμα μου η αναγκη και η διψα να φυγω. Μακρυα. Μονος – εγω και η μηχανη μου. Και καθε φορα καλωσοριζα το γνωριμο συναισθημα, σαν ενα παλιοφιλο αγαπημενο που γυρισε ξανα… Σημερα επιτελους ειχε ερθει η ωρα να ανεβω Θεσσαλονικη… Ηταν ενα “εγωιστικο ταξιδακι” -οπως ελεγε παλια κ ενας φιλος- που ηθελα να κανω για παρτη μου εδω και πολυ καιρο και τωρα ηταν πια καιρος… Κατεβαινω κατω και καθομαι σε μια μερια χαζευοντας την μηχανη με αγαπη… Αυτη με συντροφευει παντα. Αυτη με παει σε μερη αγνωστα, σε μερη που τιποτα δεν μοιαζει γνωριμο. Και ομως οταν γυρναω και την κοιταζω νοιωθω οτι ΚΑΠΟΥ εχω ενα λιμανι να με περιμενει. Μια εικονα γνωριμη μεσα στους ξενους.

- Εισαι ετοιμη καλη μου;
- Παμε, μου λεει ενω γουργουριζει στο ρελαντι υπομονετικα…
Ο καιρος βαρυς και κρυος… ΠΟΛΥ κρυος! Αν και κοντευει μεσημερι, το θερμομετρο δεν λεει να ξεκολλησει απο τους 5 βαθμους. Πυκνη και χαμηλη νεφωση να καλυπτει ολο τον Αττικο ουρανο και δεν δινει καλες υποσχεσεις… “Δυσκολη μερα για ταξιδι ρε Νικο!”
Ντυθηκα με τη παραδοσιακη μεθοδο κρεμμυδι: φορας τα παντα (και τελικα κλαις απο το κρυο). Απο πανω φορεσα τα δερματινα και ξεκινησα να κινουμαι νωχελικα στους αδειους δρομους της πολης. Τελικα οταν ειναι αδεια και γκριζα αυτη η πολη μου αρεσει τοσο πολυ… Η παραλιακη λεωφορος συντομα με βγαζει στην Εθνικη Οδο...

Καθε φορα που βγαινω σε αυτο τον δρομο νοιωθω ενα παραξενο συναισθημα… Ξερω οτι στην αλλη ακρη αυτου του δρομου βρισκονται φιλοι μου και τα κομματια της καρδιας μου που αφησα εκει πριν χρονια… Το γκαζι ανοιγει αλλα ο πλαγιομετωπικος ανεμος ειναι πολυ δυνατος και ακομα πιο κρυος… Οι ταχυτητες μικρες, αλλα το κρυο συντομα γινεται πολυ εντονο. “Αυτο ειναι ενα ταξιδι για την ψυχη σου ρε!” μου θυμιζω και χαμογελαω μεσα στο κρανος.
Οι λογοι πολλοι: η πιεση της δουλειας και η κουραση των τελευταιων μηνων, το οτι ειχα να παρω την καλη μου μια βολτα τοσο καιρο, η γκρινια και ενα σωρο ηλιθιοι καυγαδες με την κοπελα μου, και η κωλοΑθηνα να με πνιγει σαν ταναλια!
Εχετε δει ποτε στα καρτουν που τρεχει το ανθρωπακι και το background επαναλαμβανεται ξανα και ξανα; Ε λοιπον, στην Αθηνα τον τελευταιο καιρο ενοιωθα σαν ποντικος επανω στην ροδα του κλουβιου του. Οσο και να ετρεχα παλι στα ιδια και τα ιδια γυριζα! “Πρεπει να ΦΥΓΩ ΓΑΜΩΤΟ!”

Ε, αυτο εκανα σημερα και με γεμιζε χαρα! Στο Σειριο, ανασυγκροτηση και καιρος για ενα ζεστο καφε και τα σχετικα τηλεφωνα προς τα παιδια επανω. Ο Δημητρης χαμογελοντας μου λεει απλα “σε περιμενουμε” και σκεφτομαι οτι οταν εχεις τετοιους “προορισμους” το ταξιδι αξιζει ακομα περισσοτερο. Πως κανεις κλικ με μερικους ανθρωπους τελικα…

Παιρνω ενα τηλεφωνο και το αλλο φιλαρακι, τον Τζονυ, οτι ερχομαι και καθομαι να πιω τον καφε μου… Τι μεγιστη Ευλογια το ζεστο καφεδακι καποιες τετοιες στιγμες!
Εκει σιγα σιγα αρχιζα να κατεβαζω διακοπτες.

Στρες της δουλειας… OFF

Mαλακιες των συνεργατων και συναδελφων… OFF

Γκρινιες και γκομενομουρμουρα… OFF

Κοιταω γυρω: παρεες παιδιων, οικογενειες, ζευγαρακια. Ολοι με καποιον. Ναι, ειμαι μονος αλλα αυτη τη φορα το ΗΘΕΛΑ. Μονος, η μηχανη μου και ο ανοιχτος οριζοντας. Θελω να εξαφανιστω…
Κρανος, γαντια αντιανεμικα και παμε παλι.
100 χιλιομετρα μετα και εχουμε ακομα 350 για Θεσσαλονικη… Το κρυο παραμενει αμειωτο, αλλα πλεον δεν με ενοχλει. Μια ψιλη βροχη/χιονονερο αρχισε να πεφτει, αλλα ο ρυθμος σταθερος.
Στα διοδια ο βαριεστημενος τυπος μου κανει νοημα “φυγε”. Κουνω το κεφαλι ευχαριστοντας τον και καιρος για ανεφοδιασμο και ξεπαγωμα. Στο βενζιναδικο που σταματαω, ο υπαλληλος μου λεει “δεν μπορω να σου βαλω βενζινη, δεν εχω ρευμα”
Κανω να ρωτησω “Ειναι τοπικο, η ολη η περιοχη δεν εχει…;” και πριν τελειωσω τη φραση μου βλεπω το λογο: ενα τεραστιο δεντρο μπροστα απο το βενζιναδικο εχει ξεριζωθει και εχει πεσει επανω στο κτηριο και το εχει κοψει στη μεση. Μπροστα απο το μαγαζι δυο αυτοκινητα (ενα εξ αυτων Audi Q7) εχουν γινει λιωμα!
Κριμα. Οι ασφαλειες ομως θα καθαρισουν. Αφου δεν υπαρχει τραυματισμος, δεν υπαρχει ζημια για εμενα. Ανεφοδιασμος στο επομενο βενζιναδικο και παμε παλι.

Τα χιλιομετρα περνουν, η εθνικη βαρετη! Παντα με εκνευριζε αυτο το μονοτονο της Εθνικης. Ανοιγω το γκαζι στην ατελειωτη ευθεια. Τα χιλιομετρα ανεβαινουν μαζι ομως και με την πιεση του αερα, και ετσι συντομα κοβω παλι.
Λαμια, Μαλλιακος, Βολος, Λαρισσα, Τεμπη. Το ταξιδι μπαινει μεσα μου σαν ευλογια, και νοιωθω ενα ενα τα προβληματα να πεφτουν στο δρομο…
Σταση παλι για ανεφοδιασμο. Πινει το ατιμο, αλλα χαλαλι του. Τα χαμογελα που μου χαριζει δεν μετριωνται σε λεφτα…

Τρωω ενα σαντουιτς και φυγαμε. Παντα καταλαβαινα οτι εφτανα στη Σαλονικη, απο τις πινακιδες εξοδων των χωριων που συναντουσα. Μια πινακιδα ομως μου κανει την καρδια να χασει εναν χτυπο και ενα κρυο ριγος να με διαπερασει: “Αιγινιο”. Μια ιστορια που εχει περασει πια μεν, αλλα δεν ξεχνιεται δε… Κριμα…

“Ματια μπροστα Νικο!” διαταγη στον εαυτο μου και χουφτωνω το γκαζι. Η μηχανη γρυλιζει προθυμα και καταπινει τα τελευταια χιλιομετρα, και ετσι συντομα βρισκομαι με τον φιλο Τζονυ και την Βουλα, την κοπελια του, στο σπιτι τους.

Για μενα, το ταξιδι εχει δυο φασεις: την χαρα του δρομου και την ανακουφιση του προορισμου!
Εχω φτασει στο κεντρο της Θεσσαλονικης και βρισκω τον Τζονυ να με περιμενει. Χαιρετιομαστε και λιγο αργοτερα βγαζω επιτελους μπουφαν στο σπιτι του και της Απιστης.

Τα παιδια στρωνουν να φαμε…
- “Ρε σεις! Δεν ηταν αναγκη…”
- “Ααα, μην το συζητας δεν ειναι τιποτα, σιγα το πραγμα!”

Τα καρντασια ειναι τα καλυτερα παιδια!

Δεν θα ημουν στη Σαλονικη ομως αν η βραδια τελειωνε εδω! Λιγο αργοτερα πεφτουν τα σχετικα τηλεφωνα και η βραδια μας βρισκει για ποτακι στο υπεροχο κεντρο της πολης! Ειναι ολα τα φιλαρακια εδω! Ο Γιωργος o City, ο Λευτερης ο Ατσατσος, ο Αλβινος, ο Λυκος... Η μπυρα ρεει αφθονη και οι συζητησεις δινουν και παιρνουν!

Ειναι τοσο ωραια εδω! Το ταξιδι αξιζε τον κοπο με το παραπανω!
Οταν παιρνας ομορφα ομως η ωρα περναει σαν νερο! Ποτε πηγε κιολας 1 το πρωι;;!;
Χαιρεταω τα παιδια, και παιρνω την Εγνατια προς Μοναστηριου για να γυρισω στο φτηνο ξενοδοχειο.
Περναω μπροστα απο την Καμαρα και χαζευω τον κοσμο. Σαββατο βραδυ και ολοι ειναι εξω. Απιστευτα ομορφες κοπελες τριγυρω ντυμενες στην τριχα, αγαπημενα ζευγαρακια φοροντας τα καλα τους να μιλανε στο δρομο…
Παραξενο πως τα φερνει η ζωη, ε; Καποτε ημουν και εγω ενας απο αυτους… Με τα καλα μας βγαιναμε στην Καμαρα για να βρουμε φιλους και να παμε Τσιναρη, η Καλαμαρια, η Κρηνη, η Ανω Πολη…
Τοτε με τα κυριλε πουκαμισακια και τις καμπαρντινες και τωρα με τα δερματα και την μηχανη…
Ενας αλλος Νικος, μια αλλη ζωη… Τα χρονια που εχουν περασει χρονια τελικα ποτε δεν θα ειναι αρκετα…
“Οι πληγες δεν κλεινουν Νικο” και η αγαπημενη μου πολη κανει οτι μπορει για να μου το θυμιζει…
Ας ειναι… Ο καιρος παει μπροστα και εμεις μαζι του!


Κυριακη 25.02.2007

Το πρωι και μετα απο ενα βαθυ υπνο, ξυπναω φρεσκος φρεσκος και ειμαι ετοιμος για το ραντεβου με τα παιδια στα Δικαστηρια. Η φαεινη ιδεα που ειχα να βαλω μεσα στο tank bag το πλαστικο κυπελακι με τον καφε εν κινησει αποδειχτηκε μεγαλη βλακεια, μιας που η πρωτη Σαλονικιοτικη λακουβα φροντισε να χυσει τον καφε και να κανει τσαντα και ντεποζιτο σκατα!
Φτανω εκει και βρισκω τον Δημητρη και τον Αλβινο μαζι και με καποια αλλα παιδια που θα κατεβαιναν Αιγινιο για την πιστα.
Μαζευονται ολοι και ειμαστε ετοιμοι για την εκδρομη μας!

Δεν τους το λεω, αλλα ντρεπομαι λιγο κιολας διοτι καποια απο τα παιδια αυτα δεν τα ξερω σχεδον καθολου και ομως για το χατηρι μου πανε εκδρομη μεσα στο κρυο της αρκουδας, σαν να ειμαι παλιος καλος φιλος! Χαμογελαω και καθομαι σε μια ακρη απλα απολαμβανοντας τις στιγμες…

Στην Εθνικη πηγαινουμε χαλαρα και εγω χαζευω τα φιλαρακια πανω στις μηχανες τους… Ο Δημητρης με την κουκλα Ιταλιδα του, το τρελοκομειο ο Τζονυ και η Βουλα με το παρταλιασμενο αλλα μαχιμο Transalp, o Λευτερης με το εταιρο Transalp της παρεας, o Αλβινος με το θεριο το CB, ο Γιωργαρος με το “στρωμα”….

Η Βεροια μετα απο λιγο μας υποδεχεται και εμεις στριβουμε δεξια για το βουνο. Σταση για να ξεπαγωσουμε λιγο και ο Λευτερης με τον Τζονυ βρισκουν ευκαιρια για λιγη …”εντουραδα” διπλα στην τεχνητη λιμνη!





Εγω βρισκω ευκαιρια να θαυμασω το τοπιο και νοιωθω να ειμαι χιλια χιλιομετρα μακρυα απο οτιδηποτε με βαραινε… Λιγο το κρυο και ο χειμωνιατικος καιρος, λιγο τα τοπια, λιγο τα ζεστα χαμογελα των φιλων, με κανουν να νοιωθω τωρα μια ηρεμια απολυτη. Ειναι μια απο τις σπανιες φορες που το μυαλο βγαζει το σκασμο και πολυ απλα δεν σκεφτομαι τιποτα. Απλα ειμαι εκει και Αισθανομαι.

Η ωρα ομως περναει και το πιο ομορφο κομματι τωρα αρχιζει: Βεροια – Ελατοχωρι.
Το να πεις οτι η διαδρομη ηταν ομορφη ειναι ΛΙΓΟ: Η διαδρομη πραγματικα ειναι συγκλονιστικη! Η ομορφια της λιμνης και του βουνου, ο δρομος με τα τουνελ και τις φοβερες στροφες… Ενοιωθα σαν να ειμαι στον Ιταλικο βορρα και να κατευθυνομαι για Αλπεις.

Καποια στιγμη και εχοντας κοψει πλεον, ο Δημητρης ερχεται κοντα και μου λεει ενθουσιασμενος: “Εχουμε 2 βαθμους θερμοκρασια!”
Ενα ελαφρυ χιονακι πεφτει, αλλα εμεις απτοητοι συνεχιζουμε για Ελατοχωρι. Οι ρυθμοι πεφτουν αλλα μας δινει την ευκαιρια να απολαυσουμε το τοπιο…

Χιονι, ομιχλη και τα δεντρα του βουνου με κανουν να θελω να μην τελειωσει αυτη η διαδρομη ποτε…

Ο ζεστος καφες ομως που μας περιμενε στο μικρο καφε στο Ελατοχωρι ηταν δελεαστικη προταση, ετσι συνεχισαμε να ανηφοριζουμε ωσπου συντομα φτασαμε στο γραφικο χωριουδακι.

Οι καλες μας περιμεναν εξω, ενω εμεις αραξαμε διπλα στο τζακι απολαμβανοντας την καλη ατμοσφαιρα και την ακομα πιο καλη παρεα.

Αμα ο ανθρωπος ομως εχει φαει πετρια απο πιτσιρικας, δεν σωνεται με τιποτα!
Οσο υπεροχα ενοιωθα εκεινες τις ωρες παρεα με τα φιλαρακια μου, αλλο τοσο θυμωμενος ημουν που δεν μπορω να ζω συνεχως κοντα σε τετοιους ανθρωπους και τετοια τοπια. Κ@λοΑθηνα, μια μερα θα σηκωθω να φυγω και χαρισμα σου το χαος, η κινηση, η αγενεια, οι τρελοι ρυθμοι σου…

Η ωρα ομως περνουσε και τα στομαχια διαμαρτυρονταν! Ομολογω οτι με δυσκολια ξεκολλησα απο το φιλοξενο πετρινο καφενεδακι του χωριου, αλλα η μερα συνεχιζοταν!





Η πυξιδα τωρα εδειχνε ροτα ανατολικα για Κατερινη.
Τραβερσαραμε το βουνο και αρχισαμε την καταβαση απο την πισω πλευρα για την ομονυμη παραλια.

Αφου καταφεραμε να χαθουμε ακολουθοντας τον Τζονυ που ηταν ΣΙΓΟΥΡΟΣ οτι ηξερε που παμε, τελικα τη λυση την εδωσε το GPS μου και μας εβγαλε στην παραλια, οπου και κατσαμε για το κλασσικο ξεκληρισμα του τοπικου πλυθυσμου αμνοεριφιων.

Τα περι φαγητου γνωστα σε οποιον ξερει απο Βορεια Ελλαδα -ολα ηταν τελεια, αν και με την φοβερη παρεα που ειχαμε, παλι αψογα θα τα εβλεπα ολα!

Με αυτα τα ομορφα ομως ειχε φτασει η ωρα του αποχαιρετισμου…
Σταματησαμε και χαιρετησα ολα τα παιδια ενα ενα, και ενοιωθα σαν να αφηνω πισω κατι πολυ αγαπημενο…

Στην πλατεια οπου τα παιδια εφυγαν δεξια για Θεσσαλονικη ενω εγω εφυγα στην αντιθετη ακριβως κατευθυνση για Αθηνα, ενοιωθα ετοιμος να βαλω τα κλαματα! Επρεπε να παω στην κωλοΑθηνα και να αφησω τους φιλους μου να πανε στην αλλη κατευθυνση….

Δεν ξερω, ειχε κατι το τοσο συμβολικο αυτη η πλατεια. Σταματησα λιγο πιο κει στην ακρη του δρομου και ενω εβλεπα τα φιλαρακια να φευγουν σκεφτηκα οτι ολα ειναι ιδια αλλα και τοσο διαφορετικα τωρα, οπως καθε φορα που καποιος φευγει. Η πλατεια, η ταβερνα, το βουνο, η διαδρομη… Οι ανθρωποι κανουν τις στιγμες μας τελικα…

Τα βαρια συννεφα στον ουρανο σκεπαζαν και την καρδια μου εκεινη την ωρα…
“Καθε αποχαιρετισμος ειναι και ενας μικρος θανατος, αλλα και μια νεα προσμονη” σκεφτηκα και πηρα το δρομο που εδειχνε νοτια…

Ρε Νίκο, που το ξέθαψες αυτό;
Όλα τα σαλονικιά κουλάδια, ο Μούλτι με το Transalp (το οποίο έκαψε στην Λαμία), ο Αλβίνος ακόμα με το CB1300, ο Γιώργος ο City με VStrom νομίζω, ο Δημήτρης με την Guzzi και ο Ατσάτσος με το Κάβα τότε, ε;

Σωστα! Ολη η τρελοπαρεα απο τα Βορεια!
Το βρηκα σημερα στο blog που εχω για τα ταξιδια και με επιασε μια νοσταλγια και ειπα να το βαλω εδω....

Μοιαζει σαν αλλη ζωη.....

Η τελευταία φώτο έχει κάτι πεσιμιστικό. Τα βαριά σύννεφα, μπορούν να είναι όμως και ποιητικά, ας είσαι και μόνος σου.
Πάρε μία από Καλπάκι-Κόνιτσα από πέρυσι τον Μάιο. Ψυχικό ντους.

Ταξιδευτής wrote:απημενα ζευγαρακια φοροντας τα καλα τους να μιλανε στο δρομο…
Παραξενο πως τα φερνει η ζωη, ε; Καποτε ημουν και εγω ενας απο αυτους… Με τα καλα μας βγαιναμε στην Καμαρα για να βρουμε φιλους και να παμε Τσιναρη, η Καλαμαρια, η Κρηνη, η Ανω Πολη…
Τοτε με τα κυριλε πουκαμισακια και τις καμπαρντινες και τωρα με τα δερματα και την μηχανη…
Ενας αλλος Νικος, μια αλλη ζωη… Τα χρονια που εχουν περασει χρονια τελικα ποτε δεν θα ειναι αρκετα…
“Οι πληγες δεν κλεινουν Νικο” και η αγαπημενη μου πολη κανει οτι μπορει για να μου το θυμιζει…
Ας ειναι… Ο καιρος παει μπροστα και εμεις μαζι του!

μιας και το μοιράστηκες εκ βαθέων μαζί μας και αν και εχει περάσει καιρός, μάλλον αυτη η βόλτα θα εχει αφησει μια ''πινελιά'' μνήμης θα παραθέσω και εγω πως ''ταξιδεψα'' κι εγω σε όλο αυτό το πράγμα..

Νοερά... για τους λόγους που εφυγες.. τον καιρό οτ διάλεξες και...τις σκέψεις που εκανες...
Με λίγα λόγια ηταν σα να ησουν μεσα στο μυαλό μου ή σα να τα εγραφα εγώ...


Δεν μπορώ να ξεχασω το Αλεξ/λη Αθήνα μονο και μονο για να βρεθώ με φιλους, επίσης Φεβρουάριο μήνα με θερμοκρασίες +2...+7 (στους 7 χιαρομουν) και με λίγο από 0 -1 στην επιστροφή.. αλλά πού λίγο...

Ήταν όλα όπως τα λες... μουντός καιρός... βαρετη καταραμένη ευθεία@#$@#% συννεφα...προσμονή για να δω τους φιλους (όχι την Αθήνα όμως δε μ` αρεσει)....

Όχι δεν κρύωσα.. μάλλον λόγω ζελατίνας...και ντυσιματος..απλά..ήταν βαρετα...ούτε να στριψεις ούτε να στιψεις το μοτορι στους βρεγμένους κρυους δρόμους...

Τέλος...σχετικά με τη Θεσσαλονίκη που ειναι η αγαπημένη μου...



κάαααποτε ημουν φοιτητης.... δεν ηξερα αν θα αγοραζα ποτε μοτο..(και κυριως πότε...)..μετα΄...απέκτησα μοτό...και εβλεπα τους φιλους όποτε πήγαινα...

την τελευταια.. πολύ πρόσφατη φορά... ένιωσα..''ξενος'' φιλοξενα + ξένος...

πάλι εχω φιλους... και περισσοτερους απο τις μηχανές.. όμως...

θυμηθηκα οτι ΠΛΕΟΝ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΟΤΟ...περνώντας όπως ειπες απο την Καμάρα -όπου εμενα κιολας-... και απλά κόβοντας βόλτες με το μοτόρι... ίσως γιατι εβλεπα τον εαυτό μου στους φοιτητες που γυρνουσαν δεξια αριστερά...


...πήγαινα σε μια φίλη μου με περιμενε ...περνούσα απο Αριστοτέλους λ. Νικης... κοιταξα αριστερα.. το ρολόι...είχα φτασει κατι λιγο πριν την ωρα που με περίμενε..το σκέφτηκα λίγο...
και ειπα... ''ναι...εστω και μόνος ενας καφες στα ίδια λημέρια ειναι must...'' ... με τις φοιτητριούλες διπλα που απλά τις εβλεπα γλυκές και χαρούμενες και με εμένα να εχω το ΙΔΙΟ ΝΕΑΝΙΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΟΠΩς ΦΟΙΤΗΤΗΣ...


με λίγα λόγια ηταν ενα ταξιδι στο χρόνο...

ο καφες διήρκησε 15' το πολύ 20... το μυαλό ειχε αρχισει να καιει φλάντζα....




Υ.Γ.
sorry εαν κουρασα αλλά όταν καποιος μιλά απο καρδιάς και καποιος αλλος συμφωνει....

Ε ρε τι κανει αυτη η Θεσσαλονικη........αναμνησεις,εμπειρειες,ταξιδακια,παρεες......
Αντε κερναω καφεδακι που ειστε???!!!

Mη λες τετοια φιλε Παντελη και θα σου κουβαληθω!

Ταξιδευτής wrote:Mη λες τετοια φιλε Παντελη και θα σου κουβαληθω!

Οποτε θελεις Νικολα μου.........εχω και διπλο κρεββατακι να σε βολεψω.........