71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη

Ταξιδευτής όνομα και πράμα.
Μπράβο Νικόλα άντε και η Ρωσία,Κίνα,Αφρική σε περιμένουν.

Γεια σου ρε Νικο με τα ωραία σου , πάντα τέτοια καραφλοχυπη

τα 'παμε και απο κοντα ....

SCORPIOS wrote:Ταξιδευτής όνομα και πράμα.
Μπράβο Νικόλα άντε και η Ρωσία,Κίνα,Αφρική σε περιμένουν.

Δεν μπορεί, κάπου θα τον κρατήσουν...

Νίκο ΜΠΡΑΒΟ σου!!!!!!!! Πάντα σε 2 ρόδες να ταξιδεύεις και να μας εξιστορείς τις όμορφες εικόνες-περιπέτειες σου!

teacher wrote:Νίκο ΜΠΡΑΒΟ σου!!!!!!!! Πάντα σε 2 ρόδες να ταξιδεύεις και να μας εξιστορείς τις όμορφες εικόνες-περιπέτειες σου!

ΜΠΡΑΒΟ ΦΙΛΕ παντα τετοια

Γεια σου Νικολα, ταξιδεψα σε τοπους μαγικους και ειμουνα κι'εγω εκει μαζι σου

Για την περιγραφη πολλα

Νικο.....μεσα απο τις φωτο και απο τα γραφομενα ταξιδεψα κι εγω μαζι σου εστω για λιγο...κατα καποιο τροπο ειναι σαν εκανα κι εγω λιγα χλμ μαζι σου..να βιωσα καποια πραγματα απ αυτα που εσυ βιωσες..ενιωσες και περιγραφεις.
Σε ευχαριστω γι αυτο..να σαι παντα καλα.

Άπαιχτος φίλε...άπαιχτος!
Μείνε για πάντα έτσι!

Ως το επόμενο ταξίδι λοιπόν...

“ … Κόντευε να βραδιάσει, όλη τη μέρα έβρεχε, κατακλυσμός. Έφτανα μουσκίδι ως το κόκαλο σ’ ένα χωριουδάκι καλαβρέζικο. Έπρεπε να βρω φωτιά να στεγνώξω κι ένα γιατάκι να κοιμηθώ. Έρημα τα δρομάκια, μανταλωμένες οι πόρτες, μονάχα τα σκυλιά μυρίστηκαν ξένο χνότο κι άρχισαν να γαβγίζουν μέσα από τις αυλές. Άγριοι οι χωριάτες εδώ, μονόχνοτοι, υποψιάζουνται τους ξένους· κοντοστέκουμουν σε κάθε πόρτα, άπλωνα το χέρι μα δεν τολμούσα να χτυπήσω.

Αχ, ο συχωρεμένος ο παππούς μου στην Κρήτη , που έπαιρνε κάθε βράδυ το φανάρι και γύριζε τα δρομάκια του χωριού, να δει αν ήρθε κανένας ξένος, να τον πάρει, να του δώσει να φάει, να του στρώσει να κοιμηθεί· και το πρωί, με μια κούπα κρασί και μια φέτα ψωμί να τον ξεπροβοδήσει… Εδώ στα καλαβρέζικα τέτοιοι παππούδες δεν υπάρχουν…

Άξαφνα, στην άκρα του χωριού, διέκρινα μια πόρτα ανοιχτή, έσκυψα, είδα· μεσοσκότεινο ένα μακρινάρι, και στο βάθος φωτιά αναμμένη και μια γριά σκυμμένη μπροστά από τη φωτιά σα να μαγείρευε. Ησυχία, δεν άκουγες παρά τα ξύλα που καίγουνταν και μύριζαν· θα ’ταν από πεύκο. Δρασκέλισα το κατώφλι, μπήκα· σκόνταψα σ’ ένα μακρύ τραπέζι που ήταν στη μέση, έφτασα ως τη φωτιά· ένα σκαμνί ήταν εκεί μπροστά, κάθισα· η γριά είχε κουκουβίσει σ’ ένα άλλο σκαμνί κι ανακάτευε αργά με μια ξύλινη κουτάλα το τσουκάλι· μου φάνηκε πώς μια στιγμή, χωρίς να γυρίσει, έριξε μια γρήγορη ματιά απάνω μου· μα δε μίλησε. Έβγαλα το σακκάκι μου, το στέγνωσα· ένιωθα την ευτυχία ν’ ανεβαίνει σαν ζεστασιά από τα πόδια μου στ’ αντικνήμια, στα μεριά, στο στήθος· πεινούσα κι ανάπνεα με λαχτάρα τη μυρωδιά από τους αχνούς που ανηφόριζαν από τη μαγεριά, θα ’ταν φασόλες, μοσκοβολούσαν· ένιωσα πάλι πόσο η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου· δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας· η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας.

Σηκώθηκε η γριά, κατέβασε από ένα ραφάκι δίπλα της δυο βαθιά πιάτα, τα γέμισε, και μοσκομύρισε ο κόσμος φασολάδα, άναψε ένα λυχνάρι και το απίθωσε στο μακρύ τραπέζι· έφερε δυο ξύλινα κουτάλια, ένα καρβέλι μαύρο ψωμί, καθίσαμε ο ένας αντίκρα στον άλλο. Έκαμε το σταυρό της, μου ’ριξε γοργή ματιά, κατάλαβα, έκαμα κι εγώ το σταυρό μου. Αρχίσαμε να τρώμε, πεινούσαμε κι οι δυο. Άχνα δε βγάλαμε· είχα πάρει την απόφαση, δε θα μιλήσω, να δω τί θ’ απογίνει. Μπάς κι είναι βουβή, συλλογίζουμουν, μπάς κι είναι τρελή, από τις ήσυχες αγαθές τρέλες που τόσο μοιάζουν με αγιοσύνη;

Άμα ’ποφάγαμε, έστρωσε στον έναν πάγκο, δεξά του τραπεζιού, ξάπλωσα· ξάπλωσε κι αυτή αντίκρα μου, στον άλλο πάγκο. Έξω έβρεχε με τα σταμνιά· κάμποση ώρα άκουγα τα νερά να κακαρίζουν απάνω στο δώμα· άκουγα την ανάσα της γριάς, γαληνεμένη, ήσυχη, ευτύς ως έπεσε, θα ’ταν κουρασμένη, την πήρε ο ύπνος· σιγά σιγά με τη βροχή, με το ρυθμικό ανασασμό της γριάς, γλίστρηξα κι εγώ στον ύπνο· όταν ξύπνησα η μέρα έμπαινε από τις χαραμάδες της πόρτας.

Η γριά είχε κιόλα σηκωθεί, είχε βάλει το μπρίκι στη φωτιά, ετοίμαζε το πρωινό γάλα. Την κοίταζα τώρα στο λιγοστό φως της μέρας· ένα χούφταλο, σταφιδιασμένη, καμπουριασμένη, τα πόδια της πρησμένα, σε κάθε βήμα κοντοστέκουνταν κι αγκομαχούσε. Μονάχα τα μάτια της έλαμπαν κατάμαυρα, μεγάλα, αγέραστα. Τί όμορφη θα ’ταν ετούτη στα νιάτα της, συλλογίζουμουν και καταριόμουν τη φθορά και τη μοίρα του ανθρώπου…
Καθίσαμε πάλι αμίλητοι ο ένας αντίκρα στον άλλο, ήπιαμε το γάλα, σηκώθηκα· κρέμασα πάλι το σακίδιο στη ράχη μου, έβγαλα το πορτοφόλι μου… Μα η γριά κατακοκκίνισε, άπλωσε το χέρι.
- Όχι, όχι μουρμούρισε, όχι!
Κι ως την κοίταζα ξαφνιασμένος, όλο της το πρόσωπο έλαμψε:
- Άιντε στο καλό, είπε· ο Θεός να σε πλερώσει για το καλό που μου ’καμες· αφότου πέθανε ο άντρας μου, πρώτη φορά κοιμήθηκα τόσο γλυκά… ”

Από την “Αναφορά στον Γκρέκο”, του Νίκου Καζαντζάκη.
Αναφερόμενος σ’ ένα ταξίδι του στην Ιταλία.



Τώρα, για την κίνησή σου αυτή και το ταξίδι σου, ό,τι και να γράψω εγώ λίγο και μικρό θα είναι. Μόνο, όπως προαναφέρθηκε, ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας και μας ταξίδεψες!

Καλούς δρόμους να έχεις!

Μπράβο,φίλε συνονόματε φοβερό το ταξίδι σου αλλά αυτό που μ'άρεσε πολύ ήταν ο γλαφυρός τρόπος που περιέγραψες όλη την διαδρομή σου.
Vfr uber alles!