Βορεινός Άνεμος, 13-16.02.2010

Η Καλαμπακα εμοιαζε να εχει μπει στην καταψυξη και ο παγωμενος αερας πλεον αρχιζε να καταψυχει χερια και ποδια...
Περασαμε στα γρηγορα εξω απο την πολη προς Μουργκανη οπου θα στριβαμε για Γρεβενα.

Απο την εξοδο της πολης μεχρι τη διασταυρωση για Γρεβενα το χιονι ολο και δυναμωνε... Ομορφα!





Τα πραγματα σοβαρευαν επικινδυνα...



Σταματησαμε με τον Πανο στη ακρη του δρομου για να σκεφτουμε τι να κανουμε...


Ο καιρος ειχε αγριεψει πολυ και αν εριχνε ετσι εδω, τι θα εκανε παραπανω στα Γρεβενα; Απο την αλλη τωρα ημασταν ηδη πανω απο 70 χιλιομετρα απο Τρικαλα και το να γυρισουμε πισω και να παμε απο Λαρισσα σημαινε χασιμο χρονου και επιπλεον ταλαιπωρια, μιας που θα ειχαμε να αντιμετωπισουμε και τις παρακαμψεις των Τεμπων.

Αποφασισαμε να προχωρησουμε και να παμε βλεποντας και κανοντας...

Τελικα τη λυση στο διλλημα μας την εδωσαν οι τροχαιοι που ηταν αραγμενοι λιγο πιο κατω στη διασταυρωση για Γρεβενα.

Με το που μας ειδανε με τις μηχανες παθανε αποπληξια:
- Τι κανετε εσεις εδω;;!
- Παμε για Γρεβενα, λεω, λες και ηταν το πιο φυσικο πραγμα στο κοσμο...

- Ουτε να το σκεφτεστε! Κλεινουμε το δρομο στα παντα! Πιο πανω δεν περνανε ουτε αυτοκινητα με αλυσιδες! Η διαδρομη εχει ηδη ενα μετρο χιονι και συνεχιζει!

Ε καπου εδω ηταν φανερο οτι το αρχικο μας πλανο ειχε λαβει τελος με συνοπτικες διαδικασιες...
Ειχε ηδη παει 3 το μεσημερι, πεινουσα σαν λυκος, οι μποτες μου αν και αδιαβροχες καποτε τωρα ειχαν γινει σαν βαρκες απο το νερο ενω δεν ενοιωθα δαχτυλα και προσωπο απο το κρυο.
Ο Πανος ηταν μαλλον σε αναλογη φαση αν κρινω με τι ανακουφιση δεχτηκε την ιδεα μου να βρουμε καπου κοντα μια ταβερνα να χωθουμε και να ξεπαγωσουμε.

Κανα χιλιομετρο πριν τη διασταυρωση ειχα σταμπαρει μια γραφικη ξυλινη ταβερνα, που τωρα εμοιαζε με σανιδα σωτηριας. Αφησαμε τις μηχανες εξω και χωθηκαμε μεσα στα γρηγορα.



ΕΙμασταν τυχεροι και βρηκαμε ενα τραπεζι κολλητα σε ενα καλοριφερ, οπου και απλωσαμε ολη μας την προικα! (προσοχη στην ανεπιτυχως καμουφλαρισμενη καλτσα του υποφαινομενου!)

Μερικα κοψιδια και λιγο κοκκινο κρασι αργοτερα ειχαμε αρχισει να ερχομαστε στα ισα μας και ξεκινησαμε να δουμε τι θα καναμε τωρα.
Οι επιλογες δεν ηταν πολλες δυστυχως. Απο εδω δεν υπηρχε αλλη διαδρομη για Εγνατια γιατι μεσολαβουσαν τα βουνα και με αυτην την κακοκαιρια μαλλον δεν θα τη βγαζαμε καθαρη ουτε με εκχιονιστικο εκει πανω, οποτε επιστροφη για Λαρισσα μεσω Τρικαλων και απο εκει Θεσσαλονικη και Καβαλα μεσω της κλασσικης "Εθνικης" Οδου.
Το GPS ανεφερε οτι αυτο ηταν 437 χιλιομετρα διαδρομης και σε αυτα θα επρεπε να υπολογιζουμε οτι τα 100 θα ηταν στην παρακαμψη των Τεμπων μεσω Αγιας και Στομιου! Και με το κυμα κακοκαιριας να αγριευει συνεχως...

Δεν ειχαμε ομως και πολλες λυσεις. Επρεπε να φτασουμε στον προορισμο μας και θα το καναμε!
Η ωρα ηταν ηδη περασμενες 4 και εξω επαιρνε να νυχτωνει...

Καθως σηκωθηκα και αρχισα να ντυνομαι, η παρεα απο το διπλα τραπεζι μας κοιτουσε καλα καλα σαν να ειμαστε εξωγηινοι...
Μια κοπελα μου επιασε την κουβεντα:

- Συγνωμη παιδια, με μηχανες ειστε απο οτι βλεπω;
- Ναι.
- Ναι ε; Μπραβο! Χαρας το κουραγιο σας! Εχετε ερθει απο εδω κοντα;
- Οχι. Αθηνα.
- ΑΘΗΝΑ;;!!; Και φτασατε μεχρι εδω με τις μηχανες;;;
- Ναι! Και τωρα παμε Καβαλα.
- ΚΑΒΑΛΑ;;;!;!; ΣΟΒΑΡΑ; Και δεν κρυωνετε;;;
- Ε ενταξει, κανει λιγο κρυο αλλα ειναι και αυτο μερος της εμπειριας του να καβαλας μηχανη! Και αμαξι να ειχαμε παλι με μηχανη θα ημασταν εδω!

Καπου εκει η καημενη κοπελα παιζει να επαθε και 2-3 εγκεφαλικα οποτε απλα ψελλισε "καλο δρομο" και εμεινε να μας κοιταζει καθως χαιρετησαμε και φυγαμε...

Εξω το χιονι επεφτε πλεον πυκνο και ηδη σκεπαζε τον δρομο με ενα ασπρο πεπλο... Ωραιο να το βλεπεις αλλα οχι και τοσο οταν πρεπει να περασεις απο πανω του με 2 ροδες...



Στο μεταξυ οι μηχανες ειχαν αρχισει να γινονται σαν κουραμπιες απο το χιονι. Η χιονοθυελλα ειχε θεριεψει για τα καλα και οσο παραμεναμε εκει τοσο μικραιναν οι πιθανοτητες να φυγουμε σωοι απο εκει...

Βγηκαμε στον χιονισμενο πλεον δρομο με 10 την ωρα, αλαρμ αναμμενα και τα ποδια κατω. Ακουμπουσα την μποτα στην ασφαλτο και την ενοιωθα να γλυστραει σαν σε φρεσκοσαπουνισμενο παρκε και με εκοβε κρυος ιδρωτας. Η τουμπα παραμονευε με το παραμικρο...
Ευτυχως πλησιαζοντας την Καλαμπακα το χιονι αρχισε να λιγοστευει και να δινει τη θεση του στην βροχη και τον αερα.
Στα ανοιχτα κομματια το ανοιξαμε οσο μπορουσαμε με τις συγκεκριμενες συνθηκες για να κερδισουμε λιγο χρονο... Προσπαθησα να κρυφτω πισω απο τα φερινγκ της μηχανης μπας και γλυτωσω λιγο απο τον παγωμενο αερα... Η εξωτερικη θερμοκρασια ηταν 3 βαθμοι, αλλα στα 150-160 επεφτε ανετα στους -10...

Μιση ωρα αργοτερα περνουσαμε εξω απο τα Τρικαλα αλλα οι μποτες μου που συνεχιζαν να ειναι γεματες νερα εκαναν τα ποδια μου να πονανε αφορητα απο το κρυο, ενω και τα γαντια παροτι τα καλυτερα χειμωνιατικα της Dainese ειχαν νωτισει απο μεσα ενω απο το νερο ζυγιζαν ευκολα 1-2 κιλα... Σταματησα στο πρωτο βενζιναδικο που ειδα για να μπορεσω να βρω μια λυση. Ειχαμε πανω απο 350 χιλιομετρα ακομα και αν συνεχιζα ετσι δεν θα την εβγαζα καθαρη με τιποτα.


Το βενζιναδικο δυστυχως ηταν κλειστο, αλλα εκατσα απ' εξω και εκανα μια προχειρη πατεντα με διπλες καλτσες και κατι σακουλες αναμεσα που ειχα μαζι μου. Δεν ηταν ιδανικη λυση αλλα για τωρα θα επρεπε να αρκεστω σε αυτη.
Ευτυχως τα αδιαβροχα εκαναν καλη δουλεια και κρατουσαν το υπολοιπο σωμα στεγνο!

φιλε Νικο σε τετοιες περιπτωσεις μη μασας καθολου συνεχισε να προχωρας ,εφοσον ειναι βρεγμενος ο δρομος δυσκολα πιανει χιονι και στο κατω κατω υπαρχουν και εκχιονιστικα σε εκεινες τις περιοχες που τα παιρνεις απο πισω και δεν καταλαβαινεις τιποτα,παντως το ταξιδακι που κανατε πιστευω οτι θα μεινει στη μνημη σας και θα λετε καποτε οτι ηταν το καλυτερο που κανατε ποτε.Μπραβο!

Ο δρομος για την Λαρισσα ηταν ερημος... Μεγαλες ευθειες μεχρι εκει που εβλεπε το ματι...


...ενω στο πλαι μας κυλουσε ο επιβλητικος Πηνειος ποταμος.
Σταματησαμε λιγο στην ακρη του δρομου και απλα σταθηκα ακινητος ρουφωντας αχορταγα αυτες τις υπεροχα μελαγχολικες εικονες...



6μμ, καθ οδον για Λαρισσα.

Το τελευταιο φως της μερας μας βρηκε να διασχιζουμε τη Λαρισσα ενω η βροχη συνεχιζε να πεφτει ασταματητα.
Βγηκαμε επιτελους στην Εθνικη Οδο αλλα η χαρα μας δεν κρατησε για πολυ... Μερικα χιλιομετρα παραπανω αναγκαστικη παρακαμψη προς παραλια Αγιας και αναθεμα με αν ηξερα που πηγαιναμε.
Το GPS ειχε παθει κλακαζ και επεμενε να κανουμε αναστροφη και να γυρισουμε πανω στην Εθνικη. Καλα κρασια! Αν μπορουσαμε απο εκει θα πηγαιναμε αλλα....

Με πολυ αργους ρυθμους πλεον -και λογω αρκετης κινησης- συνεχισαμε χωρις να ξερουμε ουτε που ακριβως παμε ουτε που ειμαστε μιας που το σκοταδι ειχε πεσει πυκνο και τριγυρω δεν εβλεπες τιποτα. Μετα την Αγια τα πραγματα εγιναν πραγματικα πολυ ασχημα. Ο δρομος εγινε ανηφορικος και στενος με πολυ σφιχτο στροφιλικι και απανωτες φουρκετες. Ημουν σιγουρος οτι υπο αλλες συνθηκες θα ηταν υπεροχη διαδρομη αλλα τωρα ηταν βασανιστηριο. Η δυνατη βροχη εκοβε εντελως την ορατοτητα και η ζελατινα του κρανους δεν ελεγε να ξεθολωσει με τιποτα, ενω το κερασακι στην τουρτα ηταν τα απεναντι οχηματα με τα φωτα τους που εκαναν αντανακλαση στη βρεγμενη ζελατινα και εχανες καθε οπτικη επαφη με το περιβαλλον.
Προσπαθουσα να σηματοδοτω τα ορια του δρομου απο τις γραμμες στην ασφαλτο και πριν διασταυρωθω με καποιο οχημα αποστηθιζα τα επομενα μετρα ωστε να μπορεσω να προχωρησω ακομα και στα τυφλα.

Καποια στιγμη φτασαμε στην Μελιβοια και καναμε μια ακρως απαραιτητη σταση για καυσιμο και ανασυγκροτηση.

Μπηκα στο βενζιναδικο να πληρωσω. Ο αερας μυριζε λαδια και αλκοολ ενω μια μικρη τηλεοραση εδειχνε μπαλα. Το δωματιο ζεσταινοταν απο ενα μεγαλο καλοριφερ και ενοιωσα τη ζεστη να με αγκαλιαζει τοσο γλυκα που δεν ηθελα να βγω εξω.

- Ποσο ακομα εχουμε ρε μαστορα για την Εθνικη;
- Γυρω στα 50 χιλιομετρα.

Δεν ηταν και τα καλυτερα νεα. 50 χιλιομετρα με τις ταχυτητες χελωνας που ειχαμε σημαινε τουλαχιστον αλλη μια ωρα μεχρι να βγουμε στην Εθνικη και απο εκει και περα ειχαμε να περασουμε ακομα τον Πλαταμωνα, την Κατερινη και την Θεσσαλονικη μεχρι να φτασουμε Καβαλα και η ωρα ηταν ηδη 6.30 μμ...

Ενημερωσα σχετικα τον φιλο Παναγιωτη Κ. και βγηκαμε ξανα στο δρομο. Απο εδω και περα δεν ειχα ιδεα ουτε που ημασταν ουτε τι υπηρχε τριγυρω γιατι το πυκνο σκοταδι καλυπτε τα παντα και απλα ακολουθουσαμε τις διασπαρτες πινακιδες που εγραφαν με προχειρα γραμματα "Θεσσαλονικη". Μετα απο αρκετη ωρα βγηκαμε στην παραλια και ακολουθοντας την κινηση ανηφορισαμε αργα προς Ομολιο και την συνδεση με την Εθνικη.

Εδω και ωρα ειχα χασει εντελως την αισθηση των ακρων μου απο το κρυο, ενω τα ποδια ηταν μουσκεμα παλι παρα τις διπλες καλτσες και τις σακουλες. Βγηκαμε στην Εθνικη με τις δυναμεις να μας εγκαταλειπουν. Η βροχη δεν ειχε σταματησει ουτε λεπτο απο το μεσημερι, ημασταν μουσκεμα μεχρι το κοκκαλο και το κρυο ηταν τοσο εντονο που καθε αισθηση σε χερια ποδια και κεφαλι ειχε χαθει.

Σταση ξανα λοιπον, αυτη τη φορα ομως σε ενα ανοιχτο βενζιναδικο. Το μινι-μαρκετ/καφε που ειχε διπλα ηταν ερημο και μονο ο μαγαζατορας καθοταν βαριεστημενα και εβλεπε τηλεοραση.
Ερημια απεραντη αυτη η νυχτα αλλα και τοσο ευπροσδεκτη για την ψυχη μου...

Πηραμε 2 αχνιστους καφεδες και βγαλαμε με ανακουφιση τα μουσκεμενα ρουχα μας, ενω οτι ηταν (σχετικα) στεγνο δεν διανοουμασταν να το βγαλουμε ακομα, καθως παλευαμε να ξεπαγωσουμε...


Πηγα στο μαγαζατορα και του ζητησα αν ειχε καπου να βαλουμε τα μουσκεμενα γαντια, μποτες κλπ για να στεγνωσουν εστω και λιγο. Με κοιταξε αδιαφορα και απαντησε: Οχι.
Εξω απο τις τουαλετες ανακαλυψα ενα μηχανημα που βγαζει καυτο αερα και στεγνωνει τα χερια. Πηρα τις καλτσες και τις εβαλα στο στομιο που εβγαζε καυτο αερα και αρχισα να παταω συνεχως το κουμπι λειτουργιας του στεγνωτηρα. Οι καλτσες αρχισαν να βγαζουν καπνους καθως στεγνωναν και εγω απλα ευχομουν να μην πιασουμε καμια φωτια η να μην καταστρεψουμε το μηχανημα τελειως -τουλαχιστον οχι πριν στεγνωσουμε και τα αλλα πραγματα!

Ο Πανος με περιμενε υπομονετικα να τελειωσω για να παρει και αυτος σειρα στο στεγνωτηρα.

Ο Πανος κοιταξε τη βροχη που συνεχιζε να πεφτει με δυναμη εξω.

- Ποσο εχουμε ακομα ρε φιλαρακι;
Κοιταξα το GPS.
- 270 χλμ Πανουλη.
- 270 χιλιομετρα ακομα;!; Οχι ρε γαμωτο. Νομιζα οτι θα ηταν λιγοτερα μετα απο τοσες ωρες...

Και εγω ρε αδερφε, αλλα η πραγματικοτητα ομως δεν αλλαζε και αν θελαμε να φτασουμε στον προορισμο μας επρεπε να τα καλυψουμε αποψε...
Το τηλεφωνο χτυπησε και ηταν ο Παναγιωτης Κ για να με ενημερωσει οτι θα κατεβαινε με καποια αλλα παιδια σε ενα ταβερνακι στην Μικρη Βολβη, 60 χιλιομετρα δυτικα της Καβαλας.

Δωσαμε ραντεβου για εκει, περασα τις νεες συντεταγμενες στο GPS και κλειδωσαμε γκαζια στα γκριπ.

Η Εθνικη ερημη και παρα τη βροχη οι μεγαλες ευθειες μας επετρεπαν να κραταμε πολυ υψηλοτερες ταχυτητες απο πριν, αλλα τωρα ειχαμε να αντιμετωπισουμε τα σπρευ απο τις νταλικες, τα λεωφορεια και τα λιγα αυτοκινητα που πηγαινανε βορεια. Ειδικα με τα τελευταια πολλες φορες για να τα περασω ωστε να μπορω να δω που πηγαινω αναγκαζομασταν να ανοιγουμε στα 160-170 -ταχυτητες αναξιες λογου για μια ηλιολουστη μερα, αλλα πολυ τρομακτικες οταν οδηγας μεσα στο μαυρο σκοταδι υπο καταρρακτωδη βροχη...

Σιγα σιγα τα χιλιομετρα εφυγαν ομως και επιτελους να η γλυκεια μου Θεσσαλονικη στο βαθος!
Παρακαμψη για τωρα απο περιφερειακη και βουρ για Εγνατια.

Οσο περνουσε η ωρα τοσο πιο δυσκολα ενοιωθα να φευγουν τα χιλιομετρα... Η ωρα ηταν περασμενες 10 το βραδυ και ημασταν στο δρομο ηδη 10 ωρες και η κουραση πλεον ξεχειλιζε απο παντου.

Βρεμμενοι, ξυλιασμενοι, με χερια και ποδια μαγκωμενα απο τις τοσες ωρες σκυμμενοι πανω στη μηχανη... Σκεφτομουν οτι τετοιες στιγμες η μηχανη μοιαζει με σχεδια στα κυμματα και ο αναβατης ναυαγος που απλα κρατιεται επανω προσπαθοντας να πιασει στερια...

Ενα μικρο λαθακι του GPS μας εβγαλε στην εξοδο Ευαγγελισμου της Εγνατιας, μια εξοδο πριν απο την εξοδο της Βολβης, αλλα μικρο το κακο...
Πιασαμε τον επαρχιακο και περνουσαμε μεσα απο κατι μικρα, ερημα χωριουδακια χαμενα στη μεση του πουθενα ωσπου τελικα βρηκαμε τον προορισμο μας! Μικρη Βολβη!
Επιτελους ειχαμε φτασει!

Αφησαμε τις μηχανες διπλα στη λιμνη, οπου εκανε τοσο κρυο που οι παπιες της λιμνης ειχαν βγει εξω και προσπαθουσαν να προστατευτουν απο το κρυο χωνοντας τα κεφαλια τους κατω απο τα φτερα τους...



...και μπηκαμε μεσα στην ταβερνα οπου ο Παναγιωτης και τα αλλα παιδια μας περιμεναν!

Η ωραια κουβεντουλα, τα ζεστα χαμογελα της παρεας μας και το καλο κρασακι ηταν η καλυερη ανταμοιβη για την κουραση της ημερας!
Καποια απο τα παιδια τα ηξερα απο πριν καποια οχι. Ολοι ομως νοιωθαμε σαν να ειμαστε παλιοι φιλοι που συναντιουνται ξανα μετα απο λιγο καιρο... Ειναι αυτος ο μαγικος δεσμος που ενωνει ολους τους μοτοσυκλετιστες με εναν ανεξηγητο αλλα υπεροχο τροπο...

Ετσι περασε η ωρα ευχαριστα και εμεις ειχαμε συνελθει καπως, ομως δεν ειχαμε τελειωσει.
Εμενα και τον Πανο θα μας φιλοξενουσε στο σπιτι του ο Παναγιωτης στην Καβαλα αλλα μεχρι εκει μας χωριζαν 60 ακομα χιλιομετρα...
Τουλαχιστον θα ηταν πανω στην Εγνατια...

Κανοντας μια τελευταια προσπαθεια βαλαμε απροθυμα τα μουσκεμενα μπουφαν, κρανη και γαντια και ξεκινησαμε. Παροτι συνεχιζε να βρεχει, η Εγνατια ηταν φωτισμενη και αδεια. Εσκυψα πισω απο τα φερινγκ και ανοιξα το γκαζι. Η μηχανη υπακουσε προθυμα με ενα υποκωφο βραχνο μουγκρητο και ορμησε εμπρος.

Οι δυο Παναγιωτηδες πισω μου, ο ενας με τη μηχανη, ο αλλος με αμαξι (για την περισταση) ακολουθουσαν και κρατωντας 180-200 στις ανοιχτες στροφες της Εγνατιας αρχισα να μετραω τις εξοδους που απομενανε. Θα βγαιναμε στην 29 και ειμασταν στην 26... Ωραια!

Οταν ομως φτασαμε στην 28 και πιστευα οτι μας μενει μονο μια εξοδος ακομα, ειδα οτι αρχισε να μετραει ολο το αλφαβητο! Α... Β... Γ...
Ο Πανος με την BMW ειχε πανικοβληθει γιατι εδω και ωρα ηταν στη ρεζερβα και πλεον το trip computer του εδειχνε οτι ειχε 0 χιλιομετρα αυτονομιας μεχρι να μεινει!
Ευτυχως η επομενη ομως σταση ηταν η σωστη και λιγο αργοτερα ειχαμε φτασει στο σπιτι του Παναγιωτη χωρις απροοπτα.

Πεταξαμε ολα τα πραγματα μας -απο μπουφαν μεχρι tank bags- πανω στα καλοριφερ και αφησαμε τον Πανο να κοιμηθει στον κατω οροφο σε ενα αρχοντικο δωματιο με ηχομονωση βαρεως τυπου... (οχι γιατι νομιζε κανεις οτι ειχα ξεχασει τα χθεσινοβραδυνα βασανιστηρια ηταν γελασμενος!)


...ενω εμεις ανεβηκαμε επανω οπου ο φιλος Παναγιωτης με σκλαβωσε εχοντας μου ετοιμο δωματιο για υπνο (αν και στην φαση που ημουν τωρα θα κοιμομουν και στο χαλακι της κουζινας ανετα). Ενα καυτο ντουζακι αργοτερα και βρισκομουν ηδη στο 4ο ονειρο...

<Συνεχιζεται>

νικο και παναγιωτη ειστε ηρωες.εκτος απο τρελοι που κανατε τετοιο ταξιδι.
τα παγοπεδιλα σας ελειπαν.εχεις δικιο για το δεσιμο των μοτοσυκλετιστων.
συνεχισε με τις ωραιες σοτ φωτογραφιες

Ολη τη νυχτα η διαβολεμενη βροχη δεν σταματησε να πεφτει, αλλα δεν μου καιγοταν καρφι... Μετα απο μια τετοια μερα βεβαια θα κοιμομουν ακομα και με κανονιες, αλλα η ησυχια μετα απο μια ολοκληρη μερα αερα και φασαριας απο το δρομο ηταν βαλσαμο. (σσ. πρεπει να παρω ωτασπιδες αμεσα!)

Σηκωθηκα και εριξα μια ματια τριγυρω... Τα παντα στο σπιτι μαρτυρουσαν ανθρωπο με μερακι και γουστο!


Ο καιρος εξω μουντος αλλα η θεα απο το σπιτι απλα πανεμορφη...



Λιγο αργοτερα σηκωθηκε και ο Πανος οποτε και με τους 2 Παναγιωτηδες πλεον αραξαμε στο σαλονι για το πρωτο καφεδακι της μερας...

Καμια ωρα αργοτερα ο Παναγιωτης τηλεφωνησε στα αλλα παιδια της παρεας για να βρεθουμε εξω για καφε. Κατεβηκαμε στο γκαραζ για να ετοιμαστουμε... Ο εξοπλισμος και οι μηχανες μαρτυρουσαν τι ειχαμε περασει την προηγουμενη μερα...

Εξω ειχε βγει ενας λαμπρος ηλιος και μιας που ημασταν διπλα απο το κεντρο της Καβαλας ο Παναγιωτης προτεινε να αφησουμε τις καλες μας να ξεκουραστουν και να παμε με το αυτοκινητο του στο ραντεβου. Εγω μη εχοντας τιποτα να φορεσω μιας που ολα τα ρουχα ειχαν μουσκεψει απο την χθεσινη βροχη (το λαθος να μην εχω top case που ελεγα στην αρχη!), εβαλα τα δερματα και φυγαμε για Καβαλα!




Ομολογω οτι ημουν λιγο θεαμα με πληρη μηχανοβια εξαρτηση μεσα σε ενα αυτοκινητο, αλλα δεν με πειραζε καθολου!
Συντομα φτασαμε στην πανεμορφη πολη και στην κουκλιστικη καφετερια στην ακρη του λιμανιου...



Πανεμορφες εικονες παντου, και ετσι εδωσα σιωπηλα στον εαυτο μου μια υποσχεση να ξανανεβω για να δω σε λεπτομερεια ολα αυτα που τωρα ισα που χωρουσαν στο καδρο της φωτογραφικης μου...

Συντομα μαζευτηκαν και τα αλλα παιδια και εγω απολαμβανα τις πολυτιμες αυτες στιγμες παρεας και συντροφικοτητας.
Το μεγαλυτερο ταξιδι τελικα ειναι στα χαμογελα των φιλων...

Ο Πανος και ο Γιωργος...



Η Ελενα και η φιλη της και ο Γιωργος Hornetkav...



Σημερα ηταν Καθαρη Δευτερα και ολοι ειχαν τη μερα ελευθερη, οποτε προς το μεσημερακι προτειναν να κανουμε μια εκδρομη προς τα ανατολικα για να φαμε σε καποιο ταβερνακι. Γυρισαμε στο σπιτι και πηραμε τις μηχανες για μια ομαδικη βολτα στις εξοχες της Καβαλας...

Μετα απο μια ωραια παραλιακη διαδρομη τελικα καταληξαμε στην παραλια της Ασπροβαλτας...



...οπου και καθισαμε σε μια καλη ψαροταβερνα για το απαραιτητο ξεκοιλιασμα...



Η παρεα ηταν ολη υπεροχη και αφου με το καλο τελειωσαμε το ριξαμε στις καλλιτεχνικες φωτογραφισεις... Ο Βαγγελης με τον Γιωργο πηγαν στην παραλια οπου και γυρισαν την Ελληνικη εκδοση του Baywatch, ενω εγω παλι προτιμησα μια βολτα στον πεζοδρομο...

Καποια στιγμη τελικα αποφασισαμε να βαλουμε πλωρη για Καβαλα.
Η αδεια Εγνατια ηταν μεγαλος πειρασμος και ετσι συντομα εγω και οι δυο Παναγιωτηδες βρεθηκαμε να κινουμαστε με ρυθμους που αν μας σταματουσαν θα μας κλειδωναν στο πιο ανηλιαγο μπουντρουμι και θα πετουσαν το κλειδι στο πατο της θαλασσας...

Με συνοπτικες διαδικασιες λοιπον βρεθηκαμε πισω στη βαση. Καποια απο τα παιδια αποφασισαν να βγουν το βραδυ, αλλα εγω και ο Πανος αποφασισαμε να αραξουμε σπιτι μιας που αυριο η μερα θα ειχε μπολικα χιλιομετρα.

Ο Παναγιωτης προσφερε να βαλουμε τις μηχανες μεσα στο σπιτι και βεβαια εγω δεν εχασα την ευκαιρια...


Βαλαμε ποτακια και με ωραια κουβεντουλα και μουσικη η βραδια κυλισε με τον καλυτερο τροπο... Χαρισμα τους και τα clubs και ολα....

Το επομενο πρωι ξυπνησα με αυτο το γλυκοπικρο συναισθημα που εχω παντα οταν ερχεται η ωρα του αποχωρισμου φιλων...
Ετοιμασαμε τα πραγματα, τα φορτωσαμε στις μηχανες και χαιρετησαμε τον Παναγιωτη, δινοντας υποσχεση να ξαναβρεθουμε συντομα...



Συντομα ειχαμε βγει στην αδεια Εγνατια με τον καιρο να δειχνει με το μερος μας... Το κρυο και ο αερας αρκετος, αλλα μπροστα στις προηγουμενες μερες μας φαινοντας σαν οι ιδανικες συνθηκες...





Η διαδρομη σημερα ειχε προφανως προορισμο την Αθηνα... Ομως η παρακαμψη των Τεμπων αυτη τη φορα ηταν κατι που επιζητουσαμε, μιας που η βαρετη και αθλια "Εθνικη" δεν ειχε να μας προσφερει τιποτα το ιδιαιτερο...
Θα βγαιναμε στο υψος της Κατερινης και απο τον παλιο επαρχιακο θα πηγαιναμε προς Ελλασωνα και απο εκει Τυρναβο, Λαρισσα και μετα Βολο, Λαμια και Αθηνα.

700 χιλιομετρα. Οχι και ασχημα...

Οι ευθειες της Εγνατιας και της εθνικης οδου ηταν ατελειωτες... Κουλουριαστηκα πανω στη μηχανη και ανοιξα το γκαζι σε μια προσπαθεια να διωξω τα βαρετα χιλιομετρα μεχρι την παρακαμψη των Τεμπων.

Περασαμε εξω απο τη Θεσσαλονικη και για λιγο ενοιωσα ασχημα που δεν καταφερα να περασω καθολου απο την αγαπημενη μου πολη και να δω τα φιλαρακια που μενουν εκει, αλλα εκανα αλλη μια υποσχεση για μια επομενη φορα... Ποτε σταματας να υποσχεσαι ομως και αρχιζεις να ζεις τελικα;

Συντομα φτασαμε στην Κατερινη και η παρακαμψη μας οδηγησε μεσα απο την πολη προς την Μηλια περνοντας απο την πισω πλευρα του μεγαλοπρεπους Ολυμπου με κατευθυνση για Ελασσονα...

αυτή τη φωτογραφία με τις σερπατίνες πολύυυυυυ την περίμενα!!!! είστε οι πρώτοι!!

Ο δρομος στενος και βουνισιος οπως μου αρεσει, και η χαραξη σε προκαλουσε σε αμαρτιες...

Ο ουρανος γκριζος και βαρυς αλλα εδενε με το χειμωνιατικο τοπιο ιδανικα και εγω σταματουσα καθε 5 λεπτα για φωτογραφιες... Δεν ειναι δυνατον να μην το κανεις αυτο οταν γυρω σου εχεις τετοια ομορφια...

Πλησιαζαμε την Ελασσονα σιγα σιγα και το τοπιο γινοταν ολο και πιο χειμωνιατικο...


Καπου εδω μας προσπερασε ενα μεγαλο τουρισταδικο BMW με ενα ζευγαρι επανω που μας χαιρετησαν με χαρα... Ηταν η πρωτη μηχανη που εβλεπα εδω και 4 μερες στο δρομο... Που ηταν ολοι οι αλλοι τωρα που με τις ζεστες τους βλεπεις να πλυμμηριζουν τους δρομους και τις καφετεριες;

Κατηφορισαμε το βουνο και σταση για μια φωτογραφια με τον Ολυμπο να δειχνει γιατι ειναι το Μυθικο Βουνο των Θεων...

Λιγο αργοτερα και φτανοντας στην Ελασσονα βρηκαμε τα παιδια με την BMW και κατηφορισαμε παρεα για το χωριο.


Η ωρα ηταν περασμενη, ημασταν μουδιασμενοι, πεινασμενοι και παγωμενοι οποτε μια σταση για λιγη ξεκουραση και φαγητο ηταν επιτακτικη...



Συντομα ομως ανακαλυψαμε οτι τα μεσημερια οι ταβερνιαρηδες απαξιουσαν να δουλεψουν οποτε συμβιβαστηκαμε με μερικα σουβλακια στην ψησταρια στο πλαι του σταθμου των ΚΤΕΛ... Τι ειχαν μεσα δεν ρωτησα και δεν ηθελα να μαθω, αλλα το σιγουρο ηταν οτι εκεινη τη στιγμη μου φαινονταν σαν το καλυτερο εδεσμα του κοσμου...

Πιασαμε την κουβεντα με το ζευγαρι των παιδιων με την BMW... Αθηναιοι που κατεβαιναν απο ενα τριημερο στην Κοζανη, που μαζι τα καλοκαιρια γυρνουσαν την Ευρωπη... Δικοι μας!

Απλωσαμε τους χαρτες του μυαλου, και αρχισαμε τα σχεδια για τις ατελειωτες διαδρομες του καλοκαιριου, ενω χαζευαμε τον κοσμο στο σταθμο του ΚΤΕΛ να συνθετει μια γλυκα μελαγχολικη εικονα...

Καποια στιγμη τα παιδια μας χαιρετησαν και κινησαν να φυγουν, οποτε ηταν ωρα και για εμας να πηγαινουμε σιγα σιγα...
Βγαινοντας απο το χωριο βρεθηκαμε σε κατι αθλιες παρακαμψεις που στο τελος οδηγουσαν σε χωματοδρομο και εγω αναρωτιομουν που στο διαολο παμε απο δω...

Λιγο αργοτερα ομως μου εφυγε η απορια καθως βρεθηκαμε μπροστα σε εναν απο τους καλυτερους δρομους που εχω συναντησει στη ζωη μου! Μια τεραστια εθνικη οδο με μεσαιο στηθαιο, οδοστρωμα πιστας και απιστευτη χαραξη! Αυτο θα ηταν το καλυτερο δωρο για την βαρεμαρα ολων των υπολοιπων χιλιομετρων της εθνικης!

Οι ρυθμοι ανεβηκαν κατακορυφα οπως και η ευχαριστηση. Με τον Πανο να ακολουθει στιβοντας την BMW στα κοκκινα κατεβηκαμε τη στριφτερη διαδρομη αεροπορια βαλλεσθε και πριν το καταλαβουμε ημασταν στη Λαρισσα.

Με το τελευταιο φως της ημερας ειχαμε βγει στην γνωστη Εθνικη Οδο για την Αθηνα αλλα εκει ειδα οτι ο Πανος εμενε πολυ πισω. Εκοψα δεξια και στα 100-120 αλλα και παλι ειδα οτι δεν ακολουθουσε ευκολα.
Σταματησα στο επομενο parking και τον περιμενα. Συντομα εφτασε και μου ειπε οτι εδω και πολυ ωρα ηταν με τη ρεζερβα και αν δεν βρισκαμε αμεσα βενζιναδικο θα πηγαιναμε 300 κιλα πατακι...



Τη λυση την εδωσε το GPS που σε 5 χιλιομετρα μας εβγαλε απο την εθνικη και μας οδηγησε σε ενα μικρο χωριουδακι κοντα στη Σουρπη οπου ποτισαμε τα Γερμανικα και τα Γιαπωνεζικα αλογα...
Αυτη η σταση ομως ηταν ευκαιρια για ενα δυνατο καφεδακι για να μας κρατησει σε ενγρηγορση για τα τελευταια και δυσκολα λογω κουρασης χιλιομετρα.

Βρηκαμε το τοπικο χλιδο-καφενειο του χωριου και με τους ελαχιστους θαμωνες να μας κοιταζουν λιγο περιεργα κατσαμε και απολαυσαμε τον καφε μας κανοντας εναν απολογισμο του ταξιδιου...

1800 χιλιομετρα με τα περισσοτερα σε ορεινους δρομους και τρομακτικη κακοκαιρια, αλλα αν μας ρωτουσε κανεις αν θα το ξανακαναμε θα λεγαμε ναι διχως δευτερη σκεψη!

Τι ειναι αυτο που κανει μερικους ανθρωπους να διψανε για ατελειωτα χιλιομετρα και να χαιρονται σαν παιδια μεσα στη βροχη, το κρυο, το χαλασμο;
Τι ειναι αυτο που κανει μερικους ανθρωπους να νοιωθουν αδερφια με αλλους που δεν τους εχουν ξαναδει ποτε στη ζωη τους, απλα και μονο γιατι σταματησαν κατω απο την ιδια γεφυρα περιμενοντας να κοπασει η μπορα;
Τι ειναι αραγε αυτο που μας κανει να χαιρετιομαστε με χαρα στο δρομο μονο και μονο γιατι ειμαστε σε 2 ροδες;

Οτι και αν ειναι δεν θα μπορεσω να το εξηγησω ποτε σε ολους αυτους που μας κοιτουσαν σαν παλαβους τις προηγουμενες μερες προτιμοντας τα κλιματιζομενα, ηχομονωμενα, ανετα κουτακια τους...
Το μονο που ξερω ειναι οτι αυτο το ματσο σιδερα και πλαστικα, που στεκοταν εξω τωρα δεν ειναι απλα ενα χομπυ η μια ασχολια... Ειναι η Ζωη η ιδια, το μοναδικο εταιρο ημισι που δεν θα αποχωριστω ποτε...

Ομως το πραγματικο ταξιδι ηταν αυτο που για μια ακομα φορα εκανα στις καρδιες των φιλων που με δεχτηκαν στο σπιτι τους και με φιλοξενησαν σαν να ημουν αδερφος... Και αυτος ειναι ο μεγαλος λογος που ταξιδευω... Για να βρισκω αυτες τις Οασεις μεσα στην καταιγιδα.

Εξω ειχε πιασει παλι να βρεχει και χαμογελασα σαν χαζος... Το Ταξιδι ποτε δεν τελειωνει...




ΥΓ. Αδερφε Πανο... Σε ευχαριστω...

Σκληρό ροκ λέμε....

Μπραβο σε ολα τα παιδια ! Πολυ "ρομαντικη" περιγραφη Νικολαε
Ωραια η ολη φαση !

η φωτογραφια που εβγαλες τον πανο μεσα απο τον καθρεφτη φανταστικη.
σου ευχομαι να συνεχισεις τα ταξιδια σου