Αθήνα - Γράμμος με το DRZ και ότι αυτό συνεπάγεται... 23-30.08.2010

Ο φυσικός wrote:Ο Καλαρίτικος ποταμός πριν συναντήσει τον Άραχθο.



Το γεφύρι του Συγγούνη στο δρόμο για Σιράκο, γεφυρώνει τον Καλαρίτικο ποταμό. Αντί για στηθαίο έχει αραιές αρκάδες.







Ο δρόμος περνάει απέναντι από το γεφύρι πάνω σε μια γέφυρα τύπου....τι τύπου είπαμε νωρίτερα;



Μικρό ερειπωμένο εκκλησάκι.



Για τα χωριά Σιράκο και Καλαρίτες τα λόγια περιττεύουν. Από τα ωραιότερα χωριά της Ελλάδας, απόλυτα εγκαταλειμμένα για χρόνια γνώρισαν μια καλόγουστη οικοδομική ανάταση τις δύο τελευταίες δεκαετίες χωρίς βέβαια να έχουν κρατήσει πολύ μόνιμο κόσμο.

Τα χωρίζει ένα εντυπωσιακό φαράγγι που το διασχίζει εντυπωσιακό μονοπάτι αλλά αυτά μια άλλη φορά.

Οι Καλαρίτες όπως φαίνονται από το δρόμο για Σιράκο.





Το Σιράκο

Oταν λεμε αλλο ματι.....Εχουμε μια φιλη απο τα Πραμαντα και παραπλησια διαδρομη καναμε το 98 με ενα Νiva

Το μονοπατι στο φαραγγι το περπατησαμε οικογενειακα με το γιο μου 3 χρονων και ταπαιξα.Ειναι αρκετα εντυπωσιακο και σχετικα κουραστικο,καθωs πρεπει αν εισαι στο ενα σημειο να το περασειs δυο φορεs.Λεει ομωs !Μηπωs να κανουμε motoρειβατικο forum?

Αν μπορείτε όταν απαντάτε μην κουβαλάτε μαζί σας 15 φωτογραφίες γιατί χάνεται εντελώς η ροή του κειμένου.

Σε κάθε κατεύθυνση πλην της δυτικής υπάρχει μια θάλασσα από βουνοκορφές, ένα θέαμα συγκλονιστικό.



Το μόνο που υπάρχει στην περιοχή είναι αυτό το μνημείο, αφιερωμένο σε ένα ζευγάρι, χωρίς ημερομηνίες ή λεπτομέρειες. Θύματα του εμφυλίου ή κάτι άλλο;



Επίσης, υπάρχουν αγελάδες. Πολλές αγελάδες. Η δεξιότερη είναι το DRZ.



Μερικές επαγρυπνούν στα οδοφράγματα.



Μαγεία...



Μια μικρή λάκα ακριβώς κάτω από την κορυφή με το όμορφο όνομα Τσουκαρέλα. Λίγα δευτερόλεπτα πριν απογειωνόταν από εκεί ένας αετός!



Σε μια διασταύρωση στρίβω πιο αριστερά από όσο θα έπρεπε και αντί να πάω στο Καστρί αρχίζω να κινούμαι σε ένα δρόμο που μοιάζει όλο και λιγότερο με δρόμο. Αρχίζω να πιστεύω ότι θα πέσω σε αδιέξοδο αλλά με κάποιον τρόπο συνεχίζει να κατεβαίνει, μέχρι που φτάνω σε μια στάνη.



Κάτι λιγότερο από 10 σκυλιά αρχίζουν να έρχονται προς το μέρος μου και ετοιμάζομαι για τη συνήθη διαδικασία αποφυγή τους (τα πλησιάζω ήρεμα, φρενάρω λίγα μέτρα πριν διασταυρωθούμε, αυτά στέκονται για ένα δευτερόλεπτο αμήχανα και ξαφνικά γκαζώνω και εξαφανίζομαι) αλλά ευτυχώς τους βάζει τις φωνές ο βοσκός και με καλεί για δεύτερη φορά σε μια μέρα να με κεράσει κάτι.

Πρόκειται για ένα ζευγάρι από το γειτονικό χωριό Γότιστα, εξαιρετικοί άνθρωποι που νιώθουν οι τελευταίοι ενός είδους που εξαφανίζεται αφού τα παιδιά δεν θέλουν να ζούνε έτσι. Μου είπαν ότι δεν έχει ξανακατέβει ποτέ κανείς από το δρόμο που ήρθα εκτός από έναν άλλον τσοπάνη.

Φέτα, αυγουλάκια και καφές αποτέλεσαν ένα από τα γλυκότερα γεύματα του ταξιδιού μου.
Ακολούθησε μια μικρή ξενάγηση στο εσωτερικό του λιτού δωματίου που μένουν το καλοκαίρι. Κουδούνια παντού. Τα μικρά για τα πρόβατα και τα μεγάλα για τους τράγους.



Έρχεται η ώρα της αναχώρησης και ξαναπαίρνω την κατηφόρα μέχρι τη Γότιστα, μετά Σούτσο και τελικά Μεγάλο Περιστέρι. Ο δρόμος μέχρι το Μέτσοβο είναι γνωστός σε όλους σας και συνεχίζω για την τεχνητή λίμνη του ποταμού Αώου. Από εδώ ξεκινάει το μονοπάτι για τις περίφημες λίμνες Φλέγκα και το Αρκουδόρεμα. (Είπαμε, άλλη φορά).









Αν ήταν νωρίτερα θα χωνόμουνα στο δάσος και θα έφτανα στη Βωβούσα με κάποιον τρόπο. Δυστυχώς, έχει σχεδόν βραδιάσει και ακολουθώ τις πινακίδες λίγο πριν το φράγμα προς το όμορφο χωριό. Πρόκειται για μια αρχικά χωμάτινη και μετά ασφάλτινη διαδρομή που έχω ξανακάνει το 2003 και περνάει δίπλα από μια λίμνη με νούφαρα απίθανης ομορφιάς.

Φτάνω στη Βωβούσα βράδυ και κατευθύνομαι σε κάποια δωμάτια που είχα μείνει παλιότερα. Βρίσκω ένα μονόκλινο με 25 ευρώ και αποφασίζω να μείνω μέσα. Θα δω το χωριό το πρωί. Το υπόλοιπο βράδυ περιλαμβάνει μπανάκι-μανάκι, φέτα και ψωμί στην υγειά των απανταχού φιλόξενων βοσκών, μελέτη χάρτη και γλυκό ύπνο.

Η Βωβούσα (υψόμετρο 970m) διασχίζεται από τον Αώο, είναι πνιγμένη στο πράσινο και έχει ένα γεφυράκι κόσμημα. Εδώ 5-6 οχυρωμένοι αστυφύλακες και μια χούφτα φαντάροι σταμάτησαν την ιταλική επίθεση μέχρι να έρθουν οι ενισχύσεις στις 4 Νοεμβρίου του 1940.







Πολλά χελιδόνια φωλιάζουν στο καμπαναριό.





Το προαύλιο του ναού του χωριού.





Λίγο πριν το χωριό, όπως έρχεστε από Γρεβενίτι θα δείτε αυτό το γεφύρι στα αριστερά σας.



Αρματώνω το DRZ και συνεχίζω για βόρεια. Σήμερα θέλω να φτάσω στο Γράμμο. Κατευθύνομαι προς τα χωριά Περιβόλι και Αβδέλλα. Ο δρόμος αρχικά καλή άσφαλτος ελίσσεται σε πυκνό δάσος και αργότερα γίνεται χωματόδρομος που κινείται σε ένα παράξενο τοπίο με εναλλαγές δάσους και γυμνών ραχών.



Ακολουθώ μια διασταύρωση προς Βάλια Κάλντα. Η βλάστηση γίνεται ξανά οργιώδης.



Όπως περίμενα καταλήγω σε αδιέξοδο. Από εδώ αρχίζει -εναλλακτικά- το μονοπάτι για το Αρκουδόρεμα. Δεν βαριέσαι ποτέ στην Ελλάδα.

Επιστρέφω στο δρόμο για Περιβόλι και κοντοστέκομαι σε αυτό το κεραυνοβολημένο δέντρο. Δέος. Θυμάμαι στην πρώτη ανάβαση στις λίμνες Φλέγκα μια ατελείωτη σειρά από κουφάρια κεραυνοβολημένων ρόμπολων. Εδώ πάνω η κακοκαιρία είναι σοβαρή υπόθεση...



Το χωριό Περιβόλι χαμένο και χωμένο στο δάσος.



Τα χωριά Περιβόλι και Αβδέλα έχουν ένα αρχιτεκτονικό χαρακτηριστικό που τα ασχημαίνει πολύ στα μάτια μου. Ένα χαρακτηριστικό που απαντάται σε πολλά χωριά του ανατολικού Ζαγορίου και των Γρεβενών. Οι στέγες αντί για πλάκες ή κεραμίδια έχουν ελενίτ σε κόκκινο χρώμα. Κατανοώ το θέμα του κόστους και της ευκολίας αλλά πρόκειται για αισθητικό ατόπημα που ακυρώνει την ομορφιά όλου του χωριού.

Αρκετά με την γκρίνια όμως. Ανάμεσα σε Περιβόλι και Αβδέλα υπάρχει αυτή η πινακίδα:

[

Πρόκειται για τμήμα αμαξιτής οδού των ρωμαϊκών χρόνων που όμως δεν κατάφερα να βρω.
Εσείς όμως μπορείτε να τη δείτε στη σελίδα 13 εδώ.

Λίγο παρακάτω ακολουθώντας μια λιτή πινακίδα καταλήγω στο εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας, χαμένο μέσα σε πυκνό δάσος.





Περνώ από το χωριό Αβδέλα, λίγο μετά το οποίο υπάρχει δίπλα στο δρόμο όμορφος χώρος αναψυχής με σκιά, πηγή και τραπέζια.



Τα επόμενα χωριά είναι το (η;) Λάβδα και η αρκετά γνωστή Σμίξη. Κάπου εκεί με συνοδεύουν για αρκετές εκατοντάδες μέτρα σωροί από ξύλα. Η υλοτομία είναι βασική πηγή εσόδων.





Το χιονοδρομικό κέντρο στη Βασιλίτσα έρημο όπως είναι φαίνεται παράταιρο τέτοια εποχή.



Στο ύψωμα της Αννίτσας υπάρχει μνημείο πεσόντων του 1940. Ο αριθμός των μνημονευόμενων νεκρών προκαλεί δέος, η αρχιτεκτονική του βασικού κτίσματος προκαλεί γέλια.





Ποιος σκέφτηκε να φτιάξει κτίσμα σε σχήμα κράνους (ή κρανίου);!





Συνεχίζω μέσα από ένα δαιδαλώδες πλέγμα χωματόδρομων που δεν είμαι σίγουρος αν θα ξανάβρισκα σήμερα με στόχο το χωριό Ζούζουλη και το Επταχώρι πάνω στον παλιό δρόμο Ιωαννίνων-Καστοριάς. Κυκλοφορούν πολλά φορτηγά με χώματα και μάλλον κάποιος νέος δρόμος ετοιμάζεται εκεί κοντά.

Η Ζούζουλη είναι μικρό αλλά φροντισμένο χωριό. Μια πινακίδα με πληροφορεί για...ένα γεφύρι. Πώς να αντισταθώ;



Μετά από 3 κατηφορικά και σχετικά δύσκολα χιλιόμετρα καταλήγω στο Ζουζουλιώτικο ποτάμι και στο πρόσφατα αναπαλαιωμένο γεφύρι.







Δίπλα στο γεφύρι ένας αναπαλαιωμένος νερόμυλος έχει δεχθεί τις "ανακαταστροφώσεις" από κάποιους απολίτιστους. Κρίμα στα έξοδα και τον κόπο.





Η μυλόπετρα. Λείπει όλος ο υπόλοιπος μηχανισμός. Μάλλον ξηλώθηκε...





Συνεχίζω για Επταχώρι (άσφαλτος πια) και λίγο πριν φτάσω εκεί συναντώ ακόμα ένα όμορφο γεφύρι. Το γεφύρι του Κουτσιουμπλή με μήκος 33m και ύψος 8m έχει και αυτό αναπαλαιωθεί πρόσφατα και είναι πανέμορφο. Οι αρκάδες και το ανακουφιστικό άνοιγμα ολοκληρώνουν την υπέροχη εικόνα.











Στο Επταχώρι ο χάρτης μου δείχνει βενζινάδικο. Χρειάζομαι βενζίνη επειγόντως ώστε να ανέβω σήμερα στον Γράμμο από Αετομηλίτσα και να μη χρειαστώ βενζινάδικο μέχρι αύριο το βράδυ. Δυστυχώς, λόγω της Εγνατίας οδού το βενζινάδικο έχει κλείσει. Σχεδόν κανείς δεν χρησιμοποιεί πια το δρόμο από ότι μου είπε ένας ντόπιος που συνάντησα στο γεφύρι (και ο οποίος με παρότρυνε να παντρευτώ γιατί είμαι μεγάλος πια).

Το μόνο βενζινάδικο στην περιοχή είναι στο Νεστόριο, 30 χιλιόμετρα μακριά. Το πρόγραμμα αλλάζει. Θα ανέβω στο Γράμμο από το Νεστόριο και θα γυρίσω από Αετομηλίτσα. Η διαδρομή περνάει μέσα από το βουνό Βόιο και είναι εξαιρετική, αν ξεχάσουμε ένα μεγάλο μέρος του δάσουν που έχει καεί αλλά αναγεννάται γρήγορα. Το Νεστόριο το ξέρω μόνο από το river party. Αν και οι μεσημεριανές ώρες δεν είναι οι καλύτερες για να αναδειχθεί η ομορφιά ενός μέρους, το Νεστόριο μου άρεσε αρκετά. Κτισμένο σε ωραίο σημείο σε λόφο και με τον Αλιάκμονα στα πόδια του έχει αρκετά ωραία παλιά σπίτια και μια άνεση χώρων. Βάζω βενζίνη και κατευθύνομαι προς το χώρο του river party για να δω αν μπορώ να στήσω τη σκηνή μου.
Πολύς κόσμος κάνει μπάνιο στο ποτάμι, παιδάκια τρέχουν, οικογένειες κάνουν πικνίκ. Όμορφες εικόνες αλλά δεν είναι ήσυχα και αποφασίζω να συνεχίσω προς το χωριό Πεύκο, στην "είσοδο" του Γράμμου.

Γεφύρι στο χώρο του river party.



Η διαδρομή ελίσσεται υπέροχα παράλληλα με τον Αλιάκμονα, πρόσφατα ασφαλτοστρωμένη.

Αριστερά του δρόμου ο χάρτης της Ανάβασης δείχνει ένα έρημο χωριό (από τα πολλά που έχει ο Γράμμος λόγω του εμφυλίου) την Περιστερά. Αποφασίζω να το ψάξω, με συγκινούν τα έρημα χωριά πόσο μάλλον εκείνα που εξαφανίστηκαν εν μέσω ενός απερίγραπτου πράγματος όπως ένας εμφύλιος πόλεμος.

Ο δρόμος φτάνει πρώτα στο Γκυκονέρι (παλαιότερο όνομα Δράνοβο), έναν μικρό οικισμό.
Και εδώ μνημόσυνο...



Οι προσπάθειες για την Περιστέρα πέφτουν στο κενό. Το αδηφάγο δάσος δεν με αφήνει να βρω τίποτα.



Αργότερα μου είπαν ότι μόνο με κάποιον που ξέρει μπορείς να βρεις κάποια χαλάσματα μέσα στο δάσος. Χαλάσματα που κάποτε ήταν το χωριό.

Γυρνώ στο Γλυκονέρι και προσπαθώ να βγω στον Πεύκο από άλλον χωματόδρομο. Πάλι τζίφος! Μια ατελείωτη σειρά από πεσμένα δέντρα κλείνει το δρόμο. Περνώ τα πρώτα 2,3 αλλά δεν έχει νόημα.



Επιστροφή, λοιπόν, στον κεντρικό δρόμο και καρφί για τον Πεύκο, όπου και θα μείνω απόψε. Πόσο μου άρεσε αυτό το χωριουδάκι. Ίσως να έφταιγε το φως του Ήλιου που έδυε, ίσως η χαρά μου που έφτανα στον Γράμμο, ίσως να μην είμαι αντικειμενικός αλλά δεν με νοιάζει. Αυτό το χωριουδάκι μίλησε στην καρδιά μου.



Έστησα τη σκηνή μου στο προαύλιο της εκκλησίας...



...και άρχισα να περπατώ στα σοκάκια ανεβαίνοντας στο ψηλότερο σημείο του χωριού...



...όπου κάποτε υπήρχε ένα φυλάκιο του στρατού...





...και τώρα έμεναν μετανάστες εργάτες. Ακριβώς από έξω έβοσκε ένα κοπάδι αγελάδες.



Ο βοσκός και ιδιοκτήτης τους, ο Αντώνης, ήταν η καλύτερη γνωριμία που έκανα σε όλο το ταξίδι. Κατάφερα να μην έχω ούτε μια φωτογραφία του, κατάφερα να χάσω το τηλέφωνό του, μάλλον δεν έχω κανέναν τρόπο να τον ξαναβρώ αλλά εύχομαι να είναι καλά. Θυμάμαι ότι είναι από το χωριό Καναλάκι της Ηπείρου και αυτό ίσως να είναι ένα στοιχείο. Καλοσυνάτος άνθρωπος, απλός και ντόμπρος με συνόδευσε στο φαγητό στο μοναδικό ταβερνάκι του χωριού. Φεύγει κάθε καλοκαίρι από το Καναλάκι με το κοπάδι του σε φορτηγό, το αμολάει στον Γράμμο και στα γύρω βουνά και το συνοδεύει περπατώντας για βδομάδες. Κοιμάται δίπλα στις αγελάδες του, τις ξέρει μία προς μία, τους κάνει τις ενέσεις του όταν είναι άρρωστες, τις ξεγεννά. Νιώθω σαν χαζό παιδί της πόλης που με εντυπωσιάζουν όλα αυτά, μάλλον υπάρχει πολύς κόσμος που ζει κάπως έτσι, αλλά απόλαυσα τη συζήτησή μας πολύ.

Περισσότερα για τον Πεύκο.

Την επόμενη μέρα ξύπνησα νωρίς. Πίστευα ότι θα είναι η ομορφότερη μέρα της διαδρομής και είχα δίκιο. Το σχέδιο είναι να κινηθώ στη καρδιά του βουνού, να επισκεφθώ τη μονή του Αγίου Ζαχαρία, το χωριό Γράμμο ή Γραμμούστα, την -μυθική στα αυτιά μου- λίμνη Γκίστοβα, την λίμνη Μουτσάλια στις Αρένες και βέβαια τα δάση.



Πρώτη στάση στο χιλιοφωτογραφημένο εκκλησάκι της Παναγίας που έκτισε ο 1ος λόχος του 592 τάγματος το 1948, στην κορύφωση του εμφυλίου.









Να βάλουμε και καμιά του DRZ, ε; Σας αρέσουν τα καθαρόαιμα χωμάτινα λάστιχα;



Προχωρώ προς Γράμμο και απολαμβάνω τη θέα προς τον κύριο όγκο του βουνού. Ο δρόμος αργότερα θα περάσει μέσα από το κενό που βλέπετε στο βάθος.



Σε μια παράκαμψη στο δρόμο για το Γράμμο και πολύ βαθειά μέσα στο δάσος, ουσιαστικά στη μέση του πουθενά βρίσκεται η μονή του Αγίου Ζαχαρία, ευτυχώς αναπαλαιωμένη.

Αντιγράφω από εδώ.

"Σε μια απομακρυσμένη και εγκαταλειμμένη περιοχή του Γράμμου σώζεται ένα μοναχικό κτίσμα, ο ναός του Αγίου Ζαχαρία. Κάποτε, ήταν καθολικό μονής που είχε οργανική σχέση και με τη μονή της Τσούκας. Σήμερα, έχει απομείνει μόνο το κτίσμα του ναού σε κακή κατάσταση. Διακρίνονται, ωστόσο, τα ίχνη των κελιών, ενώ ο νάρθηκας είναι μισοερειπωμένος.

Το ίδιο το κτίσμα είναι μια πολύ όμορφη κατασκευή, που ανήκει στον τύπο του εγγεγραμμένου σταυροειδούς μετά τρούλλου ναού. Εδώ δούλεψαν κτιστάδες της ηπειρωτικής σχολής, που διακρίνονται για την προσεγμένη δουλειά τους και τον έντεχνο τρόπο στέγασης με πέτρινες πλάκες.

Εσωτερικά, ο ναός είναι κατάγραφος με τοιχογραφίες και ένα πλούσιο εικονογραφικό πρόγραμμα, το οποίο περιελάμβανε όλες τις αναζητήσεις της μεταβυζαντινής τέχνης. Δυστυχώς, όμως, μεγάλα τμήματα των τοιχογραφιών αυτών έχουν καταστραφεί από πυρκαγιά.

Ορισμένες μορφές αγίων και μικρά τμήματα παραστάσεων που σώζονται, πιστοποιούν την αξία των καλλιτεχνών που δούλεψαν σ' αυτή την εικονογράφηση. Η ζωγραφική αυτή είναι του 17ου αιώνα. Αυτό επιβεβαιώνεται από μια επιγραφή που υπάρχει στη νότια πλευρά, πάνω από ένα παράθυρο."

Να προσθέσω ότι είχε λειτουργήσει σαν νοσοκομείο των ανταρτών στον εμφύλιο και σήμερα -εννοείται- οι εναπομείνασες αγιογραφίες είναι κατάσπαρτες με αναμνηστικά χαράγματα του κάθε













Κτητορική επιγραφή που δυστυχώς δεν καταλαβαίνω τι λέει.











Μια φιλόξενη κορομηλιά στην αυλή του ναού με κέρασε ένα αξέχαστο πρωινό.

Οι δρόμοι στον Γράμμο είναι κάπως έτσι:



Σε μια στροφή του δρόμου συναντώ την προτομή του Πέτρου Κόκκαλη, γιατρού και πατέρα του Σωκράτη Κόκκαλη (του γνωστού). Ο Πέτρος Κόκκαλης ήταν γιατρός του ΔΣΕ.



Λίγο παρακάτω λίγα ερείπια είναι ότι απέμεινε από τον οικισμό Βέρτινικ.





Και να το χωριό Γράμμος! Το ποτάμι που βλέπετε είναι ο Αλιάκμονας στα σπάργανά του!



Το χωριό δεν είναι όπως το περίμενα. Έχει γνωρίσει "ανάπτυξη" με ξύλινα σπίτια τύπου Ελβετίας. Ουδέν σχόλιον. Φαντάζομαι τι θα γίνει όταν σύντομα η άσφαλτος φτάσει μέχρι εδώ (το 2010 σταματούσε στον Πεύκο). Η ερειπωμένη από τον εμφύλιο εκκλησία, ανακαινίζεται και όταν με το καλό ξαναπάω θα την απολαύσω με στέγη. Αλλά για αυτά σε λίγο. Τώρα περνώ το χωριό και αρχίζω να ανηφορίζω προς την κορυφογραμμή μέχρι να βρω πινακίδες για τη λίμνη Γκιστόβα.

Εξαίσια αλπικά λιβάδια παντού.









Μόλις συναντήσω τις πινακίδες αφήνω το DRZ, βάζω κατάλληλα παπούτσια και αρχίζω το περπάτημα. Θα χρειαστώ κάιτ λιγότερο από μια ώρα για την Γκιστόβα, την ψηλότερη λίμνη της Ελλάδας στα 2365m! Βρίσκεται ακριβώς πάνω στα σύνορα Ελλάδας-Αλβανίας μοιρασμένη στα δύο! Από εκεί το μονοπάτι συνεχίζει πάνω στην κορυφογραμμή για την κορυφή του Γράμμου, την Τσούκα Πέσικ στα 2520m, χάρη στην οποία ο Γράμμος είναι το τέταρτο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας. Δυστυχώς, δεν έχω χρόνο για την κορυφή.



Πολύ κατατοπιστικές πινακίδες ανά 500m.







Μετά από έναν αυχένα η λίμνη ξανοίγεται μπροστά μου. Δεν είναι μεγαλύτερη από ένα γήπεδο ποδοσφαίρου και υπάρχει χάρη σε μια μικρή λάκα που σχηματίζεται στην κορυφογραμμή. Είναι υπέροχη!





Ένα κοπάδι πρόβατα βόσκει στην αλβανική πλευρά του βουνού.





Τσιμεντένια πυραμίδα που ορίζει τη συνοριογραμμή! Μπήκα και στην Αλβανία λίγο, μου αρέσει να επισκέπτομαι ξένες χώρες.





Χωρίς πολωτικό φίλτρο.



Με πολωτικό φίλτρο.



Κάπου στο βάθος διακρίνονται χωριά στην Αλβανία.



Η επιστροφή, που έγινε με μισή καρδιά, ήταν εύκολη και σύντομη.







Μια πηγή (από τις πάμπολλες που σιγά σιγά γεννούν τον Αλιάκμονα) πνιγμένη στη βλάστηση.

Και μη με μαλωνειs οταν στην απαντηση βγαινουν πολλεs photo.Μονο του γινεται!

oσονοuπω wrote:
Και μη με μαλωνειs οταν στην απαντηση βγαινουν πολλεs photo.Μονο του γινεται!

Δε γίνεται μόνο του... απλά θες κι άλλα μαθήματα!!!

ΑΝΤΕ ΤΑΚΗΗΗΗ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟΟΟΟΟΟ!!!!!!!!

Επιστρέφω στο DRZ και αλλάζω ρούχα. Από ορειβάτης ξαναγίνομαι χωματο-οδηγός. Επιστρέφω στο χωριό Γράμμο και πριν τσιμπήσω κάτι στο συμπαθητικό ταβερνάκι του χωριού επισκέπτομαι τον έρημο ναό, χτυπημένος κι αυτός από τον εμφύλιο.
Δύο αλβανοί τεχνίτες της πέτρας ανασταίνουν το εκκλησάκι.







Αντιγράφω από http://www.vlachs-popsv.gr/katigories/sinedria/praktika/katigories_sinedria_praktika_7.html

«Η εκκλησία της Παναγιάς όπου ερείπια υπάρχουν και σήμερα ήταν ρυθμού βασιλικής, γύρω στις πλευρές είχε πολεμίστρες για να αντιμετωπίζουν τις επιθέσεις των Τουρκαλβανών. Η εικόνα της Παναγιάς της "Οδηγήτριας" ζωγραφισμένη στην Βενετία πριν 400 χρόνια βρίσκεται σήμερα στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής του Αργους Ορεστικού. Κάθε χρόνο οι Γραμμουστιάνοι την ανεβάζανε πάνω σε ειδικό άλογο ντυμένη με κόκκινο βελούδο με χρυσά σιρίτια την τοποθετούσαν στην εκκλησιά της Παναγιάς για όλο το καλοκαίρι και μετά με τον ίδιο τρόπο την κατέβαζαν όταν έφευγαν για τα χειμαδιά. Στη Βενετία είναι επίσης τυπωμένο και το Ιερό Ευαγγέλιο της Παναγιάς της Γράμμουστας. Μπορούμε να διαβάσουμε «Εν Ενετίησιν 1748». Το ευαγγέλιο δείγμα υψηλής βενετσιάνικης αισθητικής, είναι θαυμάσια εικονογραφημένο και φέρει παραστάσεις από τη ζωή του Χριστού και από τους Ευαγγελιστές.
Ο ναός μετά την καταστροφή του εμφυλίου ερημώθηκε. Η πέτρα με τον τρόπο που είναι τοποθετημένη μας δείχνει την μεγαλοπρέπεια του. Ερείπια υπάρχουν μέχρι σήμερα και δίπλα έχει χτιστεί μικρός ναΐσκος για τις ανάγκες της λειτουργίας. Μεγάλη είναι η συρροή του κόσμου την ημέρα του 15 Αύγουστου. Με τα προσφορά τους, το λάδι και το κρασί γιορτάζουν την Παναγιά.»

Επιστρέφω προς τον Πεύκο αλλά σε αυτή τη διασταύρωση στρίβω δεξιά, προς τη λίμνη στις Αρένες και την Αετομηλίτσα.



Ανοιχτά λιβάδια εναλλάσσονται με πυκνά δάση μαύρου έλατου. Οι αγελάδες δεν κατανοούν τη διαφορά και βρίσκονται παντού.





Προσεγμένες κατατοπιστικές πινακίδες δίνουν πληροφορίες για την πανίδα και τη χλωρίδα του βουνού.





Η διαδρομή λες και είναι βγαλμένη από τα όνειρά μας.



Και εκεί που λέω δεν μπορεί να γίνει πιο όμορφο φτάνω στη λίμνη!











Η λίμνη Μουτσάλια στην τοποθεσία Αρένες (ή και λίμνη Αρένες) είναι ένα παραμυθένιο τοπίο και επιπλέον περιβάλλεται από όμορφα φτιαγμένους χώρους αναψυχής. Εντός της ζούνε ανάμεσα σε άλλα αμφίβια οι αρκετά σπάνιοι και πολύ όμορφοι Αλπικοί Τρίτωνες.



Αντιγράφω από τη Wikipedia
«Ο Αλπικός Τρίτωνας που μοιάζει με μικρό δράκο, είναι ένα αμφίβιο με μήκος 8 - 12 εκ. με γκρίζα - καστανόμαυρη ράχη και κοκκινωπή κοιλιά χωρίς κηλίδες. Είναι ένα από τα τρία είδη τριτώνων της Ελλάδας. Ζει σε λίμνες αλλά και σε νερόλακκους χωρίς πολλή βλάστηση στην υψηλή ορεινή ζώνη. Απαντάται πάντα μέσα στο νερό ή σε υγρές θέσεις κοντά σε αυτό. Τρέφεται με διάφορα υδρόβια ασπόνδυλα. Ξεχειμωνιάζει μέσα στο νερό ή κρυμμένος κάτω από πέτρες, ρίζες κλπ.
Ο αλπικός τρίτωνας είναι και ένα από τα είδη άγριας ζωής που προστατεύονται από την ελληνική νομοθεσία και με τα οποία ασχολείται και η περιβαλλοντική οργάνωση Αρκτούρος.»

Σχετικά εύκολα βρίσκω μερικούς και τους θαυμάζω. Έχω ξαναδεί στις Δρακόλιμνες σε Τύμφη και Σμόλικα και κάθε φορά χαίρομαι σαν μικρό παιδί. Λίγο αργότερα πιάνω κουβέντα με μια περιπολία συνοριοφυλάκων, από τις αρκετές που είδα, και με ενημερώνουν ότι αρκετοί επισκέπτες της λίμνης αιχμαλωτίζουν τρίτωνες, έτσι για πλάκα, και τους βάζουν σε βάζα με νερό όπου βέβαια πεθαίνουν. Πάντα, μα πάντα, η σύγχρονη Ελλάδα βρίσκει έναν τρόπο να με εκνευρίζει-πληγώνει-απογοητεύει. Πόση βλακεία χωράει σε ένα βάζο τελικά;
Συνεχίζω τη διαδρομή, παράλογα στεναχωρημένος αν σκεφτεί κανείς πόση ομορφιά είδαν τα μάτια μου, και φτάνω στην Αετομηλίτσα ένα μικρό χωριό που θα ήταν πολύ όμορφο αν δεν το είχε χτυπήσει η κατάρα του ελενίτ-στην-στέγη.





Η Αετομηλίτσα είναι κτισμένη κυριολεκτικά στην κόψη μιας τεράστιας κατολίσθησης. Ελπίζω να παραμείνει στη θέση της!



Στην Αετομηλίτσα καταλήγει ασφαλτόδρομος από το δρόμο Γιάννενα-Καστοριά αλλά μιας και ήρθα από χώμα θα συνεχίσω από χώμα για να πάω στο μνημείο εμφυλίου πολέμου στην κορυφή Γκέσος στα 2163m. Η διαδρομή αρκετά παραμελημένη αλλά όμορφη κινείται στο τυπική εναλλαγή λιβαδιού και δάσους.







Κάπου στο βάθος η Αετμηλίτσα μας χαιρετά.



Φτάνω στον Γκέσο, η θέα κόβει την ανάσα. Ο Ήλιος έχει χαμηλώσει και όπου κι αν κοιτάξω πλημμυρίζω από χαρά. Αλλά για αυτά σε λίγο.
Το μνημείο νόμιζα πως ήταν μνημείο συμφιλίωσης αλλά είναι μνημείο που έχει κτίσει ο στρατός για τη νίκη του. Μικρό το κακό, σκέφτηκα και άρχισα να το περιεργάζομαι. Η σημαία είναι ξύλινη και στηρίζεται σε μεντεσέδες. Όχι πολύ όμορφο αλλά απαραίτητο σε τέτοιο υψόμετρο και σε χειμερινούς ανέμους.





Ξάφνου βλέπω ένα στεφάνι. Έχει και μια κάρτα με αφιέρωση. Το έχει αφήσει ο μητροπολίτης Ιωαννίνων το πρωί της ίδιας μέρας. Συνειδητοποιώ ότι σήμερα είναι η επέτειος της λήξης του εμφυλίου. 28/8. Σαν σήμερα ο Ζαχαριάδης έδωσε την εντολή στα υπολείμματα των ανδρών του να υποχωρήσουν στο αλβανικό έδαφος. Απίθανη σύμπτωση, ούτε που το είχα σκεφτεί.
Διαβάζω την κάρτα και –για μια ακόμα φορά- σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να μείνει πραγματικά πίσω ένας εμφύλιος πόλεμος κι ας έχουν περάσει πάνω από 60 χρόνια.



Ας επιστρέψουμε στη θέα…
Αυτή η εικόνα είναι στο μυαλό μου το εξώφυλλο όλου του ταξιδιού. Απλά ευτυχία…



Αυτό που βλέπετε είναι η κορυφογραμμή του Γράμμου. Αν ακολουθήσει κανείς το μονοπάτι θα βγει στην κορυφή του βουνού και μετά θα βγει στη λίμνη Γκιστόβα, εκεί που ήμουν πριν λίγες ώρες. Η διαδρομή που ακολούθησα έκανε ένα μεγάλο ημικύκλιο και με έφερε εδώ. Με τα πόδια από την κορυφογραμμή θα χρειαζόντουσαν περίπου 4-5 ώρες.
Πανέμορφα αλπικά λιβάδια.





Παρατηρώ ότι το μονοπάτι είναι –για όσο βλέπω- ένας στενός χωματόδρομος και αποφασίζω να το ακολουθήσω όσο μπορώ. Και αυτό ήταν η αρχή της πιο παράξενης μίνι περιπέτειας του ταξιδιού…



Ξεκινώ, λοιπόν, να ακολουθώ το μονοπάτι και μετά από 500 περίπου μέτρα ξεπηδούν μέσα από τα ψηλά ξερά χόρτα 4 ελαφρώς γιγαντιαία και κάπως τρομακτικά αρκουδόσκυλα τα οποία γεμάτα χαρά με παίρνουν στο κυνήγι. Τα χρειάστηκα. Αφενός αιφνιδιάστηκα και από καθεστώς απόλυτης χαράς βρέθηκα σε mode τρεχάτε ποδαράκια μου, αφετέρου δεν ξέρω αν το μονοπάτι θα γίνει αδιάβατο πριν τα σκυλιά εγκαταλείψουν το χόμπυ τους. Φανταζόμουν να πρέπει να σταματήσω και να κάνω επιτόπου στροφή με 4 σκυλάκια γύρω μου και δεν μου άρεσε καθόλου. Ευτυχώς μετά από καμιά κατοσταριά μέτρα και ενώ έχω βρει οδηγικές τεχνικές που αγνοούσα τα σκυλιά σταματούν. Συνεχίζω για 200 ακόμα μέτρα, βεβαιώνομαι ότι είμαι μόνος, κάνω αναστροφή, σβήνω κινητήρα και αναδιοργανώνομαι. Πρέπει να ξαναπεράσω δίπλα τους. Γμτ.
Βγάζω και μια φωτογραφία, έτσι για να θυμάμαι ή για να ξέρουν τι έγινε αυτοί που θα βρουν το πτώμα μου κάποια χρόνια αργότερα! Κάπου εκεί στο βάθος λιάζονται τα χρυσά μου τα κουταβάκια.



Το σχέδιο ετοιμάστηκε προσεκτικά. Κατηφορίζω με σβηστό κινητήρα για να μη δώσω στόχο και μόλις τα πλησιάζω στα 20 μέτρα βάζω μπρος (φαντάζεστε να με πρόδιδε η μίζα;) και σαν κάτοχος της απόκρυφης τεχνικής πατωσκυλιαπατωπετρεςδενσταματωγιακανενανλογο αποχαιρετώ τον Γκέσο και κατευθύνομαι προς τα Μαστοροχώρια (Πληκάτι, Χιονάδες κλπ) μια διαδρομή 20 περίπου χιλιομέτρων απόλυτης ερημιάς και πανέμορφης φύσης.
Φτάνω στο Πληκάτι με τον Ήλιο να έχει κρυφτεί πίσω από τις νότιες απολήξεις του Γράμμου.



Περνώ, δυστυχώς βιαστικά, από το Πληκάτι, τον Γοργοπόταμο και την Πυρσόγιαννη. Προσεγμένα χωριά, αξίζουν μια καλύτερη επίσκεψη στο μέλλον. Μετά την Πυρσόγιαννη ακολουθώ ένα χωματόδρομο μπας και βρω κάποιο καλό μέρος για διανυκτέρευση.
Μικρό εκκλησάκι στη διαδρομή.



Καταλήγω σε έναν χώρο που υπό άλλες συνθήκες θα έμενα με μεγάλη χαρά αλλά μόνος μου όχι. Πρόκειται για το εκκλησάκι της Παναγιάς των ξενιτεμένων! Οφείλει το όνομά της στο γεγονός ότι μέχρι εκεί συνόδευαν οι χωρικοί τους αγαπημένους τους που έφευγαν για τη ξενιτιά και εκεί τους αποχαιρετούσαν.



Τραπεζάκια, πηγή, σκίαστρο όλα είναι υπέροχα αλλά η γειτνίαση με τα σύνορα της Αλβανίας με πείθει να ψάξω για δωμάτιο στην Κόνιτσα, καμιά τριανταριά χιλιόμετρα νοτιότερα. Πράγματι βρίσκω ένα δωματιάκι έναντι 25 ευρώ και μετά από μια σύντομη, καθότι μοναχική, βόλτα για ένα σουβλάκι στο κέντρο, την πέφτω για ύπνο.

Το επόμενο πρωί μετά από ένα καφεδάκι φορτώνω το DRZ και ανεβαίνω σε σημείο με όμορφη θέα σε όλη την περιοχή.
Από αριστερά προς τα δεξιά βλέπετε το βουνό της Τραπεζίτσας (2024m), την Κόνιτσα, τον Αώο να ξεχύνεται ανάμεσα από την Τραπεζίτσα και τον όγκο της Τύμφης (με ψηλότερη κορυφή την Γκαμήλα στα 2497m) και δεξιά κάμπο της Κόνιτσας. Αργότερα ο Αώος θα ενωθεί με τον Βοϊδομάτη και τον Σαραντάπορο και θα μπουν στο αλβανικό έδαφος.



Άποψη του κάμπου της Κόνιτσας.



Κατευθύνομαι προς το χωριό Πηγή ή Πεκλάρι όπου υπάρχει όμορφο πέτρινο γεφύρι .





Το χωριό Πύλη και πίσω ο ορεινός όγκος της Τραπεζίτσας.



Μέσω χωματόδρομου βγαίνω σο δρόμο Κόνιτσα-Καστοριά και λίγο πιο βόρεια στα δεξιά μου συναντώ το γεφύρι στο Χάνι του Βέργου, ακριβώς δίπλα στο δρόμο. Γεφυρώνει το Σαραντάπορο.







Στη συνέχεια κατευθύνομαι προς το εκκλησάκι της πάλαι ποτέ μονής του Οσίου Νικάνορα. Με τέτοιο όνομα πώς να το προσπεράσω;
Είναι κτισμένο πάνω σε μια εντυπωσιακή προεξοχή, ενώ υπάρχει και όμορφος χώρος αναψυχής.









Ο ποταμός Σαραντάπορος και το χωριό Εξοχή (Ζέλιστα).



Πού να πάω;



Πουθενά!
Ακολουθώ πινακίδες για το μαύρο γεφύρι στην Πουρνιά. Τι είναι πάλι τούτο;







Ονομάστηκε έτσι από το μεγάλο βράχο που βρίσκεται δίπλα του. Εκεί υπάρχει μια παλιά και εντυπωσιακή εικόνα του Χριστού, για αυτό το γεφύρι λέγεται και γεφύρι του Παντοκράτορα.







Με γρήγορη οδήγηση περνώ την Αγία Παρασκευή και κάνω μια επιβεβλημένη στάση στη Σαμαρίνα, το ψηλότερο χωριό της Ελλάδας στα 1400m.

Ο επιβλητικός ναός της Σαμαρίνας.







Στην σκεπή του Ιερού έχει φυτρώσει ένα δέντρο!



Απέναντι από το ναό είναι το παλιό σχολείο.





Το χωριό από ψηλά.



Κάπου εκεί αποφασίζω να πάω σερί μέχρι το Καινούργιο, οπότε δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω: Φιλιπαίοι, Μαυραναίοι, εργοστάσιο ξυλείας…



…Βενέτικος ποταμός…



…Γρεβενά και μέσω κάποιων απίθανων χωριών φτάνω Τρίκαλα και από εκεί το πιο βαρετό κομμάτι της διαδρομής μέχρι το Καινούργιο, όπου και ύπνος.

Η μέρα της επιστροφής γίνεται πιο ευχάριστη χάρη σε ένα ραντεβού που δίνουμε με τον Vvag στις Ερυθρές για να κάνουμε τη πρώτη βόλτα με το νεοαποκτηθέν –τότε- DRZ του. Πάνε δύο χρόνια που το έχεις!



Πόσες φορές έχω περάσει από το φρούριο των Ελευθερών και ποτέ δεν έχω σταματήσει. Ε, ήρθε η ώρα!





Βρείτε τον Vvag στην εικόνα.





Κλασικά…









Όμορφη εικόνα από την επιστροφή, κάπου κοντά στο Πάνακτο.



Ξέρω ότι σας κούρασα, άργησα πολύ να το γράψω αλλά μου παίρνει πολύ χρόνο. Ελπίζω να μπόρεσα να σας μεταφέρω ένα μικρό τμήμα από όσα είδα και ένα ελάχιστο από όσα αισθάνθηκα και έμαθα. Αν όλα πάνε καλά θα κάνω κάτι παρεμφερές και αυτό το καλοκαίρι.

Λίγοι αριθμοί: χιλιόμετρα 2200, συνολικό κόστος 350 ευρώ, 3 διανυκτερεύσεις σε σκηνή, 2 διανυκτερεύσεις σε δωμάτιο.

Και μια φωτογραφία που ξέχασα να βάλω. Ο ευγενέστατος κτηνοτρόφος στο Περιστέρι.

Μπράβο Τάκη!

Το "μπράβο Τάκη" δε θεωρείται spam ?
Είδα τον Vvag πιο πάνω ή μου φάνηκε ?

Μπράβο Τάκη, υπέροχο !

ενθουσιάζομαι με κάτι τέτοια....έμεινα speechless..

1.Θέλω χωμάτινοοο..Θέλω χωμάτινοοο.
2.Είπα και γω δεν θα βάλει κάνα γεφύρι φώτο?
3.Σε ευχαριστώ για τα τόσα πολλά όμορφα και άγνωστα τουλάχιστον σε μένα μέρη που
μοιράζεσαι μαζί μας και μας βάζεις στο τρυπάκι να θέλουμε να τα επισκεφτούμε.
4.Ήταν κάτι παραπάνω απο ένα μπράβο ε?

SCORPIOS wrote:1.Θέλω χωμάτινοοο..Θέλω χωμάτινοοο.

....αντε να σε δω.....

Και ναιαιαιαιαι, τελείωσε!!!!!!! !
Λυπήθηκα πολύ που δε μπόρεσα να' ρθω σ' αυτό το ταξίδι, χάρηκα όμως που δεν το' βαλες κάτω και το ολοκλήρωσες έστω και μόνος σου.
Δε θα το' κανα ποτέ μόνος (ούτε τα πρώτα 100χλμ μη σου πω)... οπότε σε θαυμάζω απεριόριστα για την απόφασή σου να το κάνεις.
Οι εικόνες σου είναι γι ακόμα μια φορά εξαιρετικές και καταφέρνουν να μεταφέρουν σε αρκετά μεγάλο βαθμό αυτό που έζησες!!
Ελπίζω φίλε να τα καταφέρουμε να το κάνουμε το χωμάτινο ταξιδάκι παρέα φέτος. Έστω κι αν δεν είναι τόσο μεγάλο, έστω κι αν δεν είναι εκεί!
Απωθημένο μου' χει μείνει!!!!

Να' σαι καλά πάντα, να ταξιδεύεις και να μας ταξιδεύεις!!!