Ανατολική Πελοπόννησος, Μέρος 1ο, Σοφικό-Άγιος Πέτρος Κυνουρίας, 04.2012

Θα διαβάσετε σε τεύχη για μια πολύ ωραία εξόρμηση που έγινε το Πάσχα του 2012. Προτιμώ να την ανεβάσω σε μέρη ώστε αφενός να διαβάζεται πιο εύκολα και αφετέρου διότι επειδή καλύψαμε μια μεγάλη περιοχή μάλλον θα είναι πιο προσβάσιμη σε όποιον ψάχνει συγκεκριμένα μέρη.
Περσινά ξινά σταφύλια λοιπόν; Ναι, αλλά χωρίς το ξινά! 
Πρόκειται για ένα ιδανικό σενάριο, μονοκάβαλος στο DRZ και τζιπάκι με Έλλη και ζευγάρι φίλων (τα κουμπάρια) σε VITARA. Και παρέα και άνετη οδήγηση και τα πράγματα στο τζιπ.   
Επιπλέον σημειώσατε: Πασχαλινές διακοπές, αρκετές μέρες, σχεδόν καθόλου βροχή (δεν το είχα πει στον Vvag...)
Το σενάριο: Απλό και κλασικό. Θα οδηγήσουμε όσο γίνεται από χώμα, όπου μας έρχεται κάθε μέρα και ο μόνος αδιαπραγμάτευτος στόχος θα είναι να περπατήσουμε μέχρι το φάρο του Μαλέα, στο πιο ανατολικό πόδι της Πελοποννήσου.
Το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής μας βρίσκει σε σπίτι στο Σοφικό Κορινθίας. Το σχέδιο έλεγε για πρωινή εκκίνηση αλλά όπως πάντα το σχέδιο πήγε άπατο. Τελικά, ξεκινάμε ελπίζοντας να είμαστε το βράδυ κάπου στον Πάρνωνα. Η Κορινθία στη μεριά του Σοφικού έχει αρκετές όμορφες και άγνωστες ημιορεινές διαδρομές. Σχεδόν όλοι πάνε μόνο μέχρι την Επίδαυρο από τον γνωστό δρόμο-πίστα και αγνοούν τι άλλο υπάρχει στην περιοχή. Μια τέτοια διαδρομή είναι εκείνη για τον Άγιο Ιωάννη, ένα μικρό χωριό κτισμένο σε ένα οροπέδιο, όπου και τελειώνει η άσφαλτος.



Ο δρόμος σκαρφαλώνει σιγά σιγά προς το χωριό.



Βατότατος χωματόδρομος οδηγεί από τον Άγιο Ιωάννη στο Αγιονόρι και από εκεί άσφαλτος μας πάει στο χωριό Λίμνες. Εκεί ξεκινάει ακόμα μια χωμάτινη διαδρομή η οποία μετά από αρκετό ψάξιμο και πήγαινε-έλα μας βγάζει σε μέρος με ωραία θέα στον αργολικό κόλπο και μετά στο μικρό χωριό Αμυγδαλίτσα στα άκρα της πεδιάδας του Άργους. Η συνέχεια μέχρι το χωριό Κεφαλάρι είναι διαδικαστική. Οι πηγές, όμως, στο χωρίο είναι το κάτι άλλο.



Ο ναός της Ζωοδόχου Πηγής. Πολύ πετυχημένο όνομα.







Δίπλα στο ναό υπάρχει μεγάλο και επισκέψιμο σπήλαιο, τσιμεντωμένο όμως σε μεγάλο βαθμό.





Μετά από το απαραίτητο καφεδάκι είναι επιβεβλημένη μια επίσκεψη στην λεγόμενη Πυραμίδα του Ελληνικού.







Ιδιαίτερα εντυπωσιακή η είσοδος, καθόλου εντυπωσιακοί οι εικονιζόμενοι...

Αν κάποιος πρέπει να συνεχίσει ασφάλτινα από το Ελληνικό προς τον Πάρνωνα πρέπει αναγκαστικά να επιστρέψει στον δρόμο Άργος-Άστρος. Εμείς, όμως, συνεχίζουμε στον ασφάλτινο δρόμο που κατευθύνεται προς Ζόγκα και αργότερα ως χωματόδρομος κινείται στις υπώρειες του όρους Κτενιάς. Λίγο μετά τον Ζόγκα στρίβουμε αριστερά σε χωματόδρομο (δυστυχώς δεν θυμάμαι τι γράφει μια πινακίδα, όχι επίσημη αλλά φτιαγμένη στο χέρι) και μετά από μια όμορφη διαδρομή ανάμεσα σε χαμηλή βλάστηση και εγκαταλειμμένα χωράφια βγαίνουμε στον κωλοσούρτη λίγο ανατολικότερα του χωριού Αχλαδόκαμπος. Στη διαδρομή βρίσκεται και η μονή Παναγιάς του ακάθιστου, ένα μάλλον άσχημο τσιμεντένιο τερατάκι σε μέρος με όμορφη θέα.



Η άσφαλτος του κωλοσούρτη, που τόσα είχαν δει τα μάτια της πριν φτιαχτεί η νέα εθνική οδός προς Τρίπολη εκεί γύρω στο 1990, δεν μας χάρηκε για πολύ. Λίγα μέτρα αργότερα ακολουθούμε χωματόδρομο προς το χωριό Βελανιδιά. Μάλλον αδιάφορη διαδρομή με κυριότερο χαρακτηριστικό την έντονη και συνεχή κατηφόρα σε αρκετά κομμάτια. Στη Βελανιδιά το πίσω ελαστικό τσίμπησε ένα καρφί και λίγα χιλιόμετρα αργότερα το DRZ αρχίζει τα χορευτικά. Κανένα πρόβλημα, το "κατάστημα" διαθέτει τα πάντα (και το VITARA έχει και γρύλο, να μην παλεύω με πέτρες να στήσω το DRZ).





Κανένα πρόβλημα; Όχι ακριβώς. Με μια κίνηση ματ σκίζω τη μοναδική σαμπρέλα που είχα! Έτσι, βρίσκομαι να αναπαύομαι πάνω σε ένα τσιμεντένιο πολυβολείο που φτιάχτηκε από στην κατοχή για να προστατεύει μια γέφυρα του τραίνου και ο Αργύρης πάει με το VITARA να βρει βουλκανιζατέρ. Έχω γίνει φλώρος ή είναι ιδέα μου;   Με τα πολλά συνεχίζουμε, επιτέλους.

Χαρακτηριστικό σημείο της διαδρομής.



Συνεχίζουμε για Ανδρίτσα και από εκεί μικρή χωμάτινη διαδρομή μας οδηγεί στην Πλατάνα και τελικά στο δρόμο Άστρος-Τρίπολη. Λίγο ανατολικότερα στρίβουμε νότια προς το ημιορεινό χωριό με το αντιφατικό όνομα...Στόλος από όπου ξεκινά μια εξαιρετική διαδρομή μέσα από τα σχεδόν ξεχασμένα χωριουδάκια Φούντωμα, και Αετοχώρι. Πολύ πράσινο, εντυπωσιακοί γκρεμοί και ηρεμία.

Το Αετοχώρι.



Λίγο μετά το Αετοχώρι ο δρόμος διακλαδίζεται. Δεξιά πάει προς Άγιο Γεώργιο και επιστρέφει στο δρόμο Άστρος-Τρίπολη. Στρίβουμε αριστερά προς Περδικόβρυση και την καρδιά του Πάρνωνα. Κινούμαστε παράλληλα με το ποτάμι Τάνος (το ποτάμι που χύνεται στο Παράλιο Άστρος) μέσα ή δίπλα σε ένα ωραίο φαράγγι. Η διαδρομή από ένα σημείο και μετά είναι άσφαλτος και μάλιστα φρεσκοστρωμένη (χεχεχεχε).

Πέτρινο γεφύρι στον Τάνο



Τμήμα της διαδρομής



Η Περδικόβρυση είναι ένα μάλλον αδιάφορο μακρόστενο χωριό αλλά στην άλλη πλευρά του φαραγγιού, κρεμασμένη πάνω στα βράχια είναι η παλιότερη μονή της Πελοποννήσου, η μονή Προδρόμου κτίσμα του 10ου ή 11ου αιώνα.





Ο δρόμος για εκεί ξεκινάει αρκετά μετά την Περδικόβρυση και αρχικά είναι μια ζόρικη κατηφόρα με χώμα αλλά μετά γίνεται στενή άσφαλτος με άφθονες κατολισθήσεις αλλά απίθανη θέα. Δυστυχώς, η μονή ήταν κλειστή αλλά με τέτοια θέα χαλάλι.

Ο ναός της Αγίας Άννας λίγο χαμηλότερα.



Η Περδικόβρυση από ψηλά.



Το ωραίο στροφιλίκι από το γεφύρι μέχρι την Περδικόβρυση



Και η απίστευτη πινακίδα...



Το σκοτάδι έχει κυριαρχήσει πια στο τοπίο και επιστρέφοντας στον "κεντρικό" δρόμο πάμε στο πασίγνωστο κεφαλοχώρι του Αγίου Πέτρου. Είμαστε τυχεροί γιατί μόλις έχει ξεκινήσει ο Επιτάφιος. Ωραίες εικόνες και ατμόσφαιρα.



Αργότερα, κατασκηνώνουμε δίπλα σε εκκλησάκι στην ευρύτερη περιοχή. Η βραδινή βροχή μας ταλαιπώρησε αρκετά αλλά μετά από ένα τάμα στην θεότητα Vvag κοιμηθήκαμε πολύ γλυκά.

Η συνέχεια στο 2ο μέρος.