Long Way Round Europe 2010: Κυνηγώντας όνειρα σε 13 χώρες...

Καθως γυριζαμε στο σπιτι ειπαμε να κανουμε μια μικρη σταση σε ενα μαγαζακι που μας ειχε πει ο πατερας της Alicja οτι εχει αξεσουαρ για "μεγαλες μηχανες" (προφανως εννοωντας οτιδηποτε περα απο τα μικρα μοτοσυκλετακια των 50-100 κυβικων).

Βρηκαμε το μικρο μαγαζι και μπηκαμε μεσα να χαζεψουμε. Ειλικρινα δεν ξερω γιατι πηγαιναμε. Δεν περιμενα να βρω και κατι το φοβερο σε ενα τοσο μικρο μαγαζακι και εξαλλου δεν ειχα σκοπο να αγορασω και τιποτα.
Η συνεχεια ομως μας διεψευσε. Το μαγαζι ηταν γεματο με ρουχα μηχανης με top μαρκες: Alpinestars, Gaerne, Berik, Arlen Ness, Spidi, Dainese, Bering, Revit...

Το ματι μου επεσε μια ακρως εντυπωσιακη κορντουρα της RST και μονολογησα: "Εχω τα παντα εκτος απο μια καλη κορντουρα. Να! Κατι τετοιο θα ηθελα ρε γμτ μου!"


Ενω το ελεγα αυτο προσεξα οτι το μπουφαν ηταν στο νουμερο μου. Το δοκιμασα. Κουτι. Ρε λες;;
Ναι αλλα σιγα μην εβρισκα και παντελονι εδω στο νουμερο μου. Δεν προλαβα να το πω αυτο και διπλα ηταν το κατω μερος της στολης -και παλι στο σωστο νουμερο! Το βαζω. Τελειο! Ααααα, δεν γινεται αυτο!
Το σετ εδειχνε πολυ ακριβο (το πιο φτηνο Revit μπουφαν που ειχα βρει στην Ελλαδα ειχε 250 ευρω οποτε ηξερα τι να περιμενω) αλλα επρεπε να ρωτησω ποσο τα ειχε.
- Ποσο κανουν αυτα φιλε;
- 1100 Zloty (270 ευρω) και τα δυ....

Δεν προλαβε να ολοκληρωσει την προταση και ειχα τηλεμεταφερθει στην κοντινοτερη τραπεζα και εβγαζα χρηματα! ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΤΩΡΑΑΑΑΑΑ!
Σε χρονο dt ημουν κατοχος ενος ωραιοτατου σετ απο καινουργιες κορντουρες και σε απιστευτη τιμη (του ειχα κανει παζαρι και τα ειχε αφησει και τα δυο 250 ευρω!)


Στο σπιτι μας περιμεναν για ενα πλουσιοπαροχο παραδοσιακο γευμα με ωραιες Πολωνικες λιχουδιες οπως Pierogi (το αγαπημενο μου) και τοματοσουπα (το αγαπημενο της Alicja). Η υπολοιπη μερα περασε αραζοντας στο σπιτι με καφεδακι, χαλαρωση και μια πρωτη ματια στις φωτογραφιες που ειχαμε ηδη βγαλει.
Το βραδακι ειπαμε να κανουμε μια βολτα για ενα ποτακι στα περιξ αλλα μη βρισκοντας κατι αξιολογο κοντα γυρισαμε πισω και πεσαμε για υπνο. Με αυτα που με περιμεναν την επομενη μερα θα χρειαζομουν να διαφυλλαξω οτι δυναμεις ειχα και δεν ειχα!

Mερα 17
Wroclaw (Poland) - Venezia (Italy)

Το πρωι ξημερωσε συννεφιασμενο. Ειχε ερθει το δυσκολοτερο μερος του ταξιδιου μου: η επιστροφη. Η διαθεση μου προφανως δεν ηταν και η καλυτερη αλλα επρεπε να δειξω χαρακτηρα και να μην στεναχωρησω τους ευγενεστατους οικοδεσποτες μου.

Απο την αρχη που σχεδιαζα αυτο το ταξιδι ηξερα οτι αυτη η μερα θα ηταν δυσκολη και για αλλο ενα λογο: το ταξιδι που ανεβαινοντας εκανα σε 3 μερες, τωρα θα επρεπε να το κανω σε ενα 24ωρο!
Θα εφευγα απο το Wroclaw προς τα δυτικα, θα περνουσα στη Γερμανια και απο εκει θα κατεβαινα καρφι κατω για Ιταλια, διασχιζοντας ολη τη χωρα, την Αυστρια και τις Αλπεις.
Συνολο;

1380 χιλιομετρα!!

Και μονο στη θεα αυτου του αριθμου μου κοβονταν τα ποδια! Θα καταφερνα να βγαλω τοσα πολλα χιλιομετρα μεσα σε μια μερα και μετα απο ολο αυτο το καιρο ηδη πανω στη σελα;

Και εκει που νομιζα οτι δεν θα μπορουσε να ειναι πιο δυσκολη η κατασταση, ηρθαν τα μετεωρολογικα δελτια και δεσαμε: για σημερα ειχαν εκδοθει δελτια εκτακτων καιρικων φαινομενων για ολη τη Γερμανια! Απο το απογευμα προβλεπονταν σφοδρες καταιγιδες και θυελλωδεις ανεμοι, ενω για Αυστρια και Ιταλια εδιναν βροχες ολη τη νυχτα. Τον ηπιαμε!
"Ηρεμησε. Η νυχτα θα σε βρει στη σελα ετσι και αλλιως. Κατσε να φας ενα ωραιο πρωινο, να οργανωθεις με την ησυχια σου και βλεπουμε τι κανουμε." σκεφτηκα.

Ετσι και εγινε. Ο κομπος στο λαιμο που επρεπε να φυγω δεν ελεγε να περασει, αλλα ο τρομος για το τι ειχα μπροστα μου επισκιαζε ολα τα υπολοιπα συναισθηματα...

Οι επομενες ωρες ηταν δυσκολες. Τελειωσαμε το πρωινο μας, φορτωσα με την ησυχια μου τη μηχανη, εβαλα ολα τα πραγματα που θα ειχα στη σελα μεσα σε σακουλες σκουπιδιων (μιας που τη βροχη την ειχα σιγουρη) και ολα ηταν ετοιμα.
Ομως δεν ηθελα να φυγω. Περνουσαμε τοσο ομορφα ολο αυτο το καιρο, και η αναχωρηση σημαινε την αρχη του τελους αυτης της περιπετειας. Ομως οι αναθεματισμενες υποχρεωσεις δεν ξερουν απο τετοια και δεν περιμενουν κανεναν.

Αφου πλεον ειχε μεσημεριασει δεν μπορουσα να αναβαλλω αλλο το αναποφευκτο. Με βαρια καρδια αποχαιρετησα την Alicja και τους γλυκυτατους γονεις της και κατεβηκα στην αυλη οπου με περιμενε η Αυρα φορτωμενη. Ηταν η πιο δυσκολη στιγμη του ταξιδιου μου...

Βγαινοντας απο την κινηση της πολης στην εθνικη η διαθεση μου αρχισε να φτιαχνει λιγο. Ειχα πλεον βγει στο δρομο. Τωρα δεν υπηρχε γυρισμος. Τα συννεφα ηταν αρκετα αλλα ο ηλιος που εμφανιζοταν κατα διαστηματα βοηθουσε να διατηρω μερικες ελπιδες οτι ισως να γλυτωνα την κακοκαιρια. Που να ηξερα...

Οσο ταξιδευα προς τα δυτικα τα συννεφα ολο και βαραιναν και συντομα οι πρωτες χοντρες σταγονες αρχισαν να πεφτουν.
Σταση στην ακρη του δρομου για αδιαβροχα ενω η βροχη δυναμωνε -για αυτο ημουν καλα προετοιμασμενος.




Αυτο που δεν περιμενα ηταν να σηκωθει το πισω μερος του αδιαβροχου απο τον αερα και να αρχισει η βροχη να περναει απο μεσα!
Μεχρι να βρω ενα βενζιναδικο να σταματησω ειχα κανει περιπου 100 χιλιομετρα μεσα στη μπορα και βεβαια ειχα βραχει μεχρι το κοκκαλο: Παντελονι, εσωρουχο, καλτσες, μποτες... τα παντα! Αφου τακτοποιησα λιγο καλυτερα το βουνο απο πραγματα που ειχα δεμενα στη πισω σελα και τα αδιαβροχα μου συνεχισα την πορεια μου για τα συνορα.

Στο μεταξυ η βροχη ειχε σταματησει κανοντας τα υπολοιπα χιλιομετρα μεχρι τα συνορα μια σχετικα ευκολη υποθεση (αν εξαιρεσεις οτι ημουν μουσκεμα). Το GPS επιμενοντας να βγω απο την εθνικη οδο με οδηγησε κατι υπεροχους επαρχιακους δινοντας μου μια ακομα ευκαιρια να απολαυσω την πανεμορφη φυση της κεντρικης Ευρωπης...

Βγαινοντας στην Γερμανια χαμογελασα: επιτελους ημουν στην autobahn! Κατι ομως δεν μου πηγαινε πολυ καλα σε αυτο το σκηνικο...

...και τοτε γυρισα μπροστα και τα 'χασα: Στο βαθος του οριζοντα βρισκοταν το πιο τρομακτικο θεαμα που ειχα αντικρυσει ποτε: ενα τεραστιο καταμαυρο συννεφο καταιγιδας στεκοταν απειλητικο πανω απο την εθνικη και εγω..... επρεπε να περασω απο εκει μεσα;;;


Ειλικρινα βλεποντας ΑΥΤΟ το πραγμα μπροστα μου ενοιωσα σαν να κοιτουσα καταματα κατι διαβολικο!
Καθως το πλησιαζα κοιταζα ψηλα και το εβλεπα να υψωνεται τεραστιο μπροστα μου και με ελουζε κρυος ιδρωτας! Μαγκα μου την κατσαμε!

Τις επομενες στιγμες δεν θα τις ξεχασω ομως ποτε: εφτασα στο σημειο του συννεφου και ενοιωσα να μπαινω κατω απο ενα τεραστιο αντικειμενο. Ξαφνικα ολα σκοτεινιασαν σαν να ηταν νυχτα -εβλεπα τις δεσμες απο τους προβολεις μου να φωτιζουν το δρομο και ξεροκαταπια.
Αν ξεκινουσε να βρεχει τωρα ο Θεος να βαλει το χερι του!

Δεν προλαβα να ολοκληρωσω τη σκεψη αυτη και η βροχη ξεκινησε να πεφτει με μια απεριγραπτη μανια που δεν ειχα ξαναζησει! Μεσα σε δευτερολεπτα απλα χαθηκαν ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Η ασφαλτος χαθηκε και το μονο που φαινοταν ηταν μια απειρη λιμνη νερου!
Αυτοκινητα που ηταν μπροστα μου στα 15-20 μετρα απλα εγιναν αορατα!
Τι φωτα ομιχλης, τι αλαρμ, μιλαμε για ορατητοτα ΜΗΔΕΝ!
Η σβοδροτητα της νεροποντης ηταν τοσο μεγαλη που ολα τα γυρω οχηματα σταματησαν μες τη μεση του δρομου μη βλεποντας τιποτα μπροστα τους. Εγω ομως δεν μπορουσα να κανω το ιδιο. Ηξερα οτι αν προσπαθουσα να σταματησω μεσα σε τετοια καταιγιδα το πιο πιθανο ηταν να εχανα την ισορροπια μου και να επεφτα.
Και αν επεφτα μες τη μεση της autobahn και μεσα σε αυτο το κατακλυσμο θα ηταν πραγματικα το τελος. Ηδη ηξερα οτι ημουν αορατος για οσους ερχονταν πιο πισω, ποσο μαλλον αν ξαπλωνα στο εδαφος! Εκει πραγματικα περασε απο το μυαλο μου η σκεψη οτι μπορουσα καλλιστα να μην τη βγαλω καθαρη!

Εσφιξα τα δοντια, αγκαλιασα τα fairing, κατεβασα πρωτη και κρατωντας τις στροφες του κινητηρα πολυ ψηλα προσπαθησα να συνεχισω σιγα σιγα μεσα απο τη καταιγιδα. Τι αλλες επιλογες ειχα;

Τα επομενα 15 λεπτα περασαν σαν να ηταν αιωνες. Αργα και βασανιστικα καθως προχωρουσα η βροχη κοπαζε σιγα σιγα και τελικα βγηκα απο την αλλη πλευρα! Δεν το πιστευα! Γελαγα νευρικα μεσα στο κρανος και προσπαθουσα να συνελθω.
Ημουν ζωντανος!

Λιγο εξω απο τη Δρεσδη βρεθηκα να περιμενω σε ενα φαναρι καποιας διασταυρωσης εχοντας χαθει -για αλλη μια φορα- σε μια απο τις πολλες εισοδους/εξοδους της autobahn. Στον ουρανο χανοταν το τελευταιο φως της μερας και ενοιωθα σαν να ταξιδευα ηδη μια ολοκληρη μερα.


Ποσες ωρες ειχα μεχρι εδω; 5; 6;
"Τουλαχιστον θα πρεπει να εχω καλυψει αρκετη απο την αποσταση" σκεφτηκα.

Η απαντηση ηρθε απο το GPS ανελεητη: εμεναν 1,018 χιλιομετρα ακομα!
Ε, εκει τα χρειαστηκα. Νυχτωνε, ημουν ηδη τοσες ωρες στο δρομο με τετοια κακοκαιρια και ειχα αλλα 1,000+ χιλιομετρα;!; Ειχα σοβαρο προβλημα!
Ομως τι επιλογες ειχα; Το πλοιο εφευγε την επομενη μερα απο τη Βενετια και δεν περιμενε για κανεναν! Οποτε... το κεφαλι κατω, βαθια ανασα και παμε!

Oδηγησα μεσα στη νυχτα διασχιζοντας τη μια Γερμανικη πολη μετα την αλλη: Chemnitz, Nurnberg, Ingolstadt, Μοναχο...
Η βροχη ειχε ξαναρχισει να πεφτει με τα τουλουμια και με συνοδευσε σε μεγαλο μερος της διαδρομης -πλεον ημουν σαν να ειχα μπει στη θαλασσα με τα ρουχα. Ηδη κρυωνα με τοσο νερο που ειχα φαει, και με πανω απο 500 χιλιομετρα μπροστα μου το να ταξιδεψω ολη την νυχτα ετσι θα ηταν απλα αυτοκτονια!

Σταματησα σε ενα βενζιναδικο κοντα στα συνορα με την Αυστρια: ηταν ωρα να αυτοσχεδιασουμε!
Εβγαλα ολα τα βρεγμενα ρουχα, εβαλα τα ισοθερμικα κατασαρκα, απο πανω το δευτερο σετ αδιαβροχα που ηταν στεγνο (οντας μεσα στις βαλιτσες), απο πανω παντελονι, μπλουζα, δερματινο και τα βρεγμενα αδιαβροχα. Δευτερο σετ καλτσες, σακουλες, μποτες και γκετες! Ενοιωθα σαν αστροναυτης -και αν κρινω απο τα βλεμματα των λιγων περαστικων μαλλον δεν το νομιζω μονο εγω!


1.13 πμ συνορα Γερμανιας - Αυστριας

Τα χιλιομετρα μεσα στην Αυστρια εγιναν μεσα στη νυχτα και υπο βροχη...
Τουλαχιστον ολα αυτα που φορουσα εδειχναν να κανουν δουλεια και παροτι δεν ημουν και στεγνος σιγουρα βρισκομουν σε πολυ καλυτερη κατασταση απο πριν.

Ειχα ηδη κανει πανω απο 800 χιλιομετρα στις χειροτερες δυνατες συνθηκες! Ημουν πλεον σε μια κατασταση που δεν ενοιωθα... Εβλεπα τα χερια μου να κινουνται μηχανικα και νομιζα οτι εβλεπα τον εαυτο μου απο αποσταση. Το μυαλο δεν εκανε σκεψεις, και τα ματια απλα κοιτουσαν μια το δρομο, μια τα χιλιομετρα στο GPS...

Λιγο μετα το Innsbruck δεν αντεχα αλλο. Επρεπε να κανω μια σταση για ανασυγκροτηση επειγοντως. Ηταν βαθια μεσανυχτα και στο πλαι του βενζιναδικου καποιοι δυστυχοι ταξιδιωτες κοιμοντουσαν σε ενα στρωμα στο πεζουλι διπλα στην εισοδο, ενω πιο περα μια παρεα Ρωσσων επιναν και γελουσαν δυνατα.

Εκατσα και εφαγα ενα σαντουιτς της συμφορας, αλλα στην κατασταση που ημουν πραγματικα δεν με απασχολουσε καθολου. Ο καφες κατεβηκε σαν νεκταρ και μιση ωρα αργοτερα ενοιωθα ικανος να συνεχισω για ενα ακομα δυσκολο κομματι: την αναβαση των Αλπεων και το διασημο πασο του Brenner.

2.15 πμ Innsbruck, Αυστρια

Πρεπει να εφτασα στο Brenner Pass στα συνορα με την Ιταλια γυρω στις 3 το πρωι... Ειλικρινα δεν θυμαμαι πολλα απο εκεινες τις ωρες... Θυμαμαι να πληρωνω τα διοδια του Brenner Pass υπο βροχη, να ανεβαινω συνεχως με το βουνο στα δεξια μου και μαυρες χαραδρες στα αριστερα, και τη θερμοκρασια να δειχνει σταθερα 6-7 βαθμους...
(Κοιταζοντας εκ των υστερων το GPS logger σε αυτο το κομματι ειχα ανεβει στα 1500+ μετρα υψομετρο).

H μονη σκεψη στο μυαλο μου ηταν οτι τουλαχιστον ημουν σε εθνικη οδο και ο δρομος δεν θα ειχε πολυ κλειστα κομματια. Το αν ηταν ετσι η οχι τελικα δεν μπορω να το πω με σιγουρια.... Αυτο που θυμαμαι ηταν οτι καποια στιγμη περασα τα συνορα με την Ιταλια και σταματησα στο πρωτο βενζιναδικο που βρηκα για ανεφοδιασμο.
Οποιος εχει περασει απο τα συνορα της Ιταλιας θα ξερει οτι σε αυτα τα πρωτα μεγαλα βενζιναδικα, τα παρκινγκ τους ειναι γεματα δεκαδες αυτοκινητα ταξιδιωτων που κοιμουνται εκει για μερικες ωρες για να συνεχισουν την πορεια τους.


Εκει κατερρευσα.
Αφησα τη μηχανη στην ακρη και καθισα σε ενα πεζουλι χωρις καν να βγαλω το κρανος. Η βροχη παρα τα 2 σετ αδιαβροχα και τα ισοθερμικα που φορουσα ειχε τελικα περασει μεσα απο τα παντα και τωρα κρυωνα πολυ.

Αρχισα να εχω ανεξελεγκτους σπασμους απο την εξαντληση, το κρυο και την καταπονηση και το μονο που μπορουσα να κανω ηταν να περιμενω να ηρεμησω και να συνελθω λιγο.

Ομως ενοιωθα οτι επρεπε να συνεχισω. Ειχα καταφερει να κανω ηδη 1000 χιλιομετρα, και μονο 300 ακομα εμεναν μεχρι τη Βενετια! Καβαλησα σε μια υστατη προσπαθεια να φτασω στον προορισμο μου.
Ηταν ματαιο ομως. Κοιτουσα τις ασπρες διαγραμμισεις και πλεον νομιζα οτι κανουν ζιγκ ζαγκ...
Τα ματια μου δεν μπορουσαν να εστιασουν πουθενα: ετρεμαν πανω/κατω, αριστερα/δεξια και επιανα τον εαυτο να χανει πλεον την επαφη με τη πραγματικοτητα: τη μια στιγμη ημουν στη μεσαια λωριδα και την επομενη εβλεπα τη μπαριερα να πλησιαζει.
Επρεπε να σταματησω επειγοντως!

Ευτυχως λιγα χιλιομετρα πιο κατω ειχε ενα ακομα μεγαλο βενζιναδικο. Οι επομενες κινησεις εγιναν χωρις καν να τις σκεφτω: Σταματησα στην ακρη του παρκινγκ, εβγαλα το κρανος και τα κλειδια, κατεβηκα, ακουμπησα στο πλαι της μηχανης και ....τελος!

Εκει αληθινα ενοιωσα κατι να αλλαζει: Δεν με ενοιαζε το που και πως θα κοιμηθω, δεν με απασχολουσαν λεπτομερειες οπως σεντονια, μαξιλαρια, κρεβατια, καρφι δεν μου καιγοταν για τις συγχρονες ανεσεις... Οπου γης και πατρις πλεον! Ειχα γινει πλεον ενα με το δρομο και το ιδιο το ταξιδι!

Ξυπνησα ξημερωματα πλεον... Ειχα κοιμηθει 3 ωριτσες σχεδον και ενοιωθα αλλος ανθρωπος!
Τριγυρω η φυση ξυπνουσε μαζι με τους αλλους ταξιδιωτες και το μερος βουιζε σαν μελισσι...

Εριξα νερο στα μουτρα μου και πηρα ενα καφεδακι να ανοιξει το ματι. Μετα την φοβερη νυχτα που ειχα περασει ο ηλιος εκανε την εμφανιση του βαφοντας χρυσες τις κορυφες των βουνων και ο ουρανος ηταν πεντακαθαρος!




Μολις 250 χιλιομετρα με χωριζαν απο τη Βενετια και με αυτες τις συνθηκες κυλησαν απολαυστικα! Τα ειχα καταφερει!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Καθως εφτανα στο λιμανι πλεον, εικονες απο το ταξιδι περνουσαν μπροστα μου.... Το μυαλο μου ηταν ενα κουβαρι. Σκεψεις και συναισθηματα ανακατωμενα με χρωματα, εικονες, αισθησεις.... Ειλικρινα οσο και αν παλευα δεν μπορουσα να καταλαβω ΤΙ ειχα ζησει ολες αυτες τις μερες. Εψαχνα για ενα συμπερασμα που δεν ερχοταν.

Τωρα μετα απο καιρο μπορω να κοιταξω πισω και να δω την εμπειρια αυτη με πιο καθαρα ματια.
Αυτο το ταξιδι για εμενα ηταν αληθινη Βαπτιση. Δεν ειμαι ο ιδιος ανθρωπος που εφυγε πριν 21 μερες. Κατι μεσα μου βαθια αλλαξε για παντα.

Ειδα καταπληκτικα μερη. Περπατησα σε μερη που δεν μπορουσα να φανταστω οτι υπαρχουν. Αγκαλιασα το ταξιδι και αυτο ανταπεδωσε με εμπειριες μοναδικες. Ομορφες, ασχημες, τελειες στιγμες και στιγμες τρομου -δεν εχει σημασια. ΟΛΑ ηταν εμπειριες που κραταμε για παντα. Οι ζωες μας ειναι ελαχιστες -μεχρι να ψυλλιαστουμε τι τρεχει εχουμε χτυπησει καρτα και οξω απο δω. Δεν εχουμε λοιπον την ανεση να σπαταλαμε τις μερες μας σε ζωες μετριες και μιζερες.
Ο κοσμος εκει εξω εχει απιστευτες ομορφιες και μοναδικες εμπειριες να προσφερει και οποιος τις γευεται ειναι αληθινα ο πιο πλουσιος ανθρωπος στη γη!

Δεν εχει σημασια με τι ταξιδευεις. Δεν εχει σημασια με ποσα ταξιδευεις. Σημασια εχει να ταξιδευεις.
Οταν εισαι στο Δρομο δεν εισαι αυτο που αφησες πισω. Δεν εχεις παρελθον, δεν εχεις μελλον. Εχεις απλα το ΤΩΡΑ που ξεδιπλωνεται μπροστα σου, πισω απο την επομενη γωνια του δρομου, περα απο την επομενη στροφη. Η ουσια βρισκεται στο ιδιο το ταξιδι και οχι στον προορισμο.

Η Alicja οταν μας ρωτησαν για το ταξιδι ειχε μονο μια λεξη να πει: "Περιπετεια!" Και ακριβως αυτο ηταν. Περιπετεια και πολυτιμο μαθημα ζωης.
Σε αυτο το ταξιδι εμαθα να ειμαι πιο ανεκτικος, πιο χαλαρος, να δεχομαι τις αναποδιες που (αναποφευκτα θα συμβουν) και να προσπαθω να βλεπω τη θετικη πλευρα τους, να φροντιζω τους ανθρωπους που με εκτιμουν, να χαμογελαω περισσοτερο και να στεναχωριεμαι λιγοτερο. Εξαλλου οτι ειναι να γινει θα γινει!

Ο σκοπος μου δεν ειναι να κανω τα απειρα χιλιομετρα για να πω οτι τα εκανα. Ο σκοπος μου ειναι να μπω σε ζωες αγνωστων, να χαμογελασουμε παρεα, να μιλησουμε -εστω και αν δεν ξερουμε τη γλωσσα-, να ζησω για λιγο αυτο που ζουν. Καποτε πιτσιρικας εβλεπα ταξιδιωτες απο καθε γωνια της γης και μου φανταζαν τοσο διαφορετικοι... σχεδον σαν εξωγηινοι! Και υποσχεθηκα στον εαυτο μου μια μερα να ταξιδεψω για να μαθω, να γνωρισω...
Τωρα πια καταλαβαινω οτι ολοι, βοριοι, νοτιοι, ασπροι, μαυροι, κιτρινοι, ΟΛΟΙ ειμαστε τα ιδια. Ζουμε στην ιδια γη, μοιραζομαστε τις ιδιες ευαισθησιες και αγωνιες, θελουμε τα ιδια πραγματα...

Οταν πηγαινεις ανοιχτος στα ενδεχομενα δεν υπαρχει τιποτα να σε φοβισει πια.
Ολα ειναι δρομος, ολα ειναι εκει εξω και μας περιμενουν: τωρα πια ολοι οι δρομοι ειναι ανοιχτοι.

The sky is the limit!


ΤΕΛΟΣ

Respect!
Περνόντας από αρκετούς από τους δρόμους που πέρασες κι εσύ και μάλλιστα μέσα στον Οκτώβρη, σε καταλαβαίνω απόλυτα...
Καλούς δρόμους να έχεις Νικόλα και ελπίζω να τα πούμε και από κοντά σύντομα!

Μπράβο Νικολίνο, τέλειο!!!!

Απίστευτος!!!
Νομίζω ότι θα πρέπει να το κάνεις ένα βιβλίο, γιατί έτσι "αδικείται" ένα τέτοιο ταξιδιωτικό.
Τα ΣΕΒΗ μου

φιλε....

Ταξιδευτής wrote:ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Εψαχνα για ενα συμπερασμα που δεν ερχοταν.

Οταν πηγαινεις ανοιχτος στα ενδεχομενα δεν υπαρχει τιποτα να σε φοβισει πια.
The sky is the limit!
ΤΕΛΟΣ

Το συμπερασμα ειναι οτι εκανες το ονειρο σου πραγματικοτητα με πιστη και συνεπεια στα πιστευω σου
Συγχαρητηρια αν και η λεξη ειναι πολυ στερεοτυπη τοσο για το ταξιδι οσο και την φοβερη περιγραφη
(θα μπορουσε να ειναι σεναριο ταινιας)

Μας ταξιδεψες μαζι σου.

well done

Νικόλαε !

Όμορφα!!

συγχαρητήρια!

Μπραβο ρε Νικο για το υπεροχο ταξιδι σας.

Πάντα τέτοια Νικόλα!

Μπράβο,
αυτές είναι επενδύσεις....

Νικόλα Μπράβο ρε αγόρι!!!!!!! Μακάρι πάντα να μπορείς να κάνεις τόσα ταξίδια όμορφα και με τόση εμπειρία!!!

cheers mate!