Βορεινός Άνεμος, 13-16.02.2010

Εδω και πολλα χρονια εχω μια ιεροτελεστια... Καθε που πιανει και χειμωνιαζει κανω ενα μακρυνο ταξιδι...

"Μα καλα εισαι τζαζ παιδακι μου;" Θυμαμαι τα λογια και τα βλεμματα αποριας οσων ανακαλυπταν κατα καιρους αυτη μου την αναγκη να τα παραταω ολα και να παιρνω τους δρομους μες τη μεση του καταχειμωνου.

Οκ, ισως εχω και μια πετρια στο κεφαλι... Ομολογω οτι απο οσο θυμαμαι τον εαυτο μου ενοιωθα να μην με χωραει ο τοπος και απλα να εξαφανιζομαι απο ολους και ολα...

Αυτο ομως το ταξιδι ειναι και κατι παραπανω... Ειναι κατι που χρωσταω σε μερικους ανθρωπους που δεν ειναι πια εκει εξω αλλα τους κουβαλαω παντα μεσα μου...

Και μετα τον τελευταιο καταραμενο μηνα που αλλο ενα αδερφι μου -ενας αληθινος αγγελος- εφυγε οριστικα απο αυτο τον κοσμο, η αναγκη για το ταξιδι αυτο εγινε Διαταγη...

Στις ειδησεις τα νεα μιλουσαν για χειμωνιατικο σκηνικο το Σαββατοκυριακο με σποραδικες καταιγιδες και χιονια στα ορεινα.

Εκλεισα το χαζοκουτο και σηκωθηκα.
Eιχε ερθει παλι η Στιγμη...

Στο ποτηρι μπηκε ενα παλιο malt και στο CD μπηκε μια ζορικη μπλουζια απο αυτες που γουσταρω ...
Στο τραπεζι ανοιξαν οι παλιοι φθαρμενοι χαρτες που ανοιγουν μονο πριν ενα "εγωιστικο" μου ταξιδι...
"Ολοι οι δρομοι ειναι παλι ανοιχτοι και ξενοι" και εγω χαμογελουσα σαν μικρο παιδι ανημερα των Χριστουγεννων...

Ομως αυτη η φορα θα ηταν λιγο διαφορετικη απο τις αλλες... Πηρα τηλεφωνο τον αδερφο Πανο και του ειπα τι ειχα στο μυαλο μου... Πριν τελειωσω τη φραση η απαντηση του ηταν ξεκαθαρη: "Μεσα κολλητε. Μεσα με χιλια".

Το σχεδιο ηταν απλο. Ταξιδι με ροτα τον Βορρα, μπολικα χιλιομετρα με διαδρομες απο τα βουνα και συναντηση στη διαδρομη με φιλαρακια που ηθελα πολυ να δω...

Η αφορμη ειχε δωθει απο καιρο με κατι GPS που ειχα να τους δωσω αλλα αυτο ηταν απλα το κερασακι στην τουρτα. Ο πραγματικος λογος ηταν κατι πολυ βαθυτερο... Αυτο που λατρευω στα ταξιδια: τα αληθινα, ζεστα χαμογελα στα προσωπα των φιλων που εχεις καιρο να δεις...

Εριξα μερικα πραγματα στη βαλιτσα και ετοιμασα τα πραγματα για το πρωι και επεσα για υπνο με τη γλυκια ανυπομονησια που συνοδευει καθε ταξιδι...

Το πρωι ξυπνησα νωρις και ξεκινησα να ετοιμαζομαι.
Το ραντεβου με τον Πανο ηταν στα ΜcDonald's στην Εθνικη Αθηνων-Λαμιας κατα τις 9.
Κατεβασα τα πραγματα στη μηχανη, εφαγα ενα μισαωρο μεχρι να βεβαιωθω οτι δεν θα μοιραζα ρουχα και σωβρακα στην εθνικη οδο, συνδεσα το GPS, ενας τελευταιος ελεγχος στα χαρτια και φυγαμε!
(Το μεγεθος της μ@λ@κιας μου να μην εχω αξιωθει να βαλω μια σκληρη βαλιτσα στη μηχανη τοσο καιρο θα το καταλαβαινα αργοτερα βεβαια, αλλα τοτε θα ηταν αργα...)

Πηγα απο το βενζιναδικο να γεμισω και να τσεκαρω πιεσεις κλπ. Γεμιζω, ελεγχω λαστιχα, φωτα κλπ, ολα καλα.
Κανω να βαλω μπροστα και... χχχχρρρρρρ! χχχχχρρρρρ! Η μιζα γυριζε αλλα το μοτερ δεν επαιρνε μπροστα!

Ω ρε πστ μου! Κομπλερ! Τον ηπιαμε! Καθομαι μερικα λεπτα και σκεφτομαι τι να κανω. Ο Πανος θα ειναι ηδη καθ'οδον για το ραντεβου και εγω ειμαι με τα δερματα, με τη μηχανη φορτωμενη και ετοιμη για αναχωρηση και τωρα η μιζα μας κανει ναζακια!

Πανω που αρχιζω να φανταζομαι τον εαυτο μου να σπρωχνει 250 κιλα στην ανηφορα για το σπιτι στολιζοντας τον θειο Σοιχιρο και τα γιαπωνεζικα του, δοκιμαζω μια ακομα φορα την τυχη μου.
"ΒΒΒΡΑΑΑΑΟΟΟΥΥΥΥΜΜΜΜ!" Το μοτερ ξυπναει με το χαρακτηριστικο βραχνο του μπασο ηχο και εχω μεινει να κοιταω σαν χαζος! Ρε λες να καταλαβε οτι θα την εκανα πρες παπιε τη ρουφιανα και να αποφασισε να ειναι φρονιμη;

Οπως και να εχει μεσα στα επομενα 5 δευτερολεπτα εχω ηδη καβαλησει και ανεβαινω τον περιφερειακο Υμηττου μαλλιοκουβαρα (παλι), γιατι εχω ηδη αργησει (παλι) και ο Πανος θα ειναι στον δευτερο καφε της ημερας (παλι).

Ενα συντομο τεστ για το αν φευγει η βαλιτσα απο τη μηχανη στα 200+ αργοτερα, και εχω φτασει επιτελους στο ραντεβου...

Ο Πανος αραζει εξω απο το μαγαζι και αν κρινω απο τη φατσα του τον εχει ψιλοδαγκωσει να με περιμενει...


Ευτυχως που περα απο αδερφος ειναι και χρυσο παιδι και δεν με παρεξηγει!
- "Χιλια συγνωμη ρε Πανο! Αργησα παλι!"
- "Οχι ρε ενταξει! Μην τρελλαινεσαι! Χαλαρα!"

Καθομαστε 5 λεπτα να τελειωσουμε τον καφε και να βγαλουμε διαδρομη... Προορισμος για τη μερα ειναι τα Τρικαλα. Ο σκοπος ομως ειναι να αποφυγουμε εθνικες οδους γενικοτερα οποτε η χαρτογραφηση βγαινει με τον γνωστο παραδοσιακο τροπο "α-αυτο-μου-φαινεται-ωραιο-ρε-παμε-απο-δω"...

Θα βγουμε απο την (ο Αλλαχ να την κανει) Εθνικη στο υψος της Λειβαδιας και θα ανεβουμε προς τα πανω απο Τιθορεα - Αμφικλεια - Μπραλο ( ) - Λαμια, θα συνεχισουμε για Δομοκο - Καρδιτσα και τελικα Τρικαλα. 360 χιλιομετρα σχεδον αποκλειστικα απο ορεινους επαρχιακους... Χμμμ... Οχι και ασχημα για αρχη!

Συντομα ξεμπερδευουμε με το μπαχαλο της Εθνικης και βγαινουμε στο αγαπημενο επαρχιακο δικτυο προς Λειβαδια...


Ευτυχως που τα λαμογια του κρατους δεν μπορουν να βαλουν διοδια εκει γιατι θα γινοταν της Αλαμανας!
Παρα τις αρχικες προβλεψεις για βροχες, η ημερα ειναι ηλιολουστη (αν και με μπολικο κρυο και αερα) και η συντομη σταση για μερικες φωτογραφιες κρινεται απαραιτητη!





Η φυση για αλλη μια φορα δινει ρεστα και τα τσιμεντοπηγμενα ματια μου δεν χορταινουν να ρουφανε τις εικονες...

Παροτι ειναι το τελευταιο ΣΚ της αποκριας, περιεργως δεν εχει πολλα οχηματα και ετσι κινουμαστε σβελτα, αλλα η χαρα της διαδρομης κραταει λιγο καθως συντομα ενας τρομερος ανεμος μας τραβαει κατι χαστουκια απιστευτα κανοντας τις μηχανες να πηγαινουν οπου να 'ναι και εμας επανω να παλευουμε να τις κρατησουμε μακρυα απο τα χαντακια και τα διερχομενα οχηματα! Μιλαμε για ΠΟΛΥ ροκ καταστασεις...

Η θεα ομως του επιβλητικου και χιονισμενου Παρνασσου που παλευει με τα συννεφα καθως περναμε εξω απο την Χαιρωνεια και την Τιθορεα μας αποζημειωνει με το παραπανω...

Ομως μπροστα μας ειχαμε ακομα αρκετο δρομο και ετσι πιασαμε να ανηφοριζουμε την Αμφικλεια με κατευθυνση τον Μπραλο.
Εδω θα μπορουσα να ελεγα για το πως στριβαμε και διασκεδαζαμε στην (γνωστη και μη εξαιρετεα) "πιστα", μονο που θα ελεγα τεραστια ψεμματα... Οι δυνατες ριπες του ανεμου που ειχαν ξεκινησει εδω και αρκετα χιλιομετρα ολο και δυναμωναν, και καθως ανεβαιναμε και το βουνο ολο και παγωναν επισης!
Η εξωτερικη θερμοκρασια ηταν δεν ηταν 5-6 βαθμους παρα την ηλιοφανεια αλλα εμεις ιδρωναμε προσπαθοντας να παλατζαρουμε τις φορτωμενες μηχανες και να γλυτωσουμε τα φερινγκ απο το να συναψουν στενες σχεσεις με το οδοστρωμα!
Δεν θυμαμαι και εγω ποσες στιγμες "γαμωτ γαμωτ πεφτουμε" ειχαμε!

Οι ταχυτητες εχουν πεσει σε ρυθμους χελωνας (40-50) και η αναβαση προς τον Μπραλο ειναι η χαρα του S&M...
Ισως δεν υπαρχει αλλος ανθρωπος να εχει χαρει ετσι βλεποντας τον φαρδυ επαρχιακο του Μπραλου οπως εγω σε εκεινη τη φαση...


Η σταση για να συνελθουμε απο την τρομαρα επιβεβλημενη... Καπου εκει μετανοιωσα που δεν ειχα φερει μαζι μου καμια μπουκαλα Ουισκι και καμια ντουζινα πακετα τσιγαρα...

Εκει στη διασταυρωση ειχε ενα μικρο εκκλησακι και εγω χωθηκα στο πλαι του μπας να κοψω λιγο τον παγωμενο ανεμο που με εσπρωχνε να με ριξει κατω... (αργοτερα θα μαθαινα για τα 10 Μποφορ που ειχε στην περιοχη!)


...Αλλα για μια φορα ακομα το μεγαλειο της Φυσης με εκανε να τα ξεχναω ολα και να σκεφτομαι οτι δεν θα ηθελα να ειμαι ΠΟΥΘΕΝΑ αλλου στον κοσμο τωρα παρα ΕΔΩ... Μεγαλε... Αυτα ειναι!

Ξερετε πως ειναι οταν ξεκινας να πας καπου και ολο σκεφτεσαι οτι εχεις ξεχασει κατι ε;
Ε λοιπον, καπου εδω ηταν που εγω ανακαλυψα τι ηταν αυτο που ειχα οντως ξεχασει: το τηλεφωνο του φιλου Χαρη στα Τρικαλα!
Διευθυνση του σπιτιου του δεν ειχα, οποτε αν δεν εβρισκα το τηλεφωνο του μας εβλεπα να τη βγαζουμε σε κανενα παγκακι στα Τρικαλα και ο κοσμος να περναει και να δειχνει 2 τυπους που εχουν κοκκαλωσει απο το κρυο με ενα κινητο στο ενα χερι και ενα χαρτη στο αλλο...

Τελικα τη λυση την εδωσε το ...κεντρο επιχειρησεων του VFR forum (κατσε καλα λεμε)! Τηλεφωνησα στον φιλο Δημητρη / Dr Abo ο οποιος μετα απο συντομο ψαξιμο στο φορουμ βρηκε το τηλεφωνο του Χαρη και λιγο αργοτερα το ειχα στα χερια μου! Να που καμια φορα η τεχνολογια αποδεικνυεται χρησιμη!

Με αλλον αερα πλεον και με τον Μπραλο μπροστα μας ξεκινησαμε παλι την πορεια μας προς το Βορρα...
Βασικα, απο εδω και μετα μην περιμενετε και πολλες φωτογραφιες... Η διαδρομη αυτη ειναι σκετη αμαρτια και αερα ξε-αερα ημασταν αποφασισμενοι να την απολαυσουμε!

Οχι τιποτε αλλο αλλα απο κατω μας περιμενε αυτο...


Με αλλον αερα πλεον και με τον Μπραλο μπροστα μας ξεκινησαμε παλι την πορεια μας προς το Βορρα...
Βασικα, απο εδω και μετα μην περιμενετε και πολλες φωτογραφιες... Η διαδρομη αυτη ειναι σκετη αμαρτια και αερα ξε-αερα ημασταν αποφασισμενοι να την απολαυσουμε!

Οχι τιποτε αλλο, αλλα απο κατω μας περιμενε αυτο...



...ενω η Γερμανιδα του Πανου ανυπομονουσε να ξεμουδιασει λιγο και να καταπιει τις στροφες (και οτι αλλο θα ειχε την ατυχια να βρεθει στο διαβα της)!



Οχι οτι και η δικια μου πηγαινε πισω βεβαια!

Η καταβαση μεχρι τη Λαμια ηταν απολαυστικη αλλα απο εκει και περα τα πραγματα δυσκολευαν κατακορυφα...
Μπροστα μας ειχαμε την αναβαση των παρυφων των θρυλικων Αγραφων για Δομοκο και απο εκει να ανηφορισουμε παλι για Καρδιτσα προτου καταφερουμε να βγουμε πεδινα των Τρικαλων.

Η διαδρομη του επαρχιακου σε αυτο το κομματι δεν ειναι και τοσο εντυπωσιακη απο πλευρας φυσης, αλλα ειναι ολα τα λεφτα απο οδηγικης αποψης!

Η ωρα ομως ειχε ηδη παει 2 το μεσημερι και κατι τα στομαχια μας, κατι ο ανεμος που ειχε επιστρεψει δρυμυτερος (και δυνατοτερος!), κατι οι ουρες απο αυτοκινητα που σερνονταν πισω απο κατι αργοκινητα λεωφορεια που ανεβαιναν σιγα σιγα το στενο ορεινο στροφιλικι, μας εκαναν να θελουμε απλα να φτασουμε συντομα στον προορισμο και να χαλαρωσουμε.

Ο ανεμος ειδικα εφτασε σε τετοιο σημειο που καπου στις ατελειωτες ευθειες εξω απο την Καρδιτσα φτασαμε να προσπαθουμε να παμε ευθεια εχοντας τις μηχανες υπο κλιση 30+ μοιρων (!) και παρολαυτα με δυσκολια καταφερναμε να τις κρατησουμε στο ρευμα μας!
Σε ενα σημειο ο ανεμος εγινε τοσο ισχυρος που μας πηρε και τους 2 και μας αρχισε να μας βγαζει καρφι οχι απλα για το αντιθετο ρευμα αλλα για τα νταμαρια του βουνου εξω απο το δρομο! Βγηκα τερμα εξω δεξια απο τη μηχανη και αρχισα να παλευω να την μαζεψω αλλα το μονο που καταφερα ηταν απλα αν την κρατησω εξω απο τα χαντακια... Κοιταξα στον καθρεφτη μου και ο Πανος εκανε ακριβως τις ιδιες κινησεις προσπαθοντας και αυτος να κρατησει τη Γερμανιδα στο δρομο.

Με τετοιες ωραιες νοτες χαρας και διασκεδασης βρεθηκαμε εξω απο την Καρδιτσα. Ομορφη μικρη πολη, με πολυ καλο φαγητο αλλα αυτη τη φορα ο προορισμος ηταν λιγο πιο περα... Τα Τρικαλα ηταν πλεον μια ευθεια δρομος και δυο γκαζιες αργοτερα ειχαμε φτασει στην πολη...

Καναμε μια σταση διπλα σε μια πανεμορφη παλια εκκλησια να παρουμε μια ανασα και να ενημερωσω τον Χαρη οτι φτασαμε.


Μου εδωσε τη διευθυνση και συντομα ειμασταν εκει...
Τακτοποιησαμε τις μηχανες στο παρκινγκ και ανεβηκαμε στο σπιτι οπου ο Χαρης με την γλυκυτατη γυναικα του μας εκαναν να νοιωσουμε σαν στο σπιτι μας και μας περιποιηθηκαν δεοντως με ενα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ κατσικακι στο φουρνο , Τρικαλινο τυρι, καλο κοκκινο κρασι και σπεσιαλ τοπικο χαλβα!

Αυτος ο επιλογος αξιζε καθε ταλαιπωρια που ειχαμε περασει!

Μετα την απογευματινη χαλαρωση τα παιδια μας προτειναν να βγουμε εξω και να δουμε λιγο τα ομορφα Τρικαλα.
Αποκριες γαρ αποφασισαμε να ντυθουμε καταλληλα...

Ο Χαρης ντυθηκε ...σπαμμερ σε μοτοφορουμ! (κακες γλωσσες λενε οτι ηθελε να παρει και το pc μαζι του! )



Η συζυγος του Χαρη ως Μινι Μαους και ο Πανος ως ...Αμερικανος τουριστας...



...και ο Νικος ως μηχανοβιος Cowboy της συμφορας!



Ημασταν ετοιμοι να ξεχυθουμε στους δρομους!

Τα Τρικαλα τελικα αποδειχτηκαν πολυ ομορφα και οντας στο κεντρο, συντομα φτασαμε στον κυριως πεζοδρομο της πολης που εσφυζε απο χαρουμενους μασκαραδες ολων των ηλικιων αλλα και απο θυλικες παρουσιες που επιβεβαιωναν για μια ακομα φορα το οτι οσο πιο βορεια ανεβαινει κανεις τοσο ομορφαινουν οι γυναικες...


Περπατωντας στον πεζοδρομο ειδαμε πολλα καλαισθητα μαγαζια...



...αλλα για εμενα η μεγαλη εκπληξη ηταν αυτο το πολυ ομορφα φωτισμενο ποταμι με τους μικρους καταρρακτες του που διεσχιζε την πολη!

Τελικα καταληξαμε σε ενα πανεμορφο μπαρακι και στεκι των παιδιων....


...με πολυ ωραιο διακοσμο και εξισου ωραιο κοσμο.



Στρατοπεδευσαμε στο πιο σωστο σημειο (aka μπαρα)



και το παρτυ ξεκινησε!



Στην πορεια της βραδιας, και για καποιο ανεξηγητο λογο, τα αλλα παιδια της παρεας αποφασισαν οτι εγω και ο Πανος ημασταν ...πεδιο βολης για σερπαντινες οποτε το εβαλαν σκοπο να μας σκεπασουν με αυτες!


Φιλοι των παιδιων περνουσαν απο το μαγαζι για να χαιρετησουν, ποτα και σφηνακια εδιναν και επαιρναν και το παρτυ ειχε αναψει για τα καλα!



Κατα τις 4 τελικα αποφασισαμε να συρουμε τα απομειναρια μας στο σπιτι για να ξεραθουμε μερικες ωρες...
Εγω με τον Πανο κοιμηθηκαμε στο μεγαλο υπνοδωματιο, κατι που αποδειχθηκε τραγικο λαθος γιατι ο Πανος οταν κοιμαται δινει αλλον ορισμο στην εννοια "ροχαλιζω"... Περισσοτερο με αγελη λυσσασμενων αρκουδων που τις κυνηγουν Tanks θα το παρομοιαζες αλλα και παλι δεν αρκει να αποδωσει το νοημα...

Ετσι εγω αναμεσα στα τεστ αντισεισμικοτητας του Πανου προσπαθησα (ματαια) να κλεισω κανενα βλεφαρο γιατι η αυριανη μερα προβλεποταν μεγαλη, με πολλα και δυσκολα χιλιομετρα. Που να ξεραμε τι μας περιμενει ...

<ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...>

Ταξιδευτής wrote:(...)
<ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...>

Και..;

Ταξιδευτής wrote:
Κατα τις 4 τελικα αποφασισαμε να συρουμε τα απομειναρια μας στο σπιτι για να ξεραθουμε μερικες ωρες...
Εγω με τον Πανο κοιμηθηκαμε στο μεγαλο υπνοδωματιο, κατι που αποδειχθηκε τραγικο λαθος γιατι ο Πανος οταν κοιμαται δινει αλλον ορισμο στην εννοια "ροχαλιζω"... Περισσοτερο με αγελη λυσσασμενων αρκουδων που τις κυνηγουν Tanks θα το παρομοιαζες αλλα και παλι δεν αρκει να αποδωσει το νοημα...

Ετσι εγω αναμεσα στα τεστ αντισεισμικοτητας του Πανου προσπαθησα (ματαια) να κλεισω κανενα βλεφαρο γιατι η αυριανη μερα προβλεποταν μεγαλη, με πολλα και δυσκολα χιλιομετρα. Που να ξεραμε τι μας περιμενει ...

<ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...>

Αχ ηταν κουρασμενος ο ανθρωπος...

Περιμενουμε τη συνεχεια Νικολα.

ποιος είναι ψυχοβγάλτης???


συνέχισε έτσι Νίκο γουστάρουμε

Αντε Νικόλα με τα κομφετι στο στόμα μείναμε !!!

Ταξιδευτής wrote:Καναμε μια σταση διπλα σε μια πανεμορφη παλια εκκλησια να παρουμε μια ανασα και να ενημερωσω τον Χαρη οτι φτασαμε.

Για την ακρίβεια τούτο εδώ είναι το τέμενος του Οσμάν Σάχ ή Κουρσούμ τζαμί (Μολυβένιο τζαμί)
http://www.culture.gr/h/2/gh251.jsp?obj_id=5585

... και που λέτε εκεί που περίμενα μόνο το Νικόλα, βλέπω και μια γνωστή ΑΕΚτζήδικη μπέμπα και τον Πάνο να χαιρετάει
Ευχάριστη έκπληξη !
Αφού παρκάρανε τις μηχανές και ανεβήκανε σπίτι, μετά την αναγκαία ξεκούραση και την μάσα, έγινε και ένα μαθηματάκι για το GPS (ντάξη το καταφέρνω τώρα ) ετοιμαστήκαμε για μια λάιτ έξοδο αφού τα παιδια την επομενη θα ταξιδεύανε πάλι.

Νίκος και Πάνος προβάρουν παιδικά κατάλοιπα (εγώ ήμουνα συνέχεια με τους Ινδιάνους)







Μια μικρή βόλτα στον κεντρικό πεζόδρομο και την παλιά γέφυρα
Νίκος - Πάνος - Βίκη (η σύζυγος)



Νίκος - Πάνος - Χάρης



και η συνέχεια στο στέκι μας...










Και ο Νίκος αναρωτιέται "να πάρω ακόμα ένα ή θα γίνω τελείως ντίρλα ?"




...και αφού αποφάσισε να το πάρει...
μέλη του φόρουμ σε εικαστική παρέμβαση





μ΄αυτά και μ' αυτά αφού ξενυχτήσαμε λίγο περισότερο απ' όσο υπολογίζαμε, επιστροφή στο σπίτι για νανάκια.
Τα παιδιά έτοιμα να φύγουν για Καβάλα μέσω εγναντίας (κούνια που τους κούναγε)



Χάρηκα πολύ που ξαναείδα τον Νίκο και τον Πάνο. Ηθελα πολύ να συνεχίσω και 'γω μαζί στο ταξίδι τους αλλά οι οικογενειακές υποχρεώσεις...
Να ξανακάνουμε καμιά φάση

Μπραβο παιδια

Μετα απο ενα τετραωρο που δεν περνουσε με τιποτα, πηρα την αποφαση και σηκωθηκα. Αφου δεν κοιμομασταν ας καναμε τιποτα αλλο καλυτερα. Ο Χαρης ειχε ηδη ξυπνησει και καθοταν στην πορτα του σπιτιου για ενα πρωινο τσιγαρακι. Ο πρωινος καφες κατεβηκε απολαυστικα και ενοιωσα να συνερχομαι λιγο απο τη βραδυνη κραιπαλη και την αυπνια.

Ειναι πραγματικα υπεροχο οταν βρισκεις τον εαυτο σου σε ενα νεο μερος παρεα με φιλους, και ετσι αυτες οι στιγμες της πρωινης κουβεντουλας και συντροφιας με εκαναν να νοιωθω αλλος ανθρωπος.

Κοιταξα εξω απο το παραθυρο. Ενας αρρωστιαρικος γκριζος ουρανος υψωνοταν πανω τις ταρατσες δεκαδων ασχημων πολυκατοικιων που συνοστιζονταν η μια πανω στην αλλη. Ωραιος καιρος για ταξιδι! Ο Ποσειδωνας για σημερα προεβλεπε ενα τεραστιο μετωπο κακοκαιριας που θα ερχοταν απο τα δυτικα και μεχρι το βραδυ θα καλυπτε ολη την Ελλαδα, αλλα εγω ελπιζα οτι μεχρι το βραδυ θα φτανουμε στον προορισμο μας και θα γλυτωσουμε τα πολλα. Καλα. Η αισιοδοξια του Ηλιθιου.

Συντομα ξυπνησε και ο Πανος φρεσκος φρεσκος και χαμογελαστος! Εμ βεβαια! Τι αναγκη ειχε; Αφου ειχε κατεβασει τα μισα ντουβαρια του σπιτιου απο τους υπνους που ειχε ριξει πως να μην ειναι μες την καλη χαρα;

Η ωρα πηγαινε 11 και η ωρα να πηγαινουμε ερχοταν. Ετοιμασαμε πραγματα και κατεβηκαμε στις μηχανες.
Εριξα μια ματια στην καλη μου που ξεκουραζοταν στο γκαραζ και ξεκινησα να ετοιμαζομαι.



Ουτως η αλλως εξω ειχε ηδη αρχισει να ριχνει βουβα μια παγωμενη βροχη οποτε το γκολ το ειχαμε ηδη φαει απο τα αποδυτηρια...

Σημερα το προγραμμα της ημερας ειχε ως εξης: προορισμος μας ηταν η Καβαλα και ο φιλος Παναγιωτης Κ.
Επειδη ομως ειπαμε οτι εχω μονιμη βλαβη στον εγκεφαλο, το να παμε καρφι για Λαρισσα και μετα απο την Εθνικη για Θεσσαλονικη και Καβαλα ηταν κατι που δεν με συγκινουσε ιδιαιτερα.

Χαζευοντας τον χαρτη ειδα οτι ακριβως απο πανω μας ειχε πολυ πιο ενδιαφερουσες διαδρομες. Ετσι αποφασισαμε να παμε Καλαμπακα και μετα να ανηφορισουμε για Γρεβενα μεσω Ελευθεροχωριου, να πιασουμε Εγνατια Οδο και απο εκει καρφι για Καβαλα.



Ομολογω οτι αρχικα ειχα σκεφτει να παμε Καλαμπακα και μετα απο Δεσκατη και Σερβια για να δουμε και τη Τεχνητη Λιμνη Σερβιων που υπαρχει εκει, αλλα ο Χαρης μου ειπε οτι απο εκει ενδεχομενως να εχει πιασει εντονη χιονοπτωση και καλο θα ηταν να το αποφυγουμε.

Αν κρινω απο το πως ηταν ο καιρος φευγοντας τωρα απο Τρικαλα, αυτη ηταν μια μαλλον καλη συμβουλη...

Βγαινοντας σε μια κεντρικη διασταυρωση εξω απο τα Τρικαλα, καπου χαθηκαμε και καταληξαμε να πηγαινουμε προς Λαρισσα -αντιθετα δηλαδη απο εκει που θελαμε να παμε.

Αναστροφη λοιπον και επιστροφη στα Τρικαλα για να παρουμε το σωστο δρομο αυτη τη φορα.
Τουλαχιστον η βροχη και το χειμωνιατικο τοπιο εφτιαχνε μαγικες εικονες...

Αρχιζοντας να ανεβαινουμε για Καλαμπακα η βροχη ολο και δυναμωνε ενω το κρυο ειχε γινει πλεον πολυ βαρυ. Τα αδιαβροχα εκαναν υπερωριες κρατωντας τον παγωμενο αερα και τη βροχη μακρυα.

Με τη λογικη τα πραγματα δεν φαινονταν και πολυ ροδινα. Ο καιρος εδειχνε αγριες διαθεσεις, ειχε ηδη μεσημεριασει και μπροστα μας ειχαμε να καλυψουμε πανω απο 400 χιλιομετρα διαδρομης με ορεινους και δευτερευοντες δρομους, αλλα ποιος ειπε οτι οι μηχανοβιοι ειμαστε λογικοι; Το θεμα ζοριζε και εμεις χαιρομασταν! Τελειως Joe Bar κατασταση!



Λιγο αργοτερα καθως ανεβαιναμε, ο Πανος ηρθε στο πλαι και μου εδειξε τα αμαξια απο την αντιθετη κατευθυνση:


- Ρε συ Νικο! Αυτα εχουν χιονια στα μουτρα τους!
- Ωπ ναι ρε φιλε... Εχεις δικιο!
- Λες να βρουμε χιονι στην διαδρομη;
- Μπααα ρε συ! Αποκλειεται! Να δεις που απο αλλου ερχονται ολα αυτα και οχι απο εκει που παμε εμεις!

Ναι.
Καλα.
Καποτε θα μαθω να μην ειμαι μονιμα τοσο υπεραισιοδοξος αλλα τωρα δεν ηταν η στιγμη που θα το εκανα...

Ο δρομος ηταν φαρδυς αλλα με τη βροχη τα φορτηγα σηκωναν απιστευτο σπρευ νερου και λασπης με αποτελεσμα να μην μπορουμε να δουμε απολυτως τιποτα.
Η λυση; Καρυδωμα το γκαζι, κεφαλι κατω και παμε! Μπορει και να μην ελυνε το προβλημα αλλα τουλαχιστον θα τελειωνε μια ωρα αρχυτερα!

Τουλαχιστον η κινηση στην εθνικη ηταν ελαχιστη και μπορουσαμε να κινηθουμε σε σβελτους ρυθμους...


Πλησιαζοντας για Καλαμπακα η βροχη μετατραπηκε σε κατι αναμεσα σε καρεκλοποδαρα και χαλαζι, ενω τα ελαχιστα αυτοκινητα που βλεπαμε πλεον να ερχονται απο απεναντι ειχαν ειτε μισο μετρο χιονι στις οροφες τους ειτε ολοκληρες οικογενειες απο χιονανθρωπους στολισμενους στα καπω.
Πανω που αρχισα να σκεφτομαι κατα ποσο τελικα ηταν εξυπνη ιδεα να παμε απο τα βουνα μια τετοια μερα, η βροχη μετατραπηκε σε χιονονερο και τα επιβλητικα Μετεωρα υψωθηκαν στον οριζοντα...