Αθήνα - Γράμμος με το DRZ και ότι αυτό συνεπάγεται... 23-30.08.2010

Ένα μαγικό ταξίδι. Έτσι θυμάμαι εκείνες τις 7 μέρες. Οι αιτίες πολλές. Το πέρασμα από γνωστά και αγαπημένα μέρη. Η ανακάλυψη νέων ακόμα πιο αγαπημένων. Οι τυχαίες συναντήσεις με κτηνοτρόφους στη μέση του πουθενά και το πλούσιο κέρασμα από τα χέρια τους. Ο Γράμμος με τη μοναδική γοητεία του. Κυρίως, όμως, το αίσθημα ελευθερίας που απόλαυσα όσο λίγες φορές έχω απολαύσει. Μιας ελευθερίας όχι από κάτι εξωτερικό αλλά από τους δικούς μου φόβους. Πολλές φορές έχω ακυρώσει και θάψει σχέδια για έναν και μόνο λόγο, εκείνον της απουσίας παρέας. Αυτό πήγε να γίνει και αυτή τη φορά. Τόσο ο Vvag όσο και ο Doctor Abo με ενημέρωσαν ότι δεν μπορούσαν να έρθουν. Είχαν σοβαρούς και απόλυτα κατανοητούς λόγους. Όμως, το πρόβλημα παρέμενε. Για ακόμα μια χρονιά φαινόταν ότι θα ανέβαλα το συγκεκριμένο ταξίδι, τη διάσχιση της Πίνδου μέχρι το Γράμμο. Κάπου εκεί πείσμωσα, ετοίμασα τα πράγματα και έφυγα. Ευτυχώς.

Ημέρα πρώτη
Κινούμαι στην εθνική οδό μέχρι το Κάστρο. Πάω προς το χωριό Παύλος και μέσα στο χωριό ακολουθώ τον δρόμο που πάει βόρεια. Μετά από λίγο γίνεται χώμα και κινείται ανάμεσα σε λοφάκια με θάμνους και φτωχικά χωράφια. Βρίσκω ένα ξωκλήσι και σταματώ. Είναι ανακαινισμένο και έχει όμορφες τοιχογραφίες.





Λίγα χλμ παρακάτω υπάρχει διασταύρωση. Δεξιά πάει για Μαρτίνο, στρίβω αριστερά. Ο δρόμος κινείται στη δεξιά πλευρά φαραγγιού με αρκετά πεύκα. Εννοείται ότι συναντώ μια...



Ένα μυλαύλακο, μόνο του πια. Τα ερείπια του νερόμυλου έχουν σκεπαστεί από τα μπάζα του δρόμου.



Η διαδρομή είναι ωραία και με βγάζει στην Τραγάνα. Ακολουθώ τον παράδρομο μέχρι την Αταλάντη και μετά πάω προς Καλαπόδι. Κοντά στο χωριό συναντώ αριστερά μου τον όμορφο ναό των Αγίων Αποστόλων μέσα στα κυπαρίσσια



ενώ δεξιά υπάρχει ο αρχαιολογικός χώρος των ναών της Αρτέμιδος και του Απόλλωνα, κλειστός δυστυχώς.

Η αρχαιολόγος Έ. Καράντζαλη γράφει σχετικά:

"Ο αρχαιολογικός χώρος του ιερού της Αρτέμιδος Ελαφηβόλου και του Απόλλωνα της Υαμπόλεως ανήκει στους σημαντικούς λατρευτικούς χώρους, που ήρθαν στα φως την τελευταία εικοσαπενταετία.. Στο ιερό, το οποίο βρίσκεται στο Καλαπόδι Φθιώτιδας και συγκεκριμένα στην τοποθεσία των Αγίων Αποστόλων, εντοπίστηκαν από το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο σημαντικά αρχιτεκτονικά λείψανα, που συνθέτουν την ύπαρξη ενός σημαντικού ιερού της Αρχαϊκής και Κλασικής Εποχής.

Κατά τη διάρκεια της ανασκαφικής έρευνας αποκαλύφθηκαν σημαντικά αρχιτεκτονικά σύνολα:

1. Δύο αρχαϊκοί ναοί, μεγέθους 27 x 14,5 μ. και 45,80 μ. x 19,26 μ, και προγενέστερα κτίρια του 7ου αι. π.Χ. και των πρωϊμότερων φάσεων. Πρόκειται για ένα μικρό περίπτερο ναό με 6 x 11 κίονες από ξύλο και εν μέρει πέτρα με ιδιόμορφα λίθινα κιονόκρανα. Ο βόρειος ναός είχε το ίδιο πλάτος αλλά σχεδόν διπλάσιο μήκος με 6 x 18 κίονες. Ο σηκός ήταν χωρισμένος στα δύο. Αρχικά οι δύο χώροι ήταν τρίκλιτοι λόγω δύο εσωτερικών κιονοστοιχιών. Μετά από μία επισκευή στο τέλος του 6ου αιώνα π.Χ. ο πρόσθιος χώρος είχε μόνο μια εσωτερική σειρά κιόνων στο μέσον.

2. Ένας περίπτερος ναός Κλασικής Περιόδου, μεγέθους 45 x 20 μ. και προγενέστερα κτίρια αυτού, του 6ου και του 7ου αι. π.Χ. Ο κλασικός ναός είχε το ίδιο μήκος με τον αρχαϊκό (45,80 μ. x 19,26 μ.) και διέθετε 6 x 14 κίονες. Ο σηκός ήταν τρίκλιτος και είχε άδυτο.

3. Ένα βυζαντινό συγκρότημα, πιθανόν αμυντικού χαρακτήρα πάνω από το μικρότερο περίπτερο ναό και ανατολικά μπροστά από εκείνον.

4. Ένα βυζαντινό παρεκκλήσι (;) πάνω από το σηκό του μεγάλου περίπτερου ναού και ανατολικά μια εκτεταμένη υστεροβυζαντινή νεκρόπολη.

5. Ένας βωμός στάχτης του πρώιμου 7ου αι. π.Χ., ανατολικά των δύο ναών.

6. Πιθανόν τα όρια του ιερού ανατολικά του μεγάλου ναού και λείψανα μικρότερων οικοδομημάτων Αρχαϊκής και Κλασικής Περιόδου.

7. Στο βόρειο όριο του χώρου ένας ισχυρός αναλημματικός τοίχος Κλασικής Εποχής και μπροστά από αυτόν λείψανα κλιβάνου και τοίχοι ενός κτιρίου ανάλογης χρονολόγησης.

Κατά το 1976, ο χώρος της ανασκαφής καθώς και γειτονικοί αγροί ελέγχθηκαν μαγνητομετρικά για πιθανή επέκταση της έρευνας. Ο περιβάλλων χώρος του ιερού ερευνήθηκε τοπογραφικά κατά το 1978."

Λίγο αργότερα στρίβω δεξιά σε χωματόδρομο με κατεύθυνση το μικρό χωριό Γουλέμιο. Κινούμαι πια στις ανατολικές υπώρειες του βουνού Κνημίδα. Πρόκειται για ένα όμορφο, άγνωστο και κοντινό στην Αθήνα βουνό με ήπιες κλίσεις και αρκετές εκπλήξεις, συνέχεια του Καλλίδρομου. Βάλτε το στα σχέδιά σας.

Ο Ήλιος είναι χαμηλά στον ορίζοντα και βλέπω παντού πιθανές φωτογραφίες.











Το απόλυτο εντούρο



Καταλήγω στο χωριό Άγναντη και από εκεί Άγιο Κωνσταντίνο, Καμένα Βούρλα και στο χωριό να δω τους γονείς μου. Το πραγματικό ταξίδι αρχίζει την επόμενη μέρα.

Ωχ, πήρε φόρα ο Φυσικός (χυμός) με τα ταξιδιωτικά, και θα μας στείλει στον ψυχίατρο............

Συνλεχισε Τάκη, δώσε πόνο λέμε...........



..............παρά την γνωστή σου "αδυναμία" στα V-tecια:

Ο φυσικός wrote:Εννοείται ότι συναντώ μια...

Μέρα δεύτερη.

Αναχώρηση νωρίς μέσω ασφάλτου για το Γαρδίκι Μηλέων, όπου θα συναντηθώ με παλιό συμφοιτητή και νυν πατέρα υπέροχης κόρης. Με αυτά και με εκείνα η ώρα έχει πάει 13:30. Άργησα αλλά άξιζε. Είχα πολύ καιρό να δω τον Γρηγόρη. Βουρ για λίμνη Πλαστήρα μέσω διεστραμμένα μεγάλης διαδρομής. Από Γαρδίκι φεύγω για Παλαιοχώρι, Κεδρά και στα Πουγκάκια αφήνω τον μάταιο πολιτισμό και χώνομαι σε όμορφη διαδρομή που μετά από αρκετή ώρα με βγάζει στη γνωστή τετραπλή διασταύρωση του παλιού δρόμου Λαμίας-Καρπενησίου με τον δρόμο Κρίκελο-Φουρνά.

Τα Πουγκάκια από ψηλά.



Σεβασμός στις αγελάδες. Ζυγίζουν περισσότερο από εμάς...



Μέσω Καρπενησίου κατευθύνομαι προς το Παλιό Μικρό Χωριό. Λίγο πριν την είσοδο του χωριού μια ταμπέλα με στέλνει δεξιά προς μία λίμνη. Είναι δεν είναι 300 μέτρα από το δρόμο, αλλά λίμνη θα είναι μόνο το χειμώνα. Τώρα ήταν ένα λασπόλουτρο. Αν πάτε χειμώνα-άνοιξη ξέρετε τι πρέπει να δείτε!



Από το Παλιό Μικρό Χωριό ένας χωματόδρομος σκαρφαλώνει στην Χελιδώνα (1973m), όχι βέβαια μέχρι την κορυφή. Η θέα είναι όλα τα λεφτά.

Απέναντι το Μεγάλο Χωριό στους πρόποδες της Καλιακούδας (η κορυφή δεξιά). Ανάμεσα στα δύο βουνά κυλάει ο Καρπενησιώτης.



Μικρό Χωριό και Μεγάλο χωριό.

Η διαδρομή αφού κινηθεί ανάμεσα σε έλατα, ελίσσεται σιγά σιγά σε πιο γυμνά τοπία καθώς εισέρχεται στην αλπική ζώνη. Μόλις καβαντζάρει το ψηλότερο σημείο χαρίζει μια μεγαλοπρεπή θέα στην τεχνητή λίμνη Κρεμαστών.



Η Χελιδώνα αν και δεν είναι πολύ ψηλό βουνό είναι αρκετά δύσκολο και απότομο με σεβαστές κλίσεις.



Οι δύο...κορυφές!



Σε ένα αριστερό και αδιέξοδο παρακλάδι, λίγο μετά το ψηλότερο σημείο της διαδρομής, υπάρχει μια γειτονιά από δεντρόσπιτα! Έκατσα λίγο και τα χάζεψα, σχεδόν ζήλεψα. Μάλλον ανήκουν σε κτηνοτρόφους που ανεβάζουν τα κοπάδια τους το καλοκαίρι. Στο τέλος του δρόμου υπάρχει πηγή.





Ομορφιές.





Λίγο παρακάτω υπάρχει εκκλησάκι με θέα προς τη λίμνη. Θαυμάσιο μέρος για διανυκτέρευση με σκηνή.



Τα ματάκια μου δεν χορταίνουν το τοπίο, ο δρόμος σιγά σιγά κατηφορίζει και τελικά συναντά τον ασφαλτόδρομο που πάει από τον κεντρικό Καρπενησίου-Αγρινίου στο χωριό Φιδάκια. Έχουμε έρθει εδώ με το φόρουμ το 2010. Vvag....!!!!





Ο δρόμος μετά τα Φιδάκια είναι χωματόδρομος αλλά δεν θα είναι για πολύ ακόμα. Τον ετοιμάζουν για πίσσα. Τώρα αυτό είναι καλό ή κακό; Για τη θέα δεν τίθεται τέτοιο ερώτημα!



Ο δρόμος κατηφορίζει προς το χωριό Βλαχέρνα, ένα σχεδόν έρημο χωριό στις άγριες δυτικές πλαγιές της Χελιδώνας. Άλλη Ελλάδα. Στα αριστερά μου βλέπω τον Τρικεριώτη να ελίσσεται στο όμορφο φαράγγι του λίγο πριν βγει στη λίμνη Κρεμαστών. Ο Τρικεριώτης είναι το ποτάμι που σχηματίζεται στα περίφημα Διπόταμα από την ένωση του Κρικελοπόταμου και του Καρπενησιώτη.



Μερικά λόγια για το χωριό Βλαχέρνα ή αλλιώς Ερκίστα από http://www.evrytania.eu/D.Karpenisiou/AgiaVlaherna.htm:
Κατά τα πρώιμα χρόνια του Βυζαντίου λέγονταν Χρυσούπολη. Στη σύντομη κάθοδο των Σλάβων ονομάστηκε Ερκίστα μέχρι και το 1930 όπου μετονομάστηκε σε Αγία Βλαχέρνα. Οι κάτοικοί της που μετανάστευαν στην πόλη, επηρεασμένοι από το θαύμα της Παναγίας των Βλαχερνών, έδωσαν το όνομα στο χωριό τους. Νότια της συνοικίας Βαμβακιές, στη θέση "Χούνη", υπάρχουν λείψανα βυζαντινού ή αρχαίου κάστρου. Παλιόκαστρο το λένε. Ανατολικά του, απέναντι από το ρέμα "Αρβανίτη", στη θέση "Καστρί", υπάρχουν αμυδρά ερείπια κι άλλου κάστρου. Τα δύο αυτά κάστρα έφραζαν την μία από τις πέντε δυτικές εισόδους της εύφορης κοιλάδας του Καρπενησιώτη ποταμού.

Και στους τρεις μαχαλάδες του χωριού, υπάρχουν ακόμη παλιά αρχοντικά να αντιστέκονται στο διάβα του χρόνου και της εγκατάλειψης. Πρόκειται για αρχιτεκτονικά έργα, απομεινάρια μιας άλλης εποχής. Η ομορφιά εδώ βρίσκεται διάσπαρτη παντού. Οι εναλλαγές του άγριου και του δύσβατου σε αρμονία με το ήρεμο και το γαλήνιο. Ψηλά η επιβλητική Χελιδώνα (1973μ.) και κάτω χαμηλά ο Αγαλιανός ποταμός που διαβαίνει από ένα τεράστιο πλάτωμα 500μ και αμέσως στενεύει στη θέση "Στενά" για να καταλήξει στην τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών (Κατσαντώνη).

Το χωριό παλιά γνώρισε μια μεγάλη γεωλογική καταστροφή που ακόμα και σήμερα την αναφέρουν. Ψηλά στην Χελιδώνα (1973μ.), στη θέση "Παλιογωνιά" βρίσκεται το εξωκλήσι της Παναγίας της Βλαχέρνας που την πανηγυρίζουν με μεγάλη λαμπρότητα κάθε 2 Ιουλίου. Πλήθος κόσμου από τα γύρω χωριά, αλλά και από άλλα μέρη, συγκεντρώνονται για να τιμήσουν την Παναγία σε ημερήσιο παραδοσιακό γλέντι.

Ο κεντρικός ναός στο χωριό.







Ο δρόμος στο μεταξύ έχει χαλάσει αρκετά, είναι πια στενός και έντονα κατηφορικός. Περνώ και τον μικρό οικισμό Βαμβακιές. Ένα 4x4 που ανεβαίνει σαν να μην υπάρχει αύριο παραλίγο να με κάνει ήχο και φως. Πλάκα έχουν πάντα οι ντόπιοι οδηγοί...

Σε λίγο βρίσκομαι στο ύψος της κοίτης του Τρικεριώτη.



Ο δρόμος περνά πάνω από μια γέφυρα τύπου Bailey. Οι γέφυρες αυτού του τύπου, κατασκευασμένες από το στρατό, ήταν κάποτε ο κανόνας στις γέφυρες των ορεινών περιοχών. Σιγά σιγά αντικαθίστανται από νέες.



Στο σημείο αυτό αν στρίψω αριστερά θα βρεθώ στα απομονωμένα Εσωχώρια της Ευρυτανίας και από εκεί στο δρόμο Καρπενησίου-Προυσσού. Συνεχίζω δεξιά για να βγω στη λίμνη. Τα επόμενα 2 χλμ κόβουν την ανάσα καθώς παλεύουν με το φαράγγι.









Το χωριό Βαμβακιές, το οποίο πέρασα λίγο νωρίτερα.





Σύντομα έχω φτάσει στη λίμνη, δίπλα στη γέφυρα της Επισκοπής.

Mόνο αυτα??? Θέλω κι άλλα , δεν χορταίνω απο τα ταξιδιωτικά σου ρε φίλε!!!!!

Σημείωση: Ο ποταμός Τρικεριώτης λέγεται και Αγαλιανός.

Η ιδέα για τη διαδρομή μετά τη γέφυρα της Επισκοπής ήταν να ακολουθήσω όσο γίνεται την κοίτη του Ταυρωπού (ή Μέγδοβα) ποταμού και έτσι να βγω στο φράγμα του στη λίμνη Πλαστήρα, όπου και θα κοιμηθώ. Πράγματι, στα 500 μέτρα μετά τη γέφυρα μπαίνω σε χωματόδρομο δεξιά και ακολουθώ για 14 χιλιόμετρα τον Ταυρωπό έχοντας εξαιρετική θέα στους μαιάνδρους που σχηματίζει.

Ο δρόμος με οδηγεί στον κεντρικό Καρπενησίου-Αγρινίου, πολύ κοντά στη γέφυρα που διασχίζει τον Ταυρωπό. Πιάνω άσφαλτο πάλι και στρίβω αριστερά προς Αγρίνιο, αγνοώ μετά πόνου καρδιάς μια αδιέξοδη χωμάτινη διασταύρωση δεξιά που οδηγεί στο όμορφο γεφύρι της Βίνιανης πάνω από τον Ταυρωπό και λίγο πιο κάτω στρίβω δεξιά προς το χωριό Νέα Βίνιανη και μετά πάλι δεξιά προς Βίνιανη. Πανέμορφο και ιστορικό χωριό η Βίνιανη, αρκεί να αναφερθεί ότι εδώ συναντήθηκαν Ζέρβας και Βελουχιώτης και σχεδίασαν την ανατίναξη της γέφυρας στον Γοργοπόταμο. Ο χρόνος πιέζει και υπόσχομαι στον εαυτό μου να έρθω μια άλλη φορά. Κρύβονται και κάποια γεφύρια εκεί κοντά...

1-2 χιλιόμετρα αργότερα μπαίνω πάλι σε χώμα δεξιά ψάχνοντας να βρω -τι άλλο- ένα γεφύρι.

Ένα εκπληκτικό γεφύρι.



Είναι εντυπωσιακό το πόσο έχει "κατέβει" το γεφύρι επειδή με τα χρόνια το ποτάμι έχει κατεβάσει υλικό.









Δεν έχω βρει στοιχεία για το συγκεκριμένο γεφύρι. Το αυλάκι στο κατάστρωμά του με κάνει να αναρωτιέμαι μήπως δεν ήταν γεφύρι αλλά υδατογέφυρα για κάποιον νερόμυλο.





Η διαδρομή συνεχίζει και με οδηγεί λίγο πριν το χωριό Δάφνη όπου ξαναβγαίνω σε άσφαλτο (είναι ο ίδιος δρόμος που άφησα νωρίτερα). Το φαράγγι του Ταυρωπού είναι όλο και ομορφότερο. Απέναντι διακρίνεται ο δρόμος που έρχεται από Δομιανούς.



11 υπέροχα χιλιόμετρα χωρίζουν τη Δάφνη από την Μαυρομάτα. Blackeyed που λένε και οι ντόπιοι!





Εδώ η άσφαλτος σταματά και ξεκινά μια διαδρομή 20χλμ περίπου, τμήμα της οποίας είναι αδιάβατο κατά τους χειμερινούς μήνες. Ήταν μια από τις καλύτερες διαδρομές που είδα. Ο δρόμος λίγο μετά την Μαυρομάτα αρχίζει και κατεβαίνει προς το ποτάμι με αλλεπάλληλες φουρκέτες και είναι γεμάτος με γλιστερή πούδρα και οργιώδη βλάστηση. Κάπου εδώ υπάρχει ένα μονοπάτι που έχει περπατήσει ο Πανέας και έχει δει σε βράχο. σκαλίσματα από αντάρτες. Ο δρόμος μετά τα αμέτρητα εσάκια φτάνει στο ποτάμι και περνάει από μέσα.



Αμέσως μετά έχουν στήσει την κατασκήνωσή τους υλοτόμοι με τα μουλάρια τους για τη μεταφορά των ξύλων. Μιλάμε για πολύ ξύλο!



Απέχω ελάχιστα από το χωριό Νεράιδα (είναι ένα από τα τουλάχιστον 3 χωριά με αυτό το όνομα στην ευρύτερη περιοχή) όταν συναντώ ένα παροπλισμένο jeep. Φαντάζεστε τι έχουν δει τα μάτια του εδώ πάνω;



Από τη Νεράιδα κινούμαι ξανά σε άσφαλτο προς Καροπλέσι και Ανθηρό. Έξω από το Ανθηρό φεύγει χωματόδρομος στα αριστερά ο οποίος θα με βγάλει ακριβώς στο φράγμα αφού περάσει μέσα από τούνελ. Διάσπαρτος με πέτρες και μάλλον σπάνια χρησιμοποιούμενος είναι σε μέτρια κατάσταση. Εδώ και ώρα ο Ήλιος έχει πέσει και κινούμαι με το φως του δειλινού. Αξίζει τον κόπο...



Σας θυμίζει κάτι από περσινή πανελλήνια;



Θα ήθελα κάποιον για να μοιραστώ όσα είδα. Λες και λείπω μέρες αλλά είναι μόνο κάποιες ώρες. Ευτυχώς, συναντιέμαι στην Καστανιά με τον Νίκο, αγαπημένο φίλο από Καρδίτσα. Ανάμεσα σε μπριζολάκια και κρασάκι τα λέμε όμορφα. Στη συνέχεια με οδηγεί σε εγκαταλειμμένη κατασκήνωση κοντά στη λίμνη όπου και στήνω τη σκηνή μου. Καληνυχτιζόμαστε και ελάχιστα λεπτά μετά έρχεται ο πιο γλυκός ύπνος.

Ο φυσικός wrote:
11 υπέροχα χιλιόμετρα χωρίζουν τη Δάφνη από την Μαυρομάτα. Blackeyed που λένε και οι ντόπιοι!





Εδώ η άσφαλτος σταματά και ξεκινά μια διαδρομή 20χλμ περίπου, τμήμα της οποίας είναι αδιάβατο κατά τους χειμερινούς μήνες. Ήταν μια από τις καλύτερες διαδρομές που είδα. Ο δρόμος λίγο μετά την Μαυρομάτα αρχίζει και κατεβαίνει προς το ποτάμι με αλλεπάλληλες φουρκέτες και είναι γεμάτος με γλιστερή πούδρα και οργιώδη βλάστηση. Κάπου εδώ υπάρχει ένα μονοπάτι που έχει περπατήσει ο Πανέας και έχει δει σε βράχο. σκαλίσματα από αντάρτες. Ο δρόμος μετά τα αμέτρητα εσάκια φτάνει στο ποτάμι και περνάει από μέσα.




Απέχω ελάχιστα από το χωριό Νεράιδα (είναι ένα από τα τουλάχιστον 3 χωριά με αυτό το όνομα στην ευρύτερη περιοχή) όταν συναντώ ένα παροπλισμένο jeep. Φαντάζεστε τι έχουν δει τα μάτια του εδώ πάνω;

Πριν από κάποια χρόνια, μετρούσαμε αυτό το δρόμο. Από Μαυρομάτα προς Νεράιδα. Το μονοπάτι, ξεκινάει από το δεύτερο πέταλο που είναι εκεί και βγαίνει σε ιχθυοτροφείο, που είναι κοντά στη Νεράϊδα.
Όσον αφορά την Μαυρομάτα, γνωρίζω ότι ο εισπράκτορας του λεωφορείου, φώναζε "Κουφάλα, Μαυρομάτα, Παπαδιά". Είναι τρία χωριά εκεί. Νομίζω την Δάφνη, την λέγανε Κουφάλα πιό παλιά.
Εκείνες τις μέρες που είμασταν, δεν είχαν ανοίξει ακόμα το δρόμο στο ποτάμι. Αναγκάστηκα να κάνω 2,5 ώρες δρόμο με ένα Samurai, να πάω να πάρω τα παιδιά που ήταν στο ιχθυοτροφείο. Πέρασα από την Δάφνη απέναντι. Δομιανούς, Χόχλια, Βράχα, Κλειστό ή Κλειτσό όπως τον λέμε εδώ και μετά Νεράιδα. Από εκεί που είναι το ιχθυοτροφείο, έχει δρόμο που βγαίνει στο χωριό Καμάρια.
Μία μέρα, που φτάσαμε κάτω στο ποτάμι, ακούμε ήχο από κινητήρα. Κοτάμε!!! Ένα BMW GS με ένα ζευγάρι επάνω. Ξένοι!! Τους ρωτήσαμε τι θέλουν εδώ και μας είπαν, ότι υπολογίζανε να φτάσοτν στα σύνορα πριν βραδιάσει και θα πηγαίνανε όλο το δρόμο από δασικούς!!! Το ποτάμι δεν το πέρασαν, δεν τον είχαν ανοίξει τότε το δρόμο. Τους κεράσαμε κριτσίνια και έφυγαν!!

Μου αρέσουν τα ταξιδιωτικά σου γιατί είναι αναλυτικά και γεμάτα πληροφορίες.
Έτσι ώστε αν θέλοιυμε να ακολουθήσουμε την ίδια διαδρομή.
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η χελώνα είναι η ίδια.
Για την ακρίβεια το κατοικιδιο σου που το παίρνεις μαζί στις βόλτες σου.

SCORPIOS wrote:Μου αρέσουν τα ταξιδιωτικά σου γιατί είναι αναλυτικά και γεμάτα πληροφορίες.
Έτσι ώστε αν θέλοιυμε να ακολουθήσουμε την ίδια διαδρομή.

Χαίρομαι που το λες γιατί αυτό ακριβώς σκέφτομαι όταν τα γράφω.

SCORPIOS wrote:Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η χελώνα είναι η ίδια.
Για την ακρίβεια το κατοικιδιο σου που το παίρνεις μαζί στις βόλτες σου.

Αν δεις τις φωτογραφίες των χελωνών θα προσέξεις ότι είναι διαφορετικές. Σε μπερδεύει ότι μοιάζουν με VTEC.

Κάθε καινούργιο ταξιδιωτικό σου είναι καλύτερο απο το προηγούμενο.
Καλά το πάς...

Το επόμενο πρωί ξύπνησα με εξαιρετική διάθεση και εξερεύνησα την έρημη πια κατασκήνωση.



Ζυγαριά και μετρητής ύψους για τα παιδιά.





Αφού μαζέψω την προίκα μου -η σπαστικότερη διαδικασία κάθε εκδρομής- κατευθύνομαι από παραλίμνιο χωματόδρομο προς το χωριό Λαμπερό για ένα καφεδάκι. Η διαδρομή κινείται δίπλα σε στενόμακρους κολπίσκους και περνά δίπλα από όμορφα διαμορφωμένους χώρους για πικ νικ.

Πάνω από την απέναντι όχθη της λίμνης ορθώνονται οι ανατολικότερες κορυφές των Αγράφων.



Στο Λαμπερό πίνω ένα καφεδάκι σε μαγαζάκι με πανοραμική θέα στη λίμνη. Απόλαυση. Πρέπει να είχα ένα μισοηλίθιο χαμόγελο.



Στη συνέχεια, κατευθύνθηκα βόρεια για να κυκλώσω τη λίμνη και να βρεθώ στη Πεζούλα και από εκεί στη Φυλακτή. Στο δρόμο δεν μπορώ να μην φωτογραφήσω την επιβλητική μονή Κορώνης, ακριβώς δίπλα στο δρόμο. Βρίσκεται σε υψόμετρο 800 μέτρων και ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα.



Μέχρι τη Φυλακτή -όπου σταματά η άσφαλτος- δεν ξανασταμάτησα παρά μόνο για να γεμίσω βενζίνη. Δεν βλέπω την ώρα να αρχίσω το ανέβασμα προς το Ζυγουρολίβαδο ή Καζάρμα, την κορυφή των 1977 μέτρων, που δεσπόζει πάνω από τη λίμνη. Η θέα απερίγραπτη.



Ένα έρημο και άγνωστης χρήσης κτήριο βρίσκεται στην κορυφή.



Η παρέα μου



Η λίμνη μέσα από τα κάγκελα



Η μία και μόνη φωτογραφία μου από όλο το οδοιπορικό. Ομορφάντρα μου!!!



Το χωριό Βλάσιο χωμένο στις καταπράσινες πλαγιές των Αγράφων, όπως φαίνεται από την κορυφή.



Αρχίζω το κατέβασμα από την πίσω μεριά του βουνού, ο ορίζοντας είναι γεμάτος βουνά προς τα δυτικά. Η ραχοκοκκαλιά της Πίνδου απλώνεται όπου και αν κοιτάξω. Ο χωματόδρομος διασταυρώνεται με το ασφαλτόδρομο Οξιά-Πετρίλο σε ένα σημείο με πηγή και μικρό ναό. Σε αυτό το σημείο έχω διανυκτερεύσει με τον ορειβατικό και αναρωτιόμουν που να πηγαίνει αυτός ο δρόμος.

Προσκυνητάρι με λιτή επιγραφή που τα λέει όλα. Εδώ ήρθα, μεγάλωσα, αγάπησα, πόθησα, έφυγα.

Διασχίζω τον ασφαλτόδρομο και συνεχίζω τη χωμάτινη διαδρομή κινούμενος στις βόρειες πλαγιές της εντυπωσιακής κορυφής Σχιζοκάραβο (2184 μέτρα).



Το τοπίο κόβει την ανάσα. Από αριστερά κατεβαίνει από ψηλά μια τεράστια σάρα, ένα ποτάμι από πέτρες, αποτέλεσμα χιλιάδων χρόνων διάβρωσης.



Κι όμως, σε αυτό το αφιλόξενο τοπίο, ένα κοπάδι κατσίκια απολαμβάνει τη βόλτα του.



Στη βάση της σάρας μόλις που διακρίνεται ένα άλογο, ασήμαντο μπροστά στο βουνό.



Στα 4 χιλιόμετρα βρίσκω μια διασταύρωση και στρίβω αριστερά. Σιγά σιγά κινούμαι στο δυτικό κομμάτι του βουνού. Η ομορφιά είναι συναρπαστική.





Με αλλεπάλληλες φουρκέτες κατεβαίνω προς το Πετροχώρι, έναν από τους ψηλότερους οικισμούς του νομού Καρδίτσας στα 1060 μέτρα.
Στη διαδρομή συναντώ και έναν οικισμό από πέτρινες στάνες.



Στο Πετροχώρι πιάνω κουβέντα με ένα συνεργείο από τεχνίτες της πέτρας. Απλοί και εγκάρδιοι άνθρωποι, με ρωτούν γελώντας από που κατέβηκα και που πάω. Μιλάμε αρκετή ώρα και τους αποχαιρετώ με ένα ευχάριστο αίσθημα στην καρδιά.

Παρένθεση: Ο μεγαλύτερος φόβος μου σε αυτό το ταξίδι δεν ήταν οι βλάβες, τα ατυχήματα ή ο καιρός. Ήταν η μοναξιά. Μου φαινόταν αδιανόητη η πιθανότητα να μη μιλήσω, πέρα από τα τυπικά, με κάποιον επί μια βδομάδα. Αιφνιδιάστηκα από το πόσοι άνθρωποι μου έπιασαν κουβέντα. Το γεγονός ότι ταξίδευα μόνος έκανε με κάποιον μαγικό τρόπο τον κόσμο να μου πιάνει κουβέντα και να είναι πολύ φιλικός. Συνειδητοποίησα ότι όταν ταξιδεύω με παρέα αυτό δεν γίνεται σχεδόν ποτέ. Μάλλον γιατί ούτε εγώ είμαι τόσο πρόθυμος για κουβέντα αλλά ούτε και οι ντόπιοι νιώθουν άνετα να μιλήσουν σε μια μεγάλη παρέα. Ήταν ένα πλεονέκτημα του μοναχικού ταξιδιού που δεν είχα σκεφτεί. Τέλος παρένθεσης.

Χαμηλότερα από το Πετροχώρι βρίσκεται οι "κεντρικός" χωματόδρομος της περιοχής. Κατεβαίνοντας προς τα εκεί βλέπω από ψηλά το πέτρινο γεφύρι στο Στεφανιώτικο ρέμα (καταλήγει στον Αχελώο) πάνω από το οποίο περνάει ο δρόμος πάνω σε τσιμεντένια προσθήκη. Έχει μήκος 22 μέτρα, πλάτος 4 και ύψος 12.



Στον κεντρικό συναντώ μια τριπλή διασταύρωση. Αριστερά πάει προς Οξιά και Καρδίτσα, ευθεία προς μονή Σπηλιάς και λίμνη Στεφανιάδα (εκπληκτικά μέρη) αλλά εγώ πάω δεξιά προς Ανθηρό. Η διαδρομή κινείται ανάμεσα σε απομονωμένα και έρημα σπιτάκια, ενώ δεξιά μου κινείται το Στεφανιώτικο ρέμα και απέναντι φαίνεται η μονή Σπηλιάς. Στην παρακάτω φωτογραφία μόλις που φαίνεται στο βάθος η μικρή λίμνη Στεφανιάδα, μια από τις πιο άγνωστες λίμνες της χώρας μας. Σχηματίστηκε μόλις το 1963 από μια κατολίσθηση!

Φτάνω στα μικρά χωριά Ρόγκια και Καρυά. Εδώ έρχεται άσφαλτος από Οξιά. Πρόκειται για την πανέμορφη ασφάλτινη διαδρομή που αφού διαβεί τον Αχελώο πάει Άρτα μέσω Αστροχωρίου και Καλεντίνης. Ο δικός μου στόχος, όμως, είναι το Ανθηρό. Ενώ κατευθύνομαι προς τα εκεί μια ξύλινη πινακίδα λίγο μετά την Καρυά δείχνει προς ένα χωματόδρομο με την υπόσχεση: Γεφύρι του Τριζώλου (ποιου;). Στρίβω προς τα εκεί και βρίσκομαι να κινούμαι δίπλα στο Λιασκοβίτικο ποτάμι. Ο δρόμος, κακοτράχαλος, περνάει συνεχώς μέσα από το ποτάμι. Μία, δύο, τρεις, έχω αρχίσει να πιστεύω ότι απλά πάω λάθος. Και τότε βλέπω αυτήν την πανέμορφη πέτρινη καμπύλη να στεφανώνει το ποτάμι.



Το ομορφότερο γεφύρι της Θεσσαλίας.



Γερά θεμέλια.



Άνοιγμα τόξου 30 μέτρα, ύψος 15,5, πλάτος 2. Το μονοπάτι που οδηγούσε στο γεφύρι έχει καταπλακωθεί από τα μπάζα του υπερκείμενου δρόμου και είναι δύσκολο να φτάσεις στο κατάστρωμά του, πόσο μάλλον που δεν έχει στηθαίο. Δεν δοκίμασα να ανέβω. Είναι κάτι που θα κάνω, αλλά με παρέα.

Ανηφορίζω προς Ανθηρό (Μπουκοβίτσα, από τις λέξεις "Μπούκα" που σημαίνει είσοδος (π.χ μπούκα του λιμανιού ή μπούκα του κανονιού) και "Βίτσα" που σημαίνει πολύ λεπτή βέργα δηλ. Μπουκοβίτσα ονομάζεται τόπος που η είσοδος σ’ αυτόν είναι τόσο στενή όσο η μπούκα του κανονιού , λεπτή σαν βέργα). Ο δρόμος σε ένα σημείο είναι μόνιμα...προσωρινός λόγω κατολισθήσεων. Αμέσως μετά φαίνεται το χωριό. Έχω έρθει εδώ πριν λίγα χρόνια και θυμάμαι πως είναι ένα όμορφο χωριό, με συμπαθέστατο ξενώνα, ενώ πάνω από το χωριό υπάρχει με μια εξαιρετική καφετέρια μέσα στο πράσινο και τα νερά, σε θέση παλιού νερόμυλου. Αξίζει να κάνω μια στάση. Στο μεταξύ, μαθαίνω ότι έχουν βγει τα αποτελέσματα των πανελλαδικών και ακολουθεί σειρά τηλεφωνημάτων. Ευχάριστα νέα θα με συνοδεύουν στο υπόλοιπο της διαδρομής.





Φεύγοντας από το Ανθηρό ακολουθώ τον δρόμο προς Λαγκάδι και εκεί στρίβω αριστερά με στόχο να υπερκεράσω το παρακείμενο βουνό και να βγω από την άλλη πλευρά στα μικρά χωριουδάκια Καλή Κώμη και Περιβόλι μέσω Μέγα Κάμπου. Ο δρόμος αναφέρεται σε έναν από τους χάρτες που έχω μαζί μου, αλλά όχι στους άλλους. Τον ακολουθώ ελπίζοντας να μην πέσω σε αδιέξοδο και χάσω τον χρόνο μου. Ευτυχώς, ο δρόμος αν και δύσβατος οδηγεί πράγματι στα χωριά που ήλπιζα, παρέχοντας εξαιρετική θέα. Κάνω μια μικρή βόλτα στο Περιβόλι. Πέτρινα σπιτάκια παντού, άλλα περιποιημένα και άλλα εμφανώς αφημένα στην τύχη τους. Πιάνω κουβεντούλα με έναν χωρικό. Πριν αρκετά χρόνια μια μεγάλη κατολίσθηση εξαφάνισε ένα μέρος του χωριού. Κοιτάζω εκεί που μου δείχνει. Πράγματι, δεν φαίνεται τίποτα που να θυμίζει ανθρώπινο έργο, μόνο βράχια και βλάστηση.

Το χωριό Καλή Κώμη (Μολεντζικό), ένα γλυκύτατο χωρίο μέσα στο πράσινο.



Στην Καλή Κώμη βρίσκω πινακίδα για κάποιο γεφύρι. Ακολουθώ τον δρόμο και κάθε πιθανή και απίθανη διασταύρωση επί τρία τέταρτα αλλά μάταια. Προφανώς, από κάποιο σημείο ξεκινά μονοπάτι αλλά ούτε πινακίδα υπήρχε, ούτε κάποιο εμφανές σημάδι. Τουλάχιστον, κέρδισα μια μοναδική θέα προς το φαράγγι που σχηματίζει ο Αχελώος στο σημείο αυτό. Πλησιάζω, πια, στο σημείο που σκοτώθηκε ο Άρης Βελουχιώτης. Είναι κοντά στο χωριό Μεσούντα, λίγο πιο βόρεια και στην απέναντι όχθη του ποταμού.





Συνεχίζω, λοιπόν, προς Ελληνικά (Μαρτεντζικό) και Βαλκάνο. Εκεί, δίπλα στο τσιμεντένιο γεφύρι, βρίσκεται ότι απέμεινε από το πέτρινο γεφύρι που κάποτε ένωνε το χωριό με το Μυριόφυλλο.



Ο Αχελώος βρίσκεται μόνιμα στο αριστερό μου χέρι.



Πρωτοτυπίες που πιθανώς μόνο στην Ελλάδα μπορείς να δεις.



Φτάνω στα Κάψαλα και επισκέπτομαι το φράγμα της Μεσοχώρας, ένα από τα φράγματα που θα προσπαθήσει να τιθασεύσει τον Αχελώο. Είναι γνωστό το πόσες αντιρρήσεις έχουν εκφραστεί για την αναγκαιότητα αυτού του έργου και τις αρνητικές συνέπειες του στο περιβάλλον.



Το έργο είναι τεράστιο και συνοδεύεται από διάφορα βοηθητικά δευτερεύοντα έργα όπως αυτό το τεράστιο τούνελ, άγνωστη χρήσης. (Νεφελίμ; )



Από τα Κάψαλα ο χάρτης δείχνει χωματόδρομο που οδηγεί σο χωριό Κορυφή και από εκεί μέσω Λαφίνας θα φτάσω στα Θεοδώριανα, στην καρδιά των Τζουμέρκων. Χμ...όχι ακριβώς. Ο χωματόδρομος είναι άθλιος, με εκείνο το χαρακτηριστικό τρόπο αθλιότητας που υποδηλώνει μόνιμη εγκατάλειψη και πρέπει να σε βάζει σκέψεις. Ξαφνικά, στη μέση του πουθενά βρίσκω έναν βοσκό. Δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας ένιωσε μεγαλύτερη έκπληξη με την εμφάνιση του άλλου. Μου λέει ότι ο δρόμος έχει πέσει λίγο πιο κάτω και δεν περνώ. Δεν με έπεισε, σιγά μην δεν περνάει το DRZ! Πώς είπατε, ορίστε;

Ο πρώην δρόμος.



Σαλπίζω άτακτη υποχώρηση προς Κάψαλα και από εκεί μέσω ασφάλτου φτάνω στο Αθαμάνιο. Στην είσοδο του χωριού απολαμβάνω ένα αναψυκτικό σε μια ταβέρνα. Ρωτώ που θα μπορούσα να στήσω τη σκηνή μου χωρίς να ενοχλώ και μου δείχνουν έναν πολύ βολικό χώρο δίπλα σε ένα μικρό ναό με παροχή νερού. Τέλεια! Στο μεταξύ, στους τοίχους της ταβέρνας υπάρχουν φωτογραφίες από ένα πέτρινο γεφύρι. Ρωτώ, μαθαίνω και φεύγω προς τα εκεί. Είναι μια μικρή απόσταση, ούτε 5 λεπτά με τη μηχανή και μετά ένα δεκάλεπτο περπάτημα. Δυστυχώς, το μονοπάτι από τη μεριά που πήγα έχει πέσει 20 μέτρα πριν το γεφύρι και μαζί του έχει πέσει ένας στύλο με καλώδια στο έδαφος. Δεν πλησίασα, λοιπόν, περισσότερο από όσο βλέπετε.





Πάει να βραδιάσει. Στήνω τη σκηνή, απολαμβάνω ένα όμορφο δείπνο στην ταβέρνα και πέφτω για ύπνο, αφού κάνω σχέδια επί...χάρτου για την αυριανή διαδρομή. Είναι, νομίζω, η πιο ωραία στιγμή της μέρας.

Bump Αντε να ανεβαινουμε και πιο βορεια

Να πω οτι τυχαινει να εχω περασει πολλες απο τις μαγικες διαδρομες που περιγραφει ο Φυσικος μεταξυ Ευρυτανιας και λιμνης Πλαστηρα και στα δυτικα ορεινα Τρικαλα, φοβερα μερη βαλτε καταλληλα λαστιχα στα ον-οφφ σας και πατε. Ειμαι περιεργος να δω πως συνεχισε βορεια, απο χωρια Ασπροποταμου ή απο Ηπειρο μερια? Μαλλον το δευτερο με την πορεια που εχει παρει.

Ελα και περιμενουμε

Τι γλυκό και εύκολο που είναι το ξύπνημα όταν είσαι σε τέτοιο ταξίδι!



Μάζεμα της σκηνής, σύντομο πρωινό στο γειτονικό φιλικό ταβερνάκι και γραμμή για τα πανέμορφα Θεοδώριανα στην καρδιά των Τζουμέρκων. Ο δρόμος ανηφορίζει έντονα μετά το Αθαμάνιο μέχρι που φτάνει σε έναν αυχένα και ξαφνικά χαρίζει υπέροχη θέα στα Θεοδώριανα και στους ορεινούς όγκους που το περιβάλουν ασφυκτικά. Το χωριό είναι πολύ όμορφο και στην πίσω πλευρά του υπάρχουν εντυπωσιακοί καταρράκτες αλλά αυτή τη φορά απλά θα το παρακάμψω από δυτικά, ακολουθώντας ένα χωματόδρομο που σύμφωνα με το χάρτη μου σκαρφαλώνει ως τα 2100 και μετά κατεβαίνει προς το χωριό Καταρράκτης.

Τα Θεοδώριανα μόλις που διακρίνονται στο μέσο της φωτογραφίας.



Το χωριό είναι πολύ όμορφο και στην πίσω πλευρά του υπάρχουν εντυπωσιακοί καταρράκτες αλλά αυτή τη φορά απλά θα το παρακάμψω από δυτικά, ακολουθώντας ένα χωματόδρομο που σύμφωνα με το χάρτη μου σκαρφαλώνει ως τα 2100 και μετά κατεβαίνει προς το χωριό Καταρράκτης.

Ο δρόμος είναι στην αρχή μέτριος αλλά όσο ανεβαίνει τόσο χειροτερεύει. Στο δρόμο συναντώ αρκετές στάνες και δυο φορές με παίρνουν στο κατόπι τα τυπικά χαριτωμένα αρκουδόσκυλα που φυλάνε τα κοπάδια. Κάποια στιγμή διασταυρώνομαι με έναν τσοπάνη από τα Θεοδώριανα και πιάσαμε κουβέντα. Ευθύς και ωραίος τύπος, μου μιλούσε για αρκετή ώρα για την ομορφιά των βουνών τους.



Λίγο μετά τη συνάντησή μας, ο δρόμος είναι απλά μια συλλογή από κοτρώνες σε όλα τα σχήματα (από χρώματα δεν υπήρχε μεγάλη ποικιλία). Πολύ χάρηκα που ήμουν εκεί με το DRZ και όχι με κάποιο wanna be off - βαρύ on. Η θέα είναι υπέροχη προς τα ανατολικά, με πολλές κορυφές των Αγράφων να ακουμπούν τον ουρανό, αλλά είμαι πολύ απορροφημένος από την οδήγηση και κοιτώ φευγαλέα. Με τα πολλά, σκαντζάρω την κορυφογραμμή στα 2100 και ξανοίγεται μπροστά μου τοπίο απαράμιλλο. Δυτικά φαίνεται η λίμνη των Ιωαννίνων! Νοτιοδυτικά η τεχνητή λίμνη Καστρακίου και στα πόδια μου κατεβαίνει σαν φίδι ο δρόμος προς Καταρράκτη. Πιο πέρα ο Άραχθος κυλάει τα νερά του από την ελευθερία των βουνών προς τη σκλαβιά της τεχνητής λίμνης. Είναι από τα ομορφότερα σημεία που έχω δει.

Η λίμνη των Ιωαννίνων στο βάθος. Μακάρι να μην είχε τόση καταχνιά.



Υπέροχη πεταλούδα σε αλπικό υψόμετρο.



Η λίμνη Καστρακίου



Άγρια τοπία, σκαλισμένα από τον πάγο.



Διακρίνεται το καταφύγιο των Τζουμέρκων.

Αρχίζω να κατηφορίζω. Ο δρόμος εδώ είναι πολύ καλύτερος, μάλλον χρησιμοποιείται συχνότερα.



Βρίσκω ένα πλάτωμα με ωραία θέα προς τα νοτιοδυτικά και βγάζω μερικές ακόμα φωτογραφίες.







Ετοιμάζομαι να φύγω όταν ακούω κάποιον να μου φωνάζει!

Στο βάθος διακρίνω μια φιγούρα.



Πρόκειται για βοσκό από τον Καταρράκτη. Με ρωτά το κλασικό τρίπτυχο που με ρωτούσαν όλοι εκείνες τις μέρες.
1. Από που έρχεσαι;
2. Πού πας;
3. Μόνος;



Φαίνεται πολύ συμπαθής άνθρωπος και απλός. Περνά όλον τον καιρό από Μάιο μέχρι τέλη Σεπτέμβρη σε μια καλύβα στο βουνό μαζί με τη γυναίκα του και μόλις κρυώσει ο καιρός κατεβαίνουν στο χωριό. Λέει για τις δυσκολίες της ζωής εκεί πάνω, μιλάει για τον πόλεμο και το αντάρτικο, φοβερές ιστορίες. Με καλεί για φαγητό στην καλύβα τους. Ντρέπομαι, αλλά επιμένει. "Έστω λίγο τυρί και ψωμί". Βέβαια, εκείνος δεν θα έρθει γιατί πρέπει να μαζέψει τα ζώα του. Μου δίνει οδηγίες και λίγο μετά βρίσκω τη γυναίκα του.



Με κλαδιά και πανιά έχουν φτιάξει έναν μικρό χώρο όπου χωράει μόνο το κρεβάτι τους. Φαίνεται δίπλα στην κυρία. Πιο εκεί ένα υποτυπώδες κουζινάκι και παραδίπλα ένα μικρό κοτέτσι. Άλλος κόσμος. Δεν λέω καλύτερος ή χειρότερος. Άλλος. Σκέφτομαι πως ζω και πως ζούνε και νιώθω να υπάρχει μια τεράστια απόσταση. Ταυτόχρονα, νιώθω πολύ οικεία. Μπέρδεμα.

Να είναι καλά εκείνη η κυρία. Αφού με κέρασε καφέ, αυγά και καρπούζι μου παραγέμισε μια σακούλα με φέτα και ψωμί και με έστειλε στο καλό. Η αφειδώλευτη φιλοξενία επιζεί μόνο στα πιο απομακρυσμένα μέρη.

Σοβαρολογείς; Είναι απίστευτη σύμπτωση!

Να σας δώσω τη φωτογραφία που βλέπεις και άλλη μία, να τους τις στείλετε. Ή μπορείτε να μου δώσετε τη διεύθυνσή του.

Μπράβο ρε Τάκη. Δεν ξέρω αν χαίρομαι για σένα ή μελαγχολώ για μένα που δεν έχω off road να ευχαριστηθώ και εγώ αυτές τις διαδρομές.
Μάλλον και τα δύο.

ps επιτέλους και ένα ταξιδιωτικό που δεν έχει φωτογραφίες φαγητών

Απίστευτο το ζευγάρι που μένει στην καλύβα.

Χάρτης του ενδιαφέροντος κομματιού της διαδρομής της δεύτερης μέρας. Γαρδίκι - Καρπενήσι - Μικρό Χωριό - Λίμνη Κρεμαστών - Λίμνη Πλαστήρα.

Χάρτης της τρίτης μέρας. Λίμνη Πλαστήρα - Αθαμάνιο

Συνεχίζουμε λοιπόν με τους γνωστούς καταιγιστικούς ρυθμούς μας.

Κατεβαίναμε, αν θυμάστε, από τα Τζουμέρκα προς το χωριό Καταρράκτης. Στο δρόμο θα δούμε την υδατογέφυρα του 19ου αιώνα που τροφοδοτούσε με νερό το μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης. Ο δρόμος του 20ου αιώνα το έχει κοψει στη μέση.



Κοντά στο χωριό Καταρράκτης βρίσκεται ένας...καταρράκτης! Πέρα από την έκπληξη που σας διακατέχει πρέπει να σας πω ότι πρόκειται για πολύ εντυπωσιακό θέαμα αρκεί να πάτε την κατάλληλη εποχή, δηλαδή όταν λιώνουν τα χιόνια από τις κορυφές του βουνού και όχι στα τέλη Αυγούστου. Βέβαια, το τραχύ του τοπίου και το ύψος του καταρράκτη δεν παύουν να εντυπωσιάζουν. Απέναντί του έχει κτιστεί μικρή καφετέρια, ιδανικό μέρος για στάση και απόλαυση της θέας.



Για να δείτε πως μοιάζει σε μια πιο κατάλληλη εποχή δείτε εδώ.

Αλώνι που έχει δεχτεί αναζωογονητικές παρεμβάσεις.



Συνεχίζω προς Σιράκο, περνώντας από τα όμορφα χωριά Άγναντα, Κτιστάδες, Πράμαντα και Χριστοί. Χρόνο, δώστε μου και άλλο χρόνο!

Ο Καλαρίτικος ποταμός πριν συναντήσει τον Άραχθο.



Το γεφύρι του Συγγούνη στο δρόμο για Σιράκο, γεφυρώνει τον Καλαρίτικο ποταμό. Αντί για στηθαίο έχει αραιές αρκάδες.







Ο δρόμος περνάει απέναντι από το γεφύρι πάνω σε μια γέφυρα τύπου....τι τύπου είπαμε νωρίτερα;



Μικρό ερειπωμένο εκκλησάκι.



Για τα χωριά Σιράκο και Καλαρίτες τα λόγια περιττεύουν. Από τα ωραιότερα χωριά της Ελλάδας, απόλυτα εγκαταλειμμένα για χρόνια γνώρισαν μια καλόγουστη οικοδομική ανάταση τις δύο τελευταίες δεκαετίες χωρίς βέβαια να έχουν κρατήσει πολύ μόνιμο κόσμο.

Τα χωρίζει ένα εντυπωσιακό φαράγγι που το διασχίζει εντυπωσιακό μονοπάτι αλλά αυτά μια άλλη φορά.

Οι Καλαρίτες όπως φαίνονται από το δρόμο για Σιράκο.





Το Σιράκο

Από το Σιράκο και μετά δεν έχω πάει ποτέ αλλά είμαι σίγουρος ότι θα είναι από τα πιο όμορφα κομμάτια της διαδρομής. Δεν πέφτω έξω.

Όπως ανεβαίνει ο δρόμος βλέπω στα δυτικά τη λίμνη των Ιωαννίνων και στα ανατολικά την καρδιά της Πίνδου και τον Λάκμο σε πρώτο πλάνο.





Σκηνή ορειβατών.





Αγνοώ οποιαδήποτε διασταύρωση δεν πάει βόρεια. Θέλω να φτάσω κάτω από την κορυφή Περιστέρι (2295m) και να κατέβω στο χωριό Καστρί δίπλα στο δρόμο Μέτσοβο-Ιωάννινα.

Ο φυσικός wrote: Θέλω να φτάσω κάτω από την κορυφή Περιστέρι (2295m) και να κατέβω στο χωριό Καστρί δίπλα στο δρόμο Μέτσοβο-Ιωάννινα.

....και εγω θελω........................