The Ducati Code

Το ανέφερα σε συζήτηση στην μάζωξη της Τετάρτης στο Λαύριο και υποσχέθηκα να το βάλω, για να το απολαύσουν όσοι δεν έχει τύχει να το διαβάσουν.

Ο Λύκος, δεν είναι άλλος από τον γνωστό Λάζαρο Αλεξάκη, που γράφει την τελευταία σελίδα στο μοτό, με ένα πάντα έξυπνο και χιουμοριστικό κείμενο. Εκτός από το περιοδικό μπορειτε να βρείτε τα απολαυστικά του κείμενα στο http://stoma-tou-lykou.blogspot.com/

--------
Εδώ η επίσκεψή του στο εργοστάσιο της Ducati, μέρος πρώτο.

http://stoma-tou-lykou.blogspot.com/2007/10/ducati-code-part-i.html

THE DUCATI CODE – PART ONE

Το κοκκινο φωτακι εξω απ τη μεγαλη πορτα της Μπολονια αχνοφεγγε. Ισως ηταν λογω αγωνιστικου χαρακτηρα αλλα και παλι εφερνε κατι αλλο στο μυαλο. Μετα απο μερικα δευτερολεπτα καηκε και βεβαιωθηκα οτι ειμαι στο σωστο χωρο. Το χώρο για τον οποιο τοσα ειχα ακουσει… για τη διαβοητη Ντεσμο Ντει. Πλυσεις εγκεφαλου, εκβιασμοι, παραποιηση της αληθειας και της ιστοριας… μεχρι και φονοι.

Ειχα ακουσει ότι το πρωτο σταδιο ηταν να αυτομαστιγωθεις. Το δευτερο και σκληροτερο ήταν να αποκτησεις Μανστερ. Το τριτο ηταν να τους δωσεις ολη σου την περιουσια αλλα αυτό ηταν απορροια του δευτερου αφου αργα ή γρήγορα εξανεμίζονταν όλα σου τα περιουσιακα στοιχεια. Προχώρησα απ τη μισανοιχτη πορτα με προσοχη. Μπαινοντας μεσα ειδα ενα γεροδεμενο ιταλο του νοτου να κοπαναει με τη ματσολα ενα μοτερ προσπαθωντας να το κομπλαρει σ' ενα πλαισιο. Μου ειπε ευγενικα οτι τα πλαισια τα φτιαχνουν καταδικοι στη Σικελια, απο κει εκαναν και τα σχεδια κι απο κει τα προμηθευονται ακομα. Ειχαν ξεκινησει απο πυργους με σπιρτα, μετα οδοντογλυφιδες και τωρα πλαισια. "Καμια φορα τους βγαινει πιο μικρο και δεν κουμπωνει πανω ο κινητηρας" μου σφυριξε και κοπανησε αλλη μια. Γι αυτο τον γυριζουμε γυρω γυρω να δουμε πως θα ταιριαξει. "Αι στο ντεσμο" ξαναφωναξε και κοπανησε μια δυνατη. "Και καλα να ναι στενο. Το βολευουμε. Καμια φορα τους βγαινει φαρδυ και κολυμπαει μεσα ο κινητηρας. Γιατι νομιζεις οτι μεγαλωνουμε τον κυβισμο? Οτι θελουν στελνουν οι *******, εχουμε και μεις τωρα 3-4 μοτερ και βαζουμε οποιο κανει."

Προχωρησα παρακατω εκει που ηταν μαζεμενοι πολλοι εργατες. Όπως περνουσα ειδα στον τοιχο μερικα συνθηματα, παροιμιες του λαου της Ιταλιας, σε μικρες κορνιζες. "Καλλιο Ντουκατόδενε παρά σερβισογύρευε""Οσα δε φτανει ιταλικο τα λενε Καβασακι""Δουλεια δεν ειχε ο ντεσμο του, πηδουσε τις βαλβιδες"Είχε και ένα αρχείο εφημερίδων με αρκετό ενδιαφέρον σε μια γωνιά. «Τραμπάλα του Ταλιόνι καταρρέει σε παιδική χαρά. Έξαλλοι οι γονείς.» «Σκαλωσιά Ντουκάτι στέλνει μετανάστη μπετατζή στο νοσοκομείο.» Και μια τρομαχτικη μ' ένα Ιταλο να σε δειχνει και να λεει «Εσυ ΠΟΣΑ ντελορτο ρύθμισες σημερα;» Ειχε κι άλλο ένα λίγο πιο πέρα :«Ντουκάτι Νικήτρια του 39ου Κυπέλλου Ιταλίας. Έτρεχαν 48 Ντουκάτι και ένα Χόντα το οποίο όμως έπεσε πάνω στα 39 σταματημένα από πρόβλημα Ντουκάτι στην πρώτη στροφή και ΔΕΝ τερμάτισε ο άχρηστος Ιάπων. Άλλος ένας ΘΡΙΑΜΒΟΣ κτλ. Κτλ.» Παρακάτω ένα άρθρο που έλεγε: «Εναλλακτικά Καύσιμα. Ντουκάτι με Υδρογόνο. Κίνδυνος – Θάνατος.» κι από κάτω υβριστικά σχόλια των εργατων. Λιγο πιο περα, καρφιτσωμενες σ' ένα μπορντ με τιτλο «Αποτυχημενες Εφευρεσεις – Μαθαινουμε απ τα λαθη μας» ήταν ένα σκίτσο μ' ένα θερμοσίφωνο ντουκάτι, ένα μπλουπριντ κινητήρα ντέσμο για διαστημόπλοιο που η ΝΑΣΑ απέρριψε και τέλος ένα ηλεκτρικό μασαζοκορσέ δίπλα στον οποίο είχε φωτογραφίες χοντρών θυμάτων ηλεκτροπληξίας κι ένα μεγάλο «ζητάμε συγνώμη από τις οικογένειες.»

Προχώρησα στον κύριο χώρο του εργοστασίου. Βρηκα ένα μηχανικο σκυμμενο πανω από ένα κινητηρα να ρυθμιζει κατι. Ενας διπλα του ειχε ιδρωσει και ουρλιαζε «κοψε το κοκκινο καλωδιο! Το κοκκινο καλωδιο! Προσεχε στροντζο θ' ανατιναχτουμε!» Εκεινη την ωρα που κοιταζα να δω τι κανουν, σβηνουν όλα τα φωτα. «Όχι ρε παλι ρε γαμω το μαγκνετι μαρελλι σου ε ΟΧΙ» να χτυπιεται και μετα αρχιζει να ωρυεται «Το εφεδρικο! Βαλε το εφεδρικο!» Ξαφνικα βλεπω φως από 2 τεραστια φαναρια να φεγγουν πανω στον παγκο. Μολις συνηθισαν τα ματια μου καταλαβα ότι εβλεπα τα φωτα από 2 CB400 N που ηταν στημενα διπλα. «Καλα που μας τα πηραν κι αυτά κι εχουμε φως ρε! Πρώτα ειμαστε με τα κεριά!» Ο ενας γυρισε και με κοιταξε αγρια «Ντουκατι εχεις και συ;» «Όχι, Χοντα CB1300.» «Ε φερτο ρε φιλε μεσα και δε μιλας τοση ωρα να χουμε φως ρε!» Ο άλλος στραβωσε. « CB1300? Πφφ…» «Γιατι ρε φιλε πφφφ ;» «Νομιζεις δεν κανουμε συγκριτικα εδώ? Νομιζεις ότι μονο Ντουκατι τεσταρουμε; Σε πληροφορω φιλε ότι βαλαμε 1300 στην πιστα με το χιλιαρι το δικο μας και το πατησε το 1300.» «Σοβαρα μιλας;» «Ε ναι ειχε καποια προπορεια το Ντουκατι, αλλα και το 1300 αδυνατο να το φτασει.» «Γιατι;» «Γλυστραγε.» «Δεν ειχε λαστιχα;» «Πως δεν ειχε. Αλλα γλύστραγε στα λαδια.» «Στα λαδια; Που βρεθηκαν λαδια στην πιστα των δοκιμων;» «ΠΟΛΛΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΡΕ ΦΙΛΕ;»

Εφυγα ψιλοτρομαγμενος για τον πανω οροφο που ηταν τα γραφεια. Βρηκα και μια μικρη βιβλιοθηκουλα στο διαδρομο, με συγκριτικα τεστ. Ένα εγραφε «Ducati Monster vs KTM 990 – Not for public view. » «Ducati Monster vs. Speed Triple. Not for public view. » «Ducati Monster vs. Z750 – Not for public view. » «Ducati Monster vs. Honda Innova 125 – To Be Published as a Brand Name Comparison. »Ειδα την πορτα ενός γραφειου ανοιχτη και μπηκα…..

http://stoma-tou-lykou.blogspot.com/2007/10/ducati-code-part-ii.html

The Ducati Code - Part II

Προχώρησα αργά στο γραφείο αλλά με τη γλίστρα έχασα και το πάτωμα και όλα, πήγα να κάνω μπερμ ένα φύκο που είχε για να κρατηθώ αλλά τον πούλο, έσκασα πάνω σ' ένα πουφ ευτυχώς. Βλέπω ένα τύπο καλοντυμένο, αδυνατούλη, με γαμψή μύτη.

Πίσω του είναι ένα μοτέρ το οποίο έχει μετατραπεί σε κείνα τα φενγκ-σουι συντριβάνια, βγάζει λάδι απ' τον κύλινδρο και το κάρτερ, το κατεβάζει σε κάτι μπονσάι και το ξαναγυρίζει μέσα. Βλέπω ένα κάδρο πάνω απ' το γραφείο του με μια τεράστια φλάντζα κι από κάτω γραμμένο 'ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ'.

'Γεια σας' μου λέει με μελιστάλαχτο χαμόγελο. 'Καφέ; ' Ναι, ευχαριστώ του λέω. Πάει σ' ένα μοτεράκι ζήτημα να'ταν 250 κυβικά, βάζει τον καφέ απ' την τρύπα για το μπουζί, τη ζάχαρη, ακούγεται ένα μπζ-γκζτ κι έτοιμος. 'Μυρίζει λίγο λαδίλα ο καφές' - 'Ναι μη σας απασχολεί. Ήρθατε να δείτε το εργοστάσιο; ' Ναι του λέω, 'Α' μου λέει 'μας πετύχατε στη μέρα της προσφοράς μας'. 'Δηλαδή; ' 'Έχουμε τη νέα Desmotzitziki με ανθρακονήματα, στροβιλοσκομπιλόμετρο, σελέξιον, ηλεκτροπληξιακό πίνακα, πρόγραμμα για πρόπλυση, ειδικό πρόγραμμα για κουλούς-μάλλινα και ευαίσθητα και την έχουμε βγάλει μόνο σε 1000 κομμάτια γιατί μας τελειώσανε οι φλάντζες. Μπορείτε να την αποκτήσετε στην προνομιακή τιμή των 48,000 ευρώ με σταθερό επιτόκιο για τον πρώτο χρόνο και δίνουμε δώρο και πατάκια για το γκαράζ.' 'Τι να τα κάνω τα πατάκια στο γκαράζ; ' 'Ε, Ντουκάτι παίρνετε. Θα παίξει, θα λερωθεί. Χρειάζεται το πατάκι.'

'Τι να σας πω, έχω ένα CB1300 και είμαι αρκετά ευχαρι-" "Χόντα;" "Ερμ.. ναι." "Καμία σχέση. Το δικό μας βγάζει 10 φορές παραπάνω τελική". "Πως;" "Γλυστράει στα λάδια του πάνω και πάει μαμιώντας. Τα φρένα είναι λίγο πρόβλημα". "Μπα λέω να το κρατήσω το CB."
"Δε μου λέτε εσάς δε στάζει τίποτα ε;" "Τι να στάζει;" "Οτιδήποτε" "Απο που να το στάζει;" "Από οπουδήποτε". "Οχι γιατί;" "Να σας πάρω λίγο το μοτέρ να δω κάτι;" "Το μοτέρ;" "Ναι, μετά το ξαναβάζουμε πάνω, μην ανησυχείτε. Στην τελική σας δίνουμε ένα Μάνστερ 600." "Μπα δε νομίζω..." "Έχει βουλοκέρι πάνω πουθενά ή κόλλα ούχου;'' ''Το μοτέρ;!;'' ''Όχι ε; Και πως διάολο... μα ελάτε δώστε μου το λίγο... θα σας δώσουμε και σωβρακάκι Ντουκάααατι... καραμελίιιιτσες... θα πάμε άτα και στο εργοστάααασιο''

Έφυγα τρέχοντας έντρομος μέχρι που χάθηκα στους διαδρόμους. Μπροστά μου ένα βελάκι έδειχνε προς το βάθος του κτιρίου. 'Εργαστήριο΄.

http://stoma-tou-lykou.blogspot.com/2007/10/ducati-code-part-iii.html

THE DUCATI CODE - PART III

Προχώρησα κοντά στην πόρτα του εργαστηρίου απ' όπου έρχονταν άναρθρες κραυγές. Άκουσα πίσω μου ποδοβολητό, κι ένα 'από δω πρέπει να πήγε!'. Άνοιξα βιαστικά την πόρτα και μπήκα.

Μόνο η πένα ενός Edgar Allan Poe και ενός De Sade θα μπορούσαν να περιγράψουν αυτό που είδα. Εγώ δεν φέρνω στον Poe ούτε σα σουλούπι ούτε συγγραφικά, κι έχω και κάτι κιλάκια των Χριστουγέννων παραπάνω. Όλων των Χριστουγέννων. Αλλά θα προσπαθήσω.

Έχω κρυφτεί πίσω από ένα τεράστιο διακοσμητικό φυτό και παρατηρώ το χώρο. Σε ένα μεγάλο πάγκο ένας τύπος με ταμπελάκι 'ingenere' κρατάει ένα μπωλ με λάδι το οποίο μεταγγίζει σ' ένα μεγάλο μπωλ. Δίπλα του ένας φωνάζει δυνατά 'CHECK' και σημειώνει κάτι σ' ένα χαρτί. Παίρνει το μπωλ και το μεταγγίζει σ' ένα μεγαλύτερο μπωλ σε σχήμα V. 'CHECK' φωνάζει ξανά ο άλλος. Το αδειάζει μετά σ' ένα μονοκύλινδρο κινητηράκι. 'CHECK'. Μετά σε ένα τετρακύλινδρο. 'CHECK'. Τέλος το αδειάζει σ' ένα μοτέρ Ντουκάτι. Το λάδι του κατεβαίνει από το μπατζάκι και συνεχίζει ακάθεκτο κάλτσα-παπούτσι.

Τα παίρνει στο κρανίο. 'Ε βαφανκούλο! Μέχρι το τάπερ καλά. Τάπερ V καλά! Μονοκύλινδρο καλά. Τι διάολο παθαίνει μετά;'

'Να βάλουμε μεγαλύτερο ιξώδες ίσως..' λέει ο τύπος με το Check. 'Πόσο μεγαλύτερο;' 'Γράσσο'. 'Εγώ σκεφτόμουν ένα ηλεκτρονικό βοήθημα το οποίο σε διαρροή λαδιού θα βγάζει από κάτω ένα κουβαδάκι κάρμπον και θα στέλνει και με GPS σήμα σε μετανάστρια με σφουγγαρίστρα να έρχεται να περνάει ένα χέρι την άσφαλτο'. 'Δεν είναι άσχημη ιδέα Τζιουζέπε.'

Να πω όμως ότι αυτό τράβηξε την προσοχή μου θα πω ψέμματα. 'Κι άλλο κάτω;'. Μελαχρινή, με βαθιά πράσινα μάτια και τη χαρακτηριστική κομψότητα ιταλίδας τράβηξε κι άλλο το φερμουάρ του δερμάτινου Dainese και το φυτό που κρυβόμουν τραντάχτηκε. Στο δεξί χέρι ένα Bel-Ray. Μικροσκοπικό βαθυκόκκινο σλιπάκι Corse και μετά από 2 χιλιόμετρα πόδι δυο μποτάκια Alpine Stars.

'Nαι κι άλλο!' φώναξε ένας τύπος με μουσάκι α λα Νταλί και μια κάμερα. Αλλιώς θα προσέξουν το μηχανάκι! Δε θέλω να το δουν ΚΑΝ το μηχανάκι αμόρε μιο! Εσένα μόνο θέλω να δουν και τα τηλέφωνα!' Ένας βοηθός του τον πλησίασε. 'Να βάλουμε μια πολύ χοντρή ξαπλωτή πάνω να μη φαίνεται τίποτα; Έχω μια θεία στην Περούτζια-' 'Ρε στρόντζο!!!' του φώναξε ο Νταλί 'το πλαίσιο δεν το σκέφτεσαι που θα πάει κάτω η σκαλωσά;' και γύρισε τρομαγμένος προς την ιταλίδα που ακουμπούσε ναζιάρικα το χέρι της στην ουρά της Ducati. 'Μη μη Μόνικα όχι!' αλλά μέχρι να το πει πάει κάτω η ουρά μαζί με το χέρι της μαζί με τον ώμο μαζί με τη Μόνικα ολόκληρη η οποία μένει απορημένη να κάθεται σε μια λίμνη λάδια με το Bel-Ray στο χέρι.

Εκεί δεν άντεξα. Μου φυγε. Σαν το Βέγγο στο Θου-Βου.

'Μανούλα'.

Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι έχω αγκαλιάσει το φύκο χέρια πόδια και με κοιτάνε. Τρέχω, τρέχουν, γλυστράμε όλοι και έχουμε πάει πατινάζ όλο το εργαστήριο. Περνώντας αρπάω τον καρπό της Μόνικα και την τραβάω μαζί μου καθώς γλυστράει ξαπλωτή στο λάδι. Έχω φύγει καρφί από την πίσω πόρτα η οποία κλείνει πίσω μου με μεντεσέ στα μούτρα των διωκτών μου. Κάνω γυροσκοπικό με το δεξί μπούτι και παίρνω τη στροφή πριν καταγκρεμιστούμε στη σκάλα.

Ασφαλείς για την ώρα.

'Αυτό τι να το κάνω;' μου λέει η Μόνικα η οποία μιλάει σπαστά Κρητικά (ατςςς Poe eat my dust) δείχνοντας μου το Bel-Ray.

'Τι ιξώδες είναι;' τη ρώτησα.

Ακούμπησε το δάκτυλο της πάνω στο λαδωμένο της ώμο και το έγλυψε αργά. '10-40 ημισυνθετικό' μου απάντησε με χαμόγελο.

http://stoma-tou-lykou.blogspot.com/2007/10/ducati-code-part-iv.html


THE DUCATI CODE - PART IV

‘Το ιξώδες μου…’ της είπα κοιτώντας μια σταγόνα Bel Ray να κατεβαίνει αργά το λαιμό της.
Ξαφνικά ανοίγει μια πόρτα στα αριστερά μας και βλέπω ένα τύπο να με κοιτάει. Όπως κρατάει ανοιχτή την πόρτα βλέπω μια μεγάλη οθόνη να δείχνει ένα Ιάπωνα ντυμένο σταυροφόρο και πέντε Ιταλοί πάνω σ’ ένα κάστρο να τον λούζουν καυτό λάδι. Δεν μπορώ να μην προσέξω τις κάρμπον καζάνες που χρησιμοποιούν. Μια απ’ τις καζάνες μάλιστα δακρύζει από μια τσιμούχα στο πλάι.

Ο τύπος ξαφνικά φωνάζει ‘E τζαπάνιο κατασκόπο αρπαχτάρε εμπελερέυ γκόμενα’ και γίνεται ο χαμός. Αρπάζω γερά τη Μόνικα απ’ το χέρι κι αρχίζουμε να τρέχουμε. Νιώθω ένα Ντελόρτο να περνάει σύριζα απ’ τ’ αυτί μου ακολουθούμενο από κάτι βαλβίδες. ‘Ευτυχώς έχουν λίγες’ σκέφτομαι. Μπουκάρω στην πρώτη πόρτα που βρίσκω μπροστά μου και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι είμαι σ’ ένα συνεδριακό χώρο όπου αμίλητοι ιταλοί παρακολουθούν διάλεξη. Χανόμαστε με τη Μόνικα ανάμεσα στο πλήθος και καθόμαστε.

Κάποιος με περισπούδαστο ύφος δείχνει μια σειρά slides. ‘Εδώ είναι ο L κινητήρας μας’ λέει με περηφάνεια. ‘Με τον οποίο το μόνο που δεν έχουμε βγάλει ακόμα είναι ντεσμοτρίκυκλο’. ‘Ωραία ιδέα!’ ψιθυρίζει κάποιος μπροστά μου στο διπλανό του. ‘Πιστεύουμε ότι πρέπει να εξελιχθούμε’ συνεχίζει ο περισπούδαστος προκαλώντας μουρμουρητό στην αίθουσα. ‘Υπάρχουν κι άλλα γράμματα. Θέλω να σκεφτείτε ένα κινητήρα W ή ακόμα και και σε διάταξη Q με τον κύλινδρο καρφωμένο κάπου απάνω. Το δοκιμάσαμε στα εργαστήρια μας – θα είδατε πιστεύω το λάδι στο διάδρομο – και πιστεύουμε ότι μπορεί να δουλέψει. Έτσι θα υπερισχύσουμε άλλη μια φορά απέναντι στα ιαπωνικά μιάσματα’.

Εγώ φταίω. Δεν το ελέγχω ώρες ώρες. ‘Ποιον είπες ρε γκάβακα φρανκενστάιν μίασμα; Άμα σου κάνω μπερνάουτ στη μάπα και σου ξεχυλώσω το ρουθούνι θα τρέχεις με ραμέαρ’.
Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι έχω σηκωθεί απ’ το κάθισμα, η Μόνικα με κοιτάει έντρομη, ο φρανκενστάιν φωνάζει ‘πιάστε τον’ και το να την κάνουμε φαντάζει αδύνατο.

Η σωτηρία ήρθε ανέλπιστα... για να σώσει την κατάσταση η Μόνικα ανεβαίνει στο κάθισμα και με τη μια τραβάει κάτω το φερμουάρ και ανοίγει το δερμάτινο διάπλατα. Κόκκαλο όλοι. Ακούστηκε μόνο ένα υπόκωφο ‘ωωω…’ κι ένα ξέψυχο ‘μαντόνα μια…. Ντι κούπλε γκράντε ντόμι λα κατεντράλε ντι Νάπολι….’.

‘Καρμπονάρα πάουερ’ του ανταπαντώ και δώστου πιλάλα με τη Μόνικα στο πλάι μου. Μόλις χάσανε το θέαμα μας πήραν φαλάγγι. ‘Το Bel-Ray!’ της φωνάζω. ‘Πέτα τους το Bel-Ray’. Εκεί ήταν η πιο όμορφη εικόνα που έχω δει ποτέ.

Με τα μαλλιά της να ανεμίζουν και το λάδι να κυλάει πάνω της, το δερμάτινο ανοιχτό και το σλιπάκι να παλεύει να κρύψει έστω κάτι, τραβάει με τα δόντια σαν περόνη σε χειροβομβίδα το καπάκι του Bel-Ray και το πετάει πίσω. Τούμπα όλοι κάτω. Κρίμα που έτσι που την είδα μου ανέβηκε η πίεση 85 (η μικρή) σε 0,03 sec και λιποθύμησα. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι ένα ιταλό να ρχεται πάνω μου κρατώντας ένα παλιό αμορτισέρ paioli.

Όταν ξύπνησα…..

http://stoma-tou-lykou.blogspot.com/2007/10/ducati-code-part-v-final-escape.html


THE DUCATI CODE PART V – THE FINAL ESCAPE

Όταν ξύπνησα βρισκόμουν δεμένος πιστάγκωνα πλάτη πλάτη με τη Μόνικα σε μια παλιά αποθήκη. Το πρώτο που αντιλήφθηκα ήταν ένα τεράστιο βουητό που ερχόταν κάπου πολύ κοντά μας μέσα απ’ το κτίριο. ‘Χριστέ μου τι ν’ αυτό;’ μουρμούρισα ζαλισμένος ακόμα.
Άκουσα τη ζεστή φωνή της Μόνικα πίσω μου ‘Δεν ξέρεις λοιπόν… Γιατί νομίζεις σε κυνηγάνε; Δεν θέλουν να ανακαλύψει κανείς για το μηχάνημα… το διαβόητο Kulomarioli Corrector.
‘Το ποιο; Τι ν’ αυτό;’ ‘Λίγοι το ξέρουν ακόμα και στο εργοστάσιο μέσα. Είναι ένας τεράστιος πομπός στην ουσία.’ ‘Και τι κάνει;’ ‘Είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις μια φρικτή αλήθεια;’ ‘Σ’ ακούω’ ψέλλισα. ‘Είναι πομπός RC. Η Ducati του Stoner είναι τηλεκατευθυνόμενη.’

Έμεινα στήλη άλατος! Πώς να το περιμένω; ‘Γι αυτό λοιπόν… έτσι εξηγείται… γιατί από βρόντακας το 06 μεταμορφώθηκε σε κάποιον που οδηγεί σχεδόν τόσο καλά όσο εγώ..’ ‘Μην είσαι αφελής αμόρε μιο’ είπε η Μόνικα. ‘Και το 2006 ήταν τηλεκατευθυνόμενη, απλά ήταν ιταλικός ο πομπός… τώρα έχουν βάλει ένα Kyosho.’ ‘Mε ιαπωνικό πομπό κέρδισε;!’ ‘Ναι.’ ‘Μα πως… κανείς δεν…’ ‘Δεν υπάρχει κανονισμός να το απαγορεύει’ μου θύμισε. ‘Εφόσον επιτρέπονται τα ηλεκτρονικά βοηθήματα…’

Έπρεπε να φύγω από κει. Ο κόσμος έπρεπε να μάθει την αλήθεια. ‘Έχεις κάτι πάνω σου; Σουγιά, κάτι;’ ρώτησα τη Μόνικα. ‘Μόνο τις μπότες μου άφησαν, μου πήραν και τα ρούχα και όλα.’ ‘ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΔΕΣΑΝ ΠΛΑΤΗ ΜΕ ΠΛΑΤΗ ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ ΜΕΤΑ!’ μούγκρισα. Για την ώρα λοιπόν δεν υπήρχε λύση. ‘Μίλησε μου για σένα’ της είπα. ‘Πως βρέθηκες εδώ;’

Μου είπε όλη της την ιστορία. Το πραγματικό της όνομα ήταν Αγνή Κατσαμποξάκη και ήταν Κρητικιά. Ο πατέρας της ήταν ο διάσημος σεφ μπουμπουριστών χοχλιών Φρανσουά Κατσαμποξάκης που είχε το περίφημο γκουρμέ εστιατόριο ‘Το Βουτυρωμένο Καβούκι’ στην Αγκάραθο. Αφηγόταν με δάκρυα στα μεγάλα πράσινα μάτια της.
‘Το χωριό μας είχε χτυπηθεί στον πόλεμο άσχημα. Υπήρχε ένα ναρκοπέδιο λίγο έξω απ’ το χωριό, εκεί που μάζευε ο πατέρας μου τους χοχλιούς. Και μια μέρα…’ ‘Ω θεέ μου όχι…’ ‘Ναι. Πάτησε χωρίς να το ξέρει σ’ ένα θαμμένο κόνσεπτ Ντουκάτι σκράμπλερ. Υπάρχει ακόμα ο κρατήρας στη μνήμη του’. ‘Και; Τι έκανες μετά;’ ‘Μετά κλείσαμε το εστιατόριο και φύγαμε με τη μητέρα, οι αναμνήσεις δεν επέτρεπαν να μείνουμε εκεί. Σαν τραγική ειρωνία έπιασε δουλειά σαν Maestra Sfouggaristra εδώ στο εργοστάσιο. Θυμάμαι γύριζε αργά το βράδυ μυρίζοντας Castrol, έστιβε λίγο το φόρεμα της και τηγανίζαμε δυο αυγά ίσα ίσα να περάσουμε. Εγώ δούλευα σα σχεδιάστρια και δοκιμαστής σε οίκο sex shop. Θυμάμαι καθόμουν τα βράδυα μέχρι αργά και… αλλά είμαι σίγουρη σε κουράζω μ’ αυτά.’

Εκεί έβγαλα μια άναρθρη κραυγή. ‘Μια μέρα η μητέρα δεν άντεξε, τρελάθηκε.’ ‘Γιατί;’ ‘Δούλευε δίπλα σ’ ένα τμήμα που δοκίμαζαν εξατμίσεις σε Multistrada.’ ‘Δεν επανήλθε ποτέ’. Ξαφνικά ένα γαύγισμα διέκοψε την εξομολόγηση της. Ένα τεράστιο λυκόσκυλο μας κοίταγε εξεταστικά.
‘Μοτούλ!!!’ φώναξε η Μόνικα. ‘Δικός σου είναι;’ ‘Ναι, είναι το σκυλί μου, ο Μοτούλ!! Εδώ Μοτούλ!! Τα σκοινιά αγόρι μου!!’

Μερικά λεπτά αργότερα είμαστε ελεύθεροι. Δυστυχώς πρόλαβε και τυλίχτηκε με μια σημαία Ducati Corse πριν με λύσει ο κοπρίτης. ‘Τι SAE είναι ο Μοτούλ;’ τη ρώτησα. ‘Έλα μαζί μου. Ξέρω πώς να βγούμε απ’ το εργοστάσιο. ‘ Πρώτα πρέπει να κάνω κάτι’ της είπα. Βρήκα ένα κινητήρα Μουλτιστράντα παρατημένο και ακροπατώντας στην αίθουσα με τον πομπό τον κόλλησα πάνω του με ταινία. Τον άφησα στο ρελαντί. ‘Έχουμε περίπου 50 δευτερόλεπτα μέχρι να σκάσει το φουρνέλο’ της είπα. Αρχίσε να με οδηγεί με τη σημαία να ανεμίζει ανάμεσα από περάσματα στενά και διαδρόμους ώσπου στο τέλος είδα φως…

Φτάσαμε μέχρι εκεί που είχα αφήσει το 1300. ‘Πρόσεχε μη μου γδάρεις την ουρά όπως ανεβαίνεις, μαλακά λέμε, προσέχουμε!’ (είπαμε κουκλάρα αλλά μη μας σπάσει και το μηχανάκι τώρα και τα πάρω). Ανεβαίνει σαν ελαφάκι και φύγαμε. Ξαφνικά ακούγεται μια δυνατή έκρηξη να τραντάζει το εργοστάσιο συθέμελα, κι ένας δεύτερος εκκωφαντικός θόρυβος πίσω μου. Μια ελαφρά ταξιαρχία με Multistrada μας έχει πάρει από πίσω…

Έχουμε βγει σ’ ένα στενό επαρχιακό δρόμο. Μπροστά μου και πλάι μου φράχτης που μας κόβει απ’ την autostrada. ‘Δεν έχουμε δρόμο’ της ουρλιάζω. Κοιτάω το φράχτη. ‘Δάσκαλε Στηβ Μακ Κουήν, δες πως το κάνουν με κυβικά το κόλπο’ ψιθυρίζω και χαμογελάω. Αρχίζω να κινούμαι προς το φράχτη με δευτέρα στα κόκκινα και το μοτέρ να ουρλιάζει.

ΔΙΑΛΛΕΙΜΑ. ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Οσοι περιμένουν να περάσω με άλμα πλάγια πάνω απ’ το φράχτη όπως ο Στηβ Μακ Κουήν ας διαβάσουν Ιούλιο Βερν ή Ray Bradbury. Είμαι σίγουρος η βιβλιοθήκη του ασύλου όπου ανήκετε κάτι θα έχει. ΤΕΛΟΣ ΔΙΑΛΛΕΙΜΑΤΟΣ.

Βλέπω το φράχτη να πλησιάζει. ‘ΤΟRA TORA TORA’ ουρλιάζω, η Μόνικα σφίγγεται πάνω μου (έχουμε τα τυχερά μας) και το 1300 σπάει το φράχτη κομμάτια καθώς περνάμε καρφί από μέσα. ‘WE BRAKE FOR NOBODY ΡΕ’ φωνάζω στους Ιταλούς που χάνονται στο βάθος πεδίου πίσω μου.

‘Που πάμε τώρα αμόρε;’ μου ψιθυρίζει η Μόνικα. ‘Στο εργοστάσιο της BMW… αφού βρούμε κάπου να περάσουμε τη νύχτα… και αφού σταματήσουμε για ένα Bel-Ray.’ Νιώθω το χαμόγελο της. ‘Ας πάρουμε σε διάφορα SAE. Η νύχτα θα είναι μεγάλη νομίζω... Φύλαξα και το σχοινί που μας δέσανε μήπως χρειαστεί.’

Πάντα μ’ άρεσαν τα κακά κορίτσια που είναι οργανωμένα.

Brace yourself BMW, Wulf on the way… ; )

Γμ την τρελα μοοοοουυυυυ!!!! Δεν νομιζω να εχω ξαναγελασει ετσι ποτε στη ζωη μου!!! Ο ατιμος ο Λυκος ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕ!!!!!! Ε Λ Ι Ω Σ Α !!!!!!!!!!!!!!